Gisteren in de garage. 14;00 uur, 35° in de schaduw, 40° in de carrosserie, te warm om te spuiten.

 

Komt er een dartel wijveke bij me staan en begint tegen me te praten.

't Wijveke: 

“Vroumke, we zijn vanmiddag mogen naar huis gaan van de baas wegens te warm.” 

 Ik, blij voor haar: 

“Ewel, gij hebt nog een goeie baas sè.”

 

't Wijveke, gevaarlijk dichtbij komend: 

“'k Moet het aan jou vragen van je bazin,"

Ik. Op mn hoede, want dartele wijvekes komen nogal zelden tegen me praten. Euhh, in de garage, bedoel ik.

"Ja, zeg ès."

't Wijveke:

't Is eigenlijk om te vragen of je mijn ambrejaas nog kunt plaatsen tegen dat ik naar de fitness moet? Te vijven....”

 

Ik, terwijl ik met een dweil mn zweet van de vloer veeg:

Sprakeloos.....

Toen ik me oprichtte met een kletsnatte dweil in mn hand en naar mn bazinneke keek, zat ze te schokken van't lachen, de tééve.

 

Ik, zonder het dartel ding nog een blik te gunnen, naar de geaircondisioneere verblijfplaats van dat stuk verdriet en de rest van de dag vrijaf genomen. 

Ze kon het begrijpen. En had de meeste leute van de wereld. Vandaag te vijven begonnen en ten twaalven naar huis. Of naar 't café. 

Laat die “of” maar weg. Ben net thuis.

492