De 'Dos servesa's' kwamen me de strot uit. Niet die uit den tap. Die uit de luidsprekers. En de kelen. 

In het begin was dat nog leutig, ik heb mezelf er ook op betrapt, maar na vier uur hetzelfde stroofken begon het toch serieus m'n kloten uit te hangen. Een bende goed gemarineerde idioten die honderd maal hetzelfde refreintje ten beste geven. Om horendol van te worden. Nu, het was een Spaanse avond en ze konden moeilijk 'Ein, zwei, zaufen.' Staan jodelen. Al was dat dichter bij de waarheid geweest. 

Zondagavond iets voor tienen. 

'Hey Vroumke, hoe zit het. Gaan we een danske placeren of moei het aan die auto vragen?' 

Ik stond voor de twintigste keer uitleg te geven bij Morticia toen m'n Cornetje aan mijn mouw kwam trekken. ' Ik moet toch niet jaloers worden op die kar zeker? Je mag je anders vanavond door dat ding laten soigneren ook hoor.' Zei ze geveinsd boos. Ik hoop het toch. Dat 'geveinsd' Want met wijven weet ge 't nooit. 

De rest van de avond de Cava, paelia, pata negra en servesa's in mijn tonneke goed dooreengeschud tijdens het dansen. Rond twaalven, stiekem afscheid genomen van de Italiaanse schone en met Brigitje nog een terraske gaan doen.