Ik weet dat ik er niet superintelligent uit zie. En het ook niet ben. Maar wat ze me zaterdag probeerden wijs te maken is te zot voor woorden. Ben naar drie oude ketels gaan kijken. In de advertenties stond bij de één: "Koetswerk heeft aandacht nodig. Kleine reparaties aan spatborden uit te voeren." Spatborden? Welke spatborden? Er konden geen gaten meer bij. Het WAS één gat. Eén bol roest, vier halve manen die de wielen moesten voorstellen en enkele aan elkaar gelaste resords, (veren, voor de analfabeten) die doorgingen voor zetels. Toen hij het zeil weghaalde is mijn bakkes open gevallen en ik heb geen woord meer kunnen uitbrengen. Hij wel. Hij ratelde aan één stuk door in een taaltje dat moest doorgaan voor mooi Nederlands. Het laatste wat ik hoorde was 'Uniek stuk'. 'Stuk' klopte. Van in 'kapot'

Toegekomen bij wijsneus nr twee. ' Wat staat er op het net? Vierduizend euro? Nee, nee, maat. Het is veertienduizend. Je moet mislezen hebben'. Ik wilde hem de afgeprinte advertentie laten zien maar ik had de courage niet. Ik had al tweehonderd km gereden voor de buksm'nkloten en begon stilaan goesting te krijgen om op iemands smoel te timmeren. Den éérste de beste zou wel eens prijs kunnen hebben. Ik kruiste mijn vingers dat het de combimannen niet zouden zijn.

'Niet aankomen, hij is nog maar juist gespoten' Was de openingszin van Laurent. Hij heet eigenlijk Joel. ' Op het net heeft toch iederéén een nickname?' Nee dus. Ik niet. Toen ik opmerkte dat er nogal wat stof in de lak zat gaf hij toe dat hij de auto ter plaatse had gespoten. Twee weken geleden. En de verf was nog niet droog. Goe poeier. 'En de motor? Is die in orde?' ' Kweet nie, hij ligt daar.' Hij wees naar een berg metaal onder olie en vet die ooit wel een motor was geweest. Een mens moet veel kunnen verdragen.......