Camouflage Wat moesten we weer onthouden? O ja, we waren beland, ik zeg wel beland -(want ook nog met gebroken vleugels als engelachtige stuurzame objecten)-, beland dus in een post-traumatisch tijdperk, dat was het. Was er nog een minderheid om ons te herinneren dat na geklungel, gebonk en sirènes dag en nacht ook nog de huren stijgen, zoals alle andere prijzen zodat de bank een gevangenis wordt, en vice versa. Laat staan dat een grootvader zijn eigenste kleinzoon kan vermoorden in dorpke waar men veel bijleert, en de politie komt hem niet ophalen. Leze Dilbeek. En zij maar zoeken wat er nog meer zou kunnen gebeuren na Auschwitz en gestuurde moordenaars naar rusthuizen, bakkers en crèches. Ja, wat kan nog erger zijn op ethisch vlak nu op tv, nu extreem rechts het gehaald heeft? Welnu in de hel, de routine en plaatsje in puzzel te merken dat de invaliden van de socialistische ziekenkas met minder moeten leven dan vorige maand (vorig jaar) ondanks de inflatie. Arbeit macht frei want die socialisten staren zich blind op de Groei. Wie zijn dan de slaven? Kwam de pitta in de plaats en na Mein Kampf werd dat de Dürum bij het plebs, maar die is met nieuwjaar met 24% gestegen in waarde. Met bijna geen intresten van de bank, geeft Hij zijn zegen. Nee, nee,... niet de lonen en uitkeringen zijn gestegen, wel de winsten. Daarom zouden we nog meer moeten geven aan de Duitsers, zonder nemen meer aan. In de vereenvoudiging moest dat een biologische cirkel veruiterlijken, alleen was dat minder eenvoudig dan dat men dacht, eens de uitbuiting bloot, de files en de migraines bij de kleindochter van de capitalist, die nu kon pronken op de tijdschriften van de socialistische ziekenkas want daarvan kwam het geld, ook om de katholieken te voeden (met medicatie) en zo meer. Met coloniale doeleinden eens de wapens de plaats gunden voor onderlegging zonder begrip meer aan. Desnoods te functioneren zoals het hoort met een etikette klaargestoomd: 'creatieve werker'. Met een kaart met een stempel daarop, samen met een gele vlag en gele ster en nogmaals ter herinnering brengen dat we ook desnoods de gegijzelden zijn van hun uitleg. Mijn adolescentie, dat was de interpretatie van dat popliedje alzijnde 'I put my spel in you'. Daarna was dat de zoveelste tongkus in de Bamba zodat nog daarna de toiletten begluurd werden door die meisjes want daar zagen ze de lulletjes van de jongetjes toen ze aan het urineren waren. Zeg maar pissen of piesen. Allemaal in het Textielhuis van Kortrijk. Daarna was dat even wennen want de ietsje lelijkere lerares engels gaf ook nog aan jonge leerling een tongkus zodat zijn engels er moeizaam op vooruitging. Toen was dat de Pil voor de meisjes van de ganse klas. Wat zijn die tijden toch veranderd want nu overal Aids, godsdienst en kanker (als gevolg?). Voor de propagandist gaat het om elk idee te doen aanvaarden door de massa. Of dit idee nu berust op (zelf)moord of dat idee berust op aanschouwelijkheid voor het ultieme Schone (in haar), de verwikkelingen in het zicht en dan door te draaien want massageest. Het economisch potentieel dan waar -ik herhaal!- men de Stad is gaan beheren (beheersen) als een gevangenis, net zoals de living met tv of in bijzondere mate de (post)industrieën of noem het ook firma. Van multinational gesproken, is dat een terminologie van vorige eeuw want niet multiraciaal zoals de grootsteden, maar doordrengd door frustratie, die ze beweegredenen moet geven. Een uitlaat te zoeken tegenover die 'andere', en drogredenen te vinden voor hun plaats in de puzzel van wat ze productie zijn gaan heten in elk zijn onderdeel, met name brood voor 'elk', en spoelen voor velen. Maar elk obstakel tegenover het arbitraire of totalitaire te vernietigen, te ontkrachten, te medicaliseren. In de psychologische oorlog is er een (heilig) doel voor ogen: een brug te bouwen over de rivier, om de treinen naar Auschwitz een bestemming te geven, met algemeen gefluit en applaus van een menigte onder militaire leiderschap. De kapitein wordt gek want hij verliest de oorlog en de ratio, en werkt zich dan met zijn bataljon kapot aan het bouwen van de brug van de vijand, bij elke ontploffing of bij elke eenzame opsluiting terwijl achter de toonbank en vitrines uit de grootstad van het tegenovergestelde moet bewezen worden, met name een vreedzaam volk, "rijk", zonder agressies, zonder migraines, zonder moegetergde verzinsels, maar met hop, hoop en blijdschap terwijl de zwakkeren creperen, zich kapotwerken en/of serveren, en ze geen onderscheid meer kunnen maken. Tussen goed na de spoed en slecht na de poep, tussen puinsuiker en stout zout, tussen mooi en schone kroon, tussen geld en zotte god. Vandaar het structureel geweld behandeld door professoren, al kan men Althusser begrijpen, en Charles Vanel beginnen haten als hij de tyran speelt, gepersonifieerd in de almachtige directeur in het wit van het bourgeois psychiatrische ziekenhuis, met als eindbestemming voor Jane Birkin en haar kinderen in de film, wat in het echt dan de vrouwen en kinderen van Althusser en de rector overkwamen, niet eens een gestuurde belgische vrouw van Marokkaan: hun eigen kroost te vermoorden, eerder dan de tyran, omringd door gestuurde loopjongens, die de tyrannie veruiterlijken. Of deze een uniform draagt ; een wit stofjasje, een grijze pak of een trouwjurk zou zinnebeelden. Zo wansmakelijk wordt het verhaaltje eens er oorlog is op tv en geen geld voor authentieke menselijkheid. Elk vervat in zijn eigen tegenspraak, gecamoufleerd via zijsprongen toe te geven dat wij dan verminkt er uitkomen, met tranen zonder tanden, met dezelfde leeftijd dan Nicolas Sarkozizi of An Sainclaire, maar dat we er twintig jaren ouder uitzien, want eigenlijk ook nog opgeblazen van al het rotsooi, dat we inslikken terwijl we graadmager zouden moeten zijn, maar dat ook hebben ze weten te camoufleren in de chemie. Zodat alles op camouflage berust. Dat is het : camouflage, in hun zeggen, leggen en meppen. En zes miljoen ondergedoken spoken ons overblijven.
Een ziektebeeld Het is nu een gewoonte geworden: elke dag, bijna de ganse morgen is er file in de tunnels tussen de Basiliek en het centrum van Brussel. Denken ze aan God, indien ze denken? En wat is die God dan wel? De vader? De dichter? De ziel? De eeuwigheid? De 'regisseur'? Het Idee? De Koning? Met een nieuwe kardinaal in België die de klok zowat een paar eeuwen zal terugdraaien op alle vlakken. Wat verschilt, is dat de mensen de medemens kunnen 'helpen' al naargelang wat ze voorgeschoteld krijgen op tv. Of men nu leeft in een gevangenis, of niet. Een invalide die sinds 18 december niet meer betaald is (met de kruimels) door de socialistische ziekenkas, die helpen ze dan niet evenals ook niet een schrijver van alternatieve boeken of kunstenaar zonder 'naam' of faam. Deze maatschappij is ziek, en met een ziektebeeld komt de notie van God goed van pas, al is het maar om het leed en de dood niet meer voor ogen te zien. In het Zwitserland van de banken stelden ze gewoon vast dat een mens met God altijd tot de meerderheid behoort. Het is met deze evidentie dat een veiligheidsgevoel voor het hiernamaals (het Niets) wordt ingeboezemd, des te meer dat men zich dan voelt zoals alle anderen (in de grijze file?) met God erboven want ook nog een hiërarchie hierin natuurlijk. Indien je je het financieel én biologisch niet (meer) kan veroorloven als een normale nomade te leven, moet je dan wel vaststellen dat alles, gewoon alles erger geworden is op tien jaren tijd, en is er technologisch in bijna niks meer vernieuwd, dan dat alles kleiner wordt (cfr. uw schermen met uitzondering van uw tv), maar dat wisten we al. Wat niet kortstondig is, wordt dan religieus. Om ons te melden dat ondanks Auschwitz het licht van de mensheid niet helemaal uitgedoofd is. Melden ze ook nog in hun heilige geschriften: het is niet omdat men vroom zou zijn dat men ook nog juist of rechtvaardig (Juste) is. Dat het ook nog ging om een neoplatonisme in zijn extreme vorm, maar dat is dan ook theorie want bleken ze niet allen gecastreerd eens porno op internet uitgeschakeld en de apotheker op weekendsverlof. Maar ook de notie 'week-end' wordt steeds minder relevant zodat die files ook tijdens week-end zal gebeuren, tot een ware ondergang van alles zal plaatsvinden (apocalypse?). Tijd evenals geschiedenis dat merk je eigenlijk niet, tenzij in de veruiterlijking van een zekere vorm van traditie, verwikkeld in rimpelachtige rituelen en nalatenschap in het steen. Zo is bij sommigen ook sexualiteit een waar ritueel, met vaste idiomen, normen en herkenbare onderliggende onderlinge boodschappen, die als gestuurde prikkels dienen. Waarbij pathologieën eigenlijk zorgen voor algemene amnesieën (leze Freud) over deze geschiedenis, waarbij het plezier hoe dan ook plaats moet gunnen voor de realiteit. Een voorbeeld? In 1932 verloor de nazipartij in Duitsland twee miljoen stemmen. Om het tegenovergestelde beeld te geven, hebben de nazi's zich geconcentreerd op Lipp-Detmold met zo'n 150 000 inwoners, en gaven dus de indruk dat gans Duitsland hiermee achter Hitler geschaard was zodat industriëlen en bankiers opnieuw gingen steunen, en Hindenburg in persoon Hitler ging ontvangen. Allemaal product van... propaganda. De adhesie van dé intellectuelen is een onderdeel van deze propaganda. Indien geen (Duitse) merkwagen of beenhouwer naast de kerk probeer nu maar eens gesteund te worden door industriëlen en/of bankiers. Voor een kunstboek vind ik geen enkel meceen, sponsor en/of antwoord op mijn vraag, en ik ben veertig jaren bij dezelfde bank, die voor 60% minder intresten geeft dan de doorsnee Duitse bank er net naast op wat mij overblijft aan geld na al die jaren, met name bijna niets. Maar dat is omdat dat geen geschiedenis is, dat is het. Evenals ook niet een boek om hun God en Huizen met Tuintje aan te prijzen gezien de mensen niet meer (mogen) denken. Zo eenvoudig is dat allemaal geworden immers. Mia De Vits is er ook niet jonger op geworden, maar waarom ziet men voor eens geen extreem rechts maar haar in het vlaams parlement? Was ze niet verkozen in Europees Parlement? Daar waar de lonen (en uitkeringen) honderd keren hoger liggen, en zonder belastingen, want volgen ze immers het niveau van Duitsland. Maar daar is God dood. Dat is het. Dat is het. God is dood, daarom ook schreeuwen ze het uit in het Verre Oosten en in Haïti. Ja, daarom. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Tureluurs Het spreekt voor zich dat er een einde moet komen aan mijn kunnen, want wat mij overblijft zijn factures en onverschilligheid in barbarenland want schering en inslag. Men zorgt voor kunst, dus wat alternatieve esthetiek, men zorgt voor wat leesvoer - met wat egotische invalshoek, ik geef het toe - en dat interesseert niemand. Het was hier gisteren onleefbaar gezien net boven mij gebonk van jewelste zodat ik gedoemd was te vertrekken. Eens buiten besliste ik dan toch naar centrum van Brussel te rijden ondanks vermoeidheid. Ik neem daarvoor een hele oude okkasiewagen omdat ik dat nodig heb om mijn doeken te vervoeren. Voor zo'n 900 meters in de tunnels richting Basiliek naar stad heb ik er één uur op gedaan, want files, de ene na de andere als slakken onder de grond, ondanks het feit dat de spitsuren normaal (zouden moeten) gedaan zijn om 11 uur 's morgens. Die mensen geven de indruk dat (dagelijks) gewoon te zijn, ook nog met rotradio's als ze geluk hebben een radio in de wagen te hebben. Ondanks zware factuur bij de garagist is mijn wagen aan 3300 toeren per minuut bij stilstand zodat ik verplicht ben in de file de motor uit te doen, maar dan heb ik moeilijkheden om de motor weer aan te zetten zodat het een hel is. Vandaag idem om een bengel van school te halen, opnieuw met files, ook aan de schoolpoort. Op het einde van de week is men dus pompaf, en het toppunt is na zoveel werk aan boeken, met de nodige promotie (ook 'on net') is er juist geteld niemand die een boek gekocht heeft. Niemand. Het aanbod is te groot, er is krisis, etc.. Het alternatief is helemaal niets meer doen, en versuft naar tv kijken. Zoals deze week naar een Hollandse 'reality show' waar een niet al te lelijke vrouw van 40-50 jaar oud gedurende twee dagen opgesloten is met een sympathieke man met luisterbereidheid. Ze spreekt over haar psychotische ervaringen en slapeloze nachten (in de psychiatrie) waarbij de man door zijn manier van doen haar vriend, verpleger of psychiater kan zijn want geeft hij de indruk in zijn luisterbereidheid begrip te koesteren voor haar. Normaal zouden ze moeten neuken na al dat spreken, maar dat gebeurt dan niet wegens al die camera's gericht op hen in één lokaaltje, waar ze dan ook proberen te slapen. Ze ontkleedt zich voor hem, maar dat wordt niet gefilmd zodat ze minder en minder gelukkig lijken. Ik heb dan ook gezapt waarvan het duidelijk is zelf herleid te zijn tot een sukkelachtig leven gezien dat soort aan misplaatst voyeurisme de anderen te zien leven en converseren in koppelverband, maar is dat niet bij elke film zo. Of het nu Hollywood is, of neptv. Ze leek dan helemaal tureluurs zoals ik trouwens, want wat blijft er nu over na die nevroses dan factures, belastingen,... en toe te geven dat men wel degelijk gekraakt is in zijn doen en laten. Met gezien de huurprijzen (te Brussel) onmogelijk nog te verhuizen (naar beter), maar waarom klagen want zij hebben een huis, maar geen geld voor kunst of boeken. Althans niet deze die men niet zou vinden in hun katholieke kranten. In de dertiger jaren vorige eeuw werd dan ook geëxperimenteerd met mensen want bereid tot alles want crisis van het capitalisme zodat sommigen zelfs gebruikt werden om tyfus te testen of om tot uitputtenstoe te dansen... voor geld. Nochtans hebben de anderen nu een plaats weten te veroveren elders door mee te doen en hun bek te houden ; weten ze zich te wringen in een krantenkatern, maar worden er nog kranten gekocht dat blijkt de vraag. Stakingen hebben dan zowat voor aandacht gezorgd in die kranten met de regelmaat van de klok want kwam er dan ook promotie tot over de grenzen heen van het merkproduct waarvoor men is gaan staken, en kunnen we dus verder, eens de president het gehad heeft over de miljarden (winst) met ondanks die woekerwinsten meestal overheidssteun, betaald met de belastingen van de armen. 'Daartegenover' het fulmineren van extreem rechts in vlaamse media alsof het een gewoonte geworden is in dat opdringen, de dag dat de armen hun belastingsbrief hebben weten te ontvangen na afgestompt te zijn in die files. Geen tijd meer voor niks, zeker geen kunst of voer tot nadenken. Dat is pessimistisch, maar dat is hier de realiteit. Quantum zou kloppen ware er niet zoveel domheid, egoïsme en ware het systeem niet geperverteerd door eigenbelang en godsdienstoorlogen in voor wat zij aanzien als geschiedenis en waarvan wij niks zouden merken achteraf, eens hun kerken en bezittingen voor goed afgebakend in wat plaatselijke macht is gaan heten. Maar is het Prigogine, die in zijn boek "Les lois du chaos" het heeft aangaande figuur 9 over de ver- omvorming (transformation) van "de bakker" aangaande instabiliteit van een gegeven 'cubus', met verschillende delen, elk onderverdeeld in andere delen, maar op een andere plaats van dat delen zodat x = 0 wordt. Maar wat als de inversie identitiek hetzelfde beoogt? Entropie? De grootte is continu maar de tijd zorgt voor fragmentering, de rest geeft u een nobelprijs fysicum. En dan pas krijgt men poen voor de zever op papier. Ziever in pakskes, zegge maar.
I'm with momo Dit is geen nieuwsbrief, tot vervelens toe. Dit is ook geen (dure) religieuze kutkunst aan de kust want te kleins en minzaam hiervoor. Dit is een verlengstuk van mijn onderdrukt onderhuids kunnen want -stel u voor- is er de realiteit. Of die realiteit buiten of binnen is, hangt er van af hoeveel innerlijke warmte aan het behang hangt, desalnietemin te twijfelen over elk gebaar onder zoveelste abortus van het vrije handelen. En - moet ik toegeven - de kunstenaar weer overblijft om ons genoegzaam te herinneren dat hij nooit de intellectuele kracht heeft gehad tegenover die monnikkenburchten vol macht en poen en nijd tegenover wat voor hen loge betekent of ander zondebok waar ze niet aan kunnen. Wordt het dus een mythe. Zodat waarom niet de enkeling van Max Stirner overblijft, een bijna verplicht anarchiserend plichtsbesef om enig wanorde te kunnen ontdekken in die bedrukkende, betuttelende Orde. Waar de sterksten het voor het zeggen zouden hebben, ware er listen. Kan een magistraat zonder partijkaart daar tegen opboxen? Kan een huisvrouw met tien kinderen niet scheiden van de Rva? Kan het gevoelsmatige desalnietemin schijnbaar treffend overkomen in middens waar gemeenzaam de jacht op het anders zijn een apotheose kreeg in de media ; om die valsheid een kleedje te geven, een oubolligheid te beklemtonen eens de tertiaire sector gevrijwaard met grijze das en grijze pak? Zwaarwichtige vragen om deze en andere morgen in te luiden, te snoepen aan het overige en de hoeveelheid hoop te verzamelen om verder te doen. Ondanks de miljoenen, uitpuilende boeken in hun burchten en/of kloosters, en ze beduidend plichtsbewust hiermee iets zouden bewijzen. Ware het andere, betere, echt leerzame boek, zonder sensationele demagogie, misschien altijd elders. Zou er ook een paradox zijn: ze kunnen nu ook wenen als ze in Duitsland vertoeven, en hun boeken niet genoeg zijn om te bewijzen dat er een traditie zou zijn. Maar waarom deze nood aan onderdrukken, deze waan erboven te staan? Ook nog toegeven dat ze immers het begrip 'de loge' hanteren alsof de magistraat schuld zou hebben bij het verwerken en merken van hun (weggemoffelde) misdaden, egoïsme, zelfingenomenheid, geduld en haat tegenover elke persiflage. Want blijft ons het toneel over, met aardbevingen en oorlogen zogenaamd altijd elders, of liever het decor waar we vlijtig aan gewerkt hebben. Niet eens meer wetende of Electra van Sophocles of Schönberg een akelige mythe zou uitstralen bij het management van de opera, of een simpele pornofilm zou vertolken. Het zal weer sneeuwen dat wel, want de hemel is weer grijs maar zwaar. De essentie dan van (hun) fenemologie is dat het nooit indruist tegen de individualisering van hun eigen latente aanhankelijkheid waarin ze zich genesteld hebben, om zonodig een functie te ontwikkelen, die met een doel voor ogen nooit echt een uitweg herkent. Een beetje wat Levinas bestuifde : het is niet waarvan we bewust zijn bewustzijn is, en het is niet het denken dat wat het denken inhoudt. Een even paradoxale relevantie blijkt stand te houden als het gaat over evenwicht, harmonie of vrijgevigheid. Zodat men gerust kan vaststellen, nu ze allen rechts stemmen, dat ook de socialisten geen oplossing hebben voor de redding van de sociale zekerheid, want zijn er ook even verkoopbare barsten in die ongrijpbare burchten en/of kloosters zodat slechts partijen voor dierenrechten overblijven in het parlement.
Parallel "Les assassins sont parmis nous" is een boek van Simon Wiesenthal, vertaald in de goedkope uitgaven van 'Livre de Poche'. Daarin kunt u zich inbeelden wat er allemaal schuilt aan menselijk leed gezien monsterpraktijken op grote schaal, zodat men nu komt, ik bedoel deze week met : 1.a. het verdedigen en melden van 'Mein Kampf' op Hollandse tv-zender (de tijden veranderen). 1.b. de presentatie van 'Mein Kampf' op radio France Inter. 1.c. tonen van 'heroïsche' foto's van Hitler op Télé Bruxelles. 1.d. etc. etc. Ik die dus niet luk mijn boekske te verkopen, had ik moeten beroep doen op een PR-bureau om mijn dromen in vervulling te zien gaan: mijn boek wordt een massaproduct, verspreid over de ganse wereld en zeventig jaren na mijn dood spreken ze er nog van. Dat het slecht en dom geschreven is, is bijzaak. Parallel hiermee wordt hen extreem-rechts voorgesteld, de ouwe garde redacteurs aan het meedoen, en dus geregeld gevangenissen en extreem-rechts op het nieuws (en in navolging van dat in het parlement, dat uiteraard (hiervoor) gefederaliseerd is, zoniet nationalistisch (gebleven) ondanks alles). Geven ze er voor de 'elite' van het leger een codenaam aan, stel, Taliban of Caliban, en is het genoeg om er alweer te doen sneuvelen voor de Grote Zaak. Maar wat nieuw is, kunnen ze nu bijna 'in direkt' een moordenaar zien leven nu op hun tv. Zijn manier van omgaan met medemensen uit zijn dorp, en die mensen weggedoken worden zodat men hen niet zou herkennen. Niemand had enig vermoeden dat de tekenleraar, brave vader een crapuul en een moordenaar was, terwijl bij goed kijken men zowieso de manieën van een psychopaat herkent, maar in dorpsverband hoeft men dat niet te merken, want geen keuze eigenlijk (in deze omgang). Eén uur dan: elkeen luistert op een religieuze manier naar de BBC. Nu kunt u het ofwel niet bereiken via internet, ofwel is dat uw radio maar op die BBC spreken ze engels met een Duits aksent, zovele jaren nadat Anne Frank o.m. dit optekende in haar Dagboek. Zou de mensheid dan zo veranderd zijn, dat is de kwestie. Nu men blijkbaar moet toegeven dat de slechtste kunstenaars een reuzecarrière en zwaarwichtig CV zomaar te voorschijn kunnen halen, en er hoeft zelfs geen bolhoed aan te pas komen. Nu ik mijn egotrip verder kan doen in het opdringen van mijn wel en wee naar emailadressen waarvan ik van toeten of blazen weet wie daarachter schuilt. Ook een Kafka? Nu gangsters minister worden, en nu het plebs voor internet hangt, met uitzondering voor vandaag waar de meerderheid achter stuur aan het klaxoneren om vooruit te geraken in de files van de spitsuren, om enig warmte te vinden elders, om daarna na die spitsuren alweer 's avonds een soort sado-masochistisch genoegen te hebben met moordenaars om te gaan gezien hun tv op het nieuws van alle dag. Het tropisch klimaat elders, en de vrijwaring van hun levenssfeertje met niet veel feest meer aan, dan voetbalmatchen. Zijn we des te meer gevoelig voor het stramien dat stelt dat ze allen in heiligheid in het dorp zijn ingesponnen, met op tijd en stond de kerkklokken waarvoor ze eigenlijk niet gekozen hebben, maar moet men hen (ook met sirènes) aan het werk herinneren, en meedoen in deze omgang, desnoods om Kafka te schuwen, desnoods om hun wilgjes aan elk zijn perceel te weerhouden van faalangst omwille van een even heilige afbakening, en uiteindelijk triestigheid omwille van al zoveel verwevenheid met het grauwe grijs na de afbraak van wat anders overkwam. Wat er bijhoort aan nevrotisch bewegen errond, staat buiten kijf eens de zapper in de schoot. Nu is de kuil diep genoeg om hen ter herinneren aan de aarde, maar is de vlakte gegoten in beton. Tegelijkertijd gaan de prijzen weer omhoog, om het nieuwe jaar in te luiden. Diegene die rijker worden van dat allemaal, daar spreekt men best niet over. Zoals altijd.
Hoe zeer de tijd kan knagen, de beroepssprekers kunnen zagen op tv, en de schrijvers herleid tot hoerepraktijken of nijdig pastoorsgedoe, wat op hetzelfde neerkomt, maar is er zo iets als de overgebleven picturale wetenschapper, eigenlijk een tot kinds herleid & gebleven blinde zwemmer bij uitstek. Voor de ene herleid tot het glazig azuur van een kil, schril schreeuwlandschap, de anderen tot een pavloviaans ritme, dat routineuze verzieking evenaart tot aan de evenaar, daar waar traag en zwaar zowieso altijd samengaan. Zou ik mij eigenlijk niet mogen amuseren, dat is het, want herleid tot een esthetiek, die niks evenaart noch waard is, met elk zijn staart daar waar het hoort want minder klaar, minder taal, maar waarachtig en zacht in elke pracht van de harde nacht. Want ging hij desnoods akkoord met de Onvoltooide Verleden Tijd, om te zeggen dat literatuur en poëzie hetzelfde zijn. Maar toen was ook toneel het leven, desalnietemin met elk/zijn haar refrein over God en Geld, wat ongeveer op hetzelfde neerkwam want namens God en Geld werd er oorlog gevoerd door de eeuwen heen, werd er vrede ondertekend, werd de hoer naar de herder gezonden en is dat de Bijbel, die in de vorm van wetteksten tot revolutie geleid hebben bij de Franciscanen voor twee redenen, die in wezen onmogelijk zijn (in de natuur): vrijheid en gelijkheid. In naam van God en/of Geld werden dingen naar zich toegeëigend, ging men stelen en onterven, neuken en niet meer neuken, ging men de lelijkheid als schoonheid verkopen, en omgekeerd. Als dit laatse tenminste verkocht, wat niet evident is. Vandaar de gebrokenheid van het kleedbeeldleed in wording, de almachtige ondankbare drenkeling daar tussenin, en de welwillende billen van Orthense, die des te meer tekeer gingen, nu Pico Bello ook nog poen gevonden had bij die 'joden vol geld'. Alleen waren die joden niet vol geld, maar wou men hun geld en namen dus hun God, zodat overal kerken ontstonden om de dansende doden dan toch een bodem te geven, nu de ene onterft, de andere omgekocht, nog een andere betaald voor zijn werk en diegene die schoonheid verkoopt niet zozeer verplicht is nu deze niet meer te verkopen, maar zomaar weg te geven want werd dat dus een religie, die zich toespitste op die joden, hun geld en hun god, en een nieuwe elite te voorschijn kwam in onze contreien (aldus Attali) : de agraïsche elite, de elite van het leger en de technologische elite. Pas deze laatste zijn nomaden, aldus Attali. Merkwaardige (?) vaststelling, des te meer dat het gaat over een synthese, die dit postmodernisme is gaan identificiëren alszijnde eclectisch, ook dat nog. Dat internauten geen nomaden meer zijn, is te wijten aan de hoge huur die ze betalen zodat luxe reizen voor geen elite is. Dat is pas dan geen Attali. En wat maakt het dan marxistisch? Welnu na analyse van het Kapitaal te merken dat ondanks vraag of aanbod en ondanks vastgeklopte uren werkdagen, het maandelijkse loon daar niet meer van afhankelijk is, wel de uitkeringen. Men krijgt dus een maandelijks cursiefje dat overeenkomt met uw hartslagen : het begin van de maand staat uw pijl hoog, op het einde van de maand staat uw pijl laag, maar de vraag is of het natuurlijk exponentieel verloopt, en niet andersom. Daartussenin parameters om de Mona Liza, de Da Vinci Code in naam van de Roos niet al te veel te doen vervallen in dat determinisme, dat alles herleid tot bordeelpraktijken na zeezand in de ogen of revolutionaire toestanden met het uitbreken of onderhouden van een legitimeringsgevoel. Stel deze die hen hun doctoraat gegeven heeft door 600 nieuwe (gecompliceerde) woorden uit hun hoofd geleerd te hebben, samen met de nodige deductieve etikettes want elk zijn/haar onderzoeksobject waard. Voor de ene is de mens een aap, konijn of muis, voor de andere een schaap van de herder, voor de andere een nevroot, voor nog een andere een patiënt, en nog een andere is dat een arbeider in de zetel met een zapper in de hand. Hoe komt het dan toch dat we dan herleid zouden zijn tot vakjes en trivialisering met zapper in de schoot, vraag ik u beleefd, om desnoods het coloniaal leger in Aghanistan of Indië te steunen, maar ze zijn te vlug weg zodat het duidelijk is dat thee en peper geen vanzelfsprekendheid meer zou zijn in culinaire termen. Blijven de boeken over. Zo kwam ik ooit bij een Duitser met zicht op een tennisplein, en met perzische tapijten onder mijn voeten. Zijn bibliotheek puilde uit van Duitse genieën, alleen gezien zijn generatie (hij kende mensen die omgingen met Göring) geen enkele mooie kaft aan die boeken. Nu is dat omgekeerd: er zijn slechts mooie (kleurrijke) kaften, maar de inhoud is er niet meer en het zijn dus geen genieën meer. Nu begrijp ik waarom ik mijn boek niet verkoop. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Wat b(l)oeiend blijft bij Stephen Hawking is dat de samenvatting van het universum in handbereik blijkt & blijft ; van alles nog eens op een rijtje te zetten aangaande fysica en te constateren dat sinds geruime tijd we geen sier verder staan, laat staan te weten waarom volgens Galileï bollen die naar beneden rollen recht evenredig exponentieel in snelheid steeds vlugger dus naar beneden glijden en dat dit vallen nog elliptisch is op de koop toe. Komt men tot enig inzicht aangaande de neuronen in tijd want zichzelve aan het herhalen, zoniet hertaalt tot in het oneindige want is er afbreuk van materie in die lijdende tijd. Stel dat het dan sowieso relevant was (in Italië) in de trivialiteit erlangs het te hebben over eurocommunisme zovele jaren vooraleer euro en inflatie om te eindigen nu op RTL met Jezus Christus daar waar mentaal gestoorden ten aanval trekken tegen die rechtse maffiabende aan de macht, niemand anders. Herinnert men zich dat in het kader van de volksfrontpolitiek, net voor de tweede wereldoorlog uitbrak en de Internationale Rode Hulp (I.R.H.) werd ingeroepen (cfr. 'Afweerfront'), de oude leiding eruit gekegeld werd om 'de loslippige' (volgens incrowd) Paul Nothomb benoemd te krijgen als nationaal secretaris in een organisatie met federale structuur. Wordt er georganiseerd om enerzijds te gaan vechten tegen Franco in Spanje en anderzijds vrijwilligers te vinden. Albert de Coninck was er één van, en heeft zowat na zijn tocht in Spanje gans Vlaanderen 'afgedweild' om te komen tot het niveau van Kolonel (van het Verzet). Zijn zoon vond het relevant om met luidsprekers op zijn taxi het volk aan te spreken, maar dat lijkt niet evident met zoveel politie daarrond. Probeer dat nu maar eens, ongeacht de clandestiene hedendaagse spreekbeurten in de Brusselse Loges aangaande wie nu de echte vrijmetselaars zijn, en wie de valse. De gangster Leopold zou zo één zijn: dat was geen vrijmetselaar. Net zoals er een aantal zijn, die zich van de weerstand aanmeldden maar extreem rechts dienen, of de gewezen CVP-ers. Zij die naast psalmen uit hun hoofd kennen, ook 'Mein Kampf' reciteren voor het slapen gaan. Stelt men zich dan de hedendaagse vraag waarom zij aan zee rijkelijk kunnen opluchten en wij dag en nacht nu gestoord door een neo Franquist rond een kerk, genaamd Basiliek. Stel u voor: er is slechts één muur tussen wij en hen, de monsters. Met daarrond nog ander gespuis zodat we 'vluchten' voor elk zijn/haar scherm. Zo kende ik ooit een echte arbeider, eigenlijk een autobuschauffeur die de kinderen naar school bracht, maar niet zijn eigen kind want die was geregeld ziek en onaangepast. Omer Vandemeulebroecke was zijn naam. Kijk op Google op zijn naam, en u merkt dat de man ook nog voor de sluikpers zorgde tijdens die oorlog, en kinderen van spaanse vluchtelingen hielp onderduiken. Bezig met verzetsaktiviteiten met communistische sluippers als de Duitsers het voor het zeggen hadden. De man kon zowat uw ganse pakje sigaretten oproken om je fervent uit te leggen hoe het moest (onder Stalin). Voor de franstaligen was dat de verboden pers: 'La Vérité' (Brussel), 'L'Espoir' (Hoei) en 'L'Eclaireur' (Moeskroen). Nu is dat niks meer. Dan hedendaagse pseudo Dolle Mol exponenten (on net) die ons haten en ons kanker tumors opleggen. Ware er Paul Verhoeven om ons tevens het eerste week-end van het jaar te herinneren aan eros en geweld op de Hollandse zender, ware deze eros zo mooi dat er wel een Duitser van pas kwam om deze (joodse) zo mooi sappig pittig ding in zijn bed te krijgen, en de meerderheid van de weerstand in de kelder van de Gestapo weggemaaid. Jawel na 'Turks Fruit' en 'Basic instinct' weeral een film over nazis. En na deze erotische schoonheid blijft ons dan de realiteit van vandaag ; niet de zee of rijke Parijs, maar de Colruyt met die rossige lelijkheid net voor ons en achter ons in de file aan de kassa onder cameracontrole met drank en voeding die puisten geven. De Champagne van 8 euro is weg, net zoals deze van 12 euro want het is deze prijzen die volgens de manager van dienst de mensen meer Champagne hebben doen drinken dit jaar. Is dat waar? Men zal het nooit weten, maar de flessen aan 31 euro die zijn er wel in overvloed voor het crapuul. Ik heb in geen jaren nog een Punker gezien ; de laatsten gestorven in de psychiatrie of de 'laatsten' eigenlijk ook valse punkers net zoals die valsen van de weerstand, met een hond aan een leiband zoniet bijt hij ook. Ooit zei iemand mij te zoeken naar ' a respected organisation ' maar ontdekte zoveel bloed van de armen aan het geld van de rijken dat hij terug naar Indië vertrok. Daar geeft men tenminste kleur aan de armoede en is die armoede mooi want sterven ze ook. Jawel, zei ik hem, was het met name ooit Picasso, die meldde kleur te geven aan het grijs. Het toppunt voor hier is dat ze de grijze stenen of het beton nogmaals in het grijs schilderen, net zoals de trams en de zovele kleren of auto's : alles is grijs zoals de hemel. Heb je ook nog de blauwe hemel maar die wordt steeds schaarser, en noem dat dan een valse hemel, met zicht op de Kommanda(n)tur in kleur dan, want ook nog op één van die miljarden tv- schermen.
Het aanbod is groot. Dat is wat elk nu zowat kan constateren. Elk in een overproductie rond het egocentrisme mits voor sommigen duiding naar wat moet overkomen alszijnde de wortels van de mensheid want nog enigszins herinnerd aan wat vorige eeuwen geschiedde aan loonmatigingen tegenover de toonbaarheid van zijden refreinen tussen het weefsel van de klasse waartoe ze behoorden. Ondergeschikt onder het zog van de zekerheid en roemruchtig leger van/voor hun kerkleiders. Zeker te reutelen op tijd en stond, zeker te zuipen en te wreten op tijd en stond, zeker te wringen tussen haar billen als de nachtklok lonkt en haar handschoenen hen behoeden voor de onzachte klacht naar nog meer macht. Zo prachtnatzat tekeer in een logica van de kracht. Men moet nu minstens negen webpagina's tellen vooraleer men aan mijn boek geraakt via een webwinkel. Pagina één van webwinkel geeft ons cijfers op een getatoeerde huid. De schrijver ervan werd tijdens de oorlog verklikt richting Gestapo. Als u mij niet gelooft, tik dan op uw internet unibook, en daar vindt u een kleine 'bibliotheek' van hedendaagse schrijvers. Het zou me verwonderen dat de professionele intellectuelen, -noem ze professoren of journalisten want zij worden ervoor betaald-, het zou me verwonderen dus dat deze mensen zo een boek kopen. Het aanbod is groot, meldt mij ook nog de Pvda-fractie uit een Hollandse gemeente als excuus voor de stalinistische Inquisitie die erin bestaat steeds dezelfden voor te stellen en de anderen te verbieden zelfs. Eigenlijk is een kunstenaar een manager in deze contreien, en een manager die lukt erin media-aandacht te krijgen want hij kan dan ook journalisten en dus publicaties betalen, maar het aanbod dus. Daartegenover is er een vraag, maar die vraag is klein omdat elkeen eigenlijk geproletariseerd is zonder dat hij of zij dat weet met die schermen. De ene aan het stoefen op een Blog, de andere aan het opvallen door inmiddels afwezige libido terzake. Is er tv, maar daar ook is er een aanbod dat trouwens niet tegen te houden is. Op uw zakcomputer krijgt u dus miljarden beelden vooruitgeschoven en dat is dan kiezen als er geen toeval meer overblijft. Maar daar is eigenlijk geen keuze meer aan, want het beste krijgen ze nooit te zien en zijn ze nooit bewust dat dit of dat het beste is in elk opzicht want handelen ze tenslotte als geblaseerde verlengstukken van reclamebureau's. Zo is één van de strategieën dat ze het zappen omzeilen in de dictatuur van het consumisme door stelselmatig publiciteit in te stampen tussen de kinderprogramma's op die tv. Kwestie dat die kinderen (als meest 'kwetsbaren' van manipulatie) nu al kleurloos handelen. Is er oppositie (daartegen)? Nee, want de lobby's hebben nog geen budgetten nodig om zogenaamde tegendraadse reklame, met name die die bijvoorbeeld zou ijveren voor minder kanker door sponsering van een sigarettenconcern tussen de dagbladen die elk hetzelfde melden want is alles koopwaar in die toonbaarheid, en is er een aanbod... Want moeten wij dat dus aanhoren. Raar toch dat ze nooit tegen een Picasso gemeld hebben dat er een teveel aanbod in kunst is, of aan een Hans Lodeizen, Tristan Tzara, Rimbaud, Pessoa, Baudelaire, ... te melden dat er een te veel aan innerlijkheid is in de poëzie. Moet men zich een plaats weten te veroveren, zegt men. En heeft men geen tijd meer om te blijven staan bij doden want er zijn reeds zes miljoen mensen die staan te trappelen om hun plaats in te nemen. Zowel hun woonst, hun bed als hun parkingplaats. Zo gaat dat met dit aanbod zonder vraag meer aan want geen oesters tijdens kerst, geen tomaten tijdens de zomer en geen vliegtuigramp tijdens de vakantie maar cultuur waar er geen geld voor is tegenover woekerwinsten want overproductie aan luchtkastelen.
De NASA had nieuwe foto's verspreid van soort monsterachtige geest in de vorm van een skeletachtig gezicht van licht, gas en materie in groot deel van het verre universum. Is het organisch of niet maar de kracht van zo'n geest vindt men in luchtverplaatsingen, maar nog niet te merken per (onze) frequentie, want het gevaar schuilt eens men op dezelfde golflengte van ET komt, men allicht het begrip Tijd overstijgt en doorkruist in die mate dat we effenaf moeten toegeven dat ondanks dat licht we reeds zovele keren dood zijn, met elk een lijdende lijk in ons, al is het nog niet zeker of dat lijkende lijk wel van ons is. Daarrond is er zo iets als aders, zintuigen, neuronen, spierweefsel, darmholtes, huid,... en een penis die alles reguleert gezien er blijkbaar geen vrouwelijke filosofen zijn, en amper vrouwelijke kunstenaars. Als ze er zijn kan ik u melden dat ze Jackson Pollock ook even raken want een combinatie van die materie, die zich kris kras door elkaar opstapelt zodat de sfeer hierin ook in een vloed vibreert op een een oneindig aantal kleurschakeringen, bijna op de tast maar steeds met een bedwingen van die chaos (in ons). Dat is geen beeldideologie maar vrouwelijkheid dan. Is het niet Nicos Hadjinicolaou die vorige eeuw socioloog J. M. Guyau aanhaalt om ons te overtuigen van het obskurantistisch karakter van deze 'kunstsociologie'. Guyau stelt dat naast product van het persoonlijk temperament moet terug gekeerd worden naar het werk zelf en dit werk dus te beoordelen. Maar vraagt dat naar een beoordeling is mijn vraag, al heb ik het woord oordeel of zelfs 'gevoel voor' veel liever. Kortom stelt de marxist Hadjinicolaou: kunstsociologie bestaat niet, en dat deze konstituering dus niet mag als wetenschap funktioneren. Al is het maar omdat kunst net als het kussen op kussens niet te isoleren valt, mits een doordeweeks 'articuleren' van de bronnen van een uitdrukking, los van tijdsgeest. Zeker van een klassegebonden sensibiliteit komt de waanzin ten goede aan die kunst, en de vrijheid die het beoogt. Dat is wat ik denk. Zou het dan gaan over temperament of in laatste instantie over talent in het vooruitzicht van een weerspiegeling van dat ding, in zijn variante maar hier noch godsdienstig noch realistisch van aard, vandaar dat het dan ook pathologisch zou zijn. Zoals elke veralgemening is dus Kunst An Sich de grootste aberatie, maar het "legitimeert de uitdrukking van de kreatieve intentie" (Malraux). De vraag is me dunkt pas politiek van aard als men merkt dat de slechte smaak het haalt zowel in de gazetten rond hun kerktorens evenals hun postzegels, als wij geweigerd zijn ondanks steun van de echte minister en de (echte) koninklijke familie om het dan ook niet te hebben over de plaatselijke arbeiders. Welnu, scheelt er dan wel iets, aan deze kunst en aan politiek als men tenminste nog hoopt in een democratie te schuilen. Heel zeker zijn we dan na Michel Angelo, Van Dyck, ... de 'ontaarde' (art dégénéré) kunstenaars, maar hoe dan ook zijn we een emanatie van hun zin naar de toonbaarheid van hun (Historische) rijkdom. Waar wij door onze postmoderne gebrokenheid de 'vanzelfsprekendheid' van hun macht in vraag stellen dus en hun 'superioriteit' trachten te doorbreken in termen van existentiële gedrevenheid, omdat er geen houvast meer aan is eens de emoties en de mens 'geëxplodeerd' na Auschwitz om uiteindelijk geatomiseerd het hof en de katholieke heerschappij in deze contreien te moeten aanvaarden zoals het is nu, met name de geperverteerde mechanismen nooit te kunnen doorgronden, want hebben zij macht en bezittingen, en wij slechts 'ontaarde' kunst zonder geestelijke eenheid meer aan. In welke mate de verhoudingen met deze buitenwereld de kunstenaar aangetast hebben in een gebroken exploratie van het post-rationele gedachtegoed van 'zijn' tijd, eens die geesten niet meer boven zijn hoofd hangen, maar in zijn/haar leven en zijn/haar dood zouden bepalen, als sluitstuk in het onmetelijke raderwerk. Dat allemaal is niet te scheiden trouwens van de absolute Logica, eigenlijk een dwangmatige dictatuur op de rede, de wil en de geest. Er is dan ook geen eenheid meer, naast de fundamentele 'brokstukken' van wat wij geworden zijn, met een diepe onschuld in ons omwille van het psycho pathologisch karakter van wat ons verhoudt tot de materie en deze (historische) maatschappij, die ons isoleert. Nooit eigenlijk bevrijd van de ziekte, maar gefundeerd op een rechtvaardiging van een verboden denken. Bij Spinoza gaat het om de substantie, de essentie van elk ding als gevolg van het effect dat dit ding beoogde (deze keer op de mensheid), de onbepaaldheid van de Natuur wezenlijk beduid in haar eigen productie Niets is gedaan indien de gedermineerdheid ervan niet gedefinieerd wordt. De filosofie en de kunst, de echte zal dan ook altijd subversief zijn. En maar best want zowieso is de algemene opvatting van kunst in zijn veralgemening, laat staan verademing of verlamming niet alleen een abstractie maar ook iets los van de gangbare stellingen zodat dit afgewezen moet worden om een ander soort hernieuwend (historisch) ingangspunt te vinden op wat kunst hoopt te zijn in zijn zijn. Eigenlijk een onzijn wegens een vorm van miskenning van de besten uit het heden na het eten tegenover taferelen van een andere eeuw. Meestal ook opgelegd tegenover de kunstenaar als mens die verdrongen is ; vandaar dat men heel zelden nog kan spreken van vrijheid.
Het vergt enige moeite de dingen des levens te begrijpen, en eens men vat heeft op de dingen is eigenlijk alles voorbij. Zo had ik een hoge dunk over Holland, maar moet ik vaststellen dat ook zij provinciaals overkomen. En wat zeggen als men bedenkt dat deze contreiën zowat de hoogbloei betekende voor het intellect, maar des te meer men hier ook op vele plekken niet welkom zou zijn, en dit niet alleen voor de Canabisrokers. Voor de promotie van mijn nieuw boek voelde ik mij desnoods verplicht 'het schiereiland' te verlaten en te verzaken aan enig capitalistisch 'houvast' waarvan het zeker zo is dat ook daar de meesten denken aan huisje en tuintje, maar net zoals met Gent ben ik voor een universitaire bibliotheek in bloeirijke cultureel Amsterdam ook niet welkom, zo ook bij een zogenaamd mediateam van ... de bibliotheek van Breda (nr.6 Molenstraat) waarvan men zich waant in de Inquisitie want is het dat team dat beslist of al dan niet een boek zo hoort te zijn en dus gelezen mag worden door de inwoners. Het mijne wordt dan ook stande pede afgezwaaid naar de prullemand, en dus afgeketst. Men zal nooit weten om welke reden ze een mooi kunstzinnig sexueel hedendaags boek weigeren des te meer dat men afkomt met een betere taal en een betere kaft dan het doorsnee leesvoer maar niks kan baten. Maar wat betekent deze taal vraag ik u beleefd. Heel zeker zou bie voorbeeld een Jeroen Brouwers daar dus beter over kunnen schrijven dan ik, zonder fouten. Te melden dat dit AaBeNe weliswaar de kardinaal, de tv en de ambtenaren van dienst vertolkt en men eens over de grens heen geraakt zonder snuivende duitse herdershonden aan je kont men wel degelijk aan roddelpraktijken toe is. In een land van schermen, waar iemand zoals ik nergens nog heen kan, nu de parkingplaatsen volzet zijn en men voor alle opgepepte prijs nu een woonst moet weten te vinden daar waar in de puzzel alles volzet blijkt, met geen plaats meer om zich ertussen te wringen. Dat is met alles zo, ook met literair katern van die schoon geworden gazetten (als deze ten minste nog bestaat), die slechts de incrowd nog interesseren kunnen. Voor de oude generatie was het dan ook indien je geen artikel kreeg in krant en tijdschrift je boek ook nergens verkocht. Nu is dat een beetje anders, maar het is niet internet dat ons weerhoudt het rotsooi ook daar voorgeschoteld te krijgen via opgedrongen advertenties (in Blogs) met boekbespreking in elke notoire krankzinnige krant mijnheer, maar waarom dan rotsooi en lelijkheid welnu omdat ze betaalden voor deze media-attentie zoniet klinkt het nog enigszins ideologisch. Stel voor het nieuwe boek van de katholieke hoofdredactrice over verwijvelingen (na het rijke Nato en Parijse verleden als toerist) en die alle media haalt terwijl de betere niet katholiek in alle talen verzwegen wordt. Nu nog?, fluistert men. Nu, heel zeker. Zodat men komt aan twaalf lezers voor den besten (subversief?), en honderdduizenden exemplaren, voor extreem rechts en/of die katholieken natuurlijk zodat niks nieuws onder de zon is, ware ze nu even oud koud hebben dan wij als ze buiten schuilen. Zo gaat dat mijnheer en madam zodat het uitkomen van een nieuw schoon boek in een land waar men terecht niet graag leest gezien lelijkheid en masochisme een ware lijdensweg is. Heel zeker dus niet het charmante capitalisme van Betty Midler, maar eerder de toestanden van de intellectueel uitgever van Indië, steeds aan de rand van de zelfkwelling gezien armoede en geen erkenning. Zijn er nog uitzonderingen uiteraard, en doen we des te meer nog verder ondanks de jaloersie van de gevestigde arrivisten -(die de kont likken uit opportunisme maar die de jood van dienst bekakken)-evenals de tot waanzin en stront gedreven kunstenaars, maar zijn het allen hier herkauwende boeren of koeien gebleven. Met dat soort volk gaan we dus nieuwe planeten verkennen, en zijn ze allen gedoemd tot 'vriendschap' als steeds minder betaalbaar wordt. Ook een logica. Het is wat Louis-Paul Boon ooit stelde: waarom zich zorgen maken en is er geen malaise toch te ontdekken want worden er nog voordrachten gegeven aan de universiteit. En is iedereen nu voor schermen want buiten onhoudbaar. Alleen merk je aldaar, en niet alleen maar bij die geperverteerde katholieken, dat in wezen niemand zich spontaans nog interesseert voor kunst of cultuur want zorgen Marokkanen voor hun vuilbakken. Zo zette ik bladjes in hun universiteitsbibliotheek (met mooie lay out en met de slagzin 'Bewustzijn?') en na één maand is er daar niet één jongeling (student(e)) die één bladje uit eigen initiatief genomen heeft om het te lezen. Scheelt er iets? Jawel.
Bestel toch eens een goed én goedkoop boek 'on line'. Mijn allernieuwste roman is een literair en kunstig meesterwerk, al zeg ik het zelf. Over seksualiteit, poëzie en een romaneske verwikkeling die het niveau van een pornografische Hamlet haalt, doordrengd door een poëtische visie samen met afbeeldingen van mijn kunstwerken doorheen gans het boek, aan een schappelijke prijs. Bestel dus eens het beste fictieboek van het heden. U zal er geen spijt van hebben. Beleef dan een waar leesgenot. Bestel en koop het boek nu door deze click :
