Camouflage Wat moesten we weer onthouden? O ja, we waren beland, ik zeg wel beland -(want ook nog met gebroken vleugels als engelachtige stuurzame objecten)-, beland dus in een post-traumatisch tijdperk, dat was het. Was er nog een minderheid om ons te herinneren dat na geklungel, gebonk en sirènes dag en nacht ook nog de huren stijgen, zoals alle andere prijzen zodat de bank een gevangenis wordt, en vice versa. Laat staan dat een grootvader zijn eigenste kleinzoon kan vermoorden in dorpke waar men veel bijleert, en de politie komt hem niet ophalen. Leze Dilbeek. En zij maar zoeken wat er nog meer zou kunnen gebeuren na Auschwitz en gestuurde moordenaars naar rusthuizen, bakkers en crèches. Ja, wat kan nog erger zijn op ethisch vlak nu op tv, nu extreem rechts het gehaald heeft? Welnu in de hel, de routine en plaatsje in puzzel te merken dat de invaliden van de socialistische ziekenkas met minder moeten leven dan vorige maand (vorig jaar) ondanks de inflatie. Arbeit macht frei want die socialisten staren zich blind op de Groei. Wie zijn dan de slaven? Kwam de pitta in de plaats en na Mein Kampf werd dat de Dürum bij het plebs, maar die is met nieuwjaar met 24% gestegen in waarde. Met bijna geen intresten van de bank, geeft Hij zijn zegen. Nee, nee,... niet de lonen en uitkeringen zijn gestegen, wel de winsten. Daarom zouden we nog meer moeten geven aan de Duitsers, zonder nemen meer aan. In de vereenvoudiging moest dat een biologische cirkel veruiterlijken, alleen was dat minder eenvoudig dan dat men dacht, eens de uitbuiting bloot, de files en de migraines bij de kleindochter van de capitalist, die nu kon pronken op de tijdschriften van de socialistische ziekenkas want daarvan kwam het geld, ook om de katholieken te voeden (met medicatie) en zo meer. Met coloniale doeleinden eens de wapens de plaats gunden voor onderlegging zonder begrip meer aan. Desnoods te functioneren zoals het hoort met een etikette klaargestoomd: 'creatieve werker'. Met een kaart met een stempel daarop, samen met een gele vlag en gele ster en nogmaals ter herinnering brengen dat we ook desnoods de gegijzelden zijn van hun uitleg. Mijn adolescentie, dat was de interpretatie van dat popliedje alzijnde 'I put my spel in you'. Daarna was dat de zoveelste tongkus in de Bamba zodat nog daarna de toiletten begluurd werden door die meisjes want daar zagen ze de lulletjes van de jongetjes toen ze aan het urineren waren. Zeg maar pissen of piesen. Allemaal in het Textielhuis van Kortrijk. Daarna was dat even wennen want de ietsje lelijkere lerares engels gaf ook nog aan jonge leerling een tongkus zodat zijn engels er moeizaam op vooruitging. Toen was dat de Pil voor de meisjes van de ganse klas. Wat zijn die tijden toch veranderd want nu overal Aids, godsdienst en kanker (als gevolg?). Voor de propagandist gaat het om elk idee te doen aanvaarden door de massa. Of dit idee nu berust op (zelf)moord of dat idee berust op aanschouwelijkheid voor het ultieme Schone (in haar), de verwikkelingen in het zicht en dan door te draaien want massageest. Het economisch potentieel dan waar -ik herhaal!- men de Stad is gaan beheren (beheersen) als een gevangenis, net zoals de living met tv of in bijzondere mate de (post)industrieën of noem het ook firma. Van multinational gesproken, is dat een terminologie van vorige eeuw want niet multiraciaal zoals de grootsteden, maar doordrengd door frustratie, die ze beweegredenen moet geven. Een uitlaat te zoeken tegenover die 'andere', en drogredenen te vinden voor hun plaats in de puzzel van wat ze productie zijn gaan heten in elk zijn onderdeel, met name brood voor 'elk', en spoelen voor velen. Maar elk obstakel tegenover het arbitraire of totalitaire te vernietigen, te ontkrachten, te medicaliseren. In de psychologische oorlog is er een (heilig) doel voor ogen: een brug te bouwen over de rivier, om de treinen naar Auschwitz een bestemming te geven, met algemeen gefluit en applaus van een menigte onder militaire leiderschap. De kapitein wordt gek want hij verliest de oorlog en de ratio, en werkt zich dan met zijn bataljon kapot aan het bouwen van de brug van de vijand, bij elke ontploffing of bij elke eenzame opsluiting terwijl achter de toonbank en vitrines uit de grootstad van het tegenovergestelde moet bewezen worden, met name een vreedzaam volk, "rijk", zonder agressies, zonder migraines, zonder moegetergde verzinsels, maar met hop, hoop en blijdschap terwijl de zwakkeren creperen, zich kapotwerken en/of serveren, en ze geen onderscheid meer kunnen maken. Tussen goed na de spoed en slecht na de poep, tussen puinsuiker en stout zout, tussen mooi en schone kroon, tussen geld en zotte god. Vandaar het structureel geweld behandeld door professoren, al kan men Althusser begrijpen, en Charles Vanel beginnen haten als hij de tyran speelt, gepersonifieerd in de almachtige directeur in het wit van het bourgeois psychiatrische ziekenhuis, met als eindbestemming voor Jane Birkin en haar kinderen in de film, wat in het echt dan de vrouwen en kinderen van Althusser en de rector overkwamen, niet eens een gestuurde belgische vrouw van Marokkaan: hun eigen kroost te vermoorden, eerder dan de tyran, omringd door gestuurde loopjongens, die de tyrannie veruiterlijken. Of deze een uniform draagt ; een wit stofjasje, een grijze pak of een trouwjurk zou zinnebeelden. Zo wansmakelijk wordt het verhaaltje eens er oorlog is op tv en geen geld voor authentieke menselijkheid. Elk vervat in zijn eigen tegenspraak, gecamoufleerd via zijsprongen toe te geven dat wij dan verminkt er uitkomen, met tranen zonder tanden, met dezelfde leeftijd dan Nicolas Sarkozizi of An Sainclaire, maar dat we er twintig jaren ouder uitzien, want eigenlijk ook nog opgeblazen van al het rotsooi, dat we inslikken terwijl we graadmager zouden moeten zijn, maar dat ook hebben ze weten te camoufleren in de chemie. Zodat alles op camouflage berust. Dat is het : camouflage, in hun zeggen, leggen en meppen. En zes miljoen ondergedoken spoken ons overblijven.
