Gezien ik bestookt word door bedriegelijke advertenties, en ik daar geen democratische inzage in heb evenals men mij dat verplicht als ik een autonoom eindproduct aflever, ervoor betaal en werk, klopt er iets niet, heel zeker ook dat men esthetiek weigert hier, zie ik mij genoodzaakt te 'verhuizen', zoniet indien het zo verder gaat mijn Blog voor goed 'op te blazen'.
Vu le fait d'être assailli de pubs laides ne correspondant pas à la réalité, et dont je n'aurai pas le choix je me vois obligé au nom de l'esthétique et la justice morale si ce n'est pécuniaire d'arrêter ce Blog si ils continuent de poluer mon oeuvre. Si ils continuent je détruis donc pour de bon mon Blog et vais ailleurs.
Op de pleniumvergadering van het EKKI in januari 1924 wordt gepleit voor een grondige reorganisatie van de afdelingen van de Komintern. De bedoeling is, langsheen nieuwe homogene organisatievormen, de arbeidersbeweging te veroveren. Het derde partijkongres van de KPB volgde de richtlijnen van het 5de wereldkongres die de 'bolchevisering' vooropstelde. Deze bolchevisering was het aanpassen van heel de communistische beweging, over de hele wereld, aan een zelfde organisatieschema, namelijk dat van de moederpartij, de KPSU. De bedoeling was de partijen in bedrijfscellen te organiseren. Deze cellen gingen als basisiorganisme funderen zodat de syndicale werking een belangrijke plaats innam in het algemeen 'discours' van de Partij. "In alle fabrieken en bedrijven, in alle gemeentelijke en openbare administraties, in de bureaus, de magazijnen, enz...., overal waar tenminste drie kommunisten werken, worden bedrijfscellen opgericht." (La IIe conférence) Vanaf 1924-25 ontstonden meningsverschillen over de te voeren syndicale politiek. Jacquemotte, die aanvankelijk nauw verbonden was aan de socialistische vakbondswerking, verdedigde het standpunt tot samenwerking met de vakbond. Jacquemotte zal in 1929 uit de leiding van de partij verwijderd worden wegens deze wil tot medewerking. De 'bolchevisering' zal voor een groot deel mislukken.Grote eisen werden gesteld aan de militanten en velen vonden zich niet meer terug in nieuwe structuren. Reacties tegen de 'bolchevisering' brachten nieuwe twisten in de partij met zich mede. Opvallend, zo werd gemeld, is het feit dat van de personen die tegen de bolchevisering begonnen te reageren, er in 1928 heel wat meegingen met de trotskystische oppositie. Op het partijkongres van 1928 wordt, onder druk van de Komintern, de oppositionelen (trostskysten) uitgesloten. Het verdedigen van de stellingen van de trotskysten in de KP-pers wordt vanaf het kongres verboden. De verspreiding, door vrnl. leden van de oude partij, van teksten van Russische trotskysten wordt uit de omloop gezet in november 1928. De KP vervalt met deze koers in België van 1000 leden tot 650. De politiek die de Komintern voert, is namelijk voor een groot deel beheerst door het ideeëngoed van Stalin en zijn partij-apparaat. Specifieke bijdragen van andere partijen zijn echter ook waar te nemen. "In de tussenoorlogse periode hebben, ons inziens, vier Westeruropese sekties enigszins een specifieke bijdrage kunnen inleveren tot de door de Komintern uitgestippelde beleidslijn: tot 1933 de KPD, na 1934 de PCF en daarnaast in mindere mate de Britse KP en de PCI. De KPB wierp kwantitatief en kwalitatief te weinig gewicht in de schaal om op dit niveau veel inbreng te sorteren." (R. Van Doorslaer, "De KPB en de Sovjet-Duits niet-aanvalspakt", Brussel, 1975, p.46-47). Het is hierbij belangrijk te melden dat vanaf de dood van Lenin in 1924, Stalin langzaam alle macht naar zich toe neemt in de Sovjet Unie. In 1929 neemt hij de leiding over van het staatsapparaat en hij besloot o.m. Trotsky uit het land te vebannen. Jacquemotte koos resoluut de kant van de meerderheid voor wat betreft de 'Russische kwestie'. "Met de KPSU, met de Internationale of met de tegenstanders van het kommunisme", is een uitspraak van Jacquemotte met zijn argument in de diskussie rond oppositie in de KPSU. Door het verdedigen van zijn stellingen i.v.m. deze oppositie, kreeg Jacquemotte de steun van de Komintern en een plaats in het groter wordende Centraal Komitee. De richtlijnen van de Komintern worden dan ook strikt, gedisciplineerd en kritiekloos gevolgd. "Nog één maal liep de partij even op een verkeerd spoor toen in 1934 de Kommunistische Jeugd een samenwerkingsakkoord afsloot met de Trotskystische Jeugd en de Socialistische Jonge Wacht, onder druk van deze laatste organisatie. Het akkoord werd echter vlug verbroken en de verantwoordelijken werden tot de orde geroepen." (ibid. p.47) In 1928 voert de KPB een koers, die onder kontrole staat van de K.I.. De partij is in haar geheel overtuigd van de ondergang van het capitalisme. De crisis van 1929 versterkt het idee van deze ondergang. Met het partijkongres van 1929 zal de KP het idee tot inplanting in grote bedrijven vooropstellen, en niet zozeer meer een systematisch celwerk verdedigen. Iedere samenwerking met socialisten wordt afgewezen. De grootste vijanden zijn, voor de communisten, de socialisten die ze als "sociaal-fascist" bestempelen. Vanaf het begin van de dertiger jaren is een belangrijk element in het ideeëngoed van de partij waar te nemen: "het geloof in het ideaal van het socialisme in de Sovjet Unie en het geloof in de figuur van Stalin." Interessant zijn de onbeantwoorde vragen die Van Doorslaer naar voor brengt, namelijk: "<...> de mechanismen van infiltratie en afstoting van het kommunisme in België en daarmee samenhangend, wie waren deze kommunisten en welke waren hun motivaties." De trotskystische oppositie valt in 1930 uiteen in een groep rond Van Overstraeten en Leon Lesoil die uiteindelijk aan betekenis winnen. Vanaf 1932 onderstreept de KPB haar doctrinaire 'zuiverheid' en autonomie. De opening naar de socialisten zal, vanaf '32, een uitzondering zijn op het geheel van de ongenuanceerde stellingname. Het zijn namelijk de stakingen die de communisten dichter bij de socialisten brengen. Vanaf toen lanceerde de KP haar ordewoord tot eenheidsfront. In 1933 krijgt men de machtsgreep van Hitler in Duitsland. In 1934 worden realistischere oproepen gedaan o.m. onder invloed van het 13de Plenium van het Uitvoerend Komitee van de Komintern. De KP-parlementairen gaan nu meer dan ooit een leidende rol gaan spelen onder het volk buiten het parlement. Dit in tegenstelling tot BWP-volksvertegenwoordigers die het parlementair werk als middelpunt van hun actie beschouwen. In maart 1935 werd P.H Spaak, samen met De Man, lid van de regering Van Zeeland. P.H. Spaak was aanvankelijk actief rond de groep die met een eigen blad, "L'Action Socialiste", in 1936 begonnen was. Deze trotskystische stroming was voornamelijk gekant tegen klassensamenwerking, dus ook tegen het Volksfront. De KPB slaagde er in in 1935 in haar isolement te doorbreken. Bij de parlementsverkiezingen van 24 mei 1935 verhoogde zij haar aantal volksvertegenwoordigers van 3 tot 9 terwijl haar stemmenaantal steeg van 2,8% tot 6,06%. Op de 5de nationale KPB-konferentie in april '35 worden Marc Willems en Henri De Boeck fel bekritiseerd. Ze zijn verantwoordelijk gesteld voor de frontvorming van de jeugdorganisaties SJW, KJ en de trotskystische organisaties. De KP spreekt van kapitulatie voor "de sociaal-demokratie en kontra-revolutionaire trostkysten". Beiden worden dan uit de partijleiding gezet wegens "de opportunistische fout van 11 augustus" 1934. De Leninistische visie op het gauchisme wordt hier mede als argumentatie tegen Willems en De Boeck gebruikt. Aan de hand van kommunistische teksten en pers kunnen wij stellen dat de evolutie in de Sovje Unie (later in de Komintern) vanaf 1934 nauwelijks gevolgd worden. De binnenlandse politiek wordt door het klassiek-marxistisch antagonisme tussen arbeid en kapitaal gedomineerd, om niet te zeggen gesimplificieerd. Om de crisis en de politiek, die de regering en het patronaat voerden, te beantwoorden, zullen de communistische partijen hun akties fel uitstippen op de klassenstrijd. Eenheid tegen het fascisme wordt dan gevoerd en na het overwinnen op nazi-Duitsland zullen allerhande splintergroeperingen de 'erfenis' verder zetten zoals o.m. tijdens de betogingen tegen VDB in Vlaanderen, waar toen ook te Kortrijk een aantal crapuuls in de plaatselijke politie(k) werden blootgelegd. Nu komt de absolute en algemene engheid te voorschijn omwille van elk zijn huisje, ook vanwege de rechtse 'overwinnaars', en hun nodige meelopers in de media ; waar het duidelijk is dat multinationals meer macht en winst maken dan (het budget van) een land, maar waar kapitaalkrachtigen (zoals o.m. bank-verzekeringen) tegelijkertijd niet betalen als ze (zouden) moeten betalen. Vandaar die meelopers van uiteraard een postmoderne maffia, met kleine lonen en uitkeringen die belastbaar worden gesteld met een pseudo contestatie in 'eigen rangen', en men genoegzaam denkt -gezien de overmate aan (politionele) controle evenals censuur van de ware 'linksen' in de media- dat niets zal uitbreken, ook tijdens deze koude winter van begin van hun 21ste eeuw, waar men volgens de cosmonaut althans de mens zou moeten warm maken voor de ruimte.
