De schilder van het tweede schilderij dat deze tekst volgt, was 14 jaren oud toen hij deze verf met die fantasmen materialiseerde. Toen al was hij aan het oefenen om decennia later ooit een meesterwerk te kunnen klaarstomen op een Computer, om het einde van een tijdperk in te luiden. Niet zo zeer de 'ismen' te miskennen, dan wel de nodige syntheses over wat nu wel scherm is en niet, in de omringende grauwe realiteit. Waar Brussel de hoofdstad van de nivellering wordt, eens Gérard Mortier dat weer eens mocht zeggen op kloot kaloot tv. Jawel, is er Restauratie, is er geen buitenwereld meer aan, is de mentale taboesfeer herleid tot niks mendalle, en de torpedering van eiland Eros voltooid, eens de symptomen ingetoomd met afschuwelijk decor nu ze allen op pensioen zijn. Terwijl het zo en zo moest zijn, eigenlijk. Kijkt hij ook zonder ik na MTV naar Kiosque op TV5-Monde want geen Skynet gemaakt door de concurrent de Chinees, in een zij-aan-zij refrein daar waar ze de zondag gebruiken om de vitrines te kuisen, niet eens meer in de weer met het zeer na het geweer want weer of geen weer is er... tweedracht met zeep na het eten, of zo iets. Gedaan de stille dichters op straat, gedaan de hippiekaffees, gedaan de Peepshows, gedaan de opera van Gérard Mortier, gedaan de coffeeshops net over de grens heen van alles en nog wat, gedaan de pokerzalen, gedaan de tweesterrenhotels, gedaan de aanspreekbare meisjes indien niet hoer of spion, gedaan gedaan gedaan. Wat blijft er over? Schermen. En uiteraard geen communicatie meer. Noch communisten in het parlement. Zodat we eindelijk eens moeten toegeven: jawel, na, tijdens en voor de files is extreem rechts aan de macht. Welke macht? Deze van de schermen, die geen mensen meer zouden temmen. Kom ik eigenlijk dan in liefde-haat taferelen terecht waar net zoals bij Françoise Sagan een Shakespeariaanse achtergrond te herkennen valt. Van deze die boven de poen schuilt, of er net onder, nu ze allen miljonairs geworden zijn, zeker de kapo en zijn suite. Haal ik bij voorbeeld uit mijn mouw het volgende: weet je, vraag ik, waarom sommige nudisten een masker dragen? Antwoord: nee. Wel dat is om geen verkoudheid op te doen. Reactie: hahahahaha..! Vervolg ik: weet je dat ik die mop zelf uitgevonden heb? Reaktie: dat is niet waar, dat is niet waar,... En zo verloopt de "communicatie" dan. Van gebouw G naar gebouwY, en vice versa. Vandaar als dat extreem rechts het voor het zeggen heeft, met Aziaten in een rijtje met foto-apparaat, het wel degelijk zo is dat men de problemen verplaatst. Stel zoals bij de bakker net naast de Basiliek. Nu zijn dat geen americaanse sirènes of klokken van de kerk, die de ganse buurt moeten wakker schudden vroeg in de morgen op zondag, maar bij de bakker van het brood zelf dat men nu van zich moet laten horen. Alsof een brood maken zowieso zoals tijdens de oorlog de muren en de gemoedstoestanden moet doen trillen en beven, weliswaar achter het gordijn van de rijken waar het stil is, en moet. Met elk zijn gewoontes zodat in het kader van Pavlov elk nu dingen doet zoals vroeger, maar niet eens bewust dat extreem rechts aan de macht is, zodat al de plaatsen (Peepshow en Cabaret inbegrepen) van joden leeg zijn, terwijl al de rest volzet is en boordevol frustratie. Maar, er is een maar... Liza Minelli heeft het overleefd... op internet. Net zoals die vuile (?) joden en/of Marokkanen op internet. Want tik gewoon eens als voorbeeld Samir Bakhat (clandestiene elite?) op uw internet, dan weet u net wat establishment en/of jezuïetisme betekende voor hen, en avant garde voor ons. Waar 'daarnaast' (erboven?) een Blog van Teitelbaum een ware 'Burcht' is (met zieke Buchhälter) waar men censureert, met fascistoïde cartoons en indien men er niet bij hoort komt u daar ook niet bij, maar waar het anderzijds bij kunstenaars de vrije loop gaat, zodat bijna uiteraard in tegenstelling tot Teitelbaum de facebooks van de elite met tal van anderen komen te staan, die zich voordoen voor deze elite want doet men zich voor als danser, sterkunstenaar of bankier, maar is men dat hoegenaamd niet. Maar Samir Bakhat is vindbaar en zijn video's de moeite waard te zien. Dan pas krijgt u dat gevoel van behagen, vrijheid en intellectuele ACTUELE verkenning (pedagogie van Lemkin?) dat zo hoort te zijn bij elk universeel intelligent en vrij cultureel product. Zo haat ik opera op tv, en zo sloot Mortier ook een tijdperk af in de opera, want na hem routine en provinciaalse snot met pretenties, maar toneel blijft tenslotte toneel zodat de kleren blinken en de droom zingt in dit binden voor blinden. Hetzelfde is gebeurd bij de kranten. Hetzelfde is gebeurd met die radio-en en tv-zenders, waar elk het spelletje speelt, gedoemd mee te doen aan de Restauratie, van de nivellering en immitatie (intimidatie?) want lijkt alles op elkaar. Zo gaat dat, ook met de banken. Zeker de Russische... Want net zoals bij de prelude van de wereldoorlogen tegen extreem-rechts is er een avant garde hiermee ingeluid, bewust dat Béjart dood is, en Anne-T. Dekeersmaeker tot vervelenstoe afgezaagd, want geen CVP-fantasmen meer aan dan 'hippe' pedagogen, die carrière maken in het katholieke vlaams onderwijs. Middeleeuwen, domheid en archaïsme dus. Maar zelfs geen fantasmen meer, stel u voor. Van uw journalist terplaatse. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
