Het vergt enige moeite de dingen des levens te begrijpen, en eens men vat heeft op de dingen is eigenlijk alles voorbij. Zo had ik een hoge dunk over Holland, maar moet ik vaststellen dat ook zij provinciaals overkomen. En wat zeggen als men bedenkt dat deze contreiën zowat de hoogbloei betekende voor het intellect, maar des te meer men hier ook op vele plekken niet welkom zou zijn, en dit niet alleen voor de Canabisrokers. Voor de promotie van mijn nieuw boek voelde ik mij desnoods verplicht 'het schiereiland' te verlaten en te verzaken aan enig capitalistisch 'houvast' waarvan het zeker zo is dat ook daar de meesten denken aan huisje en tuintje, maar net zoals met Gent ben ik voor een universitaire bibliotheek in bloeirijke cultureel Amsterdam ook niet welkom, zo ook bij een zogenaamd mediateam van ... de bibliotheek van Breda (nr.6 Molenstraat) waarvan men zich waant in de Inquisitie want is het dat team dat beslist of al dan niet een boek zo hoort te zijn en dus gelezen mag worden door de inwoners. Het mijne wordt dan ook stande pede afgezwaaid naar de prullemand, en dus afgeketst. Men zal nooit weten om welke reden ze een mooi kunstzinnig sexueel hedendaags boek weigeren des te meer dat men afkomt met een betere taal en een betere kaft dan het doorsnee leesvoer maar niks kan baten. Maar wat betekent deze taal vraag ik u beleefd. Heel zeker zou bie voorbeeld een Jeroen Brouwers daar dus beter over kunnen schrijven dan ik, zonder fouten. Te melden dat dit AaBeNe weliswaar de kardinaal, de tv en de ambtenaren van dienst vertolkt en men eens over de grens heen geraakt zonder snuivende duitse herdershonden aan je kont men wel degelijk aan roddelpraktijken toe is. In een land van schermen, waar iemand zoals ik nergens nog heen kan, nu de parkingplaatsen volzet zijn en men voor alle opgepepte prijs nu een woonst moet weten te vinden daar waar in de puzzel alles volzet blijkt, met geen plaats meer om zich ertussen te wringen. Dat is met alles zo, ook met literair katern van die schoon geworden gazetten (als deze ten minste nog bestaat), die slechts de incrowd nog interesseren kunnen. Voor de oude generatie was het dan ook indien je geen artikel kreeg in krant en tijdschrift je boek ook nergens verkocht. Nu is dat een beetje anders, maar het is niet internet dat ons weerhoudt het rotsooi ook daar voorgeschoteld te krijgen via opgedrongen advertenties (in Blogs) met boekbespreking in elke notoire krankzinnige krant mijnheer, maar waarom dan rotsooi en lelijkheid welnu omdat ze betaalden voor deze media-attentie zoniet klinkt het nog enigszins ideologisch. Stel voor het nieuwe boek van de katholieke hoofdredactrice over verwijvelingen (na het rijke Nato en Parijse verleden als toerist) en die alle media haalt terwijl de betere niet katholiek in alle talen verzwegen wordt. Nu nog?, fluistert men. Nu, heel zeker. Zodat men komt aan twaalf lezers voor den besten (subversief?), en honderdduizenden exemplaren, voor extreem rechts en/of die katholieken natuurlijk zodat niks nieuws onder de zon is, ware ze nu even oud koud hebben dan wij als ze buiten schuilen. Zo gaat dat mijnheer en madam zodat het uitkomen van een nieuw schoon boek in een land waar men terecht niet graag leest gezien lelijkheid en masochisme een ware lijdensweg is. Heel zeker dus niet het charmante capitalisme van Betty Midler, maar eerder de toestanden van de intellectueel uitgever van Indië, steeds aan de rand van de zelfkwelling gezien armoede en geen erkenning. Zijn er nog uitzonderingen uiteraard, en doen we des te meer nog verder ondanks de jaloersie van de gevestigde arrivisten -(die de kont likken uit opportunisme maar die de jood van dienst bekakken)-evenals de tot waanzin en stront gedreven kunstenaars, maar zijn het allen hier herkauwende boeren of koeien gebleven. Met dat soort volk gaan we dus nieuwe planeten verkennen, en zijn ze allen gedoemd tot 'vriendschap' als steeds minder betaalbaar wordt. Ook een logica. Het is wat Louis-Paul Boon ooit stelde: waarom zich zorgen maken en is er geen malaise toch te ontdekken want worden er nog voordrachten gegeven aan de universiteit. En is iedereen nu voor schermen want buiten onhoudbaar. Alleen merk je aldaar, en niet alleen maar bij die geperverteerde katholieken, dat in wezen niemand zich spontaans nog interesseert voor kunst of cultuur want zorgen Marokkanen voor hun vuilbakken. Zo zette ik bladjes in hun universiteitsbibliotheek (met mooie lay out en met de slagzin 'Bewustzijn?') en na één maand is er daar niet één jongeling (student(e)) die één bladje uit eigen initiatief genomen heeft om het te lezen. Scheelt er iets? Jawel.
Bestel toch eens een goed én goedkoop boek 'on line'. Mijn allernieuwste roman is een literair en kunstig meesterwerk, al zeg ik het zelf. Over seksualiteit, poëzie en een romaneske verwikkeling die het niveau van een pornografische Hamlet haalt, doordrengd door een poëtische visie samen met afbeeldingen van mijn kunstwerken doorheen gans het boek, aan een schappelijke prijs. Bestel dus eens het beste fictieboek van het heden. U zal er geen spijt van hebben. Beleef dan een waar leesgenot. Bestel en koop het boek nu door deze click :
Het 7de wereldkongres van de Komintern te Moskou (25 juli - 20 augustus 1935) stond onder het motto "Eenheid tegen het Fascisme". Voor de communisten betekende dit een overgangsfase waarmee de wil zal ontstaan tot het breken met het sectaire verleden. De nieuwe Eenheids- en Volksfrontpolitiek kreeg haar eerste impuls op het congres van Charleroi in april 1935. Een paar maanden later zal deze politiek bekrachtigd worden door het 7de congres van de Komintern. De KPB zal vanaf '35 het idee van het Volksfront verdedigen. Op 20 oktober 1935 werd te Brussel een Antifascistisch Front opgericht als reactie tegen de Italiaanse agressie in Ethiopië. Zowel communisten als socialisten zetelden naast christendemocraten en liberalen in dit volksfront. De KP is tevens aktief in de algemene staking van 1936. Op 18 juli 1936 lanceerde Jacquemotte in 'Le Drapeau Rouge' het idee van één proletarische partij. De KPB zou weer toetreden bij de BWP met behoud van organisatorische autonomie met het oog op "arbeiderseenheid". Vanaf het congres van Charleroi van '35 wordt hij de onbetwiste leider, en wordt niet meer zoals in 1929 als opportunistisch beschouwd omdat zijn ideeën vanaf 1935 pasten in de strategie van de volksfrontpolitiek. Alle nadruk lag op de vakbondswerking. Aan de Kommunistische Jeugd werd de raad gegeven 'strijdovereenkomsten' te sluiten met gewestelijke en regionale SJW-afdelingen. De inhoud van het eenheidsfront moet volgens hen driedelig zijn. Een gemeenschappelijke strijd moet ontstaan voor het "in werkelijkheid afwentelen van de gevolgen van de heersende klassen". Ze stellen zich tegen alle vormen van het fascistisch offensief en tegen de liquidatie van de 'reaktionaire' burgerij. Tevens stellen ze zich tegen het gevaar van de 'imperialistische oorlog' en verdedigen hierdoor de Sovjet Unie. Er worden kontakten gelegd, naar het Frans voorbeeld, om een Comité de Vigilance des Intellectuels Anti-fascistes (CVIA) van de grond te krijgen. De belangstelling aan socialistische zijde is hiervoor gering zodat er geen brede basis voor het CVIA te vinden was. Er ontstond zelfs bij diverse BWP-leiders de opvatting dat een akkoord van korte of lange duur met de communisten moest afgewezen worden. De tegenstellingen in de BWP werden niet op het kongres uitgediskussieerd, maar wel op de zittingen van de Algemene BWP-raad in december 1935 en januari 1936. Op 7 januari '36 werd toen beslist aan de socialisten een verbod op te leggen om nog Volksfrontexperimenten te ondersteunen. In de Volksgazet klonk nog af en toe het idee van eenheid, dit voornamelijk voor wat betreft federaties als Binche, Leuven en Limburg. Begin juli 1936 opende echter een resolutie van de Algemene BWP-raad de weg voor oprichting van een Volksfront. Wat opvalt in de KPB-teksten van deze tijd is dat de voorwaarden tot eenheidsfront, die Dimitrov stelde, niet vermeld worden. Dimitrov stelde o.m. als voorwaarden: 1) de volledige onafhankelijkheid van de bourgeoisie, en het volledig breken van de sociaal-democratie met deze laatsten. 2) het oprichten van de dictatuur van het proletariaat in de vorm van Sovjets. 3) waarschuwt voor het rechts opportunisme dat zou leiden tot de verkleining van de partij. In het kader van de Volksfrontpolitiek ging de KP federaliseren. In het begin van 1937 werd de Vlaamsche Kommunistische Partij opgericht "om via een radicaal Vlaamsgezind standpunt meer gehoor te vinden." Enkel in het Antwerpse kreeg men hierin enige respons ; daarnaast slaagde de partij er nu voor het eerste in, vaste voet te krijgen in het milieu van de intellectuelen. 'De Roode Vaan' werd vanaf 8 februari 1937 vervangen door het 'Vlaamsche Volk'. Ondertussen stierf Jozef Jacquemotte, en hij werd in oktober '36 vervangen door Xavier Relecom (die nog in 1929 samen met P.H. Spaak lid was van de linkse strekking in de BWP), de Vlaming Georges Van den Boom en de Luikenaar Julien Lahaut. Door hun aktieve rol in de stakingen, en de deelname aan de regering van de BWP, boekt de KP 6% (+3%) van de stemmen bij de parlementaire verkiezingen in 1936. In Vlaanderen bleef de impakt echter zwak ; in de vlaamse kantons haalden ze 2,75% van de stemmen. In 1937 en '38 bleef de aangroei verder duren. Vanaf 1938 gaat de dreigende oorlog de politiek beheersen. Maar de belgische communisten evenals haar zusterpartijen slaagden er echter niet in de andere partijen te dwingen tot een gecoördineerde internationale politiek. Ze ijveren voor het stopzetten van de neutraliteitspolitiek van België. Dit om steun te kunnen bieden aan de Sovjet Unie. De russische diplomatie had toen als belangrijkste taak nieuwe bondgenootschappen te zoeken. "En octobre 1937, le gouvernement, s'enfonce de plus en plus dans sa politique de "neutralité". Il accepte la garantie hypocrite de Hitler de ne pas violer le territoire belge. Relecom demande alors à la Chambre de ne pas approuver cet acte diplomatique et il appelle les démocrates à s'unir pour défendre la seule frontière menacée, celle de l'est". (Parti Communiste Belge, 30 mois de lutte pour le pain, la paix et la liberté, rapport d'activité du Comité Central pour le VIIe congrès national du PCB, Brussel, 1939, p.18).
Men zou zich vragen kunnen stellen over allerhande blijkbaar onontkoombare bijwerkingen, zoniet bijverschijnselen van een op schermen gerichte ego's en 'gedrevenheid' hieromtrent. Mijn aktie tegen lelijke, opdringerige advertenties heeft tot niets gebaat want ook ik ben niet het middelpunt van de wereld. Zondag is er een Marokkaanse migrant van het eerste uur gestorven van ouderdom te Antwerpen. Net zoals Confusius meldt, weet iedereen nu dat als er een oudje sterft er een bibliotheek afbrandt. De man is zich komen vestigen in België begin zestiger jaren, heeft kinderen gemaakt die op hun beurt kinderen hebben gemaakt. De (culturele) overdacht van de grootvader is verloren gegaan want de nieuwe generatie Marokkanen te Antwerpen spreekt vlaams op zijn Antwerps, en spreken niet één letter arabisch noch voor de meesten frans. En heeft men het over integratie. De man die gestorven is, en die als één van de eerste inwijkelingen van zijn land, ontzettend gedaan heeft voor zijn volk -(want ook aristocratische familie in zijn geboortestreek)- en de onze krijgt niet één zin in 'onze' kranten, zelfs niet in rubriek 'faits-divers' op de laatste pagina. Bij zijn intrede in België kreeg hij het te verduren rond het Zuidstation van Brussel, een afschuwelijke grauwe buurt in een nors klimaat, zonder de zon en aroma's van zijn land. Hij woonde in het begin in de Merodestraat als huurder van een huis waar ze een aantal jaren voordien na razzia's joden hebben afgevoerd naar concentratiekampen, met de hulp van de plaatselijke politie. De gewezen Marokkaanse soldaten, die streden tegen de nazis tijdens de oorlog hebben amper een pensioentje, en de kinderen worden meestal lastig gevallen door de ordediensten, al is het maar met de Gestapohonden op de treinen tussen Roosendaal en Antwerpen voor een paar gram Cannabis of hasjiesh gekocht in het vrije Nederland. Terwijl ze in naam van Europa de grenzen zogenaamd openstelden, allicht voor de fils-à-papas. Van deze laatsten ken ik er één, die subsidies kreeg voor zijn films, en zowat aandacht van alle belgische nederlandstalige en franstalige media kreeg om zijn provincialistische tweederangs kunstenaar en lerares-poeet, die zijn ouders wel pretenteerden te zijn te verfilmen. Een soort obsessie waar het duidelijk is dat die katholike bourgeoisie (met 'lange arm') koel ook eigen zoon uitgebuit heeft. Maar hij maakte dus films: iets wat de anderen niet konden want geen relaties bij de katholieken aan de macht in Vlaanderen, en natuurlijk geen poen. Maar vond ik de man genoeg werkzaam in de culturele creativiteit om hem mijn dinges op te sturen gedurende jaren, als een journalistieke hoer onder de zovelen, maar mijnheer heeft het nu zo hoog in zijn bol gekregen dat hij mij niet alleen één merci gegund heeft, maar ook nooit iets gewild van mij meldt hij na al die jaren zonder betalen. So what? De zondag van de dood van die Marokkaan heeft zowat de week afgesloten waar de Duitsers overal omnipresent of daadwerkelijk aanwezig waren, zeker in de media en ook te Brussel. Dezelfde dag sterft een Duitse voetballer en dat is dan de massa want een volledig stadion dat bomvol is. Massa's, met weer eens in de kranten met de regelmaat van de klok... extreem-rechts en/of een paar katholieke idioten aan de macht op de eerste pagina. Maar welke macht. Deze die theoretisch net onder deze van de koning is, of althans zou moeten zijn en de kleine inkomens (met hoge huur) belast en niemand durft te reageren. De ware elite komt niet in de media, want dat interesseert hen ook niet. Maar de elite heeft huizen en auto's, maar ondergaan in geen enkel geval wat ik onderga aan lawaai en gebonk om 3u30 's nachts daar waar ik slaap vanwege een volgens mij op hol slaande en gestoorde man, ware hij bevelen krijgt 'van hogerhand' hiervoor. Dat zijn nu eenmaal de nevenverschijnselen. De rest leeft in een soort waan, stel deze van de professor op pensioen, die zijn Blog vol krijgt met miljoenen woorden om repetitief de 'christelijke' kennis nog eens te overdoen en over te dragen mits kritische ingesteldheid tegenover wat hem dagelijks via de media wordt aangesluisd ; de hyperproductiviteit van het woord namens Kennis te vertolken en zijn (?) visie te imponeren aan mensen (zijn lezers) waarvan hij denkt dat het idioten of sukkelaars zijn (zoals hem?). Ook hij maakt deel uit van de 100 000 dossiers inzake o.m. briefwisseling van mensen die denken in eigen persoon bevriend te zijn met minister Laurette Onckelinx. Alleen gezien zijn ganse late leven ingedeeld tussen roken, zich zat drinken en scherm sluimert er dan toch een zekere frustratie, dan toch. Zoals diegene die voor mij vijftig fotocopies (recto-verso) moest maken deze morgen. Het heeft juist geteld een uur geduurd, want vergiste hij zich stelselmatig (bewust) op ouderwetse fotocopieertoestellen, maar wat ik op de koop toe moest meemaken is elke keer nadat ik hem beleefd iets zei of vroeg ik zijn norse opmerkingen moest meemaken alsof hij mij haat. Dat is dus een fotocopieerlokaal net naast de katholieke universiteit van Brussel, met zelfde adres dan het fascistoïde 'Pro Vita' met de verantwoordelijke vrouw ervan, die hem gedurende gans dat uur aansprak alsof ze vrienden waren maar waar ze hem sleutels gestolen heeft achter zijn rug. Tegen abortus opteren is één ding dat vrouwenhaat onderlegt en middeleeuws poneert, maar eens je ze moet meemaken, zijn dat inderdaad geperverteerde crapuulmensen, en -stel je voor- hebben ze het over de borsten van de vrouw, die daar normaal sinds jaren werkt, en niet meer komt want -stel je voor- zijn ze erin gelukt aub dat ze kanker heeft, met nodige borst die de littekens onderging. Dat is crapuul want achter mijn rug duidelijk tekens aan het maken dat ze op zijn minst mij haten, en ze kennen mij niet eens, maar gezien mijn uiterlijk met lange haren, linkse pers in mijn handen en een baard, komen er frustratieve vooroordelen te voorschijn blijkbaar. Op de koop toe deed hij lastig en zei aan de vrouw dat door mijn fout en het dus te lang klungelen voor mijn fotocopies hij twee klanten verloren was want waren ze vertrokken zonder te betalen vermits te lang wachten. Eén ervan dat waren 150 fotocopies, de andere 60 zonder te betalen dus. Zo begint mijn week. Plezant niewaar? Maar dat zijn dus de veruiterlijkingen van die katholieke macht, waarvan het duidelijk is dat het niets te maken heeft met de kleine gelovige naïeve mens, die een kerk bijna verplicht bewondert en het Evangelie in het vaandel draagt. Ze zijn dus niet allen lelijk en pervers, maar toch er scheelt iets. Ook die latente uitbuiting en dubbele taal, doordrengd door leugens en nog eens leugens. Best is daar allemaal geen aandacht aan te schenken en verder doen. Gewoon. Morgen schrijf ik iets over het bestrijden van het fascisme, historisch gezien. Niks nieuw onder de zon? We zien wel.
