I'm with momo Dit is geen nieuwsbrief, tot vervelens toe. Dit is ook geen (dure) religieuze kutkunst aan de kust want te kleins en minzaam hiervoor. Dit is een verlengstuk van mijn onderdrukt onderhuids kunnen want -stel u voor- is er de realiteit. Of die realiteit buiten of binnen is, hangt er van af hoeveel innerlijke warmte aan het behang hangt, desalnietemin te twijfelen over elk gebaar onder zoveelste abortus van het vrije handelen. En - moet ik toegeven - de kunstenaar weer overblijft om ons genoegzaam te herinneren dat hij nooit de intellectuele kracht heeft gehad tegenover die monnikkenburchten vol macht en poen en nijd tegenover wat voor hen loge betekent of ander zondebok waar ze niet aan kunnen. Wordt het dus een mythe. Zodat waarom niet de enkeling van Max Stirner overblijft, een bijna verplicht anarchiserend plichtsbesef om enig wanorde te kunnen ontdekken in die bedrukkende, betuttelende Orde. Waar de sterksten het voor het zeggen zouden hebben, ware er listen. Kan een magistraat zonder partijkaart daar tegen opboxen? Kan een huisvrouw met tien kinderen niet scheiden van de Rva? Kan het gevoelsmatige desalnietemin schijnbaar treffend overkomen in middens waar gemeenzaam de jacht op het anders zijn een apotheose kreeg in de media ; om die valsheid een kleedje te geven, een oubolligheid te beklemtonen eens de tertiaire sector gevrijwaard met grijze das en grijze pak? Zwaarwichtige vragen om deze en andere morgen in te luiden, te snoepen aan het overige en de hoeveelheid hoop te verzamelen om verder te doen. Ondanks de miljoenen, uitpuilende boeken in hun burchten en/of kloosters, en ze beduidend plichtsbewust hiermee iets zouden bewijzen. Ware het andere, betere, echt leerzame boek, zonder sensationele demagogie, misschien altijd elders. Zou er ook een paradox zijn: ze kunnen nu ook wenen als ze in Duitsland vertoeven, en hun boeken niet genoeg zijn om te bewijzen dat er een traditie zou zijn. Maar waarom deze nood aan onderdrukken, deze waan erboven te staan? Ook nog toegeven dat ze immers het begrip 'de loge' hanteren alsof de magistraat schuld zou hebben bij het verwerken en merken van hun (weggemoffelde) misdaden, egoïsme, zelfingenomenheid, geduld en haat tegenover elke persiflage. Want blijft ons het toneel over, met aardbevingen en oorlogen zogenaamd altijd elders, of liever het decor waar we vlijtig aan gewerkt hebben. Niet eens meer wetende of Electra van Sophocles of Schönberg een akelige mythe zou uitstralen bij het management van de opera, of een simpele pornofilm zou vertolken. Het zal weer sneeuwen dat wel, want de hemel is weer grijs maar zwaar. De essentie dan van (hun) fenemologie is dat het nooit indruist tegen de individualisering van hun eigen latente aanhankelijkheid waarin ze zich genesteld hebben, om zonodig een functie te ontwikkelen, die met een doel voor ogen nooit echt een uitweg herkent. Een beetje wat Levinas bestuifde : het is niet waarvan we bewust zijn bewustzijn is, en het is niet het denken dat wat het denken inhoudt. Een even paradoxale relevantie blijkt stand te houden als het gaat over evenwicht, harmonie of vrijgevigheid. Zodat men gerust kan vaststellen, nu ze allen rechts stemmen, dat ook de socialisten geen oplossing hebben voor de redding van de sociale zekerheid, want zijn er ook even verkoopbare barsten in die ongrijpbare burchten en/of kloosters zodat slechts partijen voor dierenrechten overblijven in het parlement.
Parallel "Les assassins sont parmis nous" is een boek van Simon Wiesenthal, vertaald in de goedkope uitgaven van 'Livre de Poche'. Daarin kunt u zich inbeelden wat er allemaal schuilt aan menselijk leed gezien monsterpraktijken op grote schaal, zodat men nu komt, ik bedoel deze week met : 1.a. het verdedigen en melden van 'Mein Kampf' op Hollandse tv-zender (de tijden veranderen). 1.b. de presentatie van 'Mein Kampf' op radio France Inter. 1.c. tonen van 'heroïsche' foto's van Hitler op Télé Bruxelles. 1.d. etc. etc. Ik die dus niet luk mijn boekske te verkopen, had ik moeten beroep doen op een PR-bureau om mijn dromen in vervulling te zien gaan: mijn boek wordt een massaproduct, verspreid over de ganse wereld en zeventig jaren na mijn dood spreken ze er nog van. Dat het slecht en dom geschreven is, is bijzaak. Parallel hiermee wordt hen extreem-rechts voorgesteld, de ouwe garde redacteurs aan het meedoen, en dus geregeld gevangenissen en extreem-rechts op het nieuws (en in navolging van dat in het parlement, dat uiteraard (hiervoor) gefederaliseerd is, zoniet nationalistisch (gebleven) ondanks alles). Geven ze er voor de 'elite' van het leger een codenaam aan, stel, Taliban of Caliban, en is het genoeg om er alweer te doen sneuvelen voor de Grote Zaak. Maar wat nieuw is, kunnen ze nu bijna 'in direkt' een moordenaar zien leven nu op hun tv. Zijn manier van omgaan met medemensen uit zijn dorp, en die mensen weggedoken worden zodat men hen niet zou herkennen. Niemand had enig vermoeden dat de tekenleraar, brave vader een crapuul en een moordenaar was, terwijl bij goed kijken men zowieso de manieën van een psychopaat herkent, maar in dorpsverband hoeft men dat niet te merken, want geen keuze eigenlijk (in deze omgang). Eén uur dan: elkeen luistert op een religieuze manier naar de BBC. Nu kunt u het ofwel niet bereiken via internet, ofwel is dat uw radio maar op die BBC spreken ze engels met een Duits aksent, zovele jaren nadat Anne Frank o.m. dit optekende in haar Dagboek. Zou de mensheid dan zo veranderd zijn, dat is de kwestie. Nu men blijkbaar moet toegeven dat de slechtste kunstenaars een reuzecarrière en zwaarwichtig CV zomaar te voorschijn kunnen halen, en er hoeft zelfs geen bolhoed aan te pas komen. Nu ik mijn egotrip verder kan doen in het opdringen van mijn wel en wee naar emailadressen waarvan ik van toeten of blazen weet wie daarachter schuilt. Ook een Kafka? Nu gangsters minister worden, en nu het plebs voor internet hangt, met uitzondering voor vandaag waar de meerderheid achter stuur aan het klaxoneren om vooruit te geraken in de files van de spitsuren, om enig warmte te vinden elders, om daarna na die spitsuren alweer 's avonds een soort sado-masochistisch genoegen te hebben met moordenaars om te gaan gezien hun tv op het nieuws van alle dag. Het tropisch klimaat elders, en de vrijwaring van hun levenssfeertje met niet veel feest meer aan, dan voetbalmatchen. Zijn we des te meer gevoelig voor het stramien dat stelt dat ze allen in heiligheid in het dorp zijn ingesponnen, met op tijd en stond de kerkklokken waarvoor ze eigenlijk niet gekozen hebben, maar moet men hen (ook met sirènes) aan het werk herinneren, en meedoen in deze omgang, desnoods om Kafka te schuwen, desnoods om hun wilgjes aan elk zijn perceel te weerhouden van faalangst omwille van een even heilige afbakening, en uiteindelijk triestigheid omwille van al zoveel verwevenheid met het grauwe grijs na de afbraak van wat anders overkwam. Wat er bijhoort aan nevrotisch bewegen errond, staat buiten kijf eens de zapper in de schoot. Nu is de kuil diep genoeg om hen ter herinneren aan de aarde, maar is de vlakte gegoten in beton. Tegelijkertijd gaan de prijzen weer omhoog, om het nieuwe jaar in te luiden. Diegene die rijker worden van dat allemaal, daar spreekt men best niet over. Zoals altijd.
