Van Roth, via Nice, Klagenfurt en Lanzarote terug naar Roth
Zot zijn doet soms toch zeer
07-12-2011
Is er leven buiten Roth
Nog 213 dagen ...
Velen vragen mij 'heb je naast dat sporten (en ook een beetje werken ) nog tijd voor andere leuke dingen'. Wel, na vorig weekend moet ik daar volmondig JA op antwoorden.
Een aantal maanden geleden hadden we met een aantal vrienden een weekend in de Ardennen geboekt, nog voor ik aan het Code Roth avontuur begon. En vorige week vrijdag was het dus zover. Op naar Wibrin , in de buurt van Achouffe. De 3 kilometer zwemmen die voor vrijdag op mijn programma stonden , had ik donderdagmorgen al achter de rug. Een hele dag 'vrij' dus en dat betekende een leuke wandeling, lekkere pannekoeken, beetje ontspannen, een heerlijke kaasschotel met een goed glas rode wijn, leuke babbels...en op tijd in bed want iedereen was blijkbaar vroeg moe.
Om mijn vrienden hun programma niet te veel in de war te sturen, zat ik zaterdagmorgen al vroeg op de fiets. Bij het eerste daglicht, 3° celcius en motregen ging ik op weg voor een rondje Achouffe - Houfalize - La Roche. Gek genoeg heb ik er echt van genoten en dat ondanks de stevige wind en steeds hardere regen. Op de lange hellingen moest ik plots terugdenken aan een stukje uitzending van Code Roth waar Hans, althans ik denk dat hij het was, vertelde hoe hij ervan hield om alleen te trainen omdat hij vermoedde dat hij in Roth vele uren alleen zou moeten lopen en fietsen. Ik kan me echter niet inbeelden dat ik me ginds in Roth alleen zal voelen met zoveel mensen en sfeer langs het parcours. Daar in de Ardennen was dat duideijk anders. Ik heb op de 60 km en 3 uur die ik onderweg was geen enkelen andere fietser gezien. Hoe zou dat komen ??? Maar zoals gezegd, ik heb ervan genoten, zeker ook van de 7 km lange beklimming van La Roche richting Baraque Friture.
En ik was op tijd terug. De anderen hadden net gedaan met het ontbijt en na een snelle warme douche zijn we een toffe avontuurlijke boswandeling gaan maken. Een tip voor de dames : schoenen met gladde zolen of hakken doen het niet zo goed tijdens steile afdalingen of beklimmingen in de regen. Daarna volgden nog een rondje pannekoeken met pavlova (zonder looksaus deze keer) en chocolademousse, een spelletje risk zonder al te veel ruzie maken, en een lekkere cote à l'os. Als ik eens geen inspiratie heb, zal ik wel eens bloggen hoe we de avond beëindigd hebben met sigarettenblaadjes, kennismaking met Flying Hirsch en de mannelijke kant van Wendy Van Wanten. Het was is in ieder geval super plezant.
Ondanks het nachtelijke uur waarop ik in mijn bed zat, stond ik om om 7.45u al op straat. Weer warm ingeduffeld maar deze keer met loopschoenen aan. Ik verheugde me op de 12 km want ik mocht een stuk sneller lopen dan eerder in de week. Dat was dus zonder rekening te houden met het 'geaccidenteerde' parcours, zoals ze dat soms zo mooi noemen. Dat ik bergop, en soms ging het echt steil bergop, niet zo snel zou vooruitkomen, is de logica zelve. Maar dat ik bergaf niet zoveel sneller kon lopen, verbaasde me wel. Maar het was eens iets anders dan de biljartvlakke toertjes die ik hier in Brugge of Knokke loop. Het was een aangename verrassing dat mijn hartslag relatief laag gebleven was ondanks het zware parcours. Blijkbaar lonen de trainingen toch al, dat geeft moed !!!
Ik was net op tijd voor een heel uitgebreid ontbijt, waarna het alweer tijd was om in te pakken. Ook om het veel te veel aan eten en vreemd genoeg ook het teveel aan drank, dat we meegesleurd hadden, te verdelen onder ons 10. Daarna volgden nog een bezoek aan Houfalize, waar de tijd echt heeft stilgestaan, en La Roche waarna het weekend er op zat.
Trainen en een andere leuke dingen doen gaan dus perfect samen ! Dat heb ik dit weekend wel ondervonden. Ik wil wel mijn vrienden bedanken om rekening te houden met mijn trainingsrondjes en te wachten op mij om er op uit te trekken. Tof dat ze mij op deze ook steunen al zijn de woorden 'gek' en 'zot' wel een paar keer gevallen.
Ik kijk in ieder geval al uit naar volgende zaterdag, als onze volgende 'groepstraining' op het programma staat. Daarover misschien meer in mijn volgende blog ...
Nog 220 dagen ! Nee, ik ben (nog) niet zo geobsedeerd van de triathlon in Roth dat ik op een kalender ben beginnen uitrekenen hoeveel dagen nog. Op de website van Roth staat een aftelklok die dat mooi bijhoudt. Heel makkelijk dus.
Op de site staat ook te lezen dat 'Challange-Roth', zo heet de triathlon officieel, verkozen is tot de mooiste race van het jaar, nog voor de Ironman in Hawai. Het was trouwens één van mijn bloglezeressen die me dit liet weten, waarvoor dank. Dat was trouwens niet de enige reactie die ik op deze blog gekregen heb. Velen, soms ook uit heel onverwachte hoek, hebben me een mail of bericht gestuurd om me te feliciteren of aan te moedigen. Een extra motivatie om zeker niet op te geven, niet met de triathlon maar ook niet met mijn berichten hier.
Deze week staat er een rustige 'herstelweek' op het programma : 6 km zwemmen, 20 km lopen en 80 km fietsen. Vooral het lopen is heel lastig ! Ik mocht/moest immers dinsdag 8 km lopen aan 6'46'' per km wat redelijk traag is en een heel nieuwe ervaring. Het was eigenlijk meer een discipline training dan een looptraining want ontelbare keren heb ik op mijn Garmin moeten kijken en mezelf moeten voorhouden 'trager Peter'. Maar op 2 seconden na had ik de afstand dan ook exact overbrugd in de vooropgestelde tijd. En waar ik vroeger na een uur lopen, heel vermoeid achter mijn bureau terugkroop, was ik nu, na een douchke, zo fris als een hoentje.
Ook het fietsen liep gisteren niet van een leien dakje. Om in de winter in het donker niet de deur uit te moeten, heb ik rollen gekocht. Die heb ik, 2 weken geleden voor het eerst uitgetest. Netjes voor de televisie geïnstalleerd, maalde ik mijn kilometers af tot plots de bel ging. Het was mijn onderbuur met de vraag of ik ook dat gezoem hoorde dat hij in zijn hele appartement plots leek te horen maar nu plots gestopt was ... Ooops ... Ik dus naar de Hubo, waar ik 2 dikke rubberen matten kocht, speciaal gemaakt om de trillingen van een droogkast op te vangen. Helemaal gerustgesteld begon ik gisteren dus aan mijn 40 km terwijl ik naar de eerste biathlonwedstrijd van het seizoen (ja, mijn winter is gisteren begonnen) op TV keek. Na een half uur... de deurbel : mijn onderbuur met de vraag of ik niets gevonden had om onder mijn fiets te leggen. Hij kon me zelf zeggen dat ik om 7 uur precies was beginnen fietsen. Gelukkig maakte hij er geen bezwaar tegen dat ik nog een goed half uur verder fietste maar ik moet dus wel op zoek naar een betere oplossing. Als iemand tips heeft, zijn die altijd welkom.
Ik heb net mijn schema ingevuld met afgelegde trainingen en ben tot de vaststelling gekomen dat in iets meer dan 8 weken tijd ik al 50 km gezwommen heb, bijna 240 km gelopen heb en 830 km gefietst heb. Geen enkele van die kilometers was tot nu toe een sleur, maar ergens ben ik wel bang voor volgende week. In de mail met mijn programma voor deze week stond letterlijk 'een herstelweek voor we beginnen met het harde werk'. Ik ben benieuwd !
Ik ga dit weekend met een groepje vrienden naar de Ardennen, uiteraard met loopschoenen en fiets mee ! Die behoren voor de volgende 8 maanden immers tot mijn vaste reisbagage.
Om af te sluiten wil ik Jan, mijn Code Roth collega, nog even feliciteren met de schitterende marathon die hij zondag in Valencia gelopen heeft. Hij bereikte de finish na 3u 14'03''.
Woensdag, 23 november 2011 : De Zesdaagse van Gent
Ik betrap er mezelf nu al op dat ik hier in deze blog, waaraan ik nog geen week bezig ben, heel vaak in herhaling zal vallen. De woorden 'unieke ervaring', 'tof', 'groepsgevoel', 'lastig' en 'uitdaging' heb ik al een paar keer vernoemd en het zal een hele opgave worden om er voldoende alternatieven voor te vinden in de loop van het volgende jaar. Ik zou immers niet van plagiaat van mezelf willen beschuldigd worden als ik weer maar eens vol enthousiasme een verslag hier neertik van mijn Code Roth belevenissen.
En gisteren was inderdaad weer een 'once in a lifetime' ervaring. We waren door Callant verzekeringen in het Kuipke uitgenodigd voor een tweedelige afspraak. Eerst kregen we allemaal de kans om zelf op de piste te rijden, en daarna konden we als VIP-genodigden, het spektakel zelf gaan belijken.
Zelf op de piste rijden ... Het klinkt makkelijker dan het is. In de bochten, die op een piste van 166 m elkaar heel snel opvolgen, is de hellingsgraad 55%. Heel steil dus ! Maar ik moet toegeven, met een woordje uitleg van Ferdi Van Den Haute, een voormalig belgisch kampioen, en in het spoor van zijn assistent, lukte het na een paar rondjes al wonderwel. Door mijn hoogtevrees enerzijds, en doordat ik iemand van de Knokse Jumpers een schuiver had zien maken net voor wij eraan begonnen, was dat zeker niet vanzelfsprekend. Maar zie, na een kwartiertje reed ik gezwind mee in een vlotte groep , ook soms bovenaan op de piste. Het was wel even wennen aan een fiets zonder remmen, zeker toen ik iets te snel af kwam op 2 voorliggers maar net op tijd kon ik mijn fiets de hoogte insturen.
Zonder uitzondering, op Jan na die jammer genoeg moest werken, hebben al mijn teamgenoten deze test heel goed doorstaan.Een heel intensieve test ook want het is best wel lastig fietsen 'tegen wind' daar binnen ... hoe raar dat ook mag klinken. Alweer een ervaring rijker, eentje die wel voor herhaling vatbaar is.
Na even energie getankt te hebben in de vorm van een lasagne, kwam dus het tweede deel van de avond : De zesdaagse van Gent. Ik heb echt genoten van de stuurmanskunst van de renners. Het is fenomenaal te zien hoe op zo n kleine piste 26 renner elkaar blindelings weten te vinden, ontwijken, aflossen, ... Een echt spektakel, waar je op televisie echt geen goed beeld van krijgt. En natuurlijk, als je even voordien op diezelfde piste zelf hard gezwoegd hebt, is de appreciatie des te groter.
Oh ja, dit mag ik zeker niet vergeten te vermelden. Luc, onze coach, was er ook en ik heb weer iets bijgeleerd van hem. Hij vertelde ons dat Cola beter is dan Cola Light !!!! Mensen die me een heel klein beetje kennen, weten dat dit als muziek in mijn oren klonk !!!
Al me al weer een heel leerijke, inspannende en ontspannende dag ! Op naar onze volgende afpraak : een heuse persconferentie op 1 december ! Ik ben benieuwd !
Iemand wees me er op dat ik letterlijk met de deur in huis gevallen ben op deze blog. Wie of wat is Code Roth en wat heeft dat nu met Luc Van Lierde, fietsen in Oostenrijk te maken, en waarom ga je nu in groep lactaattesten gaan afleggen ? Akkoord, ik loop al eens een 10 km mee, of doe elk jaar aan de Zwintriathlon mee, maar is dat daarvoor allemaal nodig ? Op het podium in Knokke zal ik wel nooit komen... ;-)
Begin september, een paar dagen voor de Zwintriathlon in Knokke, kreeg ik van Peter Callant een telefoontje met de vraag of de naam Code Roth me iets zei en of, mocht er een 2de jaargang komen, ik eventueel geïnteresseerd was om daaraan deel te nemen. Uiteraard kende ik Code Roth. Ik had immers de meeste van de reportages op Focus gezien. Daarin toonde men hoe een groep sportievelingen een jaar lang zich voorbereidden met als doel een allereerste volledige triathlon uit te lopen in Roth. Roth werd daarbij niet toevallig gekozen want het was de plaats waar Luc Van Lierde, de snelste triathlon ooit aflegde (dit record zou pas na 15 jaar in 2011 gebroken worden) en de deelnemers zouden door deze tweevoudig Sportman van het Jaar gecoachd, getraind en begeleid worden.
Met veel plezier heb ik gekeken hoe mijn voorgangers trainden, op stage gingen, en uiteindelijk allemaal (!) de finish haalden. En nu werd mij gevraagd of ik aan zo iets zelf wou deelnemen ? 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen, en dan een marathon lopen ...
Heb ik getwijfeld ? Eerlijk ? Nee, natuurlijk niet. Ja, ik heb hier en daar wel eens mijn licht op gestoken bij een paar mensen die ooit al een volledige triathlon afwerkten (en die zeiden me dat ik zo een unieke kans niet mocht laten liggen), maar ja, vanaf die eerste telefoon wist ik eigenlijk al wat mijn antwoord zou zijn : Roth, here I come ! Ben ik zo zelfzeker dat ik dat zal halen ? Bijlange niet ! Maar als het met deze begeleiding (en we worden door onze sponsors ook telkens meer en meer in de watten gelegd), het feit dat je voor heel West Vlaanderen toch niet kan opgeven, niet lukt, dan zal het nooit lukken en heb ik mezelf niets te verwijten.
We zijn ondertussen een 2-tal maanden ver en ik begin aan mijn achtste week trainen volgens Lucs schema. Ben ik het nog niet beu om nu al bijna dagelijks te sporten , wetende dat er nog zo een 7 maanden wachten en het steeds meer zal worden ? Belange niet ! Mijn honger naar Roth lijkt elke week weer groter te worden. Natuurlijk zal het niet altijd even makkelijk gaan of zal ik niet altijd even gemotiveerd blijven, zal ik wel eens een dipje kennen, maar daar zullen mijn teamgenoten en de coach mij wel doorheen sleuren ! Daar ben ik zeker van ! En als dat gebeurd ... dan zal ik ook dat hier eerlijk vertellen.
Donderdag, 17 novemer 2011 : Etentje in Clo du Midi bij Iron Tom
Vanavond had ik echt het gevoel dat Code Roth II echt van start gegaan is.
Peter Callant, organisator en bezieler van Code Roth, had alle deelnemers in Clo du Midi, bij elkaar geroepen voor tal van praktische zaken. Ook de sponsors waren daar aanwezig zodat iedereen met iedereen kennis kon maken. Het is een indrukwekkende grote groep die achter ons staat voor ons avontuur. Eerst en vooral is er Peter en Callant Verzekeringen die instaan voor de organisatie. Onzichtbaar maar heel veel werk ! Verder is er Focus/WTV die ons interessant genoeg vinden om een paar uur televisie aan te besteden. Persoonlijk heb ik erg genoten van de eerste reeks van Code Roth en keek ik met veel afgunst naar de avonturen van onze voorgangers.
Verder was ook de verantwoordelijke van Ettix, onze leverancier van sportvoeding, er. Hij zal ook voor onze kledij zorgen en we hebben allemaal een mini modeshow mogen opvoeren om de juiste 'maten' te vinden. Tenslotte was er ook iemand van Vacancesoleil. Zij zullen ons begin juni in de Ardeche verwelkomen voor een weekje stage. Degenen die me kennen, zullen wel weten dat het prachtige zwembad met de vele glijbanen, de kleine jongen in mij wakker gemaakt hebben. Ik ga me op die stage zeker niet vervelen !
Uiteraard was onze coach, trainer en inspiratie, Mister Ironman Luc Van Lierde er ook !
Wat me vooral opgevallen is deze avond is dat wij, de deelnemers, elkaar onmiddelijk opzochten en al snel samen aan aan tafel samenhokten. Ondanks dat we elkaar slechts een paar keer hebben ontmoet, vormen we toch al een echte groep had ik de indruk. Een ding hebben we gemeenschappelijk in ieder geval : we beseffen allemaal dat het zwaar zal zijn, maar iedere van ons is 100% gemotiveerd om op 8 juli aan de finish te geraken.
Conclusie van de avond : als het nog mogelijk zou zijn, ben ik nog gemotiveerder dan voordien om op 8 juli de finish te halen. Aan de omkadering zal het zeker niet liggen maar het blijft een onmenselijke uitdaging !
Als kleine jongen droomde ik ervan om als professioneel wielrenner een bergrit in de ronde van Frankrijk te rijden. Ik was 8 jaar toe ik Lucien Van Impe de Ronde zag winnen, en ook Bernard Hinault, Claue Criquillion, Lance Armstrong en Greg Lemond behoorden tot de idolen die me deden dromen. De laatste 3 jaar heb ik in St Anton (Oostenrijk) meegereden tijdens de Rennradwochen. Dat is een pracht organisatie waarin je onder begeleiding van professionele wielrenners (en proffesionele wielrensters) een week prachtige tochten over mooie alpencols ontdekt. En dat met de nodige volgwagens en bevoorrading. Dichter bij het gevoel van mijn jeugddroom ben ik nooit geraakt ... Ter informatie, ik fiets graag in de bergen maar ben dus absoluut geen klimmer, is iedere keer echt afzien !
Dat alles tot vandaag ! Als je lactaattesten mag afleggen bij Dr. Jan Olbrecht dan behoor je dus tot een heel select gezelschap. Dr Olbrecht begeleidde in het verleden uiteraard onze coach, Luc Van Lierde, maar ook olympische kampioenen zoals Pieter Van den Hoogenband en Inge De Bruijn. Het gaf mij een heel speciaal gevoel, zeker ook door de sympatieke manier waarop alles ongedwongen gebeurde.
Ergens hadden de testen me dus wel wat angst ingeboezemt. Een paar van mijn teamgenoten, Danielle en Chantal waren al bezig toen in op het KTA aankwam en ze zagen er al afgepeigerd. Dat beloofde niet veel goeds.
De test bestond uit 4 delen. Telkens 2 km rustig tempo lopen, iets sneller, snel lopen en dan 600 m alles geven. In dat laatste heb ik mezelf misschien wel teleurgesteld. Ik was als eerste gestart, dus had geen idee hoe dat in te delen, de eerste 3/4 ronde heb ik toch een beetje met de handrem aan gelopen om dan 1 ronde alles te geven waardoor ik op het einde eigelijk nog wel over had. Wim, die net gestart was toen ik mijn 2 ronde begon, was daarbij nochtans een goede motivator omdat ik hem constant achter me hoorde en daardoor opgejaagd werd. Maar uiteindelijk vielen de testen goed mee en zonder het te beseffen had ik nadien bekeken bijna 13 km gelopen, opwarming en cool down inbegrepen.
Maar ik heb wel iets bijgeleerd, namelijk dat onze coach Luc, af en toe ook verstrooid kan zijn. Hij was immers een deel van zij eigen test vergeten en moest dan ook terug de piste op nadat hij dacht al lang klaar te zijn.
O ja, ik heb ook mijn eerste interview achter de rug. Toch een nerveuse bedoening maar de mensen van Focus/WTV verzekerden me dat tegen 8 juli ik daar wel aan gewoon zou zijn. Nog iets dat blijkbaar training vergt !
Ik kijk in ieder geval al uit naar woensdag, wanneer we allemaal, op Jan na, in het Gentse Kuipke de piste opmogen voor een training en initiatie. Daarna zijn we de invités van Callant Verzekeringen voor de zesdaagse, iets wat ik ook enkel van de televisie ken. Ben razend benieuwd en ook een beetje ongerust. Hopelijk lopen mijn eigen avonturen op de piste goed af !!!
) nog tijd voor andere leuke dingen'. Wel, na vorig weekend moet ik daar volmondig JA op antwoorden.
