Van Roth, via Nice, Klagenfurt en Lanzarote terug naar Roth
Zot zijn doet soms toch zeer
26-04-2012
Live vanuit Lanzarote
Nog 72 dagen en een live verslag vanuit Lanzarote.
We zijn momenteel op stage met het ganse Code Roth team in
Club La Santa, samen met nog een hele hoop andere atleten en sporters die door
Luc getraind worden. Een toffe bende ! Ook Focus TV is mee om onze belevenissen
vast te leggen.
De trainingen hier, en vooral het weer, vormen een aangename
afwisseling op het weer in België. Vorige donderdag bijvoorbeeld was ik na een
fietstocht van 60 km met veel wind, regen en hagel als een verzopen konijn teruggekomen
en werd door Tom spontaan begroet met zie hem daar, en zelf nu nog is hij aan
het lachen. Het woord zot heeft hij niet uitgesproken maar stond duidelijk
tussen de regels te lezen. Nu ja, misschien had hij wel gelijk, ik had me wel
geamuseerd maar gek is het in ieder geval een beetje. En aangezien er voor
zondag, in hetzelfde weer, 120 km fietsen in groep in de streek van Veurne op
de kalender stond, stuurde ik Luc een mail. Of we zondag niet beter de 10 Miles
in Antwerpen konden lopen als training ? Anderhalf uur in de regen lopen leek
me leuker dan 5 uur in de regen fietsen.
Zo een mail stuur ik dus niet meer ! Heel snel had ik
antwoord dat we wel trainen voor een Ironman en we ons dus niet laten
afschrikken door een beetje regen en wind ! Trouwens, voegde hij eraan toe, wie
zin had, kon, na de 120 km, met hem nog naar Brugge terug meefietsen ! Iets om
over na te denken dus
Voor het echter zondag was, had Team Code Roth 2 op
vrijdagavond nog een afspraak voor een uurtje spinning in de Paramount in
Brugge. Dat diende vooral om onze officiële kledij en de fietsen eindelijk voor
te stellen. En de kledij was er inderdaad, de fietsen jammer genoeg nog niet !
De outfits zien er wel heel leuk uit. Na deze week hier in Lanzarote moet ik
wel 1 deftige foto ervan hebben die ik hier dan aan jullie kan/durf tonen.
De volgende dag zat ik al om 6.30u op de fiets om 80
kilometer af te leggen. Later ging niet want bij ons stonden open deurdagen op
het programma en s avonds de Blue & White party in Knokke. De 80 km zijn
er uiteindelijk 90 geworden. Je zou toch verwachten dat ik ondertussen mijn weg
op de fiets al een beetje ken, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.
Na een korte nacht, verzamelden we dan om 8.15u in Veurne
voor een tocht door de Moeren van 120 km. Wim was mij in Brugge komen ophalen
want de uitdaging die Luc in zijn mail gezet had, speelde uiteraard nog door
mijn hoofd. Met 8 zijn we op pad gegaan. De harde wind was er zoals voorspeld
maar verder viel het weer goed mee. 1 echte bui hebben we over ons gekregen
maar verder bleef het als bij wonder droog. Op de stukken recht tegen wind
zette Luc zich steeds op kop en konden we in zijn wiel, allemaal mooi op 1 rij,
onze kilometers afmalen. En dat tegen 26 à 27 km per uur. Met de wind mee ging
het dan nooit onder de 30 en vaak een heel stuk erboven.
Toen ik hem nadien vroeg of hij nu aan zijn normale
trainingstempo gereden had, bevestigde hij dat. Zeker tegen wind, mooi aan een
hartslag die onder de 110 blijft Toe in dat hoorde, viel ik bijna van mijn
fiets. Om hem in zijn wiel te kunnen volgen, netjes uit de wind, lag mijn
hartslag al een pak hoger. Had ik zelf dat tempo, met mijn neus in de wind,
moeten rijden, dan had ik zeker een hartslag van rond de 160 gehad, vermoed ik.
Na de 120 km ben ik dus meegereden met Luc naar Brugge, als
enige vrijwilliger. We hadden nu wel het geluk dat we de wind vol in de rug
hadden of rechts achter. Behalve in de laatste kilometers ging het steeds
tussen de 35 en 40 km/uur. Een hoger gemiddelde haalde ik nooit over zo een
afstand ! Ik moet toegeven, ik ben wel niet uit zijn wiel geweest ! Normaal
gezien zou ik niet fier zijn om dat te vertellen maar nu ben ik eerder trots
dat ik kon volgen.
Na afscheid genomen te hebben van Luc in Brugge, na 175 km,
zette ik koers naar de garage waar mijn auto stond. Ik had echter een dilemma. Ik
moest s anderendaags met de trein naar Brussel om met een auto terug te komen.
Om geen 2 autos in Knokke te hebben, ben ik dan maar met de fiets, en nog
steeds wind in de rug, naar Knokkeverder gereden. 196 km in totaal met een gemiddelde van 31km/uur !
Nooooooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen en ik voelde me echt wel goed toen
ik thuiskwam.
Ondertussen zijn we een halve week verder en zit ik hier in
Lanzarote. Gisteren zijn we aangekomen en stonden er al onmiddellijk 2
trainingen op het programma : 40 km fietsen en 6 km lopen. Beiden om het
parcours van de kwarttriathlon van zaterdag te verkennen. Dat fietsen zal een
zware dobber worden. Niet zozeer door de 250 m hoogteverschil die we moeten
overbruggen maar wel door de wind. Na het keerpunt halverwege gaat het dus
gedurende 7 km bergaf maar recht tegen de wind in waardoor je echt bijna
nauwelijks vooruit komt. Natuurlijk hebben Wim en ik on laten verleiden om eens
echt te testen en goed door te rijden. Dat was een goede les voor zaterdag. Zo
hebben we geleerd dat we ons in de eerste helft, die nochtans vooral bergop loopt,
beter een beetje sparen.
Tja, de triathlon op zaterdag is natuurlijk enkel een training
maar ik geloof niet iemand van ons zich echt zal sparen. Ik zeker niet, dat wil
ik nu al toegeven, ik ken mezelf. Het valt me in groep ook steeds moeilijk om
bijvoorbeeld rustig te lopen , iets waar ik dan als ik alleen loop geen
probleem mee heb. Vreemd hé. Tijdens de looptraining deze morgen viel dat nog
mee. Samen met Danielle en Wim ging het redelijk rustig, maar gisterenavond was
het maar 6 km lopen en kon ik het niet laten de veel snellere lopers toch te
volgen. Dat ging nog redelijk vlot, tot Luc ons na 5 kilometer inhaalde en de
hele groep achter hem aanging. Daar heb ik wijselijk besloten om in mijn eigen
tempo verder te lopen want daar was de kans groot dat ik me om te kunnen volgen
, echt kapot zou gelopen hebben.
La Santa is voor sporters trouwens een echt paradijs ! Eerst
en vooral door het warme weer, maar verder ook door de infrastructuur en door
het feit dat iedereen hier komt om te sporten. Je kan niet om je heen kijken
zonder mensen te zien die aan het lopen, fietsen, zwemmen zijn. Ook een paar
professionele sporters blijkbaar.
Het is dan ook vreemd dat ik net op zo een plaats het meest
last heb van mijn dieet. Gisterenavond, voor het avondeten zijn we met een
hele groep gaan aperitieven. Toen er echter 2 mensen aan onze tafel een Bacadri
cola bestelden en ik hun met ijsgevulde glazen zag staan, was de verleiding
heel erg groot om er zelf ook een te bestellen. Maar heb ik niet gedaan. Ik heb
mezelf wel beloofd , dat als ik een goede prestatie neerzet zaterdag, ik mezelf
op 1 Baco tracteer. Meer niet !
Nu ga ik eerst iets eten want straks staan er anderhalve
kilometer zwemmen in de laguna ophet
programma, na de ochtendloop van 8 km en een pittige zwemtraining over de
middag. Als het lukt schrijf ik mijn volgende blog nog hier, na de wedstrijd.
Tot dan, en ik wens iedereen een tof verlengd weekend.
Nog 80 dagen ... en weer is een week voorbij. Misschien is het beter te zeggen dat deze week echt voorbij gewaaid is want de voorbije week stond echt in het teken van de wind.
Eerst en vooral hadden Wim en ik vorige week woensdag afgesproken om onze fietstraining samen te doen. We zijn dus vanuit de garage vertrokken langs het kanaal Brugge-Oostende en vanuit Plassendale dan verder richting Nieuwpoort. Tegen de (stevige) wind in vertrokken natuurlijk. Stevig doorgefietst tot in Slijpe, wat net 30 km is. Het viel ons overigens op dat we meestal gedoemd zijn alleen te fietsen, en dat ondanks al die fietsers en groepen die we onderweg kruisen of zien fietsen. Zelden of nooit kunnen we eens aansluiten bij een groep of als dat eens lukt blijkt die fietser of groep aan het volgende kruispunt meestal een andere richting uit te gaan. De Wet van Murphy toegepast op de eenzame fietser
Een goed voorbeeld was ons keerpunt in Slijpe. We werden er ingehaald door een groep van een man of 15. Perfect om je mooi achter te verschuilen maar net daar moesten wij rechtsomkeer maken. Nu ja, klagen moesten we niet doen. Vanaf daar werden me mooi naar huis geblazen. Zonder echt inspanningen te moeten doen ging onze snelheidsmeter niet meer onder de 30km/u.
Nadat we eerst al Sabine (Jans echtgenote en Code Roth 1 deelneemster) tegen het lijf gefietst waren, hebben we op de terugweg naar Brugge ook Annelies ingehaald. Net als voor Wim stonden er voor haar ook 80 km op het programma. Met ons drieën zijn we dan rustig verder gefietst tot in aan het Waggelwater waar ik afscheid genomen heb van mijn teamgenoten die nog 20 km meer moesten doen dan ik.
Ik heb er geen probleem mee om alleen te gaan lopen of fietsen, ook niet als het om langere afstanden gaat maar zo een training in gezelschap vliegt toch nog iets sneller voorbij. Misschien ook omdat je elkaar stimuleert en er toch ook net iets sneller gereden wordt dan als je alleen op pad bent.
Vrijdag stond er dan voor het eerst sinds een paar weken dan een rustdag op mijn programma. Geen sport dus ! Ideaal om mijn petekindje, Louis, eens mee naar Plopsaland te nemen, samen met zijn kleinere broer Jules en Cathy, Jules meter. Tot mijn grote verbazing gingen ook hun grotere zus en broer, Charlotte en Arthur graag mee. En mijn zus was precies ook blij dat zij en Alain eens een rustige dag zouden hebben. Kort samengevat hebben we een erg toffe en leuke dag gehad met ons zessen. Relatief mooi weer, weinig volk, en superenthousiaste neefjes en nichtje ! Meer moest dat niet zijn. Maar s avonds was ik echt moe. Een echte rustdag was het precies niet geweest. Door zo een pretpark slenteren is precies even vermoeiend als een goede looptraining, althans zo voelden mijn benen dat aan.
En tijdens het weekend hebben ze niet echt tijd gehad om te recuperen. Naast wat fietsen (beetje meer dan op mijn programma stond maar wilde profiteren van het droge weer) stond ook de 3de iduathlon in Duinbergen op het programma. Op zich stelde de afstand niet veel voor : 5 km lopen, 22 km op de mountainbike en dan nog 2,5 km lopen. Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Of toch
Een erg strakke wind die recht uit zee kwam, zorgde ervoor dat het fietsen op het strandecht wel zwaar was. Enkel tijdens de eerste ronde heb ik op het strand het geluk gehad om een stuk in Jean Boudins wiel te kunnen zitten.Bedankt daarvoor Jean ! Maar de 3 volgende ronden heb ik het gevecht tegen de wind in mijn eentje mogen voeren. Mijn conditie is wel goed, maar de kracht die je hiervoor nodig hebt, heb ik blijkbaar niet. Daar train ik dan ook niet echt op.
En op de hellingen van Duinbergen was ik geen held in het afdalen. De schrik om te vallen en een tijdje buiten strijd te zijn, zat er goed in. Bijna was het zover. In het opdraaien naar de dijk kon ik net een paar waterbakken ontwijken die het parcours afbakenden . De sterke wind blies ze plots een stuk op het parcours net toen ik mijn bocht nam. Gelukkig niets gebeurd maar nadien ging het nog iets voorzichtiger.
Het lopen ging erg goed, ook tegenwind. Vorig jaar werd ik, in mijn laatste ronde na het fietsen, door ja en alleman voorbijgelopen omdat ik echt leeg was. Nu heb ik zelf een paar mensen kunnen inhalen en mocht het lopen best nog een rondje langer geduurd hebben. Al met al was ik toch heel tevreden : 10 minuten sneller dan vorig jaar (had wel de indruk dat het loopparcours iets korter was) en een hartslag die gemiddeld ook 10 slagen lager lag dan vorig jaar. En dat na in de voormiddag toch al 75 km met de Snooker meegereden te hebben op mijn gemakske. Dat laatste was niet op mijn programma voorzien maar zou zonde geweest zijn het zonnetje te negeren en in mijn bed te blijven liggen.
Voor de rest is het een beetje slalommen tussen de weergoden door deze week. Maandagavond heb ik nog van een beetje goed weer kunnen genieten en viel de wind mee voor mijn fietstraining. Gisteren was het dan weer heel erg koud, met veel wind en regen toen ik moest lopen. Voor vandaag hebben ze hagel en onweer voorspeld. Ik zal wel zien wat het straks wordt.
Ik kijk ook al uit naar dit weekend en volgende week. Vrijdagavond gaan we allen samen spinnen in de Paramount hier in Brugge. We zullen er ook voor het eerst onze sportkledij te zien krijgen. En ook onze fietsen, die we van Ridley mogen gebruiken, zullen we daar overhandigd krijgen. Uiteraard netjes vastgelegd door Focus.
Zaterdag dan vroeg gaan fietsen want we hebben open deurdagen voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. Dat zal s middags wel op de tanden bijten zijn. Immers, van 14 tot 18 uur hebben we voor alle bezoekers een pannenkoekenbuffet voorzien. Al die lekkernijen links laten liggen zal niet zo evident zijn. Iedereen is trouwens van harte welkom !
Zondagmorgen hebben we dan met het Code Roth Team allemaal om 8.15u in Veurne afgesproken om 120 km te gaan fietsen. Dat zal minder vlot gaan vrees ik aangezien ik de avond voordien een feestje heb in Knokke : The Blue & White party. En 3 dagen later zijn we weg naar Lanzarote op stage dus de kans is groot dat ik mijn volgende blog van ginds uit schrijf ! Althans, als ik tussen het drukke programma door tijd vind daarvoor want het trainingsschema ziet er erg pittig uit. Op zaterdag, 28 april staat, midden in de stage, een ¼ triathlon op ons programma : de Volcano. Een zwaar beestje naar het schijnt met leuke hellingen en altijd veel wind. Maar die wind, daar zijn we ondertussen al op getraind. Veel om naar uit te kijken
PS : Het is dus lopen geworden deze middag. Veel wind maar de hagel is gelukkig weggebleven. Leve de buienradar !
