Zondag, jachtdag. Vanaf oktober tot maart mag er elke zondag gejaagd worden. De jagers mogen over ieders terrein lopen, dus ook over het onze. We werden al van bij de eerste lichtstralen gewekt door geweerschoten. Vooral Ouzo, onze flatcoat, vond dat maar niets en liet dat dan ook blijken door elk schot te beantwoorden met geblaf. Jagers zijn niet mijn geliefkoosde volkje hier in Spanje. Ze hebben hier genigszins een opleiding of vergunning nodig, kennen er dus niets van. Ze waren zondag met zijn drieën. Ze lopen netjes achter elkaar (zoiets heb ik nog nooit gezien, in België lopen die naast elkaar met wat ruimte ertussen). Voor en achter hen lopen twee honden, die duidelijk ook niet weten wat te doen en dus gewoon lopen naar waar hen iets interesseert. Plots wordt er geschoten. Naar waar? Naar wat? Geen idee. Ook geen hond of jager die op zoek gaat naar het geschoten dier. Vaak blijken het vogels te zijn, van de meest beschermde tot de ordinairste. Ik ging naast Ouzo boven op het terras staan. Van tussen onze olijfbomen zagen ze me staan. Ze zijn dan verder de andere kant opgelopen met hun honden. Of neen, met één van de honden. De tweede bleef achter, die vond de honden achter de poort van de buren onder ons wel boeiend. Geen jager die roept of omkijkt. Ze verdwijnen bijna uit het zicht wanneer de hond opmerkt dat zijn maat en de 3 wezens erbij verdwenen zijn. Misschien ruikt hij toch niet slecht, want ik zie de hond het gezelschap vervoegen wanneer ze net uit het zicht verdwijnen. Of het goed of slecht nieuws is dat de hond de jagers weer vond, is maar de vraag. 's Namiddags zien we jagers in het dorp aan het café. Ze zijn aan het drinken terwijl de honden in een aanhangwagen in de zon opgesloten zitten. Wanneer hun dienst er opzit worden ze opgehangen. Niet zomaar in één keer (dat lot is voor de windhonden op pensioen voorbehouden), neen ze moeten met de achterpoten op de grond blijven staan zodat de doodsstrijd lang genoeg zou duren. Neen, de jagers kunnen niet rekenen op mijn sympathie!

Na een WE relatieve rust (keuken uitgekuist en geschuurd) en een wandeling door ons pittoresk dorp, gevolgd door een heerlijk etentje, is het weer "werkendag". In ons geval betekent dat uitpakken, uitpakken en uitpakken. Gelukkig werden de dozen op deskundige wijze gemarkeerd door deze ervaren verhuizer. Stilaan wordt ons huis een thuis. Er zijn zo van die dingetjes die je zo snel mogelijk graag terug wil zien, vooral omdat ze onlosmakelijk verbonden zijn met mensen die je belangrijk vindt. Gisteren, dinsdag was wat dat betreft een topdag! "Toeterniettoe" hangt weer omhoog, net zoals "Une maison sans chien est juste une maison", mijn glazen theepot kan weer dienst doen en aan de voordeur hangen twee autoplaten van onze trouwauto met onze beider namen, de prachtige marmeren kom met bijhorende kandelaars zijn gelukkig heelhuids hier geraakt, net zoals ons terracotta paard, en de schotel van Pascale Naessens heeft de trip ook overleefd! Haar kookboeken kunnen tegen een stootje en hier kunnen ze me absoluut inspireren! De tekeningen van Patrick zijn vader zijn er ook en ons trouwalbum ligt al in de grote kast. Last but zeker not least: het dienblad van mijn "Zonnebloempjes" staat in de keuken. Alle lieve collega's kijken me stralend aan. 

Het is hier zalig, het weer speelt zeker een rol. Het is een hemel op aarde. Toch mis ik natuurlijk wel wat mensen en het meest van al mijn jongste zoon. Ik pakte gisteren zijn glazen uit van "Hoegaarden", waar hij met zijn grote dorst, steeds spuitwater uit dronk. Het werd me even te machtig. Maar kijk, de afstand is niet onoverkomelijk en we zorgen er wel voor dat we contact houden en elkaar snel weerzien. Tot mijn grote ergernis werken de SMS-jes nog steeds niet op onze Spaanse nummer. Dat is nu net de manier waarop ik met Kasper het makkelijkst praat. Niet alles is hier dus rozengeur en maneschijn, maar het komt dicht in de buurt. Morgen is het hier nationale feestdag. Benieuwd wat het gaat geven, want er is hier behoorlijk wat commotie, ook bij de gewone man-in-de-straat, rond het verhaal van de onafhankelijkheid van Catalunia. In ons klein dorp was er zelfs een betoging georganiseerd zaterdagavond en er hangen nu 3, ja 3, Spaanse vlaggen te prijken op de huizen. 

Wordt vervolgd!