Iets later op weg vandaag, de lange rit van gisteren vertraagde het dagelijks ritueel van douchen - eten - planning - bloggen. Dat laatste gebeurde pas vanochtend.
Het wordt een zeer merkwaardige rit vandaag, met hoogtes en laagtes. Niet alleen letterlijk, want het parcours is zeer glooiend, maar vooral figuurlijk door de aard van de wegen. We rijden nl voor de eerste keer zowat de helft van de rit langs verkeerswegen, en waar we tot hiertoe meestal een zeer mooi vrijliggend fietspad hadden, moeten we nu vooral op de baan zelf rijden, en dat kilometers lang. Gelukkig is er op zondag nauwelijks vrachtverkeer, maar het weekend-verkeer is zeer gehaast om op zijn bestemming te raken en raast ons voorbij. Maar we rijden ook weer door de velden en bossen, over stukjes oude spoorweg en vlak langs het water.
We beginnen al langs de baan, en zien van ver de mooie kasteelruïne Brandenburg hoog boven Lauchröden liggen. Het zicht vanop de weg is al prachtig, maar we rijden er niet naar toe (4 km klimmen extra zien we niet zitten).
Vlak voor Gerstungen zien we de witte bergen van de kalimijnen opdoemen, heel indrukwekkend, de Monte Kali is 200m hoog! Er vliegen enkele ooievaars rond, nog niet vertrokken naar het zuiden zoals die van Planckendael. In Untersuhl staat een bijzondere ronde kerk, en het is er dorpsfeest, we horen de fanfare nog wat oefenen, ze spelen een leuk deuntje. Speciaal is ook het fietspad op palen door het moerassig deel van Auen, wandelen deden we al vaak over zo'n pad, fietsen nog niet.
In Philistal gaat de route over het binnenplein van het slot. Middaguur, tijd voor een rustpauze bij het mooie terras, maar na een kwartier vruchteloos wachten op bediening houden we het voor bekeken en fietsen we verder. Net als we vertrekken komt er eindelijk iemand te voorschijn, pech jongen, we zoeken wel wat anders. Wij ook pech want er is niets anders kortbij, dus houden we een stop met water en suikerwafel midden in het bos. De boswegel is wel net een euro-radweg 1 pad (route naar Berlijn), maar we verkiezen toch dit pad boven 1,5 km klimmen en dalen over de rijbaan aan +10%, dan schokken we liever wat door elkaar.
We buigen even af naar Vacha om over de oude brug (1342) over de Werra te rijden die symbool staat voor de Duitse eenheid. Er staat ook nog een oude grenstoren.
In Bad Salzungen passeren we het bijzondere Gradierhaus. Het is er heel druk door een wandelevenement, we zoeken hier dus geen slaapplaats maar zoeken opnieuw de rust van het water op, in Breitungen is er ook veel logies. Althans, dat dachten we toch, maar het wordt weer een zoektocht zoals gisteren. Het eerste hotel is op zondag vanaf 14u gesloten, het tweede bestaat niet meer. Voor hotel Seeblick rijden we 3 km rond, de berg op. Het is prachtig gelegen, maar volzet 😒. Net als gasthof 'unter den Linden', alhoewel we daar vermoeden dat de man geen zin had een kamer klaar te maken 😡.
Dus weer maar verder langs de baan. Wat verderop stopt net een oude stoomlocomotief, glanzend zwart met rode wielen, een prachtexemplaar! 10 ton kolen en 34 kubieke meter water zorgen voor de aandrijving, het geheel weegt over de 150 ton. Mooi om zien, tot hij vertrekt en met een zwarte rookpluim de lucht verpest.
Genoeg langs de baan gereden, we nemen de iets langere variant door de velden. En daar worden we voor beloond want bij het binnenrijden van Wernshausen stoppen we bij gasthof 'Feldschlössen'. Daar hebben we wel geluk zoals de baas zegt. We slapen vannacht in een mooi ingerichte trekkershut : salon, badkamer, zalig bed, vloerverwarming, tv en Wifi, alles is aanwezig. Vlug afladen en iets gaan drinken in de 'gästestube'. Dit is duidelijk een plattelandskroeg waar 'ons kent ons' geldt, maar waar vreemdelingen zoals wij ook welkom zijn. We worden onmiddellijk opgenomen in het gesprek, en bij het buitengaan kloppen de gasten ook op onze tafel tweemaal, een gewoonte hier om geluk af te dwingen voor de tafelgenoten. De rekening wordt op een bierviltje bijgehouden. En die rekening is ongewoon laag : voor avondeten (tweemaal cordon blue met sla en frietjes, het duurste op de kaart), 4 weizen, overnachting en royaal ontbijt betalen we slechts 69. We zijn wel in het voormalige Oost-Duitsland, maar dit is toch wel bijzonder goedkoop. De vriendelijkheid en ongedwongenheid van de gastheer zorgen ervoor dat we helemaal geen spijt hebben dat ze in Breitungen geen plaats hadden voor ons.
De gastheer had ons gevraagd om 7u30 te komen ontbijten, dus doen we dat ook. De tafel is al gedekt voor ons, andere gasten zijn reeds met de auto vertrokken (hier logeren vnl seizoensarbeiders). Even vrees ik dat we een Frans ontbijt krijgen want ik zie alleen broodjes en confituur, maar dan komt de mooie schoondochter binnen met een licht gekookt eitje en een groot bord vol diverse vleeswaren. Een groot glas fruitsap en lekkere koffie erbij, en we kunnen verder.
Regenachtig vandaag, dus kw aan van bij het vertrek. Er staan ons flink wat klimmetjes te wachten. Maar goed gaat het niet want ik volg iets te braaf de track en we slaan te vroeg rechtsaf en beginnen aan een nodeloze zeer steile klimpartij. Gelukkig hebben we de fout snel door, we keren terug en rijden het bos in. Maar dat is een ondoenbare weg, na 500m klimmen en dalen over een bospad vol stenen houden we het voor bekeken en zoeken zelf de weg ipv de track te volgen. Omdat het gisteren laat was, hebben we die niet meer gecontroleerd. De laatste ritten hadden we er geen problemen meer mee, maar nu begint het opnieuw. Net vanmorgen kreeg ik bericht van Europafietsers dat hun track exact de beschreven weg volgt, en dat we volgens hen een track van een andere website gebruiken. Niet dus, dat is weer zo'n gemakkelijk excuus, de fout ligt volgens een helpdesk altijd bij de gebruiker! (behalve bij de helpdesk van Servico, maar daar werken natuurlijk de liefste en meest bekwame mensen van helpdeskland 😉).
En zo komt het dat we na een uur nog maar 5 km van de voorziene afstand afgelegd hebben. Aangezien er nog minimum 60 km volgen vandaag zal het wel iets vlotter moeten verlopen willen we voor de donkere klaar zijn. Maar zodra we op de juiste route rijden gaat het goed vooruit, ondanks de vele kuitenbijters die we voorgeschoteld krijgen. We rijden weer langs de Werra, passeren Wasungen met het voormalige vrouwenklooster, en in Waldorf bewonderen we de burchtkerk die volledig heropgebouwd werd na een brand in 2012. De buitenkant is getrouw het oude model gebouwd, het interieur is zeer modern, met prachtige moderne glasramen, zeer stilistisch. Buiten Waldorf moeten we voorbij een compostbedrijf, de stank is niet te harden. Schloss Landsberg ligt weer hoog op een rots, maar in Meiningen rijden we het centrum in om Schloss Elizabethenburg te kunnen bewonderen. Het is een zeer groot wit gebouw met 4 vleugels, rond vensters en deuren zijn donkerbruine omlijstingen gemaakt. Op de binnenkoer een klein parkje en fontein.
Langs enkele volkstuintjes gaan we de stad uit en we passeren een hele reeks vijvers. In Obermassfeld steken we de Werra nog maar eens over via een mooie oude brug met brugkapel uit 1534. Wel weinig van te zien nu door wegenwerken. Dan volgt Themar, een stad met nog 7 torens op de stadsmuur en de Bartholomauskerk, die 4 zeer speciale altaren telt en veel houtsnijwerk bevat.
Hoog boven Themar houden we een middagstop bij een mooie picknickplaats met alweer alleen water en een koek. Normaal zouden we van hieruit het klooster van 'Kloster Vessra' zien liggen, maar de begroeiing zit in de weg. Dat mooie klooster zien we wel na een lange afdaling door een (gesloten) poort, maar we vinden de ingang niet. Hier is ook een soort Bokrijk met vakwerkhuizen, maar die zien we genoeg onderweg dus doen we die omweg niet. Een opeenvolging van steile klimmen en lange afdalingen brengt ons in Hildburghausen. 70 km gereden, 15u30, we hebben nog energie om weeral verder te rijden maar we laten ons geen derde keer op rij vangen en zoeken hier een overnachting. Hotel 'Thüringen Hof' heeft nog 1 kamer vrij, en die is voor ons! We zijn net op tijd binnen want de hemelsluizen gaan open. Goed dat we voor één keer ons verstand gebruikten en hier bleven ipv weeral wat verder te willen gaan!
Als we 2u later de stad in trekken op zoek naar eten (hier kan dat niet), krijgen we een paraplu mee. We hebben pech want de meeste restaurants hebben op maandag hun sluitingsdag. Maar op de hoek van de markt vinden we een kroeg waar we 'iets' kunnen eten. Er zitten enkel mannen, hun Duits klinkt raar, een vreemde tongval. Ze hangen aan de toog en spelen hun geld kwijt op gokkastjes. Waardin Irina brengt de kaart, we kunnen een schnitzel of een schnitzel eten, dus eten we maar een schnitzel 😊. Ze moet wel na onze bestelling enkele keren ergens wat ingrediënten halen, maar we krijgen een mooi gevuld bord met schnitzel, sla en rauwkost, frietjes en een lekkere tomatensaus met champignons en paprika. Meer moet dat voor ons niet zijn!
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Hildburghausen is een kleine stad met vele barokhuizen uit de 18de eeuw. Het raadhuis is zeer imposant en dateert van de renaissance.
Hier eindigt etappe 3 die volledig langs de Werra liep. Mooie passages door bossen, kloven en velden, maar ook veel langs drukke verkeerswegen. Er waren veel burchten beloofd, en die zijn er ook en hebben we ook gezien, maar alleen vanop afstand want steeds hoog boven het dorp gelegen, en er moest al genoeg geklommen worden.
Vandaag begint dus etappe 4 waar ik wel wat tegen opzie. Als je de reliëfkaart bekijkt, begrijp je meteen waarom : we moeten het fichtel-gebergte over, met toppen tot 800m, meer dan genoeg voor mij.
De juiste weg vinden zal daarbij niet eenvoudig zijn want we volgen een hele reeks bestaande fietsroutes, hier en daar aaneengeknoopt door eigen stukken van de route-bouwer, en er zijn dan ook nog eens een hoop alternatieven te volgen. Als we 60 km per dag over dit moeilijk parcours kunnen afleggen, zijn we over 3 dagen in Tsjechië.
Maar eerst in Coburg geraken. En dat is niet zo simpel als gedacht. Paul heeft de track gecheckt dus wij volgen die zeer nauwgezet. Sterk klimmen uit de vallei. En dan aan de rand van het bos op en neer, heel rustig en mooi, maar richting ??? U heeft het al door, we zaten weer hopeloos verkeerd 😡. Waar die track naar toe ging mag Joost weten, wij moeten terug naar het startpunt. En zo staan we daar anderhalf uur later terug en hebben deze keer nul komma nul km van de route afgelegd. Mijn humeur staat hier op min 100.
Verder behelpen met fietsgids en de wegwijzers onderweg. Op en neer door kleine dorpjes met steeds een mooie kerk en imposant raadhuis. Nauwelijks vakwerkhuizen, de gevels zijn nu bedekt met kleine leien waarin versieringen aangebracht zijn.
Vanaf Meeder zien we de burcht van Coburg reeds hoog boven de stad liggen. Het is nog wat zoeken naar de juiste weg, maar rond 2u staan we daar dan toch op de markt, twee uur later en 20 km meer gereden dan gepland. Als we nu nog verder rijden kunnen we geen bezoek aan deze mooie stad brengen, en riskeren we weer laat onderdak te hebben. Dus start er een hele zoektocht naar een betaalbaar hotel, dat we uiteindelijk vlakbij de markt vinden.
Een uur later verkennen we de stad met haar gezellige pleintjes, mooie gebouwen en parken. Maar eerst willen we wat drinken, en dat is moeilijker dan gedacht. Eiskaffee en conditorei genoeg, maar een terrasje om bij dit mooie weer (de zon schijnt weer volop) een frisse weizen te drinken is moeilijk te vinden. Ergens krijgen we zelfs alleen bier als we niet op de banken maar wel op een stoeltje bij een tafel gaan zitten, de banken zijn voor de koffie-drinkers 🙈. Elders lukt het eindelijk wel. We bezoeken nog de grote St.Moriz kerk. Vooral het grote grafmonument van 13m hoog op het koor is indrukwekkend. Allerlei bijbelse taferelen uit oud en nieuw testament zijn erin verwerkt. Er oefent iemand op het grote orgel uit 1740 en dat zorgt wel voor een speciale sfeer.
Na het douchen eten we in het hotel, waar een steakhouse gevestigd is. Na al die schnitzels een smaakvol stuk vlees maakt de dag goed. Weer track en route checken, Paul had gisteren enkel nagegaan of de track wel langs Coburg ging, dat was ook zo, maar dan wel langs een totaal andere kant dan beschreven, weer maar eens. Mijn droom om zondag in Praag te zijn wordt daardoor onbereikbaar. Als dit zo voort gaat, is de vraag of ik überhaupt in Praag geraak wel aan de orde 😔.
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Coburg is een stad die een uitgebreid bezoek waard is. We komen hier zeker nog eens terug. En na 3 dagen somber weer met telkens enkele regendruppels - de grote regenbuien vielen vooral 's nachts - schijnt de zon volop. Maar het is wel frisjes, beter gezegd koud, slechts 9° bij vertrek.
Eerst nog een aangenaam gesprek met 2 motards, en dan de stad uit rijden. Goed voorbereid : stadsplan in de hand, fietsgids pakkensklaar, en deze keer doet de track wat die doen moet en brengt ons probleemloos tot net voor Untersiemau. Daar doet die weer wat eigenzinnig door vroeger van de beschreven route af te wijken, maar wij zijn voorbereid en bij elke afwijking tussen track en de wegwijzers zijn we achterdochtig en raadplegen de fietsgids. Liever tijd verliezen door extra te verifiëren dan door extra (klim)km te doen! Enkele km door het centrum, en dan een mooie bosweg afdalen, en we zijn in Lichtenfels. Dit stadje is bekend voor zijn korfhandel. We houden even halt op een terras op het marktplein en bewonderen de mooie gebouwen rondom. Stoelen zijn met gevlochten zittingen, we merken enkele fraaie beelden in vlechtwerk, en verderop maken enkele studenten een poort na. We passeren nog een poort, en zijn dan de stad uit. We volgen nu de Main door een weidelandschap. Afwisselend klimmen en dalen over een matig bospad, en enkele keren de Main oversteken via houten bruggen met overkapping. Heel rustig allemaal, echt wel genieten! We passeren kleine dorpjes met leuke hoekjes en kantjes, hier en daar weer een kleinschalige ganzenfokkerij en kippenboerderij. En weer veel kruisbeelden langs de weg, echt opvallend hier! Dan fietsen we vele km tussen de rivier en het spoor. Onderweg weer veel trekkers die ons tegemoet fietsen. We zijn niet alleen op weg, maar wel alleen in deze richting.
Kulmbach bezoeken we niet, we rijden er rond en bewonderen wel de Plassenburcht die weer hoog boven de stad uittorent. Nog maar eens een wegomlegging, en verder langs de spoorweg.
In Ludwigschorgast kiezen we voor de autoluwe variant richting Neuenmarkt. Het is wel een kiezelpad, net voorzien van een verse lading kiezels, niet makkelijk om over te rijden. In Neuenmarkt begint de dagelijkse zoektocht naar een overnachtingsplaats. In theorie zijn hier in de wijde omgeving veel mogelijkheden, maar in de praktijk is daar weinig van te merken. Ondanks het Duitse spoorwegmuseum is er niet één hotel of pension, het dichtstbijzijnde is 3 km van de route af en afficheert prijzen ver boven ons budget. Na 6 nodeloze km zoeken rijden we maar weer verder.
Himmelkron is de volgende stop, we klimmen het centrum in maar geen hotel te zien. Het blijkt nog ruim 3 km verder te zijn. Ergens onderweg passeren we nog pension 'Zum Roten Ochsen'. De wegwijzer er naartoe staat er nog wel, maar het is voorgoed gesloten, we worden langs alle kanten vies bekeken en voelen ons indringers in deze gesloten gemeenschap, en zijn dus maar vlug weg.
Hotel 'Fichtelgebirchshof', vlakbij de autostrade gelegen, heeft nog wel een kamer voor ons. Oef, net op tijd. Want vanaf hier begint de moeilijkste en zwaarste rit van onze reis. Morgen moeten we dat Fichtelgebergte over. Een klim van 10 km tot 820m hoog. Please, wish me luck 🤞.
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst?
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst ?
Vol goede moed beginnen we aan onze klimrit. Het weer zit niet mee vandaag : donkere wolken boven ons en slechts 13°, we zijn benieuwd of we het droog gaan houden vandaag.
Onmiddellijk klimmen na de start doet altijd pijn, het gaat de eerste km dus héél traag ondanks de kleine helling. Maar dan kunnen we afdalen en verder langs de Weisser Main die we vandaag heel lang zullen volgen.
Na 4 km zijn we al in Bad Berneck waar onze lange klim vertrekt. En die valt eigenlijk best mee, want gaat over een oude spoorweg naast de Weisser Main omhoog. Gewone treinen klimmen maar max 4% (in Zwitserland zijn er wel die meer stijgen) dus ons fietspad heeft datzelfde stijgingspercentage, en over de goede asfaltweg is het zalig fietsen. Naast ons kronkelt de rivier die we -tig keer oversteken. Halverwege moeten we wel even schuilen onder een boom om onze kw aan te trekken, het wordt een dag met miezerregen-buien, kw aan en kw uit. We rijden hier alleen op enkele wandelaars met honden na. De laatste km is wel pittig stijgen maar dan zijn we in Bischofsgrun, het centrum van het skigebied hier. De kerk heeft weer een speciaal altaar en is voor de rest zeer sober. Ze is wel al enkele keren heropgebouwd zoals je in het portaal kan zien.
Ik dacht dat we vanaf hier zouden dalen maar niets is minder waar : we klimmen verder over een bospad nu, eerst zachtjes en dan weer behoorlijk steil. We passeren twee springschansen, dit We worden er wedstrijden gehouden. Is er dan zoveel sneeuw op komst 😳? Neen, er zijn borstels waarop naar beneden gegleden wordt, van in mijn ogen toch wel een behoorlijke hoogte steil omlaag, Paul zegt dat het maar een kleine installatie is. Er is hier ook een zetellift die nu in werking is om wandelaars tot de nog hogere Ochsenkopf te brengen.
We houden even halt bij een bank waarop 'T❤️M 28/08/1999 28/08/2014' geschreven staat. 28/08 is voor ons ook een bijzondere dag, ik hoop voor T en M dat ze ook nog steeds samen zijn. Hier merk ik ook dat mijn strava niet opneemt, dus moeten we op de gps-gegevens voortgaan om de hm te kennen vandaag 😏. Nog 400 m pittig klimmen en we zijn op het hoogste punt van onze route naar Praag, 820 m. Eindelijk afdalen, over het bospad is dat niet zo leuk, met dichtgeknepen remmen naar beneden, niet goed want die remmen durven al wel eens piepend reclameren. We passeren de fichtelmeren en volgen nu de Fichtelnaab-radweg.
In Fichtelberg zoeken we weer even naar de juiste weg, en opeens roept een vrouw vanuit een raam of ze ons kan helpen. We worden hier dus wel in het oog gehouden! Ze wijst de juiste weg aan, wij naar beneden over een erbarmelijke asfaltweg die al duizend keer opgelapt werd.
In Neubau passeren we het automuseum en kunnen dan weer verder over een oud spoortraject. De track wil ons hier omhoog langs een camping sturen maar we laten ons niet vangen en rijden via het centrum van het dorp Brand. Nog wat afdalen tot Ebnath en dan weer 8% klimmen tot Schwarzenreuth. Een mooie afdaling over een gemakkelijk wegdek volgt, ik laat me even gaan en rijd 52 km/u, wel wat veel met een beladen fiets, dus rem ik maar wat af, net op tijd want mijn fiets begon te trillen (Paul reed zelfs 56, echt wel te veel beseffen we pas achteraf). En na dat dalen terug omhoog, we rijden immers op een gewone verkeersweg, geen fietspad door het bos.
Vanaf Rodenzenreuth is dalen en klimmen voorbij. We komen aan in Marktredwitz, het is 15u, en toch zoeken we al een slaapplaats. Het was een zware rit, die eerste 10 km klimmen waren eigenlijk het gemakkelijkste deel van de dag, enkel wat moeilijk door de afstand, niet door het stijgingspercentage. Nadien werd er kort (nou ja, gedurende 2 km is niet kort voor mij) en stevig geklommen. Verderop vrezen we weinig hotels te vinden. Hier kunnen we terecht in het 'Bayerischen Hof', een hotel met alweer een lange geschiedenis.
We wandelen nog even door de stad. Het raadhuis stamt uit 1384 en neemt een heel groot deel van de markt (eigenlijk meer een brede straat) in. Daarachter ligt de gotische St Bartholomeus kerk. Ervoor staat een mooi, sober gedenkteken voor de gestorven soldaten van WOI : geen heldhaftige soldaat met geweer omhoog, maar een soldaat die nederig knielt en een gestorven kameraad groet. We wandelen de belangrijkste straten door op zoek naar een deftig restaurant, en besluiten dan toch maar in het hotel te eten, want veel bijzonders is er niet te vinden. Zelfs een Kroatisch restaurant biedt dezelfde keuze aan schnitzel en consorten aan. Ik eet uiteindelijk een lekker pasta, zodat ik krachten kan opdoen om morgen alweer een klimrit aan te kunnen. En dan zijn we eindelijk in Tsjechië. Dobrou noc!
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Marktredwitz was lang een centrum waar porselein gemaakt werd. In het hotel staan dan ook in verschillende vitrines serviesjes en overal mooie vazen. Bij de receptie is een muur volgehangen met verschillende soorten nagels, en in de trapzaal zien we een hele reeks thermometers.
De klimrit van gisteren is goed verteerd, en vol goede moed beginnen we aan een nieuwe episode. Eerst de stad uit, dat gaat zeer vlot, en dan via het riviertje 'Röslau' naar Arzberg. De goede fietspaden zijn wel verleden tijd, nu gaat het over grindpaden, kasseitjes en asfaltwegen die betere tijd gekend hebben. Onze klimcapaciteiten worden wel erg op proef gesteld vandaag : constant klimmen en dalen, kleine venijnige stukjes en langere net haalbare van 8%. Net voor Eisenfells is 15% klimmen over een verhakkelde asfaltweg er toch teveel aan voor mij, en ik stap af. Blijkt dat ik nog fout zit ook : ik duw moedig mijn fiets omhoog, en had na enkele meters rechtsaf moeten slaan. Die 50m naar beneden zijn zo mogelijk nog moeilijker dan naar boven. Wat verderop komt nog zo'n klim, nu over nieuwe asfalt, 100m lukt me niet, ik spaar mijn krachten en ga maar weer te voet. Net voor Arzberg staat onder een afdak een oude nagelmachine. Revolutionair in 1920, want kon wel 50 nagels van 10 tot 18 cm per minuut maken! Ze was in gebruik tot 1975, en werd toen vervangen door een machine die er 3500 per minuut maakte... Nu begrijpen we ook waarom al die nagels in het hotel uitgestald werden. Verderop zitten twee mooie stropoppen hand in hand bij een boerenerf.
Door de weilanden gaat het richting grens. We speuren de bosrand af op zoek naar hertjes maar zien alleen de uitkijktorens voor de jagers staan. Ik vraag me af of het hier wel veilig fietsen is tijdens het jachtseizoen. We hebben mooi zicht op het fichtelgebergte waar we gisteren doorreden.
Een stukje langs het spoor, en dan staan we in Tsjechië. De grenspaal is een granieten blok uit deze streek, met kleine gebakken kleiplaatjes in verwerkt, taferelen uitgewerkt door kinderen van de beide landen. Langs een drukke baan komen we via het stuwmeer Cheb binnen.
Hier eindigt etappe 4, gekenmerkt door het het vele klimmen door bossen en kloven van het fichtelgebergte. Etappe 5 begint opdezelfde wijze.
Maar eerst Cheb bezoeken. In de fietsgids wordt een andere kaartschaal gebruikt, de route is niet meer rood maar paars ingekleurd, en er staan allerlei alternatieve wegen op. Allesbehalve duidelijk dus, maar gelukkig kunnen we nu wél op de track rekenen en rijden we langs de juiste kant Cheb binnen. Eerst door een park, langs de oude stadsmuur met uitkijktorens, en dan naar de markt. Onmiddellijk valt de andere bouwstijl op: geen vakwerkhuizen meer, maar statige gebouwen in pasteltinten met ramen en deuren omkaderd. Grote daken ook, met 2 tot zelfs 4 rijen dakkapellen. Sommige gevels zijn extra mooi versierd met allerlei ornamenten. Het zorgt voor een heel andere sfeer.
Op een terrasje drinken we het eerste Tsjechische pintje, een pilsner Urquell, wat bitterder dan de weizen. De gemengde sla erbij smaakt heerlijk. We zijn wel nog maar 30 km ver, en moeten nog 40 verder naar Marianske Lazne. Tussen deze twee steden is immers geen logies te vinden. Wel fietsroutes die met een nr op gele bordjes aangeduid worden. Fietspaden zijn er niet meer, we rijden over gewone verkeerswegen. Volgens de fietsgids zijn dat rustige wegen met weinig verkeer, misschien was dat 3 à 4 jaar geleden nog waar, nu racen de auto's ons voorbij. En van 1.5 m afstand houden hebben nog maar weinig Tsjechen gehoord. Gelukkig zijn er vaak bospaden en veldwegels, en ook wel rustige plattelandswegen. Omdat we geen rivier meer volgen betekent dat steeds klimmen over een heuvelrug uit het dorp, en dalen naar het volgende dorp. De beschrijving in de fietsgids is vaak verwarrend, de kaart onduidelijk (zeker met al die varianten), de bordjes schaars, het wegdek slecht, en wij zijn moe. Maar rond 5u zijn we toch op onze bestemming. In hotel 'Agrismo' staat men vol bewondering voor onze tocht, de receptioniste vertelt het aan iedereen die voorbij komt, en is zodanig onder de indruk dat ze een éénpersoonskamer aanrekent. We hoeven niet naar een plaats voor onze fietsen te vragen, een man van de security brengt ons naar het verwarmingslokaal waar ze veilig de nacht zullen doorbrengen.
Marianske Lazne is weer een kuuroord, je kan allerlei behandelingen in het hotel volgen. Daar hebben we de fut niet voor : de combinatie van kuitenbijters en afstand met het slechte wegdek en de wind hebben ons wel uitgeput. Het bad (met jetstreams) doet wel deugd. In het restaurant merken we al direct het verschil met Duitsland : grote eetzaal zonder leuke hoekjes, een matrone deelt bevelen uit, en twee hulpjes dekken de tafel al voor het ontbijt. Maar de vis is heerlijk. De stad bezoeken zal voor morgen zijn, om 9u liggen wij al in bed.
Door wat oponthoud aan de receptie - computerproblemen bij een vorige gast - zijn we wat later weg. Onze fietsen hebben het lekker warm gehad in het verwarmingslokaal. Maar goed ook, want om de stad te verlaten moeten we een hoogteverschil van 150 m overbruggen. Eerst gaat dat zachtjes bergop langs de brede lanen van de stad met weer zeer mooie kleurrijke huizen aan beide kanten. Dan gaat het door het park en via de panorama-route door het bos steil omhoog. Er valt wel niets te zien van de omgeving door de begroeiing. Nog wat verder klimmen, en dan over een smal pad door de weiden. Opeens horen we geklik achter ons : het is een nordic-Walker die met een snelheid van 11 km/u komt voorbij gesjeesd, bergop 😳. Ruim 100 m achter hem komt er nog een hele groep aan, we steken een tandje bij en zorgen dat we ze voor zijn. Ze slaan gelukkig een andere richting in. Ik wist echt niet dat daar ook al wedstrijden in gehouden worden!
We rijden op en neer en passeren 'Klaster Tepia', een uniek klooster uit 1193 met een zeer lange geschiedenis : 12 keer geplunderd, 6 keer afgebrand, 6 keer bijna gesloten, en in 1950 voorgoed gesloten door de communisten. Maar in 1990 opnieuw geopend, het bevat o.m. een grote bibliotheek en prachtige kerk. Vandaag is er wat speciaals te doen, je kan er over de koppen lopen, dus zijn wij er snel weg.
We krijgen weer wat pittige klimmetjes te verwerken maar kunnen toch genieten van het mooie landschap en de vergezichten dankzij het mooie heldere weer. Net voor Resin kunnen we een alternatieve weg nemen die wat korter is en minder klimt. Dat klinkt ons als hemelse muziek in de oren, het is wel over matig wegdek maar dat zijn we ondertussen gewoon. We wagen de gok, maar goed ook, want dat matig wegdek is recentelijk vervangen door een mooi glad asfalt wegdek, zalig om over te rijden.
Zo komen we rond halftwee aan in Konstantinovy Lazne, een klein kuuroord. Nog maar 35 km gereden, er staan er nog 40 op het programma, toch wil ik even stoppen om wat te drinken en eten op een mooi terrasje. Paul ziet dat eerst niet zitten want vreest dat we er niet gaan geraken vandaag. Maar eens gezeten bestelt hij toch een 'ragout', een soort goulash. De dienster is een vinnige dame die de boel alleen draaiende houdt en dat zeer efficiënt doet. In gebroken Duits legt ze alles uit, we eten lekker en zijn een uur later terug op de fiets.
Eerst dalen we via een reeks haarspeldbochten naar beneden en dan moeten we ruim een km aan 12% stijgen langs een nieuwe reeks haarspeldbochten. Even vrees ik dat ik die km te voet naar boven moet, maar het lukt me wonderwel. Ik ben wel net te laat boven om een groep herten door het veld het bos in te zien rennen.
Dit dalen en stijgen herhaalt zich nog enkele keren, we passeren mini-dorpjes, eigenlijk meer gehuchten. Kort na Pisek zie ik twee everzwijn-biggen door het veld lopen. Er volgt een heel lange afdaling die ons tot in de voorsteden van Plzen brengt. Via een park en sportvelden rijden we het centrum in. We vinden een hotel dicht bij de kathedraal, en hebben daar geluk dat er net een kamer vrij kwam, want er is een festival in de stad en alles is volgeboekt! Dat festival kunnen we tot in onze kamer horen. De deur van het hotel gaat electronisch open met de telefoon, een ingenieus systeem. We gaan eerst nog iets eten in de 'comic pub', een leuke kroeg op een binnenpleintje. En dan proberen we de slaap te vatten door het lawaai door. Volgende keer neem ik oordopjes mee!
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down.
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down!
Het festival duurde gisteren maar tot 22u, en nadien was het heerlijk stil in de stad. Van rock Werchter liggen we langer wakker!
Ook hier staat er een fantastisch ontbijt klaar, we kunnen er weer tegen. Even de weg zoeken uit de stad, we passeren de grote brouwerij 'pilsner urquell', waar al veel bezoekers rondlopen. Je kan er een hele proeverij volgen, maar 10u is daar wat vroeg voor, en we moeten nog tot Horovice vandaag. Plzen is wel een stad die we zeker nog eens terug bezoeken, en niet alleen voor de brouwerij.
Plzen uit rijden gaat tamelijk eenvoudig, maar dan zijn er wegenwerken en dat betekent zoals we al vaak meemaakten dat de bordjes verdwenen zijn. En net nu krijgt de track weer kuren 😡. Sinds Coburg hebben we nauwelijks problemen gehad op enkele kleine afwijkingen na, en nu de uitleg in de fietsgids weer uitblinkt in onduidelijkheid, verschijnt er een extra lus op het gps-scherm waarover we totaal niets terug vinden. En hier zijn geen vriendelijke passanten die je onmiddellijk verder helpen (en als ze het wel zouden doen, zouden we er niets van verstaan). We gokken dat we links moeten, en vinden 2 km verder opnieuw route-bordjes. We fietsen verder langs enkele meren met heel veel witte reigers over een grindpad dat steeds slechter wordt. Veel mtb-rijders komen ons tegemoet. Bij één van de vele klimmetjes schuif ik uit en val half op mijn fietsframe, weer een blauwe plek bij. Bergaf doe ik verder te voet, dit mtb-pad is niks voor mij. Even verderop moeten we langs een drukke verkeersweg, goed dat het zondag is en er geen vrachtwagens rijden.
Van Rokycane, nochtans een interessante stad, zien we enkel de buitenwijken. We dalen af naar de beek 'Klabava' die we lange tijd volgen. In Dobriv houden we halt bij een restaurantje waar we samen een pizza opeten : 32 cm doorsnede, meer dan genoeg voor ons tweeën. Even buiten het dorp zien we nog een kabouterbeeldje dat rond draait in het water, het wordt aangedreven door een klein rad in de stroming.
We volgen weer bospaden, heel mooie omgeving, maar vreselijk slechte weg die steeds slechter wordt. Heel moeizaam gaat het omhoog. Zelfs onze gps vindt dit niet leuk want valt constant uit omdat het contact tussen gps en powerbank uitvalt.
Rond 16u zijn we in Tene, nog maar 39 km gereden. Maar dan begint er een lange afdaling van 14 km over héél goede weg tot in Horovice, echt zalig na al het schokken over het steenslagpad. Nog 2 pittige klimmen door het centrum van de stad, het eerste hotel heeft geen plaats meer, en stuurt ons nog 2 km verder naar pension 'Ranch'. Ik vertrouw het niet helemaal, maar het blijkt een groot complex te zijn met manege, restaurant, pension en hotel. We hebben een mooie kamer en eten een zeer lekkere steak in het restaurant. En daarmee is mijn verjaardag nog goed afgelopen. Nog een 60-tal km, en we zijn in Praag.
Rit 18 : Horovice - Praag. Mission accomplished 😊.
Wat vroeger op want het ontbijt wordt hier al om 8u30 afgesloten. Voordeel is wel dat we dan ook vroeger op pad zijn vandaag.
Voor de verandering starten we niet met een klimpartij, maar een afdaling. Natuurlijk onmiddellijk gevolgd door wat klimwerk, de route blijft echt wel glooiend. We volgen ook constant verkeerswegen, gelukkig niet al te druk. In Vizina krijgen we een eerste keer wegenwerken, met wat acrobatentoeren kunnen we wel rond de wegversperring. Nog geen 500m verder worden de volgende wegenwerken (2.5 km verderop) al aangekondigd. Op de gps zien we dat dit een fameuze omweg betekent, dus wagen we het erop om verder te rijden. Oef, we mogen van de ploegbaas door, heel voorzichtig passeren we te voet de bouwwerf. Dankuwel mr de ploegbaas 🙂. Maar er wachten ons nog heel wat hindernissen vandaag. Net voor Zadni Treban moeten we een smalle, oude ijzeren brug over. Dan wijzen track en routebordjes een verschillende richting aan : de fr 3 die we moeten volgen gaat links omhoog (langs een weg die door weer maar eens wegenwerken afgesloten wordt 1 km verder), de track gaat rechts omlaag. Dat vinden wij leuker, en 3 km verder komen de twee wegen weer samen. Dit scenario herhaalt zich nog vandaag : de uitgetekende fietsroutes proberen een zo autoluwe mogelijk weg aan te bieden, maar dat betekent soms een omweg over (slechte) bospaden. Het doet ons denken aan onze fietsreis naar Lourdes, daar werden we soms steil omhoog door de wijngaarden gestuurd, terwijl er een rustige vlakke departemental naast liep.
In Revnice wordt het helemaal te gek : routebordjes, track en fietsgids geven andere wegen aan, dus doen wij onze zin en volgen onze eigen weg. Er wordt hier aan de fietspaden gewerkt, de route-nrs wijzigen, en niet alle bordjes zijn al vervangen, het resultaat is toch echt wel een soep. Maar we volgen opnieuw een riviertje, steken dat hier en daar over, en moeten dan langs een spoorwegbrug de Moldau over. Eerst steil omhoog om op die brug te geraken, en dan meer dan 100m stappen, een tiental meter boven het water, over ijzeren roosters naar de overkant. Eng, super eng! Zeker toen er een trein over daverde, dit is met stip de engste passage over een brug die ik ooit gemaakt heb. Ik bibber nog als ik er aan terug denk!
Maar dan volgen we die Moldau verder, en zien in de verte Praag al liggen. Eerst nog wat velden door, dan een drukke verkeersweg langs (ik word net niet van de sokken gereden door een grote vrachtwagen, weer zo'n enge ervaring) en dan volgen we het mooie fietspad naast de Moldau zo'n 10 km lang tot in het centrum.
We vinden een hotel in een zijstraat waar onze fietskes goed beveiligd binnen mogen rusten van de inspanningen. En wij gaan te voet de stad in. De eerste indruk is echt wel overweldigend : langs de Moldau al zeer mooie gebouwen, en al die bruggen zijn knap. We wandelen over de beroemde Karlsbrug even het centrum in, en we zijn hier zeker niet alleen : grote groepen toeristen, maar ook veel individuele bezoekers. We keren terug richting hotel en eten in het 'botel' met prachtig zicht op de kathedraal. Morgen gaan we het centrum verder verkennen, nu even uitrusten.
Op een rustdag krijgt de wekker ook rust, daardoor geeft Paul pas enig teken van leven rond 8u30, ik ben dan al naar goede gewoonte 2u in de weer.
Tijd zat om rustig te ontbijten tussen een internationaal gezelschap : we horen Italiaans, Frans, Duits, enkele talen waar we niets van verstaan, en er zijn opvallend veel Amerikanen hier in het hotel.
Eerste werk vandaag : de weg naar het treinstation zoeken. Inderdaad, we gaan een stukje van de terugweg per trein afleggen! Dat heeft zo zijn redenen. Terugfietsen kan via het traject Praag-Plzen-Regensburg. Het eerste stuk is exact hetzelfde als de heenrit, en dat doen we in omgekeerde richting liever niet. Tot Regensburg zijn zeker 5 fietsdagen, en dan nog eens 1100 km naar huis via de limes-route, weer 14 ritten. En ook al zijn we nu op pensioen, zoveel tijd hebben we nu ook weer niet.
Dus wij naar het station, makkelijker gezegd dan gedaan. Onmiddellijk valt het drukke auto-verkeer op, met al zijn nadelen : veel lawaai en veel stank. Openbaar vervoer is hier nochthans genoeg, de trams hebben een eigen bedding, rijden zeer frequent en zitten behoorlijk vol. De voetpaden zijn soms tamelijk smal, vaak zijn er ondergrondse oversteekplaatsen, handig om geen tijd met verkeerslichten te verliezen. Hoe we dat donderdag met de fiets gaan doen is nog wel een groot vraagteken.
In het station merken we op het bord met vertrekkende treinen dat er een rechtstreekse trein naar Regensburg gaat. Onmiddellijk zoeken we naar een loket inlichtingen, en de (norse) dame bevestigt dit. Fietsen kunnen mee, maar je moet wel reserveren, en daar moet je dan voor naar een ander loket. De man daar vraagt verschrikt of we vandaag nog willen vertrekken, neen, pas donderdag, zucht dan eens diep en een half uur later hebben we plaatsen voor ons en onze fietsen! Wat in België en buurlanden vaak niet kan, kan dus in Tsjechië wel : grensoverschrijdend een ticket voor je fiets kopen. Donderdag weten we of de praktijk ook zo eenvoudig is.
Nog even het perron zoeken waar we moeten zijn, de trein staat er te wachten, we zien de fietscoupés, dat wordt een gevecht met de bagage van andere reizigers!
En dan het centrum verder in. We maken een hele toer en zien heel veel zeer mooie gebouwen : musea, kerken, torens, teveel om op te noemen. Wat ons wel opvalt is dat de meerderheid van gebouwen en standbeelden ronduit vuil zijn, zo zwart door de uitlaatgassen dat je vaak geen details meer ziet. Hier en daar is er iets gerestaureerd of opgepoetst, en die beelden en gebouwen steken schril af tegen al dat zwart.
We wandelen door het parkje van de Senaat, met mooie beeldentuin, en zien daar een witte pauw met twee kuikens rondparaderen. Dan de trappen op richting paleis en kathedraal. Bovenaan een mooi zicht op Praag. Er is net wisseling van de wacht, eigenlijk wel een klucht zo'n ceremonie. Massa's volk natuurlijk, we gaan niet naar binnen maar klimmen verder naar het klooster, waar we een nog mooier uitzicht over de stad hebben. In de tuin drinken we een kloosterbier, het mooie zicht betaal je er wel extra bij 😏.
Terug richting Karlsbrug, nog steeds even druk daar. We eten lokale specialiteiten in een restaurant met mooie gewelven, het gebouw dateert van de middeleeuwen. Paul kiest een gebraden eendenbout met rode kool en een soort brood, ik ga voor de 'goulash in bread'. De eend is mals maar droog, mijn goulash maar zozo, enkele taaie stukjes vlees en flauwe saus (die van Koen L. is veel lekkerder!)
Terug in het hotel blijkt dat we bijna 18 km gewandeld hebben. Echt rustdag was het dus niet vandaag.
Opnieuw de wandelschoenen aan voor een trip door Praag. Deze keer wandelen we niet langs de drukke straten, maar door enkele kleine parkjes. We gaan terug naar de astronomische klok, waar elk uur een heilig middeleeuws schouwspel is met beeldjes die voorbij komen. Gisteren hadden we geen zin om daar een half uur op te wachten, vandaag zijn we blij dat we dat niet deden, op 1 min is het voorbij. Eigenlijk beleefden we nog de meeste pret aan het zicht op de mensenmassa die met gsm in de aanslag het gebeuren filmde. Deze klok staat in de toren van het oude stadhuis, een mooi gebouw dat bezocht kan worden. Aangezien we hier maar twee dagen zijn, volgen we geen rondleidingen, anders is er geen tijd genoeg voor de belangrijkste plaatsen. Naar het nabijgelegen plein gaan we wel, er staan de nodige acts van levende standbeelden en andere acrobaten die je in elke grote stad tegen komt. Er zijn ook enkele eetstalletjes, er wordt op een houtvuur 'Praagse ham' gemaakt, en ook palacinky, pannenkoeken! Daar kan ik niet aan weerstaan, en ik krijg een heerlijk vers gebakken exemplaar met pruimenjam tussen, njam njam 😋. We bewonderen de barokke gevels rond het plein en wandelen verder richting een groot park aan de overkant van de Moldau met een grote metronoom in. Wat verder staat het Hanavsky Pavilon vanwaar we het beroemde zicht op de bruggen over de Moldau proberen te fotograferen. Verder door het park komen we in de tuinen van het paleis-complex. Dat paleis zelf is enorm groot, veel verschillende zalen die te bezoeken zijn, en de enorme kathedraal ligt er middenin. Zeer indrukwekkend, volgens mij kom je met een dag niet toe om dit allemaal grondig te bezoeken. Wij bewonderen de buitenkant, en dalen terug af richting beroemde Karlsbrug. We blijven langs deze kant van de Moldau en wandelen heel rustig door alweer kleine parkjes langs het water terug naar ons hotel. Onderweg zien we weer veel roze fietsen en groene steps staan, ook hier werkt men met die deelprojecten, ze mogen duidelijk overal achter gelaten worden, en dat gebeurt ook, zeer slordig, het straatbeeld wordt er niet mooier mee.
Paul wil graag terug in het 'Botel Matylda' eten vanavond, het was er lekker, gezellig en het is niet ver van het hotel. Pech, zogezegd volzet, een arrogante kerel geeft ons enkel een plaatsje buiten op het terras, wat een verschil met de vriendelijke Italiaan die ons maandag binnenliet. Dan maar niet, we wandelen 2 km verder en vinden net na de Karlsbrug een super gezellig klein Italiaans restaurantje, 'Casanova'. De patron is duidelijk een echte Italiaan, de pasta is overheerlijk, en we krijgen bij de rekening een limoncello cadeau. Zalige afsluiter van ons Praags bezoek.
Praag is een prachtige interessante stad. Wij hadden maar 2 volledige dagen, net genoeg om de stad oppervlakkig te bezoeken zonder musea of kerken in te gaan. Voor een grondig bezoek trek je toch wel best minimum 5 dagen uit.
Vandaag schrijven we dus geschiedenis, want we nemen de fiets mee op de trein. Eerst door het drukke verkeer richting station, dat valt best mee tot we elkaar de laatste 500 m kwijt raken. Paul is ergens een tunneltje ingedraaid, ik heb de bovenweg genomen, net voor het station zien we elkaar terug, elk aan een kant van de brede baan zonder oversteekplaats. Gelukkig kan ik een lift tot in het station nemen maar daar sta ik dan alleen. Even sms sturen in de hoop dat Paul eraan denkt daar naar te kijken (gsm en Paul gaan nog steeds niet goed samen), wat later staat hij naast mij. Oef, zover zijn we al geraakt!
We zijn ruim op tijd en moeten nog bijna een uur wachten. Maar dan is het haasten : 15 min om in te stappen en fietsen op de juiste plaats te zetten. Het lijkt veel maar het is krap, net als de plaats waar we moeten manoeuvreren om de fietsen op te hangen. En dan mogen wij nog van geluk spreken dat er geen bagage in de weg stond en enkele reizigers een handje toestaken. Er stappen nog twee jonge kerels met een fiets op, dat stuk staat dus vol, ze rijden ook tot Regensburg zodat we samen kunnen sukkelen om af te stappen.
Stipt om 11u45 vertrekt de trein. Tot Plzen herkennen we stukjes van ons fietstraject (we reden vaak langs de spoorweg). We rijden zelfs over die enge ijzeren brug, ik bibber opnieuw bij de herinnering.
So far, so good.
Maar dan de melding dat er een spoorwegovergang geblokkeerd is door een ongeval en we een stuk met de bus moeten doen. In een piepklein station stoppen we en moeten in alle haast alles bijeenpakken, fietsen afladen en rennen naar de bus. Geen fietsendrager te zien, ik vraag de chauffeur waar ik met mijn fiets naartoe moet en pas dan doet hij het bagageruim open. Los van het feit dat onze fietsen daar niet in kunnen staat het in de kortste keren vol grote koffers. Gelukkig komt er een andere chauffeur aan, wij naar de volgende bus, ook geen plaats 😡. Ik suggereer de fietsen binnenin te zetten, goed idee vindt hij (medepassagiers iets minder), hij zwiert mijn fiets binnen en zo kunnen we mee. Een half uur lang hou ik mijn fiets vast terwijl de bus door de bochten scheurt.
In Domalice omgekeerd scenario. Fiets de bus afkrijgen, de lieve man staat klaar om me te helpen. Koersen naar de trein, natuurlijk moeten we een trap op. Dat lukt me niet, andere passagiers snellen voorbij, een chique geklede dame laat haar koffer staan en draagt mijn fiets mee naar boven. Oef! De stationschef kijkt verschrikt op als we aan komen rennen, we stormen naar de fietscoupé, de jonge kerels zijn al binnen maar steken pas een handje toe als ik het vraag. Een andere fietspassagier is wel behulpzaam. Net op tijd binnen, de trein vertrekt. Voor Pauls fiets is er eigenlijk geen plaats meer (er kunnen maar 4 fietsen mee). In het volgende station wipt hij met fiets van de trein om die elders te zetten. Dat wordt wat om straks af te laden!
Maar onze miserie is nog niet voorbij want in Schwarzdorf moeten we weer van de trein af, natuurlijk van perron wisselen met een trap af en andere op, en vervolgens een uur wachten op de volgende trein 😡. En wij hebben dan nog geluk dat we maar tot Regensburg rijden want wie naar München wil, moet in Regensburg nog eens overstappen.
Omdat er dan ook nog een trein tussenin afgeschaft is, zit deze trein overvol. Ik heb goed ingeschat waar de fietscoupé zal zijn, en sta (na wat ellebogenwerk) op de eerste rij. Ik laat wel nog een jong koppel met een dubbele buggy eerst opstappen, en de lieve man helpt mij en nadien ook Paul de trein op. Want dat was echt wel nodig : ongelofelijk dat je zo'n hoogte moet overbruggen via een smalle deur om in de fiets(en buggy)coupé te stappen. Die coupé staat natuurlijk overvol, goed dat er geen controleur langs kwam.
In Regensburg kunnen we uitstappen, twee uur vertraging hebben we. Normaal hadden we nog een uurtje gefietst om de stad uit te zijn, maar nu is het te laat en ontbreekt ons de moed om er nog aan te beginnen. We vinden een goed hotel vlakbij, zetten de fietsen in de garage, en gaan op zoek naar eten. Even verderop zag ik een eetgelegenheid 'margaritha', op het eerste zicht niets bijzonders, maar het blijkt de place to be te zijn. We eten er heerlijke steak met een Mexicaans tintje, en dat maakt onze dag goed.
Op de vraag 'nemen jullie de fiets nog mee op de trein?', zullen jullie het antwoord zeker wel kennen.
Trip : fiets 5.2 km bus 20 km trein 280 km (en dit was véél vermoeiender dan gelijk welke rit tot hiertoe)
Rit 19 : Regensburg - Dietfurt an der Altmühl. On the road again.
Rit 19 : Regensburg - Dietfurt an der Altmühl. On the road again.
Regensburg is een stad die veel meer aandacht verdient dan wij er kunnen aan geven, de schuldige is de onverlaat die gisteren de spoorwegovergang blokkeerde.
We hebben die dolle treinrit verteerd (op wat blauwe plekken na) en vertrekken bij 6° onder een stralende zon huiswaarts. Deze terugweg fietsen we via deel 1 van de limes-route, die de noordelijke grens van het romeinse rijk volgt. Wij doen dit in omgekeerde richting. Dat is wel even wennen om de fietsgids te gebruiken. We fietsen opnieuw hoofdzakelijk langs rivieren.
Eerst volgen we een stukje de Donau. 14 jaar geleden fietsten we langs die mooie rivier in groep (govaka) van Passau naar Wenen. Onderweg kwamen we een Nederlands koppel tegen, dat thuis met de fiets vertrokken was, tot Boedapest zou fietsen en dan huiswaarts langs weer andere routes. Wauw, ooit wilden wij dat ook doen, verre dromen leken het toen, maar ondertussen zijn we aan onze vierde reis bezig.
Eens de stad uit is het rustig fietsen over het jaagpad. De ondergrond is afwisselend asfalt en grint, zeer goed bereikbaar maar wel stoffig. De drukte, het lawaai en de stank van de stad zijn voorbij. In de plaats ervan fluitende vogeltjes en de geur van net bemestte velden. Dat reukt ook niet fris, maar is beter te verdragen dan de uitlaatgassen. Opnieuw ontmoeten we veel trekkers, in Tsjechië zagen we er nauwelijks. We fietsen door een zeer brede vallei, met beboste hellingen en veel rotspartijen. Hier en daar weer een ruïne van een burcht of klooster hoog boven het dorp, veel te ver (en te hoog) om naar toe te fietsen. Maar het zicht vanop de oever is al zeker de moeite waard. In Kelheim zien we zo de Befreiungs-Rundhalle (1850) al van ver schitteren. Daar fietsen we verder via het Main-Donau-Kanal. In Essing houden we even halt. Het is een zeer klein middeleeuws stadje dat tegen de rotsen aangebouwd is. De ruïne van de burcht (11de eeuw) steekt er bovenuit. We rijden onder de grootste houten brug in Europa.
Even voorbij Riedenburg volgen we de Altmühl. We passeren nog een kanaal uit 1830 met de overblijfselen van een sluis.
In Dietfurt an der Altmühl heeft hotel Zur Post nog een kamer vrij voor ons. Het was een rustige, zonovergoten, redelijk vlakke rit vandaag, geen troubles met de track of wat dan ook, de ideale start van deel 2 van onze fietsreis.
Straalblauwe hemel maar slechts 8° bij het vertrek, en ik doe dat met flanellen benen. Mijn darmen vonden vannacht de pompoensoep van gisterenmiddag niet zo lekker als mijn smaakpapillen deden. Onrustig geslapen, en veel energie verloren. Goed dat het parcours min of meer vlak is. Alhoewel de 340 hoogtemeters van gisteren toch wel voldoende waren, we reden wel dijk op en af, en enkele bruggen over, en we rijden weer stroomopwaarts, blijkbaar was er dus ook veel vals plat tussen, maar dat hebben we niet echt gevoeld.
Eerst rijden we het stadje nog door,voorbij het grote raadhuis (17de eeuw) en de 550 jaar oude watermolen.
De route volgt grotendeels de rivier die hier door het brede dal kronkelt. We steken het jonge koppel uit het hotel voorbij, ze rijden zeer langzaam en heel onzeker. Misschien hun eerste fietstocht samen? Zij rijdt op een degelijke toerfiets met twee bagagetassen, hij op een aftandse koersfiets. Ik denk niet dat we ze nog gaan tegenkomen.
Zo nu en dan rijden we door een klein dorpje, waar altijd wel wat romeinse overblijfselen te bewonderen zijn. En weer imposante burchten die je al van ver boven het dorp ziet uittorenen. Heel rustig langs het water, wel veel fietsers op pad deze mooie zaterdag, je haalt er zo de minder ervaren fietsers uit, zij zitten verkrampt op hun fiets en beleven precies niet veel lol aan hun tocht als je de zure gezichten bekijkt. Regelmatig moet er ook geklommen worden en rijden we door het bos. De temperatuur stijgt ook tot 21° zodat ik ergens mijn lange broek wissel voor een korte. De herfst is dan wel begonnen, het is heerlijk warm nu.
In Arnsberg wijken we even van de route af om wat te eten en drinken. Op het eerste zicht denk je dat er hier weinig te beleven valt, maar het terras stroomt vol met fietsers en wandelaars, mensen die duidelijk aan een langere tocht bezig zijn. De geserveerde groentenschotel is heerlijk, het is eens wat anders dan mixed sla.
Terug door bos en velden, we zien zeer mooie rotspartijen op de bergflanken. Eichstätt is een grotere stad die we langs de rand doorrijden. Veel barokke gebouwen, en een grote abdij in een burchtachtige vorm domineert de stad.
Net voor Dollnstein passeren we de 'Burgsteinfelsen', een vrijstaande rotswand van 50m hoog. In het dorp heeft het eerste hotel geen maar het tweede hotel (alweer hotel Zur Post) nog wel een kamer vrij. De laatste, het is hier heel druk : ideaal gelegen vlak aan het water waarop veel kayakkers voorbij komen en aanleggen, ook veel wandelaars en fietsers. We zouden nog wel verder kunnen vandaag, maar riskeren het niet meer op een zonnige zaterdag weer geen plaats te vinden zoals 2 weken geleden.
Rit 21 : Dollnstein - Gunzenhausen. De waterscheiding.
Rit 21 : Dollstein - Gunzenhausen.
Opnieuw een stralende zondag, maar ook weer frisjes om te vertrekken (10°). Als we nog eens een fietsreis in september maken, gaan die handschoenen en een extra lange fietsbroek zeker mee!
De start verloopt weer chaotisch : track, fietsgids en wegwijzers sturen ons langs verschillende kanten richting Solnhofen. Omdat de track tot hiertoe zeer accuraat leek (op enkele kleine bokkensprongen na) besluiten we deze te volgen. Mis gegokt, de track stuurt ons over een weidepad dat echt niet te volgen is. Dat hebben we nu snel door, we keren terug en volgen dan toch maar de wegwijzers. Zo rijden we langs de Altmühl over een prima fietspad. Op het water heel veel kanovaarders, de oevers zijn begroeid met Canadese guldenroede en balsemien, wiens kenmerkende penetrante geur overheerst (wie al eens langs het netekanaal gefietst heeft, weet wel wat ik bedoel). In Esslingen staat een zeer speciale rotsformatie, met wat verbeelding moet je er de 12 apostelen in kunnen zien.
Pappenheim wordt weer gedomineerd door een indrukwekkende burcht, maar wij vinden de 'weidekerk' zeker zo bijzonder. In een park zijn met wilgenstekken bogen gevormd die samen een kerk vormen. Stilistisch uitermate mooi, een plek die tot bezinning uitnodigt.
In Treuchtlingen eten we zeer lekkere pasta bij 'la grotta'. Bij het afrekenen zoekt Paul naar gepast geld, maar omdat dat niet lukt geeft hij een groter bedrag. De dienster wil vertrekken zonder terug te geven, maar dat pakt niet. Het was er lekker, en niet duur, en ze was heel vriendelijk, maar jezelf zomaar 15% fooi toe-eigenen kan niet. We vragen het wisselgeld, en houden het bij, inhaligheid wordt zo afgestraft!
Van hieruit kunnen we twee wegen volgen : de hoofdroute, die langs enkele mooie stadjes gaat, maar waarbij twee serieuze hellingen overwonnen moeten worden. Of een korter en vlakker alternatief dat langs de spoorweg en door velden gaat, en als saai omschreven wordt. We kiezen de hoofdroute, weliswaar niet volledig bewegwijzerd dus hopen we maar dat de track weer geen kuren heeft.
Deze hoofdroute gaat ook eerst door velden, en net buiten Graben zien we weer een hert over het afgemaaide maisveld lopen. In Grönhart staat een oude waterpomp net op de Europese waterscheiding tussen Main (en Rijn) en de Donau. Links loopt het water naar de Zwarte zee, rechts naar de Noordzee.
We volgen een hele tijd de spoorweg en komen in Weissenburg aan. Een mooie stad met weer vele historische gebouwen. De stadspoort is mooi versierd met een aantal wapenschilden.
De grote kerk en abdij van Ellingen zien we al van ver liggen. Er is ook een oude brug met heiligenbeelden op.
Vanaf hier rijden we voornamelijk over verkeerswegen, de eerste klim lukt goed, de tweede van 10% is wat moeilijker. In Gunzenhausen vinden we snel onderdak in een hotel, 'Golden Adler', dat alweer een zeer lange geschiedenis heeft. We wandelen nog even door de hoofdstraat, veel valt er niet te beleven.
Morgen wordt er een heuse regendag voorspeld, laat ons hopen dat ze er dik naast zitten met hun voorspelling.
Rit 22 : Gutzenhausen - Rothenburg. Biking in the rain.
Rit 22 : Gunzenhausen - Rothenburg. Biking in the rain.
Veel animo om te vertrekken hebben we niet vandaag. Het regenfront zit net boven ons, wachten tot het droog wordt heeft geen zin want dat zou wel eens pas vannacht kunnen zijn. Dus wordt alle regenkledij aangedaan, dat vergt wel wat extra tijd. Maar we blijven er positief bij : nu sleuren we dat niet voor niets mee, en het stof wordt van onze fietsen afgespoeld.
Al na 1 km zitten we fout, door heraanleg van de wegen is het tunneltje voor fietsers en voetgangers onder de weg verdwenen, dus moeten we 500 m terug en langs een drukke baan om het kruispunt te passeren. Maar dan kunnen we het fietspad naast het meer volgen. Er is een vogelreservaat, door de regen zien we er weinig van, behalve een groep witte reigers, enkele grutto's en futen. Ornbau rijden we binnen over een originele stenen poortbrug. De vestingwerken en poorten zijn nog intact.
We volgen de track niet geheel : het regent zo hard dat we toch weinig kunnen genieten van het landschap. De bewegwijzering tussen de steden is goed, en deze route volgt heel rustige verkeerswegen met goed asfalt wegdek, wat met dit weer te verkiezen is boven grindpaden.
In Herrieden zoeken we tevergeefs een eetgelegenheid, het is weer maandag, de sluitingsdag bij uitstek. In Leutershausen, 15 km verder, hebben we meer geluk. We wijken daar weer even van de track af die rond de stad gaat, en rijden door een mooie poort het centrum in. Onder grote parasols is een terras nog open, ik smul er van een super grote portie verse tomatensoep, heerlijk bij dit weer, ik kikker er helemaal van op.
Het stopt ook met regenen, maar de wind wakkert serieus aan. Tegenwind, we rijden door de velden waar we totaal geen beschutting hebben. Wel zie ik een havik rustig zitten in het midden van een weide, hij vliegt pas weg als we dichtbij zijn. Er moet ook stevig geklommen worden, tot 500m hoog, en dan een lange afdaling. De sterke wind remt ons daarbij af, zo sparen we onze remmen een beetje.
Om Rothenburg in te rijden moeten we opnieuw sterk klimmen. Via een stadsmuur met uitkijktorens komen we er binnen. Het eigenlijke centrum met veel steegjes bereiken we pas na weer stadspoorten. Dat centrum is zeer authentiek, een groot marktplein met enorm stadhuis en een grote basiliek met torens die hoog boven de stad uittorenen. Over de stadsmuur kan je volledig rondlopen. Het is hier heel druk, zeer toeristisch en levendig. Na alles bekeken te hebben gaan we eten in 'gasthof am Markt'. Een speciaal restaurant, Grieks getint. De patron is een oudere man die in zijn eentje de zaal en terras bereddert, wat soms een chaotisch beeld geeft, maar hij heeft toch alles onder controle. Het interieur lijkt bijeen gesprokkeld op rommelmarkten, verschillende stijlen die niet bij elkaar horen. Onze tafel heeft een ovalen blad, dat los op de poten staat en behoorlijk wiebelt. Maar de moussaka is lekker, en eens wat anders dan al die Duitse gerechten. Dat vinden duidelijk veel mensen, want er stapt veel volk het kleine lokaal in.
Terug naar het hotel, onze klederen en vooral schoenen zijn nog niet droog. Zonder verwarming zal dat ook niet lukken vrees ik.
Rit 23 : Rothenburg - Tauberbisschofsheim. Topdag voor de fauna.
Rit 23 : Rothenburg - Tauberbisschofsheim. Topdag voor de fauna.
Het ontbijt in Duitse hotels en pensions mag er altijd wezen, maar vandaag is het echt wel top. Een overvloed aan vleeswaren, kazen, groenten, fruit, confituur, ontbijtgranen, yoghourt, en zelfs koekjes en pralines staan zeer mooi gepresenteerd klaar. De ontbijtruimte is ook speciaal : cosy hoekjes, mooie schilderijen aan de muren, en net als in de gangen allerlei snuisterijen verspreid over tafels en vensterbanken. Er wordt een kaars aangestoken, 'romantic' zegt de dienster met een knipoog. Aan de raamopening kunnen we zien dat de muren hier ruim een halve meter dik zijn. Weer een gebouw met een hele geschiedenis dus.
De zon is opnieuw van de partij. We proberen eerst de banden van de fiets nog wat op te pompen, maar ook hier lukt dat niet : er gaat meer lucht uit dan in de band. Duitse pompen deugen niet.
We moeten de stad door naar de andere kant. Hele hordes toeristen staan rond hun gids en blokkeren de weg. Daar moeten wij dus klimmend door, eerst naar het marktplein en dan naar de kerk. Er staat een mooi standbeeld van de heilige Jacobus voor, hier vertrekt dan ook een weg naar Compostella. We merkten de typische schelp al meer op in deze regio. Bij de buitenpoort zien we goed hoe de verdediging van de stad opgebouwd was : ze is op een hoogte gebouwd, eerst is er een omwalling met torens, dan een gracht (nu grotendeels leeg), dan een tweede omwalling met stadspoorten.
Eens de stad uit fietsen we langs de Tauber. We zien nog een zeer groot houten waterrad. De track geeft een route langs de baan aan, maar wij verkiezen de weg net naast de rivier. Het dal is hier veel smaller, aan de zuidkant zijn de steile hellingen volgeplant met wijnranken. De noordkant waar wij rijden is bebost, we rijden helling op en af, 9 tot 10% klimmen. Pffff! Als we door de velden rijden merken we wel 5 haviken op, en even verder rennen 4 hertjes over de velden het bos in. Mooi!
In Röttingen bewonderen we enkele zonnewijzers en het mooie raadshuis. Pas in Tauber-Rettersheim vinden we bij een oude stenen brug een mooi terras open. Terwijl we wachten op onze flamküchen zien we een reiger parmantig door het water stappen. Opeens heeft hij een prooi gevangen, ze verdwijnt volledig in zijn bek en we zien de vis door zijn lange hals richting maag verdwijnen. Dan verschijnt er een ijsvogel, die gaat op een tak een meter boven het water zitten, en duikt vliegensvlug het water in en terug naar zijn tak, met een visje in zijn bek. Dit herhaalt zich nog enkele keren, schitterend gewoon om dat te kunnen zien!
Weikersheim heeft ook weer een waterburcht en een marktplein met oude kerk, grote fontein in rococo-stijl en enkele torens. Mooi en gezellig zitten daar, maar voor ons belange niet zo interessant als het vissen van de reiger en ijsvogel.
Bad Mergentheim passeren we langs de rand, voor de zoutwaterbronnen hebben we geen tijd. De route volgen is niet altijd eenvoudig vandaag, soms volgt de track de hoofdweg terwijl de wegwijzers over rustige fietspaden gaan, en soms stuurt die ons het veld in of over slechte bospaden. Het is dus steeds uitzoeken wat de beste weg is, nog bemoeilijkt door wegenwerken en gewijzigde verkeerssituaties. Daardoor rijden we Lauda-Königshoven langs een totaal andere kant dan voorzien binnen, en missen de beeldengroep gewijd aan Tijl Uilenspiegel, die hier ook flink wat fratsen uithaalde. Het is nog wat vroeg om hier al een hotel te zoeken, we rijden verder tot Tauberbisschofsheim. Daar begint weer een echte zoektocht : hotel gesloten, hotel met jaarlijks verlof, hotel volgeboekt, hotel onbestaande, zucht! Als we een derde keer rondrijden vinden we toch 'pension Stein'. Vriendelijke ontvangst, maar er is enkel nog een kamer met douche en toilet 'apart'. Althans, dat had Paul zo verstaan, het bleek 'privaat' te zijn, een iets duurdere kamer dan de andere (maar een pak goedkoper dan gisteren). Weer een schitterende kamer, en de verwarming werkt hier wel!
Eten vinden is hier ook niet eenvoudig, we lopen de straten twee keer door en belanden uiteindelijk in het volgeboekte hotel. Lekker eten, wel wat gestoord door een groep Hollandse zakenlui die morgen een fabriek gaan bezoeken. We weten ineens waarom het hotel volgeboekt was.
Door de miezerregen terug naar het hotel, ik hoop dat alle nattigheid er vannacht uitvalt zodat we morgen weer een droge rit hebben.
Mijn bede is precies aanhoord, als we iets na 9u vertrekken, schijnt de zon! Even de weg zoeken om de stad uit te geraken, er is weer een conflict tussen wegbeschrijving en track, dus volgen we de wegwijzers van de Duitse fietsroutes nog maar eens. Maar goed ook, nu fietsen we op een mooi fietspad een 10m naast de baan, de track gaat door het bos op en neer. Net voor Königheim beginnen we te klimmen, we moeten de vallei van de Tauber uit om verderop de vallei van de Erfa in te rijden. 1 km klimmen meldt de fietsgids, mis poes, het zijn er ruim 6, en de laatste 200m heeft een stijgingspercentage van 12%, dat kan echt wel tellen. Vanaf Schweinberg (wat een naam voor een dorp, ik zou er niet willen wonen) dalen we af. Maar in Hardheim is het weer kiezen tussen track (volgt een heel stuk de drukke weg) en de lokale fietsroutes. Paul verkiest het laatste, we rijden langs de bergkant van de rivier, en ipv een lange rustige afdaling gaan we op en neer over een bosweg, met soms klimmen en dalen van 18%, makkelijk en leuk is wel iets anders. In Eichenbühl proberen we opnieuw de track te volgen en rijden even langs de verkeersweg, maar dat blijkt levensgevaarlijk want niet alle Duitse chauffeurs houden van fietsers. Als in het centrum een bus de voorrangsregels totaal negeert en de wet van de sterkste laat gelden, kan ik net op tijd het voetpad op rijden, en houden we het met de track echt wel voor bekeken. Maar dan valt even verder alles weer samen, we begrijpen er weer niets van maar bereiken na een mooi stuk langs het bos de stad Miltenberg. Daar begint het te regenen, we hadden hier graag het centrum in gefietst zoals beschreven in de fietsgids, maar de track en wegwijzers doen weer wat anders. We verloren ook al veel tijd met het zoeken naar de juiste weg en het is hier ook zeer toeristisch. We hebben immers de rivier Main bereikt, en langs de kade liggen verschillende grote cruiseboten. Dus rijden we verder, en net buiten de stad houden we halt bij paviljoen 'Park'. Twee oudere dames runnen er de boel, ik eet weer heerlijke pompoensoep en hoop dat mijn darmen deze versie wel lekker vinden.
Terwijl we aten viel er nog een flink pak regen uit de lucht, maar als we vertrekken is het opnieuw droog, en even verder zelfs zonnig. Op de zuidelijke oever zien we op de hellingen weer veel wijnranken staan, en in Trennfurt rijden we voorbij een zeer groot en mooi wijnkasteel. Het fietspad naast de Main is goed te volgen, we rijden door verschillende voorsteden van Aschaffenburg. Overal zijn er verwijzingen naar het Romeinse verleden : grenspalen, ruïnes van burchten, en kazernes (Castellum).
In Niedernberg zoeken we logies, als we voor de deur van pension 'Reinhard' staan en vertwijfeld rond kijken waar we ergens binnen kunnen, stopt er een auto naast ons, de vrouw vraagt ' Sie suchen eine Zimmer?'. Jawohl, ze heeft er nog vrij, fietsen binnen zetten, kamer in, en hop mevrouw is weg, tot morgen bij het ontbijt. Oef, dat was even geluk hebben, 2 min later aankomen en er was hier niemand geweest om ons binnen te laten.
Dat geluk hebben we een uur later opnieuw als we in gasthof 'Zur Gemütlichkeit' gaan eten, de laatste vrije tafel is voor ons. Naast ons zit een groep mannen te kaarten, aan de andere kant 5 jonge meisjes die slaatjes eten en tegelijk met hun smartphone bezig zijn. Nog een tafel verder 2 jonge gasten die met een Aziatische schoonheid flirten, en in een aparte zaal een heel gezelschap waar toespraken worden gehouden. Op de kaart staan naast de klassieke worst en schnitzel ook leuke gerechten. Zo eet Paul een 'das Leben ist schön' (gemarineerde zalm en tonijn) en ik 'Teufelspfännchen' (stukjes rundvlees met paprika in een pikante saus). Heel on-Duits lekker!
Als we bij het pension terugkomen staat het er vol fietsen. Ik vrees wat voor nachtlawaai, maar tot nu is het nog stil 🤞
Vandaag belooft het een ingewikkelde rit te worden (alsof het tot hiertoe eenvoudig was 😏). Ergens moeten we met een veer de Main oversteken, als dat nog vaart tenminste, zoniet een omweg van 3 km om via een brug over te steken. En verderop over een sluis, er wordt gewaarschuwd dat het onbegonnen werk is om met een bepakte fiets de steile trappen op te gaan. Waarom gaat de route dan langs hier, en wordt niet onmiddellijk het alternatief over de brug, wel 6 km extra, aangegeven? Soms begrijp je die route-bouwers toch totaal niet!
We besluiten vandaag in hoofdzaak de Main-fietsroute te volgen en ons niet teveel aan te trekken van de track of fietsgids. En dat werkt goed. Mooi fietspad langs het water, we merken weinig van het verstedelijkte gebied waar we door rijden.
In Aschaffenburg gaan we een eerste keer de Main over. Een grote, drukke stad, we zien onmiddellijk de 4 torens van de Johannisburg. Dan versmalt het fietspad plotseling door een uitstekende rotspunt, een gevaarlijke situatie want net bij een bocht en het water. Zulke dingen gebeuren dus niet alleen in België.
Verderop een wegomleiding, een brug afgesloten, net waar we over moeten vrezen we. Maar het is een spoorwegbrug, het fietspad is echt onbruikbaar, geen doorkomen aan weet een fietser ons te vertellen, maar de omleiding is goed aangegeven.
Rond 11u gaan de hemelsluizen open. Lichte malse regen, we trekken kw aan, en wat verder zien we een man rijden met 2 regenschermen om zich tegen de regen te beschermen : 1 over zijn benen, 1 boven zijn hoofd. Of dat zo praktisch en veilig is (zo hij nog kunnen remmen?) betwijfelen we maar het is wel goed gevonden.
De Main-route gaat net voor Seligenstadt via een knappe voetgangers-en fietsersbrug naar de andere oever. Handig, dat veer hebben we dus niet nodig! Wij rijden door de velden het stadje in, we zien er mensen staan wachten op datzelfde veer.
In Mühlheim stoppen we even bij een taverne bij het water. Een lieve man slaat ons gade als we de fietsen stallen, vraagt of we buiten willen zitten (nein, danke, zu kalt) en brengt ons naar boven. Mooie zaal waar wij met onze natte kleren direct een spoor achterlaten. Ook op de tafel, hij komt ze nog eens extra afkuisen en brengt 2 servietjes zodat we onze bril kunnen poetsen. Die kerel zorgt voor zijn drinkgeld! We eten een anti-pasta voor 2 : kleine groente en kaashapjes, Grieks getint. Als afsluiter krijgen we nog een ouzo van het huis.
Frankfurt rijden we langs de oostkant door, dat gaat zeer gemakkelijk. De skyline is van hieruit zeer indrukwekkend. Omdat we niet over de sluis van Kelsterbach willen, blijven we de Main volgen en zoeken zelf de weg ipv ons in het drukke verkeer te wagen. Dat lukt ons goed, we rijden een klein stukje door industriegebied en via een zeer mooie brug de Main over.
In Eddersheim zoeken we weer tevergeefs een slaapplaats, we worden dat al wat gewoon. Hotel 1 ziet er een rendez-vous plaats uit, hotel 2 zit vol, nr 3 bestaat niet meer. Dus verder door de velden over een binnendijk. Flörsheim lijkt groter, maar slechts 1 hotel, meer een pension, vlak naast de spoorweg. We hebben weer geluk want krijgen de laatste kamer. De patron maant ons aan vroeger logies te zoeken (hij weet natuurlijk niet dat we al een uur zoeken) : de druivenpluk is gestart, en die plukkers vullen de pensions. We zijn bij deze gewaarschuwd voor de volgende dagen want rijden nu door de wijnstreek bij uitstek. Een heel eenvoudige kamer vandaag, maar netjes en alles voorhanden.
En we vallen in herhaling, want eten vinden is ook weer niet simpel. We zagen bij het binnenrijden een pizzeria, maar vinden die niet terug. Na een half uur stappen we gasthof 'der Taurus' bij het station binnen. Weer meer een kroeg, maar we kunnen er eten. Het rookverbod lappen ze hier wel aan hun laars, het is lang geleden dat we dat nog meemaakten. Het eten is uiterst primitief, champignons bvb duidelijk uit blik en frieten van 3 cm dik, maar beter dat dan niets, en de rekening is navenant.
De weg naar het pension vinden we snel terug. In de kamer boven ons houdt men een verhuis van meubelen, Paul denkt dat er meer mensen slapen dan er bedden zijn. Maar na een half uur is het er toch stil, en alhoewel we vlak bij de drukke spoorweg gelegen zijn, horen we er relatief weinig van, en vallen vlug in slaap.
Het regent pijpestelen. Het ontbijt ziet er heel schamel uit maar nog voor we neerzitten staat er een bord charcuterie en een pot koffie op tafel. De patron komt er bij zitten. Volgens hem nemen we beter de trein tot Koblenz, we kunnen hier in het station opstappen. Hij weet natuurlijk niet wat voor lijdensweg dat kan zijn. Dan vertelt hij wat we allemaal in Mainz moeten bezoeken, zeker het Scheepvaartmuseum met schepen uit de Romeinse tijd die gevonden werden in de bouwput van een hotel. En verderop is er een geiser tussen Koblenz en Bonn, geen warme maar een koude. Nog een uurtje wachten en we kunnen volgens hem droog vertrekken. Daar maak ik dankbaar gebruik van om het verslag van gisteren af te werken. Hij wijst ons ook de weg zodat we niet door het centrum terug moeten, en we moeten zeker op deze oever blijven want aan de overkant rij je langs industrie.
Rond 10u is het even droog, maar één ding is wel zeker voor vandaag : het wordt kw aan en kw uit. We volgen zijn aanwijzingen en rijden al vlug door de wijngaarden. Blijkbaar vinden konijnen het daar ook fijn want we zien er tientallen over de baan huppelen. Opnieuw veel groene spechten vandaag, en een valk scheert rakelings over mijn hoofd en vliegt ettelijke meters voor ons uit. Fietsen kan toch mooi zijn!
Bij het punt waar de Main in de Rijn stroomt houden we even halt. Geen bijzondere plek, maar we zien onmiddellijk het verschil : veel meer scheepvaart, en in de verte de rookpluimen van de industrie.
Gisteren werd onze rit als ingewikkeld aangekondigd, maar viel het best mee, vandaag is dat andersom. Mainz door geraken is immers niet simpel. Eerst missen we de brug, en aan de overzijde is het zoeken naar het fietspad. Het is een grote stad, en zeer toeristisch. Aan de kade staat het vol autocars, en er liggen verschillende cruiseschepen aangemeerd. Eens het oude gedeelte voorbij begint de miserie pas. We rijden de stad uit langs een drukke verkeersweg, wel met een fietspad ernaast, althans een smalle strook die voor fietspad moet doorgaan. Niet alleen is het wegdek in erbarmelijke staat, er staan in het midden palen met verkeersborden, wat verderop zijn er bomen zodat je maar 20 cm overhoudt om te passeren, en op een gegeven moment rijden we zelfs pal naast een spoor, dat we twee keer moeten kruisen. Niet moeilijk dat we er nauwelijks andere fietsers zien. We zijn blij als we eindelijk kunnen afslaan richting water. Maar door wegenwerken zitten we daar weer vast, we rijden dan maar op goed geluk recht door een natuurgebied. We hebben echt geen idee waar we net zijn, en nog minder of we er wel mogen zijn. Maar onder het motto 'wat niet verboden is, is toegelaten' rijden we verder. Enkele rustige kilometers verder zitten we terug op het juiste spoor. We komen opnieuw andere trekkers tegen. En dit valt ons deze reis toch wel op : e-bikers groeten zelden of nooit, ze kijken nors voor zich uit, gewone fietsers groeten bijna altijd, en hoe meer bagage die bij hebben, hoe vrolijker er gegroet wordt. Zou er een verband zijn met de geleverde inspanning : hoe meer inspanning, hoe meer plezier 🤔
Net voor we eindelijk de Rijn opnieuw zien, kunnen we halt houden bij terras 'Heidenfahrt'. Terwijl we iets eten valt de regen met bakken uit de lucht, we hebben dus het juiste moment voor een pauze gekozen. We besluiten ook, geheel tegen onze gewoonte in, een hotel te boeken voor vanavond. Het is immers vrijdag, we rijden door een toeristische streek, en we hebben vooral geen zin in een zoveelste zoektocht naar een hotel. Vooral omdat de plaatsen waar er logies zijn toch wel ver uit elkaar liggen (soms moeten we er de Rijn voor oversteken).
Dan volgt er een stuk door een prachtig natuurgebied : de Fulder Aue, het overstromingsgebied van de Rijn. Duizenden watervogels overwinteren hier. Ook nu zijn er in overvloed. In een glimp zien we een massa witte reigers en aalscholvers, het regent opnieuw zodat we niet kunnen stoppen om ze nader te observeren.
We passeren de resten van een spoorbrug, gebombardeerd in WOII. Langs binnendijken bereiken we Bingen. Eindelijk rijden we nu pal naast de Rijn. Het stopt ook met regenen en de zon komt zowaar piepen. Op de andere oever zien we niets dan wijnranken, elke cm lijkt wel beplant. Daartussen lieflijke wijndorpjes, zoals Rüdesheim, een plaats waar mijn moeder vaak over sprak. Burchten zijn er hier ook in overvloed, steeds strategisch gelegen op de top van de berg met goed uitzicht over de Rijn.
In Oberwesel vinden we snel het hotel. Mooie kamer, de vloer ligt er wel schots en scheef. Eten vinden is weer miserie, gesloten restaurants genoeg, gezellige weinstube ook maar een strammer max (soort hotdog) vinden wij geen goed avondeten. Uiteindelijk eten we weer maar eens bij een Italiaans restaurant. Het zal wel nog even duren vooraleer er thuis nog pizza of pasta op tafel komt.
