Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi. 

Marktredwitz was lang een centrum waar porselein gemaakt werd. In het hotel staan dan ook in verschillende vitrines serviesjes en overal mooie vazen. Bij de receptie is een muur volgehangen met verschillende soorten nagels, en in de trapzaal zien we een hele reeks thermometers. 

De klimrit van gisteren is goed verteerd, en vol goede moed beginnen we aan een nieuwe episode. Eerst de stad uit, dat gaat zeer vlot, en dan via het riviertje 'Röslau' naar Arzberg. De goede fietspaden zijn wel verleden tijd, nu gaat het over grindpaden, kasseitjes en asfaltwegen die betere tijd gekend hebben. Onze klimcapaciteiten worden wel erg op proef gesteld vandaag : constant klimmen en dalen, kleine venijnige stukjes en langere net haalbare van 8%. Net voor Eisenfells is 15% klimmen over een verhakkelde asfaltweg er toch teveel aan voor mij, en ik stap af. Blijkt dat ik nog fout zit ook : ik duw moedig mijn fiets omhoog, en had na enkele meters rechtsaf moeten slaan. Die 50m naar beneden zijn zo mogelijk nog moeilijker dan naar boven. Wat verderop komt nog zo'n klim, nu over nieuwe asfalt, 100m lukt me niet, ik spaar mijn krachten en ga maar weer te voet. Net voor Arzberg staat onder een afdak een oude nagelmachine. Revolutionair in 1920, want kon wel 50 nagels van 10 tot 18 cm per minuut maken! Ze was in gebruik tot 1975, en werd toen vervangen door een machine die er 3500 per minuut maakte... Nu begrijpen we ook waarom al die nagels in het hotel uitgestald werden. Verderop zitten twee mooie stropoppen hand in hand bij een boerenerf. 

Door de weilanden gaat het richting grens. We speuren de bosrand af op zoek naar hertjes maar zien alleen de uitkijktorens voor de jagers staan. Ik vraag me af of het hier wel veilig fietsen is tijdens het jachtseizoen. We hebben mooi zicht op het fichtelgebergte waar we gisteren doorreden.

Een stukje langs het spoor, en dan staan we in Tsjechië. De grenspaal is een granieten blok uit deze streek, met kleine gebakken kleiplaatjes in verwerkt, taferelen uitgewerkt door kinderen van de beide landen. Langs een drukke baan komen we via het stuwmeer Cheb binnen.

Hier eindigt etappe 4, gekenmerkt door het het vele klimmen door bossen en kloven van het fichtelgebergte. Etappe 5 begint opdezelfde wijze.

Maar eerst Cheb bezoeken. In de fietsgids wordt een andere kaartschaal gebruikt, de route is niet meer rood maar paars ingekleurd, en er staan allerlei alternatieve wegen op. Allesbehalve duidelijk dus, maar gelukkig kunnen we nu wél op de track rekenen en rijden we langs de juiste kant Cheb binnen. Eerst door een park, langs de oude stadsmuur met uitkijktorens, en dan naar de markt. Onmiddellijk valt de andere bouwstijl op: geen vakwerkhuizen meer, maar statige gebouwen in pasteltinten met ramen en deuren omkaderd. Grote daken ook, met 2 tot zelfs 4 rijen dakkapellen. Sommige gevels zijn extra mooi versierd met allerlei ornamenten. Het zorgt voor een heel andere sfeer.

Op een terrasje drinken we het eerste Tsjechische pintje, een pilsner Urquell, wat bitterder dan de weizen. De gemengde sla erbij smaakt heerlijk. We zijn wel nog maar 30 km ver, en moeten nog 40 verder naar Marianske Lazne. Tussen deze twee steden is immers geen logies te vinden. Wel fietsroutes die met een nr op gele bordjes aangeduid worden. Fietspaden zijn er niet meer, we rijden over gewone verkeerswegen. Volgens de fietsgids zijn dat rustige wegen met weinig verkeer, misschien was dat 3 à 4 jaar geleden nog waar, nu racen de auto's ons voorbij. En van 1.5 m afstand houden hebben nog maar weinig Tsjechen gehoord. Gelukkig zijn er vaak bospaden en veldwegels, en ook wel rustige plattelandswegen. Omdat we geen rivier meer volgen betekent dat steeds klimmen over een heuvelrug uit het dorp, en dalen naar het volgende dorp. De beschrijving in de fietsgids is vaak verwarrend, de kaart onduidelijk (zeker met al die varianten), de bordjes schaars, het wegdek slecht, en wij zijn moe. Maar rond 5u zijn we toch op onze bestemming. In hotel 'Agrismo' staat men vol bewondering voor onze tocht, de receptioniste vertelt het aan iedereen die voorbij komt, en is zodanig onder de indruk dat ze een éénpersoonskamer aanrekent. We hoeven niet naar een plaats voor onze fietsen te vragen, een man van de security brengt ons naar het verwarmingslokaal waar ze veilig de nacht zullen doorbrengen. 

Marianske Lazne is weer een kuuroord, je kan allerlei behandelingen in het hotel volgen. Daar hebben we de fut niet voor : de combinatie van kuitenbijters en afstand met het slechte wegdek en de wind hebben ons wel uitgeput. Het bad (met jetstreams) doet wel deugd. In het restaurant merken we al direct het verschil met Duitsland : grote eetzaal zonder leuke hoekjes, een matrone deelt bevelen uit, en twee hulpjes dekken de tafel al voor het ontbijt. Maar de vis is heerlijk. De stad bezoeken zal voor morgen zijn, om 9u liggen wij al in bed. 

Trip : 69.6 km   884 hm

Totaal : 1104.8 km   7516 hm