Rit 21 : Dollnstein - Gunzenhausen. De waterscheiding.
Rit 21 : Dollstein - Gunzenhausen.
Opnieuw een stralende zondag, maar ook weer frisjes om te vertrekken (10°). Als we nog eens een fietsreis in september maken, gaan die handschoenen en een extra lange fietsbroek zeker mee!
De start verloopt weer chaotisch : track, fietsgids en wegwijzers sturen ons langs verschillende kanten richting Solnhofen. Omdat de track tot hiertoe zeer accuraat leek (op enkele kleine bokkensprongen na) besluiten we deze te volgen. Mis gegokt, de track stuurt ons over een weidepad dat echt niet te volgen is. Dat hebben we nu snel door, we keren terug en volgen dan toch maar de wegwijzers. Zo rijden we langs de Altmühl over een prima fietspad. Op het water heel veel kanovaarders, de oevers zijn begroeid met Canadese guldenroede en balsemien, wiens kenmerkende penetrante geur overheerst (wie al eens langs het netekanaal gefietst heeft, weet wel wat ik bedoel). In Esslingen staat een zeer speciale rotsformatie, met wat verbeelding moet je er de 12 apostelen in kunnen zien.
Pappenheim wordt weer gedomineerd door een indrukwekkende burcht, maar wij vinden de 'weidekerk' zeker zo bijzonder. In een park zijn met wilgenstekken bogen gevormd die samen een kerk vormen. Stilistisch uitermate mooi, een plek die tot bezinning uitnodigt.
In Treuchtlingen eten we zeer lekkere pasta bij 'la grotta'. Bij het afrekenen zoekt Paul naar gepast geld, maar omdat dat niet lukt geeft hij een groter bedrag. De dienster wil vertrekken zonder terug te geven, maar dat pakt niet. Het was er lekker, en niet duur, en ze was heel vriendelijk, maar jezelf zomaar 15% fooi toe-eigenen kan niet. We vragen het wisselgeld, en houden het bij, inhaligheid wordt zo afgestraft!
Van hieruit kunnen we twee wegen volgen : de hoofdroute, die langs enkele mooie stadjes gaat, maar waarbij twee serieuze hellingen overwonnen moeten worden. Of een korter en vlakker alternatief dat langs de spoorweg en door velden gaat, en als saai omschreven wordt. We kiezen de hoofdroute, weliswaar niet volledig bewegwijzerd dus hopen we maar dat de track weer geen kuren heeft.
Deze hoofdroute gaat ook eerst door velden, en net buiten Graben zien we weer een hert over het afgemaaide maisveld lopen. In Grönhart staat een oude waterpomp net op de Europese waterscheiding tussen Main (en Rijn) en de Donau. Links loopt het water naar de Zwarte zee, rechts naar de Noordzee.
We volgen een hele tijd de spoorweg en komen in Weissenburg aan. Een mooie stad met weer vele historische gebouwen. De stadspoort is mooi versierd met een aantal wapenschilden.
De grote kerk en abdij van Ellingen zien we al van ver liggen. Er is ook een oude brug met heiligenbeelden op.
Vanaf hier rijden we voornamelijk over verkeerswegen, de eerste klim lukt goed, de tweede van 10% is wat moeilijker. In Gunzenhausen vinden we snel onderdak in een hotel, 'Golden Adler', dat alweer een zeer lange geschiedenis heeft. We wandelen nog even door de hoofdstraat, veel valt er niet te beleven.
Morgen wordt er een heuse regendag voorspeld, laat ons hopen dat ze er dik naast zitten met hun voorspelling.
Straalblauwe hemel maar slechts 8° bij het vertrek, en ik doe dat met flanellen benen. Mijn darmen vonden vannacht de pompoensoep van gisterenmiddag niet zo lekker als mijn smaakpapillen deden. Onrustig geslapen, en veel energie verloren. Goed dat het parcours min of meer vlak is. Alhoewel de 340 hoogtemeters van gisteren toch wel voldoende waren, we reden wel dijk op en af, en enkele bruggen over, en we rijden weer stroomopwaarts, blijkbaar was er dus ook veel vals plat tussen, maar dat hebben we niet echt gevoeld.
Eerst rijden we het stadje nog door,voorbij het grote raadhuis (17de eeuw) en de 550 jaar oude watermolen.
De route volgt grotendeels de rivier die hier door het brede dal kronkelt. We steken het jonge koppel uit het hotel voorbij, ze rijden zeer langzaam en heel onzeker. Misschien hun eerste fietstocht samen? Zij rijdt op een degelijke toerfiets met twee bagagetassen, hij op een aftandse koersfiets. Ik denk niet dat we ze nog gaan tegenkomen.
Zo nu en dan rijden we door een klein dorpje, waar altijd wel wat romeinse overblijfselen te bewonderen zijn. En weer imposante burchten die je al van ver boven het dorp ziet uittorenen. Heel rustig langs het water, wel veel fietsers op pad deze mooie zaterdag, je haalt er zo de minder ervaren fietsers uit, zij zitten verkrampt op hun fiets en beleven precies niet veel lol aan hun tocht als je de zure gezichten bekijkt. Regelmatig moet er ook geklommen worden en rijden we door het bos. De temperatuur stijgt ook tot 21° zodat ik ergens mijn lange broek wissel voor een korte. De herfst is dan wel begonnen, het is heerlijk warm nu.
In Arnsberg wijken we even van de route af om wat te eten en drinken. Op het eerste zicht denk je dat er hier weinig te beleven valt, maar het terras stroomt vol met fietsers en wandelaars, mensen die duidelijk aan een langere tocht bezig zijn. De geserveerde groentenschotel is heerlijk, het is eens wat anders dan mixed sla.
Terug door bos en velden, we zien zeer mooie rotspartijen op de bergflanken. Eichstätt is een grotere stad die we langs de rand doorrijden. Veel barokke gebouwen, en een grote abdij in een burchtachtige vorm domineert de stad.
Net voor Dollnstein passeren we de 'Burgsteinfelsen', een vrijstaande rotswand van 50m hoog. In het dorp heeft het eerste hotel geen maar het tweede hotel (alweer hotel Zur Post) nog wel een kamer vrij. De laatste, het is hier heel druk : ideaal gelegen vlak aan het water waarop veel kayakkers voorbij komen en aanleggen, ook veel wandelaars en fietsers. We zouden nog wel verder kunnen vandaag, maar riskeren het niet meer op een zonnige zaterdag weer geen plaats te vinden zoals 2 weken geleden.
Rit 19 : Regensburg - Dietfurt an der Altmühl. On the road again.
Rit 19 : Regensburg - Dietfurt an der Altmühl. On the road again.
Regensburg is een stad die veel meer aandacht verdient dan wij er kunnen aan geven, de schuldige is de onverlaat die gisteren de spoorwegovergang blokkeerde.
We hebben die dolle treinrit verteerd (op wat blauwe plekken na) en vertrekken bij 6° onder een stralende zon huiswaarts. Deze terugweg fietsen we via deel 1 van de limes-route, die de noordelijke grens van het romeinse rijk volgt. Wij doen dit in omgekeerde richting. Dat is wel even wennen om de fietsgids te gebruiken. We fietsen opnieuw hoofdzakelijk langs rivieren.
Eerst volgen we een stukje de Donau. 14 jaar geleden fietsten we langs die mooie rivier in groep (govaka) van Passau naar Wenen. Onderweg kwamen we een Nederlands koppel tegen, dat thuis met de fiets vertrokken was, tot Boedapest zou fietsen en dan huiswaarts langs weer andere routes. Wauw, ooit wilden wij dat ook doen, verre dromen leken het toen, maar ondertussen zijn we aan onze vierde reis bezig.
Eens de stad uit is het rustig fietsen over het jaagpad. De ondergrond is afwisselend asfalt en grint, zeer goed bereikbaar maar wel stoffig. De drukte, het lawaai en de stank van de stad zijn voorbij. In de plaats ervan fluitende vogeltjes en de geur van net bemestte velden. Dat reukt ook niet fris, maar is beter te verdragen dan de uitlaatgassen. Opnieuw ontmoeten we veel trekkers, in Tsjechië zagen we er nauwelijks. We fietsen door een zeer brede vallei, met beboste hellingen en veel rotspartijen. Hier en daar weer een ruïne van een burcht of klooster hoog boven het dorp, veel te ver (en te hoog) om naar toe te fietsen. Maar het zicht vanop de oever is al zeker de moeite waard. In Kelheim zien we zo de Befreiungs-Rundhalle (1850) al van ver schitteren. Daar fietsen we verder via het Main-Donau-Kanal. In Essing houden we even halt. Het is een zeer klein middeleeuws stadje dat tegen de rotsen aangebouwd is. De ruïne van de burcht (11de eeuw) steekt er bovenuit. We rijden onder de grootste houten brug in Europa.
Even voorbij Riedenburg volgen we de Altmühl. We passeren nog een kanaal uit 1830 met de overblijfselen van een sluis.
In Dietfurt an der Altmühl heeft hotel Zur Post nog een kamer vrij voor ons. Het was een rustige, zonovergoten, redelijk vlakke rit vandaag, geen troubles met de track of wat dan ook, de ideale start van deel 2 van onze fietsreis.
Praag is een prachtige interessante stad. Wij hadden maar 2 volledige dagen, net genoeg om de stad oppervlakkig te bezoeken zonder musea of kerken in te gaan. Voor een grondig bezoek trek je toch wel best minimum 5 dagen uit.
Vandaag schrijven we dus geschiedenis, want we nemen de fiets mee op de trein. Eerst door het drukke verkeer richting station, dat valt best mee tot we elkaar de laatste 500 m kwijt raken. Paul is ergens een tunneltje ingedraaid, ik heb de bovenweg genomen, net voor het station zien we elkaar terug, elk aan een kant van de brede baan zonder oversteekplaats. Gelukkig kan ik een lift tot in het station nemen maar daar sta ik dan alleen. Even sms sturen in de hoop dat Paul eraan denkt daar naar te kijken (gsm en Paul gaan nog steeds niet goed samen), wat later staat hij naast mij. Oef, zover zijn we al geraakt!
We zijn ruim op tijd en moeten nog bijna een uur wachten. Maar dan is het haasten : 15 min om in te stappen en fietsen op de juiste plaats te zetten. Het lijkt veel maar het is krap, net als de plaats waar we moeten manoeuvreren om de fietsen op te hangen. En dan mogen wij nog van geluk spreken dat er geen bagage in de weg stond en enkele reizigers een handje toestaken. Er stappen nog twee jonge kerels met een fiets op, dat stuk staat dus vol, ze rijden ook tot Regensburg zodat we samen kunnen sukkelen om af te stappen.
Stipt om 11u45 vertrekt de trein. Tot Plzen herkennen we stukjes van ons fietstraject (we reden vaak langs de spoorweg). We rijden zelfs over die enge ijzeren brug, ik bibber opnieuw bij de herinnering.
So far, so good.
Maar dan de melding dat er een spoorwegovergang geblokkeerd is door een ongeval en we een stuk met de bus moeten doen. In een piepklein station stoppen we en moeten in alle haast alles bijeenpakken, fietsen afladen en rennen naar de bus. Geen fietsendrager te zien, ik vraag de chauffeur waar ik met mijn fiets naartoe moet en pas dan doet hij het bagageruim open. Los van het feit dat onze fietsen daar niet in kunnen staat het in de kortste keren vol grote koffers. Gelukkig komt er een andere chauffeur aan, wij naar de volgende bus, ook geen plaats 😡. Ik suggereer de fietsen binnenin te zetten, goed idee vindt hij (medepassagiers iets minder), hij zwiert mijn fiets binnen en zo kunnen we mee. Een half uur lang hou ik mijn fiets vast terwijl de bus door de bochten scheurt.
In Domalice omgekeerd scenario. Fiets de bus afkrijgen, de lieve man staat klaar om me te helpen. Koersen naar de trein, natuurlijk moeten we een trap op. Dat lukt me niet, andere passagiers snellen voorbij, een chique geklede dame laat haar koffer staan en draagt mijn fiets mee naar boven. Oef! De stationschef kijkt verschrikt op als we aan komen rennen, we stormen naar de fietscoupé, de jonge kerels zijn al binnen maar steken pas een handje toe als ik het vraag. Een andere fietspassagier is wel behulpzaam. Net op tijd binnen, de trein vertrekt. Voor Pauls fiets is er eigenlijk geen plaats meer (er kunnen maar 4 fietsen mee). In het volgende station wipt hij met fiets van de trein om die elders te zetten. Dat wordt wat om straks af te laden!
Maar onze miserie is nog niet voorbij want in Schwarzdorf moeten we weer van de trein af, natuurlijk van perron wisselen met een trap af en andere op, en vervolgens een uur wachten op de volgende trein 😡. En wij hebben dan nog geluk dat we maar tot Regensburg rijden want wie naar München wil, moet in Regensburg nog eens overstappen.
Omdat er dan ook nog een trein tussenin afgeschaft is, zit deze trein overvol. Ik heb goed ingeschat waar de fietscoupé zal zijn, en sta (na wat ellebogenwerk) op de eerste rij. Ik laat wel nog een jong koppel met een dubbele buggy eerst opstappen, en de lieve man helpt mij en nadien ook Paul de trein op. Want dat was echt wel nodig : ongelofelijk dat je zo'n hoogte moet overbruggen via een smalle deur om in de fiets(en buggy)coupé te stappen. Die coupé staat natuurlijk overvol, goed dat er geen controleur langs kwam.
In Regensburg kunnen we uitstappen, twee uur vertraging hebben we. Normaal hadden we nog een uurtje gefietst om de stad uit te zijn, maar nu is het te laat en ontbreekt ons de moed om er nog aan te beginnen. We vinden een goed hotel vlakbij, zetten de fietsen in de garage, en gaan op zoek naar eten. Even verderop zag ik een eetgelegenheid 'margaritha', op het eerste zicht niets bijzonders, maar het blijkt de place to be te zijn. We eten er heerlijke steak met een Mexicaans tintje, en dat maakt onze dag goed.
Op de vraag 'nemen jullie de fiets nog mee op de trein?', zullen jullie het antwoord zeker wel kennen.
Trip : fiets 5.2 km bus 20 km trein 280 km (en dit was véél vermoeiender dan gelijk welke rit tot hiertoe)
Opnieuw de wandelschoenen aan voor een trip door Praag. Deze keer wandelen we niet langs de drukke straten, maar door enkele kleine parkjes. We gaan terug naar de astronomische klok, waar elk uur een heilig middeleeuws schouwspel is met beeldjes die voorbij komen. Gisteren hadden we geen zin om daar een half uur op te wachten, vandaag zijn we blij dat we dat niet deden, op 1 min is het voorbij. Eigenlijk beleefden we nog de meeste pret aan het zicht op de mensenmassa die met gsm in de aanslag het gebeuren filmde. Deze klok staat in de toren van het oude stadhuis, een mooi gebouw dat bezocht kan worden. Aangezien we hier maar twee dagen zijn, volgen we geen rondleidingen, anders is er geen tijd genoeg voor de belangrijkste plaatsen. Naar het nabijgelegen plein gaan we wel, er staan de nodige acts van levende standbeelden en andere acrobaten die je in elke grote stad tegen komt. Er zijn ook enkele eetstalletjes, er wordt op een houtvuur 'Praagse ham' gemaakt, en ook palacinky, pannenkoeken! Daar kan ik niet aan weerstaan, en ik krijg een heerlijk vers gebakken exemplaar met pruimenjam tussen, njam njam 😋. We bewonderen de barokke gevels rond het plein en wandelen verder richting een groot park aan de overkant van de Moldau met een grote metronoom in. Wat verder staat het Hanavsky Pavilon vanwaar we het beroemde zicht op de bruggen over de Moldau proberen te fotograferen. Verder door het park komen we in de tuinen van het paleis-complex. Dat paleis zelf is enorm groot, veel verschillende zalen die te bezoeken zijn, en de enorme kathedraal ligt er middenin. Zeer indrukwekkend, volgens mij kom je met een dag niet toe om dit allemaal grondig te bezoeken. Wij bewonderen de buitenkant, en dalen terug af richting beroemde Karlsbrug. We blijven langs deze kant van de Moldau en wandelen heel rustig door alweer kleine parkjes langs het water terug naar ons hotel. Onderweg zien we weer veel roze fietsen en groene steps staan, ook hier werkt men met die deelprojecten, ze mogen duidelijk overal achter gelaten worden, en dat gebeurt ook, zeer slordig, het straatbeeld wordt er niet mooier mee.
Paul wil graag terug in het 'Botel Matylda' eten vanavond, het was er lekker, gezellig en het is niet ver van het hotel. Pech, zogezegd volzet, een arrogante kerel geeft ons enkel een plaatsje buiten op het terras, wat een verschil met de vriendelijke Italiaan die ons maandag binnenliet. Dan maar niet, we wandelen 2 km verder en vinden net na de Karlsbrug een super gezellig klein Italiaans restaurantje, 'Casanova'. De patron is duidelijk een echte Italiaan, de pasta is overheerlijk, en we krijgen bij de rekening een limoncello cadeau. Zalige afsluiter van ons Praags bezoek.
Op een rustdag krijgt de wekker ook rust, daardoor geeft Paul pas enig teken van leven rond 8u30, ik ben dan al naar goede gewoonte 2u in de weer.
Tijd zat om rustig te ontbijten tussen een internationaal gezelschap : we horen Italiaans, Frans, Duits, enkele talen waar we niets van verstaan, en er zijn opvallend veel Amerikanen hier in het hotel.
Eerste werk vandaag : de weg naar het treinstation zoeken. Inderdaad, we gaan een stukje van de terugweg per trein afleggen! Dat heeft zo zijn redenen. Terugfietsen kan via het traject Praag-Plzen-Regensburg. Het eerste stuk is exact hetzelfde als de heenrit, en dat doen we in omgekeerde richting liever niet. Tot Regensburg zijn zeker 5 fietsdagen, en dan nog eens 1100 km naar huis via de limes-route, weer 14 ritten. En ook al zijn we nu op pensioen, zoveel tijd hebben we nu ook weer niet.
Dus wij naar het station, makkelijker gezegd dan gedaan. Onmiddellijk valt het drukke auto-verkeer op, met al zijn nadelen : veel lawaai en veel stank. Openbaar vervoer is hier nochthans genoeg, de trams hebben een eigen bedding, rijden zeer frequent en zitten behoorlijk vol. De voetpaden zijn soms tamelijk smal, vaak zijn er ondergrondse oversteekplaatsen, handig om geen tijd met verkeerslichten te verliezen. Hoe we dat donderdag met de fiets gaan doen is nog wel een groot vraagteken.
In het station merken we op het bord met vertrekkende treinen dat er een rechtstreekse trein naar Regensburg gaat. Onmiddellijk zoeken we naar een loket inlichtingen, en de (norse) dame bevestigt dit. Fietsen kunnen mee, maar je moet wel reserveren, en daar moet je dan voor naar een ander loket. De man daar vraagt verschrikt of we vandaag nog willen vertrekken, neen, pas donderdag, zucht dan eens diep en een half uur later hebben we plaatsen voor ons en onze fietsen! Wat in België en buurlanden vaak niet kan, kan dus in Tsjechië wel : grensoverschrijdend een ticket voor je fiets kopen. Donderdag weten we of de praktijk ook zo eenvoudig is.
Nog even het perron zoeken waar we moeten zijn, de trein staat er te wachten, we zien de fietscoupés, dat wordt een gevecht met de bagage van andere reizigers!
En dan het centrum verder in. We maken een hele toer en zien heel veel zeer mooie gebouwen : musea, kerken, torens, teveel om op te noemen. Wat ons wel opvalt is dat de meerderheid van gebouwen en standbeelden ronduit vuil zijn, zo zwart door de uitlaatgassen dat je vaak geen details meer ziet. Hier en daar is er iets gerestaureerd of opgepoetst, en die beelden en gebouwen steken schril af tegen al dat zwart.
We wandelen door het parkje van de Senaat, met mooie beeldentuin, en zien daar een witte pauw met twee kuikens rondparaderen. Dan de trappen op richting paleis en kathedraal. Bovenaan een mooi zicht op Praag. Er is net wisseling van de wacht, eigenlijk wel een klucht zo'n ceremonie. Massa's volk natuurlijk, we gaan niet naar binnen maar klimmen verder naar het klooster, waar we een nog mooier uitzicht over de stad hebben. In de tuin drinken we een kloosterbier, het mooie zicht betaal je er wel extra bij 😏.
Terug richting Karlsbrug, nog steeds even druk daar. We eten lokale specialiteiten in een restaurant met mooie gewelven, het gebouw dateert van de middeleeuwen. Paul kiest een gebraden eendenbout met rode kool en een soort brood, ik ga voor de 'goulash in bread'. De eend is mals maar droog, mijn goulash maar zozo, enkele taaie stukjes vlees en flauwe saus (die van Koen L. is veel lekkerder!)
Terug in het hotel blijkt dat we bijna 18 km gewandeld hebben. Echt rustdag was het dus niet vandaag.
Rit 18 : Horovice - Praag. Mission accomplished 😊.
Wat vroeger op want het ontbijt wordt hier al om 8u30 afgesloten. Voordeel is wel dat we dan ook vroeger op pad zijn vandaag.
Voor de verandering starten we niet met een klimpartij, maar een afdaling. Natuurlijk onmiddellijk gevolgd door wat klimwerk, de route blijft echt wel glooiend. We volgen ook constant verkeerswegen, gelukkig niet al te druk. In Vizina krijgen we een eerste keer wegenwerken, met wat acrobatentoeren kunnen we wel rond de wegversperring. Nog geen 500m verder worden de volgende wegenwerken (2.5 km verderop) al aangekondigd. Op de gps zien we dat dit een fameuze omweg betekent, dus wagen we het erop om verder te rijden. Oef, we mogen van de ploegbaas door, heel voorzichtig passeren we te voet de bouwwerf. Dankuwel mr de ploegbaas 🙂. Maar er wachten ons nog heel wat hindernissen vandaag. Net voor Zadni Treban moeten we een smalle, oude ijzeren brug over. Dan wijzen track en routebordjes een verschillende richting aan : de fr 3 die we moeten volgen gaat links omhoog (langs een weg die door weer maar eens wegenwerken afgesloten wordt 1 km verder), de track gaat rechts omlaag. Dat vinden wij leuker, en 3 km verder komen de twee wegen weer samen. Dit scenario herhaalt zich nog vandaag : de uitgetekende fietsroutes proberen een zo autoluwe mogelijk weg aan te bieden, maar dat betekent soms een omweg over (slechte) bospaden. Het doet ons denken aan onze fietsreis naar Lourdes, daar werden we soms steil omhoog door de wijngaarden gestuurd, terwijl er een rustige vlakke departemental naast liep.
In Revnice wordt het helemaal te gek : routebordjes, track en fietsgids geven andere wegen aan, dus doen wij onze zin en volgen onze eigen weg. Er wordt hier aan de fietspaden gewerkt, de route-nrs wijzigen, en niet alle bordjes zijn al vervangen, het resultaat is toch echt wel een soep. Maar we volgen opnieuw een riviertje, steken dat hier en daar over, en moeten dan langs een spoorwegbrug de Moldau over. Eerst steil omhoog om op die brug te geraken, en dan meer dan 100m stappen, een tiental meter boven het water, over ijzeren roosters naar de overkant. Eng, super eng! Zeker toen er een trein over daverde, dit is met stip de engste passage over een brug die ik ooit gemaakt heb. Ik bibber nog als ik er aan terug denk!
Maar dan volgen we die Moldau verder, en zien in de verte Praag al liggen. Eerst nog wat velden door, dan een drukke verkeersweg langs (ik word net niet van de sokken gereden door een grote vrachtwagen, weer zo'n enge ervaring) en dan volgen we het mooie fietspad naast de Moldau zo'n 10 km lang tot in het centrum.
We vinden een hotel in een zijstraat waar onze fietskes goed beveiligd binnen mogen rusten van de inspanningen. En wij gaan te voet de stad in. De eerste indruk is echt wel overweldigend : langs de Moldau al zeer mooie gebouwen, en al die bruggen zijn knap. We wandelen over de beroemde Karlsbrug even het centrum in, en we zijn hier zeker niet alleen : grote groepen toeristen, maar ook veel individuele bezoekers. We keren terug richting hotel en eten in het 'botel' met prachtig zicht op de kathedraal. Morgen gaan we het centrum verder verkennen, nu even uitrusten.
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down.
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down!
Het festival duurde gisteren maar tot 22u, en nadien was het heerlijk stil in de stad. Van rock Werchter liggen we langer wakker!
Ook hier staat er een fantastisch ontbijt klaar, we kunnen er weer tegen. Even de weg zoeken uit de stad, we passeren de grote brouwerij 'pilsner urquell', waar al veel bezoekers rondlopen. Je kan er een hele proeverij volgen, maar 10u is daar wat vroeg voor, en we moeten nog tot Horovice vandaag. Plzen is wel een stad die we zeker nog eens terug bezoeken, en niet alleen voor de brouwerij.
Plzen uit rijden gaat tamelijk eenvoudig, maar dan zijn er wegenwerken en dat betekent zoals we al vaak meemaakten dat de bordjes verdwenen zijn. En net nu krijgt de track weer kuren 😡. Sinds Coburg hebben we nauwelijks problemen gehad op enkele kleine afwijkingen na, en nu de uitleg in de fietsgids weer uitblinkt in onduidelijkheid, verschijnt er een extra lus op het gps-scherm waarover we totaal niets terug vinden. En hier zijn geen vriendelijke passanten die je onmiddellijk verder helpen (en als ze het wel zouden doen, zouden we er niets van verstaan). We gokken dat we links moeten, en vinden 2 km verder opnieuw route-bordjes. We fietsen verder langs enkele meren met heel veel witte reigers over een grindpad dat steeds slechter wordt. Veel mtb-rijders komen ons tegemoet. Bij één van de vele klimmetjes schuif ik uit en val half op mijn fietsframe, weer een blauwe plek bij. Bergaf doe ik verder te voet, dit mtb-pad is niks voor mij. Even verderop moeten we langs een drukke verkeersweg, goed dat het zondag is en er geen vrachtwagens rijden.
Van Rokycane, nochtans een interessante stad, zien we enkel de buitenwijken. We dalen af naar de beek 'Klabava' die we lange tijd volgen. In Dobriv houden we halt bij een restaurantje waar we samen een pizza opeten : 32 cm doorsnede, meer dan genoeg voor ons tweeën. Even buiten het dorp zien we nog een kabouterbeeldje dat rond draait in het water, het wordt aangedreven door een klein rad in de stroming.
We volgen weer bospaden, heel mooie omgeving, maar vreselijk slechte weg die steeds slechter wordt. Heel moeizaam gaat het omhoog. Zelfs onze gps vindt dit niet leuk want valt constant uit omdat het contact tussen gps en powerbank uitvalt.
Rond 16u zijn we in Tene, nog maar 39 km gereden. Maar dan begint er een lange afdaling van 14 km over héél goede weg tot in Horovice, echt zalig na al het schokken over het steenslagpad. Nog 2 pittige klimmen door het centrum van de stad, het eerste hotel heeft geen plaats meer, en stuurt ons nog 2 km verder naar pension 'Ranch'. Ik vertrouw het niet helemaal, maar het blijkt een groot complex te zijn met manege, restaurant, pension en hotel. We hebben een mooie kamer en eten een zeer lekkere steak in het restaurant. En daarmee is mijn verjaardag nog goed afgelopen. Nog een 60-tal km, en we zijn in Praag.
Door wat oponthoud aan de receptie - computerproblemen bij een vorige gast - zijn we wat later weg. Onze fietsen hebben het lekker warm gehad in het verwarmingslokaal. Maar goed ook, want om de stad te verlaten moeten we een hoogteverschil van 150 m overbruggen. Eerst gaat dat zachtjes bergop langs de brede lanen van de stad met weer zeer mooie kleurrijke huizen aan beide kanten. Dan gaat het door het park en via de panorama-route door het bos steil omhoog. Er valt wel niets te zien van de omgeving door de begroeiing. Nog wat verder klimmen, en dan over een smal pad door de weiden. Opeens horen we geklik achter ons : het is een nordic-Walker die met een snelheid van 11 km/u komt voorbij gesjeesd, bergop 😳. Ruim 100 m achter hem komt er nog een hele groep aan, we steken een tandje bij en zorgen dat we ze voor zijn. Ze slaan gelukkig een andere richting in. Ik wist echt niet dat daar ook al wedstrijden in gehouden worden!
We rijden op en neer en passeren 'Klaster Tepia', een uniek klooster uit 1193 met een zeer lange geschiedenis : 12 keer geplunderd, 6 keer afgebrand, 6 keer bijna gesloten, en in 1950 voorgoed gesloten door de communisten. Maar in 1990 opnieuw geopend, het bevat o.m. een grote bibliotheek en prachtige kerk. Vandaag is er wat speciaals te doen, je kan er over de koppen lopen, dus zijn wij er snel weg.
We krijgen weer wat pittige klimmetjes te verwerken maar kunnen toch genieten van het mooie landschap en de vergezichten dankzij het mooie heldere weer. Net voor Resin kunnen we een alternatieve weg nemen die wat korter is en minder klimt. Dat klinkt ons als hemelse muziek in de oren, het is wel over matig wegdek maar dat zijn we ondertussen gewoon. We wagen de gok, maar goed ook, want dat matig wegdek is recentelijk vervangen door een mooi glad asfalt wegdek, zalig om over te rijden.
Zo komen we rond halftwee aan in Konstantinovy Lazne, een klein kuuroord. Nog maar 35 km gereden, er staan er nog 40 op het programma, toch wil ik even stoppen om wat te drinken en eten op een mooi terrasje. Paul ziet dat eerst niet zitten want vreest dat we er niet gaan geraken vandaag. Maar eens gezeten bestelt hij toch een 'ragout', een soort goulash. De dienster is een vinnige dame die de boel alleen draaiende houdt en dat zeer efficiënt doet. In gebroken Duits legt ze alles uit, we eten lekker en zijn een uur later terug op de fiets.
Eerst dalen we via een reeks haarspeldbochten naar beneden en dan moeten we ruim een km aan 12% stijgen langs een nieuwe reeks haarspeldbochten. Even vrees ik dat ik die km te voet naar boven moet, maar het lukt me wonderwel. Ik ben wel net te laat boven om een groep herten door het veld het bos in te zien rennen.
Dit dalen en stijgen herhaalt zich nog enkele keren, we passeren mini-dorpjes, eigenlijk meer gehuchten. Kort na Pisek zie ik twee everzwijn-biggen door het veld lopen. Er volgt een heel lange afdaling die ons tot in de voorsteden van Plzen brengt. Via een park en sportvelden rijden we het centrum in. We vinden een hotel dicht bij de kathedraal, en hebben daar geluk dat er net een kamer vrij kwam, want er is een festival in de stad en alles is volgeboekt! Dat festival kunnen we tot in onze kamer horen. De deur van het hotel gaat electronisch open met de telefoon, een ingenieus systeem. We gaan eerst nog iets eten in de 'comic pub', een leuke kroeg op een binnenpleintje. En dan proberen we de slaap te vatten door het lawaai door. Volgende keer neem ik oordopjes mee!
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Marktredwitz was lang een centrum waar porselein gemaakt werd. In het hotel staan dan ook in verschillende vitrines serviesjes en overal mooie vazen. Bij de receptie is een muur volgehangen met verschillende soorten nagels, en in de trapzaal zien we een hele reeks thermometers.
De klimrit van gisteren is goed verteerd, en vol goede moed beginnen we aan een nieuwe episode. Eerst de stad uit, dat gaat zeer vlot, en dan via het riviertje 'Röslau' naar Arzberg. De goede fietspaden zijn wel verleden tijd, nu gaat het over grindpaden, kasseitjes en asfaltwegen die betere tijd gekend hebben. Onze klimcapaciteiten worden wel erg op proef gesteld vandaag : constant klimmen en dalen, kleine venijnige stukjes en langere net haalbare van 8%. Net voor Eisenfells is 15% klimmen over een verhakkelde asfaltweg er toch teveel aan voor mij, en ik stap af. Blijkt dat ik nog fout zit ook : ik duw moedig mijn fiets omhoog, en had na enkele meters rechtsaf moeten slaan. Die 50m naar beneden zijn zo mogelijk nog moeilijker dan naar boven. Wat verderop komt nog zo'n klim, nu over nieuwe asfalt, 100m lukt me niet, ik spaar mijn krachten en ga maar weer te voet. Net voor Arzberg staat onder een afdak een oude nagelmachine. Revolutionair in 1920, want kon wel 50 nagels van 10 tot 18 cm per minuut maken! Ze was in gebruik tot 1975, en werd toen vervangen door een machine die er 3500 per minuut maakte... Nu begrijpen we ook waarom al die nagels in het hotel uitgestald werden. Verderop zitten twee mooie stropoppen hand in hand bij een boerenerf.
Door de weilanden gaat het richting grens. We speuren de bosrand af op zoek naar hertjes maar zien alleen de uitkijktorens voor de jagers staan. Ik vraag me af of het hier wel veilig fietsen is tijdens het jachtseizoen. We hebben mooi zicht op het fichtelgebergte waar we gisteren doorreden.
Een stukje langs het spoor, en dan staan we in Tsjechië. De grenspaal is een granieten blok uit deze streek, met kleine gebakken kleiplaatjes in verwerkt, taferelen uitgewerkt door kinderen van de beide landen. Langs een drukke baan komen we via het stuwmeer Cheb binnen.
Hier eindigt etappe 4, gekenmerkt door het het vele klimmen door bossen en kloven van het fichtelgebergte. Etappe 5 begint opdezelfde wijze.
Maar eerst Cheb bezoeken. In de fietsgids wordt een andere kaartschaal gebruikt, de route is niet meer rood maar paars ingekleurd, en er staan allerlei alternatieve wegen op. Allesbehalve duidelijk dus, maar gelukkig kunnen we nu wél op de track rekenen en rijden we langs de juiste kant Cheb binnen. Eerst door een park, langs de oude stadsmuur met uitkijktorens, en dan naar de markt. Onmiddellijk valt de andere bouwstijl op: geen vakwerkhuizen meer, maar statige gebouwen in pasteltinten met ramen en deuren omkaderd. Grote daken ook, met 2 tot zelfs 4 rijen dakkapellen. Sommige gevels zijn extra mooi versierd met allerlei ornamenten. Het zorgt voor een heel andere sfeer.
Op een terrasje drinken we het eerste Tsjechische pintje, een pilsner Urquell, wat bitterder dan de weizen. De gemengde sla erbij smaakt heerlijk. We zijn wel nog maar 30 km ver, en moeten nog 40 verder naar Marianske Lazne. Tussen deze twee steden is immers geen logies te vinden. Wel fietsroutes die met een nr op gele bordjes aangeduid worden. Fietspaden zijn er niet meer, we rijden over gewone verkeerswegen. Volgens de fietsgids zijn dat rustige wegen met weinig verkeer, misschien was dat 3 à 4 jaar geleden nog waar, nu racen de auto's ons voorbij. En van 1.5 m afstand houden hebben nog maar weinig Tsjechen gehoord. Gelukkig zijn er vaak bospaden en veldwegels, en ook wel rustige plattelandswegen. Omdat we geen rivier meer volgen betekent dat steeds klimmen over een heuvelrug uit het dorp, en dalen naar het volgende dorp. De beschrijving in de fietsgids is vaak verwarrend, de kaart onduidelijk (zeker met al die varianten), de bordjes schaars, het wegdek slecht, en wij zijn moe. Maar rond 5u zijn we toch op onze bestemming. In hotel 'Agrismo' staat men vol bewondering voor onze tocht, de receptioniste vertelt het aan iedereen die voorbij komt, en is zodanig onder de indruk dat ze een éénpersoonskamer aanrekent. We hoeven niet naar een plaats voor onze fietsen te vragen, een man van de security brengt ons naar het verwarmingslokaal waar ze veilig de nacht zullen doorbrengen.
Marianske Lazne is weer een kuuroord, je kan allerlei behandelingen in het hotel volgen. Daar hebben we de fut niet voor : de combinatie van kuitenbijters en afstand met het slechte wegdek en de wind hebben ons wel uitgeput. Het bad (met jetstreams) doet wel deugd. In het restaurant merken we al direct het verschil met Duitsland : grote eetzaal zonder leuke hoekjes, een matrone deelt bevelen uit, en twee hulpjes dekken de tafel al voor het ontbijt. Maar de vis is heerlijk. De stad bezoeken zal voor morgen zijn, om 9u liggen wij al in bed.
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst?
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst ?
Vol goede moed beginnen we aan onze klimrit. Het weer zit niet mee vandaag : donkere wolken boven ons en slechts 13°, we zijn benieuwd of we het droog gaan houden vandaag.
Onmiddellijk klimmen na de start doet altijd pijn, het gaat de eerste km dus héél traag ondanks de kleine helling. Maar dan kunnen we afdalen en verder langs de Weisser Main die we vandaag heel lang zullen volgen.
Na 4 km zijn we al in Bad Berneck waar onze lange klim vertrekt. En die valt eigenlijk best mee, want gaat over een oude spoorweg naast de Weisser Main omhoog. Gewone treinen klimmen maar max 4% (in Zwitserland zijn er wel die meer stijgen) dus ons fietspad heeft datzelfde stijgingspercentage, en over de goede asfaltweg is het zalig fietsen. Naast ons kronkelt de rivier die we -tig keer oversteken. Halverwege moeten we wel even schuilen onder een boom om onze kw aan te trekken, het wordt een dag met miezerregen-buien, kw aan en kw uit. We rijden hier alleen op enkele wandelaars met honden na. De laatste km is wel pittig stijgen maar dan zijn we in Bischofsgrun, het centrum van het skigebied hier. De kerk heeft weer een speciaal altaar en is voor de rest zeer sober. Ze is wel al enkele keren heropgebouwd zoals je in het portaal kan zien.
Ik dacht dat we vanaf hier zouden dalen maar niets is minder waar : we klimmen verder over een bospad nu, eerst zachtjes en dan weer behoorlijk steil. We passeren twee springschansen, dit We worden er wedstrijden gehouden. Is er dan zoveel sneeuw op komst 😳? Neen, er zijn borstels waarop naar beneden gegleden wordt, van in mijn ogen toch wel een behoorlijke hoogte steil omlaag, Paul zegt dat het maar een kleine installatie is. Er is hier ook een zetellift die nu in werking is om wandelaars tot de nog hogere Ochsenkopf te brengen.
We houden even halt bij een bank waarop 'T❤️M 28/08/1999 28/08/2014' geschreven staat. 28/08 is voor ons ook een bijzondere dag, ik hoop voor T en M dat ze ook nog steeds samen zijn. Hier merk ik ook dat mijn strava niet opneemt, dus moeten we op de gps-gegevens voortgaan om de hm te kennen vandaag 😏. Nog 400 m pittig klimmen en we zijn op het hoogste punt van onze route naar Praag, 820 m. Eindelijk afdalen, over het bospad is dat niet zo leuk, met dichtgeknepen remmen naar beneden, niet goed want die remmen durven al wel eens piepend reclameren. We passeren de fichtelmeren en volgen nu de Fichtelnaab-radweg.
In Fichtelberg zoeken we weer even naar de juiste weg, en opeens roept een vrouw vanuit een raam of ze ons kan helpen. We worden hier dus wel in het oog gehouden! Ze wijst de juiste weg aan, wij naar beneden over een erbarmelijke asfaltweg die al duizend keer opgelapt werd.
In Neubau passeren we het automuseum en kunnen dan weer verder over een oud spoortraject. De track wil ons hier omhoog langs een camping sturen maar we laten ons niet vangen en rijden via het centrum van het dorp Brand. Nog wat afdalen tot Ebnath en dan weer 8% klimmen tot Schwarzenreuth. Een mooie afdaling over een gemakkelijk wegdek volgt, ik laat me even gaan en rijd 52 km/u, wel wat veel met een beladen fiets, dus rem ik maar wat af, net op tijd want mijn fiets begon te trillen (Paul reed zelfs 56, echt wel te veel beseffen we pas achteraf). En na dat dalen terug omhoog, we rijden immers op een gewone verkeersweg, geen fietspad door het bos.
Vanaf Rodenzenreuth is dalen en klimmen voorbij. We komen aan in Marktredwitz, het is 15u, en toch zoeken we al een slaapplaats. Het was een zware rit, die eerste 10 km klimmen waren eigenlijk het gemakkelijkste deel van de dag, enkel wat moeilijk door de afstand, niet door het stijgingspercentage. Nadien werd er kort (nou ja, gedurende 2 km is niet kort voor mij) en stevig geklommen. Verderop vrezen we weinig hotels te vinden. Hier kunnen we terecht in het 'Bayerischen Hof', een hotel met alweer een lange geschiedenis.
We wandelen nog even door de stad. Het raadhuis stamt uit 1384 en neemt een heel groot deel van de markt (eigenlijk meer een brede straat) in. Daarachter ligt de gotische St Bartholomeus kerk. Ervoor staat een mooi, sober gedenkteken voor de gestorven soldaten van WOI : geen heldhaftige soldaat met geweer omhoog, maar een soldaat die nederig knielt en een gestorven kameraad groet. We wandelen de belangrijkste straten door op zoek naar een deftig restaurant, en besluiten dan toch maar in het hotel te eten, want veel bijzonders is er niet te vinden. Zelfs een Kroatisch restaurant biedt dezelfde keuze aan schnitzel en consorten aan. Ik eet uiteindelijk een lekker pasta, zodat ik krachten kan opdoen om morgen alweer een klimrit aan te kunnen. En dan zijn we eindelijk in Tsjechië. Dobrou noc!
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Coburg is een stad die een uitgebreid bezoek waard is. We komen hier zeker nog eens terug. En na 3 dagen somber weer met telkens enkele regendruppels - de grote regenbuien vielen vooral 's nachts - schijnt de zon volop. Maar het is wel frisjes, beter gezegd koud, slechts 9° bij vertrek.
Eerst nog een aangenaam gesprek met 2 motards, en dan de stad uit rijden. Goed voorbereid : stadsplan in de hand, fietsgids pakkensklaar, en deze keer doet de track wat die doen moet en brengt ons probleemloos tot net voor Untersiemau. Daar doet die weer wat eigenzinnig door vroeger van de beschreven route af te wijken, maar wij zijn voorbereid en bij elke afwijking tussen track en de wegwijzers zijn we achterdochtig en raadplegen de fietsgids. Liever tijd verliezen door extra te verifiëren dan door extra (klim)km te doen! Enkele km door het centrum, en dan een mooie bosweg afdalen, en we zijn in Lichtenfels. Dit stadje is bekend voor zijn korfhandel. We houden even halt op een terras op het marktplein en bewonderen de mooie gebouwen rondom. Stoelen zijn met gevlochten zittingen, we merken enkele fraaie beelden in vlechtwerk, en verderop maken enkele studenten een poort na. We passeren nog een poort, en zijn dan de stad uit. We volgen nu de Main door een weidelandschap. Afwisselend klimmen en dalen over een matig bospad, en enkele keren de Main oversteken via houten bruggen met overkapping. Heel rustig allemaal, echt wel genieten! We passeren kleine dorpjes met leuke hoekjes en kantjes, hier en daar weer een kleinschalige ganzenfokkerij en kippenboerderij. En weer veel kruisbeelden langs de weg, echt opvallend hier! Dan fietsen we vele km tussen de rivier en het spoor. Onderweg weer veel trekkers die ons tegemoet fietsen. We zijn niet alleen op weg, maar wel alleen in deze richting.
Kulmbach bezoeken we niet, we rijden er rond en bewonderen wel de Plassenburcht die weer hoog boven de stad uittorent. Nog maar eens een wegomlegging, en verder langs de spoorweg.
In Ludwigschorgast kiezen we voor de autoluwe variant richting Neuenmarkt. Het is wel een kiezelpad, net voorzien van een verse lading kiezels, niet makkelijk om over te rijden. In Neuenmarkt begint de dagelijkse zoektocht naar een overnachtingsplaats. In theorie zijn hier in de wijde omgeving veel mogelijkheden, maar in de praktijk is daar weinig van te merken. Ondanks het Duitse spoorwegmuseum is er niet één hotel of pension, het dichtstbijzijnde is 3 km van de route af en afficheert prijzen ver boven ons budget. Na 6 nodeloze km zoeken rijden we maar weer verder.
Himmelkron is de volgende stop, we klimmen het centrum in maar geen hotel te zien. Het blijkt nog ruim 3 km verder te zijn. Ergens onderweg passeren we nog pension 'Zum Roten Ochsen'. De wegwijzer er naartoe staat er nog wel, maar het is voorgoed gesloten, we worden langs alle kanten vies bekeken en voelen ons indringers in deze gesloten gemeenschap, en zijn dus maar vlug weg.
Hotel 'Fichtelgebirchshof', vlakbij de autostrade gelegen, heeft nog wel een kamer voor ons. Oef, net op tijd. Want vanaf hier begint de moeilijkste en zwaarste rit van onze reis. Morgen moeten we dat Fichtelgebergte over. Een klim van 10 km tot 820m hoog. Please, wish me luck 🤞.
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Hildburghausen is een kleine stad met vele barokhuizen uit de 18de eeuw. Het raadhuis is zeer imposant en dateert van de renaissance.
Hier eindigt etappe 3 die volledig langs de Werra liep. Mooie passages door bossen, kloven en velden, maar ook veel langs drukke verkeerswegen. Er waren veel burchten beloofd, en die zijn er ook en hebben we ook gezien, maar alleen vanop afstand want steeds hoog boven het dorp gelegen, en er moest al genoeg geklommen worden.
Vandaag begint dus etappe 4 waar ik wel wat tegen opzie. Als je de reliëfkaart bekijkt, begrijp je meteen waarom : we moeten het fichtel-gebergte over, met toppen tot 800m, meer dan genoeg voor mij.
De juiste weg vinden zal daarbij niet eenvoudig zijn want we volgen een hele reeks bestaande fietsroutes, hier en daar aaneengeknoopt door eigen stukken van de route-bouwer, en er zijn dan ook nog eens een hoop alternatieven te volgen. Als we 60 km per dag over dit moeilijk parcours kunnen afleggen, zijn we over 3 dagen in Tsjechië.
Maar eerst in Coburg geraken. En dat is niet zo simpel als gedacht. Paul heeft de track gecheckt dus wij volgen die zeer nauwgezet. Sterk klimmen uit de vallei. En dan aan de rand van het bos op en neer, heel rustig en mooi, maar richting ??? U heeft het al door, we zaten weer hopeloos verkeerd 😡. Waar die track naar toe ging mag Joost weten, wij moeten terug naar het startpunt. En zo staan we daar anderhalf uur later terug en hebben deze keer nul komma nul km van de route afgelegd. Mijn humeur staat hier op min 100.
Verder behelpen met fietsgids en de wegwijzers onderweg. Op en neer door kleine dorpjes met steeds een mooie kerk en imposant raadhuis. Nauwelijks vakwerkhuizen, de gevels zijn nu bedekt met kleine leien waarin versieringen aangebracht zijn.
Vanaf Meeder zien we de burcht van Coburg reeds hoog boven de stad liggen. Het is nog wat zoeken naar de juiste weg, maar rond 2u staan we daar dan toch op de markt, twee uur later en 20 km meer gereden dan gepland. Als we nu nog verder rijden kunnen we geen bezoek aan deze mooie stad brengen, en riskeren we weer laat onderdak te hebben. Dus start er een hele zoektocht naar een betaalbaar hotel, dat we uiteindelijk vlakbij de markt vinden.
Een uur later verkennen we de stad met haar gezellige pleintjes, mooie gebouwen en parken. Maar eerst willen we wat drinken, en dat is moeilijker dan gedacht. Eiskaffee en conditorei genoeg, maar een terrasje om bij dit mooie weer (de zon schijnt weer volop) een frisse weizen te drinken is moeilijk te vinden. Ergens krijgen we zelfs alleen bier als we niet op de banken maar wel op een stoeltje bij een tafel gaan zitten, de banken zijn voor de koffie-drinkers 🙈. Elders lukt het eindelijk wel. We bezoeken nog de grote St.Moriz kerk. Vooral het grote grafmonument van 13m hoog op het koor is indrukwekkend. Allerlei bijbelse taferelen uit oud en nieuw testament zijn erin verwerkt. Er oefent iemand op het grote orgel uit 1740 en dat zorgt wel voor een speciale sfeer.
Na het douchen eten we in het hotel, waar een steakhouse gevestigd is. Na al die schnitzels een smaakvol stuk vlees maakt de dag goed. Weer track en route checken, Paul had gisteren enkel nagegaan of de track wel langs Coburg ging, dat was ook zo, maar dan wel langs een totaal andere kant dan beschreven, weer maar eens. Mijn droom om zondag in Praag te zijn wordt daardoor onbereikbaar. Als dit zo voort gaat, is de vraag of ik überhaupt in Praag geraak wel aan de orde 😔.
De gastheer had ons gevraagd om 7u30 te komen ontbijten, dus doen we dat ook. De tafel is al gedekt voor ons, andere gasten zijn reeds met de auto vertrokken (hier logeren vnl seizoensarbeiders). Even vrees ik dat we een Frans ontbijt krijgen want ik zie alleen broodjes en confituur, maar dan komt de mooie schoondochter binnen met een licht gekookt eitje en een groot bord vol diverse vleeswaren. Een groot glas fruitsap en lekkere koffie erbij, en we kunnen verder.
Regenachtig vandaag, dus kw aan van bij het vertrek. Er staan ons flink wat klimmetjes te wachten. Maar goed gaat het niet want ik volg iets te braaf de track en we slaan te vroeg rechtsaf en beginnen aan een nodeloze zeer steile klimpartij. Gelukkig hebben we de fout snel door, we keren terug en rijden het bos in. Maar dat is een ondoenbare weg, na 500m klimmen en dalen over een bospad vol stenen houden we het voor bekeken en zoeken zelf de weg ipv de track te volgen. Omdat het gisteren laat was, hebben we die niet meer gecontroleerd. De laatste ritten hadden we er geen problemen meer mee, maar nu begint het opnieuw. Net vanmorgen kreeg ik bericht van Europafietsers dat hun track exact de beschreven weg volgt, en dat we volgens hen een track van een andere website gebruiken. Niet dus, dat is weer zo'n gemakkelijk excuus, de fout ligt volgens een helpdesk altijd bij de gebruiker! (behalve bij de helpdesk van Servico, maar daar werken natuurlijk de liefste en meest bekwame mensen van helpdeskland 😉).
En zo komt het dat we na een uur nog maar 5 km van de voorziene afstand afgelegd hebben. Aangezien er nog minimum 60 km volgen vandaag zal het wel iets vlotter moeten verlopen willen we voor de donkere klaar zijn. Maar zodra we op de juiste route rijden gaat het goed vooruit, ondanks de vele kuitenbijters die we voorgeschoteld krijgen. We rijden weer langs de Werra, passeren Wasungen met het voormalige vrouwenklooster, en in Waldorf bewonderen we de burchtkerk die volledig heropgebouwd werd na een brand in 2012. De buitenkant is getrouw het oude model gebouwd, het interieur is zeer modern, met prachtige moderne glasramen, zeer stilistisch. Buiten Waldorf moeten we voorbij een compostbedrijf, de stank is niet te harden. Schloss Landsberg ligt weer hoog op een rots, maar in Meiningen rijden we het centrum in om Schloss Elizabethenburg te kunnen bewonderen. Het is een zeer groot wit gebouw met 4 vleugels, rond vensters en deuren zijn donkerbruine omlijstingen gemaakt. Op de binnenkoer een klein parkje en fontein.
Langs enkele volkstuintjes gaan we de stad uit en we passeren een hele reeks vijvers. In Obermassfeld steken we de Werra nog maar eens over via een mooie oude brug met brugkapel uit 1534. Wel weinig van te zien nu door wegenwerken. Dan volgt Themar, een stad met nog 7 torens op de stadsmuur en de Bartholomauskerk, die 4 zeer speciale altaren telt en veel houtsnijwerk bevat.
Hoog boven Themar houden we een middagstop bij een mooie picknickplaats met alweer alleen water en een koek. Normaal zouden we van hieruit het klooster van 'Kloster Vessra' zien liggen, maar de begroeiing zit in de weg. Dat mooie klooster zien we wel na een lange afdaling door een (gesloten) poort, maar we vinden de ingang niet. Hier is ook een soort Bokrijk met vakwerkhuizen, maar die zien we genoeg onderweg dus doen we die omweg niet. Een opeenvolging van steile klimmen en lange afdalingen brengt ons in Hildburghausen. 70 km gereden, 15u30, we hebben nog energie om weeral verder te rijden maar we laten ons geen derde keer op rij vangen en zoeken hier een overnachting. Hotel 'Thüringen Hof' heeft nog 1 kamer vrij, en die is voor ons! We zijn net op tijd binnen want de hemelsluizen gaan open. Goed dat we voor één keer ons verstand gebruikten en hier bleven ipv weeral wat verder te willen gaan!
Als we 2u later de stad in trekken op zoek naar eten (hier kan dat niet), krijgen we een paraplu mee. We hebben pech want de meeste restaurants hebben op maandag hun sluitingsdag. Maar op de hoek van de markt vinden we een kroeg waar we 'iets' kunnen eten. Er zitten enkel mannen, hun Duits klinkt raar, een vreemde tongval. Ze hangen aan de toog en spelen hun geld kwijt op gokkastjes. Waardin Irina brengt de kaart, we kunnen een schnitzel of een schnitzel eten, dus eten we maar een schnitzel 😊. Ze moet wel na onze bestelling enkele keren ergens wat ingrediënten halen, maar we krijgen een mooi gevuld bord met schnitzel, sla en rauwkost, frietjes en een lekkere tomatensaus met champignons en paprika. Meer moet dat voor ons niet zijn!
Iets later op weg vandaag, de lange rit van gisteren vertraagde het dagelijks ritueel van douchen - eten - planning - bloggen. Dat laatste gebeurde pas vanochtend.
Het wordt een zeer merkwaardige rit vandaag, met hoogtes en laagtes. Niet alleen letterlijk, want het parcours is zeer glooiend, maar vooral figuurlijk door de aard van de wegen. We rijden nl voor de eerste keer zowat de helft van de rit langs verkeerswegen, en waar we tot hiertoe meestal een zeer mooi vrijliggend fietspad hadden, moeten we nu vooral op de baan zelf rijden, en dat kilometers lang. Gelukkig is er op zondag nauwelijks vrachtverkeer, maar het weekend-verkeer is zeer gehaast om op zijn bestemming te raken en raast ons voorbij. Maar we rijden ook weer door de velden en bossen, over stukjes oude spoorweg en vlak langs het water.
We beginnen al langs de baan, en zien van ver de mooie kasteelruïne Brandenburg hoog boven Lauchröden liggen. Het zicht vanop de weg is al prachtig, maar we rijden er niet naar toe (4 km klimmen extra zien we niet zitten).
Vlak voor Gerstungen zien we de witte bergen van de kalimijnen opdoemen, heel indrukwekkend, de Monte Kali is 200m hoog! Er vliegen enkele ooievaars rond, nog niet vertrokken naar het zuiden zoals die van Planckendael. In Untersuhl staat een bijzondere ronde kerk, en het is er dorpsfeest, we horen de fanfare nog wat oefenen, ze spelen een leuk deuntje. Speciaal is ook het fietspad op palen door het moerassig deel van Auen, wandelen deden we al vaak over zo'n pad, fietsen nog niet.
In Philistal gaat de route over het binnenplein van het slot. Middaguur, tijd voor een rustpauze bij het mooie terras, maar na een kwartier vruchteloos wachten op bediening houden we het voor bekeken en fietsen we verder. Net als we vertrekken komt er eindelijk iemand te voorschijn, pech jongen, we zoeken wel wat anders. Wij ook pech want er is niets anders kortbij, dus houden we een stop met water en suikerwafel midden in het bos. De boswegel is wel net een euro-radweg 1 pad (route naar Berlijn), maar we verkiezen toch dit pad boven 1,5 km klimmen en dalen over de rijbaan aan +10%, dan schokken we liever wat door elkaar.
We buigen even af naar Vacha om over de oude brug (1342) over de Werra te rijden die symbool staat voor de Duitse eenheid. Er staat ook nog een oude grenstoren.
In Bad Salzungen passeren we het bijzondere Gradierhaus. Het is er heel druk door een wandelevenement, we zoeken hier dus geen slaapplaats maar zoeken opnieuw de rust van het water op, in Breitungen is er ook veel logies. Althans, dat dachten we toch, maar het wordt weer een zoektocht zoals gisteren. Het eerste hotel is op zondag vanaf 14u gesloten, het tweede bestaat niet meer. Voor hotel Seeblick rijden we 3 km rond, de berg op. Het is prachtig gelegen, maar volzet 😒. Net als gasthof 'unter den Linden', alhoewel we daar vermoeden dat de man geen zin had een kamer klaar te maken 😡.
Dus weer maar verder langs de baan. Wat verderop stopt net een oude stoomlocomotief, glanzend zwart met rode wielen, een prachtexemplaar! 10 ton kolen en 34 kubieke meter water zorgen voor de aandrijving, het geheel weegt over de 150 ton. Mooi om zien, tot hij vertrekt en met een zwarte rookpluim de lucht verpest.
Genoeg langs de baan gereden, we nemen de iets langere variant door de velden. En daar worden we voor beloond want bij het binnenrijden van Wernshausen stoppen we bij gasthof 'Feldschlössen'. Daar hebben we wel geluk zoals de baas zegt. We slapen vannacht in een mooi ingerichte trekkershut : salon, badkamer, zalig bed, vloerverwarming, tv en Wifi, alles is aanwezig. Vlug afladen en iets gaan drinken in de 'gästestube'. Dit is duidelijk een plattelandskroeg waar 'ons kent ons' geldt, maar waar vreemdelingen zoals wij ook welkom zijn. We worden onmiddellijk opgenomen in het gesprek, en bij het buitengaan kloppen de gasten ook op onze tafel tweemaal, een gewoonte hier om geluk af te dwingen voor de tafelgenoten. De rekening wordt op een bierviltje bijgehouden. En die rekening is ongewoon laag : voor avondeten (tweemaal cordon blue met sla en frietjes, het duurste op de kaart), 4 weizen, overnachting en royaal ontbijt betalen we slechts 69. We zijn wel in het voormalige Oost-Duitsland, maar dit is toch wel bijzonder goedkoop. De vriendelijkheid en ongedwongenheid van de gastheer zorgen ervoor dat we helemaal geen spijt hebben dat ze in Breitungen geen plaats hadden voor ons.
Rit 9 : Witzenhausen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
Rit 9 : Witzenhauzen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
De kerkklokken zorgen er om 7u voor dat ik geen 100 jaar slaap, en ik kus dan maar mijn prins wakker.
Er is een bont gezelschap in het hotel aanwezig dat blijkbaar iets te maken heeft met de 'kersenprinses' die hier elk jaar verkozen wordt. We zien dames en heren met lange zwarte capes en allerlei attributen samen vertrekken, ik denk dat je het kan vergelijken met de prins carnaval verkiezingen bij ons.
Het mooie weer is wel voorbij. We vertrekken onder een bewolkte hemel, voorlopig houden we het nog droog. Na 500 m hebben we al prijs : wegomlegging, want de fietsbrug wat verderop is onderbroken. Twee bordjes, en dan moeten we het zelf uitzoeken, als je niet van de streek bent is dat verre van evident. We komen daardoor langs een andere kant dan voorzien Unterrieden binnen, en zien zo weer een staaltje van strobaalkunst : een beertje, enkele meters hoog, enkel strobalen gebruikt, gezicht erin gebrand, schattig om zien. Dit kunstwerk staat er ter gelegenheid van de 'beerfeste' dit weekend. Heel het dorp hangt vol met vlaggen en slingers, geen idee waarom die beer hier vereerd wordt, geen mens op straat om het te vragen, het openingsfeest gisteren zal wat zwaar geweest zijn.
Het fietspad slingert verder door de velden en langs de Werra. De oude grensweg trekt hier een spoor door het landschap. Hoog boven Werleshausen zien we weer een prachtige burcht (Ludwigstein) te hoog om naar toe te rijden, zoals we er al meer zagen en nog zullen zien.
Na een watermolen klimmen we zeer steil de stad Allendorf in, weer een pareltje met straten vol oude vakwerkhuizen. Het is opvallend hoe mooi die onderhouden worden, de gekleurde balken steken mooi af tegen de witte vlakken, heel uitzonderlijk zie je gekleurde vlakken met een donkere bruine balk tussen. Ook de vorm van die huizen is zeer speciaal, met loggia's en torentjes.
Het dal van de Werra is hier heel breed. Burg Fürstenstein domineert weer de omgeving. In Albungen nemen we deze keer wel het kortere alternatief door de weiden, niet alleen om 3 km te kunnen afsnijden, maar vooral om van de rust en de stilte in het natuurreservaat te kunnen genieten. Het fietspad is iets minder goed, maar helemaal niet zo erbarmelijk als op de weg naar Berlijn.
Rond 12u begint het te druppelen. Tijd voor de middagstop in Jestädt, waar we ergens een kleine sla willen eten, maar klein kennen de Duitsers niet, het is een overvol bord, meer dan een volledige maaltijd. En dat voor maar 10.
Na de sla regent het nog steeds zachtjes, dus toch maar kw aan. We rijden langs een hele reeks vijvers Eschwege binnen. Weer vakwerkhuizen, en twee mooie torens. Langs visvijvers en mooie boompartijen gaat het naar Wanfried waar een bijzondere fietsconstructie staat net op de voormalige grens. Het grensmuseum is hier te voet te bereiken, dat zal voor een andere keer zijn. Enkele km over een oude spoorweg en we zijn na 60 km om 15u al in Treffurt, met weer hoog boven de stad de burcht 'Normannstein'. Normaal was dit het eindpunt vandaag, maar het is nog vroeg, er is hier weinig animo, en ondanks het matige gedruppel hebben we nog wel zin in wat extra km. Dus wij verder richting Creuzburg.
Het dal is nu veel smaller, de Werra slingert door een kloof met fraai uitgeslepen rotsformaties. Mihla, één van de oudste stadjes, heeft nog veel wegen met oost-Duitse keitjes. We zoeken er tevergeefs naar een slaapplaats : hotel Grozes Burcht zit vol, Zur Schwan bestaat niet meer, Hotel Mihla is pas vanaf 18u open en ziet er niet aantrekkelijk uit, en de B&B zijn niet te vinden. Op naar het volgende dorp, het oude Creuzburg, maar door de 'Pretorius-tage' zijn alle hotels volzet. Spijtig want het alte Posthaus zag er zeer gezellig uit.
Over de oude romeinse brug met Liboriuskapel weeral verder. Een bospad langs de Werra, ook in Hörschel geen bed voor ons. In Neuenhof vergis ik me van weg en rij het centrum door ipv rond te rijden. Was het de voorzienigheid die me deed missen? We stoppen bij landhotel 'Im Guten Quelle', een wat aftands gebouw, maar er is nog plaats voor ons. Eindelijk! Het is 18u30, en we zijn 30 km verder dan voorgenomen. Douchen, eten en bed in. Het is welletjes geweest voor vandaag.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhauzen. De kamer van Doornroosje.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhausen. De kamer van Doornroosje.
Als er Bad in de naam van een Duitse stad of dorp staat, dan duidt dat op een kuuroord. Dat is ook hier weer het geval. Het verklaart het grote aantal hotels en pensions in een plaats die voor de rest niet veel te bieden heeft. Er is wel het mooie raadhuis, er is de samenvloeiing van Diemel en Wesel, er is het Invalidenhaus en het Sole-Gradierwerk (zie ook rit 5) dat al 200 jaar bestaat. Het trekt een ouder publiek aan, wij zijn de jongste gasten in het hotel.
De zon schijnt volop als we vertrekken, maar het is nog maar 8° buiten, dus lange broek aan en extra trui. Alhoewel er een rustig alternatief voorzien is op de noordoever van de Weser, vertrekken we toch langs de zuidoever langs een autoweg. Ja, ik geef het toe, ik ben maar een watje, maar de omschrijving 'heuvelachtig' en vooral 'steile afdaling van 25% over grindweg' rechtvaardigen volgens mij deze keuze. En we rijden over een 2 meter breed fietspad, veilig afgescheiden van de baan waar nauwelijks verkeer op is. Maar we rijden wel in de schaduw, terwijl de overkant in de zon ligt. Op een warme middag ben je blij met die schaduw, maar op deze koude morgen heb je toch wel spijt dat de handschoenen thuis bleven (Paul vond die eerst overbodig, nu niet meer). En na 8 km vervloek ik mijn keuze, want het veer van Wahmbeck vaart niet wegens te lage waterstand. Dus terug omhoog en verder langs de weg, natuurlijk geen mooi fietspad meer. Even oriënteren en in Lippoldsberg vaart het veer wel. Het is een zeer speciaal veer : het werkt enkel met de kracht van de stroming, er komt geen motor aan te pas. Zeer ingenieus gevonden! En de veerman is een zeer vriendelijke man die een vrolijk praatje met ons slaat. Dus toch nog een geluk dat we dit veer konden nemen.
Langs een zeer glooiend parcours gaat het verder langs de Weser. We komen zeer veel trekkers tegen, wel vanuit de andere richting. Dat is wel normaal : de Weser-route is een zeer gekende en geliefde lange-afstands-fietsroute, vooral stroomafwaarts vanuit Hann.Munden tot Bremen. Wij doen natuurlijk weer tegendraads en rijden stroomopwaarts.
In Bursvelde bewonderen we de kerk en benedictijner abdij uit 1093. Na nog enkele pittige klimmetjes komen we aan in Hann.Munden, einde van etappe 2.
Hann. Munden is een fraai stadje met meer dan 700 gerestaureerde vakwerkhuizen uit de 16de eeuw, een lust voor het oog om daar rond te rijden. Wij eten een flammkuchen op het marktplein bij het schitterende raadhuis, en drinken er een bier van Dr Eisenbart bij. Deze Dr was een kleurrijk figuur die voor iedereen wel een medicijn voorhanden had. In deze stad komen de Werra en Fulda samen om verder te gaan als de Weser. Wij zullen nu de Werra verder volgen.
Etappe 2 was landschappelijk uiterst mooi en afwisselend, met de bossen, de kronkelende Diemel, de wijdse velden en de charmante dorpjes vol vakwerkhuizen. Etappe 3 belooft nog van dat.
Eerst moeten we de stad nog uit, maar al snel rijden we over een smalle bosweg pal naast het water. Goed dat er hier nauwelijks tegenliggers zijn. Klimmen en dalen, en dan zijn we in Witzenhauzen, gekend als 'kersenstad', wegens de wel 150000 kersenbomen rond de stad. Het oude centrum is weer zeer mooi om zien. We vinden een kamer in het burchthotel, elke kamer heeft een sprookjesthema, en wij slapen in de suite van 'Doornroosje'. Nu maar hopen dat ik geen 100 jaar slaap ☺️
Het verbaasde de hotelbaas echt dat wij zijn hotel gevonden hadden. Nochthans is dat niet zo moeilijk : bij het binnenrijden van het dorp staan er wegwijzers naar. Daar is hij blijkbaar niet van op de hoogte. Hij moet duidelijk nog veel leren. Misschien is hij nog geen toeristen gewoon, want seizoenarbeiders logeren hier wel.
Gisteren nog goed nieuws van de Europa-fietsers in de mailbox gevonden. Op hun website had ik de vraag gesteld waarom track en beschreven route niet overeen komen. Blijkt dat ze die opmerking nog al gekregen hebben, ze gaan het dus onderzoeken. Héhé, dat lucht op, het ligt dus niet aan ons of onze gps. Maar we zullen dus wel elke avond de track extra moeten nakijken. Werk voor Paul, zo heeft hij ook wat te doen terwijl ik schrijf.
Het heeft vannacht flink geregend en daardoor is het fors afgekoeld. We moeten al direct beginnen met een sterke klim door het bos, tot 429 m hoog. Maar dan een immens lange afdaling, zo gaat het goed vooruit. Zeker omdat het flink waait, vooral in ons voordeel (dat mag ook al eens). In Schervede verlaten we de Altenau en rijden verder via de Diemel. Net voor Warburg passeren we een boerderij waar wisenten, de Europese bizon, gekweekt worden. Zo achter de prikkeldraad-omheining zien het er rustige beesten uit, ik wil ze toch liever niet op mijn pad kruisen. Warburg zelf is een stad gebouwd op 2 heuvels zo'n 50 m boven de Diemel. Van ver heb je al een mooi zicht op de stad met de vele vakwerkhuizen. Wij rijden verder door de bossen langs de Diemel en komen in Trendelburg aan. Daar klimmen we zuchtend en puffend 60 m omhoog om op het terras van het uitzicht te genieten. Trendelburg is een middeleeuwse stad waarvan de muren en het kasteel nog compleet aanwezig zijn. De grote toren van het kasteel stond model voor het sprookje van Rapunzel. Er zijn enkele bijzondere huizen in de dorpskern, vooral het raadhuis oogt speciaal. Wij eten een lekkere forel in het restaurant van de burcht waar ook een hotel in ondergebracht is.
Wij rijden verder heuvel op en heuvel af langs de Diemel. Met de nog aangewakkerde wind in de rug gaat dat vlot. Er vallen ook wat regendruppels, te weinig om kw aan te trekken, teveel om echt droog te blijven. Bij Deisel rijden we door de 'eisenbahntunnel' , een oude spoorwegtunnel door de berg om de bocht van de Diemel af te snijden. We komen nog voorbij een struisvogel-boerderij, en even verderop staan er weer kamelen in een wei. Zijn we echt wel in Duitsland? We passeren Helmarshausen met hoog boven het dorp de ruïne Krukenburg, al van heel ver te zien, en rijden Bad Karlshafen binnen. Alle gebouwen zijn hier wit, geen opdringerige uithangborden maar de naam van de zaak staat met zwierige letters boven de deur geschreven. Het zorgt voor een speciale sfeer, en oogt zeer netjes. In dit dorp mondt de Diemel in de Weser, die we vanaf morgen zullen volgen.
Elke ochtend bij het uitchecken wil men meer weten over onze tocht. Ook vandaag in het toch wel mooie zakenhotel is men zeer geïnteresseerd in onze avonturen.
Met goede moed beginnen we aan onze tocht die waarschijnlijk een hele zoektocht zal worden. We verlaten Lippstadt langs alweer een zeer mooi park. Dat is hier echt wel opvallend, al het groen in de stad en vaak een zeer mooi park aan de rand waar je prachtig door kunt fietsen en wandelen. Al snel fietsen we weer langs de Lippe, en aan de rand van het bos zien we een 5-tal hazen lopen. Het groepje jonge trekkers - nou ja, jong, tussen 30 en 40 is jong voor ons - komen we ook weer tegen. Zij zijn op weg naar huis in Paderborn, en hebben er een hele tocht opzitten. Één van hen vindt dat we op de verkeerde weg zitten om vanuit België naar Praag te fietsen, ik vermoed dat hij niet goed kan situeren waar we vandaan komen.
Tot net voor Delbrück zijn de markeringen goed te volgen, maar dan moeten we een variant volgen, en daar begint de eerste zoektocht. Enkele keren stoppen, kaartjes raadplegen, en dan vinden we toch de mooie route die ons langs het oude Boker-Kanal voert. Hier en daar een overblijfsel van een sluis, of het kanaal echt voor de scheepvaart gediend heeft betwijfelen we wel. Langs slootjes en kanaaltjes komen we uit bij de Lippe See, en via alweer een groot park bij Schloss Neuhaus. Een immens groot wit gebouw, vierkantig, op de 4 hoeken grote torens, heel mooi om zien. Langs de Pader, de kortste rivier van Duitsland (slechts 4 km), rijden we Paderborn binnen. Een mooie stad die we ook aandeden op terugweg van onze tocht naar Berlijn. Op het kerkplein bij de majestueuze dom is het net markt, dus een drukte van jewelste. We vinden weer de weg niet, maar een vriendelijke Duitser helpt ons verder (de wegwijzers waren door de marktkramen niet te zien). Even verderop houden we halt op het terras van café Campus.
Hier eindigt etappe 1 (voor ons eigenlijk 2 door de aanloop tot Wesel). Tot nu zeer aangenaam fietsen door een gevarieerd landschap, nog meer natuur als 2 jaar geleden, wel minder bezienswaardigheden, veel betere wegen, maar slechte track (zie gisteren). De Römer-Lippe-route eindigt hier, vanaf nu volgen we achtereenvolgens de Alme-radweg, de Altenau-radweg, de Diemel-radweg en tenslotte de Weser-radweg, elk met zijn eigen symbool (en varianten). Dat wordt wennen om te kunnen volgen.
De weg zoeken in een drukke stad is niet gemakkelijk, en al na 1 km gaat het fout : een ontbrekend bordje, we gaan rechtdoor ipv rechtsaf, en pas na een km klimmen hebben we door dat we fout zitten. Een nieuwe zoektocht begint. Net buiten Paderborn kunnen we normaal gezien de track terug volgen, dus oriënteren we ons daarop om terug aan te pikken. Dat lukt pas na Borchen, 10 km en veel gevloek en gezucht verder. Maar vanaf dan is de track zoals het hoort een goede leidraad. We rijden door het dal van de Altenau over kleine wegen en passeren de 'Kluskapelle', geen idee waarom het mooie kapelletje zo heet. In Husen zijn er net schuttersfeesten geweest, het dorpje is nog helemaal versierd. Geen hotels hier, dus moeten we nog verder. We rijden nog langs een voormalig stuwmeer, en beginnen dan aan een flinke klim (tot 400 m) richting Blankenrode, Blankenberge past beter als naam. Gelukkig over een mooie asfaltweg, dat klimt toch wel makkelijker. Met een bang hartje rijden we tot het enige hotel hier in de omgeving. De hotelbaas kijkt raar op als we naar een kamer voor een nacht vragen. Het kan, als we een half uur geduld hebben zodat zijn vrouw ze klaar kan maken. Drie kwartier later horen we dat ze de boel nog maar net overgenomen hebben en nog niet alles klaar is. Het restaurant functioneert nog niet, en in het dorp is er ook niets te krijgen. Slik 😳, goed dat we vanmiddag al wat aten, nu zal het een peperkoek als avondmaal worden. Maar als we een half uur later gedoucht zijn, komt de jonge vrouw vertellen dat ze wel voor een 'abendbrot' kan zorgen. Dat is altijd beter dan niets, en nog eens een kwartier later kunnen we toch nog wat broodjes met lekker beleg eten. Oef, dat liep vandaag toch nog allemaal goed af!
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Ofwel heeft er niemand gesnurkt, ofwel hebben we allebei zeer diep geslapen want de uitwijkmogelijkheid is niet gebruikt. Onszelf kennende zal het tweede wel van toepassing zijn.
Terug aanknopen met de route is niet zo eenvoudig. We reden gisteren kriskras door de stad alvorens dit hotel te vinden, en kunnen ons niet meer juist oriënteren. De hotelvrouw zet ons op de goede weg en even later rijden we langs het kanaal. We passeren vlak langs een reusachtige kerncentrale. Een Engelstalig koppel trekkers passeert ons, ze zijn ook op weg naar Lippstadt. We ontmoeten elkaar verschillende keren. Het is zeer mooi en rustig rijden tussen Lippe en kanaal.
In Hamm is de dijk opgebroken ter hoogte van het Adenhauer-park, maar deze keer is er een goede en duidelijke omleiding voorzien. En zo komen we langs het Gradierwerk van Hamm. Dit is een groot houten bouwwerk waar takken van de zwarte doornstruik in verwerkt zijn. Water druppelt langs die takken naar beneden zodat gezonde zoute lucht vrijkomt. Er staan bankjes onder zodat men deze lucht kan inademen. Veel verschil hebben wij evenwel niet gemerkt, het was wel een speciaal bouwwerk. Het park waarin dit staat is trouwens zeer mooi aangelegd, we spotten ook enkele zwarte eekhoorns.
Even buiten Hamm zouden we een alternatief door het bos kunnen nemen, maar dat zijn weer extra km en we moeten ergens een zijrivier over met een handveer. Dat is wel leuk als je dat nog nooit gedaan hebt, maar in Nederland kom je dat vaak tegen en wij weten dat het hard labeur is. Daarom blijven wij het jaagpad langs het Datteln-Hamm-kanal volgen en passeren weer een kerncentrale.
In Lippborg zoeken we weer tevergeefs naar een drank-en eetgelegenheid. Net nu we een goed maar toch wel karig ontbijt hadden is hier niets te vinden. Dus op de eerste bank op een rustig plekje eten we wat van het noodrantsoen. Weeral overleggen over de te volgen weg, want track en fietsgids kloppen totaal niet. En dat wordt verderop nog wat erger. De gevolgde route is mooi en rustig, door zeer prachtige dreven, soms door de velden en de bossen, maar we weten niet waar we juist zijn. En het wordt nog erger als de römer-Lippe-route ook nog eens een andere kant op gaat.
Om duidelijk te maken wat dit betekent, even wat uitleg :
De fietsroute is beschreven in een fietsgids, en ingetekend op kaartjes om te oriënteren.
De track is de digitale versie van deze fietsroute die we in de gps geladen hebben.
De römer-Lippe-route is de gemarkeerde route waarvan de fietsroute naar Praag gebruik maakt, in de gids staat dat je 'gewoon de wegwijzers hiervan moet volgen, tenzij anders aan gegeven'.
Idealiter vallen die drie samen. Maar vandaag meer niet dan wel. En dat is meer dan vervelend :
Het is tijdsverspillend want we moeten bij elke fietswegwijzer stoppen, boekje erbij nemen, track op gps checken, en kunnen dan pas weer vertrekken.
Het is energieverslindend, stoppen en terug vertrekken, en steeds extra km.
Het is e-ner-ve-rend 😡
(En mijn kindjes weten dat dat laatste de doorslag geeft.)
Het is nog geen 3u, nog geen 70 km gereden, maar we hebben er even genoeg van. We besluiten in Lippstadt te overnachten, deze stad is de moeite waard om te bezoeken, en volgende logies zijn pas in Paderborn (25 km verder) te vinden. Grote stad, moeilijk logies te vinden. Toch vinden we iets in het centrum, het is nog vroeg en kunnen de stad bezoeken. Zeer mooie gebouwen en veel grote imponerende kerken. Eten doen we in een Italiaans restaurant gevestigd in een oud vakwerkhuis, met binnen mooi houtsnijwerk aan de muren en een gewelfd plafond. En het is er zeer lekker.
Terug in het hotel vergelijken we track en fietsgids, de track gaat weer een andere kant op, die volgen we morgen zeker niet. Laat ons hopen dat de Römer-Lippe-route goed aangeduid is, anders komen we misschien toch nog in Rome uit 😉.
