Rit 18 : Horovice - Praag. Mission accomplished 😊.
Wat vroeger op want het ontbijt wordt hier al om 8u30 afgesloten. Voordeel is wel dat we dan ook vroeger op pad zijn vandaag.
Voor de verandering starten we niet met een klimpartij, maar een afdaling. Natuurlijk onmiddellijk gevolgd door wat klimwerk, de route blijft echt wel glooiend. We volgen ook constant verkeerswegen, gelukkig niet al te druk. In Vizina krijgen we een eerste keer wegenwerken, met wat acrobatentoeren kunnen we wel rond de wegversperring. Nog geen 500m verder worden de volgende wegenwerken (2.5 km verderop) al aangekondigd. Op de gps zien we dat dit een fameuze omweg betekent, dus wagen we het erop om verder te rijden. Oef, we mogen van de ploegbaas door, heel voorzichtig passeren we te voet de bouwwerf. Dankuwel mr de ploegbaas 🙂. Maar er wachten ons nog heel wat hindernissen vandaag. Net voor Zadni Treban moeten we een smalle, oude ijzeren brug over. Dan wijzen track en routebordjes een verschillende richting aan : de fr 3 die we moeten volgen gaat links omhoog (langs een weg die door weer maar eens wegenwerken afgesloten wordt 1 km verder), de track gaat rechts omlaag. Dat vinden wij leuker, en 3 km verder komen de twee wegen weer samen. Dit scenario herhaalt zich nog vandaag : de uitgetekende fietsroutes proberen een zo autoluwe mogelijk weg aan te bieden, maar dat betekent soms een omweg over (slechte) bospaden. Het doet ons denken aan onze fietsreis naar Lourdes, daar werden we soms steil omhoog door de wijngaarden gestuurd, terwijl er een rustige vlakke departemental naast liep.
In Revnice wordt het helemaal te gek : routebordjes, track en fietsgids geven andere wegen aan, dus doen wij onze zin en volgen onze eigen weg. Er wordt hier aan de fietspaden gewerkt, de route-nrs wijzigen, en niet alle bordjes zijn al vervangen, het resultaat is toch echt wel een soep. Maar we volgen opnieuw een riviertje, steken dat hier en daar over, en moeten dan langs een spoorwegbrug de Moldau over. Eerst steil omhoog om op die brug te geraken, en dan meer dan 100m stappen, een tiental meter boven het water, over ijzeren roosters naar de overkant. Eng, super eng! Zeker toen er een trein over daverde, dit is met stip de engste passage over een brug die ik ooit gemaakt heb. Ik bibber nog als ik er aan terug denk!
Maar dan volgen we die Moldau verder, en zien in de verte Praag al liggen. Eerst nog wat velden door, dan een drukke verkeersweg langs (ik word net niet van de sokken gereden door een grote vrachtwagen, weer zo'n enge ervaring) en dan volgen we het mooie fietspad naast de Moldau zo'n 10 km lang tot in het centrum.
We vinden een hotel in een zijstraat waar onze fietskes goed beveiligd binnen mogen rusten van de inspanningen. En wij gaan te voet de stad in. De eerste indruk is echt wel overweldigend : langs de Moldau al zeer mooie gebouwen, en al die bruggen zijn knap. We wandelen over de beroemde Karlsbrug even het centrum in, en we zijn hier zeker niet alleen : grote groepen toeristen, maar ook veel individuele bezoekers. We keren terug richting hotel en eten in het 'botel' met prachtig zicht op de kathedraal. Morgen gaan we het centrum verder verkennen, nu even uitrusten.
Op een rustdag krijgt de wekker ook rust, daardoor geeft Paul pas enig teken van leven rond 8u30, ik ben dan al naar goede gewoonte 2u in de weer.
Tijd zat om rustig te ontbijten tussen een internationaal gezelschap : we horen Italiaans, Frans, Duits, enkele talen waar we niets van verstaan, en er zijn opvallend veel Amerikanen hier in het hotel.
Eerste werk vandaag : de weg naar het treinstation zoeken. Inderdaad, we gaan een stukje van de terugweg per trein afleggen! Dat heeft zo zijn redenen. Terugfietsen kan via het traject Praag-Plzen-Regensburg. Het eerste stuk is exact hetzelfde als de heenrit, en dat doen we in omgekeerde richting liever niet. Tot Regensburg zijn zeker 5 fietsdagen, en dan nog eens 1100 km naar huis via de limes-route, weer 14 ritten. En ook al zijn we nu op pensioen, zoveel tijd hebben we nu ook weer niet.
Dus wij naar het station, makkelijker gezegd dan gedaan. Onmiddellijk valt het drukke auto-verkeer op, met al zijn nadelen : veel lawaai en veel stank. Openbaar vervoer is hier nochthans genoeg, de trams hebben een eigen bedding, rijden zeer frequent en zitten behoorlijk vol. De voetpaden zijn soms tamelijk smal, vaak zijn er ondergrondse oversteekplaatsen, handig om geen tijd met verkeerslichten te verliezen. Hoe we dat donderdag met de fiets gaan doen is nog wel een groot vraagteken.
In het station merken we op het bord met vertrekkende treinen dat er een rechtstreekse trein naar Regensburg gaat. Onmiddellijk zoeken we naar een loket inlichtingen, en de (norse) dame bevestigt dit. Fietsen kunnen mee, maar je moet wel reserveren, en daar moet je dan voor naar een ander loket. De man daar vraagt verschrikt of we vandaag nog willen vertrekken, neen, pas donderdag, zucht dan eens diep en een half uur later hebben we plaatsen voor ons en onze fietsen! Wat in België en buurlanden vaak niet kan, kan dus in Tsjechië wel : grensoverschrijdend een ticket voor je fiets kopen. Donderdag weten we of de praktijk ook zo eenvoudig is.
Nog even het perron zoeken waar we moeten zijn, de trein staat er te wachten, we zien de fietscoupés, dat wordt een gevecht met de bagage van andere reizigers!
En dan het centrum verder in. We maken een hele toer en zien heel veel zeer mooie gebouwen : musea, kerken, torens, teveel om op te noemen. Wat ons wel opvalt is dat de meerderheid van gebouwen en standbeelden ronduit vuil zijn, zo zwart door de uitlaatgassen dat je vaak geen details meer ziet. Hier en daar is er iets gerestaureerd of opgepoetst, en die beelden en gebouwen steken schril af tegen al dat zwart.
We wandelen door het parkje van de Senaat, met mooie beeldentuin, en zien daar een witte pauw met twee kuikens rondparaderen. Dan de trappen op richting paleis en kathedraal. Bovenaan een mooi zicht op Praag. Er is net wisseling van de wacht, eigenlijk wel een klucht zo'n ceremonie. Massa's volk natuurlijk, we gaan niet naar binnen maar klimmen verder naar het klooster, waar we een nog mooier uitzicht over de stad hebben. In de tuin drinken we een kloosterbier, het mooie zicht betaal je er wel extra bij 😏.
Terug richting Karlsbrug, nog steeds even druk daar. We eten lokale specialiteiten in een restaurant met mooie gewelven, het gebouw dateert van de middeleeuwen. Paul kiest een gebraden eendenbout met rode kool en een soort brood, ik ga voor de 'goulash in bread'. De eend is mals maar droog, mijn goulash maar zozo, enkele taaie stukjes vlees en flauwe saus (die van Koen L. is veel lekkerder!)
Terug in het hotel blijkt dat we bijna 18 km gewandeld hebben. Echt rustdag was het dus niet vandaag.
Opnieuw de wandelschoenen aan voor een trip door Praag. Deze keer wandelen we niet langs de drukke straten, maar door enkele kleine parkjes. We gaan terug naar de astronomische klok, waar elk uur een heilig middeleeuws schouwspel is met beeldjes die voorbij komen. Gisteren hadden we geen zin om daar een half uur op te wachten, vandaag zijn we blij dat we dat niet deden, op 1 min is het voorbij. Eigenlijk beleefden we nog de meeste pret aan het zicht op de mensenmassa die met gsm in de aanslag het gebeuren filmde. Deze klok staat in de toren van het oude stadhuis, een mooi gebouw dat bezocht kan worden. Aangezien we hier maar twee dagen zijn, volgen we geen rondleidingen, anders is er geen tijd genoeg voor de belangrijkste plaatsen. Naar het nabijgelegen plein gaan we wel, er staan de nodige acts van levende standbeelden en andere acrobaten die je in elke grote stad tegen komt. Er zijn ook enkele eetstalletjes, er wordt op een houtvuur 'Praagse ham' gemaakt, en ook palacinky, pannenkoeken! Daar kan ik niet aan weerstaan, en ik krijg een heerlijk vers gebakken exemplaar met pruimenjam tussen, njam njam 😋. We bewonderen de barokke gevels rond het plein en wandelen verder richting een groot park aan de overkant van de Moldau met een grote metronoom in. Wat verder staat het Hanavsky Pavilon vanwaar we het beroemde zicht op de bruggen over de Moldau proberen te fotograferen. Verder door het park komen we in de tuinen van het paleis-complex. Dat paleis zelf is enorm groot, veel verschillende zalen die te bezoeken zijn, en de enorme kathedraal ligt er middenin. Zeer indrukwekkend, volgens mij kom je met een dag niet toe om dit allemaal grondig te bezoeken. Wij bewonderen de buitenkant, en dalen terug af richting beroemde Karlsbrug. We blijven langs deze kant van de Moldau en wandelen heel rustig door alweer kleine parkjes langs het water terug naar ons hotel. Onderweg zien we weer veel roze fietsen en groene steps staan, ook hier werkt men met die deelprojecten, ze mogen duidelijk overal achter gelaten worden, en dat gebeurt ook, zeer slordig, het straatbeeld wordt er niet mooier mee.
Paul wil graag terug in het 'Botel Matylda' eten vanavond, het was er lekker, gezellig en het is niet ver van het hotel. Pech, zogezegd volzet, een arrogante kerel geeft ons enkel een plaatsje buiten op het terras, wat een verschil met de vriendelijke Italiaan die ons maandag binnenliet. Dan maar niet, we wandelen 2 km verder en vinden net na de Karlsbrug een super gezellig klein Italiaans restaurantje, 'Casanova'. De patron is duidelijk een echte Italiaan, de pasta is overheerlijk, en we krijgen bij de rekening een limoncello cadeau. Zalige afsluiter van ons Praags bezoek.
Praag is een prachtige interessante stad. Wij hadden maar 2 volledige dagen, net genoeg om de stad oppervlakkig te bezoeken zonder musea of kerken in te gaan. Voor een grondig bezoek trek je toch wel best minimum 5 dagen uit.
Vandaag schrijven we dus geschiedenis, want we nemen de fiets mee op de trein. Eerst door het drukke verkeer richting station, dat valt best mee tot we elkaar de laatste 500 m kwijt raken. Paul is ergens een tunneltje ingedraaid, ik heb de bovenweg genomen, net voor het station zien we elkaar terug, elk aan een kant van de brede baan zonder oversteekplaats. Gelukkig kan ik een lift tot in het station nemen maar daar sta ik dan alleen. Even sms sturen in de hoop dat Paul eraan denkt daar naar te kijken (gsm en Paul gaan nog steeds niet goed samen), wat later staat hij naast mij. Oef, zover zijn we al geraakt!
We zijn ruim op tijd en moeten nog bijna een uur wachten. Maar dan is het haasten : 15 min om in te stappen en fietsen op de juiste plaats te zetten. Het lijkt veel maar het is krap, net als de plaats waar we moeten manoeuvreren om de fietsen op te hangen. En dan mogen wij nog van geluk spreken dat er geen bagage in de weg stond en enkele reizigers een handje toestaken. Er stappen nog twee jonge kerels met een fiets op, dat stuk staat dus vol, ze rijden ook tot Regensburg zodat we samen kunnen sukkelen om af te stappen.
Stipt om 11u45 vertrekt de trein. Tot Plzen herkennen we stukjes van ons fietstraject (we reden vaak langs de spoorweg). We rijden zelfs over die enge ijzeren brug, ik bibber opnieuw bij de herinnering.
So far, so good.
Maar dan de melding dat er een spoorwegovergang geblokkeerd is door een ongeval en we een stuk met de bus moeten doen. In een piepklein station stoppen we en moeten in alle haast alles bijeenpakken, fietsen afladen en rennen naar de bus. Geen fietsendrager te zien, ik vraag de chauffeur waar ik met mijn fiets naartoe moet en pas dan doet hij het bagageruim open. Los van het feit dat onze fietsen daar niet in kunnen staat het in de kortste keren vol grote koffers. Gelukkig komt er een andere chauffeur aan, wij naar de volgende bus, ook geen plaats 😡. Ik suggereer de fietsen binnenin te zetten, goed idee vindt hij (medepassagiers iets minder), hij zwiert mijn fiets binnen en zo kunnen we mee. Een half uur lang hou ik mijn fiets vast terwijl de bus door de bochten scheurt.
In Domalice omgekeerd scenario. Fiets de bus afkrijgen, de lieve man staat klaar om me te helpen. Koersen naar de trein, natuurlijk moeten we een trap op. Dat lukt me niet, andere passagiers snellen voorbij, een chique geklede dame laat haar koffer staan en draagt mijn fiets mee naar boven. Oef! De stationschef kijkt verschrikt op als we aan komen rennen, we stormen naar de fietscoupé, de jonge kerels zijn al binnen maar steken pas een handje toe als ik het vraag. Een andere fietspassagier is wel behulpzaam. Net op tijd binnen, de trein vertrekt. Voor Pauls fiets is er eigenlijk geen plaats meer (er kunnen maar 4 fietsen mee). In het volgende station wipt hij met fiets van de trein om die elders te zetten. Dat wordt wat om straks af te laden!
Maar onze miserie is nog niet voorbij want in Schwarzdorf moeten we weer van de trein af, natuurlijk van perron wisselen met een trap af en andere op, en vervolgens een uur wachten op de volgende trein 😡. En wij hebben dan nog geluk dat we maar tot Regensburg rijden want wie naar München wil, moet in Regensburg nog eens overstappen.
Omdat er dan ook nog een trein tussenin afgeschaft is, zit deze trein overvol. Ik heb goed ingeschat waar de fietscoupé zal zijn, en sta (na wat ellebogenwerk) op de eerste rij. Ik laat wel nog een jong koppel met een dubbele buggy eerst opstappen, en de lieve man helpt mij en nadien ook Paul de trein op. Want dat was echt wel nodig : ongelofelijk dat je zo'n hoogte moet overbruggen via een smalle deur om in de fiets(en buggy)coupé te stappen. Die coupé staat natuurlijk overvol, goed dat er geen controleur langs kwam.
In Regensburg kunnen we uitstappen, twee uur vertraging hebben we. Normaal hadden we nog een uurtje gefietst om de stad uit te zijn, maar nu is het te laat en ontbreekt ons de moed om er nog aan te beginnen. We vinden een goed hotel vlakbij, zetten de fietsen in de garage, en gaan op zoek naar eten. Even verderop zag ik een eetgelegenheid 'margaritha', op het eerste zicht niets bijzonders, maar het blijkt de place to be te zijn. We eten er heerlijke steak met een Mexicaans tintje, en dat maakt onze dag goed.
Op de vraag 'nemen jullie de fiets nog mee op de trein?', zullen jullie het antwoord zeker wel kennen.
Trip : fiets 5.2 km bus 20 km trein 280 km (en dit was véél vermoeiender dan gelijk welke rit tot hiertoe)
Rit 19 : Regensburg - Dietfurt an der Altmühl. On the road again.
Rit 19 : Regensburg - Dietfurt an der Altmühl. On the road again.
Regensburg is een stad die veel meer aandacht verdient dan wij er kunnen aan geven, de schuldige is de onverlaat die gisteren de spoorwegovergang blokkeerde.
We hebben die dolle treinrit verteerd (op wat blauwe plekken na) en vertrekken bij 6° onder een stralende zon huiswaarts. Deze terugweg fietsen we via deel 1 van de limes-route, die de noordelijke grens van het romeinse rijk volgt. Wij doen dit in omgekeerde richting. Dat is wel even wennen om de fietsgids te gebruiken. We fietsen opnieuw hoofdzakelijk langs rivieren.
Eerst volgen we een stukje de Donau. 14 jaar geleden fietsten we langs die mooie rivier in groep (govaka) van Passau naar Wenen. Onderweg kwamen we een Nederlands koppel tegen, dat thuis met de fiets vertrokken was, tot Boedapest zou fietsen en dan huiswaarts langs weer andere routes. Wauw, ooit wilden wij dat ook doen, verre dromen leken het toen, maar ondertussen zijn we aan onze vierde reis bezig.
Eens de stad uit is het rustig fietsen over het jaagpad. De ondergrond is afwisselend asfalt en grint, zeer goed bereikbaar maar wel stoffig. De drukte, het lawaai en de stank van de stad zijn voorbij. In de plaats ervan fluitende vogeltjes en de geur van net bemestte velden. Dat reukt ook niet fris, maar is beter te verdragen dan de uitlaatgassen. Opnieuw ontmoeten we veel trekkers, in Tsjechië zagen we er nauwelijks. We fietsen door een zeer brede vallei, met beboste hellingen en veel rotspartijen. Hier en daar weer een ruïne van een burcht of klooster hoog boven het dorp, veel te ver (en te hoog) om naar toe te fietsen. Maar het zicht vanop de oever is al zeker de moeite waard. In Kelheim zien we zo de Befreiungs-Rundhalle (1850) al van ver schitteren. Daar fietsen we verder via het Main-Donau-Kanal. In Essing houden we even halt. Het is een zeer klein middeleeuws stadje dat tegen de rotsen aangebouwd is. De ruïne van de burcht (11de eeuw) steekt er bovenuit. We rijden onder de grootste houten brug in Europa.
Even voorbij Riedenburg volgen we de Altmühl. We passeren nog een kanaal uit 1830 met de overblijfselen van een sluis.
In Dietfurt an der Altmühl heeft hotel Zur Post nog een kamer vrij voor ons. Het was een rustige, zonovergoten, redelijk vlakke rit vandaag, geen troubles met de track of wat dan ook, de ideale start van deel 2 van onze fietsreis.
Straalblauwe hemel maar slechts 8° bij het vertrek, en ik doe dat met flanellen benen. Mijn darmen vonden vannacht de pompoensoep van gisterenmiddag niet zo lekker als mijn smaakpapillen deden. Onrustig geslapen, en veel energie verloren. Goed dat het parcours min of meer vlak is. Alhoewel de 340 hoogtemeters van gisteren toch wel voldoende waren, we reden wel dijk op en af, en enkele bruggen over, en we rijden weer stroomopwaarts, blijkbaar was er dus ook veel vals plat tussen, maar dat hebben we niet echt gevoeld.
Eerst rijden we het stadje nog door,voorbij het grote raadhuis (17de eeuw) en de 550 jaar oude watermolen.
De route volgt grotendeels de rivier die hier door het brede dal kronkelt. We steken het jonge koppel uit het hotel voorbij, ze rijden zeer langzaam en heel onzeker. Misschien hun eerste fietstocht samen? Zij rijdt op een degelijke toerfiets met twee bagagetassen, hij op een aftandse koersfiets. Ik denk niet dat we ze nog gaan tegenkomen.
Zo nu en dan rijden we door een klein dorpje, waar altijd wel wat romeinse overblijfselen te bewonderen zijn. En weer imposante burchten die je al van ver boven het dorp ziet uittorenen. Heel rustig langs het water, wel veel fietsers op pad deze mooie zaterdag, je haalt er zo de minder ervaren fietsers uit, zij zitten verkrampt op hun fiets en beleven precies niet veel lol aan hun tocht als je de zure gezichten bekijkt. Regelmatig moet er ook geklommen worden en rijden we door het bos. De temperatuur stijgt ook tot 21° zodat ik ergens mijn lange broek wissel voor een korte. De herfst is dan wel begonnen, het is heerlijk warm nu.
In Arnsberg wijken we even van de route af om wat te eten en drinken. Op het eerste zicht denk je dat er hier weinig te beleven valt, maar het terras stroomt vol met fietsers en wandelaars, mensen die duidelijk aan een langere tocht bezig zijn. De geserveerde groentenschotel is heerlijk, het is eens wat anders dan mixed sla.
Terug door bos en velden, we zien zeer mooie rotspartijen op de bergflanken. Eichstätt is een grotere stad die we langs de rand doorrijden. Veel barokke gebouwen, en een grote abdij in een burchtachtige vorm domineert de stad.
Net voor Dollnstein passeren we de 'Burgsteinfelsen', een vrijstaande rotswand van 50m hoog. In het dorp heeft het eerste hotel geen maar het tweede hotel (alweer hotel Zur Post) nog wel een kamer vrij. De laatste, het is hier heel druk : ideaal gelegen vlak aan het water waarop veel kayakkers voorbij komen en aanleggen, ook veel wandelaars en fietsers. We zouden nog wel verder kunnen vandaag, maar riskeren het niet meer op een zonnige zaterdag weer geen plaats te vinden zoals 2 weken geleden.
Rit 21 : Dollnstein - Gunzenhausen. De waterscheiding.
Rit 21 : Dollstein - Gunzenhausen.
Opnieuw een stralende zondag, maar ook weer frisjes om te vertrekken (10°). Als we nog eens een fietsreis in september maken, gaan die handschoenen en een extra lange fietsbroek zeker mee!
De start verloopt weer chaotisch : track, fietsgids en wegwijzers sturen ons langs verschillende kanten richting Solnhofen. Omdat de track tot hiertoe zeer accuraat leek (op enkele kleine bokkensprongen na) besluiten we deze te volgen. Mis gegokt, de track stuurt ons over een weidepad dat echt niet te volgen is. Dat hebben we nu snel door, we keren terug en volgen dan toch maar de wegwijzers. Zo rijden we langs de Altmühl over een prima fietspad. Op het water heel veel kanovaarders, de oevers zijn begroeid met Canadese guldenroede en balsemien, wiens kenmerkende penetrante geur overheerst (wie al eens langs het netekanaal gefietst heeft, weet wel wat ik bedoel). In Esslingen staat een zeer speciale rotsformatie, met wat verbeelding moet je er de 12 apostelen in kunnen zien.
Pappenheim wordt weer gedomineerd door een indrukwekkende burcht, maar wij vinden de 'weidekerk' zeker zo bijzonder. In een park zijn met wilgenstekken bogen gevormd die samen een kerk vormen. Stilistisch uitermate mooi, een plek die tot bezinning uitnodigt.
In Treuchtlingen eten we zeer lekkere pasta bij 'la grotta'. Bij het afrekenen zoekt Paul naar gepast geld, maar omdat dat niet lukt geeft hij een groter bedrag. De dienster wil vertrekken zonder terug te geven, maar dat pakt niet. Het was er lekker, en niet duur, en ze was heel vriendelijk, maar jezelf zomaar 15% fooi toe-eigenen kan niet. We vragen het wisselgeld, en houden het bij, inhaligheid wordt zo afgestraft!
Van hieruit kunnen we twee wegen volgen : de hoofdroute, die langs enkele mooie stadjes gaat, maar waarbij twee serieuze hellingen overwonnen moeten worden. Of een korter en vlakker alternatief dat langs de spoorweg en door velden gaat, en als saai omschreven wordt. We kiezen de hoofdroute, weliswaar niet volledig bewegwijzerd dus hopen we maar dat de track weer geen kuren heeft.
Deze hoofdroute gaat ook eerst door velden, en net buiten Graben zien we weer een hert over het afgemaaide maisveld lopen. In Grönhart staat een oude waterpomp net op de Europese waterscheiding tussen Main (en Rijn) en de Donau. Links loopt het water naar de Zwarte zee, rechts naar de Noordzee.
We volgen een hele tijd de spoorweg en komen in Weissenburg aan. Een mooie stad met weer vele historische gebouwen. De stadspoort is mooi versierd met een aantal wapenschilden.
De grote kerk en abdij van Ellingen zien we al van ver liggen. Er is ook een oude brug met heiligenbeelden op.
Vanaf hier rijden we voornamelijk over verkeerswegen, de eerste klim lukt goed, de tweede van 10% is wat moeilijker. In Gunzenhausen vinden we snel onderdak in een hotel, 'Golden Adler', dat alweer een zeer lange geschiedenis heeft. We wandelen nog even door de hoofdstraat, veel valt er niet te beleven.
Morgen wordt er een heuse regendag voorspeld, laat ons hopen dat ze er dik naast zitten met hun voorspelling.
