Rit 26 : Flörsheim - Oberwesel. Kw aan, kw uit. 

Het regent pijpestelen. Het ontbijt ziet er heel schamel uit maar nog voor we neerzitten staat er een bord charcuterie en een pot koffie op tafel. De patron komt er bij zitten. Volgens hem nemen we beter de trein tot Koblenz, we kunnen hier in het station opstappen. Hij weet natuurlijk niet wat voor lijdensweg dat kan zijn. Dan vertelt hij wat we allemaal in Mainz moeten bezoeken, zeker het Scheepvaartmuseum met schepen uit de Romeinse tijd die gevonden werden in de bouwput van een hotel. En verderop is er een geiser tussen Koblenz en Bonn, geen warme maar een koude. Nog een uurtje wachten en we kunnen volgens hem droog vertrekken. Daar maak ik dankbaar gebruik van om het verslag van gisteren af te werken. Hij wijst ons ook de weg zodat we niet door het centrum terug moeten, en we moeten zeker op deze oever blijven want aan de overkant rij je langs industrie.

Rond 10u is het even droog, maar één ding is wel zeker voor vandaag : het wordt kw aan en kw uit. We volgen zijn aanwijzingen en rijden al vlug door de wijngaarden. Blijkbaar vinden konijnen het daar ook fijn want we zien er tientallen over de baan huppelen. Opnieuw veel groene spechten vandaag, en een valk scheert rakelings over mijn hoofd en vliegt ettelijke meters voor ons uit. Fietsen kan toch mooi zijn! 

Bij het punt waar de Main in de Rijn stroomt houden we even halt. Geen bijzondere plek, maar we zien onmiddellijk het verschil : veel meer scheepvaart, en in de verte de rookpluimen van de industrie. 

Gisteren werd onze rit als ingewikkeld aangekondigd, maar viel het best mee, vandaag is dat andersom. Mainz door geraken is immers niet simpel. Eerst missen we de brug, en aan de overzijde is het zoeken naar het fietspad. Het is een grote stad, en zeer toeristisch. Aan de kade staat het vol autocars, en er liggen verschillende cruiseschepen aangemeerd. Eens het oude gedeelte voorbij begint de miserie pas. We rijden de stad uit langs een drukke verkeersweg, wel met een fietspad ernaast, althans een smalle strook die voor fietspad moet doorgaan. Niet alleen is het wegdek in erbarmelijke staat, er staan in het midden palen met verkeersborden, wat verderop zijn er bomen zodat je maar 20 cm overhoudt om te passeren, en op een gegeven moment rijden we zelfs pal naast een spoor, dat we twee keer moeten kruisen. Niet moeilijk dat we er nauwelijks andere fietsers zien. We zijn blij als we eindelijk kunnen afslaan richting water. Maar door wegenwerken zitten we daar weer vast, we rijden dan maar op goed geluk recht door een natuurgebied. We hebben echt geen idee waar we net zijn, en nog minder of we er wel mogen zijn. Maar onder het motto  'wat niet verboden is, is toegelaten' rijden we verder. Enkele rustige kilometers verder zitten we terug op het juiste spoor. We komen opnieuw andere trekkers tegen. En dit valt ons deze reis toch wel op : e-bikers groeten zelden of nooit, ze kijken nors voor zich uit, gewone fietsers groeten bijna altijd, en hoe meer bagage die bij hebben, hoe vrolijker er gegroet wordt. Zou er een verband zijn met de geleverde inspanning  : hoe meer inspanning, hoe meer plezier 🤔

Net voor we eindelijk de Rijn opnieuw zien, kunnen we halt houden bij terras 'Heidenfahrt'. Terwijl we iets eten valt de regen met bakken uit de lucht, we hebben dus het juiste moment voor een pauze gekozen. We besluiten ook, geheel tegen onze gewoonte in, een hotel te boeken voor vanavond. Het is immers vrijdag, we rijden door een toeristische streek, en we hebben vooral geen zin in een zoveelste zoektocht naar een hotel. Vooral omdat de plaatsen waar er logies zijn toch wel ver uit elkaar liggen (soms moeten we er de Rijn voor oversteken). 

Dan volgt er een stuk door een prachtig natuurgebied : de Fulder Aue, het overstromingsgebied van de Rijn. Duizenden watervogels overwinteren hier. Ook nu zijn er in overvloed. In een glimp zien we een massa witte reigers en aalscholvers, het regent opnieuw zodat we niet kunnen stoppen om ze nader te observeren. 

We passeren de resten van een spoorbrug, gebombardeerd in WOII. Langs binnendijken bereiken we Bingen. Eindelijk rijden we nu pal naast de Rijn. Het stopt ook met regenen en de zon komt zowaar piepen. Op de andere oever zien we niets dan wijnranken, elke cm lijkt wel beplant. Daartussen lieflijke wijndorpjes, zoals Rüdesheim, een plaats waar mijn moeder vaak over sprak. Burchten zijn er hier ook in overvloed, steeds strategisch gelegen op de top van de berg met goed uitzicht over de Rijn. 

In Oberwesel vinden we snel het hotel. Mooie kamer, de vloer ligt er wel schots en scheef. Eten vinden is weer miserie, gesloten restaurants genoeg, gezellige weinstube ook maar een strammer max (soort hotdog) vinden wij geen goed avondeten. Uiteindelijk eten we weer maar eens bij een Italiaans restaurant. Het zal wel nog even duren vooraleer er thuis nog pizza of pasta op tafel komt. 

Trip  : 69.7 km   249 hm

Totaal : 1898.1 km   12547 hm