Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down.
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down!
Het festival duurde gisteren maar tot 22u, en nadien was het heerlijk stil in de stad. Van rock Werchter liggen we langer wakker!
Ook hier staat er een fantastisch ontbijt klaar, we kunnen er weer tegen. Even de weg zoeken uit de stad, we passeren de grote brouwerij 'pilsner urquell', waar al veel bezoekers rondlopen. Je kan er een hele proeverij volgen, maar 10u is daar wat vroeg voor, en we moeten nog tot Horovice vandaag. Plzen is wel een stad die we zeker nog eens terug bezoeken, en niet alleen voor de brouwerij.
Plzen uit rijden gaat tamelijk eenvoudig, maar dan zijn er wegenwerken en dat betekent zoals we al vaak meemaakten dat de bordjes verdwenen zijn. En net nu krijgt de track weer kuren 😡. Sinds Coburg hebben we nauwelijks problemen gehad op enkele kleine afwijkingen na, en nu de uitleg in de fietsgids weer uitblinkt in onduidelijkheid, verschijnt er een extra lus op het gps-scherm waarover we totaal niets terug vinden. En hier zijn geen vriendelijke passanten die je onmiddellijk verder helpen (en als ze het wel zouden doen, zouden we er niets van verstaan). We gokken dat we links moeten, en vinden 2 km verder opnieuw route-bordjes. We fietsen verder langs enkele meren met heel veel witte reigers over een grindpad dat steeds slechter wordt. Veel mtb-rijders komen ons tegemoet. Bij één van de vele klimmetjes schuif ik uit en val half op mijn fietsframe, weer een blauwe plek bij. Bergaf doe ik verder te voet, dit mtb-pad is niks voor mij. Even verderop moeten we langs een drukke verkeersweg, goed dat het zondag is en er geen vrachtwagens rijden.
Van Rokycane, nochtans een interessante stad, zien we enkel de buitenwijken. We dalen af naar de beek 'Klabava' die we lange tijd volgen. In Dobriv houden we halt bij een restaurantje waar we samen een pizza opeten : 32 cm doorsnede, meer dan genoeg voor ons tweeën. Even buiten het dorp zien we nog een kabouterbeeldje dat rond draait in het water, het wordt aangedreven door een klein rad in de stroming.
We volgen weer bospaden, heel mooie omgeving, maar vreselijk slechte weg die steeds slechter wordt. Heel moeizaam gaat het omhoog. Zelfs onze gps vindt dit niet leuk want valt constant uit omdat het contact tussen gps en powerbank uitvalt.
Rond 16u zijn we in Tene, nog maar 39 km gereden. Maar dan begint er een lange afdaling van 14 km over héél goede weg tot in Horovice, echt zalig na al het schokken over het steenslagpad. Nog 2 pittige klimmen door het centrum van de stad, het eerste hotel heeft geen plaats meer, en stuurt ons nog 2 km verder naar pension 'Ranch'. Ik vertrouw het niet helemaal, maar het blijkt een groot complex te zijn met manege, restaurant, pension en hotel. We hebben een mooie kamer en eten een zeer lekkere steak in het restaurant. En daarmee is mijn verjaardag nog goed afgelopen. Nog een 60-tal km, en we zijn in Praag.
Door wat oponthoud aan de receptie - computerproblemen bij een vorige gast - zijn we wat later weg. Onze fietsen hebben het lekker warm gehad in het verwarmingslokaal. Maar goed ook, want om de stad te verlaten moeten we een hoogteverschil van 150 m overbruggen. Eerst gaat dat zachtjes bergop langs de brede lanen van de stad met weer zeer mooie kleurrijke huizen aan beide kanten. Dan gaat het door het park en via de panorama-route door het bos steil omhoog. Er valt wel niets te zien van de omgeving door de begroeiing. Nog wat verder klimmen, en dan over een smal pad door de weiden. Opeens horen we geklik achter ons : het is een nordic-Walker die met een snelheid van 11 km/u komt voorbij gesjeesd, bergop 😳. Ruim 100 m achter hem komt er nog een hele groep aan, we steken een tandje bij en zorgen dat we ze voor zijn. Ze slaan gelukkig een andere richting in. Ik wist echt niet dat daar ook al wedstrijden in gehouden worden!
We rijden op en neer en passeren 'Klaster Tepia', een uniek klooster uit 1193 met een zeer lange geschiedenis : 12 keer geplunderd, 6 keer afgebrand, 6 keer bijna gesloten, en in 1950 voorgoed gesloten door de communisten. Maar in 1990 opnieuw geopend, het bevat o.m. een grote bibliotheek en prachtige kerk. Vandaag is er wat speciaals te doen, je kan er over de koppen lopen, dus zijn wij er snel weg.
We krijgen weer wat pittige klimmetjes te verwerken maar kunnen toch genieten van het mooie landschap en de vergezichten dankzij het mooie heldere weer. Net voor Resin kunnen we een alternatieve weg nemen die wat korter is en minder klimt. Dat klinkt ons als hemelse muziek in de oren, het is wel over matig wegdek maar dat zijn we ondertussen gewoon. We wagen de gok, maar goed ook, want dat matig wegdek is recentelijk vervangen door een mooi glad asfalt wegdek, zalig om over te rijden.
Zo komen we rond halftwee aan in Konstantinovy Lazne, een klein kuuroord. Nog maar 35 km gereden, er staan er nog 40 op het programma, toch wil ik even stoppen om wat te drinken en eten op een mooi terrasje. Paul ziet dat eerst niet zitten want vreest dat we er niet gaan geraken vandaag. Maar eens gezeten bestelt hij toch een 'ragout', een soort goulash. De dienster is een vinnige dame die de boel alleen draaiende houdt en dat zeer efficiënt doet. In gebroken Duits legt ze alles uit, we eten lekker en zijn een uur later terug op de fiets.
Eerst dalen we via een reeks haarspeldbochten naar beneden en dan moeten we ruim een km aan 12% stijgen langs een nieuwe reeks haarspeldbochten. Even vrees ik dat ik die km te voet naar boven moet, maar het lukt me wonderwel. Ik ben wel net te laat boven om een groep herten door het veld het bos in te zien rennen.
Dit dalen en stijgen herhaalt zich nog enkele keren, we passeren mini-dorpjes, eigenlijk meer gehuchten. Kort na Pisek zie ik twee everzwijn-biggen door het veld lopen. Er volgt een heel lange afdaling die ons tot in de voorsteden van Plzen brengt. Via een park en sportvelden rijden we het centrum in. We vinden een hotel dicht bij de kathedraal, en hebben daar geluk dat er net een kamer vrij kwam, want er is een festival in de stad en alles is volgeboekt! Dat festival kunnen we tot in onze kamer horen. De deur van het hotel gaat electronisch open met de telefoon, een ingenieus systeem. We gaan eerst nog iets eten in de 'comic pub', een leuke kroeg op een binnenpleintje. En dan proberen we de slaap te vatten door het lawaai door. Volgende keer neem ik oordopjes mee!
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Marktredwitz was lang een centrum waar porselein gemaakt werd. In het hotel staan dan ook in verschillende vitrines serviesjes en overal mooie vazen. Bij de receptie is een muur volgehangen met verschillende soorten nagels, en in de trapzaal zien we een hele reeks thermometers.
De klimrit van gisteren is goed verteerd, en vol goede moed beginnen we aan een nieuwe episode. Eerst de stad uit, dat gaat zeer vlot, en dan via het riviertje 'Röslau' naar Arzberg. De goede fietspaden zijn wel verleden tijd, nu gaat het over grindpaden, kasseitjes en asfaltwegen die betere tijd gekend hebben. Onze klimcapaciteiten worden wel erg op proef gesteld vandaag : constant klimmen en dalen, kleine venijnige stukjes en langere net haalbare van 8%. Net voor Eisenfells is 15% klimmen over een verhakkelde asfaltweg er toch teveel aan voor mij, en ik stap af. Blijkt dat ik nog fout zit ook : ik duw moedig mijn fiets omhoog, en had na enkele meters rechtsaf moeten slaan. Die 50m naar beneden zijn zo mogelijk nog moeilijker dan naar boven. Wat verderop komt nog zo'n klim, nu over nieuwe asfalt, 100m lukt me niet, ik spaar mijn krachten en ga maar weer te voet. Net voor Arzberg staat onder een afdak een oude nagelmachine. Revolutionair in 1920, want kon wel 50 nagels van 10 tot 18 cm per minuut maken! Ze was in gebruik tot 1975, en werd toen vervangen door een machine die er 3500 per minuut maakte... Nu begrijpen we ook waarom al die nagels in het hotel uitgestald werden. Verderop zitten twee mooie stropoppen hand in hand bij een boerenerf.
Door de weilanden gaat het richting grens. We speuren de bosrand af op zoek naar hertjes maar zien alleen de uitkijktorens voor de jagers staan. Ik vraag me af of het hier wel veilig fietsen is tijdens het jachtseizoen. We hebben mooi zicht op het fichtelgebergte waar we gisteren doorreden.
Een stukje langs het spoor, en dan staan we in Tsjechië. De grenspaal is een granieten blok uit deze streek, met kleine gebakken kleiplaatjes in verwerkt, taferelen uitgewerkt door kinderen van de beide landen. Langs een drukke baan komen we via het stuwmeer Cheb binnen.
Hier eindigt etappe 4, gekenmerkt door het het vele klimmen door bossen en kloven van het fichtelgebergte. Etappe 5 begint opdezelfde wijze.
Maar eerst Cheb bezoeken. In de fietsgids wordt een andere kaartschaal gebruikt, de route is niet meer rood maar paars ingekleurd, en er staan allerlei alternatieve wegen op. Allesbehalve duidelijk dus, maar gelukkig kunnen we nu wél op de track rekenen en rijden we langs de juiste kant Cheb binnen. Eerst door een park, langs de oude stadsmuur met uitkijktorens, en dan naar de markt. Onmiddellijk valt de andere bouwstijl op: geen vakwerkhuizen meer, maar statige gebouwen in pasteltinten met ramen en deuren omkaderd. Grote daken ook, met 2 tot zelfs 4 rijen dakkapellen. Sommige gevels zijn extra mooi versierd met allerlei ornamenten. Het zorgt voor een heel andere sfeer.
Op een terrasje drinken we het eerste Tsjechische pintje, een pilsner Urquell, wat bitterder dan de weizen. De gemengde sla erbij smaakt heerlijk. We zijn wel nog maar 30 km ver, en moeten nog 40 verder naar Marianske Lazne. Tussen deze twee steden is immers geen logies te vinden. Wel fietsroutes die met een nr op gele bordjes aangeduid worden. Fietspaden zijn er niet meer, we rijden over gewone verkeerswegen. Volgens de fietsgids zijn dat rustige wegen met weinig verkeer, misschien was dat 3 à 4 jaar geleden nog waar, nu racen de auto's ons voorbij. En van 1.5 m afstand houden hebben nog maar weinig Tsjechen gehoord. Gelukkig zijn er vaak bospaden en veldwegels, en ook wel rustige plattelandswegen. Omdat we geen rivier meer volgen betekent dat steeds klimmen over een heuvelrug uit het dorp, en dalen naar het volgende dorp. De beschrijving in de fietsgids is vaak verwarrend, de kaart onduidelijk (zeker met al die varianten), de bordjes schaars, het wegdek slecht, en wij zijn moe. Maar rond 5u zijn we toch op onze bestemming. In hotel 'Agrismo' staat men vol bewondering voor onze tocht, de receptioniste vertelt het aan iedereen die voorbij komt, en is zodanig onder de indruk dat ze een éénpersoonskamer aanrekent. We hoeven niet naar een plaats voor onze fietsen te vragen, een man van de security brengt ons naar het verwarmingslokaal waar ze veilig de nacht zullen doorbrengen.
Marianske Lazne is weer een kuuroord, je kan allerlei behandelingen in het hotel volgen. Daar hebben we de fut niet voor : de combinatie van kuitenbijters en afstand met het slechte wegdek en de wind hebben ons wel uitgeput. Het bad (met jetstreams) doet wel deugd. In het restaurant merken we al direct het verschil met Duitsland : grote eetzaal zonder leuke hoekjes, een matrone deelt bevelen uit, en twee hulpjes dekken de tafel al voor het ontbijt. Maar de vis is heerlijk. De stad bezoeken zal voor morgen zijn, om 9u liggen wij al in bed.
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst?
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst ?
Vol goede moed beginnen we aan onze klimrit. Het weer zit niet mee vandaag : donkere wolken boven ons en slechts 13°, we zijn benieuwd of we het droog gaan houden vandaag.
Onmiddellijk klimmen na de start doet altijd pijn, het gaat de eerste km dus héél traag ondanks de kleine helling. Maar dan kunnen we afdalen en verder langs de Weisser Main die we vandaag heel lang zullen volgen.
Na 4 km zijn we al in Bad Berneck waar onze lange klim vertrekt. En die valt eigenlijk best mee, want gaat over een oude spoorweg naast de Weisser Main omhoog. Gewone treinen klimmen maar max 4% (in Zwitserland zijn er wel die meer stijgen) dus ons fietspad heeft datzelfde stijgingspercentage, en over de goede asfaltweg is het zalig fietsen. Naast ons kronkelt de rivier die we -tig keer oversteken. Halverwege moeten we wel even schuilen onder een boom om onze kw aan te trekken, het wordt een dag met miezerregen-buien, kw aan en kw uit. We rijden hier alleen op enkele wandelaars met honden na. De laatste km is wel pittig stijgen maar dan zijn we in Bischofsgrun, het centrum van het skigebied hier. De kerk heeft weer een speciaal altaar en is voor de rest zeer sober. Ze is wel al enkele keren heropgebouwd zoals je in het portaal kan zien.
Ik dacht dat we vanaf hier zouden dalen maar niets is minder waar : we klimmen verder over een bospad nu, eerst zachtjes en dan weer behoorlijk steil. We passeren twee springschansen, dit We worden er wedstrijden gehouden. Is er dan zoveel sneeuw op komst 😳? Neen, er zijn borstels waarop naar beneden gegleden wordt, van in mijn ogen toch wel een behoorlijke hoogte steil omlaag, Paul zegt dat het maar een kleine installatie is. Er is hier ook een zetellift die nu in werking is om wandelaars tot de nog hogere Ochsenkopf te brengen.
We houden even halt bij een bank waarop 'T❤️M 28/08/1999 28/08/2014' geschreven staat. 28/08 is voor ons ook een bijzondere dag, ik hoop voor T en M dat ze ook nog steeds samen zijn. Hier merk ik ook dat mijn strava niet opneemt, dus moeten we op de gps-gegevens voortgaan om de hm te kennen vandaag 😏. Nog 400 m pittig klimmen en we zijn op het hoogste punt van onze route naar Praag, 820 m. Eindelijk afdalen, over het bospad is dat niet zo leuk, met dichtgeknepen remmen naar beneden, niet goed want die remmen durven al wel eens piepend reclameren. We passeren de fichtelmeren en volgen nu de Fichtelnaab-radweg.
In Fichtelberg zoeken we weer even naar de juiste weg, en opeens roept een vrouw vanuit een raam of ze ons kan helpen. We worden hier dus wel in het oog gehouden! Ze wijst de juiste weg aan, wij naar beneden over een erbarmelijke asfaltweg die al duizend keer opgelapt werd.
In Neubau passeren we het automuseum en kunnen dan weer verder over een oud spoortraject. De track wil ons hier omhoog langs een camping sturen maar we laten ons niet vangen en rijden via het centrum van het dorp Brand. Nog wat afdalen tot Ebnath en dan weer 8% klimmen tot Schwarzenreuth. Een mooie afdaling over een gemakkelijk wegdek volgt, ik laat me even gaan en rijd 52 km/u, wel wat veel met een beladen fiets, dus rem ik maar wat af, net op tijd want mijn fiets begon te trillen (Paul reed zelfs 56, echt wel te veel beseffen we pas achteraf). En na dat dalen terug omhoog, we rijden immers op een gewone verkeersweg, geen fietspad door het bos.
Vanaf Rodenzenreuth is dalen en klimmen voorbij. We komen aan in Marktredwitz, het is 15u, en toch zoeken we al een slaapplaats. Het was een zware rit, die eerste 10 km klimmen waren eigenlijk het gemakkelijkste deel van de dag, enkel wat moeilijk door de afstand, niet door het stijgingspercentage. Nadien werd er kort (nou ja, gedurende 2 km is niet kort voor mij) en stevig geklommen. Verderop vrezen we weinig hotels te vinden. Hier kunnen we terecht in het 'Bayerischen Hof', een hotel met alweer een lange geschiedenis.
We wandelen nog even door de stad. Het raadhuis stamt uit 1384 en neemt een heel groot deel van de markt (eigenlijk meer een brede straat) in. Daarachter ligt de gotische St Bartholomeus kerk. Ervoor staat een mooi, sober gedenkteken voor de gestorven soldaten van WOI : geen heldhaftige soldaat met geweer omhoog, maar een soldaat die nederig knielt en een gestorven kameraad groet. We wandelen de belangrijkste straten door op zoek naar een deftig restaurant, en besluiten dan toch maar in het hotel te eten, want veel bijzonders is er niet te vinden. Zelfs een Kroatisch restaurant biedt dezelfde keuze aan schnitzel en consorten aan. Ik eet uiteindelijk een lekker pasta, zodat ik krachten kan opdoen om morgen alweer een klimrit aan te kunnen. En dan zijn we eindelijk in Tsjechië. Dobrou noc!
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Coburg is een stad die een uitgebreid bezoek waard is. We komen hier zeker nog eens terug. En na 3 dagen somber weer met telkens enkele regendruppels - de grote regenbuien vielen vooral 's nachts - schijnt de zon volop. Maar het is wel frisjes, beter gezegd koud, slechts 9° bij vertrek.
Eerst nog een aangenaam gesprek met 2 motards, en dan de stad uit rijden. Goed voorbereid : stadsplan in de hand, fietsgids pakkensklaar, en deze keer doet de track wat die doen moet en brengt ons probleemloos tot net voor Untersiemau. Daar doet die weer wat eigenzinnig door vroeger van de beschreven route af te wijken, maar wij zijn voorbereid en bij elke afwijking tussen track en de wegwijzers zijn we achterdochtig en raadplegen de fietsgids. Liever tijd verliezen door extra te verifiëren dan door extra (klim)km te doen! Enkele km door het centrum, en dan een mooie bosweg afdalen, en we zijn in Lichtenfels. Dit stadje is bekend voor zijn korfhandel. We houden even halt op een terras op het marktplein en bewonderen de mooie gebouwen rondom. Stoelen zijn met gevlochten zittingen, we merken enkele fraaie beelden in vlechtwerk, en verderop maken enkele studenten een poort na. We passeren nog een poort, en zijn dan de stad uit. We volgen nu de Main door een weidelandschap. Afwisselend klimmen en dalen over een matig bospad, en enkele keren de Main oversteken via houten bruggen met overkapping. Heel rustig allemaal, echt wel genieten! We passeren kleine dorpjes met leuke hoekjes en kantjes, hier en daar weer een kleinschalige ganzenfokkerij en kippenboerderij. En weer veel kruisbeelden langs de weg, echt opvallend hier! Dan fietsen we vele km tussen de rivier en het spoor. Onderweg weer veel trekkers die ons tegemoet fietsen. We zijn niet alleen op weg, maar wel alleen in deze richting.
Kulmbach bezoeken we niet, we rijden er rond en bewonderen wel de Plassenburcht die weer hoog boven de stad uittorent. Nog maar eens een wegomlegging, en verder langs de spoorweg.
In Ludwigschorgast kiezen we voor de autoluwe variant richting Neuenmarkt. Het is wel een kiezelpad, net voorzien van een verse lading kiezels, niet makkelijk om over te rijden. In Neuenmarkt begint de dagelijkse zoektocht naar een overnachtingsplaats. In theorie zijn hier in de wijde omgeving veel mogelijkheden, maar in de praktijk is daar weinig van te merken. Ondanks het Duitse spoorwegmuseum is er niet één hotel of pension, het dichtstbijzijnde is 3 km van de route af en afficheert prijzen ver boven ons budget. Na 6 nodeloze km zoeken rijden we maar weer verder.
Himmelkron is de volgende stop, we klimmen het centrum in maar geen hotel te zien. Het blijkt nog ruim 3 km verder te zijn. Ergens onderweg passeren we nog pension 'Zum Roten Ochsen'. De wegwijzer er naartoe staat er nog wel, maar het is voorgoed gesloten, we worden langs alle kanten vies bekeken en voelen ons indringers in deze gesloten gemeenschap, en zijn dus maar vlug weg.
Hotel 'Fichtelgebirchshof', vlakbij de autostrade gelegen, heeft nog wel een kamer voor ons. Oef, net op tijd. Want vanaf hier begint de moeilijkste en zwaarste rit van onze reis. Morgen moeten we dat Fichtelgebergte over. Een klim van 10 km tot 820m hoog. Please, wish me luck 🤞.
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Hildburghausen is een kleine stad met vele barokhuizen uit de 18de eeuw. Het raadhuis is zeer imposant en dateert van de renaissance.
Hier eindigt etappe 3 die volledig langs de Werra liep. Mooie passages door bossen, kloven en velden, maar ook veel langs drukke verkeerswegen. Er waren veel burchten beloofd, en die zijn er ook en hebben we ook gezien, maar alleen vanop afstand want steeds hoog boven het dorp gelegen, en er moest al genoeg geklommen worden.
Vandaag begint dus etappe 4 waar ik wel wat tegen opzie. Als je de reliëfkaart bekijkt, begrijp je meteen waarom : we moeten het fichtel-gebergte over, met toppen tot 800m, meer dan genoeg voor mij.
De juiste weg vinden zal daarbij niet eenvoudig zijn want we volgen een hele reeks bestaande fietsroutes, hier en daar aaneengeknoopt door eigen stukken van de route-bouwer, en er zijn dan ook nog eens een hoop alternatieven te volgen. Als we 60 km per dag over dit moeilijk parcours kunnen afleggen, zijn we over 3 dagen in Tsjechië.
Maar eerst in Coburg geraken. En dat is niet zo simpel als gedacht. Paul heeft de track gecheckt dus wij volgen die zeer nauwgezet. Sterk klimmen uit de vallei. En dan aan de rand van het bos op en neer, heel rustig en mooi, maar richting ??? U heeft het al door, we zaten weer hopeloos verkeerd 😡. Waar die track naar toe ging mag Joost weten, wij moeten terug naar het startpunt. En zo staan we daar anderhalf uur later terug en hebben deze keer nul komma nul km van de route afgelegd. Mijn humeur staat hier op min 100.
Verder behelpen met fietsgids en de wegwijzers onderweg. Op en neer door kleine dorpjes met steeds een mooie kerk en imposant raadhuis. Nauwelijks vakwerkhuizen, de gevels zijn nu bedekt met kleine leien waarin versieringen aangebracht zijn.
Vanaf Meeder zien we de burcht van Coburg reeds hoog boven de stad liggen. Het is nog wat zoeken naar de juiste weg, maar rond 2u staan we daar dan toch op de markt, twee uur later en 20 km meer gereden dan gepland. Als we nu nog verder rijden kunnen we geen bezoek aan deze mooie stad brengen, en riskeren we weer laat onderdak te hebben. Dus start er een hele zoektocht naar een betaalbaar hotel, dat we uiteindelijk vlakbij de markt vinden.
Een uur later verkennen we de stad met haar gezellige pleintjes, mooie gebouwen en parken. Maar eerst willen we wat drinken, en dat is moeilijker dan gedacht. Eiskaffee en conditorei genoeg, maar een terrasje om bij dit mooie weer (de zon schijnt weer volop) een frisse weizen te drinken is moeilijk te vinden. Ergens krijgen we zelfs alleen bier als we niet op de banken maar wel op een stoeltje bij een tafel gaan zitten, de banken zijn voor de koffie-drinkers 🙈. Elders lukt het eindelijk wel. We bezoeken nog de grote St.Moriz kerk. Vooral het grote grafmonument van 13m hoog op het koor is indrukwekkend. Allerlei bijbelse taferelen uit oud en nieuw testament zijn erin verwerkt. Er oefent iemand op het grote orgel uit 1740 en dat zorgt wel voor een speciale sfeer.
Na het douchen eten we in het hotel, waar een steakhouse gevestigd is. Na al die schnitzels een smaakvol stuk vlees maakt de dag goed. Weer track en route checken, Paul had gisteren enkel nagegaan of de track wel langs Coburg ging, dat was ook zo, maar dan wel langs een totaal andere kant dan beschreven, weer maar eens. Mijn droom om zondag in Praag te zijn wordt daardoor onbereikbaar. Als dit zo voort gaat, is de vraag of ik überhaupt in Praag geraak wel aan de orde 😔.
De gastheer had ons gevraagd om 7u30 te komen ontbijten, dus doen we dat ook. De tafel is al gedekt voor ons, andere gasten zijn reeds met de auto vertrokken (hier logeren vnl seizoensarbeiders). Even vrees ik dat we een Frans ontbijt krijgen want ik zie alleen broodjes en confituur, maar dan komt de mooie schoondochter binnen met een licht gekookt eitje en een groot bord vol diverse vleeswaren. Een groot glas fruitsap en lekkere koffie erbij, en we kunnen verder.
Regenachtig vandaag, dus kw aan van bij het vertrek. Er staan ons flink wat klimmetjes te wachten. Maar goed gaat het niet want ik volg iets te braaf de track en we slaan te vroeg rechtsaf en beginnen aan een nodeloze zeer steile klimpartij. Gelukkig hebben we de fout snel door, we keren terug en rijden het bos in. Maar dat is een ondoenbare weg, na 500m klimmen en dalen over een bospad vol stenen houden we het voor bekeken en zoeken zelf de weg ipv de track te volgen. Omdat het gisteren laat was, hebben we die niet meer gecontroleerd. De laatste ritten hadden we er geen problemen meer mee, maar nu begint het opnieuw. Net vanmorgen kreeg ik bericht van Europafietsers dat hun track exact de beschreven weg volgt, en dat we volgens hen een track van een andere website gebruiken. Niet dus, dat is weer zo'n gemakkelijk excuus, de fout ligt volgens een helpdesk altijd bij de gebruiker! (behalve bij de helpdesk van Servico, maar daar werken natuurlijk de liefste en meest bekwame mensen van helpdeskland 😉).
En zo komt het dat we na een uur nog maar 5 km van de voorziene afstand afgelegd hebben. Aangezien er nog minimum 60 km volgen vandaag zal het wel iets vlotter moeten verlopen willen we voor de donkere klaar zijn. Maar zodra we op de juiste route rijden gaat het goed vooruit, ondanks de vele kuitenbijters die we voorgeschoteld krijgen. We rijden weer langs de Werra, passeren Wasungen met het voormalige vrouwenklooster, en in Waldorf bewonderen we de burchtkerk die volledig heropgebouwd werd na een brand in 2012. De buitenkant is getrouw het oude model gebouwd, het interieur is zeer modern, met prachtige moderne glasramen, zeer stilistisch. Buiten Waldorf moeten we voorbij een compostbedrijf, de stank is niet te harden. Schloss Landsberg ligt weer hoog op een rots, maar in Meiningen rijden we het centrum in om Schloss Elizabethenburg te kunnen bewonderen. Het is een zeer groot wit gebouw met 4 vleugels, rond vensters en deuren zijn donkerbruine omlijstingen gemaakt. Op de binnenkoer een klein parkje en fontein.
Langs enkele volkstuintjes gaan we de stad uit en we passeren een hele reeks vijvers. In Obermassfeld steken we de Werra nog maar eens over via een mooie oude brug met brugkapel uit 1534. Wel weinig van te zien nu door wegenwerken. Dan volgt Themar, een stad met nog 7 torens op de stadsmuur en de Bartholomauskerk, die 4 zeer speciale altaren telt en veel houtsnijwerk bevat.
Hoog boven Themar houden we een middagstop bij een mooie picknickplaats met alweer alleen water en een koek. Normaal zouden we van hieruit het klooster van 'Kloster Vessra' zien liggen, maar de begroeiing zit in de weg. Dat mooie klooster zien we wel na een lange afdaling door een (gesloten) poort, maar we vinden de ingang niet. Hier is ook een soort Bokrijk met vakwerkhuizen, maar die zien we genoeg onderweg dus doen we die omweg niet. Een opeenvolging van steile klimmen en lange afdalingen brengt ons in Hildburghausen. 70 km gereden, 15u30, we hebben nog energie om weeral verder te rijden maar we laten ons geen derde keer op rij vangen en zoeken hier een overnachting. Hotel 'Thüringen Hof' heeft nog 1 kamer vrij, en die is voor ons! We zijn net op tijd binnen want de hemelsluizen gaan open. Goed dat we voor één keer ons verstand gebruikten en hier bleven ipv weeral wat verder te willen gaan!
Als we 2u later de stad in trekken op zoek naar eten (hier kan dat niet), krijgen we een paraplu mee. We hebben pech want de meeste restaurants hebben op maandag hun sluitingsdag. Maar op de hoek van de markt vinden we een kroeg waar we 'iets' kunnen eten. Er zitten enkel mannen, hun Duits klinkt raar, een vreemde tongval. Ze hangen aan de toog en spelen hun geld kwijt op gokkastjes. Waardin Irina brengt de kaart, we kunnen een schnitzel of een schnitzel eten, dus eten we maar een schnitzel 😊. Ze moet wel na onze bestelling enkele keren ergens wat ingrediënten halen, maar we krijgen een mooi gevuld bord met schnitzel, sla en rauwkost, frietjes en een lekkere tomatensaus met champignons en paprika. Meer moet dat voor ons niet zijn!
Iets later op weg vandaag, de lange rit van gisteren vertraagde het dagelijks ritueel van douchen - eten - planning - bloggen. Dat laatste gebeurde pas vanochtend.
Het wordt een zeer merkwaardige rit vandaag, met hoogtes en laagtes. Niet alleen letterlijk, want het parcours is zeer glooiend, maar vooral figuurlijk door de aard van de wegen. We rijden nl voor de eerste keer zowat de helft van de rit langs verkeerswegen, en waar we tot hiertoe meestal een zeer mooi vrijliggend fietspad hadden, moeten we nu vooral op de baan zelf rijden, en dat kilometers lang. Gelukkig is er op zondag nauwelijks vrachtverkeer, maar het weekend-verkeer is zeer gehaast om op zijn bestemming te raken en raast ons voorbij. Maar we rijden ook weer door de velden en bossen, over stukjes oude spoorweg en vlak langs het water.
We beginnen al langs de baan, en zien van ver de mooie kasteelruïne Brandenburg hoog boven Lauchröden liggen. Het zicht vanop de weg is al prachtig, maar we rijden er niet naar toe (4 km klimmen extra zien we niet zitten).
Vlak voor Gerstungen zien we de witte bergen van de kalimijnen opdoemen, heel indrukwekkend, de Monte Kali is 200m hoog! Er vliegen enkele ooievaars rond, nog niet vertrokken naar het zuiden zoals die van Planckendael. In Untersuhl staat een bijzondere ronde kerk, en het is er dorpsfeest, we horen de fanfare nog wat oefenen, ze spelen een leuk deuntje. Speciaal is ook het fietspad op palen door het moerassig deel van Auen, wandelen deden we al vaak over zo'n pad, fietsen nog niet.
In Philistal gaat de route over het binnenplein van het slot. Middaguur, tijd voor een rustpauze bij het mooie terras, maar na een kwartier vruchteloos wachten op bediening houden we het voor bekeken en fietsen we verder. Net als we vertrekken komt er eindelijk iemand te voorschijn, pech jongen, we zoeken wel wat anders. Wij ook pech want er is niets anders kortbij, dus houden we een stop met water en suikerwafel midden in het bos. De boswegel is wel net een euro-radweg 1 pad (route naar Berlijn), maar we verkiezen toch dit pad boven 1,5 km klimmen en dalen over de rijbaan aan +10%, dan schokken we liever wat door elkaar.
We buigen even af naar Vacha om over de oude brug (1342) over de Werra te rijden die symbool staat voor de Duitse eenheid. Er staat ook nog een oude grenstoren.
In Bad Salzungen passeren we het bijzondere Gradierhaus. Het is er heel druk door een wandelevenement, we zoeken hier dus geen slaapplaats maar zoeken opnieuw de rust van het water op, in Breitungen is er ook veel logies. Althans, dat dachten we toch, maar het wordt weer een zoektocht zoals gisteren. Het eerste hotel is op zondag vanaf 14u gesloten, het tweede bestaat niet meer. Voor hotel Seeblick rijden we 3 km rond, de berg op. Het is prachtig gelegen, maar volzet 😒. Net als gasthof 'unter den Linden', alhoewel we daar vermoeden dat de man geen zin had een kamer klaar te maken 😡.
Dus weer maar verder langs de baan. Wat verderop stopt net een oude stoomlocomotief, glanzend zwart met rode wielen, een prachtexemplaar! 10 ton kolen en 34 kubieke meter water zorgen voor de aandrijving, het geheel weegt over de 150 ton. Mooi om zien, tot hij vertrekt en met een zwarte rookpluim de lucht verpest.
Genoeg langs de baan gereden, we nemen de iets langere variant door de velden. En daar worden we voor beloond want bij het binnenrijden van Wernshausen stoppen we bij gasthof 'Feldschlössen'. Daar hebben we wel geluk zoals de baas zegt. We slapen vannacht in een mooi ingerichte trekkershut : salon, badkamer, zalig bed, vloerverwarming, tv en Wifi, alles is aanwezig. Vlug afladen en iets gaan drinken in de 'gästestube'. Dit is duidelijk een plattelandskroeg waar 'ons kent ons' geldt, maar waar vreemdelingen zoals wij ook welkom zijn. We worden onmiddellijk opgenomen in het gesprek, en bij het buitengaan kloppen de gasten ook op onze tafel tweemaal, een gewoonte hier om geluk af te dwingen voor de tafelgenoten. De rekening wordt op een bierviltje bijgehouden. En die rekening is ongewoon laag : voor avondeten (tweemaal cordon blue met sla en frietjes, het duurste op de kaart), 4 weizen, overnachting en royaal ontbijt betalen we slechts 69. We zijn wel in het voormalige Oost-Duitsland, maar dit is toch wel bijzonder goedkoop. De vriendelijkheid en ongedwongenheid van de gastheer zorgen ervoor dat we helemaal geen spijt hebben dat ze in Breitungen geen plaats hadden voor ons.
Rit 9 : Witzenhausen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
Rit 9 : Witzenhauzen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
De kerkklokken zorgen er om 7u voor dat ik geen 100 jaar slaap, en ik kus dan maar mijn prins wakker.
Er is een bont gezelschap in het hotel aanwezig dat blijkbaar iets te maken heeft met de 'kersenprinses' die hier elk jaar verkozen wordt. We zien dames en heren met lange zwarte capes en allerlei attributen samen vertrekken, ik denk dat je het kan vergelijken met de prins carnaval verkiezingen bij ons.
Het mooie weer is wel voorbij. We vertrekken onder een bewolkte hemel, voorlopig houden we het nog droog. Na 500 m hebben we al prijs : wegomlegging, want de fietsbrug wat verderop is onderbroken. Twee bordjes, en dan moeten we het zelf uitzoeken, als je niet van de streek bent is dat verre van evident. We komen daardoor langs een andere kant dan voorzien Unterrieden binnen, en zien zo weer een staaltje van strobaalkunst : een beertje, enkele meters hoog, enkel strobalen gebruikt, gezicht erin gebrand, schattig om zien. Dit kunstwerk staat er ter gelegenheid van de 'beerfeste' dit weekend. Heel het dorp hangt vol met vlaggen en slingers, geen idee waarom die beer hier vereerd wordt, geen mens op straat om het te vragen, het openingsfeest gisteren zal wat zwaar geweest zijn.
Het fietspad slingert verder door de velden en langs de Werra. De oude grensweg trekt hier een spoor door het landschap. Hoog boven Werleshausen zien we weer een prachtige burcht (Ludwigstein) te hoog om naar toe te rijden, zoals we er al meer zagen en nog zullen zien.
Na een watermolen klimmen we zeer steil de stad Allendorf in, weer een pareltje met straten vol oude vakwerkhuizen. Het is opvallend hoe mooi die onderhouden worden, de gekleurde balken steken mooi af tegen de witte vlakken, heel uitzonderlijk zie je gekleurde vlakken met een donkere bruine balk tussen. Ook de vorm van die huizen is zeer speciaal, met loggia's en torentjes.
Het dal van de Werra is hier heel breed. Burg Fürstenstein domineert weer de omgeving. In Albungen nemen we deze keer wel het kortere alternatief door de weiden, niet alleen om 3 km te kunnen afsnijden, maar vooral om van de rust en de stilte in het natuurreservaat te kunnen genieten. Het fietspad is iets minder goed, maar helemaal niet zo erbarmelijk als op de weg naar Berlijn.
Rond 12u begint het te druppelen. Tijd voor de middagstop in Jestädt, waar we ergens een kleine sla willen eten, maar klein kennen de Duitsers niet, het is een overvol bord, meer dan een volledige maaltijd. En dat voor maar 10.
Na de sla regent het nog steeds zachtjes, dus toch maar kw aan. We rijden langs een hele reeks vijvers Eschwege binnen. Weer vakwerkhuizen, en twee mooie torens. Langs visvijvers en mooie boompartijen gaat het naar Wanfried waar een bijzondere fietsconstructie staat net op de voormalige grens. Het grensmuseum is hier te voet te bereiken, dat zal voor een andere keer zijn. Enkele km over een oude spoorweg en we zijn na 60 km om 15u al in Treffurt, met weer hoog boven de stad de burcht 'Normannstein'. Normaal was dit het eindpunt vandaag, maar het is nog vroeg, er is hier weinig animo, en ondanks het matige gedruppel hebben we nog wel zin in wat extra km. Dus wij verder richting Creuzburg.
Het dal is nu veel smaller, de Werra slingert door een kloof met fraai uitgeslepen rotsformaties. Mihla, één van de oudste stadjes, heeft nog veel wegen met oost-Duitse keitjes. We zoeken er tevergeefs naar een slaapplaats : hotel Grozes Burcht zit vol, Zur Schwan bestaat niet meer, Hotel Mihla is pas vanaf 18u open en ziet er niet aantrekkelijk uit, en de B&B zijn niet te vinden. Op naar het volgende dorp, het oude Creuzburg, maar door de 'Pretorius-tage' zijn alle hotels volzet. Spijtig want het alte Posthaus zag er zeer gezellig uit.
Over de oude romeinse brug met Liboriuskapel weeral verder. Een bospad langs de Werra, ook in Hörschel geen bed voor ons. In Neuenhof vergis ik me van weg en rij het centrum door ipv rond te rijden. Was het de voorzienigheid die me deed missen? We stoppen bij landhotel 'Im Guten Quelle', een wat aftands gebouw, maar er is nog plaats voor ons. Eindelijk! Het is 18u30, en we zijn 30 km verder dan voorgenomen. Douchen, eten en bed in. Het is welletjes geweest voor vandaag.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhauzen. De kamer van Doornroosje.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhausen. De kamer van Doornroosje.
Als er Bad in de naam van een Duitse stad of dorp staat, dan duidt dat op een kuuroord. Dat is ook hier weer het geval. Het verklaart het grote aantal hotels en pensions in een plaats die voor de rest niet veel te bieden heeft. Er is wel het mooie raadhuis, er is de samenvloeiing van Diemel en Wesel, er is het Invalidenhaus en het Sole-Gradierwerk (zie ook rit 5) dat al 200 jaar bestaat. Het trekt een ouder publiek aan, wij zijn de jongste gasten in het hotel.
De zon schijnt volop als we vertrekken, maar het is nog maar 8° buiten, dus lange broek aan en extra trui. Alhoewel er een rustig alternatief voorzien is op de noordoever van de Weser, vertrekken we toch langs de zuidoever langs een autoweg. Ja, ik geef het toe, ik ben maar een watje, maar de omschrijving 'heuvelachtig' en vooral 'steile afdaling van 25% over grindweg' rechtvaardigen volgens mij deze keuze. En we rijden over een 2 meter breed fietspad, veilig afgescheiden van de baan waar nauwelijks verkeer op is. Maar we rijden wel in de schaduw, terwijl de overkant in de zon ligt. Op een warme middag ben je blij met die schaduw, maar op deze koude morgen heb je toch wel spijt dat de handschoenen thuis bleven (Paul vond die eerst overbodig, nu niet meer). En na 8 km vervloek ik mijn keuze, want het veer van Wahmbeck vaart niet wegens te lage waterstand. Dus terug omhoog en verder langs de weg, natuurlijk geen mooi fietspad meer. Even oriënteren en in Lippoldsberg vaart het veer wel. Het is een zeer speciaal veer : het werkt enkel met de kracht van de stroming, er komt geen motor aan te pas. Zeer ingenieus gevonden! En de veerman is een zeer vriendelijke man die een vrolijk praatje met ons slaat. Dus toch nog een geluk dat we dit veer konden nemen.
Langs een zeer glooiend parcours gaat het verder langs de Weser. We komen zeer veel trekkers tegen, wel vanuit de andere richting. Dat is wel normaal : de Weser-route is een zeer gekende en geliefde lange-afstands-fietsroute, vooral stroomafwaarts vanuit Hann.Munden tot Bremen. Wij doen natuurlijk weer tegendraads en rijden stroomopwaarts.
In Bursvelde bewonderen we de kerk en benedictijner abdij uit 1093. Na nog enkele pittige klimmetjes komen we aan in Hann.Munden, einde van etappe 2.
Hann. Munden is een fraai stadje met meer dan 700 gerestaureerde vakwerkhuizen uit de 16de eeuw, een lust voor het oog om daar rond te rijden. Wij eten een flammkuchen op het marktplein bij het schitterende raadhuis, en drinken er een bier van Dr Eisenbart bij. Deze Dr was een kleurrijk figuur die voor iedereen wel een medicijn voorhanden had. In deze stad komen de Werra en Fulda samen om verder te gaan als de Weser. Wij zullen nu de Werra verder volgen.
Etappe 2 was landschappelijk uiterst mooi en afwisselend, met de bossen, de kronkelende Diemel, de wijdse velden en de charmante dorpjes vol vakwerkhuizen. Etappe 3 belooft nog van dat.
Eerst moeten we de stad nog uit, maar al snel rijden we over een smalle bosweg pal naast het water. Goed dat er hier nauwelijks tegenliggers zijn. Klimmen en dalen, en dan zijn we in Witzenhauzen, gekend als 'kersenstad', wegens de wel 150000 kersenbomen rond de stad. Het oude centrum is weer zeer mooi om zien. We vinden een kamer in het burchthotel, elke kamer heeft een sprookjesthema, en wij slapen in de suite van 'Doornroosje'. Nu maar hopen dat ik geen 100 jaar slaap ☺️
Het verbaasde de hotelbaas echt dat wij zijn hotel gevonden hadden. Nochthans is dat niet zo moeilijk : bij het binnenrijden van het dorp staan er wegwijzers naar. Daar is hij blijkbaar niet van op de hoogte. Hij moet duidelijk nog veel leren. Misschien is hij nog geen toeristen gewoon, want seizoenarbeiders logeren hier wel.
Gisteren nog goed nieuws van de Europa-fietsers in de mailbox gevonden. Op hun website had ik de vraag gesteld waarom track en beschreven route niet overeen komen. Blijkt dat ze die opmerking nog al gekregen hebben, ze gaan het dus onderzoeken. Héhé, dat lucht op, het ligt dus niet aan ons of onze gps. Maar we zullen dus wel elke avond de track extra moeten nakijken. Werk voor Paul, zo heeft hij ook wat te doen terwijl ik schrijf.
Het heeft vannacht flink geregend en daardoor is het fors afgekoeld. We moeten al direct beginnen met een sterke klim door het bos, tot 429 m hoog. Maar dan een immens lange afdaling, zo gaat het goed vooruit. Zeker omdat het flink waait, vooral in ons voordeel (dat mag ook al eens). In Schervede verlaten we de Altenau en rijden verder via de Diemel. Net voor Warburg passeren we een boerderij waar wisenten, de Europese bizon, gekweekt worden. Zo achter de prikkeldraad-omheining zien het er rustige beesten uit, ik wil ze toch liever niet op mijn pad kruisen. Warburg zelf is een stad gebouwd op 2 heuvels zo'n 50 m boven de Diemel. Van ver heb je al een mooi zicht op de stad met de vele vakwerkhuizen. Wij rijden verder door de bossen langs de Diemel en komen in Trendelburg aan. Daar klimmen we zuchtend en puffend 60 m omhoog om op het terras van het uitzicht te genieten. Trendelburg is een middeleeuwse stad waarvan de muren en het kasteel nog compleet aanwezig zijn. De grote toren van het kasteel stond model voor het sprookje van Rapunzel. Er zijn enkele bijzondere huizen in de dorpskern, vooral het raadhuis oogt speciaal. Wij eten een lekkere forel in het restaurant van de burcht waar ook een hotel in ondergebracht is.
Wij rijden verder heuvel op en heuvel af langs de Diemel. Met de nog aangewakkerde wind in de rug gaat dat vlot. Er vallen ook wat regendruppels, te weinig om kw aan te trekken, teveel om echt droog te blijven. Bij Deisel rijden we door de 'eisenbahntunnel' , een oude spoorwegtunnel door de berg om de bocht van de Diemel af te snijden. We komen nog voorbij een struisvogel-boerderij, en even verderop staan er weer kamelen in een wei. Zijn we echt wel in Duitsland? We passeren Helmarshausen met hoog boven het dorp de ruïne Krukenburg, al van heel ver te zien, en rijden Bad Karlshafen binnen. Alle gebouwen zijn hier wit, geen opdringerige uithangborden maar de naam van de zaak staat met zwierige letters boven de deur geschreven. Het zorgt voor een speciale sfeer, en oogt zeer netjes. In dit dorp mondt de Diemel in de Weser, die we vanaf morgen zullen volgen.
Elke ochtend bij het uitchecken wil men meer weten over onze tocht. Ook vandaag in het toch wel mooie zakenhotel is men zeer geïnteresseerd in onze avonturen.
Met goede moed beginnen we aan onze tocht die waarschijnlijk een hele zoektocht zal worden. We verlaten Lippstadt langs alweer een zeer mooi park. Dat is hier echt wel opvallend, al het groen in de stad en vaak een zeer mooi park aan de rand waar je prachtig door kunt fietsen en wandelen. Al snel fietsen we weer langs de Lippe, en aan de rand van het bos zien we een 5-tal hazen lopen. Het groepje jonge trekkers - nou ja, jong, tussen 30 en 40 is jong voor ons - komen we ook weer tegen. Zij zijn op weg naar huis in Paderborn, en hebben er een hele tocht opzitten. Één van hen vindt dat we op de verkeerde weg zitten om vanuit België naar Praag te fietsen, ik vermoed dat hij niet goed kan situeren waar we vandaan komen.
Tot net voor Delbrück zijn de markeringen goed te volgen, maar dan moeten we een variant volgen, en daar begint de eerste zoektocht. Enkele keren stoppen, kaartjes raadplegen, en dan vinden we toch de mooie route die ons langs het oude Boker-Kanal voert. Hier en daar een overblijfsel van een sluis, of het kanaal echt voor de scheepvaart gediend heeft betwijfelen we wel. Langs slootjes en kanaaltjes komen we uit bij de Lippe See, en via alweer een groot park bij Schloss Neuhaus. Een immens groot wit gebouw, vierkantig, op de 4 hoeken grote torens, heel mooi om zien. Langs de Pader, de kortste rivier van Duitsland (slechts 4 km), rijden we Paderborn binnen. Een mooie stad die we ook aandeden op terugweg van onze tocht naar Berlijn. Op het kerkplein bij de majestueuze dom is het net markt, dus een drukte van jewelste. We vinden weer de weg niet, maar een vriendelijke Duitser helpt ons verder (de wegwijzers waren door de marktkramen niet te zien). Even verderop houden we halt op het terras van café Campus.
Hier eindigt etappe 1 (voor ons eigenlijk 2 door de aanloop tot Wesel). Tot nu zeer aangenaam fietsen door een gevarieerd landschap, nog meer natuur als 2 jaar geleden, wel minder bezienswaardigheden, veel betere wegen, maar slechte track (zie gisteren). De Römer-Lippe-route eindigt hier, vanaf nu volgen we achtereenvolgens de Alme-radweg, de Altenau-radweg, de Diemel-radweg en tenslotte de Weser-radweg, elk met zijn eigen symbool (en varianten). Dat wordt wennen om te kunnen volgen.
De weg zoeken in een drukke stad is niet gemakkelijk, en al na 1 km gaat het fout : een ontbrekend bordje, we gaan rechtdoor ipv rechtsaf, en pas na een km klimmen hebben we door dat we fout zitten. Een nieuwe zoektocht begint. Net buiten Paderborn kunnen we normaal gezien de track terug volgen, dus oriënteren we ons daarop om terug aan te pikken. Dat lukt pas na Borchen, 10 km en veel gevloek en gezucht verder. Maar vanaf dan is de track zoals het hoort een goede leidraad. We rijden door het dal van de Altenau over kleine wegen en passeren de 'Kluskapelle', geen idee waarom het mooie kapelletje zo heet. In Husen zijn er net schuttersfeesten geweest, het dorpje is nog helemaal versierd. Geen hotels hier, dus moeten we nog verder. We rijden nog langs een voormalig stuwmeer, en beginnen dan aan een flinke klim (tot 400 m) richting Blankenrode, Blankenberge past beter als naam. Gelukkig over een mooie asfaltweg, dat klimt toch wel makkelijker. Met een bang hartje rijden we tot het enige hotel hier in de omgeving. De hotelbaas kijkt raar op als we naar een kamer voor een nacht vragen. Het kan, als we een half uur geduld hebben zodat zijn vrouw ze klaar kan maken. Drie kwartier later horen we dat ze de boel nog maar net overgenomen hebben en nog niet alles klaar is. Het restaurant functioneert nog niet, en in het dorp is er ook niets te krijgen. Slik 😳, goed dat we vanmiddag al wat aten, nu zal het een peperkoek als avondmaal worden. Maar als we een half uur later gedoucht zijn, komt de jonge vrouw vertellen dat ze wel voor een 'abendbrot' kan zorgen. Dat is altijd beter dan niets, en nog eens een kwartier later kunnen we toch nog wat broodjes met lekker beleg eten. Oef, dat liep vandaag toch nog allemaal goed af!
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Ofwel heeft er niemand gesnurkt, ofwel hebben we allebei zeer diep geslapen want de uitwijkmogelijkheid is niet gebruikt. Onszelf kennende zal het tweede wel van toepassing zijn.
Terug aanknopen met de route is niet zo eenvoudig. We reden gisteren kriskras door de stad alvorens dit hotel te vinden, en kunnen ons niet meer juist oriënteren. De hotelvrouw zet ons op de goede weg en even later rijden we langs het kanaal. We passeren vlak langs een reusachtige kerncentrale. Een Engelstalig koppel trekkers passeert ons, ze zijn ook op weg naar Lippstadt. We ontmoeten elkaar verschillende keren. Het is zeer mooi en rustig rijden tussen Lippe en kanaal.
In Hamm is de dijk opgebroken ter hoogte van het Adenhauer-park, maar deze keer is er een goede en duidelijke omleiding voorzien. En zo komen we langs het Gradierwerk van Hamm. Dit is een groot houten bouwwerk waar takken van de zwarte doornstruik in verwerkt zijn. Water druppelt langs die takken naar beneden zodat gezonde zoute lucht vrijkomt. Er staan bankjes onder zodat men deze lucht kan inademen. Veel verschil hebben wij evenwel niet gemerkt, het was wel een speciaal bouwwerk. Het park waarin dit staat is trouwens zeer mooi aangelegd, we spotten ook enkele zwarte eekhoorns.
Even buiten Hamm zouden we een alternatief door het bos kunnen nemen, maar dat zijn weer extra km en we moeten ergens een zijrivier over met een handveer. Dat is wel leuk als je dat nog nooit gedaan hebt, maar in Nederland kom je dat vaak tegen en wij weten dat het hard labeur is. Daarom blijven wij het jaagpad langs het Datteln-Hamm-kanal volgen en passeren weer een kerncentrale.
In Lippborg zoeken we weer tevergeefs naar een drank-en eetgelegenheid. Net nu we een goed maar toch wel karig ontbijt hadden is hier niets te vinden. Dus op de eerste bank op een rustig plekje eten we wat van het noodrantsoen. Weeral overleggen over de te volgen weg, want track en fietsgids kloppen totaal niet. En dat wordt verderop nog wat erger. De gevolgde route is mooi en rustig, door zeer prachtige dreven, soms door de velden en de bossen, maar we weten niet waar we juist zijn. En het wordt nog erger als de römer-Lippe-route ook nog eens een andere kant op gaat.
Om duidelijk te maken wat dit betekent, even wat uitleg :
De fietsroute is beschreven in een fietsgids, en ingetekend op kaartjes om te oriënteren.
De track is de digitale versie van deze fietsroute die we in de gps geladen hebben.
De römer-Lippe-route is de gemarkeerde route waarvan de fietsroute naar Praag gebruik maakt, in de gids staat dat je 'gewoon de wegwijzers hiervan moet volgen, tenzij anders aan gegeven'.
Idealiter vallen die drie samen. Maar vandaag meer niet dan wel. En dat is meer dan vervelend :
Het is tijdsverspillend want we moeten bij elke fietswegwijzer stoppen, boekje erbij nemen, track op gps checken, en kunnen dan pas weer vertrekken.
Het is energieverslindend, stoppen en terug vertrekken, en steeds extra km.
Het is e-ner-ve-rend 😡
(En mijn kindjes weten dat dat laatste de doorslag geeft.)
Het is nog geen 3u, nog geen 70 km gereden, maar we hebben er even genoeg van. We besluiten in Lippstadt te overnachten, deze stad is de moeite waard om te bezoeken, en volgende logies zijn pas in Paderborn (25 km verder) te vinden. Grote stad, moeilijk logies te vinden. Toch vinden we iets in het centrum, het is nog vroeg en kunnen de stad bezoeken. Zeer mooie gebouwen en veel grote imponerende kerken. Eten doen we in een Italiaans restaurant gevestigd in een oud vakwerkhuis, met binnen mooi houtsnijwerk aan de muren en een gewelfd plafond. En het is er zeer lekker.
Terug in het hotel vergelijken we track en fietsgids, de track gaat weer een andere kant op, die volgen we morgen zeker niet. Laat ons hopen dat de Römer-Lippe-route goed aangeduid is, anders komen we misschien toch nog in Rome uit 😉.
Rit 4 : Gahlen - Werne. Een brug te weinig, twee bedden teveel!
Rit 4 : Gahlen - Werne. Een brug te weinig, twee bedden teveel!
Vanmorgen om 7u weer gewekt met klokkengelui, zo heeft een mens zijn wekker niet nodig natuurlijk.
Gisterenavond hebben we nog op de website van de europafietsers gekeken of er iets fundamenteels gewijzigd is aan de fietsroute naar Praag. Maar er staan geen aanwijzingen dat dit zo zou zijn, noch wordt er melding gemaakt van werkzaamheden aan het jaagpad. Toch wel vreemd dat onze track de beschreven route niet volgt. We hebben deze gedownload om zorgeloos de weg te vinden, maar nu zijn we niet zo zeker dat we wel juist zitten.
Vol goede moed op weg, en na 2 km moeten we al kiezen : track volgen, of zoals de beschrijving aangeeft langs het jaagpad van het Wesel-Datteln-kanaal. We kiezen het laatste. Het is heerlijk rustig rijden over een breed grindpad, als we naar Berlijn altijd zo'n ondergrond hadden gehad waren we wat gelukkig geweest. Mooi natuurgebied waar we enkele konijntjes en muisjes over de boswegels zien lopen. Zo nu en dan moeten we wel even checken of we nog juist zitten, maar we zijn niet de enigen die dat moeten doen, want een groepje van 4 jongere trekkers rijden we regelmatig terug voorbij terwijl zij de weg zoeken, en zij ons ook natuurlijk. Paul rijdt wel over een groot stuk glas dat uit elkaar barst, gelukkig zonder erg, de banden houden stand. Pas na 23 km, even voorbij Mersch, vallen beschreven route en track terug samen.
In Haltern-am-See wandelen we de binnenstad in. Mooie huizen en enkele mooie beeldgroepen, maar er zijn net heimatfeesten geweest, dus mooie foto's trekken is er niet bij. Wel wat drinken en een pizza delen op een terrasje. Verder langs het stuwmeer, zeer groot, een paradijs voor watersporters. Zelfs op een maandag kunnen we vele zeilboten op het water bewonderen.
Het is weer wat weg zoeken, maar dan volgen we weer kilometers lang het goede jaagpad. Dat verlaten we in Ahsen om de Lippe over te steken en door een natuurgebied richting Bork te gaan. Althans, dat is de bedoeling, maar de brug is volledig afgesloten, geen doorkomen aan, en ook geen omleiding voor fietsers voorzien 😡. Daar staan we weer, totaal niet wetend waarheen. Gelukkig hebben 2 wegenarbeiders ons over en weer zien fietsen, en zij wijzen ons de weg. Het beste is terugkeren naar het kanaal en met een ommetje naar Bork. Weer extra km, weliswaar door een zeer mooi gebied. We passeren de oude kanaalbrug voor boten en zien zo enkele oude sluizen. 10 km verder kunnen we terug de track volgen, gelukkig zijn de aangekondigde werkzaamheden voor de nieuwe brug voorbij, anders hadden we nog eens 5 km extra moeten omrijden. In Bork zoeken we tevergeefs een terrasje, we zullen het met de slinkende watervoorraad moeten doen. En dat net voor Cappenberg, een klim van 8%, op het einde van de rit voel je dat toch wel in de benen. We komen aan bij het prachtige slot uit 1770, er is net een trouwpartij aan de gang, dus kunnen we de tuinen niet in. Maar we kunnen wel een lange afdaling maken naar Werne, einddoel van de dag. We vangen een glimp op van de mooie binnenstad, heel druk, en vinden ons hotel '12 baumen' aan de buitenrand. Nog slechts 1 kamer vrij, een heel appartement met salon en 2 slaapkamers, we krijgen het voor de prijs van een gewone kamer. Als er iemand te hard snurkt hebben we deze keer een uitwijkmogelijkheid 😉
Rit 3 : Walbeck - Gahlen. Voor alles is een eerste keer.
Rit 3 : Walbeck - Gahlen. Voor alles is een eerste keer.
Zoals verwacht maken de kerkklokken ons om 7u helemaal wakker. Een half uur eerder was er al een peloton door de straat gefietst, hoe gek kan je zijn op een zondagochtend.
Ik doe een eerste keer mijn vest aan want het is flink afgekoeld. Gisterenavond net voor 9u werden we hier op een enorm onweer getrakteerd. Op enkele minuten tijd werd het pikdonker. Het donderde en bliksemde, en de regen viel met bakken uit de lucht. Niet verticaal, maar vrijwel helemaal horizontaal door de hevige wind, nog nooit gezien. Een duif probeerde tevergeefs haar nest te bereiken. Max 10 minuten duurde dit spektakel. De gevolgen zien we nu onmiddellijk na het vertrek : de straat ligt bezaaid met bladeren en takken, kleine twijgjes maar ook serieuze takken. We moeten echt laveren tussen al die rommel op straat.
Net voor Geldern komen we de eerste omleiding tegen. 't Is er ineens één die kan tellen : 2 km verder het stadje in, en dan mogen we het zelf uitzoeken 😡. Op goed geluk een kant gekozen en de goden waren ons gunstig gezind want het was de juiste. Wel 4 km omgereden en flink wat tijd verspild. De track is ook moeilijker te volgen, veel draaien en keren, dus rijden we voor het eerst ook enkele keren na elkaar een tiental meter fout.
Wat verderop zien we enkele kamelen in een wei staan. We geloven onze ogen niet, maar hallucineren duidelijk niet want het blijkt een ranch te zijn waar je op kamelen kan leren rijden. Nog nooit tegen gekomen!
De eerste klim verteren we ook goed, en in Wallach rijden we recht naar de binnendijk van de Rijn. Daar staat een jonge kerel die enquêtes afneemt over het fietsen. Normaal doen we daar niet aan mee, maar dit onderwerp ligt ons na aan het hart, en we maken die (knappe 😉) gast echt gelukkig met onze antwoorden.
Het terrasje 'Wacht am Rhein' net voor Wesel is er nog, maar iets kleins eten zoals 2 jaar terug kan vandaag niet : het is zondag dus geldt enkel het zondagsmenu. 3 gangen is wat veel als je nog minimaal 30 km verder wil, gelukkig blijkt nadien dat je ook alleen soep kunt krijgen. Een heerlijke rundsbouillon met ei en groentjes in en een stukje brood is voldoende voor ons.
Hier is deel 1 van onze tocht ten einde (195 km). Het was een mooie rustige rit, veel beter parcours dan 2 jaar terug. De stad Wesel inrijden is wat anders, enkele keren zoeken, maar dan zitten we toch op de eigenlijke route naar Praag. Het eerste gedeelte volgt de Römer-Lippe-route en is goed aangegeven met duidelijke bordjes. Gemakkelijk te volgen denk je dan, maar er zijn 3 varianten van naargelang je de hoofdroute, de waterroute of de romeinse route neemt. Simpel is wel wat anders!
We duiken een eerste keer het bos in. De boswegen zijn zeer goed berijdbaar, niet slijkerig zoals we vreesden na die fikse regenbui. In Krudenburg, een charmant dorpje, steken we de Lippe over en volgen dan het Wesel-Datteln-Kanal. Afbuigen richting Gartrop waar we het zeer mooie Schloz bewonderen en even verderop een knappe watermolen. Dan zouden we volgens de beschrijving opnieuw langs het jaagpad van het kanaal moeten, maar de track én de bewegwijzering stuurt ons het bos in. Omhoog langs een oude immense vuilnisbelt (gelukkig al afgedekt) en voorbij enkele vennen rijden we kilometers om, ver van de uitgetekende route van onze fietsgids maar wel conform de track van de gps. Net voor Gahlen kunnen we ons oriënteren bij een brasserie met de mooie (?) naam 'Zur Scharzdrossel'. Het zoekwerk vroeg veel tijd, het is bijna 4u en 68 km gereden, dus besluiten we in dit dorp logies te zoeken. Dat vinden we 3km verder in hotel 'Zur Mühle'. Eens geïnstalleerd vergelijken we track en fietsgids verder in detail, en zien we dat de komende etappe ook niet gelijkloopt. Dit maakten we ook nog nooit mee. Tja, alles gebeurt dan ook voor een eerste keer 😔.
Rit 2 : Overpelt - Walbeck. Limburgse bossen en heide, en Nederlandse akkervelden.
Rit 2 : Overpelt - Walbeck. Limburgse bossen en heide, en Nederlandse akkervelden.
Na een uitstekend ontbijt zijn we al om 9u30 klaar voor rit 2. Eerst rijden we de 3 km terug die we gisteren van de route afweken tot in Neerpelt aan de jachthaven. Het fietspad over de oude spoorlijn brengt ons tot in Achel. Heerlijk rustig fietsen in de schaduw van de bomen, en dan de Achelse heide op. We waren hier al vaak, en toch rijden we ook deze keer door een ons onbekend gedeelte. De heide staat nog in bloei en kleurt diep purper, met het zonlicht erop is het eens zo mooi. We komen gelukkig niet al teveel andere fietsers tegen want het kronkelige fietspad is wel aan de smalle kant : bij elke tegenligger moeten we flink vertragen en uiterst rechts rijden. Tot Paul's grote spijt passeren we niet langs de Achelse kluis, bekend voor zijn heerlijke trappist. Ik vind het daar nog wat vroeg voor (10u), hij had er wel een op gekregen. Na 13 km komen we wel aan de 'Doodendraad'. Het is een gerestaureerd overblijfsel van de grensversperring die de Duitse bezetter in 1916 tijdens WOI aanlegden tussen het bezette België en neutrale Nederland (332 km lang!). Een dubbele rij elektrische prikkeldraad moest voorkomen dat Belgen naar Nederland vluchtten om zo het Belgisch leger te vervoegen. Ook moest de draad verhinderen dat spionageberichten uit bezet gebied via Nederland de geallieerden bereikten en smokkelaars tegenhouden. Dat lukte gedeeltelijk, vele duizenden raakten er wel door, maar enkele honderden lieten er wel het leven, vandaar de naam 'doodendraad'. Op meerdere plaatsen aan de grens werd deze draad gerestaureerd.
We verlaten de heide en rijden dan vnl langs grote doch rustige wegen door overwegend landbouwgebied. Meestal met vrijliggend fietspad, maar vaak ook met een fietssuggestiestrook, waar in de dorpen de auto's vrolijk op parkeren en je als fietser telkens de rijbaan op moet. Maar dankzij de kaarsrechte wegen schieten we goed op. Na een 38 km passeren we eindelijk een leuk terrasje, 'het Turfke'. We zijn nu in de Brabantse Peel, een gebied waar vroeger veel turf gestoken werd. Twee jaar geleden hielden we hier ook halt, vandaag zitten we hier wel moederziel alleen.
Onze route nu verschilt wel danig met deze van 2 jaar terug want is veel aangenamer rijden. We nemen ditmaal het veer over de Maas tussen Broekhuyzen en Arcen, en rijden Duitsland binnen. Het is nog vroeg, iets na drieën, maar we hebben al in de 80 km gereden. Dus kijken we al uit naar een hotel, en rijden even van de route weg naar het centrum van Walbeck. Aan het marktplein vinden we er Posthotel 'Haus Deckers', dat nog een kamer voor ons heeft. Het hotel bestaat al sinds 1863, wij slapen in het oude gedeelte in de 'Musikerkamer'. Heerlijk koel, maar wel net over de kerk, en de klok slaat elk kwartier. We zullen dus morgen wel op tijd wakker zijn.
Hoe we aan de startplaats van de beschreven route zouden geraken, is lang een groot vraagteken geweest. Zelfs langs de kortste weg ligt Millingen ruim 200 fietskm van huis, dus zowat 3 fietsdagen. Maar de steden Nijmegen en Arnhem zijn slechts 20 km van de startplaats verwijderd, en er is een goede treinverbinding met slechts 1 overstap (in Breda) vanuit Mechelen mogelijk. Echter, wie onze vorige fietsreizen gevolgd heeft, zal zich misschien nog wel herinneren dat mijn lieve wederhelft totaal geen liefhebber is om de combinatie fiets en trein uit te proberen. Na lang aandringen wou hij het deze keer toch eens wagen, tot er begin augustus in de Standaard een artikel verscheen over de ervaringen die anderen hadden met trein-fietsreizen. Met natuurlijk de nadruk op horror-verhalen : overvolle treinen, fietswagon onbestaande of ingenomen door andere reizigers, last-minute perronwijzigingen (trapje op en af met bepakte fiets is geen lolletje), enz. De appetijt om daar zelf aan te beginnen was dus weer weg. Tijd voor plan B : de flixbus heeft een verbinding tussen Antwerpen en Nijmegen, zonder overstap, en mits tijdige reservatie kan de fiets mee. Dat zagen we al helemaal zitten, tot we eens rondvroegen naar ervaringen met dit transport. We kregen nog ergere horrorverhalen te horen : flinke vertragingen, fiets in bagageruim gegooid met alle andere bagage er bovenop, chauffeur weigert ondanks reservatie fietsen mee te nemen, slechts plaats voor één fiets, ... Maw : ook dit plan belandt in de prullenbak, over naar plan C. Net als bij de fietsreis naar Berlijn hebben we de dichtstbijzijnde plaats gezocht waar we kunnen aanknopen met de route, en dat is opnieuw Wesel (Duitsland). Het betekent een 100 km extra fietsen, in plaats van een dag treinen wordt het dus een extra fietsdag. Met wat knip-en plakwerk hebben we deze keer zelf een route daarheen samengesteld ( op onze fietstocht naar Berlijn leek dit deel vaak meer een mtb-route). Sommige delen kennen we al, andere zijn nieuw. We weten niet wat we kunnen verwachten van de aard van de weg (ondergrond, verkeersdrukte, al dan niet fietspad, ...) of wat er te zien valt, maar dat maakt het net iets avontuurlijker.
En zo komt het dus dat we vandaag om 11u niet richting Mechelen of Antwerpen vertrekken, maar opnieuw richting Herentals rijden. De zon schijnt volop, de matige wind blaast vooral in ons voordeel, en de eigen route is vlot te volgen. Daardoor zijn we anderhalf uur later en 28 km verder in Herentals waar we halt houden bij het 'Haveke', een terras aan het water. Hebben ze daar toch zeker Gouden Carolus triple op het vat staan, te verleidelijk om neen tegen te zeggen, daar gaat mijn goed voornemen om onderweg geen bier te drinken. De sandwiches smaken er heerlijk bij, en een half uur later rijden we verder langs het Kempisch kanaal. De track is deze keer beter te volgen, er zijn zowaar geen wegenwerken, we houden nog een drankstop bij taverne 'jagersrust', rijden kilometers lang langs het water, en zijn al voor 17u00 bij onze eindbestemming vandaag : hotel 'de secretaris' in Overpelt. Super vriendelijke ontvangst, leuke babbel over onze tocht, en 's avonds een heerlijk dineetje op het terras, een adresje om te onthouden! Enig minpunt vandaag : een slaapplaats voor morgen is weer niet eenvoudig te vinden, na een uur googelen houden we het voor bekeken. We zullen wel zien waar we terecht komen morgen.
Met een jaar vertraging (door familiale omstandigheden) vertrekken we morgen 30 augustus naar Praag. Het wordt een fietstocht van ruim 1100 km langs een hele reeks bekende en minder bekende rivieren : de Rijn, Lippe, Diemel,Weser, Werra, Main, Kösseine, Ohre, Berounka en tenslotte de Moldau. Onderweg passeren we oude steden, kuuroorden, kastelen en burchten. Vlak zal de tocht niet worden, want we passeren weer langs Paderborn en nadien moeten we het Fichtel-gebergte over. Onze leidraad wordt de gids 'Fietsen naar Praag' van Wouter Bazen en Wim Kooij. Zij starten in Millingen-aan-de-Rijn (Nederland), wij vertrekken vanuit Keerbergen en pikken hun route op in Wesel (Duitsland). 2 weken later hopen we in Praag aan te komen, waar we enkele dagen zullen verblijven om deze prachtige stad te verkennen. De terugtocht brengt ons eerst terug tot Plzen, en vervolgens Regensburg. Daar volgen we het traject van de Limes fietsroute, de route die de noordgrens van het Romeinse rijk beschrijft (Clements Sweerman). In de omgeving van Keulen buigen wij af naar huis. Tot zover de planning. Veel zal afhangen van het weer, de toestand van de weg (ik probeer er deze keer niet teveel over te klagen), en de hellingen. Als alles goed verloopt mag u weer elke dag een verslag van onze belevenissen verwachten (voor zover de Wifi dit toelaat tenminste). Een hele tocht dus, zowat 2400 km, we zijn er klaar voor en kijken er naar uit!
Met een jaar vertraging (door familiale omstandigheden) vertrekken we morgen 30 augustus naar Praag. Het wordt een fietstocht van ruim 1100 km langs een hele reeks bekende en minder bekende rivieren : de Rijn, Lippe, Diemel,Weser, Werra, Main, Kösseine, Ohre, Berounka en tenslotte de Moldau. Onderweg passeren we oude steden, kuuroorden, kastelen en burchten. Vlak zal de tocht niet worden, want we passeren weer langs Paderborn en nadien moeten we het Fichtel-gebergte over.
