Rit 4 : Gahlen - Werne. Een brug te weinig, twee bedden teveel!
Rit 4 : Gahlen - Werne. Een brug te weinig, twee bedden teveel!
Vanmorgen om 7u weer gewekt met klokkengelui, zo heeft een mens zijn wekker niet nodig natuurlijk.
Gisterenavond hebben we nog op de website van de europafietsers gekeken of er iets fundamenteels gewijzigd is aan de fietsroute naar Praag. Maar er staan geen aanwijzingen dat dit zo zou zijn, noch wordt er melding gemaakt van werkzaamheden aan het jaagpad. Toch wel vreemd dat onze track de beschreven route niet volgt. We hebben deze gedownload om zorgeloos de weg te vinden, maar nu zijn we niet zo zeker dat we wel juist zitten.
Vol goede moed op weg, en na 2 km moeten we al kiezen : track volgen, of zoals de beschrijving aangeeft langs het jaagpad van het Wesel-Datteln-kanaal. We kiezen het laatste. Het is heerlijk rustig rijden over een breed grindpad, als we naar Berlijn altijd zo'n ondergrond hadden gehad waren we wat gelukkig geweest. Mooi natuurgebied waar we enkele konijntjes en muisjes over de boswegels zien lopen. Zo nu en dan moeten we wel even checken of we nog juist zitten, maar we zijn niet de enigen die dat moeten doen, want een groepje van 4 jongere trekkers rijden we regelmatig terug voorbij terwijl zij de weg zoeken, en zij ons ook natuurlijk. Paul rijdt wel over een groot stuk glas dat uit elkaar barst, gelukkig zonder erg, de banden houden stand. Pas na 23 km, even voorbij Mersch, vallen beschreven route en track terug samen.
In Haltern-am-See wandelen we de binnenstad in. Mooie huizen en enkele mooie beeldgroepen, maar er zijn net heimatfeesten geweest, dus mooie foto's trekken is er niet bij. Wel wat drinken en een pizza delen op een terrasje. Verder langs het stuwmeer, zeer groot, een paradijs voor watersporters. Zelfs op een maandag kunnen we vele zeilboten op het water bewonderen.
Het is weer wat weg zoeken, maar dan volgen we weer kilometers lang het goede jaagpad. Dat verlaten we in Ahsen om de Lippe over te steken en door een natuurgebied richting Bork te gaan. Althans, dat is de bedoeling, maar de brug is volledig afgesloten, geen doorkomen aan, en ook geen omleiding voor fietsers voorzien 😡. Daar staan we weer, totaal niet wetend waarheen. Gelukkig hebben 2 wegenarbeiders ons over en weer zien fietsen, en zij wijzen ons de weg. Het beste is terugkeren naar het kanaal en met een ommetje naar Bork. Weer extra km, weliswaar door een zeer mooi gebied. We passeren de oude kanaalbrug voor boten en zien zo enkele oude sluizen. 10 km verder kunnen we terug de track volgen, gelukkig zijn de aangekondigde werkzaamheden voor de nieuwe brug voorbij, anders hadden we nog eens 5 km extra moeten omrijden. In Bork zoeken we tevergeefs een terrasje, we zullen het met de slinkende watervoorraad moeten doen. En dat net voor Cappenberg, een klim van 8%, op het einde van de rit voel je dat toch wel in de benen. We komen aan bij het prachtige slot uit 1770, er is net een trouwpartij aan de gang, dus kunnen we de tuinen niet in. Maar we kunnen wel een lange afdaling maken naar Werne, einddoel van de dag. We vangen een glimp op van de mooie binnenstad, heel druk, en vinden ons hotel '12 baumen' aan de buitenrand. Nog slechts 1 kamer vrij, een heel appartement met salon en 2 slaapkamers, we krijgen het voor de prijs van een gewone kamer. Als er iemand te hard snurkt hebben we deze keer een uitwijkmogelijkheid 😉
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Rit 5 : Werne - Lippstadt. Welke weg leidt naar Praag?
Ofwel heeft er niemand gesnurkt, ofwel hebben we allebei zeer diep geslapen want de uitwijkmogelijkheid is niet gebruikt. Onszelf kennende zal het tweede wel van toepassing zijn.
Terug aanknopen met de route is niet zo eenvoudig. We reden gisteren kriskras door de stad alvorens dit hotel te vinden, en kunnen ons niet meer juist oriënteren. De hotelvrouw zet ons op de goede weg en even later rijden we langs het kanaal. We passeren vlak langs een reusachtige kerncentrale. Een Engelstalig koppel trekkers passeert ons, ze zijn ook op weg naar Lippstadt. We ontmoeten elkaar verschillende keren. Het is zeer mooi en rustig rijden tussen Lippe en kanaal.
In Hamm is de dijk opgebroken ter hoogte van het Adenhauer-park, maar deze keer is er een goede en duidelijke omleiding voorzien. En zo komen we langs het Gradierwerk van Hamm. Dit is een groot houten bouwwerk waar takken van de zwarte doornstruik in verwerkt zijn. Water druppelt langs die takken naar beneden zodat gezonde zoute lucht vrijkomt. Er staan bankjes onder zodat men deze lucht kan inademen. Veel verschil hebben wij evenwel niet gemerkt, het was wel een speciaal bouwwerk. Het park waarin dit staat is trouwens zeer mooi aangelegd, we spotten ook enkele zwarte eekhoorns.
Even buiten Hamm zouden we een alternatief door het bos kunnen nemen, maar dat zijn weer extra km en we moeten ergens een zijrivier over met een handveer. Dat is wel leuk als je dat nog nooit gedaan hebt, maar in Nederland kom je dat vaak tegen en wij weten dat het hard labeur is. Daarom blijven wij het jaagpad langs het Datteln-Hamm-kanal volgen en passeren weer een kerncentrale.
In Lippborg zoeken we weer tevergeefs naar een drank-en eetgelegenheid. Net nu we een goed maar toch wel karig ontbijt hadden is hier niets te vinden. Dus op de eerste bank op een rustig plekje eten we wat van het noodrantsoen. Weeral overleggen over de te volgen weg, want track en fietsgids kloppen totaal niet. En dat wordt verderop nog wat erger. De gevolgde route is mooi en rustig, door zeer prachtige dreven, soms door de velden en de bossen, maar we weten niet waar we juist zijn. En het wordt nog erger als de römer-Lippe-route ook nog eens een andere kant op gaat.
Om duidelijk te maken wat dit betekent, even wat uitleg :
De fietsroute is beschreven in een fietsgids, en ingetekend op kaartjes om te oriënteren.
De track is de digitale versie van deze fietsroute die we in de gps geladen hebben.
De römer-Lippe-route is de gemarkeerde route waarvan de fietsroute naar Praag gebruik maakt, in de gids staat dat je 'gewoon de wegwijzers hiervan moet volgen, tenzij anders aan gegeven'.
Idealiter vallen die drie samen. Maar vandaag meer niet dan wel. En dat is meer dan vervelend :
Het is tijdsverspillend want we moeten bij elke fietswegwijzer stoppen, boekje erbij nemen, track op gps checken, en kunnen dan pas weer vertrekken.
Het is energieverslindend, stoppen en terug vertrekken, en steeds extra km.
Het is e-ner-ve-rend 😡
(En mijn kindjes weten dat dat laatste de doorslag geeft.)
Het is nog geen 3u, nog geen 70 km gereden, maar we hebben er even genoeg van. We besluiten in Lippstadt te overnachten, deze stad is de moeite waard om te bezoeken, en volgende logies zijn pas in Paderborn (25 km verder) te vinden. Grote stad, moeilijk logies te vinden. Toch vinden we iets in het centrum, het is nog vroeg en kunnen de stad bezoeken. Zeer mooie gebouwen en veel grote imponerende kerken. Eten doen we in een Italiaans restaurant gevestigd in een oud vakwerkhuis, met binnen mooi houtsnijwerk aan de muren en een gewelfd plafond. En het is er zeer lekker.
Terug in het hotel vergelijken we track en fietsgids, de track gaat weer een andere kant op, die volgen we morgen zeker niet. Laat ons hopen dat de Römer-Lippe-route goed aangeduid is, anders komen we misschien toch nog in Rome uit 😉.
Elke ochtend bij het uitchecken wil men meer weten over onze tocht. Ook vandaag in het toch wel mooie zakenhotel is men zeer geïnteresseerd in onze avonturen.
Met goede moed beginnen we aan onze tocht die waarschijnlijk een hele zoektocht zal worden. We verlaten Lippstadt langs alweer een zeer mooi park. Dat is hier echt wel opvallend, al het groen in de stad en vaak een zeer mooi park aan de rand waar je prachtig door kunt fietsen en wandelen. Al snel fietsen we weer langs de Lippe, en aan de rand van het bos zien we een 5-tal hazen lopen. Het groepje jonge trekkers - nou ja, jong, tussen 30 en 40 is jong voor ons - komen we ook weer tegen. Zij zijn op weg naar huis in Paderborn, en hebben er een hele tocht opzitten. Één van hen vindt dat we op de verkeerde weg zitten om vanuit België naar Praag te fietsen, ik vermoed dat hij niet goed kan situeren waar we vandaan komen.
Tot net voor Delbrück zijn de markeringen goed te volgen, maar dan moeten we een variant volgen, en daar begint de eerste zoektocht. Enkele keren stoppen, kaartjes raadplegen, en dan vinden we toch de mooie route die ons langs het oude Boker-Kanal voert. Hier en daar een overblijfsel van een sluis, of het kanaal echt voor de scheepvaart gediend heeft betwijfelen we wel. Langs slootjes en kanaaltjes komen we uit bij de Lippe See, en via alweer een groot park bij Schloss Neuhaus. Een immens groot wit gebouw, vierkantig, op de 4 hoeken grote torens, heel mooi om zien. Langs de Pader, de kortste rivier van Duitsland (slechts 4 km), rijden we Paderborn binnen. Een mooie stad die we ook aandeden op terugweg van onze tocht naar Berlijn. Op het kerkplein bij de majestueuze dom is het net markt, dus een drukte van jewelste. We vinden weer de weg niet, maar een vriendelijke Duitser helpt ons verder (de wegwijzers waren door de marktkramen niet te zien). Even verderop houden we halt op het terras van café Campus.
Hier eindigt etappe 1 (voor ons eigenlijk 2 door de aanloop tot Wesel). Tot nu zeer aangenaam fietsen door een gevarieerd landschap, nog meer natuur als 2 jaar geleden, wel minder bezienswaardigheden, veel betere wegen, maar slechte track (zie gisteren). De Römer-Lippe-route eindigt hier, vanaf nu volgen we achtereenvolgens de Alme-radweg, de Altenau-radweg, de Diemel-radweg en tenslotte de Weser-radweg, elk met zijn eigen symbool (en varianten). Dat wordt wennen om te kunnen volgen.
De weg zoeken in een drukke stad is niet gemakkelijk, en al na 1 km gaat het fout : een ontbrekend bordje, we gaan rechtdoor ipv rechtsaf, en pas na een km klimmen hebben we door dat we fout zitten. Een nieuwe zoektocht begint. Net buiten Paderborn kunnen we normaal gezien de track terug volgen, dus oriënteren we ons daarop om terug aan te pikken. Dat lukt pas na Borchen, 10 km en veel gevloek en gezucht verder. Maar vanaf dan is de track zoals het hoort een goede leidraad. We rijden door het dal van de Altenau over kleine wegen en passeren de 'Kluskapelle', geen idee waarom het mooie kapelletje zo heet. In Husen zijn er net schuttersfeesten geweest, het dorpje is nog helemaal versierd. Geen hotels hier, dus moeten we nog verder. We rijden nog langs een voormalig stuwmeer, en beginnen dan aan een flinke klim (tot 400 m) richting Blankenrode, Blankenberge past beter als naam. Gelukkig over een mooie asfaltweg, dat klimt toch wel makkelijker. Met een bang hartje rijden we tot het enige hotel hier in de omgeving. De hotelbaas kijkt raar op als we naar een kamer voor een nacht vragen. Het kan, als we een half uur geduld hebben zodat zijn vrouw ze klaar kan maken. Drie kwartier later horen we dat ze de boel nog maar net overgenomen hebben en nog niet alles klaar is. Het restaurant functioneert nog niet, en in het dorp is er ook niets te krijgen. Slik 😳, goed dat we vanmiddag al wat aten, nu zal het een peperkoek als avondmaal worden. Maar als we een half uur later gedoucht zijn, komt de jonge vrouw vertellen dat ze wel voor een 'abendbrot' kan zorgen. Dat is altijd beter dan niets, en nog eens een kwartier later kunnen we toch nog wat broodjes met lekker beleg eten. Oef, dat liep vandaag toch nog allemaal goed af!
Het verbaasde de hotelbaas echt dat wij zijn hotel gevonden hadden. Nochthans is dat niet zo moeilijk : bij het binnenrijden van het dorp staan er wegwijzers naar. Daar is hij blijkbaar niet van op de hoogte. Hij moet duidelijk nog veel leren. Misschien is hij nog geen toeristen gewoon, want seizoenarbeiders logeren hier wel.
Gisteren nog goed nieuws van de Europa-fietsers in de mailbox gevonden. Op hun website had ik de vraag gesteld waarom track en beschreven route niet overeen komen. Blijkt dat ze die opmerking nog al gekregen hebben, ze gaan het dus onderzoeken. Héhé, dat lucht op, het ligt dus niet aan ons of onze gps. Maar we zullen dus wel elke avond de track extra moeten nakijken. Werk voor Paul, zo heeft hij ook wat te doen terwijl ik schrijf.
Het heeft vannacht flink geregend en daardoor is het fors afgekoeld. We moeten al direct beginnen met een sterke klim door het bos, tot 429 m hoog. Maar dan een immens lange afdaling, zo gaat het goed vooruit. Zeker omdat het flink waait, vooral in ons voordeel (dat mag ook al eens). In Schervede verlaten we de Altenau en rijden verder via de Diemel. Net voor Warburg passeren we een boerderij waar wisenten, de Europese bizon, gekweekt worden. Zo achter de prikkeldraad-omheining zien het er rustige beesten uit, ik wil ze toch liever niet op mijn pad kruisen. Warburg zelf is een stad gebouwd op 2 heuvels zo'n 50 m boven de Diemel. Van ver heb je al een mooi zicht op de stad met de vele vakwerkhuizen. Wij rijden verder door de bossen langs de Diemel en komen in Trendelburg aan. Daar klimmen we zuchtend en puffend 60 m omhoog om op het terras van het uitzicht te genieten. Trendelburg is een middeleeuwse stad waarvan de muren en het kasteel nog compleet aanwezig zijn. De grote toren van het kasteel stond model voor het sprookje van Rapunzel. Er zijn enkele bijzondere huizen in de dorpskern, vooral het raadhuis oogt speciaal. Wij eten een lekkere forel in het restaurant van de burcht waar ook een hotel in ondergebracht is.
Wij rijden verder heuvel op en heuvel af langs de Diemel. Met de nog aangewakkerde wind in de rug gaat dat vlot. Er vallen ook wat regendruppels, te weinig om kw aan te trekken, teveel om echt droog te blijven. Bij Deisel rijden we door de 'eisenbahntunnel' , een oude spoorwegtunnel door de berg om de bocht van de Diemel af te snijden. We komen nog voorbij een struisvogel-boerderij, en even verderop staan er weer kamelen in een wei. Zijn we echt wel in Duitsland? We passeren Helmarshausen met hoog boven het dorp de ruïne Krukenburg, al van heel ver te zien, en rijden Bad Karlshafen binnen. Alle gebouwen zijn hier wit, geen opdringerige uithangborden maar de naam van de zaak staat met zwierige letters boven de deur geschreven. Het zorgt voor een speciale sfeer, en oogt zeer netjes. In dit dorp mondt de Diemel in de Weser, die we vanaf morgen zullen volgen.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhauzen. De kamer van Doornroosje.
Rit 8 : Bad Karlshafen - Witzenhausen. De kamer van Doornroosje.
Als er Bad in de naam van een Duitse stad of dorp staat, dan duidt dat op een kuuroord. Dat is ook hier weer het geval. Het verklaart het grote aantal hotels en pensions in een plaats die voor de rest niet veel te bieden heeft. Er is wel het mooie raadhuis, er is de samenvloeiing van Diemel en Wesel, er is het Invalidenhaus en het Sole-Gradierwerk (zie ook rit 5) dat al 200 jaar bestaat. Het trekt een ouder publiek aan, wij zijn de jongste gasten in het hotel.
De zon schijnt volop als we vertrekken, maar het is nog maar 8° buiten, dus lange broek aan en extra trui. Alhoewel er een rustig alternatief voorzien is op de noordoever van de Weser, vertrekken we toch langs de zuidoever langs een autoweg. Ja, ik geef het toe, ik ben maar een watje, maar de omschrijving 'heuvelachtig' en vooral 'steile afdaling van 25% over grindweg' rechtvaardigen volgens mij deze keuze. En we rijden over een 2 meter breed fietspad, veilig afgescheiden van de baan waar nauwelijks verkeer op is. Maar we rijden wel in de schaduw, terwijl de overkant in de zon ligt. Op een warme middag ben je blij met die schaduw, maar op deze koude morgen heb je toch wel spijt dat de handschoenen thuis bleven (Paul vond die eerst overbodig, nu niet meer). En na 8 km vervloek ik mijn keuze, want het veer van Wahmbeck vaart niet wegens te lage waterstand. Dus terug omhoog en verder langs de weg, natuurlijk geen mooi fietspad meer. Even oriënteren en in Lippoldsberg vaart het veer wel. Het is een zeer speciaal veer : het werkt enkel met de kracht van de stroming, er komt geen motor aan te pas. Zeer ingenieus gevonden! En de veerman is een zeer vriendelijke man die een vrolijk praatje met ons slaat. Dus toch nog een geluk dat we dit veer konden nemen.
Langs een zeer glooiend parcours gaat het verder langs de Weser. We komen zeer veel trekkers tegen, wel vanuit de andere richting. Dat is wel normaal : de Weser-route is een zeer gekende en geliefde lange-afstands-fietsroute, vooral stroomafwaarts vanuit Hann.Munden tot Bremen. Wij doen natuurlijk weer tegendraads en rijden stroomopwaarts.
In Bursvelde bewonderen we de kerk en benedictijner abdij uit 1093. Na nog enkele pittige klimmetjes komen we aan in Hann.Munden, einde van etappe 2.
Hann. Munden is een fraai stadje met meer dan 700 gerestaureerde vakwerkhuizen uit de 16de eeuw, een lust voor het oog om daar rond te rijden. Wij eten een flammkuchen op het marktplein bij het schitterende raadhuis, en drinken er een bier van Dr Eisenbart bij. Deze Dr was een kleurrijk figuur die voor iedereen wel een medicijn voorhanden had. In deze stad komen de Werra en Fulda samen om verder te gaan als de Weser. Wij zullen nu de Werra verder volgen.
Etappe 2 was landschappelijk uiterst mooi en afwisselend, met de bossen, de kronkelende Diemel, de wijdse velden en de charmante dorpjes vol vakwerkhuizen. Etappe 3 belooft nog van dat.
Eerst moeten we de stad nog uit, maar al snel rijden we over een smalle bosweg pal naast het water. Goed dat er hier nauwelijks tegenliggers zijn. Klimmen en dalen, en dan zijn we in Witzenhauzen, gekend als 'kersenstad', wegens de wel 150000 kersenbomen rond de stad. Het oude centrum is weer zeer mooi om zien. We vinden een kamer in het burchthotel, elke kamer heeft een sprookjesthema, en wij slapen in de suite van 'Doornroosje'. Nu maar hopen dat ik geen 100 jaar slaap ☺️
Rit 9 : Witzenhausen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
Rit 9 : Witzenhauzen - Neuenhof. 3 km afsnijden, 30 km extra rijden.
De kerkklokken zorgen er om 7u voor dat ik geen 100 jaar slaap, en ik kus dan maar mijn prins wakker.
Er is een bont gezelschap in het hotel aanwezig dat blijkbaar iets te maken heeft met de 'kersenprinses' die hier elk jaar verkozen wordt. We zien dames en heren met lange zwarte capes en allerlei attributen samen vertrekken, ik denk dat je het kan vergelijken met de prins carnaval verkiezingen bij ons.
Het mooie weer is wel voorbij. We vertrekken onder een bewolkte hemel, voorlopig houden we het nog droog. Na 500 m hebben we al prijs : wegomlegging, want de fietsbrug wat verderop is onderbroken. Twee bordjes, en dan moeten we het zelf uitzoeken, als je niet van de streek bent is dat verre van evident. We komen daardoor langs een andere kant dan voorzien Unterrieden binnen, en zien zo weer een staaltje van strobaalkunst : een beertje, enkele meters hoog, enkel strobalen gebruikt, gezicht erin gebrand, schattig om zien. Dit kunstwerk staat er ter gelegenheid van de 'beerfeste' dit weekend. Heel het dorp hangt vol met vlaggen en slingers, geen idee waarom die beer hier vereerd wordt, geen mens op straat om het te vragen, het openingsfeest gisteren zal wat zwaar geweest zijn.
Het fietspad slingert verder door de velden en langs de Werra. De oude grensweg trekt hier een spoor door het landschap. Hoog boven Werleshausen zien we weer een prachtige burcht (Ludwigstein) te hoog om naar toe te rijden, zoals we er al meer zagen en nog zullen zien.
Na een watermolen klimmen we zeer steil de stad Allendorf in, weer een pareltje met straten vol oude vakwerkhuizen. Het is opvallend hoe mooi die onderhouden worden, de gekleurde balken steken mooi af tegen de witte vlakken, heel uitzonderlijk zie je gekleurde vlakken met een donkere bruine balk tussen. Ook de vorm van die huizen is zeer speciaal, met loggia's en torentjes.
Het dal van de Werra is hier heel breed. Burg Fürstenstein domineert weer de omgeving. In Albungen nemen we deze keer wel het kortere alternatief door de weiden, niet alleen om 3 km te kunnen afsnijden, maar vooral om van de rust en de stilte in het natuurreservaat te kunnen genieten. Het fietspad is iets minder goed, maar helemaal niet zo erbarmelijk als op de weg naar Berlijn.
Rond 12u begint het te druppelen. Tijd voor de middagstop in Jestädt, waar we ergens een kleine sla willen eten, maar klein kennen de Duitsers niet, het is een overvol bord, meer dan een volledige maaltijd. En dat voor maar 10.
Na de sla regent het nog steeds zachtjes, dus toch maar kw aan. We rijden langs een hele reeks vijvers Eschwege binnen. Weer vakwerkhuizen, en twee mooie torens. Langs visvijvers en mooie boompartijen gaat het naar Wanfried waar een bijzondere fietsconstructie staat net op de voormalige grens. Het grensmuseum is hier te voet te bereiken, dat zal voor een andere keer zijn. Enkele km over een oude spoorweg en we zijn na 60 km om 15u al in Treffurt, met weer hoog boven de stad de burcht 'Normannstein'. Normaal was dit het eindpunt vandaag, maar het is nog vroeg, er is hier weinig animo, en ondanks het matige gedruppel hebben we nog wel zin in wat extra km. Dus wij verder richting Creuzburg.
Het dal is nu veel smaller, de Werra slingert door een kloof met fraai uitgeslepen rotsformaties. Mihla, één van de oudste stadjes, heeft nog veel wegen met oost-Duitse keitjes. We zoeken er tevergeefs naar een slaapplaats : hotel Grozes Burcht zit vol, Zur Schwan bestaat niet meer, Hotel Mihla is pas vanaf 18u open en ziet er niet aantrekkelijk uit, en de B&B zijn niet te vinden. Op naar het volgende dorp, het oude Creuzburg, maar door de 'Pretorius-tage' zijn alle hotels volzet. Spijtig want het alte Posthaus zag er zeer gezellig uit.
Over de oude romeinse brug met Liboriuskapel weeral verder. Een bospad langs de Werra, ook in Hörschel geen bed voor ons. In Neuenhof vergis ik me van weg en rij het centrum door ipv rond te rijden. Was het de voorzienigheid die me deed missen? We stoppen bij landhotel 'Im Guten Quelle', een wat aftands gebouw, maar er is nog plaats voor ons. Eindelijk! Het is 18u30, en we zijn 30 km verder dan voorgenomen. Douchen, eten en bed in. Het is welletjes geweest voor vandaag.
Iets later op weg vandaag, de lange rit van gisteren vertraagde het dagelijks ritueel van douchen - eten - planning - bloggen. Dat laatste gebeurde pas vanochtend.
Het wordt een zeer merkwaardige rit vandaag, met hoogtes en laagtes. Niet alleen letterlijk, want het parcours is zeer glooiend, maar vooral figuurlijk door de aard van de wegen. We rijden nl voor de eerste keer zowat de helft van de rit langs verkeerswegen, en waar we tot hiertoe meestal een zeer mooi vrijliggend fietspad hadden, moeten we nu vooral op de baan zelf rijden, en dat kilometers lang. Gelukkig is er op zondag nauwelijks vrachtverkeer, maar het weekend-verkeer is zeer gehaast om op zijn bestemming te raken en raast ons voorbij. Maar we rijden ook weer door de velden en bossen, over stukjes oude spoorweg en vlak langs het water.
We beginnen al langs de baan, en zien van ver de mooie kasteelruïne Brandenburg hoog boven Lauchröden liggen. Het zicht vanop de weg is al prachtig, maar we rijden er niet naar toe (4 km klimmen extra zien we niet zitten).
Vlak voor Gerstungen zien we de witte bergen van de kalimijnen opdoemen, heel indrukwekkend, de Monte Kali is 200m hoog! Er vliegen enkele ooievaars rond, nog niet vertrokken naar het zuiden zoals die van Planckendael. In Untersuhl staat een bijzondere ronde kerk, en het is er dorpsfeest, we horen de fanfare nog wat oefenen, ze spelen een leuk deuntje. Speciaal is ook het fietspad op palen door het moerassig deel van Auen, wandelen deden we al vaak over zo'n pad, fietsen nog niet.
In Philistal gaat de route over het binnenplein van het slot. Middaguur, tijd voor een rustpauze bij het mooie terras, maar na een kwartier vruchteloos wachten op bediening houden we het voor bekeken en fietsen we verder. Net als we vertrekken komt er eindelijk iemand te voorschijn, pech jongen, we zoeken wel wat anders. Wij ook pech want er is niets anders kortbij, dus houden we een stop met water en suikerwafel midden in het bos. De boswegel is wel net een euro-radweg 1 pad (route naar Berlijn), maar we verkiezen toch dit pad boven 1,5 km klimmen en dalen over de rijbaan aan +10%, dan schokken we liever wat door elkaar.
We buigen even af naar Vacha om over de oude brug (1342) over de Werra te rijden die symbool staat voor de Duitse eenheid. Er staat ook nog een oude grenstoren.
In Bad Salzungen passeren we het bijzondere Gradierhaus. Het is er heel druk door een wandelevenement, we zoeken hier dus geen slaapplaats maar zoeken opnieuw de rust van het water op, in Breitungen is er ook veel logies. Althans, dat dachten we toch, maar het wordt weer een zoektocht zoals gisteren. Het eerste hotel is op zondag vanaf 14u gesloten, het tweede bestaat niet meer. Voor hotel Seeblick rijden we 3 km rond, de berg op. Het is prachtig gelegen, maar volzet 😒. Net als gasthof 'unter den Linden', alhoewel we daar vermoeden dat de man geen zin had een kamer klaar te maken 😡.
Dus weer maar verder langs de baan. Wat verderop stopt net een oude stoomlocomotief, glanzend zwart met rode wielen, een prachtexemplaar! 10 ton kolen en 34 kubieke meter water zorgen voor de aandrijving, het geheel weegt over de 150 ton. Mooi om zien, tot hij vertrekt en met een zwarte rookpluim de lucht verpest.
Genoeg langs de baan gereden, we nemen de iets langere variant door de velden. En daar worden we voor beloond want bij het binnenrijden van Wernshausen stoppen we bij gasthof 'Feldschlössen'. Daar hebben we wel geluk zoals de baas zegt. We slapen vannacht in een mooi ingerichte trekkershut : salon, badkamer, zalig bed, vloerverwarming, tv en Wifi, alles is aanwezig. Vlug afladen en iets gaan drinken in de 'gästestube'. Dit is duidelijk een plattelandskroeg waar 'ons kent ons' geldt, maar waar vreemdelingen zoals wij ook welkom zijn. We worden onmiddellijk opgenomen in het gesprek, en bij het buitengaan kloppen de gasten ook op onze tafel tweemaal, een gewoonte hier om geluk af te dwingen voor de tafelgenoten. De rekening wordt op een bierviltje bijgehouden. En die rekening is ongewoon laag : voor avondeten (tweemaal cordon blue met sla en frietjes, het duurste op de kaart), 4 weizen, overnachting en royaal ontbijt betalen we slechts 69. We zijn wel in het voormalige Oost-Duitsland, maar dit is toch wel bijzonder goedkoop. De vriendelijkheid en ongedwongenheid van de gastheer zorgen ervoor dat we helemaal geen spijt hebben dat ze in Breitungen geen plaats hadden voor ons.
