De gastheer had ons gevraagd om 7u30 te komen ontbijten, dus doen we dat ook. De tafel is al gedekt voor ons, andere gasten zijn reeds met de auto vertrokken (hier logeren vnl seizoensarbeiders). Even vrees ik dat we een Frans ontbijt krijgen want ik zie alleen broodjes en confituur, maar dan komt de mooie schoondochter binnen met een licht gekookt eitje en een groot bord vol diverse vleeswaren. Een groot glas fruitsap en lekkere koffie erbij, en we kunnen verder.
Regenachtig vandaag, dus kw aan van bij het vertrek. Er staan ons flink wat klimmetjes te wachten. Maar goed gaat het niet want ik volg iets te braaf de track en we slaan te vroeg rechtsaf en beginnen aan een nodeloze zeer steile klimpartij. Gelukkig hebben we de fout snel door, we keren terug en rijden het bos in. Maar dat is een ondoenbare weg, na 500m klimmen en dalen over een bospad vol stenen houden we het voor bekeken en zoeken zelf de weg ipv de track te volgen. Omdat het gisteren laat was, hebben we die niet meer gecontroleerd. De laatste ritten hadden we er geen problemen meer mee, maar nu begint het opnieuw. Net vanmorgen kreeg ik bericht van Europafietsers dat hun track exact de beschreven weg volgt, en dat we volgens hen een track van een andere website gebruiken. Niet dus, dat is weer zo'n gemakkelijk excuus, de fout ligt volgens een helpdesk altijd bij de gebruiker! (behalve bij de helpdesk van Servico, maar daar werken natuurlijk de liefste en meest bekwame mensen van helpdeskland 😉).
En zo komt het dat we na een uur nog maar 5 km van de voorziene afstand afgelegd hebben. Aangezien er nog minimum 60 km volgen vandaag zal het wel iets vlotter moeten verlopen willen we voor de donkere klaar zijn. Maar zodra we op de juiste route rijden gaat het goed vooruit, ondanks de vele kuitenbijters die we voorgeschoteld krijgen. We rijden weer langs de Werra, passeren Wasungen met het voormalige vrouwenklooster, en in Waldorf bewonderen we de burchtkerk die volledig heropgebouwd werd na een brand in 2012. De buitenkant is getrouw het oude model gebouwd, het interieur is zeer modern, met prachtige moderne glasramen, zeer stilistisch. Buiten Waldorf moeten we voorbij een compostbedrijf, de stank is niet te harden. Schloss Landsberg ligt weer hoog op een rots, maar in Meiningen rijden we het centrum in om Schloss Elizabethenburg te kunnen bewonderen. Het is een zeer groot wit gebouw met 4 vleugels, rond vensters en deuren zijn donkerbruine omlijstingen gemaakt. Op de binnenkoer een klein parkje en fontein.
Langs enkele volkstuintjes gaan we de stad uit en we passeren een hele reeks vijvers. In Obermassfeld steken we de Werra nog maar eens over via een mooie oude brug met brugkapel uit 1534. Wel weinig van te zien nu door wegenwerken. Dan volgt Themar, een stad met nog 7 torens op de stadsmuur en de Bartholomauskerk, die 4 zeer speciale altaren telt en veel houtsnijwerk bevat.
Hoog boven Themar houden we een middagstop bij een mooie picknickplaats met alweer alleen water en een koek. Normaal zouden we van hieruit het klooster van 'Kloster Vessra' zien liggen, maar de begroeiing zit in de weg. Dat mooie klooster zien we wel na een lange afdaling door een (gesloten) poort, maar we vinden de ingang niet. Hier is ook een soort Bokrijk met vakwerkhuizen, maar die zien we genoeg onderweg dus doen we die omweg niet. Een opeenvolging van steile klimmen en lange afdalingen brengt ons in Hildburghausen. 70 km gereden, 15u30, we hebben nog energie om weeral verder te rijden maar we laten ons geen derde keer op rij vangen en zoeken hier een overnachting. Hotel 'Thüringen Hof' heeft nog 1 kamer vrij, en die is voor ons! We zijn net op tijd binnen want de hemelsluizen gaan open. Goed dat we voor één keer ons verstand gebruikten en hier bleven ipv weeral wat verder te willen gaan!
Als we 2u later de stad in trekken op zoek naar eten (hier kan dat niet), krijgen we een paraplu mee. We hebben pech want de meeste restaurants hebben op maandag hun sluitingsdag. Maar op de hoek van de markt vinden we een kroeg waar we 'iets' kunnen eten. Er zitten enkel mannen, hun Duits klinkt raar, een vreemde tongval. Ze hangen aan de toog en spelen hun geld kwijt op gokkastjes. Waardin Irina brengt de kaart, we kunnen een schnitzel of een schnitzel eten, dus eten we maar een schnitzel 😊. Ze moet wel na onze bestelling enkele keren ergens wat ingrediënten halen, maar we krijgen een mooi gevuld bord met schnitzel, sla en rauwkost, frietjes en een lekkere tomatensaus met champignons en paprika. Meer moet dat voor ons niet zijn!
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Rit 12 : Hildburghausen - Coburg. Op bezoek bij de familie van onze koning.
Hildburghausen is een kleine stad met vele barokhuizen uit de 18de eeuw. Het raadhuis is zeer imposant en dateert van de renaissance.
Hier eindigt etappe 3 die volledig langs de Werra liep. Mooie passages door bossen, kloven en velden, maar ook veel langs drukke verkeerswegen. Er waren veel burchten beloofd, en die zijn er ook en hebben we ook gezien, maar alleen vanop afstand want steeds hoog boven het dorp gelegen, en er moest al genoeg geklommen worden.
Vandaag begint dus etappe 4 waar ik wel wat tegen opzie. Als je de reliëfkaart bekijkt, begrijp je meteen waarom : we moeten het fichtel-gebergte over, met toppen tot 800m, meer dan genoeg voor mij.
De juiste weg vinden zal daarbij niet eenvoudig zijn want we volgen een hele reeks bestaande fietsroutes, hier en daar aaneengeknoopt door eigen stukken van de route-bouwer, en er zijn dan ook nog eens een hoop alternatieven te volgen. Als we 60 km per dag over dit moeilijk parcours kunnen afleggen, zijn we over 3 dagen in Tsjechië.
Maar eerst in Coburg geraken. En dat is niet zo simpel als gedacht. Paul heeft de track gecheckt dus wij volgen die zeer nauwgezet. Sterk klimmen uit de vallei. En dan aan de rand van het bos op en neer, heel rustig en mooi, maar richting ??? U heeft het al door, we zaten weer hopeloos verkeerd 😡. Waar die track naar toe ging mag Joost weten, wij moeten terug naar het startpunt. En zo staan we daar anderhalf uur later terug en hebben deze keer nul komma nul km van de route afgelegd. Mijn humeur staat hier op min 100.
Verder behelpen met fietsgids en de wegwijzers onderweg. Op en neer door kleine dorpjes met steeds een mooie kerk en imposant raadhuis. Nauwelijks vakwerkhuizen, de gevels zijn nu bedekt met kleine leien waarin versieringen aangebracht zijn.
Vanaf Meeder zien we de burcht van Coburg reeds hoog boven de stad liggen. Het is nog wat zoeken naar de juiste weg, maar rond 2u staan we daar dan toch op de markt, twee uur later en 20 km meer gereden dan gepland. Als we nu nog verder rijden kunnen we geen bezoek aan deze mooie stad brengen, en riskeren we weer laat onderdak te hebben. Dus start er een hele zoektocht naar een betaalbaar hotel, dat we uiteindelijk vlakbij de markt vinden.
Een uur later verkennen we de stad met haar gezellige pleintjes, mooie gebouwen en parken. Maar eerst willen we wat drinken, en dat is moeilijker dan gedacht. Eiskaffee en conditorei genoeg, maar een terrasje om bij dit mooie weer (de zon schijnt weer volop) een frisse weizen te drinken is moeilijk te vinden. Ergens krijgen we zelfs alleen bier als we niet op de banken maar wel op een stoeltje bij een tafel gaan zitten, de banken zijn voor de koffie-drinkers 🙈. Elders lukt het eindelijk wel. We bezoeken nog de grote St.Moriz kerk. Vooral het grote grafmonument van 13m hoog op het koor is indrukwekkend. Allerlei bijbelse taferelen uit oud en nieuw testament zijn erin verwerkt. Er oefent iemand op het grote orgel uit 1740 en dat zorgt wel voor een speciale sfeer.
Na het douchen eten we in het hotel, waar een steakhouse gevestigd is. Na al die schnitzels een smaakvol stuk vlees maakt de dag goed. Weer track en route checken, Paul had gisteren enkel nagegaan of de track wel langs Coburg ging, dat was ook zo, maar dan wel langs een totaal andere kant dan beschreven, weer maar eens. Mijn droom om zondag in Praag te zijn wordt daardoor onbereikbaar. Als dit zo voort gaat, is de vraag of ik überhaupt in Praag geraak wel aan de orde 😔.
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Rit 13 : Coburg - Himmelkron. Een echte indian summer dag.
Coburg is een stad die een uitgebreid bezoek waard is. We komen hier zeker nog eens terug. En na 3 dagen somber weer met telkens enkele regendruppels - de grote regenbuien vielen vooral 's nachts - schijnt de zon volop. Maar het is wel frisjes, beter gezegd koud, slechts 9° bij vertrek.
Eerst nog een aangenaam gesprek met 2 motards, en dan de stad uit rijden. Goed voorbereid : stadsplan in de hand, fietsgids pakkensklaar, en deze keer doet de track wat die doen moet en brengt ons probleemloos tot net voor Untersiemau. Daar doet die weer wat eigenzinnig door vroeger van de beschreven route af te wijken, maar wij zijn voorbereid en bij elke afwijking tussen track en de wegwijzers zijn we achterdochtig en raadplegen de fietsgids. Liever tijd verliezen door extra te verifiëren dan door extra (klim)km te doen! Enkele km door het centrum, en dan een mooie bosweg afdalen, en we zijn in Lichtenfels. Dit stadje is bekend voor zijn korfhandel. We houden even halt op een terras op het marktplein en bewonderen de mooie gebouwen rondom. Stoelen zijn met gevlochten zittingen, we merken enkele fraaie beelden in vlechtwerk, en verderop maken enkele studenten een poort na. We passeren nog een poort, en zijn dan de stad uit. We volgen nu de Main door een weidelandschap. Afwisselend klimmen en dalen over een matig bospad, en enkele keren de Main oversteken via houten bruggen met overkapping. Heel rustig allemaal, echt wel genieten! We passeren kleine dorpjes met leuke hoekjes en kantjes, hier en daar weer een kleinschalige ganzenfokkerij en kippenboerderij. En weer veel kruisbeelden langs de weg, echt opvallend hier! Dan fietsen we vele km tussen de rivier en het spoor. Onderweg weer veel trekkers die ons tegemoet fietsen. We zijn niet alleen op weg, maar wel alleen in deze richting.
Kulmbach bezoeken we niet, we rijden er rond en bewonderen wel de Plassenburcht die weer hoog boven de stad uittorent. Nog maar eens een wegomlegging, en verder langs de spoorweg.
In Ludwigschorgast kiezen we voor de autoluwe variant richting Neuenmarkt. Het is wel een kiezelpad, net voorzien van een verse lading kiezels, niet makkelijk om over te rijden. In Neuenmarkt begint de dagelijkse zoektocht naar een overnachtingsplaats. In theorie zijn hier in de wijde omgeving veel mogelijkheden, maar in de praktijk is daar weinig van te merken. Ondanks het Duitse spoorwegmuseum is er niet één hotel of pension, het dichtstbijzijnde is 3 km van de route af en afficheert prijzen ver boven ons budget. Na 6 nodeloze km zoeken rijden we maar weer verder.
Himmelkron is de volgende stop, we klimmen het centrum in maar geen hotel te zien. Het blijkt nog ruim 3 km verder te zijn. Ergens onderweg passeren we nog pension 'Zum Roten Ochsen'. De wegwijzer er naartoe staat er nog wel, maar het is voorgoed gesloten, we worden langs alle kanten vies bekeken en voelen ons indringers in deze gesloten gemeenschap, en zijn dus maar vlug weg.
Hotel 'Fichtelgebirchshof', vlakbij de autostrade gelegen, heeft nog wel een kamer voor ons. Oef, net op tijd. Want vanaf hier begint de moeilijkste en zwaarste rit van onze reis. Morgen moeten we dat Fichtelgebergte over. Een klim van 10 km tot 820m hoog. Please, wish me luck 🤞.
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst?
Rit 14 : Himmelkron - Marktredwitz. Sneeuw op komst ?
Vol goede moed beginnen we aan onze klimrit. Het weer zit niet mee vandaag : donkere wolken boven ons en slechts 13°, we zijn benieuwd of we het droog gaan houden vandaag.
Onmiddellijk klimmen na de start doet altijd pijn, het gaat de eerste km dus héél traag ondanks de kleine helling. Maar dan kunnen we afdalen en verder langs de Weisser Main die we vandaag heel lang zullen volgen.
Na 4 km zijn we al in Bad Berneck waar onze lange klim vertrekt. En die valt eigenlijk best mee, want gaat over een oude spoorweg naast de Weisser Main omhoog. Gewone treinen klimmen maar max 4% (in Zwitserland zijn er wel die meer stijgen) dus ons fietspad heeft datzelfde stijgingspercentage, en over de goede asfaltweg is het zalig fietsen. Naast ons kronkelt de rivier die we -tig keer oversteken. Halverwege moeten we wel even schuilen onder een boom om onze kw aan te trekken, het wordt een dag met miezerregen-buien, kw aan en kw uit. We rijden hier alleen op enkele wandelaars met honden na. De laatste km is wel pittig stijgen maar dan zijn we in Bischofsgrun, het centrum van het skigebied hier. De kerk heeft weer een speciaal altaar en is voor de rest zeer sober. Ze is wel al enkele keren heropgebouwd zoals je in het portaal kan zien.
Ik dacht dat we vanaf hier zouden dalen maar niets is minder waar : we klimmen verder over een bospad nu, eerst zachtjes en dan weer behoorlijk steil. We passeren twee springschansen, dit We worden er wedstrijden gehouden. Is er dan zoveel sneeuw op komst 😳? Neen, er zijn borstels waarop naar beneden gegleden wordt, van in mijn ogen toch wel een behoorlijke hoogte steil omlaag, Paul zegt dat het maar een kleine installatie is. Er is hier ook een zetellift die nu in werking is om wandelaars tot de nog hogere Ochsenkopf te brengen.
We houden even halt bij een bank waarop 'T❤️M 28/08/1999 28/08/2014' geschreven staat. 28/08 is voor ons ook een bijzondere dag, ik hoop voor T en M dat ze ook nog steeds samen zijn. Hier merk ik ook dat mijn strava niet opneemt, dus moeten we op de gps-gegevens voortgaan om de hm te kennen vandaag 😏. Nog 400 m pittig klimmen en we zijn op het hoogste punt van onze route naar Praag, 820 m. Eindelijk afdalen, over het bospad is dat niet zo leuk, met dichtgeknepen remmen naar beneden, niet goed want die remmen durven al wel eens piepend reclameren. We passeren de fichtelmeren en volgen nu de Fichtelnaab-radweg.
In Fichtelberg zoeken we weer even naar de juiste weg, en opeens roept een vrouw vanuit een raam of ze ons kan helpen. We worden hier dus wel in het oog gehouden! Ze wijst de juiste weg aan, wij naar beneden over een erbarmelijke asfaltweg die al duizend keer opgelapt werd.
In Neubau passeren we het automuseum en kunnen dan weer verder over een oud spoortraject. De track wil ons hier omhoog langs een camping sturen maar we laten ons niet vangen en rijden via het centrum van het dorp Brand. Nog wat afdalen tot Ebnath en dan weer 8% klimmen tot Schwarzenreuth. Een mooie afdaling over een gemakkelijk wegdek volgt, ik laat me even gaan en rijd 52 km/u, wel wat veel met een beladen fiets, dus rem ik maar wat af, net op tijd want mijn fiets begon te trillen (Paul reed zelfs 56, echt wel te veel beseffen we pas achteraf). En na dat dalen terug omhoog, we rijden immers op een gewone verkeersweg, geen fietspad door het bos.
Vanaf Rodenzenreuth is dalen en klimmen voorbij. We komen aan in Marktredwitz, het is 15u, en toch zoeken we al een slaapplaats. Het was een zware rit, die eerste 10 km klimmen waren eigenlijk het gemakkelijkste deel van de dag, enkel wat moeilijk door de afstand, niet door het stijgingspercentage. Nadien werd er kort (nou ja, gedurende 2 km is niet kort voor mij) en stevig geklommen. Verderop vrezen we weinig hotels te vinden. Hier kunnen we terecht in het 'Bayerischen Hof', een hotel met alweer een lange geschiedenis.
We wandelen nog even door de stad. Het raadhuis stamt uit 1384 en neemt een heel groot deel van de markt (eigenlijk meer een brede straat) in. Daarachter ligt de gotische St Bartholomeus kerk. Ervoor staat een mooi, sober gedenkteken voor de gestorven soldaten van WOI : geen heldhaftige soldaat met geweer omhoog, maar een soldaat die nederig knielt en een gestorven kameraad groet. We wandelen de belangrijkste straten door op zoek naar een deftig restaurant, en besluiten dan toch maar in het hotel te eten, want veel bijzonders is er niet te vinden. Zelfs een Kroatisch restaurant biedt dezelfde keuze aan schnitzel en consorten aan. Ik eet uiteindelijk een lekker pasta, zodat ik krachten kan opdoen om morgen alweer een klimrit aan te kunnen. En dan zijn we eindelijk in Tsjechië. Dobrou noc!
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Rit 15 : Marktredwitz - Marianske Lazne. Dobry den. Na zdravi.
Marktredwitz was lang een centrum waar porselein gemaakt werd. In het hotel staan dan ook in verschillende vitrines serviesjes en overal mooie vazen. Bij de receptie is een muur volgehangen met verschillende soorten nagels, en in de trapzaal zien we een hele reeks thermometers.
De klimrit van gisteren is goed verteerd, en vol goede moed beginnen we aan een nieuwe episode. Eerst de stad uit, dat gaat zeer vlot, en dan via het riviertje 'Röslau' naar Arzberg. De goede fietspaden zijn wel verleden tijd, nu gaat het over grindpaden, kasseitjes en asfaltwegen die betere tijd gekend hebben. Onze klimcapaciteiten worden wel erg op proef gesteld vandaag : constant klimmen en dalen, kleine venijnige stukjes en langere net haalbare van 8%. Net voor Eisenfells is 15% klimmen over een verhakkelde asfaltweg er toch teveel aan voor mij, en ik stap af. Blijkt dat ik nog fout zit ook : ik duw moedig mijn fiets omhoog, en had na enkele meters rechtsaf moeten slaan. Die 50m naar beneden zijn zo mogelijk nog moeilijker dan naar boven. Wat verderop komt nog zo'n klim, nu over nieuwe asfalt, 100m lukt me niet, ik spaar mijn krachten en ga maar weer te voet. Net voor Arzberg staat onder een afdak een oude nagelmachine. Revolutionair in 1920, want kon wel 50 nagels van 10 tot 18 cm per minuut maken! Ze was in gebruik tot 1975, en werd toen vervangen door een machine die er 3500 per minuut maakte... Nu begrijpen we ook waarom al die nagels in het hotel uitgestald werden. Verderop zitten twee mooie stropoppen hand in hand bij een boerenerf.
Door de weilanden gaat het richting grens. We speuren de bosrand af op zoek naar hertjes maar zien alleen de uitkijktorens voor de jagers staan. Ik vraag me af of het hier wel veilig fietsen is tijdens het jachtseizoen. We hebben mooi zicht op het fichtelgebergte waar we gisteren doorreden.
Een stukje langs het spoor, en dan staan we in Tsjechië. De grenspaal is een granieten blok uit deze streek, met kleine gebakken kleiplaatjes in verwerkt, taferelen uitgewerkt door kinderen van de beide landen. Langs een drukke baan komen we via het stuwmeer Cheb binnen.
Hier eindigt etappe 4, gekenmerkt door het het vele klimmen door bossen en kloven van het fichtelgebergte. Etappe 5 begint opdezelfde wijze.
Maar eerst Cheb bezoeken. In de fietsgids wordt een andere kaartschaal gebruikt, de route is niet meer rood maar paars ingekleurd, en er staan allerlei alternatieve wegen op. Allesbehalve duidelijk dus, maar gelukkig kunnen we nu wél op de track rekenen en rijden we langs de juiste kant Cheb binnen. Eerst door een park, langs de oude stadsmuur met uitkijktorens, en dan naar de markt. Onmiddellijk valt de andere bouwstijl op: geen vakwerkhuizen meer, maar statige gebouwen in pasteltinten met ramen en deuren omkaderd. Grote daken ook, met 2 tot zelfs 4 rijen dakkapellen. Sommige gevels zijn extra mooi versierd met allerlei ornamenten. Het zorgt voor een heel andere sfeer.
Op een terrasje drinken we het eerste Tsjechische pintje, een pilsner Urquell, wat bitterder dan de weizen. De gemengde sla erbij smaakt heerlijk. We zijn wel nog maar 30 km ver, en moeten nog 40 verder naar Marianske Lazne. Tussen deze twee steden is immers geen logies te vinden. Wel fietsroutes die met een nr op gele bordjes aangeduid worden. Fietspaden zijn er niet meer, we rijden over gewone verkeerswegen. Volgens de fietsgids zijn dat rustige wegen met weinig verkeer, misschien was dat 3 à 4 jaar geleden nog waar, nu racen de auto's ons voorbij. En van 1.5 m afstand houden hebben nog maar weinig Tsjechen gehoord. Gelukkig zijn er vaak bospaden en veldwegels, en ook wel rustige plattelandswegen. Omdat we geen rivier meer volgen betekent dat steeds klimmen over een heuvelrug uit het dorp, en dalen naar het volgende dorp. De beschrijving in de fietsgids is vaak verwarrend, de kaart onduidelijk (zeker met al die varianten), de bordjes schaars, het wegdek slecht, en wij zijn moe. Maar rond 5u zijn we toch op onze bestemming. In hotel 'Agrismo' staat men vol bewondering voor onze tocht, de receptioniste vertelt het aan iedereen die voorbij komt, en is zodanig onder de indruk dat ze een éénpersoonskamer aanrekent. We hoeven niet naar een plaats voor onze fietsen te vragen, een man van de security brengt ons naar het verwarmingslokaal waar ze veilig de nacht zullen doorbrengen.
Marianske Lazne is weer een kuuroord, je kan allerlei behandelingen in het hotel volgen. Daar hebben we de fut niet voor : de combinatie van kuitenbijters en afstand met het slechte wegdek en de wind hebben ons wel uitgeput. Het bad (met jetstreams) doet wel deugd. In het restaurant merken we al direct het verschil met Duitsland : grote eetzaal zonder leuke hoekjes, een matrone deelt bevelen uit, en twee hulpjes dekken de tafel al voor het ontbijt. Maar de vis is heerlijk. De stad bezoeken zal voor morgen zijn, om 9u liggen wij al in bed.
Door wat oponthoud aan de receptie - computerproblemen bij een vorige gast - zijn we wat later weg. Onze fietsen hebben het lekker warm gehad in het verwarmingslokaal. Maar goed ook, want om de stad te verlaten moeten we een hoogteverschil van 150 m overbruggen. Eerst gaat dat zachtjes bergop langs de brede lanen van de stad met weer zeer mooie kleurrijke huizen aan beide kanten. Dan gaat het door het park en via de panorama-route door het bos steil omhoog. Er valt wel niets te zien van de omgeving door de begroeiing. Nog wat verder klimmen, en dan over een smal pad door de weiden. Opeens horen we geklik achter ons : het is een nordic-Walker die met een snelheid van 11 km/u komt voorbij gesjeesd, bergop 😳. Ruim 100 m achter hem komt er nog een hele groep aan, we steken een tandje bij en zorgen dat we ze voor zijn. Ze slaan gelukkig een andere richting in. Ik wist echt niet dat daar ook al wedstrijden in gehouden worden!
We rijden op en neer en passeren 'Klaster Tepia', een uniek klooster uit 1193 met een zeer lange geschiedenis : 12 keer geplunderd, 6 keer afgebrand, 6 keer bijna gesloten, en in 1950 voorgoed gesloten door de communisten. Maar in 1990 opnieuw geopend, het bevat o.m. een grote bibliotheek en prachtige kerk. Vandaag is er wat speciaals te doen, je kan er over de koppen lopen, dus zijn wij er snel weg.
We krijgen weer wat pittige klimmetjes te verwerken maar kunnen toch genieten van het mooie landschap en de vergezichten dankzij het mooie heldere weer. Net voor Resin kunnen we een alternatieve weg nemen die wat korter is en minder klimt. Dat klinkt ons als hemelse muziek in de oren, het is wel over matig wegdek maar dat zijn we ondertussen gewoon. We wagen de gok, maar goed ook, want dat matig wegdek is recentelijk vervangen door een mooi glad asfalt wegdek, zalig om over te rijden.
Zo komen we rond halftwee aan in Konstantinovy Lazne, een klein kuuroord. Nog maar 35 km gereden, er staan er nog 40 op het programma, toch wil ik even stoppen om wat te drinken en eten op een mooi terrasje. Paul ziet dat eerst niet zitten want vreest dat we er niet gaan geraken vandaag. Maar eens gezeten bestelt hij toch een 'ragout', een soort goulash. De dienster is een vinnige dame die de boel alleen draaiende houdt en dat zeer efficiënt doet. In gebroken Duits legt ze alles uit, we eten lekker en zijn een uur later terug op de fiets.
Eerst dalen we via een reeks haarspeldbochten naar beneden en dan moeten we ruim een km aan 12% stijgen langs een nieuwe reeks haarspeldbochten. Even vrees ik dat ik die km te voet naar boven moet, maar het lukt me wonderwel. Ik ben wel net te laat boven om een groep herten door het veld het bos in te zien rennen.
Dit dalen en stijgen herhaalt zich nog enkele keren, we passeren mini-dorpjes, eigenlijk meer gehuchten. Kort na Pisek zie ik twee everzwijn-biggen door het veld lopen. Er volgt een heel lange afdaling die ons tot in de voorsteden van Plzen brengt. Via een park en sportvelden rijden we het centrum in. We vinden een hotel dicht bij de kathedraal, en hebben daar geluk dat er net een kamer vrij kwam, want er is een festival in de stad en alles is volgeboekt! Dat festival kunnen we tot in onze kamer horen. De deur van het hotel gaat electronisch open met de telefoon, een ingenieus systeem. We gaan eerst nog iets eten in de 'comic pub', een leuke kroeg op een binnenpleintje. En dan proberen we de slaap te vatten door het lawaai door. Volgende keer neem ik oordopjes mee!
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down.
Rit 17 : Plzen - Horovice. What goes up, must go down!
Het festival duurde gisteren maar tot 22u, en nadien was het heerlijk stil in de stad. Van rock Werchter liggen we langer wakker!
Ook hier staat er een fantastisch ontbijt klaar, we kunnen er weer tegen. Even de weg zoeken uit de stad, we passeren de grote brouwerij 'pilsner urquell', waar al veel bezoekers rondlopen. Je kan er een hele proeverij volgen, maar 10u is daar wat vroeg voor, en we moeten nog tot Horovice vandaag. Plzen is wel een stad die we zeker nog eens terug bezoeken, en niet alleen voor de brouwerij.
Plzen uit rijden gaat tamelijk eenvoudig, maar dan zijn er wegenwerken en dat betekent zoals we al vaak meemaakten dat de bordjes verdwenen zijn. En net nu krijgt de track weer kuren 😡. Sinds Coburg hebben we nauwelijks problemen gehad op enkele kleine afwijkingen na, en nu de uitleg in de fietsgids weer uitblinkt in onduidelijkheid, verschijnt er een extra lus op het gps-scherm waarover we totaal niets terug vinden. En hier zijn geen vriendelijke passanten die je onmiddellijk verder helpen (en als ze het wel zouden doen, zouden we er niets van verstaan). We gokken dat we links moeten, en vinden 2 km verder opnieuw route-bordjes. We fietsen verder langs enkele meren met heel veel witte reigers over een grindpad dat steeds slechter wordt. Veel mtb-rijders komen ons tegemoet. Bij één van de vele klimmetjes schuif ik uit en val half op mijn fietsframe, weer een blauwe plek bij. Bergaf doe ik verder te voet, dit mtb-pad is niks voor mij. Even verderop moeten we langs een drukke verkeersweg, goed dat het zondag is en er geen vrachtwagens rijden.
Van Rokycane, nochtans een interessante stad, zien we enkel de buitenwijken. We dalen af naar de beek 'Klabava' die we lange tijd volgen. In Dobriv houden we halt bij een restaurantje waar we samen een pizza opeten : 32 cm doorsnede, meer dan genoeg voor ons tweeën. Even buiten het dorp zien we nog een kabouterbeeldje dat rond draait in het water, het wordt aangedreven door een klein rad in de stroming.
We volgen weer bospaden, heel mooie omgeving, maar vreselijk slechte weg die steeds slechter wordt. Heel moeizaam gaat het omhoog. Zelfs onze gps vindt dit niet leuk want valt constant uit omdat het contact tussen gps en powerbank uitvalt.
Rond 16u zijn we in Tene, nog maar 39 km gereden. Maar dan begint er een lange afdaling van 14 km over héél goede weg tot in Horovice, echt zalig na al het schokken over het steenslagpad. Nog 2 pittige klimmen door het centrum van de stad, het eerste hotel heeft geen plaats meer, en stuurt ons nog 2 km verder naar pension 'Ranch'. Ik vertrouw het niet helemaal, maar het blijkt een groot complex te zijn met manege, restaurant, pension en hotel. We hebben een mooie kamer en eten een zeer lekkere steak in het restaurant. En daarmee is mijn verjaardag nog goed afgelopen. Nog een 60-tal km, en we zijn in Praag.
