Praag - Regensburg. Never again (by train). 

Praag is een prachtige interessante stad. Wij hadden maar 2 volledige dagen, net genoeg om de stad oppervlakkig te bezoeken zonder musea of kerken in te gaan. Voor een grondig bezoek trek je toch wel best minimum 5 dagen uit. 

Vandaag schrijven we dus geschiedenis, want we nemen de fiets mee op de trein. Eerst door het drukke verkeer richting station, dat valt best mee tot we elkaar de laatste 500 m kwijt raken. Paul is ergens een tunneltje ingedraaid, ik heb de bovenweg genomen, net voor het station zien we elkaar terug, elk aan een kant van de brede baan zonder oversteekplaats. Gelukkig kan ik een lift tot in het station nemen maar daar sta ik dan alleen. Even sms sturen in de hoop dat Paul eraan denkt daar naar te kijken (gsm en Paul gaan nog steeds niet goed samen), wat later staat hij naast mij. Oef, zover zijn we al geraakt! 

We zijn ruim op tijd en moeten nog bijna een uur wachten. Maar dan is het haasten : 15 min om in te stappen en fietsen op de juiste plaats te zetten. Het lijkt veel maar het is krap, net als de plaats waar we moeten manoeuvreren om de fietsen op te hangen. En dan mogen wij nog van geluk spreken dat er geen bagage in de weg stond en enkele reizigers een handje toestaken. Er stappen nog twee jonge kerels met een fiets op, dat stuk staat dus vol, ze rijden ook tot Regensburg zodat we samen kunnen sukkelen om af te stappen. 

Stipt om 11u45 vertrekt de trein. Tot Plzen herkennen we stukjes van ons fietstraject (we reden vaak langs de spoorweg). We rijden zelfs over die enge ijzeren  brug, ik bibber opnieuw bij de herinnering. 

So far, so good. 

Maar dan de melding dat er een spoorwegovergang geblokkeerd is door een ongeval en we een stuk met de bus moeten doen. In een piepklein station stoppen we en moeten in alle haast alles bijeenpakken, fietsen afladen en rennen naar de bus. Geen fietsendrager te zien, ik vraag de chauffeur waar ik met mijn fiets naartoe moet en pas dan doet hij  het bagageruim open. Los van het feit dat onze fietsen daar niet in kunnen staat het in de kortste keren vol grote koffers. Gelukkig komt er een andere chauffeur aan, wij naar de volgende bus, ook geen plaats 😡. Ik suggereer de fietsen binnenin te zetten, goed idee vindt hij (medepassagiers iets minder), hij zwiert mijn fiets binnen en zo kunnen we mee. Een half uur lang hou ik mijn fiets vast terwijl de bus door de bochten scheurt. 

In Domalice omgekeerd scenario. Fiets de bus afkrijgen, de lieve man staat klaar om me te helpen. Koersen naar de trein, natuurlijk moeten we een trap op. Dat lukt me niet, andere passagiers snellen voorbij, een chique geklede dame laat haar koffer staan en draagt mijn fiets mee naar boven. Oef! De stationschef kijkt verschrikt op als we aan komen rennen, we stormen naar de fietscoupé, de jonge kerels zijn al binnen maar steken pas een handje toe als ik het vraag. Een andere fietspassagier is wel behulpzaam. Net op tijd binnen, de trein vertrekt. Voor Paul’s fiets is er eigenlijk geen plaats meer (er kunnen maar 4 fietsen mee). In het volgende station wipt hij met fiets van de trein om die elders te zetten. Dat wordt wat om straks af te laden! 

Maar onze miserie is nog niet voorbij want in Schwarzdorf moeten we weer van de trein af, natuurlijk van perron wisselen met een trap af en andere op, en vervolgens een uur wachten op de volgende trein 😡. En wij hebben dan nog geluk dat we maar tot Regensburg rijden want wie naar München wil, moet in Regensburg  nog eens overstappen. 

Omdat er dan ook nog een trein tussenin afgeschaft is, zit deze trein overvol. Ik heb goed ingeschat waar de fietscoupé zal zijn, en sta (na wat ellebogenwerk) op de eerste rij. Ik laat wel nog een jong koppel met een dubbele buggy eerst opstappen, en de lieve man helpt mij en nadien ook Paul de trein op. Want dat was echt wel nodig : ongelofelijk dat je zo'n hoogte moet overbruggen via een smalle deur om in de fiets(en buggy)coupé te stappen. Die coupé staat natuurlijk overvol, goed dat er geen controleur langs kwam.

In Regensburg kunnen we uitstappen, twee uur vertraging hebben we. Normaal hadden we nog een uurtje gefietst om de stad uit te zijn, maar nu is het te laat en ontbreekt ons de moed om er nog aan te beginnen. We vinden een goed hotel vlakbij, zetten de fietsen in de garage, en gaan op zoek naar eten. Even verderop zag ik een eetgelegenheid 'margaritha', op het eerste zicht niets bijzonders, maar het blijkt de place to be te zijn. We eten er heerlijke steak met een Mexicaans tintje, en dat maakt onze dag goed.

Op de vraag 'nemen jullie de fiets nog mee op de trein?', zullen jullie het antwoord zeker wel kennen. 

Trip : fiets 5.2 km  bus 20 km  trein 280 km (en dit was véél vermoeiender dan gelijk welke rit tot hiertoe)