the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
18-10-2009
Rick Perry v.Todd Willingham
Net voor Dave en Peggy naar België kwamen besliste gouverneur Rick Perry om de voorzitter en twee leden van de 'Texas Forensic Science Commission' te ontslaan en te vervangen door anderen. Deze beslissing kwam op de vooravond dat de Commissie zich zou buigen over het rapport over Tod Willingham waaruit blijkt dat de brand waarin zijn drie kinderen het leven lieten niet werd aangestoken maar een ongeluk was. Uit dit rapport blijkt dat Todd onschuldig werd geëxecuteerd. Perry wou schijnbaar, met de verkiezingen zo dichtbij (november) alles in de doofpot steken. De vergadering van 2 oktober werd voor onbepaalde duur uitgesteld door de nieuwe voorzitter, een vriend en politiek bondgenoot van Perry. Bekijk hier een stukje op CNN:
Vandaag beloofde een drukke dag te worden. Om 10u30 werden we verwacht voor een protestactie georganiseerd door Amnesty International. Hoewel de regen met bakken uit de hemel viel, trokken we op, met mijn gezin, Dave en Peggy en mijn ouders naar Brussel, naar de Sint-Michielskathedraal! Ik krijg in België niet vaak de kans om mijn afkeer uit te schreeuwen over de doodstraf dus deze protestactie wou ik niet missen! Het werd een symbolische schreeuw: een grote NO aan de doodstraf die vanop de kathedraal werd gefotografeerd. Het leverde het volgende resultaat.
Tegen de vooravond werden Dave en ik verwacht in het speelgoedmuseum in Mechelen op de bewegingsdag van Amnesty International voor een interview. Een veertigtal gedreven vrijwilligers van AI waren ons publiek. Voor Dave en mij werd het ons laatste 'wapenfeit' van deze drukke maar erg fijne week. Maandag vertrokken zij alweer richting Texas en ik weer richting werk. Bij Amnesty gingen nog eens 20 boeken de deur uit (met dank aan Joy en Annemie) voor Daryl. Ik ben erg tevreden over het resultaat van de voorbije week: we hebben veel mensen bereikt, de pers gehaald, boeken verkocht en nu maar hopen dat het nog een tijdje blijft duren. Als ik Daryl echt wil kunnen helpen moeten er nog veel boeken worden verkocht!
Hartelijk dank aan iedereen die me deze week heeft geholpen en voor alle kansen die ik heb gekregen!!!!
Karen Moeskops, directeur van Amnesty International Vlaanderen schreef na afloop van de bewegingsdag hetvolgende op haar weblog
Sometimes you just have to do more, het zijn de woorden van twee anti-doodstrafactivisten, die een heel weekend zijn blijven hangen.
Afgelopen zaterdag verzamelde een zestigtal activisten van Amnesty in het Mechelse speelgoedmuseum voor onze jaarlijkse bewegingsdag. Het programma draaide rond de sterke impactvolle campagnebeweging die we in Vlaanderen willen worden. Het was een blij weerzien met vele fijne vrienden: Annemie en Anke van het vrouwenrechtenteam, onze straatwervers, oude getrouwen zoals Sus van het Colombiateam, nieuwe enthousiaste gezichten uit de studentenkernen en vele anderen.
Ik kreeg massas energie uit de krachtige presentaties tijdens de quick-shares en de positieve reacties op onze nieuwe campagneaffiche Armoede is overal. Maar het meest inspirerende moment van de dag was de getuigenis van Marjan Cochez en Dave Atwood. Marjan begon op haar zestiende te schrijven met Daryl, een ter dood veroordeelde Amerikaanse man. Dave is de stichter van de Texas Coalition to Abolish the Death Penalty. Beide zetten zich met hart en ziel in voor de strijd tegen de doodstraf in één van de meest conservatieve staten van de VS. Hun verhaal was erg beklijvend: onmacht en verontwaardiging om een rechtssysteem dat discrimineert en op wraak belust is. Maar er klonk ook hoop door hun getuigenissen heen: een nieuwe Amerikaanse president (erger dan Bush kan niet aldus Dave), het recente verbod van het hooggerechtshof om zwakbegaafde en minderjarige daders te executeren en de groeiende steun vanuit de Amerikaanse samenleving zelf.
Zaterdagochtend waren Marjan en Dave te gast in Brussel waar onze Franstalige collegas een symbolische actie organiseerden op deze Werelddag tegen de doodstraf. Activisten vormden, in de gietende regen, een no naast een strop. Dit leverde een prachtige luchtfoto op en veel aandacht van de media.
Na afloop van de bewegingsdag kocht ik Marjans boek Tot de dood ons scheidt. Een persoonlijke kijk op de doodstraf in Amerika. Ik heb het zondag in de zetel in één ruk uitgelezen. Het gaf me weer volop goesting om erin te vliegen. Vandaag belooft alvast boeiend te worden: Eduard Narzarski, mijn Nederlandse collega komt op bezoek om ervaringen, plannen en ideeën uit te wisselen.
Een aantal weken geleden had ik contact gezocht met professor Stephan Parmentier van de faculteit Rechtsgeleerdheid (Strafrecht en criminologie) waar ik zelf mijn studies criminologie had gevolgd met de vraag om iets te doen voor zijn studenten rond het thema 'doodstraf'. Hij was meteen gewonnen voor het idee en we besloten en film te vertonen (http://www.ifc.com/videos/at-the-death-house-door-trailer.php). Daarna zouden Dave en ik de vragen van de studenten trachten te beantwoorden. In de lokale Amnesty-studentengroep vonden we een enthousiaste bondgenoot om de avond mee te organiseren.
Met enige heimwee naar de universiteitsbanken en mijn studies, liep ik 's ochtends door de faculteit om de DVD uit te testen. Het was een beetje thuiskomen. Ik was dan ook erg blij met de kans om op 'mijn' universiteit dit te kunnen organiseren. Zo'n honderdtal studenten kwamen opdagen, de meesten onder hen toekomstige criminologen. De 'nababbel' bij een fair-trade drankje voorzien door de Amnesty-studenden was bijzonder deugdoend en alweer gingen er 60 boeken de deur uit. Ik vond het een geslaagde avond en ben professor Parmentier dan ook bijzonder dankbaar.
De grote dag. De officiële lancering van mijn boek ging door in De Markten in Brussel. Hier had ik lang naar uitgekeken, van gedroomd en nooit verwacht, gehoopt dat ik deze droom zou kunnen realizeren. Maar met de hulp en steun van vele mensen is het mij gelukt. Mijn boek lag er!! Meer dan een voorstelling voor de pers was dit voor mij de gelegenheid om al die mensen die me zo hard hebben geholpen om deze droom waar te maken, te bedanken. Ronald, mijn ouders, vrienden, familie, collega's, Joy en Astrid, Bert Anciaux, Annemie, de minderbroeders Fransiscanen, het Davidsfonds en zovelen die van dichtbij of veraf al die jaren gesupporterd hebben. Ik was dan ook ontzettend dankbaar dat velen van hen op de persvoorstelling aanwezig waren. De enige die ontbrak was Daryl. Om hem toch een beetje te laten voelen van wat ik deze week allemaal zou doen, had ik een map gemaakt met losse bladen. Ik zou ze overal mee naartoe nemen zodat mensen de kans kregen om een boodschap achter te laten voor Daryl. En dat deden ze!!
Bert gaf een prachtige inleiding waarvoor ik hem erg dankbaar ben. Daarna stelde ik mijn boek voor en las ik een stukje voor. Tot slot nam Dave het woord en gaf hij nog wat toelichting bij de huidige stand van zaken in Texas. Er was een journaliste van De Morgen die, zo zou later blijken, een 2 pagina grote bijdrage schreef voor de weekendeditie van 10 oktober. Dave en ik hadden ook al een interview gedaan met Tertio en 's anderendaags moest ik voor opnames naar Kalmthout voor het Exqi Cultuurjournaal van 9 oktober. Knack had ook beloofd een bijdrage te schrijven. Flair en P-magazine zouden nog volgen. Ik kan alleen maar hopen dat mijn boek bij zoveel mogelijk mensen geraakt!
's Avonds werden we verwacht bij de Sint-Egidiusgemeenschap in Antwerpen. Ons groepje 'vrienden van gevangenen' wou Dave erg graag ontmoeten. Velen van hen schrijven net als ik met iemand die ter dood is veroordeeld of in de gevangenis zit. De Sint-Egidiusgemeenschap is ook actief in de strijd tegen de doodstraf. Hun internationale actiedag is 30 november wanneer er wereldwijd monumenten worden verlicht als symbool tegen de doodstraf (http://www.santegidio.be/neentegendedoodstraf.php). Het werd een warme, deugddoende avond!
Na een lange vermoeiende dag las ik 's avonds op Berts webstek (http://www.bertanciaux.be): Op 10 oktober is het Werelddag tegen de doodstraf. Vandaag mocht ik een inleiding geven bij de voorstelling van het boek 'Tot de dood ons scheidt' van Marjan Cochez (Davidsfonds/Leuven). Marjan is een prachtige jonge vrouw van 31, die al ruim 15 jaar correspondeert met een ter dood veroordeelde man in Texas. Sinds haar zestiende neemt zij een wezenlijke rol op in het leven van Daryl, die reeds 19 jaar op de dodengang van Texas verblijft. Tijdens die 15 jaar bouwden ze een unieke vriendschap op.
Het boek is meer dan aangrijpend, een schitterend werk over de keiharde realiteit van veroordeelden, hopeloos opgegeven door de samenleving. Het gaat over de leefwereld van twee mensen, maar meteen ook over ons allemaal. Een boek over echte vriendschap, onrecht, opstand en onrust; over zelfopoffering en een levenslang engagement. Het toont op schrijnende wijze de onrechtvaardigheid van een rechtssysteem, dat je veel beter behandelt indien je rijk en blank bent. Het schrijft een onthutsend verhaal over racisme en discriminaties. Het illustreert op gevoelige, mooie wijze de zo noodzakelijke empathie van een jonge sterke vrouw, een eigenschap die meer dan ooit noodzakelijk is voor een beter politiek bestel. Het bewijst overtuigend de kracht van de eeuwige jeugd, die niet aanvaardt dat we zo vaak anderen pijn bezorgen... die we zelf zo angstig willen ontwijken.
Mijn respect voor Marjan is enorm: een jonge vrouw met een torenhoog menselijk engagement. Uitzonderlijk en meer dan bewonderenswaardig. Vergis u niet: deze Marjan is helemaal niet naïef. Ze speelt niet een rolletje van knotsgekke wereldverbeteraar. Ze vertoont helemal niet de hysterie van een aanbidster van criminelen. Neen. Met haar engagement geeft ze zin en leven aan een mens. Iemand van vlees en bloed. Een zoon en broer. Met dit verhaal ontleedt Marjan tegelijk het rechtssysteem van Texas en neemt een strijdbare verantwoordelijkheid op voor alle terdoodveroordeelden. Ze brengt ons in contact met familieleden van slachtoffers die ageren tegen de doodstraf. Ze beschrijft wantoestanden in de gevangenis, in het rechtssysteem. Het boek ontrafelt klasse-justitie, corruptie en machtsmisbruik.
Nooit heeft iemand het recht een ander van het leven te beroven. Nooit heeft een staat het recht iemands leven weg te nemen. Er bestaat geen legitiem recht op moorden. En toch worden vandaag nog wereldwijd 25.000 terdoodveroordeelden bedreigd met executie. Niet alleen in onderontwikkelde landen. Tientallen, zoniet honderden onschuldigen zijn inmiddels reeds door staten omgebracht, met voorbedachte rade. Bij Daryl bestaat er minstens redelijke twijfel over de feiten en over de correctheid van de veroordeling. Het proces vertoont gaten en hiaten. Sommige getuigen werden nooit gehoord. Het Openbaar Ministerie gooide het op een akkoordje met de hoofdverdachte. Barbertje moest hangen.
Daryl Wheatfall wacht al 19 jaar op zijn executie. In de verstikkende eenzaamheid en angst van een dodengang, in een Texaanse cel van 2 meter op 3. En dit 23 uur op 24 opgesloten. Helemaal alleen. Eén uur per dag wordt hij "gelucht" op een gesloten koertje, tenminste als hij zich voorbeeldig gedroeg. Zijn beroepsprocedure wordt al 15 jaar lang gerekt. Zonder enige vooruitgang. Ik kan me moeilijk meer foltering en onmenselijkheid voorstellen.
Dit verhaal herleidt heel wat Belgisch politiek gekrakeel tot een trieste banale zaak. Het confronteert én relativeert onze eigen problemen.
Europa is de voorloper in de strijd tegen de doodstraf. Maar het is opvallend stil geworden in de diplomatieke wereld. Europa hoedt zich, steekt zijn nek niet meer uit in deze aangelegenheid. Nochtans gaat het hier, meer dan ooit, over echte, uitputtende onmenselijkheid. En we hebben een reële kans om invloed uit te oefenen. Ons land kan voortrekker worden in deze. Het redden van een mensenleven is meer waard dan zoveel banaal gepalaver. We hebben de morele plicht om onze band met de VS te gebruiken en van de strijd tegen de doodstraf een kernpunt in ons diplomatieke handelen te maken.
Een land dat zo vaak de politieman van de wereld wil spelen, moet eerst in eigen huis orde op zaken stellen. Een president die de hoop van de wereld wil zijn, moet in eigen land de durf hebben om deze barbaarse toestanden te stoppen. Laat 10 oktober een begin zijn om wereldwijd deze gruwels te stoppen. Een doodstraf is onmenselijk. Er bestaat geen enkele verzachtende omstandigheid voor. Ik kon me geen mooiere afsluiter van deze geslaagde dag wensen. Dankjewel aan iedereen!!
Vandaag stond er niets op het programma, enkel familiebezoek. Maar voor mij des te belangrijker. Na zeven jaar kwamen twee werelden eindelijk samen. Na de vele verhalen konden Ronald en mijn familie Dave en Peggy dan eindelijk ontmoeten en omgekeerd. Ik heb er ontzettend van genoten!
Dave en Peggy waren op vrijdag toegekomen op Zaventem en ik was bijzonder opgetogen om hen eindelijk te mogen verwelkomen in België. Zij zijn sind 2002 mijn gastgezin in Houston, Texas. Al die jaren mocht ik gratis mijn intrek nemen in hun 'boomhut' in de tuin. Hoogste tijd dus om eindelijk eens iets voor ze terug te kunnen doen. Ik was dan ook verheugd dat ze zijn ingegaan op mijn uitnodiging om naar België te komen op het ogenblik dat mijn boek zou gelanceerd worden! Zaterdag was al meteen de vuurdoop! Mijn eerste korte presentatie van mijn boek op een meeting van Inside Outside. Dit is een Nederlands-Belgische organisatie die op zoek gaat naar pennenvrienden voor Amerikaanse ter dood veroordeelden en langgestraften (www.stichting-inside-outside.org). Na mijn korte boekvoorstelling en een stukje voorlezen vertelde Dave nog kort over de doodstraf en zijn ervaringen met het Texaanse rechtssysteem. Daarna was er middagpauze en waren er al meteen 30 geïnteresseerden om mijn boek te kopen. Ik was ontzettend blij met dit eerste succes en de eerste centjes op Daryls rekening om hopelijk eindelijk iemand te kunnen betalen die zijn zaak opnieuw ten gronde wil bekijken.
In de namiddag getuigden Peter Pringle en Sunny Jacobs. Beiden zaten onschuldig op de dodengang. Peter in Ierland, Sunny in Florida. Sunny's man, Jesse Tafero, die samen met Sunny veroordeeld werd voor de moord op 2 politiemannen, werd geëxecuteerd voor ze hun onschuld konden bewijzen. Het werd één van gruwelijkste executies met de electrische stoel ooit. Meer info over Sunny vind je op deze link: http://www.journeyofhope.org/pages/sonia_jacobs.htm Het verhaal van Peter en Sunny raakt tot in het diepst van de ziel. Hun getuigenis was hartverscheurend en zo hartverwarmend tegelijkertijd. Hun manier van in het leven staan een voorbeeld voor velen van ons.
"Life has given me many challenges, which I choose to take as opportunities to learn and grow. This is my choice. I learned this on death row. I chose life, health, forgiveness, and love. That choice saved me from bitterness and hatred that would have destroyed me from within. I have dedicated myself to an end to violence in all its forms. This is the way I honor the lives that were sacrificed along the way. This is the way I give back to the universe. Love is the answer. Fear is the enemy. We must choose the world we want and work towards making it happen every day in our own lives."
Dank aan Inside-Outside voor de kans die ze boden om op deze dag aanwezig te zijn!!
Het is met enige trots dat ik kan aankondigen dat mijn boek officieel wordt gelanceerd op 6 oktober om 11u in De Markten in Brussel! Morgen landen Dave Atwood en zijn vrouw Peggy op Zaventem. Zij zijn mijn gastgezin in Houston. Elke keer ik in Texas ben mag ik gratis mijn intrek nemen in hun garageappartement! Ik ben dan ook ontzettend blij dat ik ze nu eindelijk eens in België mag verwelkomen. Dave zal de komende week samen met mij de promotie voor mijn boek voeren. Ik kijk er naar uit!! Hieronder de uitnodiging voor de persvoorstelling
Afspraak om 10u30 aan de Sint-Michiels en Goedele kathedraal in Brussel (vlakbij centraal station) om samen een grote NO te vormen tegen de doodstraf wereldwijd!! Deze actie wordt georganiseerd door Amnesty International. Meer info vind je op onderstaande link. Kom naar Brussel en breng een paraplu mee!! Tot dan http://www.amnestyinternational.be/doc/article15295.html
In de namiddag zijn Dave en ik te gast op de bewegingsdag van Amnesty International in Mechelen. Meer info hierover vind je op onderstaande link! http://www.aivl.be/actie/bewegingsdag-2009/13004
Cameron Todd Willingham was onschuldig. Ga naar de website van de actie 'Shouting from the rooftops' van de NCADP en maak een video om Todds onschuld uit te schreeuwen! Meer info op http://www.ncadp.org
Vandaag vond ik een persbericht in mijn mailbox van de Texas Coalition to Abolish the Death Penalty (www.tcadp.org) over de executie van Cameron Todd Willingham op 17 februari 2004. In 1991 kwamen zijn drie jonge kinderen om in een woningbrand. Cameron kon tijdig ontsnappen uit het brandende huis. Hij werd later ter dood veroordeeld voor de dood van zijn drie kinderen omdat hij zelf zijn huis zou in brand hebben gestoken. Elke niewe brandexpert die na Willinghams veroordeling de bewijzen van opzettelijke brandstichting heeft onderzocht kwam tot dezelfde conclusie: er was geen sluitend bewijs. Toch werd Willingham geëxecuteerd. Uit een recent rapport uitgevoerd door een brandexpert op vraag van de 'Texas Forensic Science Commission', een commissie die werd opgericht om eventuele vergissingen te onderzoeken, blijkt nu opnieuw dat de woningbrand een ongeluk zou zijn geweest en dat Cameron Willingham onschuldig werd geëxecuteerd. Naar aanleiding van dit nieuwe rapport werd een artikel gepubliceerd in The New Yorker. Het artikel 19 pagina's lang maar het is de moeite om te lezen (http://www.newyorker.com/reporting/2009/09/07/090907fa_fact_grann). Het is exemplarisch voor de onzorgvuldige manier waarop er in Texas met schuld en onschuld wordt omgesprongen, zelfs in doodstrafzaken. Het artikel was voor mij heel herkenbaar niet wat betreft het misdrijf maar wel wat betreft de zoektocht naar aanwijzingen van onschuld, het meer en meer geloven dat hij misschien toch niet gedaan heeft waarvoor hij is veroordeeld, de machteloosheid van wel weten/willen maar niet kunnen omwille van slechte advocaten en van een rechtssyteem dat vierkant draait.
Na een lange deugdoende vakantie ben ik er weer om jullie op de hoogte te houden over het leven op de dodengang in de Texaanse Polunsky Unit en te berichten over de onrechtvaardigheden in het Texaanse rechtssysteem. In de vakantieperiode kreeg ik drie brieven van Daryl waaruit blijkt dat de jarenlange opsluiting (sinds 1990) in totale isolatie zijn tol begint te eisen en zwaar begint te wegen op zijn gemoed. Daryl is door zijn pro-deo advocaat totaal aan zijn lot overgelaten en pogingen de voorbije maanden om via de Orde van Advocaten zijn advocaat van de zaak te laten halen en een andere advocaat te krijgen zijn mislukt. We zijn terug bij af. En de klok tikt. Daryls vechtlust, zijn strijd voor zijn leven, houdt hem gefocust en maakt dat hij na 20 jaar isolatie nog niet gek is geworden. Maar hoe lang nog? Zijn laatste brief was weinig hoopvol.
Everything I had has been taken away. I only own my sanity. All these years struggling, fighting to save my life,a small piece dies, each day, week, month and year that has passed. I don't have to wait until these people set a date to kill me - each day a litle part of me dies. It's difficult holding onto a rational attitude. It's not easy each day, week, month, year I awaken behind these walls, I have to reach deeper into myself just to get out of bed sane.
Daryl heeft een andere advocaat nodig. Iemand die bereid is om echt voor hem te vechten. Ik hoop dat de publicatie van mijn boek er toe leidt dat we het nodige geld bij elkaar krijgen en dat er iemand is die Daryl aan een goede advocaat kan helpen.
Morgenavond wordt de reportage over Daryl uitgezonden op Telefacts om 22u30. Een uurtje later dan was voorzien omwille van de extra lange aflevering van LouisLouise. Hopelijk weerhoudt het jullie niet om te kijken. Hier alvast de link naar de website: http://www.vtm.be/telefacts
Dit wordt mijn laatste berichtje voor ik over enkele uren weer het vliegtuig opstap richting Europa. Gisteren was vooral een 'afscheiddag'. Blackie kwam me nog even oppikken om naar Office Depot te rijden om voor Daryl een voorraadje enveloppen en briefpapier te kopen en te laten opsturen naar de gevangenis. Hij had helaas niets meer van de zoon van de slachtoffers gehoord en dus is mijn brief nog steeds in Blackie's bezit. Hij heeft me beloofd om ook na mijn vetrek te blijven proberen en zou me op de hoogte houden. Daryl en ik mogen ons ontzettend gelukkig prijzen met een geweldige vriend als hij. Het afscheid viel me moeilijk. De avond bracht ik door in het gezelschap van Dave, Pegggy en Michael, mijn gastgezin in Houston. Ik zal ontzettend blij zijn als ik Dave en Peggy in oktober kan laten overkomen naar Belgie om mee mijn boek te promoten maar vooral ook om eindelijk eens iets terug te kunnen doen voor hun grenzeloze gastvrijheid. Vandaag is rustdag, de batterijen nog wat opladen vooraleer ik terug ga en vooral heel erg aftellen naar het ogenblik dat mijn vliegtuig grond raakt op Zaventem en ik mijn familie terugzie.
De reportage op Telefacts zou normaal gezien donderdagavond om 21u30 worden uitgezonden op VTM.
De dag zit er alweer op en ik lig op bed terwijl ik dit schrijf. Het deed deugd om vandaag wat tijd voor mezelf te hebben. Blackie kwam rond 14u op bezoek en we hebben een lange namiddag de tijd gehad om bij te praten. Ondertussen belde hij af en toe met de tussenpersoon die de brief aan de zoon van de slachtoffers zou geven maar die tot dusver de brief nog steeds niet was komen oppikken. Rond vijf uur gingen we nog langs bij James en Daryls broer. Ze waren aan hun vissersboot aan het werken en leken oprecht blij om mij nog een keer te zien. Ik gaf Regi de strips van Daryl. Ik had vorige keer niet de kans gehad om hen te vertellen dat ik een boek had geschreven, maar nu dus wel. Ze waren bijzonder enthousiast en dankbaar en Regi begon al gelijk te fantaseren dat als ik het zou laten vertalen in het Engels het misschien ook verfilmd zou worden.
Ondertussen belde helaas wel de tussenpersoon om te laten weten dat hij de brief niet zou oppikken. Hij is een goeie vriend van de zoon en was bang voor zijn reactie moest hij hieraan meewerken. Hij beloofde Blackie wel dat hij diezelfde avond de zoon nog zou zien en hem zou vertellen dat Blackie een brief had voor hem. Misschien dat hij hem vooralsnog wil lezen. Ik heb morgen nog een keer afgesproken met Blackie om te bekijken hoe het nu verder moet. Maar veel tijd is er niet meer aangezien ik zaterdag al vertrek. We zullen zien.
Ik nam afscheid van James en Regi en ging nog even langs bij Blackies mama alvorens terug naar de Maryknoll house af te zakken. Ze was weer ontzettend opgezet met de speciaal voor haar meegebrachte melkchocolade met hazelnoten. Om 19u was er een Pax Christi vergadering in mijn appartement en ik had Dave beloofd om er te zijn. De aanwezigen hadden gevraagd of ik op het einde van de vergadering wou vertellen over Daryl wat ik dan ook gedaan heb. Het deed ontzettend deugd om zoveel fijne reacties te krijgen.
Na een heerlijk gesprek met Dave en Peggy boven een dampende kom soep (hoewel het hier nog steeds rond de 33° is) waarin we plannen maakten voor hun komst naar België in oktober voor de promotie van mijn boek, ben ik nu wel weer toe aan een beetje slaap. Ben benieuwd wat morgen brengt
De laatste filmdag. Vandaag zou de TV-ploeg Daryl interviewen. Ik mocht gelukkig wat langer slapen voor we voor de derde keer aan de anderhalf uur durende autorit naar Livingston zouden vertrekken. Om kwart voor één hadden we een afspraak met Michele Lyons, de PR-vrouw van het gevangeniswezen. Toen Michele toekwam bleek algauw dat ik niet gewenst was. Ik mocht niet in de auto op An en Wouter wachten maar moest van de parking verdwijnen. Dit was een wel erg drastische maatregel. Vorige keer, zes jaar geleden, had ik buiten op de bank op hen gewacht en hadden ze me daarna zelfs mogen interviewen voor de gevangenis. Dat was deze keer dus anders. Misschien had hun strenge optreden te maken met het feit dat ik een witte rok droeg, een mouwloos topje en sandalen. Drie overtredingen tegen de bezoekregels en dat terwijl er buiten op de parking een aantal gevangen de toegangspoort en het afdak aan het herschilderen waren! Het gevolg was wel dat ik plots met de auto moest rijden en dan nog met een automatiek. Ik bestierf het. Toen ik de auto niet aan de praat kreeg moest ik terug naar binnen (weer in mijn outfit voorbij de gevangenen) om An te vragen hoe ik de auto moest starten. Een behoorlijk imposante bewaker versperde mij echter de doorgang en werkte mij ruw weer naar buiten alsof ik een onmiddellijk bedreiging voor de veiligheid vormde. Toen ik hem mijn probleem uitlegde kreeg ik gelukkig hulp van een andere, vriendelijke bewaker die me naar de auto begeleidde. Ondertussen hoorde ik in de verte iemand roepen she cant drive, dont let her drive on the highway, shes gonna kill someone. Hilariteit alom!! Uiteindelijk ben ik er weg geraakt. Maar ik was behoorlijk ontzet over het feit dat ik niet gewoon in de auto op de parking mocht wachten. Ze zijn er zo vreselijk paranoia.
Gelukkig viel het interview met Daryl heel goed mee. An en Wouter hadden er een goed gevoel bij. Ik had An gevraagd of ze ook enkele fotos wou maken van Daryl aangezien wij geen fotos hadden kunnen laten nemen tijdens ons bezoek. Fotos worden enkel de eerste week van de maand gemaakt. En dat heeft ze gedaan.
Na het interview ging het richting Park Lake Livingston, een prachtig natuurpark op nog geen 2 kilometer van de Polunsky Unit. Een prachtige natuur zo dicht bij Daryls koude, kille cel van 2 op 3 meter An had het zotte idee om te gaan roeien en op het water een interview te doen. Ik zag het initieel niet zitten maar uiteindelijk viel het best mee en heb ik er zelfs nog van genoten om eens iets anders te doen in Texas dan enkel met de doodstraf bezig te zijn.
Na een laatste finaal interview zat de derde en laatste filmdag erop. Ik vind het op zich geen pretje om met een cameraploeg naar Texas te komen. Het is bijzonder intens en vermoeiend en je stelt je bloot, toont je kwetsbaar zonder te weten wat zij er mee zullen doen. Maar net als vorige keer heb ik het voor Daryl gedaan omdat ik besef dat het voor hem belangrijk is dat hij zijn verhaal naar buiten kan brengen en omdat ik hoop dat er misschien iemand kijkt die Daryl kan helpen. En ik ben An en Wouter oprecht dankbaar voor de manier waarop ze het hebben aangepakt en het respect waarmee ze Daryl en mij hebben gefilmd. De uitkomst donderdag op Telefacts zal ongetwijfeld niet zijn wat ik er zelf persoonlijk zou van maken moest ik aan de slag kunnen met het beeldmateriaal. Maar ik heb er wel het volste vertrouwen in dat ze hun best zullen doen om, binnen de krijtlijnen en opdracht vanuit Telefacts, er iets goeds van te maken.
Ik ben ondertussen aan mijn laatste twee dagen in Texas begonnen. Blackie komt me zo halen om naar Daryls broer te gaan. Ik had voor Daryl de voorbije maanden wat strips laten leveren en hij wou die nu aan zijn broer geven. En ook zoals elk jaar staat een stop bij Office Depot op het programma om Daryl weer te voorzien van het nodige schrijfmateriaal. Ik ben blij om weer wat tijd te hebben met Blackie en Daryls broer zonder dat er een camera meekijkt.
Hopelijk kan ik samen met Blackie op vrijdag de zoon van de slachtoffers spreken. Er is slechts een waterkans maar ik moest het proberen! Ik hou jullie op de hoogte!
Op dinsdag reden we opnieuw naar Livingston voor mijn tweede maar ook ineens weer mijn laatste bezoek aan Daryl. Twee dagen op rij, vier uur is Daryls rantsoen. Hoe lang ik hier nog blijf, ik mag hem niet meer zien. Ook het tweede bezoek was erg fijn. Ik heb Daryl in jaren niet meer zo weten lachen en plezier maken. Hij genoot er zichtbaar van en ik genoot mee. Het laatste kwartier is steeds moeilijk, je weet dat het afscheid nadert. Afscheid nemen van Daryl is altijd zwaar. Ik weet niet hoe lang het zal duren eer ik hem terug kan zien en ik weet niet wat er ondertussen allemaal kan gebeuren op de dodengang of in zijn proces. Het valt me steeds zwaar Daryl achter te laten, gehandboeid te zien weggebracht worden terwijl ik zelf weer de vrije wereld in wandel. Het voelt zo onrechtvaardig. Maar tegelijk liet ik ook de gevangenis met de glimlach achter me omdat onze bezoeken zo fijn waren geweest.
An en Wouter stonden me alweer op te wachten en na een kort interviewtje reden we van Livingston naar Huntsville waar de executies worden voltrokken en de dodengang tot 1999 was ondergebracht. De TV-ploeg wou beelden van de gevangenis waar de executiekamer zich bevind en van de begraafplaats waar de gevangen worden begraven die tijdens hun gevangenschap sterven of die geëxecuteerd worden en waarvan de familie niet voor een eigen begrafenis zorgt. Ik heb het steeds een verstillende plek gevonden, de vele witte kruisjes en stenen naast elkaar. Het zijn getuigen van vergeten mensen, die ook na hun dood allemaal gebrandmerkt werden met hun gevangenisnummer en soms met een X van geëxecuteerd.
Ook de Walls Unit waar de executies worden voltrokken blijft confronterend, ook als er geen executies zijn. Ik heb er ondertussen een zevental executies van op vijftig meter van de Walls bijgewoond. Het zijn momenten die voor goed in mijn geheugen staan gegrift. Niet in het minst de executie van Dominique Green die in oktober 2004 werd geëxecuteerd terwijl ik buiten stond bij de zonen van het slachtoffer van het misdrijf die niet wilden dat Dominique zou worden geëxecuteerd en met zijn huilende vriendin in mijn armen. Het surreële en de onmacht van dat moment is niet in woorden te vatten en met niemand te delen.
Toen het filmen erop zat en ook Huntsville op tape stond, ging het terug richting Houston, deze keer naar Daryls mama. Ik had haar in een brief mijn bezoek en dat van de cameraploeg aangekondigd. Maar wat ik al had verwacht werd bevestigd: Mandy zag het niet zitten om te worden gefilmd. Ik vond het wel heel erg fijn om haar terug te zien. Hoe erg ik het ook vind voor Daryl, maar ook voor Mandy, dat ze hem al 19 jaar niet meer heeft opgezocht, toch vind ik het erg moeilijk om haar te pushen. Ik merk heel goed hoe moeilijk het voor haar ligt. Zij heeft afscheid genomen van haar zoon op het ogenblik dat de doodstraf werd uitgesproken, uit zelfbescherming denk ik. Maar ik denk dat ze nooit had verwacht dat Daryl het zo lang zou overleven. En nu voel ik de gewrongenheid, het ergens wel willen maar niet durven, bang dat als ze toch zou gaan, ze op een dag echt afscheid moet nemen. Ik hoop zo dat ik haar op een dag mag meenemen naar de Polunsky unit en haar kan herenigen met Daryl.
Na een laat avondmaal (22u30) met An, Wouter, Dave en Peggy, kroop ik doodmoe maar voldaan in bed in de Maryknoll house.
Om 2u is s nachts is de TV-ploeg geland en om 8u30 waren we al onderweg naar de gevangenis voor mijn eerste bezoek aan Daryl. In vergelijking met oktober 2007 was de controle om binnen te gaan nog strenger. Vanaf nu worden de bezoekers gevraagd hun schoenen uit te doen, dan door de metaaldetector te gaan om vervolgens gefouilleerd te worden. Dit was mijn eerste bodysearch en echt prettig voelt het niet. Deze strenge controle, die overigens ook op de bewakers wordt toegepast, is te wijten aan een incident dat zich niet zo lang geleden heeft voorgedaan. Een ter dood veroordeelde belde vanuit zijn cel naar een senator met doodsbedreigingen. Dit was dus het bewijs dat er GSMs werden binnengesmokkeld. De gouverneur besliste daarop om alle gevangenissen op lock down te plaatsen en alle cellen werden doorzocht. Er werden heel wat GSMs gevonden. Om het gevangeniswezen niet in diskrediet te brengen, heeft men er toen niet beter op gevonden om de schuld van de smokkel op de dodengang in de schoenen van de Europese bezoekers te schuiven, terwijl iedereen weet dat we bij ons bezoek niets aan de gevangene kunnen overhandigen aangezien het bezoek achter glas gebeurt. Daarenboven moeten wij al jaren door een metaaldetector alvorens binnen te kunnen. De strenge controles van zowel bewakers als van bezoekers zijn nu wel het gevolg.
Toen de metalen deur achter mij in het slot viel en ik binnen de gevangenismuren stond, bekropen mij de zenuwen. Sinds mijn laatste bezoek in oktober 2007 is er veel gebeurd tussen Daryl en mij. Het contact liep steeds moeizamer en op een bepaald ogenblik ben ik zelfs een tijdje gestopt met schrijven. Ik kon de druk niet meer aan. Maar sinds eind 2008 schrijven we weer met elkaar en lijkt het de goede kant op te gaan. Het wederzijds begrip is er weer. Ik hoopte dus erg dat dit bezoek zou meevallen. En mijn hoop werd bewaarheid. Ik had een ontzettend fijn bezoek met Daryl. We hebben ons met momenten echt geamuseerd, voor zover dat mogelijk is binnen de koude, kille gevangenismuren. Ik genoot van Daryls pretlichtjes in zijn ogen, van zijn uitbundig lachen, heel even leek hij gelukkig en te vergeten waar hij zat. Dit is wat het zo de moeite waard maakt om mijn vliegangst te overwinnen en naar Houston te komen. De vier uur bezoek vlogen voorbij en we waren nog lang niet uitgepraat toen de bewaakster ons terugbracht naar de realiteit. Het was tijd om te gaan. Gelukkig maar voor even.
Toen ik weer buitenkwam stond de TV-ploeg mij al op te wachten. Zij hadden ondertussen van op een veilige afstand de gevangenis gefilmd. Filmen mag in principe enkel op woensdagnamiddag en onder streng toezicht. Na een kort interviewtje dat al zeer snel werd verstoord door een opzichter die kwam checken wat we aan het doen waren, reden we terug richting Houston waar we Daryls papa gingen opzoeken. An had hem 6 jaar geleden ook geïnterviewd en aangezien ze een opvolgreportage maakte wou ze hem nu opnieuw spreken. James ontving ons hartelijk. Ik had ook met Blackie, Daryls jeugdvriend afgesproken dat hij naar daar zou komen en ook Daryls broer Regi was er. Mijn gevoelens bij Daryls papa zijn heel dubbel. Hij praat veel over zichzelf, is erg vol van zichzelf en in elke zin komt God wel voor. Hij vertelt iedereen wat te doen maar hij leeft zelf niet naar wat hij verkondigt. Hij kijkt noch steeds naar Daryl als een kind en niet als een gelijke. Anderzijds ben ik wel blij dat hij ondertussen toch een aantal keren Daryl is gaan bezoeken en dat ze er schijnbaar toch in slagen om met elkaar te praten. Ik probeer hem niet te veroordelen, maar echt makkelijk is het niet. Na het bezoek aan Daryls papa en broer, zijn we terug naar mijn appartementje gereden om daar nog een interview te doen met Blackie. Ik ben ontzettend blij dat hij deze keer ook in de reportage zal zitten. Hij werd voor mij, net als voor Daryl, een goede vriend. Hij was erbij toen Daryl werd veroordeeld en ook hij is overtuigd van Daryls onschuld. Ik probeer terwijl ik hier ben om de zoon van de slachtoffers te spreken van het misdrijf waarvoor Daryl op de dodengang zit. Ik heb het enkele jaren geleden al eens geprobeerd en hij overwoog toen om me te zien maar heeft uiteindelijk beslist om het verleden te laten rusten en me toch niet te spreken. Ik heb hem een brief geschreven om hem uit te leggen waarom ik hem zo graag wil spreken. Hij is de enige die weet wat er die nacht is gebeurd, hijis de enige die me kan zeggen of de politie en de openbare aanklager hem hebben gemanipuleerd of zelfs gedwongen om Daryl te identificeren. De zoon had 10 jaar voorwaardelijk gekregen voor druggerelateerde feiten en de politie had na de moord op zijn ouders cocaïne gevonden in het huis. Daarenboven dacht de politie dat de zoon zelf iets te maken had met de moord op zijn ouders. Hij had er alle baat bij om mee te werken met het gerecht. Ik gaf Blackie de brief. Hij zou hem via een gemeenschappelijke kennis aan de zoon laten bezorgen. Eind deze week zal ik weten of hij me al dan niet nog wil spreken.
Pas na middernacht kon ik eindelijk mijn ogen sluiten na een emotioneel zware maar ook erg leuke dag. Ik heb ontzettend genoten van het weerzien met Daryl. Het was niet alleen een letterlijk weerzien na elkaar anderhalf jaar niet gezien te hebben maar ook een figuurlijk weerzien. We waren mekaar een tijd geleden kwijt gespeeld, maar na dit eerste bezoek leek het of we onze vriendschap hebben teruggewonnen. Moe maar heel erg dankbaar begon ik aan wat opnieuw een korte nacht zou worden.
Met enige trots wil ik toch al even reclame maken voor mijn boek dat, door de steun van heel veel mensen, in oktober uitkomt. Het is uitgegeven bij het Davidsfonds met de titel Tot de dood ons scheidt. Een persoonlijke kijk op de doodstraf in Amerika. Meer nieuws volgt!!
Vrijdagavond ben ik voor de ondertussen zevende keer geland op Houston om Daryl te gaan bezoeken. Het was zoals steeds een blij en hartelijk weerzien met mijn gastgezin, Dave en Peggy, die ik sinds oktober 2007 niet meer had gezien. Ik kon deze keer niet in hun 'boomhut' in de tuin omdat hun zoon er tijdelijk woont maar ik heb het geluk gratis te mogen verblijven in het garageappartement van de Maryknoll fathers. Het was reeds de verblijfplaats van menig doodstrafactivist van over heel Amerika wanneer ze naar Texas afzakken. Gisteren ben ik al naar een workshop geweest over het strafrechtssysteem in Texas. Het was een interessante bijeenkomst van een twintigtal mensen, de meesten familie of vrienden van iemand op de dodengang. Het was de bedoeling de theorie aan de praktijk te koppelen. Iedereen deelde zijn ervaring met het rechtssysteem in de hoop op die manier iets van elkaars ervaringen op te steken. Het was absoluut een leerrijke ervaring maar eens te meer een zoveelste confrontatie met het zieke rechtssysteem in Texas. We hebben ook Daryls zaak uitgebreid besproken in de groep en het deed deugd om van de aanwezigen te horen dat ze het allemaal een goed teken vonden dat zijn zaak in beroep al vijftien jaar hangende is. Het is absoluut uitzonderlijk! Vandaag had ik een dagje vrij om nog wat te bekomen van de jetleg en om te wennen aan de hitte (34 graden) maar vanaf morgen is het gedaan met de relatieve rust. Net als vijf jaar geleden komt een TV-ploeg van Telefacts naar Houston om Daryl te interviewen en mij enkele dagen te volgen. Zij landen vannacht. Morgen is mijn eerste bezoek met Daryl gepland! Ik kijk er naar uit. Het lijkt een eeuwigheid dat we mekaar nog hebben gesproken. De laatste keer dat ik in Texas was, in oktober 2007, konden we mekaar slechts twee uur spreken. Als alles goed gaat kan ik hem deze keer twee dagen achter elkaar vier uur zien. Ik hou jullie op de hoogte zogauw ik terug toegang heb tot het internet.
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
Zondag 4 oktober 2009 familiedag
