the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
01-10-2009
activiteiten op 10 oktober
Werelddag tegen de doodstraf 10 oktober 2009
Afspraak om 10u30 aan de Sint-Michiels en Goedele kathedraal in Brussel (vlakbij centraal station) om samen een grote NO te vormen tegen de doodstraf wereldwijd!! Deze actie wordt georganiseerd door Amnesty International. Meer info vind je op onderstaande link. Kom naar Brussel en breng een paraplu mee!! Tot dan http://www.amnestyinternational.be/doc/article15295.html
In de namiddag zijn Dave en ik te gast op de bewegingsdag van Amnesty International in Mechelen. Meer info hierover vind je op onderstaande link! http://www.aivl.be/actie/bewegingsdag-2009/13004
Cameron Todd Willingham was onschuldig. Ga naar de website van de actie 'Shouting from the rooftops' van de NCADP en maak een video om Todds onschuld uit te schreeuwen! Meer info op http://www.ncadp.org
Vandaag vond ik een persbericht in mijn mailbox van de Texas Coalition to Abolish the Death Penalty (www.tcadp.org) over de executie van Cameron Todd Willingham op 17 februari 2004. In 1991 kwamen zijn drie jonge kinderen om in een woningbrand. Cameron kon tijdig ontsnappen uit het brandende huis. Hij werd later ter dood veroordeeld voor de dood van zijn drie kinderen omdat hij zelf zijn huis zou in brand hebben gestoken. Elke niewe brandexpert die na Willinghams veroordeling de bewijzen van opzettelijke brandstichting heeft onderzocht kwam tot dezelfde conclusie: er was geen sluitend bewijs. Toch werd Willingham geëxecuteerd. Uit een recent rapport uitgevoerd door een brandexpert op vraag van de 'Texas Forensic Science Commission', een commissie die werd opgericht om eventuele vergissingen te onderzoeken, blijkt nu opnieuw dat de woningbrand een ongeluk zou zijn geweest en dat Cameron Willingham onschuldig werd geëxecuteerd. Naar aanleiding van dit nieuwe rapport werd een artikel gepubliceerd in The New Yorker. Het artikel 19 pagina's lang maar het is de moeite om te lezen (http://www.newyorker.com/reporting/2009/09/07/090907fa_fact_grann). Het is exemplarisch voor de onzorgvuldige manier waarop er in Texas met schuld en onschuld wordt omgesprongen, zelfs in doodstrafzaken. Het artikel was voor mij heel herkenbaar niet wat betreft het misdrijf maar wel wat betreft de zoektocht naar aanwijzingen van onschuld, het meer en meer geloven dat hij misschien toch niet gedaan heeft waarvoor hij is veroordeeld, de machteloosheid van wel weten/willen maar niet kunnen omwille van slechte advocaten en van een rechtssyteem dat vierkant draait.
Na een lange deugdoende vakantie ben ik er weer om jullie op de hoogte te houden over het leven op de dodengang in de Texaanse Polunsky Unit en te berichten over de onrechtvaardigheden in het Texaanse rechtssysteem. In de vakantieperiode kreeg ik drie brieven van Daryl waaruit blijkt dat de jarenlange opsluiting (sinds 1990) in totale isolatie zijn tol begint te eisen en zwaar begint te wegen op zijn gemoed. Daryl is door zijn pro-deo advocaat totaal aan zijn lot overgelaten en pogingen de voorbije maanden om via de Orde van Advocaten zijn advocaat van de zaak te laten halen en een andere advocaat te krijgen zijn mislukt. We zijn terug bij af. En de klok tikt. Daryls vechtlust, zijn strijd voor zijn leven, houdt hem gefocust en maakt dat hij na 20 jaar isolatie nog niet gek is geworden. Maar hoe lang nog? Zijn laatste brief was weinig hoopvol.
Everything I had has been taken away. I only own my sanity. All these years struggling, fighting to save my life,a small piece dies, each day, week, month and year that has passed. I don't have to wait until these people set a date to kill me - each day a litle part of me dies. It's difficult holding onto a rational attitude. It's not easy each day, week, month, year I awaken behind these walls, I have to reach deeper into myself just to get out of bed sane.
Daryl heeft een andere advocaat nodig. Iemand die bereid is om echt voor hem te vechten. Ik hoop dat de publicatie van mijn boek er toe leidt dat we het nodige geld bij elkaar krijgen en dat er iemand is die Daryl aan een goede advocaat kan helpen.
Morgenavond wordt de reportage over Daryl uitgezonden op Telefacts om 22u30. Een uurtje later dan was voorzien omwille van de extra lange aflevering van LouisLouise. Hopelijk weerhoudt het jullie niet om te kijken. Hier alvast de link naar de website: http://www.vtm.be/telefacts
Dit wordt mijn laatste berichtje voor ik over enkele uren weer het vliegtuig opstap richting Europa. Gisteren was vooral een 'afscheiddag'. Blackie kwam me nog even oppikken om naar Office Depot te rijden om voor Daryl een voorraadje enveloppen en briefpapier te kopen en te laten opsturen naar de gevangenis. Hij had helaas niets meer van de zoon van de slachtoffers gehoord en dus is mijn brief nog steeds in Blackie's bezit. Hij heeft me beloofd om ook na mijn vetrek te blijven proberen en zou me op de hoogte houden. Daryl en ik mogen ons ontzettend gelukkig prijzen met een geweldige vriend als hij. Het afscheid viel me moeilijk. De avond bracht ik door in het gezelschap van Dave, Pegggy en Michael, mijn gastgezin in Houston. Ik zal ontzettend blij zijn als ik Dave en Peggy in oktober kan laten overkomen naar Belgie om mee mijn boek te promoten maar vooral ook om eindelijk eens iets terug te kunnen doen voor hun grenzeloze gastvrijheid. Vandaag is rustdag, de batterijen nog wat opladen vooraleer ik terug ga en vooral heel erg aftellen naar het ogenblik dat mijn vliegtuig grond raakt op Zaventem en ik mijn familie terugzie.
De reportage op Telefacts zou normaal gezien donderdagavond om 21u30 worden uitgezonden op VTM.
De dag zit er alweer op en ik lig op bed terwijl ik dit schrijf. Het deed deugd om vandaag wat tijd voor mezelf te hebben. Blackie kwam rond 14u op bezoek en we hebben een lange namiddag de tijd gehad om bij te praten. Ondertussen belde hij af en toe met de tussenpersoon die de brief aan de zoon van de slachtoffers zou geven maar die tot dusver de brief nog steeds niet was komen oppikken. Rond vijf uur gingen we nog langs bij James en Daryls broer. Ze waren aan hun vissersboot aan het werken en leken oprecht blij om mij nog een keer te zien. Ik gaf Regi de strips van Daryl. Ik had vorige keer niet de kans gehad om hen te vertellen dat ik een boek had geschreven, maar nu dus wel. Ze waren bijzonder enthousiast en dankbaar en Regi begon al gelijk te fantaseren dat als ik het zou laten vertalen in het Engels het misschien ook verfilmd zou worden.
Ondertussen belde helaas wel de tussenpersoon om te laten weten dat hij de brief niet zou oppikken. Hij is een goeie vriend van de zoon en was bang voor zijn reactie moest hij hieraan meewerken. Hij beloofde Blackie wel dat hij diezelfde avond de zoon nog zou zien en hem zou vertellen dat Blackie een brief had voor hem. Misschien dat hij hem vooralsnog wil lezen. Ik heb morgen nog een keer afgesproken met Blackie om te bekijken hoe het nu verder moet. Maar veel tijd is er niet meer aangezien ik zaterdag al vertrek. We zullen zien.
Ik nam afscheid van James en Regi en ging nog even langs bij Blackies mama alvorens terug naar de Maryknoll house af te zakken. Ze was weer ontzettend opgezet met de speciaal voor haar meegebrachte melkchocolade met hazelnoten. Om 19u was er een Pax Christi vergadering in mijn appartement en ik had Dave beloofd om er te zijn. De aanwezigen hadden gevraagd of ik op het einde van de vergadering wou vertellen over Daryl wat ik dan ook gedaan heb. Het deed ontzettend deugd om zoveel fijne reacties te krijgen.
Na een heerlijk gesprek met Dave en Peggy boven een dampende kom soep (hoewel het hier nog steeds rond de 33° is) waarin we plannen maakten voor hun komst naar België in oktober voor de promotie van mijn boek, ben ik nu wel weer toe aan een beetje slaap. Ben benieuwd wat morgen brengt
De laatste filmdag. Vandaag zou de TV-ploeg Daryl interviewen. Ik mocht gelukkig wat langer slapen voor we voor de derde keer aan de anderhalf uur durende autorit naar Livingston zouden vertrekken. Om kwart voor één hadden we een afspraak met Michele Lyons, de PR-vrouw van het gevangeniswezen. Toen Michele toekwam bleek algauw dat ik niet gewenst was. Ik mocht niet in de auto op An en Wouter wachten maar moest van de parking verdwijnen. Dit was een wel erg drastische maatregel. Vorige keer, zes jaar geleden, had ik buiten op de bank op hen gewacht en hadden ze me daarna zelfs mogen interviewen voor de gevangenis. Dat was deze keer dus anders. Misschien had hun strenge optreden te maken met het feit dat ik een witte rok droeg, een mouwloos topje en sandalen. Drie overtredingen tegen de bezoekregels en dat terwijl er buiten op de parking een aantal gevangen de toegangspoort en het afdak aan het herschilderen waren! Het gevolg was wel dat ik plots met de auto moest rijden en dan nog met een automatiek. Ik bestierf het. Toen ik de auto niet aan de praat kreeg moest ik terug naar binnen (weer in mijn outfit voorbij de gevangenen) om An te vragen hoe ik de auto moest starten. Een behoorlijk imposante bewaker versperde mij echter de doorgang en werkte mij ruw weer naar buiten alsof ik een onmiddellijk bedreiging voor de veiligheid vormde. Toen ik hem mijn probleem uitlegde kreeg ik gelukkig hulp van een andere, vriendelijke bewaker die me naar de auto begeleidde. Ondertussen hoorde ik in de verte iemand roepen she cant drive, dont let her drive on the highway, shes gonna kill someone. Hilariteit alom!! Uiteindelijk ben ik er weg geraakt. Maar ik was behoorlijk ontzet over het feit dat ik niet gewoon in de auto op de parking mocht wachten. Ze zijn er zo vreselijk paranoia.
Gelukkig viel het interview met Daryl heel goed mee. An en Wouter hadden er een goed gevoel bij. Ik had An gevraagd of ze ook enkele fotos wou maken van Daryl aangezien wij geen fotos hadden kunnen laten nemen tijdens ons bezoek. Fotos worden enkel de eerste week van de maand gemaakt. En dat heeft ze gedaan.
Na het interview ging het richting Park Lake Livingston, een prachtig natuurpark op nog geen 2 kilometer van de Polunsky Unit. Een prachtige natuur zo dicht bij Daryls koude, kille cel van 2 op 3 meter An had het zotte idee om te gaan roeien en op het water een interview te doen. Ik zag het initieel niet zitten maar uiteindelijk viel het best mee en heb ik er zelfs nog van genoten om eens iets anders te doen in Texas dan enkel met de doodstraf bezig te zijn.
Na een laatste finaal interview zat de derde en laatste filmdag erop. Ik vind het op zich geen pretje om met een cameraploeg naar Texas te komen. Het is bijzonder intens en vermoeiend en je stelt je bloot, toont je kwetsbaar zonder te weten wat zij er mee zullen doen. Maar net als vorige keer heb ik het voor Daryl gedaan omdat ik besef dat het voor hem belangrijk is dat hij zijn verhaal naar buiten kan brengen en omdat ik hoop dat er misschien iemand kijkt die Daryl kan helpen. En ik ben An en Wouter oprecht dankbaar voor de manier waarop ze het hebben aangepakt en het respect waarmee ze Daryl en mij hebben gefilmd. De uitkomst donderdag op Telefacts zal ongetwijfeld niet zijn wat ik er zelf persoonlijk zou van maken moest ik aan de slag kunnen met het beeldmateriaal. Maar ik heb er wel het volste vertrouwen in dat ze hun best zullen doen om, binnen de krijtlijnen en opdracht vanuit Telefacts, er iets goeds van te maken.
Ik ben ondertussen aan mijn laatste twee dagen in Texas begonnen. Blackie komt me zo halen om naar Daryls broer te gaan. Ik had voor Daryl de voorbije maanden wat strips laten leveren en hij wou die nu aan zijn broer geven. En ook zoals elk jaar staat een stop bij Office Depot op het programma om Daryl weer te voorzien van het nodige schrijfmateriaal. Ik ben blij om weer wat tijd te hebben met Blackie en Daryls broer zonder dat er een camera meekijkt.
Hopelijk kan ik samen met Blackie op vrijdag de zoon van de slachtoffers spreken. Er is slechts een waterkans maar ik moest het proberen! Ik hou jullie op de hoogte!
Op dinsdag reden we opnieuw naar Livingston voor mijn tweede maar ook ineens weer mijn laatste bezoek aan Daryl. Twee dagen op rij, vier uur is Daryls rantsoen. Hoe lang ik hier nog blijf, ik mag hem niet meer zien. Ook het tweede bezoek was erg fijn. Ik heb Daryl in jaren niet meer zo weten lachen en plezier maken. Hij genoot er zichtbaar van en ik genoot mee. Het laatste kwartier is steeds moeilijk, je weet dat het afscheid nadert. Afscheid nemen van Daryl is altijd zwaar. Ik weet niet hoe lang het zal duren eer ik hem terug kan zien en ik weet niet wat er ondertussen allemaal kan gebeuren op de dodengang of in zijn proces. Het valt me steeds zwaar Daryl achter te laten, gehandboeid te zien weggebracht worden terwijl ik zelf weer de vrije wereld in wandel. Het voelt zo onrechtvaardig. Maar tegelijk liet ik ook de gevangenis met de glimlach achter me omdat onze bezoeken zo fijn waren geweest.
An en Wouter stonden me alweer op te wachten en na een kort interviewtje reden we van Livingston naar Huntsville waar de executies worden voltrokken en de dodengang tot 1999 was ondergebracht. De TV-ploeg wou beelden van de gevangenis waar de executiekamer zich bevind en van de begraafplaats waar de gevangen worden begraven die tijdens hun gevangenschap sterven of die geëxecuteerd worden en waarvan de familie niet voor een eigen begrafenis zorgt. Ik heb het steeds een verstillende plek gevonden, de vele witte kruisjes en stenen naast elkaar. Het zijn getuigen van vergeten mensen, die ook na hun dood allemaal gebrandmerkt werden met hun gevangenisnummer en soms met een X van geëxecuteerd.
Ook de Walls Unit waar de executies worden voltrokken blijft confronterend, ook als er geen executies zijn. Ik heb er ondertussen een zevental executies van op vijftig meter van de Walls bijgewoond. Het zijn momenten die voor goed in mijn geheugen staan gegrift. Niet in het minst de executie van Dominique Green die in oktober 2004 werd geëxecuteerd terwijl ik buiten stond bij de zonen van het slachtoffer van het misdrijf die niet wilden dat Dominique zou worden geëxecuteerd en met zijn huilende vriendin in mijn armen. Het surreële en de onmacht van dat moment is niet in woorden te vatten en met niemand te delen.
Toen het filmen erop zat en ook Huntsville op tape stond, ging het terug richting Houston, deze keer naar Daryls mama. Ik had haar in een brief mijn bezoek en dat van de cameraploeg aangekondigd. Maar wat ik al had verwacht werd bevestigd: Mandy zag het niet zitten om te worden gefilmd. Ik vond het wel heel erg fijn om haar terug te zien. Hoe erg ik het ook vind voor Daryl, maar ook voor Mandy, dat ze hem al 19 jaar niet meer heeft opgezocht, toch vind ik het erg moeilijk om haar te pushen. Ik merk heel goed hoe moeilijk het voor haar ligt. Zij heeft afscheid genomen van haar zoon op het ogenblik dat de doodstraf werd uitgesproken, uit zelfbescherming denk ik. Maar ik denk dat ze nooit had verwacht dat Daryl het zo lang zou overleven. En nu voel ik de gewrongenheid, het ergens wel willen maar niet durven, bang dat als ze toch zou gaan, ze op een dag echt afscheid moet nemen. Ik hoop zo dat ik haar op een dag mag meenemen naar de Polunsky unit en haar kan herenigen met Daryl.
Na een laat avondmaal (22u30) met An, Wouter, Dave en Peggy, kroop ik doodmoe maar voldaan in bed in de Maryknoll house.
Om 2u is s nachts is de TV-ploeg geland en om 8u30 waren we al onderweg naar de gevangenis voor mijn eerste bezoek aan Daryl. In vergelijking met oktober 2007 was de controle om binnen te gaan nog strenger. Vanaf nu worden de bezoekers gevraagd hun schoenen uit te doen, dan door de metaaldetector te gaan om vervolgens gefouilleerd te worden. Dit was mijn eerste bodysearch en echt prettig voelt het niet. Deze strenge controle, die overigens ook op de bewakers wordt toegepast, is te wijten aan een incident dat zich niet zo lang geleden heeft voorgedaan. Een ter dood veroordeelde belde vanuit zijn cel naar een senator met doodsbedreigingen. Dit was dus het bewijs dat er GSMs werden binnengesmokkeld. De gouverneur besliste daarop om alle gevangenissen op lock down te plaatsen en alle cellen werden doorzocht. Er werden heel wat GSMs gevonden. Om het gevangeniswezen niet in diskrediet te brengen, heeft men er toen niet beter op gevonden om de schuld van de smokkel op de dodengang in de schoenen van de Europese bezoekers te schuiven, terwijl iedereen weet dat we bij ons bezoek niets aan de gevangene kunnen overhandigen aangezien het bezoek achter glas gebeurt. Daarenboven moeten wij al jaren door een metaaldetector alvorens binnen te kunnen. De strenge controles van zowel bewakers als van bezoekers zijn nu wel het gevolg.
Toen de metalen deur achter mij in het slot viel en ik binnen de gevangenismuren stond, bekropen mij de zenuwen. Sinds mijn laatste bezoek in oktober 2007 is er veel gebeurd tussen Daryl en mij. Het contact liep steeds moeizamer en op een bepaald ogenblik ben ik zelfs een tijdje gestopt met schrijven. Ik kon de druk niet meer aan. Maar sinds eind 2008 schrijven we weer met elkaar en lijkt het de goede kant op te gaan. Het wederzijds begrip is er weer. Ik hoopte dus erg dat dit bezoek zou meevallen. En mijn hoop werd bewaarheid. Ik had een ontzettend fijn bezoek met Daryl. We hebben ons met momenten echt geamuseerd, voor zover dat mogelijk is binnen de koude, kille gevangenismuren. Ik genoot van Daryls pretlichtjes in zijn ogen, van zijn uitbundig lachen, heel even leek hij gelukkig en te vergeten waar hij zat. Dit is wat het zo de moeite waard maakt om mijn vliegangst te overwinnen en naar Houston te komen. De vier uur bezoek vlogen voorbij en we waren nog lang niet uitgepraat toen de bewaakster ons terugbracht naar de realiteit. Het was tijd om te gaan. Gelukkig maar voor even.
Toen ik weer buitenkwam stond de TV-ploeg mij al op te wachten. Zij hadden ondertussen van op een veilige afstand de gevangenis gefilmd. Filmen mag in principe enkel op woensdagnamiddag en onder streng toezicht. Na een kort interviewtje dat al zeer snel werd verstoord door een opzichter die kwam checken wat we aan het doen waren, reden we terug richting Houston waar we Daryls papa gingen opzoeken. An had hem 6 jaar geleden ook geïnterviewd en aangezien ze een opvolgreportage maakte wou ze hem nu opnieuw spreken. James ontving ons hartelijk. Ik had ook met Blackie, Daryls jeugdvriend afgesproken dat hij naar daar zou komen en ook Daryls broer Regi was er. Mijn gevoelens bij Daryls papa zijn heel dubbel. Hij praat veel over zichzelf, is erg vol van zichzelf en in elke zin komt God wel voor. Hij vertelt iedereen wat te doen maar hij leeft zelf niet naar wat hij verkondigt. Hij kijkt noch steeds naar Daryl als een kind en niet als een gelijke. Anderzijds ben ik wel blij dat hij ondertussen toch een aantal keren Daryl is gaan bezoeken en dat ze er schijnbaar toch in slagen om met elkaar te praten. Ik probeer hem niet te veroordelen, maar echt makkelijk is het niet. Na het bezoek aan Daryls papa en broer, zijn we terug naar mijn appartementje gereden om daar nog een interview te doen met Blackie. Ik ben ontzettend blij dat hij deze keer ook in de reportage zal zitten. Hij werd voor mij, net als voor Daryl, een goede vriend. Hij was erbij toen Daryl werd veroordeeld en ook hij is overtuigd van Daryls onschuld. Ik probeer terwijl ik hier ben om de zoon van de slachtoffers te spreken van het misdrijf waarvoor Daryl op de dodengang zit. Ik heb het enkele jaren geleden al eens geprobeerd en hij overwoog toen om me te zien maar heeft uiteindelijk beslist om het verleden te laten rusten en me toch niet te spreken. Ik heb hem een brief geschreven om hem uit te leggen waarom ik hem zo graag wil spreken. Hij is de enige die weet wat er die nacht is gebeurd, hijis de enige die me kan zeggen of de politie en de openbare aanklager hem hebben gemanipuleerd of zelfs gedwongen om Daryl te identificeren. De zoon had 10 jaar voorwaardelijk gekregen voor druggerelateerde feiten en de politie had na de moord op zijn ouders cocaïne gevonden in het huis. Daarenboven dacht de politie dat de zoon zelf iets te maken had met de moord op zijn ouders. Hij had er alle baat bij om mee te werken met het gerecht. Ik gaf Blackie de brief. Hij zou hem via een gemeenschappelijke kennis aan de zoon laten bezorgen. Eind deze week zal ik weten of hij me al dan niet nog wil spreken.
Pas na middernacht kon ik eindelijk mijn ogen sluiten na een emotioneel zware maar ook erg leuke dag. Ik heb ontzettend genoten van het weerzien met Daryl. Het was niet alleen een letterlijk weerzien na elkaar anderhalf jaar niet gezien te hebben maar ook een figuurlijk weerzien. We waren mekaar een tijd geleden kwijt gespeeld, maar na dit eerste bezoek leek het of we onze vriendschap hebben teruggewonnen. Moe maar heel erg dankbaar begon ik aan wat opnieuw een korte nacht zou worden.
Met enige trots wil ik toch al even reclame maken voor mijn boek dat, door de steun van heel veel mensen, in oktober uitkomt. Het is uitgegeven bij het Davidsfonds met de titel Tot de dood ons scheidt. Een persoonlijke kijk op de doodstraf in Amerika. Meer nieuws volgt!!
Vrijdagavond ben ik voor de ondertussen zevende keer geland op Houston om Daryl te gaan bezoeken. Het was zoals steeds een blij en hartelijk weerzien met mijn gastgezin, Dave en Peggy, die ik sinds oktober 2007 niet meer had gezien. Ik kon deze keer niet in hun 'boomhut' in de tuin omdat hun zoon er tijdelijk woont maar ik heb het geluk gratis te mogen verblijven in het garageappartement van de Maryknoll fathers. Het was reeds de verblijfplaats van menig doodstrafactivist van over heel Amerika wanneer ze naar Texas afzakken. Gisteren ben ik al naar een workshop geweest over het strafrechtssysteem in Texas. Het was een interessante bijeenkomst van een twintigtal mensen, de meesten familie of vrienden van iemand op de dodengang. Het was de bedoeling de theorie aan de praktijk te koppelen. Iedereen deelde zijn ervaring met het rechtssysteem in de hoop op die manier iets van elkaars ervaringen op te steken. Het was absoluut een leerrijke ervaring maar eens te meer een zoveelste confrontatie met het zieke rechtssysteem in Texas. We hebben ook Daryls zaak uitgebreid besproken in de groep en het deed deugd om van de aanwezigen te horen dat ze het allemaal een goed teken vonden dat zijn zaak in beroep al vijftien jaar hangende is. Het is absoluut uitzonderlijk! Vandaag had ik een dagje vrij om nog wat te bekomen van de jetleg en om te wennen aan de hitte (34 graden) maar vanaf morgen is het gedaan met de relatieve rust. Net als vijf jaar geleden komt een TV-ploeg van Telefacts naar Houston om Daryl te interviewen en mij enkele dagen te volgen. Zij landen vannacht. Morgen is mijn eerste bezoek met Daryl gepland! Ik kijk er naar uit. Het lijkt een eeuwigheid dat we mekaar nog hebben gesproken. De laatste keer dat ik in Texas was, in oktober 2007, konden we mekaar slechts twee uur spreken. Als alles goed gaat kan ik hem deze keer twee dagen achter elkaar vier uur zien. Ik hou jullie op de hoogte zogauw ik terug toegang heb tot het internet.
Vandaag, 2 juni 2009, trokken mijn vriend en ik, gewapend met een spandoek en een pancarte naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. We vatten post aan de overkant van de straat om onze afschuw te tonen over de geplande 200ste executie onder de Texaanse gouverneur Rick Perry die diezelfde avond om klokslag 6 uur plaatselijke tijd zou worden uitgevoerd.
438 van de 1165 executies (sinds de herinvoering van de doodstraf in 1982) werden voltrokken in Texas. Hiervan werden tot dusver 199 executies uitgevoerd tijdens de laatste 8 jaar onder het bewind van Perry. Hij klopt hiermee ruimschoots het record van Bush Jr. die 152 executies op zijn naam schreef.
Reden genoeg dus om vreedzaam onze stem te laten horen aan de Amerikaanse ambassade. Zoals ook onze medestanders in Parijs, Leipzig, Montreal, Albequerque, Houston, Austin en Huntsville.
Echter, na minder dan een half uur bleek onze daad van vrije meningsuiting plots een strafbaar feit. Niet minder dan 4 agenten (wij waren nog steeds met 2!) waaronder de commissaris, waren door de ambassade opgetrommeld om een eind te stellen aan ons onschuldig protest. Onze spandoek (Texas, stop executions) en pancarte (Gov. Perry = serial killer = tonight 200st victim) werden prompt in beslag genomen. Ze vormden ongetwijfeld een ernstige bedreiging voor de veiligheid. Onze gegevens werden zorgvuldig genoteerd. De boete zal worden nagestuurd.
Of hoe in onze democratisch rechtsstaat het recht op vrije meningsuiting een uitgehold begrip blijkt. Of zou het aan de boodschap hebben gelegen?
Gelukkig hebben mijn vrienden in Texas wel de kans gekregen om hun stem in alle vrijheid te laten horen!
Vandaag om 18u plaatselijke tijd wordt in Texas Derrick Johnson geëxecuteerd. Derrick zou de 200ste veroordeelde worden die onder het gouverneurschap van Rick Perry zou geëxecuteerd worden ware het niet dat in de voorbije weken twee veroordeelden uitstel van executie kregen. Bijgevolg wordt Derrick Johnson nummer 198. Desalniettemin vindt er vandaag in Houston een wake plaats die 200 minuten zal duren om de aandacht te vestigen op de dreigende 200ste executie in Texas onder Rick Perry. Uit een medisch rapport blijkt dat Derrick Johnson zwakbegaafd is en mentale achterstand vertoont en bijgevolg volgens de standaard van het Hooggerechtshof ook niet geëxecuteerd mag worden. Maar de Board of Pardons and Paroles heeft reeds tegen een omzetting van zijn doodstraf gestemd ondanks het medisch rapport.
Het is met enige trots dat ik jullie kan vertellen dat mijn boek er komt. Het financiële plaatje is rond en de publicatie is gepland voor oktober!! Nu we het dan toch over boeken hebben, wil ik graag reclame maken voor twee nieuwe boeken over de doodstraf die recent verschenen. Het boek 'Detour to death row' werd geschreven door David Atwood, de stichter van de Texas Coalition to Abolisch the Death Penalty. Dave is mijn 'gastgezinvader' tijdens mijn verblijven in Texas. Het boek beschrijft zijn persoonlijke strijd tegen de doodstraf. Een tweede boek is 'A saint on death row' van Thomas Cahill en vertelt het verhaal van Dominique Green. Dominique werd geëxecuteerd in oktober 2004 terwijl ik buiten aan de dodenkamer stond met zijn huilende vriendin in mijn armen. De twee zonen van Dominique's slachtoffer stonden bij mij. Zij wilden niet dat Dominique werd geëxecuteerd. Het boek vertelt over Dominique's jeugd, de feiten, zijn leven op de dodengang en zijn exectutie. Beide boeken zijn te bestellen via het internet (www.amazone.com).
Toen ik enkele maanden geleden met dit weblog begon, meldde ik al dat ik een boek had geschreven over Daryl en de doodstraf in Texas en dat ik op zoek was naar uitgever. Uitgeverij Davidsfonds heeft enthousiast op mijn manuscript gereageerd en is bereid om mijn boek uit te geven. Dit was schitterend nieuws voor mij aangezien ik hier lang heb aan gewerkt en nu eindelijk de kans zou hebben om mijn verhaal met anderen te delen. Alleen twijfelt het Davidsfonds aan de grootte van de potentiële afzetmarkt. Om geen al te groot risico te nemen als uitgeverij is hun voorstel om 2000 boeken te drukken waarvan ik de afname van 1000 boeken moet garanderen. Concreet betekent dit dat ik zelf 1000 boeken kan inkopen en die dan zelf moet trachten te verkopen. Een andere (of aanvullende) manier is dat ik op zoek ga naar partner(organisatie)s die een aantal boeken inkopen (tegen 60%) en die deze dan doorverkopen aan bijvoorbeeld hun leden. De winst is dan voor deze organisatie.
Als ik er in slaag om tegen 1 april minimum 10.000 euro bij elkaar te krijgen of de afname van 1000 boeken kan garanderen, dan kan het boek gedrukt worden en zullen we het lanceren tegen 10 oktober 2009, werelddag tegen de doodstraf.
Ik heb twee jaar aan dit boek gewerkt en maandelijks een half loon geïnvesteerd in dit project. Ik kan dus helaas zelf geen 10.000 euro meer op tafel leggen en het risico lopen dat ik het niet kan terugverdienen met de verkoop. Daarom moet ik beroep doen op derden om dit project tot een goed einde te kunnen brengen. Ik heb intussentijd al heel wat organisaties aangeschreven en mogelijke sponsers. Ik heb al veel leuke reacties gesprokkeld maar het financiële plaatje is nog niet rond.
Daarom een warme oproep aan iedereen die mijn project mee wil ondersteunen of aan iedereen die nog goede ideeën heeft over mogelijke sponsers!! Stuur me een mailtje! Alle hulp is welkom!
Ik kreeg vandaag een brief van Daryl. Reeds maanden heeft hij last van kniepijn. Hoewel hem in juli 2008 medicatie werd voorgeschreven (cortisonespuiten) door dokter Michael Hanley heeft hij deze tot op vandaag nog steeds niet gekregen. Nochtans moet een dergelijk bevel tot verzorging worden uitgevoerd. Ondertussen is zijn knie ontzettend gezwollen en heeft hij veel pijn. Hij vraagt jullie hulp. Gelieve onderstaande korte brief per post te sturen aan onderstaand adres. Alvast bedankt voor jullie medewerking!
Groeten, Marjan
Dear Sir,
I am writing you this letter concerning mister Daryl Wheatfall, 999020, Polunsky Unit. Mister Wheatfall has been complaining about pain in his knee for almost a year now. Last year the orthopedic doctor Michael Hanley ordered a correctional managed care order, dated July 1, 2008, for a cortison injection. I'd like to inform you that until this day, mister Wheatfall, still didn't receive this urgent treatment. As a consequence he's still suffering and his condition is getting worse. I urge you to take all necessary actions to make sure that mister Wheatfall gets the proper treatment.
Sincerely yours, (naam + adres)
Zenden naar: Douglas B. King PhD. Investigator III Patient Liaison Program Office of Professional Standards TDCJ - Health Services Devision P.O. Box 99 Huntsville, Tx. 77342-0099
Vannacht, rond kwart over 12 onze tijd, werd Willie Pondexter geëxecuteerd. Hij was 34 en zat sinds zijn 19de op de dodengang in Texas. Willie was een voorbeeldgevangene in al die jaren dat hij op de dodengang zat. Hij heeft steeds spijt betoond voor zijn misdrijf en tijdens zijn gevangenschap was hij een behulpzame, respecvolle veroordeelde die nooit een tuchtrapport kreeg. Minstens één bewaker was bereid om te getuigen voor zijn gratieverzoek. Toen twee rechtenstudenten die zijn advocaten hielpen in deze zaak de man wouden interviewen voor het gratieverzoek werden ze prompt tegengehouden en een tijdje vastgezet door Deputy Sheriff Terry White. De staat Texas wou voorkomen dat ze de man zouden interviewen. Zijn advocaten dienden nog een verzoeksschrift in bij de rechtbank om hiertegen te protesteren maar tevergeefs. De executie van Willie Pondexter bewijst weer maar eens dat de gratieprocedure in Texas dode letter is. De doodstraf werd in 1977 opnieuw ingevoerd voor die misdadigers die een blijvend gevaar vormen voor de maatschappij. Willie Pondexter bewees dat hij prima kon aardenin de gevangenis en geen gevaar vormde. Op basis van zijn gedrag in de gevangenis had de Board of Pardons and Paroles en de gouverneur hem gratie kunnen verlenen. In de praktijk gebeurt het nooit!
Vanavond wordt Kenneth Wayne Morris geëxecuteerd in Texas. Het is de tiende executie die wordt voltrokken in 8 weken tijd. Volgende week staan nog twee executies gepland.
Vandaag kreeg ik de nieuwsbrief van het Texas Moratorium Network in mijn mailbox met het goede nieuws dat Lon Burnam, een Texaans parlementlid, een resolutie heeft ingediend die de procedure moet opstarten om rechter Sharon Keller uit haar ambt te ontzetten. Sharon Keller is één van de negen rechters en tegelijk het hoofd van de Court of Criminal Appeals, het hoogste rechtsorgaan van de staat Texas. Op 25 september 2007 besliste het Amerikaanse Hooggerechtshof dat alle executies in Amerika tijdelijk moesten worden opgeschort. Diezelfde avond stond de executie gepland in Texas van Michael Richards. Na de uitspraak van het Hooggerechtshof wilden zijn advocaten een beroepsschrift indienen bij de CCA zodat ook de executie van Richards zou worden opgeschort op basis van de uitspraak van het Hooggerechtshof. Ze belden met rechter Sharon Keller om te zeggen dat ze computerproblemen hadden en dat hun beroepsschrift 20 minuten later zou worden ingediend waarop Keller antwoordde: 'We close at 5!' De advocaten kregen niet meer de tijd om hun beroepsschrift in te dienen en Richards werd die avond geëxecuteerd ondanks de beslissing van het hoogste gerechtshof van Amerika dat er geen executies meer mochten doorgaan. Keller handelde zonder de andere rechters op de hoogte te brengen van de poging van de advocaten van Richards om de executie te stoppen. Nochtans was zij niet de rechter die het beroepsschrift moest behandelen. De rechter die hiervoor was aangeduid hoorde pas 's anderendaags, nadat Richards al geëxecuteerd was, van de poging van Richards advocaten en Keller's uitspraak: 'We close at 5!' Nochtans was zij, samen met twee colega rechters, die avond tot laat op de rechtbank gebleven omdat ze een beroepsschrift hadden verwacht voor Michael Richards, in het licht van de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Ondanks de vele kritiek die er volgde op Kellers 'We close at 5'-beslissing en de vele brieven van advocaten, parlementsleden en activisten aan de State Commission on Judicial Conduct met de vraag om keller te ontslaan, is er tot op vandaag geen enkele actie ondernomen en beslist Keller nog steeds over leven en dood. Wil je meer weten over deze zaak, kijk dan op http://sharonkiller.com.
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
