Op dinsdag reden we opnieuw naar Livingston voor mijn tweede maar ook ineens weer mijn laatste bezoek aan Daryl. Twee dagen op rij, vier uur is Daryls ‘rantsoen’. Hoe lang ik hier nog blijf, ik mag hem niet meer zien. Ook het tweede bezoek was erg fijn. Ik heb Daryl in jaren niet meer zo weten lachen en plezier maken. Hij genoot er zichtbaar van en ik genoot mee. Het laatste kwartier is steeds moeilijk, je weet dat het afscheid nadert. Afscheid nemen van Daryl is altijd zwaar. Ik weet niet hoe lang het zal duren eer ik hem terug kan zien en ik weet niet wat er ondertussen allemaal kan gebeuren op de dodengang of in zijn proces. Het valt me steeds zwaar Daryl achter te laten, gehandboeid te zien weggebracht worden terwijl ik zelf weer de vrije wereld in wandel. Het voelt zo onrechtvaardig. Maar tegelijk liet ik ook de gevangenis met de glimlach achter me omdat onze bezoeken zo fijn waren geweest. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

An en Wouter stonden me alweer op te wachten en na een kort interviewtje reden we van Livingston naar Huntsville waar de executies worden voltrokken en de dodengang tot 1999 was ondergebracht. De TV-ploeg wou beelden van de gevangenis waar de executiekamer zich bevind en van de begraafplaats waar de gevangen worden begraven die tijdens hun gevangenschap sterven of die geëxecuteerd worden en waarvan de familie niet voor een eigen begrafenis zorgt. Ik heb het steeds een verstillende plek gevonden, de vele witte kruisjes en stenen naast elkaar. Het zijn getuigen van vergeten mensen, die ook na hun dood allemaal ‘gebrandmerkt’ werden met hun gevangenisnummer en soms met een ‘X’ van geëxecuteerd.

Ook de ‘Walls Unit’ waar de executies worden voltrokken blijft confronterend, ook als er geen executies zijn. Ik heb er ondertussen een zevental executies van op vijftig meter van de Walls bijgewoond. Het zijn momenten die voor goed in mijn geheugen staan gegrift. Niet in het minst de executie van Dominique Green die in oktober 2004 werd geëxecuteerd terwijl ik buiten stond bij de zonen van het slachtoffer van het misdrijf die niet wilden dat Dominique zou worden geëxecuteerd en met zijn huilende vriendin in mijn armen. Het surreële en de onmacht van dat moment is niet in woorden te vatten en met niemand te delen.

Toen het filmen erop zat en ook Huntsville op tape stond, ging het terug richting Houston, deze keer naar Daryls mama. Ik had haar in een brief mijn bezoek en dat van de cameraploeg aangekondigd. Maar wat ik al had verwacht werd bevestigd: Mandy zag het niet zitten om te worden gefilmd. Ik vond het wel heel erg fijn om haar terug te zien. Hoe erg ik het ook vind voor Daryl, maar ook voor Mandy, dat ze hem al 19 jaar niet meer heeft opgezocht, toch vind ik het erg moeilijk om haar te ‘pushen’. Ik merk heel goed hoe moeilijk het voor haar ligt. Zij heeft afscheid genomen van haar zoon op het ogenblik dat de doodstraf werd uitgesproken, uit zelfbescherming denk ik. Maar ik denk dat ze nooit had verwacht dat Daryl het zo lang zou overleven. En nu voel ik de gewrongenheid, het ergens wel willen maar niet durven, bang dat als ze toch zou gaan, ze op een dag echt afscheid moet nemen. Ik hoop zo dat ik haar op een dag mag meenemen naar de Polunsky unit en haar kan herenigen met Daryl.    

Na een laat avondmaal (22u30) met An, Wouter, Dave en Peggy, kroop ik doodmoe maar voldaan in bed in de Maryknoll house.