Om 2u is ’s nachts is de TV-ploeg geland en om 8u30 waren we al onderweg naar de gevangenis voor mijn eerste bezoek aan Daryl. In vergelijking met oktober 2007 was de controle om binnen te gaan nog strenger. Vanaf nu worden de bezoekers gevraagd hun schoenen uit te doen, dan door de metaaldetector te gaan om vervolgens gefouilleerd te worden. Dit was mijn eerste ‘bodysearch’ en echt prettig voelt het niet. Deze strenge controle, die overigens ook op de bewakers wordt toegepast, is te wijten aan een incident dat zich niet zo lang geleden heeft voorgedaan. Een ter dood veroordeelde belde vanuit zijn cel naar een senator met doodsbedreigingen. Dit was dus het bewijs dat er GSM’s werden binnengesmokkeld. De gouverneur besliste daarop om alle gevangenissen op ‘lock down’ te plaatsen en alle cellen werden doorzocht. Er werden heel wat GSM’s gevonden. Om het gevangeniswezen niet in diskrediet te brengen, heeft men er toen niet beter op gevonden om de schuld van de smokkel op de dodengang in de schoenen van de ‘Europese bezoekers’ te schuiven, terwijl iedereen weet dat we bij ons bezoek niets aan de gevangene kunnen overhandigen aangezien het bezoek achter glas gebeurt. Daarenboven moeten wij al jaren door een metaaldetector alvorens binnen te kunnen. De strenge controles van zowel bewakers als van bezoekers zijn nu wel het gevolg.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen de metalen deur achter mij in het slot viel en ik binnen de gevangenismuren stond, bekropen mij de zenuwen. Sinds mijn laatste bezoek in oktober 2007 is er veel gebeurd tussen Daryl en mij. Het contact liep steeds moeizamer en op een bepaald ogenblik ben ik zelfs een tijdje gestopt met schrijven. Ik kon de druk niet meer aan. Maar sinds eind 2008 schrijven we weer met elkaar en lijkt het de goede kant op te gaan. Het wederzijds begrip is er weer. Ik hoopte dus erg dat dit bezoek zou meevallen. En mijn hoop werd bewaarheid. Ik had een ontzettend fijn bezoek met Daryl. We hebben ons met momenten echt geamuseerd, voor zover dat mogelijk is binnen de koude, kille gevangenismuren. Ik genoot van Daryls pretlichtjes in zijn ogen, van zijn uitbundig lachen, heel even leek hij gelukkig en te vergeten waar hij zat. Dit is wat het zo de moeite waard maakt om mijn vliegangst te overwinnen en naar Houston te komen. De vier uur bezoek vlogen voorbij en we waren nog lang niet uitgepraat toen de bewaakster ons terugbracht naar de realiteit. Het was tijd om te gaan. Gelukkig maar voor even.

Toen ik weer buitenkwam stond de TV-ploeg mij al op te wachten. Zij hadden ondertussen van op een veilige afstand de gevangenis gefilmd. Filmen mag in principe enkel op woensdagnamiddag en onder streng toezicht. Na een kort interviewtje dat al zeer snel werd verstoord door een opzichter die kwam checken wat we aan het doen waren, reden we terug richting Houston waar we Daryls papa gingen opzoeken. An had hem 6 jaar geleden ook geïnterviewd en aangezien ze een opvolgreportage maakte wou ze hem nu opnieuw spreken. James ontving ons hartelijk. Ik had ook met Blackie, Daryls jeugdvriend afgesproken dat hij naar daar zou komen en ook Daryls broer Regi was er. Mijn gevoelens bij Daryls papa zijn heel dubbel. Hij praat veel over zichzelf, is erg vol van zichzelf en in elke zin komt God wel voor. Hij vertelt iedereen wat te doen maar hij leeft zelf niet naar wat hij verkondigt. Hij kijkt noch steeds naar Daryl als een kind en niet als een gelijke. Anderzijds ben ik wel blij dat hij ondertussen toch een aantal keren Daryl is gaan bezoeken en dat ze er schijnbaar toch in slagen om met elkaar te praten. Ik probeer hem niet te veroordelen, maar echt makkelijk is het niet. Na het bezoek aan Daryls papa en broer, zijn we terug naar mijn appartementje gereden om daar nog een interview te doen met Blackie. Ik ben ontzettend blij dat hij deze keer ook in de reportage zal zitten. Hij werd voor mij, net als voor Daryl, een goede vriend. Hij was erbij toen Daryl werd veroordeeld en ook hij is overtuigd van Daryls onschuld. Ik probeer terwijl ik hier ben om de zoon van de slachtoffers te spreken van het misdrijf waarvoor Daryl op de dodengang zit. Ik heb het enkele jaren geleden al eens geprobeerd en hij overwoog toen om me te zien maar heeft uiteindelijk beslist om het verleden te laten rusten en me toch niet te spreken. Ik heb hem een brief geschreven om hem uit te leggen waarom ik hem zo graag wil spreken. Hij is de enige die weet wat er die nacht is gebeurd, hij  is de enige die me kan zeggen of de politie en de openbare aanklager hem hebben gemanipuleerd of zelfs gedwongen om Daryl te identificeren. De zoon had 10 jaar voorwaardelijk gekregen voor druggerelateerde feiten en de politie had na de moord op zijn ouders cocaïne gevonden in het huis. Daarenboven dacht de politie dat de zoon zelf iets te maken had met de moord op zijn ouders. Hij had er alle baat bij om mee te werken met het gerecht. Ik gaf Blackie de brief. Hij zou hem via een gemeenschappelijke kennis aan de zoon laten bezorgen. Eind deze week zal ik weten of hij me al dan niet nog wil spreken.  

Pas na middernacht kon ik eindelijk mijn ogen sluiten na een emotioneel zware maar ook erg leuke dag. Ik heb ontzettend genoten van het weerzien met Daryl. Het was niet alleen een ‘letterlijk’ weerzien na elkaar anderhalf jaar niet gezien te hebben maar ook een ‘figuurlijk’ weerzien. We waren mekaar een tijd geleden kwijt gespeeld, maar na dit eerste bezoek leek het of we onze vriendschap hebben teruggewonnen. Moe maar heel erg dankbaar begon ik aan wat opnieuw een korte nacht zou worden.