the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
15-06-2009
Tot de dood ons scheidt
Met enige trots wil ik toch al even reclame maken voor mijn boek dat, door de steun van heel veel mensen, in oktober uitkomt. Het is uitgegeven bij het Davidsfonds met de titel Tot de dood ons scheidt. Een persoonlijke kijk op de doodstraf in Amerika. Meer nieuws volgt!!
Vrijdagavond ben ik voor de ondertussen zevende keer geland op Houston om Daryl te gaan bezoeken. Het was zoals steeds een blij en hartelijk weerzien met mijn gastgezin, Dave en Peggy, die ik sinds oktober 2007 niet meer had gezien. Ik kon deze keer niet in hun 'boomhut' in de tuin omdat hun zoon er tijdelijk woont maar ik heb het geluk gratis te mogen verblijven in het garageappartement van de Maryknoll fathers. Het was reeds de verblijfplaats van menig doodstrafactivist van over heel Amerika wanneer ze naar Texas afzakken. Gisteren ben ik al naar een workshop geweest over het strafrechtssysteem in Texas. Het was een interessante bijeenkomst van een twintigtal mensen, de meesten familie of vrienden van iemand op de dodengang. Het was de bedoeling de theorie aan de praktijk te koppelen. Iedereen deelde zijn ervaring met het rechtssysteem in de hoop op die manier iets van elkaars ervaringen op te steken. Het was absoluut een leerrijke ervaring maar eens te meer een zoveelste confrontatie met het zieke rechtssysteem in Texas. We hebben ook Daryls zaak uitgebreid besproken in de groep en het deed deugd om van de aanwezigen te horen dat ze het allemaal een goed teken vonden dat zijn zaak in beroep al vijftien jaar hangende is. Het is absoluut uitzonderlijk! Vandaag had ik een dagje vrij om nog wat te bekomen van de jetleg en om te wennen aan de hitte (34 graden) maar vanaf morgen is het gedaan met de relatieve rust. Net als vijf jaar geleden komt een TV-ploeg van Telefacts naar Houston om Daryl te interviewen en mij enkele dagen te volgen. Zij landen vannacht. Morgen is mijn eerste bezoek met Daryl gepland! Ik kijk er naar uit. Het lijkt een eeuwigheid dat we mekaar nog hebben gesproken. De laatste keer dat ik in Texas was, in oktober 2007, konden we mekaar slechts twee uur spreken. Als alles goed gaat kan ik hem deze keer twee dagen achter elkaar vier uur zien. Ik hou jullie op de hoogte zogauw ik terug toegang heb tot het internet.
Vandaag, 2 juni 2009, trokken mijn vriend en ik, gewapend met een spandoek en een pancarte naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. We vatten post aan de overkant van de straat om onze afschuw te tonen over de geplande 200ste executie onder de Texaanse gouverneur Rick Perry die diezelfde avond om klokslag 6 uur plaatselijke tijd zou worden uitgevoerd.
438 van de 1165 executies (sinds de herinvoering van de doodstraf in 1982) werden voltrokken in Texas. Hiervan werden tot dusver 199 executies uitgevoerd tijdens de laatste 8 jaar onder het bewind van Perry. Hij klopt hiermee ruimschoots het record van Bush Jr. die 152 executies op zijn naam schreef.
Reden genoeg dus om vreedzaam onze stem te laten horen aan de Amerikaanse ambassade. Zoals ook onze medestanders in Parijs, Leipzig, Montreal, Albequerque, Houston, Austin en Huntsville.
Echter, na minder dan een half uur bleek onze daad van vrije meningsuiting plots een strafbaar feit. Niet minder dan 4 agenten (wij waren nog steeds met 2!) waaronder de commissaris, waren door de ambassade opgetrommeld om een eind te stellen aan ons onschuldig protest. Onze spandoek (Texas, stop executions) en pancarte (Gov. Perry = serial killer = tonight 200st victim) werden prompt in beslag genomen. Ze vormden ongetwijfeld een ernstige bedreiging voor de veiligheid. Onze gegevens werden zorgvuldig genoteerd. De boete zal worden nagestuurd.
Of hoe in onze democratisch rechtsstaat het recht op vrije meningsuiting een uitgehold begrip blijkt. Of zou het aan de boodschap hebben gelegen?
Gelukkig hebben mijn vrienden in Texas wel de kans gekregen om hun stem in alle vrijheid te laten horen!
Vandaag om 18u plaatselijke tijd wordt in Texas Derrick Johnson geëxecuteerd. Derrick zou de 200ste veroordeelde worden die onder het gouverneurschap van Rick Perry zou geëxecuteerd worden ware het niet dat in de voorbije weken twee veroordeelden uitstel van executie kregen. Bijgevolg wordt Derrick Johnson nummer 198. Desalniettemin vindt er vandaag in Houston een wake plaats die 200 minuten zal duren om de aandacht te vestigen op de dreigende 200ste executie in Texas onder Rick Perry. Uit een medisch rapport blijkt dat Derrick Johnson zwakbegaafd is en mentale achterstand vertoont en bijgevolg volgens de standaard van het Hooggerechtshof ook niet geëxecuteerd mag worden. Maar de Board of Pardons and Paroles heeft reeds tegen een omzetting van zijn doodstraf gestemd ondanks het medisch rapport.
Het is met enige trots dat ik jullie kan vertellen dat mijn boek er komt. Het financiële plaatje is rond en de publicatie is gepland voor oktober!! Nu we het dan toch over boeken hebben, wil ik graag reclame maken voor twee nieuwe boeken over de doodstraf die recent verschenen. Het boek 'Detour to death row' werd geschreven door David Atwood, de stichter van de Texas Coalition to Abolisch the Death Penalty. Dave is mijn 'gastgezinvader' tijdens mijn verblijven in Texas. Het boek beschrijft zijn persoonlijke strijd tegen de doodstraf. Een tweede boek is 'A saint on death row' van Thomas Cahill en vertelt het verhaal van Dominique Green. Dominique werd geëxecuteerd in oktober 2004 terwijl ik buiten aan de dodenkamer stond met zijn huilende vriendin in mijn armen. De twee zonen van Dominique's slachtoffer stonden bij mij. Zij wilden niet dat Dominique werd geëxecuteerd. Het boek vertelt over Dominique's jeugd, de feiten, zijn leven op de dodengang en zijn exectutie. Beide boeken zijn te bestellen via het internet (www.amazone.com).
Toen ik enkele maanden geleden met dit weblog begon, meldde ik al dat ik een boek had geschreven over Daryl en de doodstraf in Texas en dat ik op zoek was naar uitgever. Uitgeverij Davidsfonds heeft enthousiast op mijn manuscript gereageerd en is bereid om mijn boek uit te geven. Dit was schitterend nieuws voor mij aangezien ik hier lang heb aan gewerkt en nu eindelijk de kans zou hebben om mijn verhaal met anderen te delen. Alleen twijfelt het Davidsfonds aan de grootte van de potentiële afzetmarkt. Om geen al te groot risico te nemen als uitgeverij is hun voorstel om 2000 boeken te drukken waarvan ik de afname van 1000 boeken moet garanderen. Concreet betekent dit dat ik zelf 1000 boeken kan inkopen en die dan zelf moet trachten te verkopen. Een andere (of aanvullende) manier is dat ik op zoek ga naar partner(organisatie)s die een aantal boeken inkopen (tegen 60%) en die deze dan doorverkopen aan bijvoorbeeld hun leden. De winst is dan voor deze organisatie.
Als ik er in slaag om tegen 1 april minimum 10.000 euro bij elkaar te krijgen of de afname van 1000 boeken kan garanderen, dan kan het boek gedrukt worden en zullen we het lanceren tegen 10 oktober 2009, werelddag tegen de doodstraf.
Ik heb twee jaar aan dit boek gewerkt en maandelijks een half loon geïnvesteerd in dit project. Ik kan dus helaas zelf geen 10.000 euro meer op tafel leggen en het risico lopen dat ik het niet kan terugverdienen met de verkoop. Daarom moet ik beroep doen op derden om dit project tot een goed einde te kunnen brengen. Ik heb intussentijd al heel wat organisaties aangeschreven en mogelijke sponsers. Ik heb al veel leuke reacties gesprokkeld maar het financiële plaatje is nog niet rond.
Daarom een warme oproep aan iedereen die mijn project mee wil ondersteunen of aan iedereen die nog goede ideeën heeft over mogelijke sponsers!! Stuur me een mailtje! Alle hulp is welkom!
Ik kreeg vandaag een brief van Daryl. Reeds maanden heeft hij last van kniepijn. Hoewel hem in juli 2008 medicatie werd voorgeschreven (cortisonespuiten) door dokter Michael Hanley heeft hij deze tot op vandaag nog steeds niet gekregen. Nochtans moet een dergelijk bevel tot verzorging worden uitgevoerd. Ondertussen is zijn knie ontzettend gezwollen en heeft hij veel pijn. Hij vraagt jullie hulp. Gelieve onderstaande korte brief per post te sturen aan onderstaand adres. Alvast bedankt voor jullie medewerking!
Groeten, Marjan
Dear Sir,
I am writing you this letter concerning mister Daryl Wheatfall, 999020, Polunsky Unit. Mister Wheatfall has been complaining about pain in his knee for almost a year now. Last year the orthopedic doctor Michael Hanley ordered a correctional managed care order, dated July 1, 2008, for a cortison injection. I'd like to inform you that until this day, mister Wheatfall, still didn't receive this urgent treatment. As a consequence he's still suffering and his condition is getting worse. I urge you to take all necessary actions to make sure that mister Wheatfall gets the proper treatment.
Sincerely yours, (naam + adres)
Zenden naar: Douglas B. King PhD. Investigator III Patient Liaison Program Office of Professional Standards TDCJ - Health Services Devision P.O. Box 99 Huntsville, Tx. 77342-0099
Vannacht, rond kwart over 12 onze tijd, werd Willie Pondexter geëxecuteerd. Hij was 34 en zat sinds zijn 19de op de dodengang in Texas. Willie was een voorbeeldgevangene in al die jaren dat hij op de dodengang zat. Hij heeft steeds spijt betoond voor zijn misdrijf en tijdens zijn gevangenschap was hij een behulpzame, respecvolle veroordeelde die nooit een tuchtrapport kreeg. Minstens één bewaker was bereid om te getuigen voor zijn gratieverzoek. Toen twee rechtenstudenten die zijn advocaten hielpen in deze zaak de man wouden interviewen voor het gratieverzoek werden ze prompt tegengehouden en een tijdje vastgezet door Deputy Sheriff Terry White. De staat Texas wou voorkomen dat ze de man zouden interviewen. Zijn advocaten dienden nog een verzoeksschrift in bij de rechtbank om hiertegen te protesteren maar tevergeefs. De executie van Willie Pondexter bewijst weer maar eens dat de gratieprocedure in Texas dode letter is. De doodstraf werd in 1977 opnieuw ingevoerd voor die misdadigers die een blijvend gevaar vormen voor de maatschappij. Willie Pondexter bewees dat hij prima kon aardenin de gevangenis en geen gevaar vormde. Op basis van zijn gedrag in de gevangenis had de Board of Pardons and Paroles en de gouverneur hem gratie kunnen verlenen. In de praktijk gebeurt het nooit!
Vanavond wordt Kenneth Wayne Morris geëxecuteerd in Texas. Het is de tiende executie die wordt voltrokken in 8 weken tijd. Volgende week staan nog twee executies gepland.
Vandaag kreeg ik de nieuwsbrief van het Texas Moratorium Network in mijn mailbox met het goede nieuws dat Lon Burnam, een Texaans parlementlid, een resolutie heeft ingediend die de procedure moet opstarten om rechter Sharon Keller uit haar ambt te ontzetten. Sharon Keller is één van de negen rechters en tegelijk het hoofd van de Court of Criminal Appeals, het hoogste rechtsorgaan van de staat Texas. Op 25 september 2007 besliste het Amerikaanse Hooggerechtshof dat alle executies in Amerika tijdelijk moesten worden opgeschort. Diezelfde avond stond de executie gepland in Texas van Michael Richards. Na de uitspraak van het Hooggerechtshof wilden zijn advocaten een beroepsschrift indienen bij de CCA zodat ook de executie van Richards zou worden opgeschort op basis van de uitspraak van het Hooggerechtshof. Ze belden met rechter Sharon Keller om te zeggen dat ze computerproblemen hadden en dat hun beroepsschrift 20 minuten later zou worden ingediend waarop Keller antwoordde: 'We close at 5!' De advocaten kregen niet meer de tijd om hun beroepsschrift in te dienen en Richards werd die avond geëxecuteerd ondanks de beslissing van het hoogste gerechtshof van Amerika dat er geen executies meer mochten doorgaan. Keller handelde zonder de andere rechters op de hoogte te brengen van de poging van de advocaten van Richards om de executie te stoppen. Nochtans was zij niet de rechter die het beroepsschrift moest behandelen. De rechter die hiervoor was aangeduid hoorde pas 's anderendaags, nadat Richards al geëxecuteerd was, van de poging van Richards advocaten en Keller's uitspraak: 'We close at 5!' Nochtans was zij, samen met twee colega rechters, die avond tot laat op de rechtbank gebleven omdat ze een beroepsschrift hadden verwacht voor Michael Richards, in het licht van de uitspraak van het Amerikaanse Hooggerechtshof. Ondanks de vele kritiek die er volgde op Kellers 'We close at 5'-beslissing en de vele brieven van advocaten, parlementsleden en activisten aan de State Commission on Judicial Conduct met de vraag om keller te ontslaan, is er tot op vandaag geen enkele actie ondernomen en beslist Keller nog steeds over leven en dood. Wil je meer weten over deze zaak, kijk dan op http://sharonkiller.com.
Gisteren, op de derde maandag van januari, was de herdenkingsdag van Martin Luther King. Op 4 april 1968 werd hij in Memphis, Tennessee, doodgeschoten voor zijn verzet tegen discriminatie en rassenhaat en zijn strijd voor gelijke rechten. Vandaag, veertig jaar na Kings dood legde Barack Obama zijn eed af als president van de Verenigde Staten. 40 jaar na dat Martin Luther King werd vermoord heeft Amerika een zwarte president!
Coretta Scott King, de weduwe van dr. King, zette na de moord op haar man zijn strijd voort. Als weduwe van één van de bekendste moordslachtoffers in Amerika werd ze eveneens een geducht tegenstander van de doodstraf. Zoals ze zelf zei: As one whose husband and mother-in-law have died the victims of murder and assassination, I stand firmly and unequivocally opposed to the death penalty for those convicted of capital offenses. An evil deed is not redeemed by an evil deed of retaliation. Justice is never advanced in the taking of a human life. Morality is never upheld by a legalized murder".
Voor de anti-doodstrafbeweging in Amerika is de herdenking van Martin Luther Kings leven, die derde maandag van januari, ook de herdenking aan zijn vrouw Coretta Scott King die in 2006 op 78-jarige leeftijd stierf en die een trouwe bondgenote was in de strijd tegen de doodstaf.
Een strijd die helaas nog niet is gestreden... Vandaag, 20 januari, de dag van de inauguratie van Barack Obama, zwijgt de executiemachine in Texas heel even maar daarna draait ze weer op volle toeren. De komende 11 dagen worden nog 5 mensen geëxecuteerd in Texas. Op 14 januari werd Curtis Moore reeds geëxecuteerd wat het totaal voor de maand januari op 6 brengt. 3 van de veroordeelden zijn zwart, 2 latijns-Amerikaans en 1 blank. Bij de volgende 8 geplande executies is geen enkele blanke veroordeelde. De boodschap van Martin LutherKing of van Barack Obama heeft haar weg nog niet gevonden tot in het Zuiden van Amerika, alleszins nog niet tot in de rechtbanken en de dodengang van Texas.
Er is nog werk aan de winkel! Maar vandaag is een hoopvolle dag!
Groeten, Marjan
14 januari 2009 Curtis Moore 21 januari 2009 Frank Moore 22 janauri 2009 Reginald Perkins 27 januari 2009 Larry Swearingen 28 januari 2009 Virgil Martinez 29 januari 2009 Ricardo Ortiz
Over ongeveer twee weken is Daryl jarig. Hij werd geboren op 20 december 1965. Hij werd 24 enkele dagen na zijn arrestatie op15 december1989. Nu wordt hij 43. Ik wil langs deze weg graag een warme oproep doen om Daryl een kaartje te sturen voor zijn verjaardag en/of voor de komende kerst. Het is een kleine moeite maar voor Daryl betekent zijn post de enige deur naar de buitenwereld. Let wel! Stop niets bij in de enveloppe, geen geld, niets extra of stuur geen postpakje. Het is niet toegestaan door de gevangenis en elke brief wordt gecontroleerd. Wil je toch iets extra doen voor Daryl stuur me dan een mailtje en ik bekijk samen met jou wat mogelijk is. Je moet rekenen dat je kaartje of brief er ongeveer een week over doet voor hij bij Daryl in zijn cel geraakt. Alvast bedankt voor de moeite!!
De wereldwijde acties tegen de executie van Troy Davis hebben dan toch iets uitgehaald. Troy's executie werd voor een derde keer uitgesteld! Ondertussen heeft de 11th Circuit Court of Appeals (het federale Hof van Beroep bevoegd voor Alabama, Georgia en Florida) Troy een hoorzitting toegekend op 9 december in Atlanta. Je kan het laatste nieuws over Troy's case volgen op http://www.troyanthonydavis.org.
Over enkele weken, op 13 december 1989, is het dag op dag negentien jaar geleden dat de levenloze lichamen van meneer en mevrouw Fitzgerald werden aangetroffen in hun huis in Southpark, Houston. Voor deze moord zit Daryl ondertussen 19 jaar in de gevangenis waarvan 18 jaar op de dodengang. De zogenaamde mededader, Mac Henry Terrell, gooide het op een akkoord met de openbare aanklager en loopt ondertussen, sinds oktober 2005 opnieuw vrij rond. De gemiddelde tijd dat iemand in Texas op de dodengang verblijft alvorens te worden geëxecuteerd ligt tussen de 8 en de 12 jaar. Daryl leeft ondertussen bijna dubbel zo lang tussen de vier muren van zijn cel van twee op drie meter in totale isolatie. Hij heeft sinds zijn opsluiting al vele mannen zien 'gaan' die later dan hem op de dodengang aankwamen. Van de 26 executies die in 2007 werden volrokken zaten 22 terdoodveroordeelden minder lang dan Daryl op de dodengang. In 2006 waren dat er 22 van de 24 en in 2005 gold dit voor 16 van de 19 executies. In 1996 werd door toenmalig president Bill Clinton een wet afgekondigd naar aanleiding van de Oklahoma City Bombing waarin 168 mensen het leven lieten, die de federale beroepsmogelijkheden voor terdoodveroordeelden dratisch inperkte. Op die manier wou men er voor zorgen dat Timothy McVeigh snel berecht en geëxecuteerd zou worden. Sinds deze zogenaamde Anti-Terrorism and Effective Death Penalty Law van kracht ging zijn vele mannen die na 1996 werden veroordeeld ondertussen ook al geëxecuteerd. Vóór 1996 werd in 50 procent van de zaken in beroep voor een federale rechter de terdoodveroordeelde vrijgesproken of een herziening van zijn proces toegekend. Sinds 1996 geldt dit nog slechts voor 6 procent van de doodstrafzaken in beroep. Maar dit is niet de voornaamse reden waarom Daryl veel langer dan gemiddeld op de dodengang zit. Hoewel hij al zolang op death row is opgesloten, zit hij nog in het begin van zijn beroepsprocedure. Zijn zaak is sinds midden jaren negentig hangende in beroep voor het Texaanse Hof van beroep. Maar de rechters hebben na al die jaren nog steeds geen uitspraak gedaan. Als hij op staatsniveau is uitgeprocedeerd kan hij ook nog in beroep gaan bij een federale rechter en tot slot bij hij Hooggerechtshof bevoegd voor Texas. Maar het ziet er niet naar uit dat het Hof van beroep in Texas snel een uitspraak zal doen in Daryls zaak. Zoals Daryl vaker zegt en wat wordt bevestigd door zijn advocaat: 'they sit on my case'. Telkens zijn dossier boven aan de stapel komt verdwijnt het weer netjes naar onderen. Er zijn teveel elementen in Daryl zijn dossier die in zijn voordeel pleiten waardoor het Hof van beroep niet geneigd is om een uitspraak in zijn zaak te doen. En aangezien er geen wettelijke termijnen zijn waarbinnen een uitspraak moet worden gedaan wacht Daryl ondertussen al 19 jaar. Daryl werd in januari 1991 ter dood veroordeeld op basis van twee getuigenissen. De ene getuigenis kwam van de zogenaamde mededader die als eerste als hoofdverdachte in de zaak werd gearresteerd. Hij sloot al gauw een overeenkomst met de openbare aanklager en duidde Daryl aan als dader in ruil voor strafvermindering. De tweede getuigenis kwam van de zoon van de slachtoffers. Hij werd door Henry Terrell tijdens het misdrijf in de buik geschoten maar hij kon het huis uitvluchten nog voor zijn ouders werden vermoord. De zoon was net vrij op borg voor het dealen van drugs en de politie dacht in eerste instantie dat hij zelf iets te maken had met de moord op zijn ouders. Hij had er alle belang bij om mee te werken met de politie om zelf niet terug achter de tralies te vliegen. Er is geen enkel fysiek bewijs tegen Daryl, geen vingerafdrukken, niets dat hem linkt met de plaats van het misdrijf. Daarenboven had Daryl twee alibi's, zijn buurvrouw die aan de politie getuigde dat ze Daryl thuis had gezien op het ogenblik van de feiten en zijn vriendin die bij hem thuis was. Maar belangrijker nog was het bestaan van een andere verdachte. In de wijk waar de moord werd gepleegd en waar Daryl woonde gingen al snel de namen de ronde van Henry Terrell en Mark Carter. Deze laatste leek erg op Daryl. De politie wist van het bestaan van deze andere mogelijke verdachte maar verkoos deze piste niet verder te onderzoeken aangezien ze Daryl al hadden gearresteerd. De jury heeft nooit het bestaan geweten van deze andere verdachte, noch van de alibi's. Toen ik enkele jaren geleden in Texas was heb ik Daryls hele strafdossier gekopieerd in de rechtbank in Austin. Meer dan 2000 pagina's. Ik heb heel de weerslag gelezen van zijn proces en waar ik initieel niet zeker wist of Daryl al dan niet schuldig was, was ik na het lezen van zijn dossier meer dan overtuigd van zijn onschuld. Hoewel er heel wat elementen in Daryls dossier zitten die verder zouden moeten worden onderzocht en die mogelijks zijn onschuld zouden kunnen bewijzen doet Daryls pro-deo advocaat al jaren niets. Daryl heeft geen geld om een eigen advocaat te betalen maar zelfs moest dit mogelijk zijn is het nog steeds heel moeilijk om een geëngageerde advocaat te vinden die Daryls zaak zou ter harte nemen. En zeker om deze zoektocht vanuit België te voeren. Het is bijzonder frustrerend. Dus iedereen die dit leest en op de één of andere manier denkt Daryl te kunen helpen, suggesties zijn welkom. Ook wie Daryl financieel wil steunen kan dit door een mailtje te sturen via deze webpagina. De tijd dringt omdat als bepaalde bewijslast niet wordt aangevoerd in de beroepsprocedure op staatsniveau, ze niet meer kan worden ingevoerd op federaal niveau. Dit is één van de gevolgen van de wet die ik hierboven aanhaalde. Bijgevolg wie uitgeprocedeerd is op staatsniveau en later toch nog bewijs van onschuld kan aantonen heeft geen enkel middel meer om dit te doen. Daarom moet er dringend werk worden gemaakt van Daryls zaak, anders is het te laat. Dus wie kan en wil helpen, laat maar iets weten!!
Vandaag 18 november staat er opnieuw een executie gepland in Texas. Om klokslag 18u laatselijke tijd zal een einde gemaakt worden aan het leven van Eric Cathey door een dodelijke injectie. Vijf maanden na het einde van het tijdelijke moratorium op de doodstraf in Amerika is deze man alweer het achttiende slachtoffer van de staat Texas die met 18 op een totaal van 33 executies dit jaar in Amerika weer met kop en schouder boven de andere doodstrafstaten uitsteekt. Vandaag vond ik het volgende berichtje in mijn mailbox van mijn vrienden van Texas Moratorium Network: "Two weeks after the first African-American was elected President of the United States, two African-Americans are set to be executed in Texas this week. Last week, Texas also executed two African-Americans. The week before that Texas also executed an African-American. 40 percent of the people on death row in Texas are black, although blacks comprise only 11.9 percent of the Texas population. According to the TDCJ website, of the fourteen executions starting with the one on Nov 6, Elkie Taylor, and going until March 11, 2009, all the people scheduled for execution in Texas are either African-American (8) or Hispanic (5)."
Voor meer informatie over de doodstraf en over hoe ras een bepalende factor is in het toekennen van de doodstraf, kijk op http://www.deathpenaltyinfo.org.
Op 30 november is het opnieuw internationale dag tegen de doodstraf. Wereldwijd worden monumenten of gebouwen verlicht in een bijzondere kleur als teken tegen de doodstraf. Ook bij ons in België doen een aantal steden mee aan dit initatief. Neem een kijkje op http://www.santegidio.be/neentegendedoodstraf.php om meer informatie te vinden over het programma!
Vandaag is een historische dag, een dag om nooit te vergeten, een dag die verandering inluidt voor Amerika en voor de rest van de wereld: Barack Obama is verkozen tot de nieuwe president van de Verenigde Staten!! De eerste Afro-Amerikaan die het tot president schopt van Amerika! Vrienden uit Texas stuurden me mailtjes. 'This is a dream come true!' Niet alleen voor hen, ook voor mij en met mij voor ongetwijfeld velen is dit een droom die uitkomt. Tot op het laatste moment durfde ik amper te hopen dat Obama zou verkozen worden uit angst voor de grote ontgoocheling. Ik had ongelijk!! Ik kan me niet voorstellen wat deze overwinning betekent voor de miljoenen Afro-Amerikanen, voor mijn vrienden in Texas, voor Blackie, voor Daryls familie, voor Daryl zelf... Ik laat het jullie weten! Ondertussen geniet ik van deze dag en droom ik van de verandering die Amerika en de wereld staat te wachten! En wie weet, zijn met Obama's verkiezing ook de laatse dagen geteld van de doodstraf in Amerika!! Hij was alleszins senator van Illinois op het ogenblik dat toenmalig gouverneur George Ryan een moratorium afkondigde op de doodstraf in Illinois en de straf van 167 terdoodveroordeelden omzette in gevangenisstraf. Hopelijk heeft het hem geïnspireerd!
Langs deze weg wil ik graag een warme oproep doen om nu donderdag af te zakken naar het jusitiepaleis van Brussel om 16u30 voor de stille wake voor Troy Davis. Klik op onderstaande linken voor meer uitleg over de acties en over Troy's strijd voor gerechtigheid!! http://www.aivl.be http://www.troyanthonydavis.org
Be there!! Het leven van een man staat op het spel!
Het is donderdagnamiddag en vandaag heb ik een dagje vrij voor ik een aan een druk weekend begin. Tijd dus om jullie een eerste berichtje te sturen vanuit het Spiderhuis, mijn favoriete cafeetje in Austin.
Ook dit jaar heb ik mijn vlucht naar Texas overleefd, zij het wel dat slechts één van mijn twee zakken met mij Houston bereikten. Mijn proper ondergoed kwam een dag later aan. Het was weer eens wat anders. Boos om de overdreven veiligheidscontroles, het fouilleren, het aan- en uit en aan- en uittrekken van schoenen, het geven van vingerafdrukken en een digitale foto, had ik me dit jaar voorgenomen om mijn stoute schoenen aan te trekken en de waarheid te vertellen aan de douanes wanneer ze zouden vragen naar het doel van mijn reis. Doch op het laatste nippertje bedacht ik mij en maar goed ook... Een nietsvermoedend strijdgenootje uit Italië was wel zo eerlijk om te vertellen dat ze een death row gevangene kwam bezoeken en mocht het bekopen met vier uur ondervraging en het missen van haar aansluitende vlucht.
Het weerzien met Peggy en Michael was hartelijk en warm maar algauw werd ik ondergedompeld in de harde realiteit van het Amerika van vandaag. Peggy vertelde me dat ze werd ontslagen kort na de verkiezingen vorig jaar. De katholieke universiteit waar ze jaren en jaren werkte als verpleegster voor de studenten kreeg een nieuwe directeur, (lees: een republikein) die het niet eens was met haar politieke opvattingen en haar steun aan de strijd tegen de doodstraf. Ook Sheira Theissen, de filosofielerares in wiens les ik twee jaar geleden een lezing mocht geven over Daryl en de doodstraf in Texas werd ontslagen. De nieuwe leiding van de universiteit kon het niet verkroppen dat zij een democrate was en beweerde dat ze haar studenten indoctrineerde. Dit is niet het Irak van Sadam Houssein of het Rusland van Poetin. Dit is Amerika, anno 2005 waar het recht op vrije meningsuiting verder weg lijkt dan ooit.
Jammer genoeg kon ik dit jaar niet mijn intrek nemen in de boomhut bij Dave. Dave's jongste zoon woont er tijdelijk en dus moest ik op zoek naar een nieuwe slaapplaats. Dave zorgde ervoor dat ik terecht kon in het garageappartement van het Maryknollhouse, een religieuze orde die zich onder andere inlaat met de strijd tegen de doodstraf. Al mis ik mijn boomhut, ik ben best wel blij met mijn nieuwe Texaanse thuis. Dave zelf heb ik jammer genoeg nog niet gezien. Hij is op tour met een 100-tal mensen met de Journey of Hope doorheen Texas. De Journey of Hope groepeert zowel familieleden van slachtoffers van misdrijven die zich ondanks alles uitspreken tegen de doodstraf, als ook van familieleden van death row gevangenen die geëxecuteerd werden of nog wachten op hun executie. Zij touren enkele weken door Texas om in scholen, op universiteiten, in kerken en gemeenschapscentra te gaan vertellen over de doodstraf in Texas. Allemaal vrijwilligers die op deze manier hopen om meer mensen te overtuigen nee te zeggen tegen de doodstraf. De bezieler van deze organisatie is Bill Pelke, wiens zoon omkwam samen met tientallen anderen in de Oklahomabombing waarvoor Timothy McVeigh de doodstraf kreeg. Ondanks het verlies van zijn zoon strijdt hij onafgebroken tegen de doodstraf in Amerika.
Veel tijd om uit te rusten van een vermoeiende vliegreis en de jetlag was er niet want al dinsdag vertrok ik s'ochtends vroeg samen met Nancy uit Houston en Sandrine uit Frankrijk naar de Polunsky Unit in Livingston voor een eerste bezoek aan Daryl. Jammer genoeg slechts een twee uur durend bezoek en geen 'special visit' van twee keer vier uur. De gevangenis laat slechts 12 special visits toe per maand voor alle 500 death row gevangenen samen en ik was nummer dertien die enkele weken gelden belde vanuit het buitenland om een 'special visit' voor oktober te reserveren. Jammer maar helaas. Aan de strikte regels in de gevangenis valt niet te tornen. Ze zijn te nemen of te laten, niet te bediscusiëren. Ik moest me dus tevreden stellen met twee uurtjes bezoek. Hoe dan ook was ik blij dat ik toch minstens de zekerheid had dat ik Daryl zou kunnen bezoeken. Enkele weken geleden zag het er nog naar uit dat we mekaar niet zouden kunnen zien omdat ik niet meer op zijn bezoekerslijst stond en hij deze niet voor het eind van oktober zou kunnen aanpassen.
Nog halfslapend lag ik op de achterbank toen we de parking van de Polunsky Unit opreden. Ik opende mijn ogen en zag de gevangenis voor me. Sandrine en Nancy tetterden er op los maar ik hoorde hen niet. De gevangenis maakte opnieuw zo een overweldigende, verstillende indruk op mij. Er was niets veranderd tegenover de voorbije jaren. Het was nog steeds dezelfde grote betonnen bunker omringd door rijen prikkeldraad en omheining. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Het was weer zo ver. En ik leek er zo niet klaar voor. Zag er tegenop om binnen te gaan, mij te laten opsluiten en vooral Daryl opgesloten te zien, hem daar na twee uur terug te moeten achterlaten. Het is het vierde jaar op rij dat ik naar hier kom om hem te bezoeken en niets lijkt te veranderen. Alles blijft hetzelfde, niet alleen het gevangenisgebouw, ook Daryl's situatie en deze van de 500 andere death row gevangenen. We boeken kleine overwinningen, niet in het minst onlangs het verbod om nog langer death row gevangenen die minderjarig waren op het moment van de feiten te executeren. Maar toch, de ene executie blijft de andere opvolgen. In september werd Frances Newton geëxecuteerd, de eerste zwarte vrouw sinds de herinvoering van de doodstraf in 1976. Zij werd beschuldigd van de moord op haar man en twee kinderen. Ondanks een overweldigende waslijst aan twijfels over haar schuld werd ze toch geëxecuteerd. Terwijl ik hier ben zullen er drie executies voltrokken worden...
Daar stond ik, voor de deur van de Polunsky Unit. Hiervoor had ik op het laatste nippertje beslist om toch terug naar Texas te komen dit jaar. En dus zat er niets anders op dan met een klein hartje door de metaaldetector te lopen en de ijzeren deur achter mij te laten dichtvallen. Daryl wachtte op mij...
Ik was ontzettend zenuwachtig voor dit weerzien. Daryl had mij van zijn bezoekerslijst geschrapt in april omdat hij boos was op mij en hij een punt wou zetten achter 11 jaar vriendschap. Ik had hem teleurgesteld. En al doe ik niets minder dan wat ik kan voor hem vanuit België, het is niet altijd wat hij van mij verwacht. Als Daryl teleurgesteld is in iemand is het zeer moeilijk om dat broze vertrouwen terug te winnen. Hij heeft het ontzettend moeilijk om mensen te vertrouwen, zelfs de mensen die het alleen maar goed met hem menen, ook mij die meer dan 11 jaar met hem correspondeert. Zijn goeie vriend heeft hem er 14 jaar geleden ingeluisd om zijn eigen leven te redden. Zo is Daryl op death row geraakt en zo is Daryl zijn vertrouwen in mensen verloren. Niemand kan hem dit kwalijk nemen, maar het maakt onze relatie niet altijd even makkelijk. Ik had er dan ook geen idee van hoe hij zou reageren als hij mij zag. Hoe dit bezoek zou verlopen.
Al vijf dagen zaten de death row gevangenen dinsdag op 'lock down', of 24 uur op 24 in hun cel zonder 'gelucht' te worden. Meestal moeten ze dan ook inboeten op het aantal douches per week en de kwaliteit van het eten en worden alle cellen volledig doorzocht. 'Lock down' is een soort collectieve straf doch de aanleiding ervoor is niet altijd even duidelijk en vaak heel arbitrair. 'Lock down' heeft ook tot gevolg dat je langer dan anders moet wachten vooraleer de gevangene geëscorteerd wordt naar de bezoekersruimte en zo gebeurde het dat ik dinsdag 45 minuten moest wachten eer ze Daryl geboeid binnenbrachten. Die minuten leken een eeuwigheid...
Het weerzien was in het begin zeer moelijk, pijnlijk, vol harde verwijten die ik niet anders kon dan over mij laten gaan. Tegenin gaan had geen zin en ik wou geen twee uur kostbare bezoektijd verliezen aan eindeloze discussies die uiteindelijk nergens toe leiden. Onze werelden liggen zo mijlenver uit elkaar dat het soms onmogelijk is uit te leggen waarom ik er niet altijd in slaag te doen wat hij van mij verwacht. Maar het was met momenten ook weer heel erg fijn praten, delen, samen lachen en huilen. Het voorbije jaar heb ik zijn volledige dossier in kleine pakketjes naar hem opgestuurd zodat hij eindelijk na 14 jaar de neerslag van zijn proces kon lezen. Hij vertelde hoe moeilijk hij het had gevonden om door het lezen alles opnieuw te herbeleven en hoe zeer hij zijn moeder miste tijdens het lezen van haar getuigenissen. Sinds zijn proces hebben ze mekaar niet meer gezien. Het brak mijn hart te zien hoe zeer dit alles hem raakt en het centimeters dikke glas tussen ons was weer zeer voelbaar aanwezig. Het maakt elk beetje troost onmogelijk. Witte Miss Williams was onverbiddelijk als altijd en na 2 veel te korte uren voor een weerzien na een jaar, moest ik Daryl opnieuw achterlaten. Het afscheid, al was het maar voor heel even, viel me ontzettend zwaar. Er was nog zoveel te zeggen, te vragen, uit te leggen, nog zoveel verloren vertrouwen terug te winnen, maar de tijd was op. Twee of vier uur bezoektijd, het is een wereld van verschil. Leeg en uitgeput stond ik weer buiten waar de warmte van de zon zoals steeds wat verlichting bracht. En terwijl we de Polunsky Unit en Daryl achter ons lieten, viel ik doodmoe in slaap op de achterbank. Die avond in bed in de Olivebranch nam ik me voor om er alles aan te doen om Daryls mama bij hem op bezoek te krijgen. 14 jaar is lang genoeg geweest.
Ook woensdag was opnieuw vroeg dag om de bus te halen naar Austin waar ik tot zondag bij Lily en Mike zou blijven. Aan het Greyhound busstation viel het mij op hoe zeer de armoede, de kloof tussen arm en rijk en de segregatie zichtbaar zijn in het straatbeeld. In en rond het busstation zwerven tientallen bedelaars rond. Vaak jonge mensen, zwarten of Hispanics, zonder toekomst terwijl rondom de torenhoge buildings prijken waar blanke businessmensen in maatpak hun weg banen naar de top. Het lijkt een karikatuur maar het is de dagelijkse realiteit in Amerika. Meer en meer mensen leven onder de armoedegrens, maar al te vaak de minderheden. De meeste jobs in winkels of restaurants betalen minder dan het leefloon en vele mensen zijn gedwongen twee jobs te werken om een zekere levensstandaard te hebben. Amerika is er sinds ik hier kom absoluut niet op vooruit gegaan. En ik betrap er me op hoe meer ik me hier een buitenstaander voel, een vreemde en me distantieer van wat ik rondom mij zie. Nooit zal ik me hier thuisvoelen.
Maar gelukkig zijn er vele schitterende Amerikanen zoals (zwangere) Lily die me enthousiast als altijd kwam oppikken aan het busstation in Austin en die er alles aan doet opdat Texas ondanks alles toch ook een beetje thuiskomen betekent. Ik nam mijn intrek in de vertrouwde logeerkamer en maakte kennis met Marleen uit Chicago, een ongelofelijk gedreven vrouw die aan het hoofd staat van de National Campaign to End the Death Penalty en met Susja, een Afro-Amerikaan uit Callifornia, die 12 jaar onschuldig op death row doorbracht alvorens hij werd vrijgelaten. Puur racisme lag aan de grond van zijn veroordeling. Zij zouden beiden savonds spreken in het kader van de voices of death row-tour die ze doen doorheen Amerika. Het werd een energieke, ontroerende en met momenten tranenverbijtende avond met schrijnende getuigenissen. Avonden als deze sterken mij in mijn persoonlijke strijd voor Daryls leven en overtuigen mij om Daryl niet op te geven, hoe moeilijk het soms ook is, hoe hard en nietsontziend hij soms ook kan zijn. Op zon momenten voel ik mij deel van een groter geheel, verbonden met een groep van mensen die allemaal strijden om hetzelfde, elk met hun eigen verhaal maar toch zo herkenbaar. Het geeft mij nieuwe enegie maar tegelijkertijd stel ik me ook de vraag hoe lang ik nog naar Texas moet komen, naar dergelijke hartverscheurende lezingen moet gaan, nieuwe mensen met nieuwe gelijksoortige verhalen moet leren kennen, alvorens er wezenlijks iets gaat veranderen. Mijn lijstje emailadressen wordt alsmaar langer, het aantal jaren dat ik naar Texas kom ook, de tijd voor Daryl dringt.
Vandaag was rustdag. Ik was er aan toe om die eerste dagen Texas wat te laten bezinken, mijn draai hier opnieuw wat te vinden. Morgen en de komende dagen ga ik naar de jaarlijkse conferentie van de National Coaltition to Abolish the Death Penalty en op zaterdagnamiddag is er de grote mars voor een moratorium op de doodstraf. Op zondag reis ik terug naar Houston voor een ongetwijfeld tweede bewogen week. Hou jullie goed daar in Belgie. Tot een volgend berichtje.
Lieve groetjes,
Marjan
Dag allemaal,
Het is maandagochtend en ik heb eindelijk weer even de tijd om achter mijn laptop te kruipen om jullie een tweede berichtje te schrijven. Vannacht heb ik terug in de Olive Branch geslapen, na een lange autoreis met Dave en Peggy die me van Austin terug naar Houston bracht.
Net als jullie heb ik van zaterdag op zondag een uurtje langer mogen slapen en het kwam als geroepen, de voorbije dagen in Austin waren lang en vermoeiend, confronterend en emotioneel. De National Coalition to Abolish the Death Penalty, de grootste anti-doodstrafbeweging in Amerika, hield haar jaarlijkse conferentie in Austin. Van over heel Amerika kwamen anti-doodstrafactivisten afgezakt naar Texas. Ik prees mezelf heel gelukkig dat ik er ook mocht bij zijn. Wat ongetwijfeld op het eerste zicht nogal saai klinkt, zo'n 3-dagen durende conferentie, werd een energiek en krachtig gebeuren met interessante workshops, ontroerende documentaires en overweldigende, inspirerende sprekers. Het was voor mij een unieke gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen van over heel Amerika met allemaal eenzelfde doel voor ogen: het bestrijden van de doodstraf. Mensen die je niet persoonlijk kent maar met wie je je verbonden voelt, die energie geven, waarbij je maar drie woorden nodig hebt om je verhaal over te brengen omdat ze allemaal heel goed weten waar het over gaat. Ik voelde mij ontzettend vereerd om deel uit te maken van deze groep van unieke, geëngageerde mensen en met hen te mogen delen.
De drie hoogtepunten voor mij tijdens de conferentie waren: de voorstelling van de Journey of Hope, de speech van Bryan Stevenson en de uitreiking van de 'Lighting the Torch Award' aan Dave.
The Journey of Hope-tour eindigde zaterdagochtend, na een 17-daagse rondreis in 15 verschillende steden in Texas op de conferentie in Austin. 50 van de bijna 100 sprekers op de tour waren aanwezig op de conferentie en stelden zichzelf voor. Eén voor één mensen die één of meerdere familieleden of vrienden verloren, door moord of door een executie, sommigen door beiden. Samen vormen zij de Murder Victim Families for Reconciliation, een organisatie die strijd tegen de doodstraf en voor herstel en vergeving. Hun getuigenis was overweldigend en verstillend. Zij zijn het levende bewijs dat de doodstraf niet heelt maar alleen maar meer leed toevoegt, nieuwe familieleden van moordslachtoffers creëert. Ik heb het geluk dat ik tijdens mijn voorbije Texasreizen en ook dit jaar op de conferentie, een aantal van deze mensen persoonlijk mocht leren kennen. Mijn bewondering en respect voor hen is eindeloos, hun inzet doet mijn eigen engagement verbleken.
Bryan Stevenson is een Afro-Amerikaanse advocaat en directeur van het Equal Justice Initiative in Alabama, een organisatie die vecht voor een eerlijk en humaan rechtssysteem gebaseerd op gelijkheid en respect voor mensenrechten. Meer dan eens hoorde ik de voorbije week de vergelijking maken tussen de zeer traag op gang komende hulp van Amerika aan de slachtoffer van de orkaan Cathrina nadat deze New Orleans had verwoest en het Amerikaanse rechtssysteem. De duizenden slachtoffers van de orkaan waren zwart en arm en snelle hulp voor deze groep van mensen leek geen prioriteit voor Bush's regering. Velen van de slachtoffers zijn op de vlucht, hebben niets meer en geld voor de heropbouw van New Orleans lijkt er niet te zijn. Amerika stopt zijn armen en minderheden liever massaal in de gevangenis dan geld te pompen in huisvesting, onderwijs of gezondheidszorg voor deze mensen. Dit doorbreken lijkt onbegonnen werk in het Amerika van vandaag. Gelukkig zijn er mensen zoals Bryan Stevenson en ongetwijfeld duizenden andere Amerikanen die hun stem laten horen tegen dit onrecht. Bryan's speech tegen de doodstraf en voor een humaan rechtssyteem was ontroerend en inspirerend Hij mocht van mij nog uren doorgaan. Hij is het soort mensen dat de potentie in zich draagt om een massa mensen te beroeren en mee te slepen in zijn strijd. Ik was alleszins verkocht.
Zaterdagavond was het afsluitende banket waarop een aantal mensen in de bloemetjes werden gezet en een award zouden ontvangen. Eén van hen was Dave en ik was ontzettend vereerd dat ik die avond door hem was uitgenodigd om aan zijn tafel te zittten. Dave kreeg van de NCADP de 'Lighting the Torch Award' voor zijn blijvende inzet in de strijd tegen de doodstraf. Hij is een inspiratiebron voor velen, niet in het minst voor mijzelf. Hij maakt voor mij keer op keer naar Texas komen mogelijk, zorgt dat ik onderdak heb, brengt me met de meest schitterend mensen in contact, laat mij deel zijn van zijn strijd, is deel geworden van die van mij en Daryl. Ik heb zo onbeschrijflijk veel aan hem te danken. Ik was dus meer dan blij dat hij die avond een award kreeg. Niemand verdiende die meer dan hij. En ik was ontzettend fier dat hij mij tijdens zijn speech vernoemde als een vriend en strijdgenoot.
Dave kreeg in het bijzonder de award om iets wat in november vorig jaar gebeurde. Toen ik vorig jaar na een ontzettend zware Texasreis omwille van Dominique's executie eindelijk terug naar huis mocht, stond 2 weken later, op 17 november 2004, de executie van Anthony Fuentes gepland. Hij was de kleinzoon van Guy en Ursula, de zoon van Tammy. Mensen die mij zeer nauw aan het hart liggen. Een half uur voor Anthony's executie sprak ik nog met Tammy en Guy over de telefoon, het enige beetje steun dat ik hen toen vanuit België kon geven. Een half uur later was Anthony dood, vermoord door Texas. Dave, die tijdens de executie buiten stond te protesteren aan de Walls Unit in Huntsville met een bevende Ursula in zijn armen, was het zo beu om opnieuw iemand te moeten verliezen dat hij besloot onder de gele tape die de betogers op 50 meter afstand houdt van de toegang tot de death chamber, te kruipen. Hij werd onmiddellijk gearresteerd en enkele uren vastgehouden. Toen hij tijdens zijn proces, begin februari van dit jaar veroordeeld werd tot het betalen van een kleine boete, weigerde hij ook maar één dollar aan het rechtssysteem te geven en verkoos hij vijf dagen in de gevangenis door te brengen. Hij werd onmiddellijk opgesloten. Het vraagt moed om dit te doen, zeker in Texas.
De conferentie bestond jammer genoeg niet alleen uit hoogtepunten. Vrijdagnamiddag, in een workshop over het Amerikaanse rechtssyteem, kreeg ik te horen dat er op dit ogenblik een wetsontwerp voorligt in de senaat dat de beroepsprocedure in een federaal gerechtshof zo goed als onmogelijk maakt. Dit is een klein drama. Het betekent dat het leven van de death row gevangenen volledig in handen ligt van de Court of Criminal Appeals in de staat. Nog nooit in het verleden in Texas werd een death row gevange vrijgelaten of zijn straf omgezet in levenslang door deze rechtbank. De 'positieve' beslissingen werden steeds genomen op federaal niveau. Als de wet er doorkomt, en die kans is zeer groot, heeft zij terugwerkende kracht en zal ze ook van toepassing zijn op Daryl. Dit nieuws staat bijna gelijk aan te horen krijgen dat Daryl een executiedatum heeft. Het maakt zijn kansen, en deze van de 406 terdoodveroordeelden in Texas, op een een herziening van zijn zaak zo goed als onbestaande. Ik was heel even niet goed van dit nieuws.
Maar tijd om hier lang ondersteboven van te zijn was er niet. De wet is er nog niet en Daryl heeft nog geen executiedatum. Opgeven is dus geen optie, maar de tijd dringt. Ik heb dan maar mijn stoute schoenen aangetrokken om met twee advocaten te gaan praten die aanwezig waren op de conferentie. Jim Marcus, directeur van het Texas Defender Service, een organisatie die de onbezoldigde verdediging van death row gevangenen op zich neemt tijdens hun beroepsprocedure en David Dow, de directeur van het Texas Innocent Project die de verdediging op zich neemt van death row gevangenen die beweren onschuldig te zijn. Zij zijn beiden het beste wat een death row gevangene kan overkomen. Mijn kansen bij Jim Marcus waren nihil omdat zijn organisatie zo overbevraagd is. Toch beloofde hij me om contact op te nemen met Daryl's huidige advocaat en mij een kopie te bezorgen van zijn beroepsschrift. Nog Daryl, nog ik weten tot op vandaag wat zijn advocaat heeft ingediend bij de State of Criminals Appeals, jaren geleden. Hopelijk weten we dit binnenkort wel. David Dow beloofde mij eind november Daryl te gaan opzoeken en contact op te nemen met zijn huidige advocaat om samen te werken aan zijn zaak. Het zal ongetwijfeld nog een hoop lobbywerk vragen vanuit België eer het zover is, maar de eerste belangrijke contacten zijn gelegd. Ik was ontzettend blij met deze kleine stap. Nu Daryl nog overtuigen om mij hierin te vertrouwen.
Zaterdagnamiddag was de zesde jaarlijkse mars tegen de doodstraf. Met meer dan vijfhonderd liepen we door het centrum van Austin om te eindigen aan de ambtswoning van de goeverneur. De voorbije drie jaar eindigde mijn Texasreis steeds met de mars, nu viel ze er middenin. Maar geloof me, er was genoeg frustratie. Dominique en Anthony werden een jaar geleden geëxecuteerd, Frances Newton liet het leven een maand geleden, Chuck Thomsy kreeg een herziening van zijn proces maar werd deze week opnieuw ter dood veroordeeld, Tucky Williams, een terdoodveroordeelde in Callifornië werd genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede maar kreeg hoe dan ook een executiedatum voor december, 6 executies zullen voltrokken worden voor het einde van het jaar, alleen al in Texas,... De mars was zoals steeds een ideale uitlaatklep. Ik heb mezelf 'therapeutisch' hees geschreeuwd bij de goeverneur. Ik kan er dus weer tegen voor een tweede week in Texas.
Binnen een half uurtje komt Blackie, Daryl's jeugdvriend mij oppikken. Verslag daarvan krijgen jullie ongetwijfeld binnen enkele dagen.
Heel veel liefs,
marjan
Dag allemaal,
Tijd voor een derde berichtje vanuit Texas.
Maandagvoormiddag belde ik Blackie, Daryl's jeugdvriend, met de vraag of hij eventueel misschien deze week tijd kon vrijmaken voor mij om Daryl's familie te gaan opzoeken. Nog geen twee uur later stond hij voor de deur van de Olive Branch. Het werd een blij en hartelijk weerzien. Samen gingen we naar Blackie's mama voor wie ik speciaal chocolade met hazelnoten vanuit België had meegebracht, haar favoriete chocolade zo liet ze me vorig jaar weten. Ik wist dus wat te doen. Ze was ontzettend in de wolken met deze kleine verrassing en nodigde mij prompt uit om later op de dag van haar, Gombo, te komen proeven. Een overheerlijk stoofpotje met kip, zeevruchten, pepers en rijst uit Louisiana. Nooit gedacht dat ik ooit eens enthousiast zou zijn over het eten in Texas. Ik had ook het geluk om Blackie's jongste broer te onmoeten. Hij was net vijf maanden vrij uit de gevangenis nadat hij 10 jaar had gezeten. Toen hij 22 was werd hij veroordeeld tot 50 jaar cel voor het dealen van drugs. Dankzij Blackie's financiële steun voor goede advocaten, kwam hij na tien jaar vrij en probeert hij nu met Blackie's hulp een leven op te bouwen. Blackie zelf vertelde me dat ook hijzelf ooit ternauwernood aan de doodstraf is ontsnapt. De jury bevond hem gelukkig niet schuldig. Ik was verbaasd maar het deed deugd te horen dat voor één keer het rechtsapparaat gedaan had wat het moest doen.
In afwachting van etenstijd reed ik met Blackie naar Daryl's vader in de hoop zijn jongste broer daar ook te treffen. Daryl's vader was thuis. Spontaan begon hij te vertellen over Daryl's rechtszaak en het verbaasde me hoe hij, soms woordelijk, zich zoveel details kon herinneren. Ze kwamen overeen met wat ik het voorbije jaar in Daryl's dossier had gelezen. Ik ben er nog steeds niet uit wat te denken over Daryl's vader. Het is allemaal zo dubbel. Het is onbetwistbaar dat hij diep geraakt is door de veroordeling van zijn zoon en de onrechtvaardigheden die zijn gebeurd tijdens zijn proces. Meer dan wie ook is James overtuigd van de onschuld van zijn zoon. Maar als ik hem zo aangeslagen hoor vertellen over het proces en over Daryl, kan ik niet anders dan me vragen stellen bij zijn oprechtheid. Waarom gaat hij zijn zoon slechts één keer om het jaar bezoeken en vaak dan nog omdat Dave hem opbelt en meeneemt? Het lijkt zo tegenstrijdig.
Op de terugweg naar Blackie's mama vertelde ik hem, zonder enige bijbedoeling, dat het mijn wens was om de zoon van het koppel dat werd vermoord tijdens het misdrijf waarvoor Daryl ter dood is veroordeeld ooit te kunnen ontmoeten. Een wens die al langer bestaat maar waarvan ik dacht dat ik hem toch nooit zou kunnen realiseren. Blackie vond dit een zeer goed idee en vond dat ik dit niet als een op voorhand verloren zaak mocht beschouwen. Niet proberen komt niet voor in zijn woordenschat. En dus werd de hele wijk gemobiliseerd om James Junior Fitzgerald's nummer op te snorren. Na enkele telefoontjes hadden we zijn nummer te pakken. Wauw, dit kwam zo onverwacht en ik wist niet of ik hier wel klaar voor was. In gedachten had ik al honderd keer met deze man gepraat maar nu ik er zo dicht bij was, was ik plots niet meer zo zeker of dit echt zo'n goed idee was. Maar Blackie liet me niet veel bedenktijd en belde de man die ondertussen zowat vanachter in de dertig moest zijn. Hij stelde me voor, vertelde dat ik hem wou spreken en vroeg of hij het zag zitten. Ik voelde mijn hart tekeer gaan in mijn keel. Dit leek zo onwezenlijk. Blackie legde af en vertelde me dat hij binnen een kwartiertje zou terugbellen maar dat hij het op het eerste zicht wel zag zitten om mij te onmoeten. Na een overheerlijke maaltijd bij de warme en gastvrije familie Walker, belde hij terug. Bij nader inzien zag hij het toch niet zitten. Hij wou het verleden laten rusten. Niet opnieuw opgraven wat ergens een plaats had gekregen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Toch was ik ontzettend teleurgesteld. Ik had er zo dicht bijgestaan. Zou hem eindelijk kunnen vragen wat er precies die nacht was gebeurd, hoe de openbare aanklager hem had benaderd, hoe hij staat tegenover de doodstraf. James Junior Fitzgerald had een belangrijk bondgenootje kunnen worden in mijn strijd voor Daryl's leven. Ik heb het geprobeerd en zal Blackie steeds dankbaar blijven voor zijn doortastendheid.
Ik wou nog die zelfde dag Daryl's jongste broer gaan oppikken om langs te gaan bij zijn mama. Toen we in de gietende regen aankwamen bij de sociale woonblokken waar Regi woont, bleek hij niet thuis. Niet getreurd, Blackie beloofde ook devolgende dag vrij te maken voor mij. We schoven een briefje onder de deur met de boodschap dat we s'anderendaags om 14u zouden langskomen.
En zo reden we dinsdagnamiddag opnieuw naar Regi. Deze keer hadden we meer geluk. Regi was thuis. Heel de namiddag heb ik doorgebracht met Blackie en Regi, pratend over vroeger, over Daryl, over het proces en wat zij zich nog herinneren, hun jeugd samen, over hoe de 'black people' behandeld worden door de maatschappij en hoe de politie en het rechtsapparaat daar een afspiegeling van zijn. Regi en Blackie zijn de beste sociologen die je je kan indenken, zonder diploma maar ervaringdeskundigen van het eerste uur. Zij weten verdomd goed hoe de realiteit in elkaar zit. Het deed me echt deugd te zien hoe ze allebei zichtbaar genoten van mijn bezoekje. En ik genoot mee. Regi besloot dat ik dit jaar Daryl's 90-jarige grootmoeder maar eens moest ontmoeten, de mama van zijn vader. En zo geschiedde het. Het was een ontzettend fijne ontmoeting, doch ook een verstillende confrontatie met de schrijnenende, armoedige omstandigheden waarin zij moet zien te overleven. Maar haar scheen het niet te deren. Fier vertelde ze over haar tuintje en de bomen en planten die ze onderhoudt. Een uurtje later stond ik weer buiten met een appelsien van eigen kweek in de hand en God's zegen als afscheidscadeau.
Onze laatste stop was bij Daryl's mama die ik vorig jaar voor het eerst mocht ontmoeten. Ze leek ontzettend opgezet met mijn bezoekje. Ik was heel erg blij haar terug te mogen ontmoeten. Alles aan haar doet me zo aan Daryl denken. Ik hou van haar oprechtheid en directheid. Tijdens het bezoek viel mijn oog op de foto van Daryl en mij die ik haar vorig jaar had gegeven. Hij preikte aan de muur tussen andere foto's. Het deed me glimlachen. Regi vertrouwde me toe dat zijn moeder sinds mijn bezoek vorig jaar hem voor het eerst in 14 jaar wat geld had gegeven om op Daryl's rekening te storten. Het deed me glimlachen. Het lijken details maar in mijn ogen kleine stappen voorwaarts. Ik vertelde haar wat de Daryl me dinsdag had toevertrouwd, hoe hij haar miste na het lezen van haar getuigenis op het proces, hoe hij verlangde haar eindelijk na 14 jaar stilzwijgen terug te zien. Het leek haar te raken. Doch, zo zegde ze, zou ze haar zoon pas gaan opzoeken als ze er klaar voor was. De tranen in haar ogen verraadden dat ze het meende. Ik kan alleen maar hopen dat ze niet wacht tot het te laat is.
Ik was net op tijd terug voor mijn afspraakje om uit te gaan eten met Robin. Ik had er naar uitgekeken om haar terug te zien. Het kleine zaadje dat ik twee jaar geleden plantte tijdens mijn lezing over Daryl en de doodstraf in haar filosofieles is ondertussen uitgegroeid tot een heel bos. Robin is met 4 terdoodveroordeelden beginnen corresponderen en wekelijks bezoeken. 2 van hen, Dominique en Anthony, zijn ondertussen geëxecuteerd, eentje, Randy, zijn doodstraf werd omgezet in gevangenisstraf omwille van zijn minderjarigheid op het moment van de feiten, en de laatste, Tony Ford, heeft een executiedatum voor 7 december. Hij heeft haar gevraagd om getuige te zijn bij zijn executie. Hoeveel kan een meisje van net 20 aan? Drie executies op minder dan twee jaar tijd hebben haar elk greintje jeugdig idealisme ontnomen. Na Tony's executie stopt ze er mee. Death row zal haar missen. Zelden heb ik zoveel gedrevenheid en engagement in zo'n jong iemand ontmoet. Het is samen met haar drie vrienden op death row vermoord.
Gelaten kwam ik rond 9u s'avonds terug in de Olive Branch waar Dave, Peggy, Bill Pelke en Wayne me 10 minuutjes later trakteerden op een onverwacht, avondlijk bezoekje. De gezelligheid en warmte van deze mensen lieten de geladenheid van mijn gesprek met Robin vervagen.
Vandaag moet ik enkel naar de Office Depot om een voorraadje papier en enveloppen te laten verzenden naar Daryl zodat hij weer een jaartje verder kan en naar de bank om geld te wisselen in munten zodat ik de komende twee dagen Daryl kan tracteren op wat hij maar wil uit de automaten in de bezoekersruimte. Om 18u30 ga ik naar het maandelijkse protest tegen de doodstraf georganiseerd door Amnesty International. De executie die gepland was voor vandaag werd uitgesteld. De man heeft op het laatste nippertje bekentenissen afgelegd over een andere moord waarvoor iemand anders in Louisiana de doodstraf kreeg. Je kan het zo gek niet bedenken of het gebeurt hier.
Het is woensdagmiddag, één uur, wanneer ik dit schrijf en ik heb eindelijk de kans gehad om met Daryl's advocaat over de telefoon te praten. Ik ben niet helemaal ontevreden over ons gesprek. Hij was zeer geïnteresseerd in mijn poging om de zoon van de slachtoffers te pakken te krijgen. Ik beloofde hem zijn telefoonnummer door te mailen. Maar één ding dat hij zegde bracht me volledig van de kaart. Daryl's 'vriend', de echte moordenaar, die tegen hem heeft getuigd en in ruil vijftig jaar gevangenisstraf kreeg, is deze week, na vijftien jaar vrijgekomen. Er zijn geen woorden om jullie te beschrijven wat dit nieuws met me doet. De onrechtvaardigheid is on(ver)draagbaar.
Hou jullie goed daar in België. Ik ben stilaan aan het aftellen naar zaterdag. Maar hopelijk eerst nog twee dagen, acht uur, doorbrengen met Daryl. Vandaag begint op death row een protestactie van een aantal gevangenen waaronder Tony Ford die binnenkort geëxecuteerd wordt. Mijn hart en steun is bij hen toch hoop ik stilletjes dat het geen invloed heeft op mijn geplande bezoeken aan Daryl. Ik hou jullie op de hoogte in een laatste berichtje.
Lieve groetjes,
Marjan
Dag allemaal,
Donderdag was het weer vroeg dag. Uitslapen in Texas is niet aan de orde. Nancy en Sandrine pikten me rond achten op om naar Livingston te rijden. Vandaag was dan eindelijk mijn lang verwachte en naar uitgekeken eerste 'special visit' met Daryl. Ik was ontzettend zenuwachtig, wist niet wat te verwachten, gezien de geladenheid van ons laatste bezoek. Maar ik zou het snel genoeg weten. Alhoewel, snel... Bij het inchecken was het complete chaos. De computer bleek stuk en het duurde eindeloos lang eer het nodige papierwerk achter de rug was en ik de door de vier ijzeren deuren naar binnen mocht wandelen. Eens in de bezoekersruimte duurde het nog eens een uur eer ze Daryl eindelijk uit zijn cel haalden. Het zijn uren die meer dan dubbel tellen. Zeker als er op dat moment net een laatste afscheidsbezoek aan de gang is. Het blijft zo onwezenlijk, surreëel om s'ochtends in de bezoekersruimte een man in de ogen te kijken waarvan je met zekerheid weet dat hij zes uur later dood zal zijn. Zijn familie was daar om afscheid te nemen, achter glas weliswaar. En al probeerde ik er geen deel van te zijn, me af te schermen, niet te luisteren naar wat werd gezegd, de bezoekersruimte laat niet echt veel ruimte om op iets anders te focussen.
Het bezoek met Daryl verliep met momenten moeizaam, hard tegen hard, vol pijnlijke, onterechte verwijten. In die mate zelfs dat Nancy, die in de bezoekersboks naast mij zat, op een gegeven moment vroeg of alles ok was met mij. Ik begreep niet zo goed vanwaar plots de vraag. Later, weer buiten, vertelde ze me dat haar vriend Roy, die min of meer kon horen wat Daryl zei, geschokt was door de manier waarop hij mij, zo vond hij, onheus behandele. Ik vond het best schattig dat andere death row gevangenen die me geeneens kennen het al voor me beginnen opnemen. Maar tegelijk ook wel schrijnend. Roy vertaalde in zekere zin ook wel mijn gekwetste gevoelens. Gelukkig kan ik zien en begrijpen vanwaar het komt. De frustratie en pijn, de vijandige omgeving, het isolement, de onzekerheid die al vijftien jaar lang zijn dagelijkse realiteit zijn,..
Maar het was met momenten ook echt genieten van elkaars aanwezigheid. Ik vertelde hem wat ik de voorbije dagen had gedaan, over Blackie, Regi, zijn vader en moeder en hij genoot zichtbaar van de verhalen. Ik vond, hoe moeikijk ook, dat ik hem moest vertellen dat Matt Terrell deze week was vrijgekomen. Zelden heb ik Daryl zo emotioneel gezien. De tranen stonden in zijn ogen en het duurde een tijd eer hij zich terug een beetje kon herpakken. Wat had ik hem maar wat graag even geknuffeld. Ik besefte dat dit nieuws ontzettend hard moest aankomen, het had mij al tot tranen toe bewogen toen zijn advocaat het mij vertelde. Er waren geen woorden goed genoeg om troost te brengen, de woede weg te nemen. Het is ook zo onvatbaar, onrechtvaardig. Matt loopt vrij rond, Daryl wacht op zijn executie. Nog meer frustratie en pijn.
De vier uur waren zo weer om en tegen het einde van ons bezoek leek het water weer wat minder diep tussen ons. Toch was ik blij dat dit nog niet het definitieve afscheid was. We waren er beiden nog niet klaar voor. Ik vond het ontzettend moeilijk om hem geboeid te zien weggebracht worden. Maar zijn knipoog voor hij uit het zicht verdween deed wonderen. Toen ik weer buiten kwam, waar Nancy op me wachtte, voelde ik me net een uitgewrongen spons. Dit bezoek had zoveel van me gevraagd, al mijn energie opgezogen. Toen we samen naar Huntsville reden waren mijn gedachten bij Daryl. Ik wist zeker dat hij zich ellendig en alleen zou voelen. Het nieuws dat Matt vrij was, moet hem ontzettend geraakt hebben. Ik was dan ook heel erg dankbaar dat er ik toch minstens s'anderendaags nog voor hem kon zijn.
De dag zat er nog niet op. Melvin werd die avond geëxecuteerd en dus reden we met ons drietje naar Huntsville om deel te nemen aan het protest voor de Wallsunit waar de executies plaatsvinden. Toen we rond 17u30 aankwamen was de gele tape al gespannen, het signaal dat de executie zou doorgaan. Slechts enkele mensen waren opgedaagd. De laatste keer dat ik op deze zelfde plaats stond was met de executie van Dominique Green. Het bracht zoveel herinneringen terug van die afschuwelijke avond, 26 oktober vorig jaar. Ik had toen gezworen nooit meer naar de Walls terug te komen, maar hier stond ik weer. Om stipt zes uur staken de familieleden de straat over. Twintig minuten later kwamen ze weer naar buiten. Het teken. Melvin was geëxecuteerd, vermoord door de staat Texas. In Huntsville staat niemand stil. Het leven gaat gewoon zijn gewone gangetje. Ik geraak aan veel dingen gewend in Texas maar hieraan zal ik nooit wennen. Het moet ondertussen zowat de tiende keer zijn dat ik van dicht bij getuige ben van deze surreële waanzin. Geloof me, het went niet.
Op onze terugweg naar Houston, kreeg Nancy een telefoontje met het ongelofelijke nieuws dat Chuck Thomson was ontsnapt uit Harris County Jail. Chuck werd vorige vrijdag tijdens een herziening van zijn proces voor de tweede maal ter dood veroordeeld. De man had letterlijk niets meer te verliezen. Chuck is één van Dave's vrienden op death row en Dave zal het geweten hebben want enkele uren later stond de federale politie voor zijn deur. Vanavond, meer dan 24u later is hij nog steeds niet teruggevonden. Ik kan alleen maar hopen dat hij ergens veilig is. Als de politie hem vindt zal het niet zijn om hem te arresteren...
Vandaag was mijn laatste dag. Mijn laatste bezoek aan Daryl. Dave kwam me al vroeg oppikken maar het duurde weer eindeloos eer ik het ondertussen zo vertrouwde gerammel van ijzeren sleutels hoorde aan de deur tegenover mij. Daryl werd geboeid binnengebracht. Dit werd een cruciaal bezoek. Maar de vier uur waren lang genoeg om alles uit te klaren, bij te praten, geschonden vertrouwen terug te winnen, te lachen en te huilen, weg te dromen, te vergeten. Hoe verder de tijd verstreek hoe meer we beiden genoten van elkaars aanwezigheid. Tot de ijskoude, zo gehate 'you're time's up ma'am, telephone down'. Ik vond het onbeschrijfelijk moeilijk om afscheid te nemen voor wie weet hoe lang, hem achter te laten en zelf weer de vrije wereld in te stappen. Ik kon hem nog zien zitten in de bezoekersbox toen ik alweer in de binnentuin liep. We bleven naar elkaar wuiven tot ik slechts een laatste glimp van hem kon opvangen. Toen was hij verdwenen. De twee polaroids in mijn hand was wat restte. Hoe hard het afscheid me ook viel, toch wandelde ik met een voldaan gevoel naar buiten. En ik moest denken aan wat Brian Stevenson ons zei tijdens zijn speech op de conferentie. 'I know you're all tired, tired, tired, but you got to be brave, brave, brave'. Ik ben fysiek en emotioneel uitgeput maar op mijn weg naar buiten besloot ik om toch nog maar een tijdje moedig door te doen. Daryl en de ant-doodstrafactivisten in Texas zijn dit strijdgenootje nog lang niet kwijt.
Morgen stijgt mijn vliegtuig op. Zondag ben ik eindelijk terug in België. Hier gaat de waanzin gewoon verder. Nog drie executies in november, twee in december. 29 november staat de 1000ste executie gepland in Amerika sinds de herinvoering van de doodstraf in 1976. Meer dan 350 vonden plaats in Texas. En toch weet ik zeker dat we deze strijd op een dag zullen winnen. Niet in het minst door de vele zaadjes die de Journey of Hope mensen en de Murder Victim Families for Reconciliation de voorbije drie weken doorheen Texas gezaaid hebben en de vele schitterende mensen hier in Texas van wie ik morgenochtend weer voor een jaartje afscheid moet nemen.
Terwijl ik dit schrijf is het 4 uur in de namiddag en zit ik, zij aan zij met Dave al zon 2 uur in de brandende zon voor de death chamber in Huntsville met onze borden tegen de doodstraf. De zinderende hitte en de vochtigheid die Dave en ik trotseren is bijna ondraaglijk maar niets in vergelijking met wat Ricky Morrow die straks om klokslag 6 uur geexecuteerd wordt nu moet doorstaan. De gedachte aan hem doet mijn maag in elkaar krimpen. Nog 2 uur te gaan
Om mijn gedachten wat te verzetten heb ik besloten dat dit misschien een goed moment is om jullie een eerste verslagje vanuit Texas te schrijven. Al zijn er nog maar drie dagen verstreken, het lijkt alsof ik hier al een eeuwigheid ben, er is zoveel te vertellen. Tegelijkertijd vraag ik me af hoe ik jullie kan laten delen in deze surrealiteit waarin ik mij bevind. Zelf heb ik het gevoel dat ik meespeel in een film, alsof ik mij in een andere wereld bevind die zo weinig gemeen heeft met onze dagelijkse realiteit in Belgie. Het is het derde jaar dat ik hier ben dus je zou verwachten dat het went, maar het went niet. En het zal nooit wennen
Waar te beginnen? Misschien is de luchthaven een goed idee. De veiligheidscontrole wordt elk jaar absurder. Op Zaventem ben ik uitvoerig gefouilleerd, zowat alles aan mij leek te piepen. En gedurende de hele reis heb ik tot drie maal toe mijn schoenen moeten uitdoen, elke keer ik de controle moest passeren. Maar was het daar maar bij gebleven Waar ik zo voor had gevreesd en gehoopt had dit jaar nog aan te ontsnappen waren de vingerafdrukken en de digitale foto. Maar niets was minder waar. Toen ik op Amerikaanse bodem landde en de douanecontrole door moest, werd mij gezegd dat ik mijn vingerafdrukken moest geven en ondertussen werd er een digitale foto gemaaktVerder geen uitleg over het waarom, wat er met de data zou gebeuren, hoe lang de gegevens worden bijgehouden. Daarenboven werd ik aan een kruisverhoor onderworpen. Wat kwam ik doen in Amerika? Benauwd om het echte doel van mijn reis met ze te delen, antwoordde ik vrienden bezoeken. Maar het vragen ging door: Welke vrienden?, Hoe heb je ze leren kennen?, Heb je met een van hen een relatie?, Welke job oefen je uit in Belgie? Allemaal vragen waarop ik eigenlijk geen antwoord wou geven. Ik was totaal verbouwereerd, niet zozeer door de intimidatie en vernedering, maar omdat ik vond dat mijn privacy en mijn burgerrechten werden geschonden en omdat dit alles zo indruist tegen de manier waarop ik in de wereld sta, het geloof dat ik heb in mensen. Maar ik hield mijn mond omdat ik niet terstond wou teruggestuurd worden. Laf, maar wat kon ik doen Amerika is een veiligheidsstaat geworden, gebouwd op angst en wantrouwen. En ik ben sinds zondag potentiele vijand van Amerika en van zijn door machtzucht en paranoia gedreven president. Niet alleen werd mijn privacy geschonden, mijn vingerafdrukken en digitale foto zitten nu in een databank van een land waar de doodstraf nog wordt uitgevoerd, waar justitie te koop is, waar gerechtelijke dwalingen schering en inslag zijn, waar met de mensenrechten van arrestanten en gedetineerden een loopje wordt genomen, maar waar bovenal angst en achterdocht regeren. Niet bepaald een geruststellende gedachte voor een anti-doodstrafactiviste. Het is onvoorstelbaar hoe mensen dit gewoon ondergaan zonder enige vorm van protest. Een klein jongetje van nog geen 6 jaar moest zelfs een foto laten nemen. Om mijn lafheid van het moment enigzins te compenseren heb ik ondertussen een open brief aan De Gucht en de Europese Regering naar de Standaard gestuurd. Voor wat het waard is, misschien vooral om mijn eigen geweten te sussen. Aan Dave heb ik beloofd een artikel te schrijven dat hij naar ACLU wil sturen, een Amerikaanse burgerrechtenorganisatie. Maar het weerzien met mijn gastgezin was warm en hartelijk en deed me de vingerafdrukken snel vergeten. Ik voelde me welkom net als de vorige jaren, en mijn boomhut in Daves tuin die stond er nog steeds, net zoals ik ze vorig jaar had achtergelaten. Het deed deugd om er opnieuw mijn intrek te nemen
Maandag heb ik vooral uitgerust van de vliegreis en geprobeerd om te wennen aan de hitte, de vochtigheid (waarvan ik had gehoopt dat ze zou verdwenen zijn) en de nieuwe tijd. Maar het duurde niet lang of ik werd opnieuw geconfronteerd met de harde realiteit en de initiele reden waarom ik naar Texas kom: die verdomde doodstraf. Diezelfde avond nog ben ik uit eten gegaan met Dave en Peggy en de advocaten van Dominique Green (foto), sinds jaren de pennevriend van Dave die op 26 oktober zou geexecuteerd worden. Ik was aanwezig maar voelde mij tegelijkertijd buitenstaander, toeschouwer van iets dat zo moeilijk te vatten is: het plannen van alle mogelijke acties die nog ondernomen zouden worden om de executie te vermijden en tegelijkertijd het plannen van de dag van zijn executie. Wie zou er hem sochtends nog bezoeken? Wie was bereid getuige te zijn bij de executie? Wie zou buiten protesteren? Hopelijk komt het niet zo ver
Dinsdag was er een persconferentie gepland voor Dominique. Dave en ik zijn sochtends al vroeg vertrokken om Andree op te halen bij zijn familie, een zeer arme, zwarte familie uit de buurt waar Daryl opgroeide. Andree is 22 en de zoon van Dominiques slachtoffer. De hele familie, de weduwe en de drie zonen, willen niet dat Dominique geexecuteerd wordt. Ze hebben hem vergeven en vinden dat hij een tweede kans verdient.Andree zou de pers te woord staan hierover. En hij heeft het schitterend gedaan! Ik kan jullie niet zeggen hoezeer het mij geraakt heeft om hem zo kwetsbaar en liefdevol te horen praten over de goede herinneringen die hij had aan zijn vermoorde vader en hem anderzijds, zonder enige twijfel in zijn stem te horen zeggen dat hij Domique al lang had vergeven en dat hij vond dat hij absoluut een tweede kans verdiende. En dat de familie niet wou dat hij geexecuteerd zou worden in de naam van zijn vader. Het was prachtig om te horen en de pers hing aan zijn lippen. Hopelijk haalt het ook wat uit voor Dominique
Ondertussen is het 5 uur, tijd om mijn schriftje aan de kant te leggen en te protesteren tegen de naderende executie
Het is al laat, bijna middernacht en ik zit nog steeds voor de computer. Rickys executie werd voltrokken en het raakt me steeds weer. Het moment dat de familieleden terug buiten komen je weet dat het voorbij is. Het lijkt niet echt, zo onwaarschijnlijk. En toch gebeurt het, keer op keer. 5 executies in oktober, 6 in november, 1 in december. Maar het leven in Huntsville gaat door, niemand rouwt. Op de ene plaats wordt een executie voltrokken, 50 meter verder komen mensen voorbij gejogd, vanuit een huis hoor je mensen juichen omdat the astros een punt scoorde bij baseball. Dat is de harde realiteit in Texas.
En toch blijf ik hier terugkeren. Dankzij de vele schitterende mensen zoals Dave en Peggy. En elke keer weer krijg ik de kans om nieuwe mensen te ontmoeten, zoals gisteren Andrees familie of zoals vandaag Guy en Ursula, wiens kleinzoon in November wordt geexecuteerd en bij wie ik met Dave op onze weg naar Huntsville op de koffie ben gegaan. Als de boomhut in Daves tuin het ooit begeeft zo zegden ze was ik steeds welkom om bij hen te logeren. Het is de gastvrijheid, de warmte en het geloof dat we ooit de strijd zullen winnen van al deze mensen maar bovenal het vooruitzicht van een nieuwe ontmoeting met Daryl morgen en overmorgen, die het de moeite waard maken om hier te zijn!
Ik kruip nu onder de wol want morgen wordt een belangrijke dag
Hou jullie goed!
Groetjes uit Texas,
Marjan
Houston, 24 oktober 2004
Dag allemaal,
Het is zondagavond in Texas. In Belgie is iedereen nu in een diepe slaap, klaar om straks aan een nieuwe werkweek te beginnen. Vooraleer ikzelf onder de wol kruip en ook voor mij een nieuwe week begint, wou ik graag het vervolg van de voorbije drukke week met jullie delen. Tijd dus voor een tweede berichtje uit Houston.
Donderdagochtend ben ik met een klein hartje opgestaan. Niet alleen was vandaag de dag van het lang naar uitgekeken weerzien met Daryl, ik moest voor het eerst ook zelf en alleen naar de Polunsky Unit in Livingston rijden. Een persoonlijke uitdaging want ik heb een heilige schrik om op de autostrade te rijden. Maar zelfs de Texaanse highways zouden mij niet weerhouden om Daryl na een jaar eindelijk terug te zien. Dus ik deed wat ik moest doen, mijn moed bijeen rapen, een auto huren en naar Livingston rijden. Na een kleine twee uur rijden rees in het westen het grijze betonnen gebouw, als een reuzebunker omringd door metershoog traliewerk en prikkeldraad uit het niets op. Het moet zowat de achtste keer zijn dat ik met deze plaats geconfronteerd wordt maar mijn hart bonkte in mijn keel en mijn maag kromp ineen, net als die eerste keer en alle keren die erop volgden. Vrijwillig komt niemand naar een vijandige omgeving als deze. Enkel als je een goede reden hebt zoals ik, het weerzien met een oude vriend, ben je bereid dit te trotseren.
Toen ik binnen ging en de ijzeren poort achter mij dicht viel, viel het mij voor het eerst op dat er een verschil is tussen de linkervleugel van het gebouw waar death row gelokaliseerd is en de rechtervleugel waar de langgestraften zitten. De cellen op death row hebben slechts een horizontale smalle raam die niet open kan, de cellen van de langgestraften hebben twee iets bredere horizontale ramen die wel open kunnen en in het blauw zijn geschilderd om het monotone grijs van het beton te breken. Ik was echter niet verbaasd over mijn vaststelling. Ik wist al langer dan vandaag dat de terdoodveroordeelden aan het zwaarste regime van alle gestraften onderworpen worden, alleen viel het mij nu voor het eerst op dat dit principe consequent was doorgetrokken tot zelfs in de architectuur van het gebouw.
Toen ik in de bezoekersruimte kwam werd ik warm begroet door de oude maar nog steeds even geengageerde Catherine Cox die de terdoodveroordeelden bijstaat in hun laatste dagen voor de executie, als ook door miss Williams. Zwarte miss Williams wel te verstaan. Als zij wacht heeft in de bezoekersruimte is het feest. Met een grote glimlach en heel veel menselijkheid behandelt ze de gevangenen en de bezoekers. Niets is haar te veel. Je mag vragen wat je wil, ze zal met veel geduld luisteren en helpen. Als ze fotos neemt doet ze er alles aan om ze zo mooi mogelijk te maken. Tussen haar en Daryl klikt het heel erg goed. Maar dan is er ook witte miss Williams en als zij wacht heeft loopt iedereen op de tippen van zijn tenen, durft niemand wat te vragen en worden alle regels volgens de letter toegepast. Wie er zich niet aan houdt zal het geweten hebben. Zij en Daryl zijn als kat en hond.
Het weerzien met Daryl was heel erg fijn, met momenten verdrietig, dan weer hilarisch. Lachen en huilen tegelijk, ruzieen, harde verwijten maken maar dan weer beseffen wat we aan mekaar hebben, koesteren wat we hebben opgebouwd de voorbije tien jaar. Onze werelden liggen mijlenver uit elkaar. Maar misverstanden worden telkens weer overwonnen door de kracht van echte vriendschap. En de vier uur die vlogen weer voorbij. Onder het alziend oog van drie bewakers moesten we afscheid nemen en werd Daryl geboeid naar zijn cel gebracht. Het afscheid was gelukkig een see you tomorrow en voor ik het goed besefte stond ik weer buiten op de parking.
Oorspronkelijk zou ik in Livingston overnachten maar er was een concert gepland ter ere van Dominique en de familie van het slachtoffer, de Lastrapas dat ik voor geen geld van de wereld wou missen en dus reed ik in mijn gehuurde Ford Taurus de twee uur terug naar Houston. Het was absoluut de moeite waard. Niet zozeer voor de muziek, hoewel het een prachtig strijkersconcert was, maar wel voor de gehele sfeer. Het was zon onbeschrijfelijke avond, luisteren naar de muziek, de prachtige speeches van Dave, rechter Sheila en de bisschop van Houston over Dominique, over de Lastrapas met Andree, de jongste zoon van zijn slachtoffer naast me. Of hoe iets wreeds en tragisch als een moord kan leiden tot zoiets onwezenlijks mooi als vergeving. Als Dominique dinsdag geexecuteerd wordt zal het vooral de kracht en energie zijn die deze avond genereerde als ook de vriendschap, de verbondenheid, het geloof, de verbetenheid van alle mensen die probeerden Dominiques leven te redden die me zullen bijblijven.
Ik mocht die avond nog een kleine maar ongelofelijk deugddoende persoonlijke overwinning vieren: drie studenten die vorig jaar naar mijn lezing waren gekomen op de universiteit van Houston kwamen me vertellen dat ze sindsdien zelf met een terdoodveroordeelde zijn beginnen corresponderen. Eentje van hen, Robin, gaat zelfs wekelijks naar Livingston om er haar pennevriend te bezoeken. Ik kon me geen betere afsluiter van deze bijzondere avond voorstellen. Doodmoe maar ontzettend gelukkig kroop ik in bed opdat ik uitgerust zou zijn om de volgende dag Daryl opnieuw te bezoeken.
Vrijdag was het ontzettend druk in de gevangenis. Vijf mensen stonden voor mij te wachten. Robin was er ook. Als er een bezoekersbox vrijkwam mocht er iemand naar binnen. Slechts een uur na aankomst mocht ik eindelijk door de metaaldetector de gevangenis in. Weer viel de metalen deur achter mij in het slot. En ik kwam tot de beangstigende vaststelling dat het wel degelijk went, binnengaan in de gevangenis, de bezoekersruimte, de bewakers, Daryl achter glas. Die gedachte deed me echter kippenvel krijgen.
Door de drukte was de chaos in de bezoekersruimte groot tot ergernis van jawel, witte miss Williams. Daarenboven was het Dominiques eerste hele bezoekdag (drie dagen voor de executie heeft de gevangene recht op hele bezoekdagen van zoveel bezoekers hij wil) en waren er vier mensen alleen maar voor hem. Ik keek naar hem en zag pretlichtjes in zijn verliefde ogen terwijl hij naar zijn ex-vriendinnetje keek aan de andere kant van het glas die na drie jaar stilzwijgen, doch met de executie zo dichtbij, besloten had om hem te bezoeken. Toen hij mij in het oog kreeg wuifde hij. Ik lachte en wuifde terug maar mijn hart bloedde.
Na lange tijd brachten ze Daryl eindelijk binnen. Vier uur lang ontglipten we de gevangenismuren en alles en iedereen rondom ons, tot miss Williams rechtvaardig maar onverbiddelijk de droom doorprikte. Onze tijd was op. Gekkebekkentrekkend werd Daryl weggebracht. We hadden allebei genoten van ons bezoek en gelukkig was ook deze keer het afscheid nog niet definitief.
De voorbije week had heel veel van mijn energie gevraagd. Doodmoe en op automatische piloot reed ik terug naar Houston. Mijn auto moest voor 6 u binnen of anders zaterdagvoormiddag. Normaal zou ik zaterdag voor dag en dauw naar Austin vertrekken met Dave om een goeie vriend en mensenrechtenprofessor uit Dallas terug te zien maar de vertraging in de gevangenis heeft er anders over beslist. Ik moest thuisblijven om mijn auto in te leveren. Aangezien de vermoeidheid begon te wegen was ik er niet rouwig om. Ik kon wel wat rust en tijd voor mezelf gebruiken. Maar mijn dag was gauw gevuld: het artikel schijven over de vingerafdrukken dat ik Dave had beloofd voor ACLU, Blackie bellen om af te spreken, Daryls advocaat mailen, een afspraak maken met de Staatsbibliotheek in Austin, ...
sAvonds heb ik Robin opgebeld om samen te gaan eten. De verhalen over haar pennevriend, hoe ze hun vriendschap ervaart, haar frustraties, zijn zo herkenbaar. Het was fijn om te kunnen delen met iemand die perfect bergrijpt wat je bedoelt. En uiteindelijk kwamen we alletwee tot dezelfde conclusie: hoe zwaar het soms ook is, het is en blijft hoe dan ook de moeite waard.
Vanochtend werd ik gewekt door de zon. Hoewel het gisteren heel de dag had geregend leek het vandaag een prachtige dag te worden. Met een take away koffie en een chocolate chip cookie (tja, ik begin hier echt wel ingeburgerd te geraken) heb ik mij buiten op een bankje gezet en ben ik beginnen lezen in het verslag van Daryls eerste beroepsaanvraag dat ik donderdag in de gevangenis van hem had gekregen. Ik dacht dat ik al heel wat wist over zijn jeugd, zijn verleden, het proces, de fouten die zijn gemaakt tijdens zijn proces maar om het zo uitgebreid, zwart op wit te lezen... onvoorstelbaar. Meer dan ooit ben ik van zijn onschuld overtuigd en wil ik er alles aan doen om zijn leven te redden. Maar minder dan ooit heb ik hoop op een goede afloop...
Vanmiddag ben ik naar een debat gegaan tussen de twee mensen die strijden voor het ambt van openbare aanklager. Anders dan in Belgie worden ze in Texas verkozen, net als de rechters wat maakt dat het hele rechtssysteem gepolitiseerd en dus in se subjectief is. De zittende openbare aanklager wordt uitgedaagd door een jonge, Afro-Amerikaan. De tegenstellingen waren markant. De huidige openbare aanklager is heel erg pro doodstraf en alleen maar geinteresseerd in zo veel mogelijk mensen veroordelen. Zijn uitdager sprak zich uit tegen de doodstraf en voor een rechtvaardig rechtssysteem waar iedereen recht heeft op een degelijke verdediging en dat zoekt naar de echte daders en niet zomaar de eerste de beste veroordeeld zodat zaken snel opgelost worden. Hij pleitte ook voor een herverdeling van de budgetten waar meer geld zou moeten gaan naar preventie dan naar vervolging. Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar de tegenstellingen tussen witte en zwarte miss Williams, naar de vergevingsgezindheid van de familie Lastrapas en Andree. Zijn menselijkheid en inlevingsvermogen dan eigenschappen geworden vooral van de zwarte bevolking, of algemeen minderheidsgroepen, in het gesegregeerde Texas zoals Dave beweert? Ik weiger het te geloven omdat ik teveel mensen heb ontmoet zoals Dave zelf en niet in hokjes wil denken. Maar ik vrees dat er ergens een grond van waarheid in zit. Hoe dan ook, mister McKamie zou mijn stem hebben gekregen.
Ondertussen is het half twee snachts en is Belgie al terug ontwaakt. Tijd voor mij om te gaan slapen. Morgen ga ik terug naar de gevangenis voor wat mijn laatste bezoek aan Daryl zal worden...
Lieve groetjes uit Texas,
Marjan
Houston, 25 oktober 2004
Dag allemaal,
Vandaag zou ik voor de laatste keer naar Livingston gaan om Daryl te gaan bezoeken en opnieuw afscheid te nemen, voor wie weet hoe lang Alleen kon ik deze keer met Dave meerijden die samen met Andree Dominique zou bezoeken. Het was zijn laatste volledige bezoekdag.
Toen we met ons drietje in de bezoekersruimte kwamen was het er ontzettend druk. Guy, Ursula en Tammy, de grootouders en mama van Anthony waren er om hem te bezoeken. Zijn executiedatum is in november. Hij was Dominiques beste vriend op death row. Rechter Sheila en Andy, de advocaten van Dominique, Barbara, zijn Italiaanse pennevriendin en Jessica, zijn ex-vriendinnetje waren er voor Dominique. Na een warme knuffel van iedereen, ging ik aan box 32 zitten, wachtend tot ze Daryl zouden binnenbrengen. 45 minuten later hoorde ik het ondertussen zo herkenbare gerammel van sleutels aan de deur. Begrijpend keken we elkaar in de ogen, terwijl hij zich bukte en zijn handen door de gleuf stak om zijn boeien af te doen; slechts 2 uur scheidden ons van het zo gehate afscheid. En als je vier uur gewoon bent dan is twee uur zo voorbij. Nog één keer kroop ik dicht tegen het glas om een laatste foto te laten nemen waarop niet te zien zou zijn dat centimeters dik glas ons gescheiden houdt en enige menselijke aanraking onmogelijk maakt.
En dan het signaal Your times up, maam. Door een gebrek aan personeel werd ik geacht te vertrekken nog voor Daryl uit de box werd gehaald. Al moest hij daar nog een half uur wachten, ik mocht niet meer met hem praten. Regels zijn regels en witte miss Wiliams had wacht. Er was geen ontkomen aan. Een laatste take care en I love you, een laatste handkusje en toen was het weer voorbij. Hopelijk mogen we mekaar volgend jaar terugzien maar op death row is niets zeker
Toen ik naar buiten liep ging ik even langs de box van Dominique om Barbara en Jessica een sterkteknuffel te geven en naar Dominique te wuiven. Ik besefte dat dit wel eens een afscheid voor altijd zou kunnen zijn. Pas als ik terug buiten stond deed de warmte van de zon de koude rillingen verdwijnen.
Nog voor we terug thuiskwamen stopten we aan de universiteit waar een TV-ploeg van Channel 2 Andree wou interviewen over de ontmoeting met Dominique. Er is reeds veel verschenen in de pers over Dominique en de Lastrapes omdat het zo uniek is dat de familie van het slachtoffer de executie niet wilt en zelfs de dader bezoekt. Door dit gegeven hebben we voor een keer de pers aan onze kant. Hopelijk haalt het ook wat uit.
Vandaag, en eigenlijk heel dit verblijf in Texas, was een emotionele uitputtingsslag. Gevoelens vervallen gedurig in extreme uitersten, van ontzettend verdrietig, boos, gefrustreerd, naar ontzettend gelukkig en dankbaar, en weer terug. Er was het afscheid met Daryl, het onbegrip van miss Wiliams, een laatste keer wuiven naar Dominique. Maar tegelijkertijd mocht ik vandaag getuige zijn van de unieke ontmoeting tussen Dominique en Andree, was er het onverwacht weerzien met Lily uit Austin die haar pennevriend kwam bezoeken, maar bovenal was er de vriendschap, de warmte en verbondenheid van en tussen alle mensen die ik ken en die vandaag in de bezoekersruimte waren. Een warme menselijkheid die in schril contrast staat met de koude, niemand ontziende en bloeddorstige doodstraf.
Het was alweer een lange, vermoeiende dag . Ik ga nu slapen in de hoop pas woendag wakker te worden.
Austin, 28 oktober 2004
Het is voorbij voor Dominique. Op dindsdag 26 oktober 2004 om 19u59 werd zijn 30-jaar jonge leven waarvan hij 12 jaar op death row doorbracht beeindigd door een dodelijke injectie. Het was een van de meest afschuwelijke dagen uit mijn jonge leven.
Eigenlijk wil ik niet schrijven over dinsdag omdat er geen woorden zijn om de horror van het hele gebeuren met jullie te delen, evenmin als er woorden zijn om de vriendschap, de verbondenheid, de positieve kracht van mensen die deze afschuwelijke situatie heeft voortgebracht te omschrijven. Maar ik wil het proberen omdat ik niets liever wil dan het uitschreeuwen en aan heel de wereld laten weten hoe een onbeschrijfelijk onrecht dinsdag werd voltrokken.
Ik had maar een paar uurtjes slaap achter de rug toen mijn wekker alweer afging en ik me realiseerde dat het wel degelijk dinsdag was. Dave en ik gingen Andree ophalen en tot onze verbazing had ook de oudste zoon beslist om vandaag mee te gaan naar de gevangenis om Dominique te bezoeken en tot het bittere einde bij ons te blijven. Een zeer moedige beslissing.
Ik op de achterbank tussen de twee broers, Dave aan het stuur met naast hem een schrijfster uit New York die Dominique een keer had bezocht, zich maquierend, haar kapsel borstelend, voor wie dit hele gebeuren duidelijk een niet te missen evenement was om later over op te scheppen bij haar high society vriendjes. Ik haatte het mens voor haar ongevoeligheid, haar zelfingenomenheid. Ze was zo 'fake'. Ik heb haar dan ook de rest van de dag genegeerd. Zij was hier duidelijk alleen maar voor zichzelf. Haar zelfingenomenheid stond in schril contrast met de sereniteit en integriteit van iedereen die de voorbije 10 dagen zo hard heeft gevochten voor Dominiques leven.
Aan de gevangenis stonden Guy, Ursula en Tammy buiten te wachten. Ze waren gekomen, net als Sheila, Barbara, Andy, Jessica en Dominiques moeder voor een laatste afscheid. Maar ze mochten niet binnen want ze stonden niet op de bezoekerslijst. Zelfs in die laatste uren blijven ze de regels strict toepassen. En we zouden het geweten hebben want ook Andree mocht niet binnen omdat zijn broek te kort was en hij een witte t-shirt droeg. Maar anti-doodstrafactivisten krijg je niet zomaar klein. Met wat creativiteit, het nodige teamwork en wat over en weer geloop tussen de vrouwen- en mannentoilet had ook Andree de toegelaten outfit aan en mocht hij dan toch ook naar binnen.
Wij bleven buiten wachten om hen op te vangen als iedereen om 12u terug buiten zou komen Het was zo afschuwelijk, zoveel zinloos verdriet. Ik hield me sterk tot Barbara, Dominiques pennevriendin die net als ik met Daryl 10 jaar had gecorrespondeerd, in mijn armen in tranen uitbarstte. Ik huilde mee, tranen van woede en onmacht.
Al die jaren dat Dominque op death row zat maakte hij een rozenkrans. Elke keer iemand geexecuteerd werd, kwam er een parel bij. Bij 101 is hij gestopt. Toen Andree buiten de gevangenismuren in het boek keek dat Dominique hem had gegeven vond hij in een klein envelopje dat in het boek was geplakt zijn rozenkrans.
We zaten allemaal samen smiddags te eten toen het telefoontje kwam dat Dominique 14-dagen uitstel had gekregen van het gerechtshof maar dat de Staat in beroep ging. Het was een sprankeltje hoop waaraan we ons allemaal optrokken maar we wisten dat het een zeer fragiel sprankeltje was.
Rond drie uur reden we van Livingston naar Huntsville waar in de Wallsunit de executies worden voltrokken. Met de tijd verzamelden meer en meer mensen rond de Walls om te protesteren tegen de executie van Dominique. Er waren ook heel wat TV-stations (eentje uit Nederland) en journalisten. De seconden, minuten, uren, kropen voorbij. Het wachten in spanning leek eindeloos. Ik bleef dicht bij de twee Lastrapes zoons, Andree en Andrew, bezorgd omdat zij na de moord op hun papa opnieuw geconfronteerd zouden worden met een verlies, en bij Jessica. Ik was vooral bezorgd over haar. Maar ook over Dave, Sheila, Barbara en vooral ook Andy die slechts even oud is als ik,en die straks getuige zouden zijn van de executie. Om half vijf ging ik met de twee broers en Jessica naar Hospitality House waar ze voor een laatste keer met Dominique over de telefoon konden praten. Het leek allmaal zo surreeel, zo onecht, zo ongelooflijk moeilijk te geloven dat dit echt allemaal gebeurde voor mijn ogen en dat er niets was dat ik kon doen om het te stoppen. Ik wou zo graag geloven dat dit alleen maar een nachtmerrie was en dat ik gauw zou wakker worden
Het hoopvol wachten ging door tot we om 10 voor 6 het telefoontje kregen dat het uitstel toegestaan door de rechter was overruled. Ik had gehoopt, gebeden dat we het zouden halen. Het telefoontje was een slag in het gezicht. De enige kans dat we nu nog hadden was het Hooggerechtshof. Maar ik zit al te lang in de doodstrafproblematiek om nog hoop en vertrouwen te hebben in het Hooggerechtshof. Om 10 voor 6 wist ik dat het over zou zijn voor Dominique. Het was enkel nog een kwestie van minuten, uren misschien, maar ik wist wat het Hof zou beslissen. Voor de eerste keer sinds ik hier ben vroeg ik mij af wat in godsnaam ik hier deed. Om 20 na 7 kwam het telefoontje dat ons elke hoop ontnam, de executie zou doorgaan. Het Hof had Dominiques beroep niet aanvaard. Jessica zakte in elkaar. Met haar in mijn armen en de handen van Andree en Andrew troostend op mijn schouder huilden we terwijl Sheila, Dave, Barbara en Andy de straat overstaken om getuige te zijn van een moord met voorbedachte rade. Toen ze opnieuw buiten kwamen zat ik nog steeds met Jessica huilend in mijn armen op de grond. Ze was een wrak, een hoopje ellende. Een nieuw onschuldig slachtoffer van Texas killing machine.
Het was afschuwelijk, vuil, smerig, onrechtvaardig, duivels, nutteloos, het was pure horror. Mijn hart brak toen ik het verdriet zag van mensen die mij zeer nauw aan het hart liggen. Het verdriet van Dave, de woede van Andy, het gebroken hart van Jessica. Maar hoe afschuwelijk dinsdag was, het is de verbondenheid, de warmte, de vriendschap die me zal bijblijven. En niet te vergeten, de vergevingsgezindheid van de Lastrapes, het feit dat ze er waren om samen met ons te vechten tegen dit onrecht. Het was prachig. Ik geloof in de kracht van mensen die samen vechten voor een doel. Ik kan niet anders dan geloven dat we op een dag zullen winnen.
Samen met Andy reed ik de lange weg terug naar Houston en trakteerden we onszelf op vodka en ijs. Marjan die nooit drinkt. Maar voor een keer was het te veel geweest. We waren allebei uitgeput, op, er bleef geen greintje energie meer over. Toen ik doodmoe in de boomhut kroop zag ik dat Andy in mijn schriftje een boodschap had geschreven: I will forever owe you my gratitude for taking care of me today. Mijn aanwezigheid in Texas was dan toch niet helemaal zinloos.
Terwijl ik dit schrijf zit ik aan de computer bij Mike en Lily in Austin. Vanmiddag heb ik de bus genomen naar Austin om morgen hier in de Staatsbibliotheek Daryls dossier te kopieren, meer dan 2000 paginas, zodat ik voldoende informatie heb om voor hem een nieuwe advocaat te vinden. Gisteren zou ik samen met Dave zijn huidige advocaat opzoeken maar de geplande afspraak was alweer door hem afgezegd. Meer dan ooit besef ik dat de tijd dringt.
Gisteren was een fijne dag. Ik heb een lezing van Sister Helen Prejean (het personage in de film Death Man Walking) laten voorbij gaan. Ik kon even geen doodstraf meer aan. In de plaats heb ik Blackie gebeld, Daryls jeugdvriend en heb ik de namiddag met hem doorgebracht. Eerst naar de Office Max om papier en enveloppes voor Daryl te kopen en te laten opsturen naar de gevangenis zodat hij weer verder kan het komende jaar en dan naar Regi gereden, Daryls jongste broer. Dit jaar wou ik twee nieuwe mensen leren kennen: Daryls oudste broer Earl en zijn moeder. Ik ben in beiden geslaagd. Ik was bang dat zijn mama me niet binnen zou laten. Ze heeft de voorbije 14 jaar geen contact meer gezocht met Daryl, geen brief, geen bezoek, niets. Ik wist dus niet hoe ze op mij zou reageren. Maar ik heb twee uur bij haar op de sofa gezeten, gekletst, oude fotos bekeken en ik heb er honderduit van genoten. Ik weet nu ook ineens waar Daryl zijn karakter heeft gehaald. Hij is de mannelijke versie van zijn mama. Het was zo grappig om zoveel trekken van hem in haar te herkennen. Ik hoop dat mijn bezoek haar ogen heeft geopend. Ik zou zo graag willen dat ze het beeld dat ze heeft van Daryl van 14 jaar geleden zou kunnen bijstellen, dat ze met haar eigen ogen zou kunnen zien dat hij veranderd is, gegroeid. Ik hoop dat ze op een dag de stap zet om haar zoon terug op te zoeken en niet wacht zoals Dominiques mama tot de dag van zijn executie. Toen ik doorging gaf ik haar de foto die we maandag hadden gemaakt van Daryl en mij. Ze was er ontzettend blij mee. Na een lange gemeende knuffel reden we terug naar huis. Mijn eerste doelstelling was geslaagd maar ik heb er een nieuwe bij: er voor zorgen dat ze Daryl gaat opzoeken.
Ondertussen is het alweer bijna middernacht. Tijd om in bed te kruipen, deze keer niet in de boomhut maar in de logeerkamer bij Mike en Lily. Ik prijs me zeer gelukkig met de gastvrijheid van al deze schitterende mensen.
Veel liefs vanuit evil Texas
Marjan
Houston, 31 oktober 2004
Dag allemaal,
Dit is mijn laatste avond in de boomhut. Morgen stijgt mijn vliegtuig op richting Belgie en ik kan amper wachten om eindelijk terug thuis te zijn. Maar eerst nog even tijd maken om jullie een laatste berichtje uit Texas te sturen.
Vrijdag heb ik, na alweer een veel te korte nacht, heel de dag doorgebracht in de Staatsbibliotheek en in de Court of Criminal Appeals om Daryls dossier te kopieren. Ik had me verwacht aan 2000 bladzijden. Toen de klerk zijn ondertussen 14-jaar-oude dossier van onder het stof haalde bleek het om minstens drie keer zoveel bladzijden te gaan. Dat werd dus alles doornemen en zorgvuldig selecteren wat te kopieren en wat niet. Geen makkelijke keuze. En ik voelde me weer als in een film... snuffelend in Daryls dossier. Ongewild moest ik denken aan de film In the name of the father, hopend om net als de advocate van Jerry een briefje te vinden not to be shown to the defense, dat Daryls leven zou kunnen redden. Jammer genoeg speel ik niet mee in een film maar is dit rauwe werkelijkheid...
Zes uur later en 500 dollar armer (je zou verwachten dat gevangenen op zijn minst een gratis kopie moeten krijgen van hun eigen dossier, maar niets is minder waar) stond ik weer buiten met mijn kartonnen doos. Ik zal weten wat te doen de komende weken... Eindelijk zal ik kunnen lezen wat er 14 jaar geleden gebeurde in de rechtszaal.
Naar jaarlijkse gewoonte was het vrijdagavond verzamelen geblazen bij Lily om T-shirts, flyers, spandoeken, ... te maken voor de mars. Het was een fijn weerzien met een hoop mensen. Ik bewonder hun doorzettingsvermogen. Het is me nog steeds niet duidelijk hoe zij er in slagen om deze strijd te overleven als ik na twee weken Texas al dringend toe ben aan terug thuis te zijn.
De mars was jammer genoeg maar een matig succes ondanks een schitterend optreden van de Welfare Poets uit New York die speciaal voor deze mars uit New York waren overgevlogen. We waren slechts met zon 300. Maar het was voor mij een ideale uitlaatklep, een manier om de woede en frustratie van dinsdag van me af te schreeuwen. Ze zullen het in Austin geweten hebben dat Belgie vertegenwoordigd was... Maar mijn gedachten waren bij Dave, Barbara, Jessica, Andree en de vele anderen die vandaag voorgoed afscheid namen van Dominique. Terwijl wij schreeuwend door de straten van Austin trokken, werd Dominique in Houston door de mensen die hem lief hadden begraven. Volgens Dave was het een van de mooiste begrafenisdiensten die hij ooit had meegemaakt.
En zo loopt ook deze derde reis naar Texas op zijn einde. Ik keer morgen terug naar Belgie. Hier gaat de waanzin gewoon verder. Dinsdag wordt een man geexecuteerd wiens slachtoffer slechts 9 maanden na de overval (waarbij dus wel degelijk niemand werd vermoord) overleed na een amputatie van zijn been omwille van gangreen. De behandelende arts schreef in zijn medisch rapport dat de dood van de oude man alles te maken had met de amputatie en niets met het hersenletsel dat hij tijdens de overval had opgelopen. Deze arts werd niet gehoord als getuige in de rechtszaal en de jongen werd veroordeeld voor moord. Het is een Afro-Amerikaan, uit een arm gezin, zonder een adequate verdediging tijdens zijn proces,... same old storry. Na hem volgen nog vijf executies deze maand waaronder op 17 november de executie van Anthony Fuentes, de kleinzoon van Guy en Ursula, de zoon van Tammy. Mensen die mij zeer nauw aan het hart liggen.
En toch...
Ondanks het verdriet, de woede, de frustratie, ondanks het feit dat dit de zwaarste Texasreis is geweest sinds ik dit doe, ben ik toch ontzettend dankbaar dat ik hier de voorbije twee weken kon zijn en zijn er heel wat mooie herinneringen die ik morgen mee naar huis neem. Het weerzien met Daryl, het even kunnen ontsnappen aan de vier muren die hem omringen, zijn glunderende ogen, zijn schaterlachen. Die eerste broze maar positieve ontmoeting met zijn moeder die hopelijk op een dag leidt tot een weerzien tussen haar en haar zoon. De grenzeloze gastvrijheid van mijn adoptieouders in Houston en Mike en Lily in Austin. Het weerzien met oude bekenden. De vele nieuwe ontmoetingen: Sheila, Jessica, Andy, Barbara, Guy, Ursula, Tammy, Andree, Andrew, Robin. Nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan met als rode draad, het samen vechten voor eenzelfde doel. De ongeziene vergevingsgezindheid van de familie Lastrapes. De unieke ontmoeting tussen Dominique en Andree en Andrew. De verbondenheid in de aanloop naar en op de dag van Dominiques executie.
Hieruit (en uit al jullie lieve, aanmoedigende emails en telefoontjes) put ik kracht en energie om de strijd verder te zetten met het vertrouwen op een dag te winnen.
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
