dinsdag 6 oktober: officiële boekvoorstelling
De grote dag. De officiële lancering van mijn boek ging door in De Markten in Brussel. Hier had ik lang naar uitgekeken, van gedroomd en nooit verwacht, gehoopt dat ik deze droom zou kunnen realizeren. Maar met de hulp en steun van vele mensen is het mij gelukt. Mijn boek lag er!!
Meer dan een voorstelling voor de pers was dit voor mij de gelegenheid om al die mensen die me zo hard hebben geholpen om deze droom waar te maken, te bedanken. Ronald, mijn ouders, vrienden, familie, collega's, Joy en Astrid, Bert Anciaux, Annemie, de minderbroeders Fransiscanen, het Davidsfonds en zovelen die van dichtbij of veraf al die jaren gesupporterd hebben. Ik was dan ook ontzettend dankbaar dat velen van hen op de persvoorstelling aanwezig waren. De enige die ontbrak was Daryl. Om hem toch een beetje te laten voelen van wat ik deze week allemaal zou doen, had ik een map gemaakt met losse bladen. Ik zou ze overal mee naartoe nemen zodat mensen de kans kregen om een boodschap achter te laten voor Daryl. En dat deden ze!!
Bert gaf een prachtige inleiding waarvoor ik hem erg dankbaar ben. Daarna stelde ik mijn boek voor en las ik een stukje voor. Tot slot nam Dave het woord en gaf hij nog wat toelichting bij de huidige stand van zaken in Texas. Er was een journaliste van De Morgen die, zo zou later blijken, een 2 pagina grote bijdrage schreef voor de weekendeditie van 10 oktober. Dave en ik hadden ook al een interview gedaan met Tertio en 's anderendaags moest ik voor opnames naar Kalmthout voor het Exqi Cultuurjournaal van 9 oktober. Knack had ook beloofd een bijdrage te schrijven. Flair en P-magazine zouden nog volgen. Ik kan alleen maar hopen dat mijn boek bij zoveel mogelijk mensen geraakt!
(Meer foto's op http://www.ishootyou.be/marjancochez met dank aan Astrid Bultynck)
's Avonds werden we verwacht bij de Sint-Egidiusgemeenschap in Antwerpen. Ons groepje 'vrienden van gevangenen' wou Dave erg graag ontmoeten. Velen van hen schrijven net als ik met iemand die ter dood is veroordeeld of in de gevangenis zit. De Sint-Egidiusgemeenschap is ook actief in de strijd tegen de doodstraf. Hun internationale actiedag is 30 november wanneer er wereldwijd monumenten worden verlicht als symbool tegen de doodstraf (http://www.santegidio.be/neentegendedoodstraf.php). Het werd een warme, deugddoende avond!
Na een lange vermoeiende dag las ik 's avonds op Berts webstek (http://www.bertanciaux.be):
Op 10 oktober is het Werelddag tegen de doodstraf. Vandaag mocht ik een inleiding geven bij de voorstelling van het boek 'Tot de dood ons scheidt' van Marjan Cochez (Davidsfonds/Leuven). Marjan is een prachtige jonge vrouw van 31, die al ruim 15 jaar correspondeert met een ter dood veroordeelde man in Texas. Sinds haar zestiende neemt zij een wezenlijke rol op in het leven van Daryl, die reeds 19 jaar op de dodengang van Texas verblijft. Tijdens die 15 jaar bouwden ze een unieke vriendschap op.
Het boek is meer dan aangrijpend, een schitterend werk over de keiharde realiteit van veroordeelden, hopeloos opgegeven door de samenleving. Het gaat over de leefwereld van twee mensen, maar meteen ook over ons allemaal. Een boek over echte vriendschap, onrecht, opstand en onrust; over zelfopoffering en een levenslang engagement. Het toont op schrijnende wijze de onrechtvaardigheid van een rechtssysteem, dat je veel beter behandelt indien je rijk en blank bent. Het schrijft een onthutsend verhaal over racisme en discriminaties. Het illustreert op gevoelige, mooie wijze de zo noodzakelijke empathie van een jonge sterke vrouw, een eigenschap die meer dan ooit noodzakelijk is voor een beter politiek bestel. Het bewijst overtuigend de kracht van de eeuwige jeugd, die niet aanvaardt dat we zo vaak anderen pijn bezorgen... die we zelf zo angstig willen ontwijken.
Mijn respect voor Marjan is enorm: een jonge vrouw met een torenhoog menselijk engagement. Uitzonderlijk en meer dan bewonderenswaardig. Vergis u niet: deze Marjan is helemaal niet naïef. Ze speelt niet een rolletje van knotsgekke wereldverbeteraar. Ze vertoont helemal niet de hysterie van een aanbidster van criminelen. Neen. Met haar engagement geeft ze zin en leven aan een mens. Iemand van vlees en bloed. Een zoon en broer. Met dit verhaal ontleedt Marjan tegelijk het rechtssysteem van Texas en neemt een strijdbare verantwoordelijkheid op voor alle terdoodveroordeelden. Ze brengt ons in contact met familieleden van slachtoffers die ageren tegen de doodstraf. Ze beschrijft wantoestanden in de gevangenis, in het rechtssysteem. Het boek ontrafelt klasse-justitie, corruptie en machtsmisbruik.
Nooit heeft iemand het recht een ander van het leven te beroven. Nooit heeft een staat het recht iemands leven weg te nemen. Er bestaat geen legitiem recht op moorden. En toch worden vandaag nog wereldwijd 25.000 terdoodveroordeelden bedreigd met executie. Niet alleen in onderontwikkelde landen. Tientallen, zoniet honderden onschuldigen zijn inmiddels reeds door staten omgebracht, met voorbedachte rade. Bij Daryl bestaat er minstens redelijke twijfel over de feiten en over de correctheid van de veroordeling. Het proces vertoont gaten en hiaten. Sommige getuigen werden nooit gehoord. Het Openbaar Ministerie gooide het op een akkoordje met de hoofdverdachte. Barbertje moest hangen.
Daryl Wheatfall wacht al 19 jaar op zijn executie. In de verstikkende eenzaamheid en angst van een dodengang, in een Texaanse cel van 2 meter op 3. En dit 23 uur op 24 opgesloten. Helemaal alleen. Eén uur per dag wordt hij "gelucht" op een gesloten koertje, tenminste als hij zich voorbeeldig gedroeg. Zijn beroepsprocedure wordt al 15 jaar lang gerekt. Zonder enige vooruitgang. Ik kan me moeilijk meer foltering en onmenselijkheid voorstellen.
Dit verhaal herleidt heel wat Belgisch politiek gekrakeel tot een trieste banale zaak. Het confronteert én relativeert onze eigen problemen.
Europa is de voorloper in de strijd tegen de doodstraf. Maar het is opvallend stil geworden in de diplomatieke wereld. Europa hoedt zich, steekt zijn nek niet meer uit in deze aangelegenheid. Nochtans gaat het hier, meer dan ooit, over echte, uitputtende onmenselijkheid. En we hebben een reële kans om invloed uit te oefenen. Ons land kan voortrekker worden in deze. Het redden van een mensenleven is meer waard dan zoveel banaal gepalaver. We hebben de morele plicht om onze band met de VS te gebruiken en van de strijd tegen de doodstraf een kernpunt in ons diplomatieke handelen te maken.
Een land dat zo vaak de politieman van de wereld wil spelen, moet eerst in eigen huis orde op zaken stellen. Een president die de hoop van de wereld wil zijn, moet in eigen land de durf hebben om deze barbaarse toestanden te stoppen. Laat 10 oktober een begin zijn om wereldwijd deze gruwels te stoppen. Een doodstraf is onmenselijk. Er bestaat geen enkele verzachtende omstandigheid voor.
Ik kon me geen mooiere afsluiter van deze geslaagde dag wensen. Dankjewel aan iedereen!!
|
