Karen Moeskops, directeur van Amnesty International Vlaanderen schreef na afloop van de bewegingsdag hetvolgende op haar weblog

‘Sometimes you just have to do more’, het zijn de woorden van twee anti-doodstrafactivisten, die een heel weekend zijn blijven hangen.

Afgelopen zaterdag verzamelde een zestigtal activisten van Amnesty in het Mechelse speelgoedmuseum voor onze jaarlijkse bewegingsdag. Het programma draaide rond de ‘sterke impactvolle campagnebeweging’ die we in Vlaanderen willen worden. Het was een blij weerzien met vele fijne vrienden: Annemie en Anke van het vrouwenrechtenteam, onze straatwervers, oude getrouwen zoals Sus van het Colombiateam, nieuwe enthousiaste gezichten uit de studentenkernen en vele anderen.

Ik kreeg massa’s energie uit de krachtige presentaties tijdens de quick-shares en de positieve reacties op onze nieuwe campagneaffiche ‘Armoede is overal’. Maar het meest inspirerende moment van de dag was de getuigenis van Marjan Cochez en Dave Atwood. Marjan begon op haar zestiende te schrijven met Daryl, een ter dood veroordeelde Amerikaanse man. Dave is de stichter van de Texas Coalition to Abolish the Death Penalty. Beide zetten zich met hart en ziel in voor de strijd tegen de doodstraf in één van de meest conservatieve staten van de VS. Hun verhaal was erg beklijvend: onmacht en verontwaardiging om een rechtssysteem dat discrimineert en op wraak belust is. Maar er klonk ook hoop door hun getuigenissen heen: een nieuwe Amerikaanse president (erger dan Bush kan niet aldus Dave), het recente verbod van het hooggerechtshof om zwakbegaafde en minderjarige daders te executeren en de groeiende steun vanuit de Amerikaanse samenleving zelf.

Zaterdagochtend waren Marjan en Dave te gast in Brussel waar onze Franstalige collega’s een symbolische actie organiseerden op deze Werelddag tegen de doodstraf. Activisten vormden, in de gietende regen, een ‘no’ naast een strop. Dit leverde een prachtige luchtfoto op en veel aandacht van de media.

Na afloop van de bewegingsdag kocht ik Marjans boek Tot de dood ons scheidt. Een persoonlijke kijk op de doodstraf in Amerika. Ik heb het zondag in de zetel in één ruk uitgelezen. Het gaf me weer volop goesting om erin te vliegen. Vandaag belooft alvast boeiend te worden: Eduard Narzarski, mijn Nederlandse collega komt op bezoek om ervaringen, plannen en ideeën uit te wisselen.