De laatste tijd worden we met allerlei termen die met gender te maken hebben, rond de oren geslagen. Het gepalaver erover vanuit allerlei instanties zal ik pas ernstig nemen wanneer de loonkloof man-vrouw uiteindelijk gedicht wordt. Want er is op dit moment geen grotere discriminatie wat betreft de verdienste voor hetzelfde werk tussen de mannelijke en de vrouwelijke identiteit. Louter over de genderidenteit daar oordeel ik niet over. Het eenvoudigste is dat je gewoon man of vrouw bent en er ook zo uitziet. Maar de natuur maakt soms een zijsprongetje en het is niet omdat iemand er op het eerste zicht uitziet als een man of vrouw, zich ook als dusdanig voelt. Sommige mensen hebben kenmerken van de twee geslachten en/of voelen zich noch man nog vrouw of voelen zich man en vrouw tegelijkertijd of voelen zich de ene keer man en de andere keer vrouw. Dat zijn dan mensen die non-binair, genderneutraal, gender non-comform, agender, bigender, genderqueer of genderfluïde zijn. Ik vind het een zeer goede zaak dat er tegenwoordig veel aandacht besteed wordt aan deze problematiek en dat mensen met lichaamskenmerken en gevoelens, die niet voldoen aan de gangbare regel ernstig worden genomen. Het grootste geluk in het leven is het zich goed voelen in eigen vel. Dan pas kan men een goed mens zijn en dit overbrengen naar andere mensen toe. Toch betrap ik mezelf op de neiging om naar eigen goeddunken de gender te definiëren. Mensen met gendermoeilijkheden, neem mij deze stoutmoedigheid absoluut niet kwalijk. Mijn generatie en de generaties voor mij zijn nog opgegroeid met stereotypen. In de sociale omgang is voor mij in principe iedereen gelijk ongeacht uitzicht, kleur, nationaliteit, identiteit op voorwaarde dat men zichzelf goed verzorgt, van goede wil is en respect heeft voor de cultuur waarin iemand geboren werd en is opgegroeid of door omstandigheden in terecht is gekomen. Mijn neiging tot genderbepaling beperkt zich gelukkig tot het planten- en dierenrijk. Een schepsel dat er zacht, sensueel, elegant maar ook listig uitziet, beschrijf ik graag met een 'ze' en voor een schepsel dat er stoer, theatraal (macho dus), maar ook een hoge aaibaarheidsfactor bezit, gebruik ik eerder het mannelijk persoonlijk voornaamwoord in mijn schrijfsels en mondelinge vertelsels. Bij de populairste huisdieren is de gender vanzelfsprekend. Een hond is een hij en een kat een ze, behalve als je hun naam kent en dan nog kan er verwarring zijn want de namen die aan deze dieren gegeven worden, stroken niet altijd met het geslacht. Ik heb ooit een kattin gehad die Pallieter heette, gewoon omdat ik het een mooie naam vond. Bij planten wordt het geslacht soms bepaald door de naam. Margriet, hyacint, Iris, Jasmijn, Marjolijn, Roos enz. zijn allemaal meisjes. En sedert Aster Nzeyimana in het sportnieuws op tv verschijnt maar ook opduikt in amusementsprogramma's bestempel ik nu alle asters als mannelijk. Waar ik echter toch niet zo zeker van ben omdat Aster, schitterend als sportjournalist, minder als presentator van amusementsprogramma's (dus ook voor Aster geldt het spreekwoord 'schoenmaker, blijf bij je leest' maar aan de andere kant zou hij zot zijn om niet in te gaan op geldverrijkende aanbiedingen van tv zenders. Het hangt er natuurlijk van af wat hijzelf of misschien zijn lief verkiest: de waardering of het geld) er op het eerste zicht niet meteen als een typische man uitziet. Hoe het nu echt zit met Aster, zal ik eens moeten vragen aan Lize Feryn, als ik dat durf tenminste. Haar ouders wonen niet veraf en haar vader is natuurgids en natuurconsulent, iets dat binnen mijn interessegebied ligt en sociaal contact hierdoor gemakkelijker maakt. En dan is er nog een groep in de fauna en flora die speciale aandacht verdient. Dat zijn diegenen die opgedrongen een je of een tje achteraan bengelen hebben of niet noodzakelijk, onzijdig genoemd in de taalkunde. Moeten door het leven als 'het', te vergelijken met 'ding' of 'dinge', dat ik vaak gebruik om iemand aan te duiden wiens naam ik vergeten ben. Ik schaam me hiervoor en neem het me niet kwalijk. Dit lijkt een veelvoorkomend probleem te zijn bij ouder wordende mensen. Het roodborstje, het lieveheersbeestje, het nonnetje, het lantaarntje, het kandelaartje, het helmkruid en nog zoveel anderen zijn mossel noch vis. Triestig bestaan zo zonder eigenheid. Het 'het' zijn duidt op onderdrukking, het lager in rang zijn, van minder belang zijn. En terwijl ik dit aan het schrijven ben, overvalt me de bedenking dat een meisje ook maar een 'het' is, terwijl een jongen met het stoere 'hij' mag pronken en zich als dusdanig gedragen. En hier word ik nijdig van. Vrouwen, mannen, meisjes en jongens moeten als evenwaardige partners in het leven staan, mekaar aanvullen met ideeën, gevoelens delen, vaardigheden uitwisselen, wat relaties zeker ten goede komt. Als passieve streefster naar gelijkheid, ben ik nu op zoek naar woorden die meisje vervangen en die met een 'ze' bekroond zullen worden. Meid is al zeker geen goed idee. ik moet niet uitleggen waarom en griet doet mij denken aan een vis. Aub, help mij zoeken en wie weet kunnen wij vrouwen een kentering teweeg brengen, in de volgende 'Dikke Van Dale'. Soms ondervind ik wel eens problemen met het toebedelen van het geslacht, bij o.a. de bladluis, de bromvlieg, de mug, de kwal en nog andere, dan laat ik de intuïtie van het moment de keuze man/vrouw maken en dat kan nogal variëren van hoe ik mezelf op het moment voel, emotiefluïde afhankelijk dus. 

Hierbij nog enkele foto's van beestjes waarmee ik goed kan opschieten om het even of het nu een hij, een zij of een het is.