De bijenwolf (Philanthus triangulum) is een raadselachtige, prachtige wesp. Hij/zij leeft solitair, dus niet in kolonies. Deze wesp valt ook geen mensen lastig. Het vrouwtje is groter en sterker dan het mannetje. De taak van het mannetje bestaat er uitsluitend in om vrouwtjes te bevruchten. Als hij niet aan het paren is, geniet hij van de andere geneugten des levens. En voor hem bestaan deze vooral uit het drinken van een zoet stroperig drankje dat bloemen produceren, nectar genaamd.
Het vrouwtje is van een heel ander kaliber dan het makke mannetje. Ijdel, zoals ze is, pretendeert ze bedrieglijk van koninklijken bloede te zijn, want ze vliegt rond met een kroontje op de voorkant van haar kop. In werkelijkheid is dit gewoonweg een gele vlek in de vorm van een kroon. Het mannetje heeft die vlek ook, maar met 2 punten ipv 3. Ze graaft haar nest in zandgrond vaak op een helling . Dat nest bestaat uit een gang die wel een meter diep kan zijn. Op het einde splitst die gang in een vijf à tiental zijgangetjes met elk één cel, waarin ze een eitje zal leggen. Op internet vind je filmpjes over de graafwerken. Ongelooflijk hoe ze dat doet zonder bulldozers en kranen. Als haar nest afgewerkt is, gaat ze als een 'femme fatale' meedogenloos op jacht. Op de manier van een zweefvlieg vliegt ze tussen de bloemen op zoek naar werksters van de honingbij, die haar slachtoffers zullen worden. Wanneer zij zo'n bij ziet zitten op een bloem, hangt zij even stil om vervolgens bliksemsnel aan te vallen. Ze grijpt het arme slachtoffer tussen haar poten en verlamt het met een steek van haar gifangel. In een korte schermutseling probeert de honingbij zich te verweren, maar geraakt met haar angel niet door het sterke en gladde lijf van de bijenwolf. De honingbij is ten dode opgeschreven. Met gekromd achterlijf duwt de bijenwolf op het zieltogende slachtoffer tot een druppel nectar die de bij ervoor had opgezogen, vanuit de maag terug naar buitenkomt via de tong. Deze druppel dient als krachtvoer voor de bijenwolf, die vervolgens de verlamde maar nog levende honingbij op haar rug zal draaien om ermee, geprangd tussen de poten, naar het nest te vliegen. De bijenwolf sleept ze mee tot diep in haar hol en laat ze daar achter in een broedcel. Daarna gaat ze terug op jacht, totdat ze een drietal bijen gevangen heeft voor een cel die bedoeld is voor een mannelijke nakomeling en een zestal voor een vrouwelijke nakomeling. De binnengebrachte levende weerloze bijen stapelt ze op mekaar in de cellen en op de laatst binnen gebrachte bij, legt ze een ei. Het klinkt ongelooflijk maar blijkbaar wordt het geslacht van de nakomelingen bepaald door het aantal bijen dat de bijenwolf in de cellen voorziet. Na 3 dagen komt de larve uit het ei gekropen en eet alle bijen levend op in een tijdspanne van een week. Vervolgens gaat ze, dikgegeten, in een rustfase tot het volgende voorjaar. Dan verandert de larve in een pop, waarin ze transformeert in een nieuwe bijenwolf. The circle of life. Weliswaar volbracht op een barbaarse manier. Maar er kan niet ontkend worden dat moeder bijenwolf een toegewijde mama is die ervoor zorgt dat haar jonge kinderen gezond, lekker en sappig voedsel voorgeschoteld krijgen. 

Het spektakel heeft zich afgespeeld terwijl ik de bloemen in mijn tuin aan het inspecteren was op zoek naar insecten die nog niet op mijn palmares stonden. Ik weet dat een vrouwelijke bijenwolf er haar jachtterrein heeft. Ieder jaar is dit trouwens het geval, en ik laat ze haar ding doen. Eén exemplaar zal het voortbestaan van het bijenvolkje niet in gevaar brengen. Een bijenwolf leeft ook maar één maand. Op een gegeven moment, aangevlogen, zomaar uit het niets, stortte de vrouwelijke bijenwolf zich op een totaal verraste honingbij, foeragerend op een bloem die ik net aan het bekijken was. Ik schrok door deze laffe aanval en blijkbaar schrok de bijenwolf ook door het manoeuvre dat ik vervolgens maakte, waardoor zij haar greep loste. Maar het onheil was geschied, de arme bij was reeds gestoken met gif en ik zag haar ogenblikkelijk verlammen. Dit vond ik jammer. Dit bijtje was gedoemd om zinloos te sterven. Ik heb haar op een rustig plekje verhuisd, wat eigenlijk geen zin had, omdat één of andere opportunistische spin haar inhoud tot voedsel gebruikt zal hebben. Even later was het monster er weer, maar toen was ik erop voorbereid dat een gruwelijk schouwspel zich kon afspelen. 

Het was niet gemakkelijk om foto's te nemen van deze weerzinwekkende actie. Ik moest diep in de plant gaan met mijn camera en werken in de volle zon, levert zelden een goed resultaat op. Maar toch ben ik blij dat ik één van de wrede items in de natuur op beeld heb kunnen vastleggen.