Dag 116: O Pedrouzo - Santiago de Compostela 20 km
Vanmorgen, stipt om zes uur trokken we de hoteldeur achter ons dicht. In het schijnsel van de volle maan begonnen we aan onze,en voor het merendeel van de pelgrims voor een achter ons, de allerlaatste etappe.
Sommigen, waaronder onze tochtgenoot Pascal, stappen letterlijk tot het einde van de aarde nl. Finisterre, nog zo'n 100km verder tot aan de Atlantische Oceaan.
Het parcours was weer erg mooi, zoals de laatste dagen, en er moesten ook nog wat hellingen genomen worden. Maar het ging allemaal zeer vlotjes en rond 12 uur stonden we voor DE kathedraal.
En hoe voelde dat ? ... Wel we wisten niet goed wat te zeggen... we waren wat sprakeloos,... in tegenstelling met de uitbundigheid van de jongeren ... we slikten onze emotie weg, snoten onze neus en pakten elkaar eens goed vast.
Er stond een massa aan te schuiven voor de mis in de kathedraaal. Daar geraakten we onmogelijk nog binnen.
Daarom zijn we maar onmiddellijk naar het Compostelagenootschap gegaan voor ons "diploma" en werden we op de koffie uitgenodigd bij de Nederlandse vrijwilligers, die daar alles in goede banen proberen te leiden.
Op het toeristenbureau haalden we een stadsplan en
kregen we informatie over de busdiensten i.v.m. onze verplaatsingen naar Finisterre en Porto.
Daarna was het afscheid nemen van Pascal en namen onze intrek in een net hotelletje in een van de drukke straatjes vol souvenirswinkeltjes, die wij namiddag ook afgeschuimd hebben.
Maar eerst bezochten we de kathedraal. Indrukwekkend, gouden hoofdaltaar met het beeld van Sint-Jacobus, dat je langs een speciale doorgang langs achter kan aanraken, zelfs omarmen.
Om halfacht vanavond ben ik er naar de pelgrimsmis geweest. En steeds zag je nog handen langs het hoofd van Saint- Jacques verschijnen. Voor de mis begon, riep de priester de namen van de landen af, vanwaar vandaag pelgrims waren toegekomen. Paul is niet meegeweest. Het geslenter in de stad was hem wat veel geweest. Hij heeft ondertussen kaarten geschreven.
Morgen gaan we dus met de bus, heen en terug naar het einde van de wereld. En overmorgen verhuizen we naar Porto en over-overmorgen ... gaan we vliegen!
Gelukkige pelgrimsgroetjes,
Het snurkconcert hebben we gehad!!!
De nacht werd in stukjes aan elkaar geslapen en het was vroeg ochtend.
We hoefden ons echter niet te haasten en na een ontbijt weer in een bar in de buurt, zijn we rond halfacht beginnen te stappen.
Het was een frisse ochtend maar de zon was al van de partij. Het weer kreeg op de computer een 9 op 10.
De camino slingerde zich weer door een mooie omgeving, maar door het parcours,vaak door holle wegen of bossen,kregen we niet die grandioze vergezichten. Het was gewoon heel aangenaam wandelen.
Het was soms wel druk op de weg en ook op de rustplaatsen. De fietsers razen de opgeschrikte wandelaars voorbij. Dat is minder prettig.
Namiddag werd het tamelijk warm en ik geloof dat we daardoor nog beter de eucalyptus konden ruiken.
We doorkruisten eucalyptusbossen met kaarsrechte, slanke bomen van wel 40 m hoog. Echt indrukwekkend.
Onze tocht eindigde vandaag in een echt hotel. Het bed is opgemaakt ,hebben weer echte handdoeken, een eigen badkamer en we slapen met ons drie ( voor de laatste keer) op een kamer, die niet snurken!!!
Morgen wordt het de slotetappe, de apotheose van een onvoorspelbare maar onvergetelijke onderneming.
Daarover en over het verdere verloop breng ik morgen verslag uit.
We hebben de hele slaapzaal voor ons drieen gehad. Wat een gemak 's morgens om je klaar te maken, je stoort niemand.
Ook was er dichtbij een gezellige bar met een erg vriendelijke barvrouw waar we konden ontbijten.
We waren klaar om de laatste 50 km een stukje korter te maken.
Het werd een niet zo lange maar een heel aangename wandeling vol afwisseling door de mooie omgeving. We hebben er onze tijd voor genomen en de nodige rustpauzes ingelast. En maar aftellen op de kilometerpaaltjes.
Het is de hele tocht bewolkt gebleven en het heeft heel even wat gemotregend.
Rond de middag hebben we onze intrek genomen in de alberge en is de zon er toch doorgekomen.
Seffens kan ik de was gaan uithangen aan het venster aan touwen op rolletjes. Je schuift je wasgoed telkens wat verder eer je weer wat nieuws ophangt. Maar ik krijg het systeem niet onder de knie. Er zijn al wat wasspelden naar beneden gevallen, gelukkig nog geen wasgoed.
Terwijl ik deze blog schrijf , zijn er nog twee fietsers op de slaapzaal bijgekomen. Een Argentijn en een
Spanjaard ...nogal levendige types. Hopelijk krijgen we vannacht geen snurkconcert ... en er zijn nog twee plaatsen vrij...???
Wat zal het een luxe zijn om terug te slapen in ons eigen bedje. Dat zal gelukkig niet meer zo lang duren.
Dit is deel twee van de blog:
Terwijl Paul wat rustte, want die rug is de tocht aan 't moe worden, ben ik het stadje ingewandeld. Daar passeerde ik een etalage met : massages pelegrinos. Paul had gisteren via de alberge-eigenaar al geprobeerd een kinesist of masseur vast te krijgen. Maar alles was volzet. Dus ben ik dat winkeltje binnengestapt en de heer des huizes stelde een accupuntuurbehandeling voor. Paul was daar dadelijk voor te vinden en even later startte de een uur durende behandeling met een merkbaar verbeterd resultaat.
Weer een heel gelukkig toeval?
De was is van de draad en elk bed in onze slaapzaal is nu bezet.
