We hebben de hele slaapzaal voor ons drieen gehad. Wat een gemak 's morgens om je klaar te maken, je stoort niemand.
Ook was er dichtbij een gezellige bar met een erg vriendelijke barvrouw waar we konden ontbijten.
We waren klaar om de laatste 50 km een stukje korter te maken.
Het werd een niet zo lange maar een heel aangename wandeling vol afwisseling door de mooie omgeving. We hebben er onze tijd voor genomen en de nodige rustpauzes ingelast. En maar aftellen op de kilometerpaaltjes.
Het is de hele tocht bewolkt gebleven en het heeft heel even wat gemotregend.
Rond de middag hebben we onze intrek genomen in de alberge en is de zon er toch doorgekomen.
Seffens kan ik de was gaan uithangen aan het venster aan touwen op rolletjes. Je schuift je wasgoed telkens wat verder eer je weer wat nieuws ophangt. Maar ik krijg het systeem niet onder de knie. Er zijn al wat wasspelden naar beneden gevallen, gelukkig nog geen wasgoed.
Terwijl ik deze blog schrijf , zijn er nog twee fietsers op de slaapzaal bijgekomen. Een Argentijn en een
Spanjaard ...nogal levendige types. Hopelijk krijgen we vannacht geen snurkconcert ... en er zijn nog twee plaatsen vrij...???
Wat zal het een luxe zijn om terug te slapen in ons eigen bedje. Dat zal gelukkig niet meer zo lang duren.
Dit is deel twee van de blog:
Terwijl Paul wat rustte, want die rug is de tocht aan 't moe worden, ben ik het stadje ingewandeld. Daar passeerde ik een etalage met : massages pelegrinos. Paul had gisteren via de alberge-eigenaar al geprobeerd een kinesist of masseur vast te krijgen. Maar alles was volzet. Dus ben ik dat winkeltje binnengestapt en de heer des huizes stelde een accupuntuurbehandeling voor. Paul was daar dadelijk voor te vinden en even later startte de een uur durende behandeling met een merkbaar verbeterd resultaat.
Weer een heel gelukkig toeval?
De was is van de draad en elk bed in onze slaapzaal is nu bezet.
