Het avondeten gisterenavond was echt heel gezellig. In het restaurant van de alberge, een vrij nieuw bijgebouw in die typische ronde hutvorm stond een lange tafel. Met ongeveer dertig pelgrims hebben we daar genoten van een eenvoudige maar lekkere maaltijd. De kommen rijst en vlees op tafel, opscheppen en doorgeven...wijn a volonte en gebak als dessert. De vegetariers kregen een lekkere rijstgroenteschotel. Het smaakte echt voortreffelijk en er was een sfeer van verbroedering tussen al die nationaliteiten.
Deze morgen na het ontbijt zijn we rond halfzeven beginnen stappen. Het was koud en ik heb voor de eerste keer tijdens onze tocht in lange broek gelopen. De grijze wolken hingen laag over de bergen maar ze waren niet dreigend.
Het ging bergaf van gehuchtje naar gehuchtje. In de. hoofdstraat in die gehuchtjes was het telkens om de koeienvlaaien manoeuvreren.
Het is niet te geloven dat mensen nog in die krotten of ertussen willen wonen. Er staat ook heel wat te koop. Voor een pelgrim blijft het alleszins een bezienswaardigheid.
Bij onze eerste koffiepauze was de zon al van de partij en werden de pijpen er weer afgeritst.
We hebben dan wel veel gedaald, het was best een pittige wandeling maar heel mooi: de godvergeten dorpjes, het berglandschap en uiteindelijk de kijk op de monasteria van Samos.
Onze alberge, waar we de enige gasten zijn, ligt net aan de overkant.
We hebben rond zes uur de monasteria bezocht, met gids, een welbespraakte pater waar we geen jota van verstonden, en met een hele buslading Spanjaarden. Maar het was de moeite waard, heel mooie muurschilderijen.
We hadden vanmiddag goed gegeten in een restaurantje. Het avondeten hebben we zelf klaargemaakt: pakjessoep en er wat noedels bijgevoegd met brood.
Paul en ik zijn nog een alcoholvrij biertje gaan drinken en dan vonden we het bedtijd.
Groetjes en tot morgen,
Paul en Lut.
Gisterenavond hebben we ons eens cullinair laten verwennen in een vegetarisch restaurantje in dat piepklein dorpje La Faba.
De nacht nadien, in de grote slaapzaal is goed meegevallen of we worden het zo stilaan gewoon!?
Er was in de alberge een ontbijtruimte voorzien en daar maakten we handig gebruik van .Voor koffie en thee hadden de hospitalieros gezorgd. Echt attente mannen. Gisterennamiddag werden de pelgrims zelfs getrakteerd op wijn en koekjes ter gelegenheid van het naamfeest van Saint- Jacques.
We waren vanmorgen niet erg gehaast, want we moesten de bergen in en in het duister is dat niet zo makkelijk. Maar we waren wel vroeg genoeg op pad om weer van een mooie zonsopgang te genieten. Het was een prachtzicht met nevelssluiers gedrapeerd rond de bergtoppen. Het stijgen gaat dan haast vanzelf.
Na een dik uur stappen en genieten stonden we 450 m hoger (1300m) in het mooie plaatsje O Cebreiro, met zijn natuurstenen huizen en huisjes in hutvorm. Een toeristische trekpleister. In de bars had men soms handen te kort. Het was zowat het normale ontbijtuur.
Daarna ging het langzaam bergaf, dan nog eens omhoog tot 1337 m en weer omlaag naar onze aankomstplaats op 1250m in een klein dorpje. We hebben voor vannacht weer een kamer van drie in een alberge met erg vriendelijk personeel.
Bij de laatste pauze had Paul de vooruitzichten i.v.m. het weer bekeken en ... ja,hoor ...er zit regen aan te komen.
Ik heb me daarnet nog moeten reppen om de was binnen te halen maar het bleek toch vals alarm.
We liggen er in elk geval niet van wakker want op die 108 dagen onderweg hebben we slechts een vijftal dagen nattigheid gehad.
We zijn nu volop bezig onze terugkomst voor te bereiden. Onze aankomst in Santiago en onze thuiskomst daar kijken we met de dag meer en meer naar uit.
Onze medeslaapzaalgenoten hebben ons een vrij goede nachtrust gegund en om zes uur was bijna iedereen de deur uit.
Het was een koude ochtend en de windstopper was geen overbodige luxe.
We vervolgden het wandelpad, parallel met een gewone verkeersweg en slingerend onder een hoge autosnelweg.
Daar ons ontbijt maar aan de karige kant was, hoopten we in het volgende dorpje na een uurtje wandelen iets aanvullends te vinden of tenminste een koffie of thee. We zijn drie dorpjes verder moeten stappen eer we een wegrestaurant vonden.
Daarna werd het wandelen een stuk aangenamer, door dorpen omgeven door de groene bergflanken. In de verte zagen we nog regelmatig viaducten van de autoweg.
Om onze alberge te bereiken hebben we de gewone weg verlaten en een heus bergpad gevolgd.
We werden er ontvangen door twee Duitse mannen, die als vrijwilligers voor een bepaalde tijd de alberge uitbaten.
We zitten op zo'n 900 m hoogte, hebben een bed, zijn gedoucht en de was hangt te drogen. Nu zitten we in een bar waar we wifi hebben.
