De nacht had Pascal toch wat opgeknapt maar aan Paul zijn rug geen deugd gedaan. Voorzichtig zijn we na het ontbijt rond kwart over zeven weer verder gegaan over de oude paden van de camino.
Maar het is voor beide mannen geen plezierwandeling geweest. Het einde is nu zo dichtbij, dus de wilskracht zal ons naar Santiago brengen. Om de halve kilometer staat er een paaltje en zien we ons dichter en dichter komen.
De regen die voorspeld was, hebben we gelukkig niet gekregen. Het was weer een afwisselend parcours, dorpjes, velden, bos, stukjes naast een verkeersweg,omhoog en omlaag, nog mooie vergezichten... En altijd weer blij als we aan het einde gekomen zijn.
We logeren in een kleine, gezellige, vrij comfortabele alberge, in een klein plaatsje.
Onderweg hadden we al vaak kleine smalle, soms sierlijke, bouwsels op hoogte naast de huizen zien staan. Nu weten we dat het droogplaatsen zijn voor mais.
We liggen wat te recupereren op ons bed want hier valt echt niets te beleven. We vervelen ons evenwel niet want rusten is een heel belangrijke activiteit voor een pelgrim.
