We hebben vannacht toch nog bezoek gehad op de slaapzaal. Geen Berlijnse dame maar iets klein, ritselend ... ja, Paul keek op een gegeven ogenblik recht in twee muizenoogjes!!! Dat beestje had het op onze zak met wat eten gemunt.
Ik lag gelukkig op de bovenste verdieping, heb wel wat commotie van het mannelijk gezelschap gehoord maar gelukkig is de ware toedracht niet tot mij doorgedrongen.
Om kwart voor zeven zijn we aan onze lange dagtocht begonnen. De eerste etappe was ruim elf kilometer langs een gewone weg stappen tot in het stadje Sarria. Weinig boeiend ... dus heel gelukkig toen we de stad binnenliepen en vrij vlug een bar vonden voor een verkwikking.
Onze tochtgenoot Pascal was vandaag niet in goede conditie.
Positief was dat de camino een aangenaam en snel parcours volgde om vlug uit de stad te geraken en zo aan deel twee van onze etappe te beginnen.
Tot het einde een heel mooie wandeling, tussen de akkers, door het bos, in open landschap met mooie vergezichten...onder een stralend blauwe hemel.
Wat wel opviel waren de stenen muurtjes langs de weg en in het landschap. Ze deden me erg aan Ierland denken alleen het zonnige weer paste er minder bij. Maar wij genoten, al waren we heel blij toen we uiteindelijk bij de aankomst waren: een spiksplinternieuwe alberge. En er slaapt een dame uit Tessenderlo op onze slaapzaal.
Pascal heeft de tocht met veel moeite uitgelopen. Hopelijk gaat het hem morgen beter af. Zo'n pechdag is heel vervelend nu het einde zo dichtbij is. We zijn vandaag het 100km-paaltje voorbij gewandeld.
Seffens gaan we avondeten en hopelijk kunnen we morgen vol goeie moed weer op stap.
Zonnige groetjes,
