|
Ik heb zonet m'n tweede zwemtraining van de week achter de rug. M'n vierde training sinds ik vorige week begonnen ben. De bedoeling is nu om steeds twee keer per week te gaan zwemmen. Meer is praktisch niet haalbaar. Meer hoeft ook niet om m'n doel in het zwemmen te bereiken. Geen supersnelle tijden. Wel de limieten halen die in triathlon gesteld worden om na het zwemmen nog te mogen starten met de fietsproef. Daar wrong trouwens vijf jaar geleden het schoentje. Op een kwarttriathlon heb je (meestal) geen limiettijd voor het zwemmen. Vanaf een halve en een volledige is dat wel het geval. En met de snelheid (lees: traagheid) waarmee ik zwem, was/is dat niet haalbaar. Foetsjie m'n traithlon droom. Tot enkele weken geleden, toen ik besloten heb om aan die snelheid iets te doen.
Voorlopig doe ik m'n zwemtrainingen op m'n eentje. 'Watergewenning' noemen ze dat bij baby's en peuters ;-) En zo voel ik me eerlijk gezegd soms ook. Alhoewel ik op zo'n klein aantal trainingen al heel wat progressie merk. Logisch natuurlijk, dat in het begin de progressie spectaculair is. Het zal echter maar van korte duur zijn, weet ik. En dan is het noodzakelijk om met techniektrainingen van Rudi en Mieke gericht te gaan trainen en tegen het einde van de winter een deftige snelheid te halen. Daartegen zouden alle loopperikelen toch ook al achter de rug moeten zijn. Ik geef me zelf dus heel wat tijd. Niet omdat ik dat graag doe, maar omdat het gewoon niet anders kan. Het heeft geen enkele zin om de komende weken of maanden me al terug doelen in het lopen te beginnen stellen. Die knop moet ik gewoon omdraaien om binnen een klein jaar wel en gezond op m'n eerste afspraak te staan: de Antwerp Ironman 70.3. Goed voor vijf à zes uur plezier, schat ik. Van watergewenning naar een halve Ironman ... it's a long way ...
|
