De laatste weken is het al verschillende malen door m'n gedachten gegaan of ik nu eigenlijk toch niet een klein beetje tevreden moet zijn met m'n noodgedwongen negen weken looprust. Een rare kronkel misschien. Dat klopt. Niet zozeer tevreden omdat ik niet mag lopen. Wel dat - als het dan toch eens moet gebeuren - het dan maar beter nu gebeurde. Ik begin me immers serieus af te vragen of m'n voorbereiding voor de Eindhoven marathon dit jaar, zonder loopblessure, wel goed zou afgelopen zijn. En als ik de laatste weken bekijk, denk ik eerlijk gezegd dat dat, op z'n minst gezegd, toch wel moeilijk zou geweest zijn. Het is alsof het ene probleem het andere compenseert. En dat is dan al bij al nog een meevaller. De laatste weken slorpt  m'n werk zodanig veel energie op. Ik mag al blij zijn dat ik in het weekend m'n uren sport nog wat kan doen. En als dat werk dan uiteindelijk ook al het weekend begint in te palmen. En als werkdagen van twaalf uur en meer ook al niet meer volstaan. Dan zou het toch wel moeilijk geweest zijn om al geplande looptrainingen er nog tussen te krijgen. Genoeg gezeurd. Nog een paar weken doorbijten en dan zal het hopelijk iets minder hectisch en wat draagbaarder worden. Het houdt me wel met de beide voetjes op de grond. Het doet me beseffen dat er de komende maanden, jaren wel heel wat gepuzzeld zal moeten worden om al m'n sportieve voornemens ook daadwerkelijk te kunnen realiseren. Maar kom, als zelfs nu al bepaalde puzzelstukjes onverwacht in elkaar lijken te passen. Dan moet dat in de toekomst met een paar extra stukjes ook maar lukken.