geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
22-09-2008
Madonna
Het Stade de France zat zaterdagavond tot in de nok gevuld voor Madonna haar eerste van twee optredens van haar Sticky & Sweet Tour in Parijs. Veel volk, veel te veel volk: 100.000 toeschouwers. Dat is maar liefst tien keer Vorst Nationaal of zes keer het Antwerpse Sportpaleis. Ook al hadden we plaatsen niet zo ver van het podium. Echt dicht kon je het ook niet noemen. Toen ik probeerde een fotootje te trekken van het middenplein, kreeg ik er amper de helft op. Waar ik het meeste schrik van had was de akoestiek voor zo'n gigantisch openlucht optreden. Maar dat viel, wonder bij wonder, heel goed mee. Zo'n optreden is bovendien ook, in de verste verte, niet te vergelijken met een gewoon pop- of rockoptreden. Het showelement is zodanig belangrijk en neemt regelmatig zelfs de plaats in van het muzikale. Niet omdat het muzikaal niet goed of voldoende is, maar gewoon omdat je ogen te kort komt om het spektakel volledig te volgen. Het is gewoon een andere manier om van een concert te genieten. In vergelijking met het vorige optreden van haar Confessions Tour in 2006, was het nog spectaculairder. Om maar enkel dingen te noemen. Een glanzend witte oldtimer die tijdens het podium komt opgereden. Een boksring die plots uit de catwalk tevoorschijn komt. Na twee uur ononderbroken te hebben genoten, was het afgelopen. De ganse set in één stuk gebracht, zonder bisnummers. Dat kon me eigenlijk wel bekoren dat je het publiek niet laat roepen voor bisnummers terwijl toch op voorhand alles al vast ligt dat wat je nog aan bis nummers brengt. Veel tijd om te sporten zat er dit weekend dan ook niet in. Alhoewel ik vrijdagavond nog wel ben kunnen gaan zwemmen. Zondagochtend was de roep van de fiets net iets te luid om in m'n bed te blijven, ook al lag ik er nog maar net in. Tijdens het fietsen zelf had ik van die korte nachtrust geen last. De echte klop komt dan 's avonds meestal. En dat was deze keer niet anders. Vandaag overdag had ik geen tijd om moe te zijn. En ook morgenvroeg om zeven uur in het Sinbad zal ik die ontbrekende uren slaap al lang terug vergeten zijn.
