Het gekende verloop van een Ironman race day. Ik sta op om 4u, neem rustig te tijd om me klaar te maken en ontbijt samen met Christel en Marcella. Net zoals de voorbije twee dagen, volg ik exact mijn koolhydratenplan. We rijden naar de start. Eerste werk daar aangekomen, is mijn koolhydratendrinkbus in mijn bidonhouder steken, banden oppompen en nog een aantal dingen checken. Zoals dat wel meer gebeurt, komt er een triatleet vragen of hij mijn pomp even mag gebruiken. Een hele sympathieke triatleet deze keer trouwens. Aangename kennismaking Jim Thijs en graag gedaan. Het was een eer om een atleet als jou van lucht te mogen voorzien. 😊 Een beetje later is het tijd om mijn wetsuit aan te trekken, even in te zwemmen en me klaar te zetten aan de start. Ik zet me bewust meer achteraan dan ik gewoon ben, rekening houdende met de trage zwemtijd die ik verwacht.

Het startschot weerklinkt. Nog nooit ben ik zo ontspannen in het water gestapt. Het enige wat me nu bezig houdt is om mijn verstand erbij te houden en zo gecontroleerd mogelijk te zwemmen voor mijn schouder. Ik probeer zo weinig mogelijk midden in de massa te zwemmen en dat lukt behoorlijk op enkele keren na. Op één van die momenten, krijg ik ik een stevige stamp van iemands voet recht in mijn ribbenkast en moet ik even naar adem happen. Damn, dat f*cking hurts. Het verhindert me gelukkig niet om verder te zwemmen. Het blijft wel goed voelbaar en ik hoop dat het straks wat betert of in elk geval niet verslechtert. ook niet tijdens het fietsen of het lopen. Gedachten verzetten nu. En met andere dingen bezig zijn. Bijvoorbeeld met het zwemmen zelf. 😉 Halverwege de Australian exit kan ik mijn tussentijd checken. En guess what? 42 minuten. Wat me normaal een serieuze mentale tik zou geven, zorgt nu voor een kleine mentale boost. Niet alleen voelt mijn schouder nog altijd prima, hij heeft zonet samen met mij de eerste lap van het zwemmen veel minder traag gedaan dan ik gevreesd heb. Yes! Terug het water in voor de tweede lap. Ook in de tweede lap krijg ik in het gewoel nog eens een stevige tik te verduren. Deze keer recht in mijn gezicht, tegen mijn lip. Ik heb de ganse tijd een heel raar gevoel alsof mijn lip volledig opgezwollen is en stevig beginnen bloeden is. Wat is me dat voor iets? Maar hoe controleer je zoiets al zwemmend in de Noord-Atlantische oceaan?  😉 Niet dus, gewoon verder zwemmen potverdorie. Als ik echt een rood spoor achter mij zou laten, zullen ze mij wel opmerken en komen verwittigen. 😆 Niets aan de hand, zal achteraf blijken. Wat met mijn rib spijtig genoeg niet het geval is. Op het moment dat ik dit verslag schrijf, kan ik bepaalde bewegingen niet pijnloos doen. Het kinébezoek daarnet wees inderdaad uit dat er wel wat aan de hand is. Rusten dan maar. Dat was ik gelukkig toch van plan. 😉 Terug naar de wedstrijd. Het beperken van de schade tijdens de eerste lap van het zwemmen kan ik perfect herhalen in de tweede lap. Nagenoeg dezelfde tijd. Zelfs enkele seconden sneller. Je zou voor minder een brede smile opzetten bij de swim exit en die duimen omhoog steken als ik mijn twee supporters passeer.

Wisselzone in, omkleden, drinken, eten en laten inwrijven met zonnecrème. Ready for the bike course. Omdat ik vorig jaar, naar het schijnt, één van de meest winderige edities heb meegemaakt, ben ik nu voorbereid op alles. En dat helpt. De wind geeft ook deze keer immers het beste van zichzelf. Naar mijn gevoel net iets minder dan vorig jaar. Maar hij gaat, zelfs naar Lanzarotiaanse normen, nog erg stevig tekeer. Als ik het me goed herinner, komt de wind nu wel vanuit een andere richting, wat het parcours kennende, toch lastiger zal maken. Niet zo belangrijk allemaal. Mijn aandacht gaat vooral naar alles wat op het parcours gebeurt en naar het strikt opvolgen van mijn voedingsplan. En dat laatste lukt perfect. Uitgaande van een geschatte fietstijd rond 6 uur, tank ik elke 24 minuten mijn zelf geprepareerde brandstof. Mijn eigen diesel. Normaal presteert mijn motor immers beter naarmate het langer duurt. Dus diesel. 😉 Maar dat is deze keer minder het geval. Net zoals de power in mijn benen, waarvan ik vooral op de wat moeilijkere stukken voel dat ik er momenteel onvoldoende van heb, voel ik dat de kilometers al na 100 km beginnen te wegen. Dat ben ik niet gewoon. Nochtans heb ik de voorbije uren zeker niet teveel gegeven. Maar dat gevoel komt eerlijk gezegd ook niet geheel onverwacht. Dus niets om me zorgen over te maken. Ik heb wel af te rekenen met een ander luxeprobleem, waar ik zelf de schuld van ben. Ik denk dat ik stilaan het aantal-keer-plassen-tijdens-het-fietsen-record aan het verbreken ben. De teller zal uiteindelijk afklokken op negen. Dat is iets teveel van het goede. Een triatleet en zijn drankprobleem. 😑 Gelukkig loopt voor de rest alles wel redelijk zoals gepland.

Over lopen gesproken ... ik verlang naar de marathon. Mijn benen ook? Dat zal ik snel weten, want na ongeveer zes uur fietsen, arriveer ik terug in de wisselzone. Net zoals de wissel van het zwemmen naar het fietsen, neem ik ruim mijn tijd. Misschien iets teveel mijn tijd. De twee wissels samen duren meer dan een kwartier. But who cares? Mijn eindtijd is deze keer niet echt belangrijk. Sanitaire stop, omkleden, nog even bijtanken en me nog eens opnieuw laten inwrijven met zonnecrème.  Op weg voor 42 km loopplezier, hoop ik.

Met dezelfde realistische mindset als bij het fietsen, begin ik aan de marathon. Rustig aan. En dat blijkt, kilometer na kilometer, de juiste aanpak. Nog nooit heb ik een marathon zo relaxt gelopen. De reden is waarschijnlijk niet ver te zoeken. Ik ben ook nog nooit een marathon begonnen aan een tempo waarvan ik heel goed aanvoel dat het trager is dan mijn gevoel aangeeft en dan dat ik zou willen lopen. Ik start met een snelheid rond 5:30/km. De plaskilometers niet meegerekend 😊, houd ik die snelheid aan gedurende de ganse marathon. Enkel op het einde een paar tragere kilometers, maar de laatste kilometers dan zelfs weer een stukje sneller dan de beginkilometers. Een zo goed als vlakke marathon dus. En dan heb ik het niet over het parcours. 😁 Op het einde heb ik zelfs het gevoel dat het nog wat langer mocht duren. No kiddin'. Voor alles is een eerste keer. Dus ook voor zo'n gevoel op het einde van een Ironman race.  Het plan was om verstandig te doseren en deze Ironman te gebruiken als hele goede training en zo terug een goed gevoel te krijgen. Mission accomplished. En nog geen klein beetje. Ik verbaas mezelf om met zo’n beperkte voorbereiding mijn marathon op zo’n manier binnen de vier uur te lopen. Dat doet toch weer wat goeds beloven voor de toekomst. Rond kwart voor zeven loop ik het magic red carpet op en geniet ik met volle teugen van opnieuw een geslaagd Ironman avontuur. Denk maar niet dat na een aantal Ironman wedstrijden zoiets went. No way. Een explosie van emoties, telkens weer opnieuw. Genieten zo hard ik kan. Man, man, wat is dit toch een geweldige sport.

Thanks Ironman Lanzarote om voor de 25ste keer zo'n geweldige wedstrijd te organiseren. Het was voor mij de derde keer een groot genoegen om erbij te mogen zijn. Ook bedankt aan mijn sportdokter Jettie Tempels en mijn kinésist-kameraad Sven om mijn tegensputterende lichaam in moeilijke omstandigheden toch wedstrijdklaar te hebben gekregen. En ook een hele dikke merci aan mijn papa (opa), mama (oma) en Natalie die mijn twee kleinste grote die-hard fans zo goed hebben gesoigneerd, terwijl papa en mama ergens anders het mooie weer konden maken. Ook bedankt aan de rest van het thuisfront voor de hartverwarmende reacties vöór, tijdens en na de wedstrijd. . En wat dacht je? Last, but not least ... een hele dikke dankuwel aan mijn twee grootste grote die-hard fans voor alle steun vóór en tijdens de wedstrijd. Thanks Marcella. En thanks my one and only ❤️. Op naar ons eigen dozijn Ironman avonturen. Mijn koppeke is er nu al klaar voor. De rest van mijn lichaam geven we nog drie maanden tijd. 😉