Exact twee weken vroeger dan gedacht, gehoopt of gevreesd, liet mijn lichaam me weten dat het genoeg geweest was. Ik had mezelf de voorbije weken en maanden een beetje verbaasd met de motivatie en conditie die zo laat op het einde van een lang seizoen en (te) drukke omstandigheden, nog bijzonder goed zaten. Enkele maanden eerder had ik in de Ironman In Nice onverwacht en voor de allereerste keer gevoeld wat het doet met een triatletenhoofd om in de buurt van kwalificatie voor Hawaï te komen. Maar die ambitie had ik niet voor de Ironman Mallorca. Bevestiging van mijn kunnen in Nice, was dan weer wel wat dit seizoen met drie Ironmans een mooi einde zou bezorgen.
De laatste twee weken voor de wedstrijden deed ik er alles aan om mijn lichaam toch zo veel mogelijk ready-to-race te krijgen. Tevergeefs zou blijken achteraf. Gelukkig weet je zoiets op dat moment niet. Of beter gezegd, wil je dat niet geloven. Exact hetzelfde spel van mental toughness en positive thinking dat ook tijdens de wedstrijd nodig is. Met heel wat hulp en goede raad van mijn sportdokter en kinesist, maakte ik er het beste van. Wat me erg sterkte, was dat ze er allebei nog in geloofden dat mijn lichaam de laatste dagen voor de wedstrijd toch nog voldoende zou kunnen herstellen om tijdens de wedstrijd weinig of geen last te ondervinden. En guess what? Het ging de goede kant uit. Het loszwemmen en het loslopen - dat tweede weliswaar in mindere mate - de eerste dag op Mallorcaanse bodem lieten nog altijd een sprankeltje hoop en deden me geloven dat het nog niet verloren was. Maar de klap die ik de tweede dag - vooral fysiek, maar ook mentaal - incasseerde, door een val tijdens de verkenning van het fietsparcours, brachten daar spijtig genoeg verandering in. De last en de pijn van de lelijke schaafwonden op mijn arm maar vooral mijn heup, waren het minste van mijn zorgen. Maar de klap die mijn bekken te incasseren had gekregen, brachten me als het ware twee weken terug in de tijd. Bye, bye beter gevoel. Het stappen ging terug moeizamer en niet meer zonder manken. Niet de beste vooruitzichten, maar niets aan te doen. Ik bereidde me in mijn hoofd op de best mogelijke manier voor op een waardige jubileumeditie van mijn Ironman carrière: nummer 10. Mijn betere zwemtijd, die ik Nice had gerealiseerd, wou ik bevestigen. Een degelijke fietstijd zou ik neerzetten, zoals ik dat gewoon ben. En ik zou wel zien in de marathon hoe ver ik zou geraken en welk tempo ik zou kunnen aanhouden. Hoeveel kun je eigenlijk verliezen door een slechte marathon? Veel, heel veel. Oeps, slechte gedachte. Weg daar mee.
Het is een cliché dat je voor een Ironman wedstrijd evenveel mentaal als fysiek ok moet zijn. Maar ik kreeg het in deze wedstrijd nog maar eens bevestigd. Eigenlijk meer dan bevestigd. Vooral mentaal en ook en beetje fysiek, zou ik bijna moeten zeggen. Toen twee dagen vóór de wedstrijd officieel gecommuniceerd werd dat er toch met wetsuit gezwommen mocht worden, had ik daar een heel gemengd gevoel bij. Als slechte zwemmer zou ik normaal een gat in de lucht gesprongen hebben. Maar ik had me nu al zoveel maanden mentaal voorbereid op een non-wetsuit wedstrijd, dat het me totaal niets deed en ik het ergens zelfs een gemiste kans vond. Om maar te zeggen wat een juiste en sterke mindset kan doen. Ik was dinsdag en donderdag in de baai van Alcúdia wat gaan loszwemmen zonder wetsuit en had mezelf het gevoel gegeven dat ik er volledig klaar voor was. It's all in the mind. Voor de rest geen verrassingen. Het weer zat mee en dat was iets waar je in Mallorca niet 100% zeker van bent, maar toch wel op hoopt. Het mocht gerust wat warmer zijn, veel warmer zelf. Maar ik had absoluut geen reden om te klagen. Vergeten die miserie. Afzien en genieten. Daarvoor ben ik naar hier gekomen. En dat gaan we dan ook doen. Finish get ready, here I come.
Race day. Niet dat ik er volledig gerust in was, maar ik had met mijn zwemcoach op voorhand toch afgesproken om me bij de start achteraan in het vak 1u-1u14' te zetten. Daarvoor zal ik mijn beste zwemtijd moeten bovenhalen. We' ll see. De start en het begin van het zwemmen, verloopt redelijk ok. Enkel in het begin krijg ik een klap waardoor mijn zwembrilletje slecht komt te zitten en er langzaam zout water binnensijpelt. Ik heb drie beurten op mijn rug nodig vooraleer ik het definitief terug goed opgezet krijg. Maar voor de rest verloopt het zwemmen vlot. Ik vind wel dat het keerpunt lang wegblijft. Later zal blijken dat de eerste lap 2,4 km was en niet 2,0 km, zoals ik dacht in de race info gelezen te hebben. Dat verklaart natuurlijk waarom die eerste grote boei wat langer wegblijft. In de tweede ronde zal ik dat vermoeden krijgen, want die ronde voelt dan weer korter aan dan verwacht. Nog wel een tweede klap halverwege het zwemmen, gelukkig zonder erg voor mijn zwembrilletje. Ik heb het gevoel dat ik vrij ontspannen aan het zwemen ben. Exact de opdracht die ik voor het zwemmen van coach Joris heb meegekregen. Hij zal tevreden zijn. Althans, dat hoop ik als ik straks mijn zwemtijd te zien krijg. De Australian exit na de eerste ronde daarnet, valt serieus tegen. Ik dacht van wat tijd te kunnen goed maken al lopende i.p.v. al zwemmende in de het ondiepe water, maar dat blijkt ijdele hoop. Lopen met de voeten in het water gaat absoluut niet. En lopen met de voeten boven uit het water al evenmin. Dan maar stappend, op naar de tweede ronde en naar het einde toe de laatste honderden meters toch wat intensiever beginnen zwemmen. So far so good, denk ik. Maar ik heb totaal geen besef van mijn zwemtijd omdat ik nergens een klok opmerk. De wisselzone binnen voor de eerste keer. Net zoals in Nice probeer ik vooral vlot te wisselen door rustig na te denken en geen fouten te maken i.p.v. hals over kop snel te proberen wisselen en een paar domme fouten te maken, waardoor ik dan toch tijd verlies, zoals dat vroeger wel al eens gebeurde. Swim done. Ready to bike.
Ik heb tijdens het zemmen geen enkele last ondervonden en ook nu bij het uitlopen van de ellenlange wisselzone gaat het prima. Dat is een serieuze mentale opkikker. Vooral rustig blijven en genieten nu. Zou er dan toch een klein mirakel in de maak zijn? Heel yeah! Maar dan
Bam! Dat had ik beter niet gedacht. Van zodra dat ik op mijn fiets zit, is het bingo. Mijn spieren, die zich al twee weken hadden laten voelen, vinden het plots een goed idee om dat opnieuw te doen. Hier heb ik echt niet op gerekend. Op zijn minst goed beginnen aan de marathon, was de verwachting. Maar bij de eerste fietskilometer? Dit kan niet waar zijn. Dit kan g*dverd*mme niet waar zijn. Even later zie ik op mijn Garmin dat het nog maar net 9u is en besef ik dat ik goed gezwommen heb. Mixed emotions. Goede zwemtijd, maar wat moet ik nu in godsnaam met het fietsen doen? Veel keuze heb ik niet. Ik begin rustig en zal wel zien hoe het evolueert. En dat is meteen het ganse verhaal van de 180 km fietskilometers die volgen. Wachten op een kans om in mijn echte ritme te kunnen geraken. Maar tevergeefs, zo blijkt. Hoe verder de kilometers vorderen, hoe meer is besef dat ik een goede tijd definitief kan vergeten. De last verandert stilaan maar zeker in pijn. Dat helpt wel om mijn doelen voor deze wedstrijd bij te stellen: finishen in een nog aanvaardbare tijd dan maar. Na 90 km zit de eerste ronde erop en kom ik terug aan de wisselzone. Mijn gemiddelde van 35km/h valt op zich nog mee en verbaast me zelfs een beetje. Goed voor het koppeke. Maar ik weet dat de tweede ronde lastiger is en mijn gemiddelde zal doen zakken. Maar dat houdt me nu eigenlijk het minste bezig. Ik probeer me zo weinig mogelijk te focussen op de pijn en zo ontspannen mogelijk te fietsen om straks in een zo goed mogelijke toestand aan de marathon te kunnen beginnen. En wonderwel lukt me dat op één of andere manier nog redelijk. De snelheid op de fiets is natuurlijk niet wat ze moet zijn, maar de pijn wordt niet erger en dat gevoel gebruik ik om mezelf op te laden om na het fietsen opnieuw een goede, vlotte wissel te doen. Ik zoek en vind de goesting en het geloof om niet mijn snelste, maar nog wel een deftige marathon te lopen. Een redelijke eindtijd zit er nog steeds in en daar ga ik voor.
Het plan is de marathon te beginnen aan mijn normale tempo om te zien welk gevoel dat geeft en te zien waar en wanneer ik strand. Maar al tijdens de eerste kilometer kan ik niet anders dan die mooie voornemens opbergen en laten voor wat ze zijn. Het is niet zo verrassend dat ik meer last voel bij het lopen dan bij het fietsen. Dat was de voorbije twee weken immers ook zo. Maar het verschil is dat het nu niet enkel over last gaat, maar ook over pijn. Ik probeer op een zon ontspannen mogelijke en vlotte manier aan een normaal tempo een stuk onder de 5:00/km te lopen. Maar dat kost me zodanig veel moeite en energie dat ik besef dat ik dit onmogelijk 42 km kan volhouden. Realisme haalt het van positivisme. Verdomme toch. De enige mogelijke optie is mijn tempo aanpassen en hopen op beterschap. Dat lukt gedeeltelijk door mijn tempo te laten zakken, maar wel tot 5:30/km. En dat is wel heel wat, maar zou wel nog een marathon ruim onder de 4u opleveren. Aan dit tempo stabiliseert de pijn zich en ik stel als nieuwe doel om zo lang mogelijk aan dit tempo te blijven lopen. De eerste ronde lukt dat vrij goed. En in de tweede ronde, slaag ik er zelfs af en toe in om een iets snellere kilometer te klokken. Dat is ook het gene waar ik me aan vastklamp. Vermits ik serieus onder mijn normale tempo aan het lopen ben, hoop ik dat toch langer te kunnen aanhouden en minder snel in verval te geraken. De marathon bestaat uit 4,5 rondjes en na de tweede ronde maak ik mezelf wijs dat ik al halverwege ben. Als ik een tijdje later de 21ste km op mijn Garmin zie verschijnen, ben ik in mijn hoofd niet halverwege, maar al goed op weg in de derde ronde. Ha ja. Maar tijdens die derde ronde begint het dan toch langzaam maar zeker slechter te gaan. Als ik bij de bevoorrading heel kort wandel om mijn gelletjes met water goed te kunnen innemen, merk ik dat terug beginnen lopen nauwelijks nog lukt. Ik ben volledig verkrampt en van enigszins normaal lopen, is nu geen sprake meer. En dat wordt willens nillens het kantelpunt in deze marathon.
Door op alle mogelijke manieren - bewust of onbewust - in mijn loopstijl van alles te proberen compenseren, maak ik het waarschijnlijk erger. Maar het lukt niet anders. Kilometer na kilometer gaat het slechter. De gedachte dat het nu elke moment gedaan kan zijn, spookt door mijn hoofd. Ik probeer kost wat kost dat uit mijn gedachten te krijgen. Meestal lukt me dat redelijk, nu nauwelijks of niet. Ik probeer op automatische piloot verder te lopen, als je dat nog lopen kan noemen. Vooral in de vierde ronde wordt de pijn meter per meter ondraaglijker. Ik probeer zo helder mogelijk te denken hoe het nu verder moet. Of dat mogelijk is in zon omstandigheden, weet ik niet. Maar proberen gaat mee. Ik denk aan wat mijn sportdokter me de laatste keer gezegd heeft. Als je deze last of pijn voelt tijdens de marathon, mag je die verbijten. Je zal zelf wel voelen hoe ver je kan gaan. Het is geen kwetsuur waarmee je je lichaam in de marathon kapot gaat lopen. En ja, ook dat probeer ik om te buigen in positive thinking. En dat lukt. Als ik dat nu niet zou doen, dan was het over. Over en out. Ik denk aan één van mijn favoriete quotes. Een Nike slogan, die op mijn Twitter account staat. The only one who can tell you you cant is you. And you dont have to listen. Dat beschrijft momenteel perfect hoe ik me voel. En guess what? Ik heb mezelf nog geeneens horen zeggen dat het niet meer gaat, laat staan iemand anders. Ik weet natuurlijk al langer wat me nu te doen staat: finishen, vergeet die eindtijd. Liefst zo rap mogelijk, maar belangrijker is dat ik vooral zeker kan zijn dat ik finish. Dat wordt nu meer dan ooit mijn einddoel. Zeker op het moment dat ik voel dat mijn lichaam het nu echt wel genoeg vindt. Ik kan niet meer goed beschrijven of inschatten wat ik nu juist voel. Het voelt aan alsof ik elke volgende meter volledig ga blokkeren en niet meer ga kunnen lopen, zelfs niet meer ga kunnen wandelen. Als ik halverwege de vierde ronde Christel nog een keertje tegenkom, zeg ik haar dat ik op km 36 waarschijnlijk ga beginnen wandelen. Een ingeving van het verstand. Ik kan proberen om nog verder te lopen, maar ik vrees het ergste. Als mijn gevoel klopt, is het verstandiger om te wandelen en te blijven wandelen i.p.v. kost wat kost proberen te blijven lopen en het risico te nemen dat het straks op een bepaald moment compleet gedaan is. Dit wordt de allereerste keer dat ik in een marathon ga moeten wandelen, maar dat zet ik nu uit mijn hoofd. Finishen is nu wat telt. De rest is bijzaak. Zo gezegd zo gedaan en bij de bevoorrading op km 36 wandel ik verder i.p.v. te lopen. Dit doet me mentaal heel erg zeer. Maar Christel aan mijn zij, is dan weer, in alle miserie, een kleine, welkome opkikker. Iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt om de laatste minuten - hopelijk niet uren - van een Ironman wedstrijd met mijn grootste steun en toeverlaat te kunnen delen. Ik hoop, gezien de omstandigheden, dat ze er ook toch en beetje van genoten heeft. Vooral achteraf dan natuurlijk door dat eens te hebben meegemaakt. Promise, dit doen we niet meer opnieuw baby. Ook al hebben we aan dit scenario nooit gedacht, het wordt op deze manier meer dan ooit onze tiende Ironman.
Nieuw tempo, nieuwe doelen. Ik probeer zo stevig mogelijk door te stappen en onder de 11 minuten te blijven voor een kilometer. Dat lukt net. Wat niet lukt is een beter gevoel te krijgen door de overgang van lopen naar wandelen. Ik had gehoopt dat dat de pijn wat zou verzachten, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Daarom besluit ik om na een zoveelste plaspauze, ergens rond km 39, opnieuw te proberen lopen. Lukt dat? Belange niet. Maar wandelen lukt ook nauwelijks, dus waar klaag ik dan eigenlijk over? Ik neem het mezelf zelfs even kwalijk dat ik een paar kilometer gewandeld heb. En dat is goed, want dat zorgt voor de nodige adrenaline, die goed van pas komt om nog drie kilometers door te gaan, of beter gezegd te lopen. Christel is ondertussen naar de finish vertrokken. The magic red carpet, waar ik even later ook mijn calvarietocht beëindig. You are an Ironman klinkt door de speakers als ik de finish overschrijdt. Ik weet het niet. Zo voel ik me nu allesbehalve. Ook al heb ik al een aantal Ironman wedstrijden met problemen achter de rug. Deze slaagt alles. En ik houd voor het eerst echt een dubbel gevoel over aan de finish. Gelukkig overheerst het tevreden gevoel dat ik het gehaald heb nog wel. Maar het gevoel dat ik deze keer te ver ben moeten gaan, werpt er een serieuze schaduw op. The race is done. The damage is done. Ik heb nu heel veel tijd om alles te laten herstellen. En dan heb ik het niet alleen over mijn carrosserie, maar ook over het minder trotse gevoel dat ik nu voor het eerst na een Ironman wedstrijd heb. Jawel, nummer 10 is binnen en daar ben ik natuurlijk blij mee en trots op. Maar de manier waarop. Ik weet het niet. Ik heb nu tijd om beetje bij beetje wat meer te genieten en dat slechtere gevoel te doen verdwijnen. Dat zal wel lukken. Hoewel ik me nog steeds 100 jaar voel heb ik ampere dagen later, terwijl we nog in Mallorca van onze vakantie aan het genieten zijn, al terug zin om te zwemmen, om te fietsen om te lopen. Jawel. Als dat niet geweldig is. Dat slechter gevoel lijkt het al begrepen te hebben dat het stilaan tijd wordt om zich klaar te maken en te vertrekken. En zo hoort dat ook. Want de volgende Ironman afspraak, ook al duurt dat nog acht maanden, die zit dan nog wel niet in mijn lijf, maar wel al in mijn hoofd. Een mens zou van minder goed gezind worden. You are an Ironman. Awel ja, misschien toch wel dan.
|
