|
De progressie op amper tien zwemtrainingen was al mooi. Tot vandaag. Ik was er al in geslaagd om reeksen van 200 m crawl te kunnen zwemmen zonder enige moeite. Dat betekende na 200 m toekomen zonder naar adem te moeten snakken en eigenlijk ook gewoon verder kunnen doen zonder te moeten rusten. Dat was vandaag dan net even anders. Geen enkele reeks van 200 m, maar allemaal reeksen van 100 m. En telkens als ik toekwam naar adem happen. Soms zelf tijdens het zwemmen. Er zit duidelijk iets mis met m'n ademhaling. Niet opeens natuurlijk, maar omdat ik iets veranderd heb tegenover m'n vorige trainingen. Al die vorige trainingen ademde ik immers steeds na twee slagen. Dus steeds aan dezelfde kant. Vandaag heb ik dat proberen veranderen, zoals het moet. Na drie slagen pas ademen, waardoor je ook steeds afwisselt, dan rechts, dan links. Dat betekent dus ook dat je, als je dezelfde slagfrequentie behoudt, langer moet uitdademen. En daar wrong nu precies het schoentje. Het is nog zoeken naar het juiste ritme, en nog geen klein beetje. Het gevoel om zonder enige moeite, zonder nadenken, m'n baantjes te kunnen trekken, dat is nu even zoek. Dat komt wel terug, hoop ik ;-) Maar voorlopig is het opnieuw tellen, nadenken en vooral ademen. Ik wou met de training vandaag een stap vooruit zetten. En dat ik wel gelukt, want ik het het tenslotte toch gedaan om maar na drie slagen te ademen. Maar het was niet alleen één stap vooruit, maar ik denk dat ik er ook twee achteruit heb gezet.
|
