Een mens zit raar in elkaar. Zot zijn van lopen en toch blij zijn dat je al vijf weken niet gelopen hebt. Ge moet het maar doen. Neen, dat is natuurlijk niet helemaal correct. Het heeft natuurlijk meer te maken met het aantal weken dat nog rest om te mogen herbeginnen. Dat aantal weken wordt minder en minder. Yes. En - niet te vergeten - het feit dat ik nu toch al een tijdje geen enkele, maar dan ook absoluut geen enkele hinder meer ondervind. Ondertussen lopen de bio-punctuur sessies bij m'n sportdokter gewoon verder. Niet voor de stressfractuur, maar voor de periostitis. Het probleem van de stressfractuur zou zich zelf moeten kunnen oplossen, na die acht weken rust. Maar ze vreest meer voor het niet volledig weg krijgen van de periostitis. Vandaar dat ze die blijft behandelen met bio-punctuur.
Gelukkig dat het zaterdag nog wat deftig weer was om buiten te gaan fietsen. Het was prachtig fietsweer. Een aangename temperatuur en lekker veel wind. Voor vlakke ritten is dat m'n favoriete weer. Een lekker strakke wind op kop in het begin van de rit en, met de wind in de rug, vliegend terug naar huis. De verschillen in snelheid tussen tegenwind en meewind - tegen dezelfde hartslag - zijn soms echt waanzinnig. Genieten. Alhoewel dat vorige zaterdag op een bepaald moment wel even anders was. Het is nauwelijks na te vertellen. Echt niet te doen. Ik ben er even niet goed van geweest. Toen we met de groep terug aan het laatste stuk meewind naar huis begonnen, besloot ik, tegen een iets sneller tempo, alleen verder te rijden. Daarom reed ik niet meer op de baan, maar op het fietspad (op de parallelbaan naast de Expressweg). Zoals het hoort, mooi rechts op het fietspad. Plots hoorde ik een raar geluid achter me. Een geluid waarvan ik compleet niet kon inschatten wat het was, maar dat precies heel snel heel dichterbij kwam. Toen plots een moto, met een waanzinnige snelheid en een oorverdovend geluid, op het fietspad rakelings voorbijscheurde. Rakelings. Het kon niet dichter. Ik dacht eerst dat hij me geraakt had, maar dat kon natuurlijk niet. Was het dan van het verschieten of van de luchtverplaatsing? Ik weet het niet, maar ik voelde een enorme ruk en had alle moeite van de wereld om recht te blijven. Enkele seconden later, zag ik die moto terug van het fietspad op de baan springen om zo een reeks auto's voor hem in te halen. Ik was zo verschoten, dat ik de longen uit m'n lijf schreeuwde van woede. Daar zou ik nu geld voor willen geven om zo'n pipo een eindje verder opnieuw tegen te komen ... rond een boom gedraaid of zo. Jongens toch, wat bezielt nu mens om zo iets te doen? Onwaarschijnlijk. Ik was blij dat ik een tijdje later thuis veilig en wel arriveerde.
En zondag ... regende het gelukkig. En vermits ik geen zin had om in de regen te gaan fietsen, besloten we om met het ganse gezin een bezoek aan het zwembad te brengen. Eerst zelf wat baantjes trekken en dan samen met de kindjes het babybad in. Daar staat maar 16 cm water in. Daar kan nu eens echt niet gebeuren. Althans als je niet meerekent dat Vegas van het trapje van de schuifaf donderde. Maar kom, n ieder geval een pak veiliger dan zaterdag. Man, man, man. Ik heb het nooit gehad met snelle moto's en bijhorende Johnny's. En dat is er nu zeker niet op verbeterd.