Thats the question. Als kind heb ik zwarte Piet meegemaakt als een dolle jongeling die fratsen en stommiteiten uithaalde, ondertussen zwaaiend met zijn roe. Een grote lege zak had ie ook bij en dat was bedoeld om de stoute kinderen in te doen. Opgegroeid in een huis waar het zwarte bewustzijn al heel vroeg werd bijgebracht, was het vieren van sinterklaas taboe. Toen ik oud genoeg was om te begrijpen, werd mij uitgelegd dat het een sprookje was, dus niet waar, en een sprookje dat door mensen uit Holland was verzonnen. Paste helemaal niet in Suriname of bij Surinaamse kinderen. Geen cadeau dus voor mij met sinterklaas. Maar na de uitleg had ik daar geen moeite mee. Ter meer daar mij werd gezegd dat een zwarte Piet die gek moest doen en het vuile werk voor de sint deed, terwijl die zelf de goed heilig man was, geen leuk verhaal was voor kinderen.Verdere uitleg overbodig, ik had het begrepen.
Dat het vieren van sinterklaasfeest ook hoogtijdagen heeft gekend in Suriname kwam mede door de aanwezigheid van de Troepenmacht In ons land. de TRIS Het toenmalige leger dat overwegend bestond uit Nederlanders die voor een aantal jaren het rijksdeel en vooral de gouverneur kwamen beschermen. Daar aan de Gemenenlandsweg vierden de Jantjes (zo werden de Hollanders die bij de troepenmacht dienden genoemd), het Sinterklaasfeest. Groots werd dat gevierd. Op particuliere scholen en bij sommige bedrijven werd de sint ook enthousiast onthaald. Ik meen me te herinneren dat er ook een intocht was en dat bij de SMS steiger die goeie man uit Spanje aankwam. In de etalages spoorden de handelszaken iedereen aan om vooral de verjaardag van de Spanjaard (of is ie een Turk?) niet te vergeten.
Sinterklaasliedjes op de radio dagen van te voren Bedreigingen in die periode aan het adres van ondeugende kinderen. Die als ze hun gedrag niet verbeterden in de zak van Piet zouden verdwijnen. Mijn kinderlijke onschuld was door de ouderlijke zwarte bewustheidsvorming reeds lang de grond in geboord, dus ik begreep al die heisa niet. Bang kregen ze me echt niet hoor! Ook niet toen de sint naar school kwam en met een stuk of drie pieten de rust kwam verstoren. Ik had van thuis geen naam mogen trekken, dus kreeg geen cadeau en omdat ik mijn naam niet had opgegeven kreeg een klasgenootje de naam van de juffrouw. Ik deed niet mee, maar ging wel naar school die dag. Elk kind mocht even op schoot bij de sint. Ik was ongehoorzaam want ofschoon thuis had gezegd niet mee te doen, ging ik toch op schoot bij die idiote man. Die was trouwens niet wit dat kon je dwars door zijn baard heen zien. Zwarte piet had boven op zijn natuurlijke zwarte huid nog eens roet gedaan, kwestie van echt zwart zijn want een beetje bruine knecht is natuurlijk uit den boze.
Van discriminatie had ik nog nooit gehoord. Wist wel dat sommige mensen zich beter waanden als ze een lichtere teint hadden, maar dit was post koloniaal Suriname, wat wil je. Hoe lichter de teint, hoe dichterbij de nog oh zo aanwezige ex-kolonisator. Maar dit alles besef je niet als je zeven bent. En een naam daarvoor heb je ook nog niet. Dat waren zorgen voor later.
Ik herinner me wel me af te vragen hoe de andere kinderen nou in Gods naam konden geloven dat deze bruine man met zijn paard en al uit Spanje kwam, terwijl hij enkele uren eerder ook in Nederland was en een Piet die zo zwart was van de roet zonder dat we in Suriname schoorstenen hadden. Ik vroeg het voorzichtig aan Marjan het meisje dat naast me zat. Hou je mond je denkt altijd dat je alles weet!.
Gelijk had ze. Ik dacht vaak dat ik veel wist, niet alles maar veel. En deze keer wist ik het zeker. Ze hadden thuis gelijk, dit hele feest was kolder! We hadden geen schoorstenen. Een sprookje mag, maar dan wel een beetje geloofwaardig. Ik vond t allang niet erg meer dat ik van thuis niet had mogen mee doen aan dit stomme feest. En een enorme spijt dat ik op die man zijn schoot was gaan zitten.
1975 het jaar van de onafhankelijkheid. Geen Sint meer, de troepenmacht was weg, alles dat aan Nederland liet denken werd voorzichtig opzij geschoven. Diegenen die het in Suriname niet meer zagen zitten, konden naar Nederland vertrekken en dat deden velen. De Sint tegemoet. De decembermaand zou voortaan waarschijnlijk niet zo leuk meer zijn. En niet alleen vanwege de kou! Wat voorheen een sprookje was werd werkelijkheid. De sint was echt, en Piet ook. Zie daar de schoorstenen. En oooh als schoorsteenveger had ie toch wel mooie oorbellen! En die dikke lippen? Hij moet zich aan de wand van de schoorsteen hebben verwond.
Tig jaren verder, de niet witte mens in Europa is zich vaak heel pijnlijk bewust dat de autochies hem niet lusten. Zelden komt men daar openlijk voor uit. Subtiel is eerder de manier waarop dit monster dat racisme heet, onder jouw huid kruipt. Hoezo zwarte Piet racistisch? Het is maar een sprookje! Tuurlijk is het maar een sprookje.
Aan degenen die zeggen dat Zwarte Piet moet blijven zeg ik: geniet ervan. Stoor je dan ook niet aan de honderdduizenden Zwarte Pieten die zich bevinden in een land waarvan men zelfs na drie generaties zegt dat het niet hun land is. Nee ze gààn niet weg. Waarom zouden ze? Ze zijn hier omdat jullie daar waren. En als bonus is het nu elke dag Sinterklaas. Zwarte Piet is trouwens immer aanwezig. Op de tram, in de metro op de bus en oh ja in uw eigen trappenhuis. Leuk toch?
En degenen bij wie zwarte Piet een doorn in het oog is: het is niet een ieder gegeven de hoofdrol te vertolken in een sprookje. Want de zwarte Piet anno 2013 is geen knecht. Hij heeft zich losgerukt van de Sint, leidt zijn eigen leven en een beetje racisme krijgt hem niet klein.
Sinterklaas in ieder geval een man waar wij veel van hebben geleerd de afgelopen dagen. Hoe oud is die alweer? Hij is misschien goed en heilig, maar of die wijs is? . . . . . . . . . .
Wel, wel, wel! Gister maakte Yahoo bekend dat er vermoedelijk een "little something" tussen Katie Holmes en Jamie Foxx gaande is. Het nieuws op zich is misschien niet eens zo nieuwswaardig. In showbizz probeert iedereen elkaar wel eens uit, dacht ik zo. Maar wat wel degelijk de moeite waard was te lezen, waren de commentaren op betreffend nieuws. Aj boi, de rapen waren gaar!!!! Wat er allemaal niet werd gepost, naar wat de inhoud doet vermoeden, door kleurgenoten van Katie!
Die arme meid was niet jarig! Men twijfelde aan haar inschattingsvermogen, beschuldigde haar van onnozelheid en debiel gedrag en men vroeg zich veelal af of ze wel goed bij haar hoofd was. De meneer in dit verhaal waar velen van ons wel een beschuitje mee zouden willen eten, werd ervan beschuldigd een racist te zijn dus dat hij hypocriet is om nu met een blanke vrouw een relatie aan te gaan. Relatie vind ik persoonlijk een groot woord hoor, maar goed de experts weten het misschien beter.
Nu heb ik dit nooit eerder gehoord, Jamie Foxx als racist, dat is me niet bekend. Maar wat hij wel of niet is, doet er niet toe. Er schuilt in ons allen een kleine racist die al dan niet, vroeg of laat zijn tanden laat zien. Dus dat is het punt niet. Wat mij overstag deed gaan is de hysterische reactie van mensen die zich in het dagelijks leven misschien geheel anders opstellen tegenover hun medemens met een kleurtje. Want anoniem vanachter een pc tekeer gaan doet menige lafaard dagelijks. Het internet is vooral een wapen voor fletse pc gangsters die dan wel hun ware aard durven tonen.
Katie Holmes, en ik herhaal: als dit akkefietje waar is, weet waarom ze zich heeft laten bekoren door de charmes van deze zwarte man. Jamie Foxx weet waarom hij zijn charmes ten dienste zet van deze dame. Persoonlijk kreeg ik bij Katie Holmes altijd al het gevoel dat ze een beetje vaag uit haar mooie oogjes keek. Dat ze nooit door had dat ze voor Tom Cruise enkel en alleen een bevestiging was van zijn "Kijk ik ben hetero" -syndroom, is mij nog steeds een raadsel. Maar goed, een beetje zwak van zin kan maken dat je als vrouw bezwijkt voor een geflipte man die al springend op de sofa bij Oprah, zijn liefde voor jou aan de wereld kenbaar maakt. Wie herinnert zich die legendarische aflevering van Oprah niet toen mister Cruise himself als een gek tekeer ging en zich onsterfelijk belachelijk maakte op de sofa bij Oprah. Het publiek ging echter uit hun dak. Oprah lachte een beetje onthutst mee met het uitbundig gejoel en op z'n zachts gezegd, "vreemd" gedrag van mister Mission Impossible. En Katie zelf? Zij wachtte bedeesd achter de schermen totdat ze ook mee mocht gaan doen aan de poppenkast op het podium.
En een droomkoppel was een feit. Oprah gaf haar zegen, dus de wereld mocht het weten.
In de vijf jaar die volgden mochten we meekijken hoe het liefdesverhaal zich ontvouwde. Huisje, boompje, beestje, kindje. Lees: Villa, landgoed, paarden en poppetje. Een lieflijk kind werd geboren uit deze lovestory, alleen duurde het niet langer dan een lustrum. Katie werd bang van de hysterie van haar Scientology echtgenoot en gaf er de brui aan. Zo verliefd als ze waren, zo kil werd de afhandeling van alle praktische dingen achteraf. Van liefde was er geen sprake meer en Cruise was uitgesprongen of had geen sofa meer om op te springen. Een beetje teleurstellend eigenlijk, zo hoog als ie sprong bij Oprah zo laag was hij nu gevallen.
En Katie? Die bleef haar zachtzinnige zelf maar liet zich niet kisten en speelde het klaar zonder al te veel kleerscheuren deze zaak af te handelen.
En nu heeft Katie dus misschien de goed gevormde bronzen schouders van Jamie om haar klein hoofdje op te vleien. Lekker op de bank naar televisie kijken, terwijl hij haar met prachtige love songs in slaap zingt. Want dat kan hij! Love songs. . . . . . . . Hij kan nog veel meer vermoed ik, maar over zijn privé weten wij niet zoveel. Dit is de man die naar de Oscars ging met zijn dochter van twaalf. Hoe lief en teder.
Als die werkelijk een beetje zit te smoezen met Katie weten we vooralsnog niet en zo belangrijk is het ook niet. Hij mag doen wat ie wil. Alleen vraag ik me af, indien waar, wat bezielt onze Jamie? Van Katie weten we waar het haar om gaat. Of is het slechts een vermoeden van onze kant en hebben wij het aan het verkeerde eind? Misschien dat Jamie ons dat eens komt uitleggen. In kleuren en geuren graag!
Schrijven is een hobby. Ik schrijf eigenlijk al jaren in mijn brein. Fictie, realiteit, of gewoon nonsens. Het kon allemaal want niemand die mijn hersenspinsels las. Publicatie vond tot nu toe alleen plaats in mijn hoofd.
Nu ik eindelijk mijn "literaire eitjes" op jullie loslaat, blijkt het opeens niet meer zo gemakkelijk om regelmatig iets op papier te krijgen. Woorden ja, zinnen ook, maar krijg dat nu maar netjes op papier. En als dat dan toch lukt is het nog te bezien of je één of meerdere zielen kan boeien. Maar wat dan wel weer goed doet is dat er wordt gevraagd: hé je hebt een paar dagen niets op jouw blog gezet, wat gebeurt er? En dat geeft de burger moed, dat geeft voldoening en dat geeft waan! Joepi ik wordt gelezen. Daarom heb ik enorm veel bewondering voor de gezegenden onder ons, diegenen die het lukt om te boeien, ontroeren, mee te voeren met hun werk. Boek, film of muziek. Makers van al dat moois hebben een gave die de meesten onder ons ontberen. Daarom ben ik van mening dat kritiek mag, maar niet altijd moet.
Het was duur die suiker,
hoe duur, daar heb ik nog geen antwoord op. Niet na het lezen van het boek twintig jaar geleden en nu niet na het zien van de film. Maar dat het duur was daar bestaat geen twijfel over. Om dat te weten hebben we de heerlijke roman van de schrijfster en de evenzo heerlijke film van de regisseur niet nodig. Zowel boek als film zijn prachtige oeuvres.
Sinds de vertoning van de film als opening nog wel van het Nederlands filmfestival, heb ik verscheidene recensies gelezen. En er is naast lovende kritiek ook wel wat negatief gezeik geweest. Gezeik ja, want de kritiek was vooral zinloos. Ik wilde echter zelf de film zien om te kunnen oordelen en om te weten te komen of de kritiek wel gegrond was. En ik vind van niet!
"Hoe duur was de suiker" is een romantisch verhaal dat zich afspeelt tijdens de slavernij. De slavernij heeft als achtergrond van deze roman gediend. Meesterlijk geschreven en de lezer meeslepend in een verhaal dat ondanks de gruwel van die tijd, laat zien dat liefde bindt. En dat jaloezie, hoogmoedswaanzin en al die kolder alleen maar verderf zaait.
De film laat ons dat zien en op een andere manier beleven dan het boek. Een boek en een film zijn heel verschillend in die zin dat iedere lezer zijn eigen beeld vormt. Hij hoort, ziet, ruikt en voelt het verhaal op zijn eigen manier. De film daarentegen doet dat voor jou en voert je op een heel andere wijze mee. In dit geval slaagden zowel boek als film erin mij te boeien van begin tot eind.
Ik heb geen boek gelezen of film gezien die handelt over de slavernij, ik heb genoten van een prachtig verhaal. En als slavenmeesters niet zijn neergezet als de bittere koeken die ze waren, dan doet dat niets af aan de gekte van de hoofdfiguur in de film. Haar hoogmoedswaanzin, haar berekenende en vernietigende persoonlijkheid. Dat niet alle blanken in de film als barbaren zijn neergezet en dat sommigen ook mens bleken te zijn is logisch. Goede en slechte mensen zijn van alle tijden en vind je in alle windstreken. Niet alle vrijheidsstrijders in de film waren enkel op bevrijding uit. In werkelijkheid ook niet. En de redi musu's hadden ook hun twijfelachtig aandeel in het geheel. Verraders heb je ook nu nog! Maar dat alles was maar bijzaak. Hoofdzaak is dat de regisseur in navolging van de schrijfster het publiek een parel heeft geschonken.
Ik heb ervan genoten en met mij velen denk ik. Een Surinaamse roman verfilmd! Het resultaat mag er zijn. Mag ik een beetje trots zijn? Jawel!
Achteraf kostte de suiker 58 euro. Dat gaf de parkeerbon aan die we na de voorstelling op de voorruit van de auto aantroffen. Wist ik veel dat je in Nederland ook na zessen (buiten het centrum) betaald moet parkeren! Mijn vriendin die er woont wist het ook niet! Ajbaja alles heeft zijn prijs.
We kennen allemaal dat gevoel van vlinders in de buik, dat onbestemde vrolijke gevoel alsof de wereld er opeens helemaal anders uitziet en wij alles en iedereen aankunnen. Verliefdheid kan een oorzaak zijn maar ook het scoren van een baan, een onverwachte meevaller of gewoon een mooie dag.
Ongeveer mensenleven geleden waren de vlindertjes die ik voelde wel degelijk het rechtstreekse gevolg van een verliefdheid. Dat is wat ik er toentertijd van maakte. Enfin, het was in het jaar dat ik in de derde mulo zat. Derde Mulo, B richting. Dat betekent zoveel als de richting waarin de exacte vakken, de hoofdvakken waren. Dus wiskunde, natuurkunde en biologie waren de vakken waar je goed in moest zijn voor die B richting. Nu ga ik niet beweren dat ik een knobbel was in die vakken hoor, talen en relaxte vakken waren meer mijn ding, want ook voor rekenen, boekhouden en die zooi had ik een panische angst. Ik zweefde dus tussen de beide richtingen, maar had bij de overgang van tweede naar derde Mulo een voldoend gemiddelde om naar de B richting te gaan. En ik denk dat ik eerder reeds had duidelijk gemaakt dat mijn keus altijd die van mijn vader was. Bij ons thuis heerste er geen democratie, volledige dictatuur. Jij gaat naar de B richting.
Zo meteen wordt wel duidelijk waarom deze inleiding.
Ik zat dus in de derde mulo, met weinig tot geen interesse voor de exacte vakken die zo belangrijk waren voor deze specifieke geweldige richting. Dit is trouwens de richting die basis is voor een toekomstige doktersopleiding, biologie studie of wie weet wetenschapper. Uitblinken in talen en andere vakken die maar bijzaak waren hielpen niet meer. Goede cijfers moest je halen voor de hoofdvakken.
Aangezien ik niet de enige in de klas was die ergens tussen A en B richting zweefde, was er speciaal voor de niet wiskunde knobbels onder ons een bijles in wiskunde georganiseerd. Wij moesten elke maandagmiddag naar school voor twee uurtjes bijles. Kwestie van de hersenen net zo lang pijnigen totdat ze automatisch wiskunde formules zouden beginnen te kraken. Niet zo een slecht idee bleek, want bij de eerstvolgende repetitie na ongeveer een maand bijles, scoorde ik een heuse zes voor dat vak.
Mijn vreugde kende geen grenzen, zou het toch nog mogelijk zijn? Dat ik opeens wetenschap zou kunnen toepassen?
Blij gestemd ging ik naar de wiskunde les, trouwens weer een naschoolse activiteit die ik alleen maar kon toejuichen. ' S middags naar school, voordat de les begon een beetje staan kletsen voor de school, een kwartiertje pauze waarin we warme teloh gingen halen bij maè aan de Rust en Vredestraat.
Terug naar de les. Ik lette op, want die zes had me echt spirit gegeven. En het ging goed totdat het meisje dat naast me zat, me erop attendeerde dat een jongen uit de klas steeds naar me zat te gluren. Lydia had al een vriendje dus zij wist wanneer een jongen gluurde. Twijfel was niet mogelijk, Jerry gluurde. Nu was Jerry niet een jongen die me eerder was opgevallen en als dat al zo was, dan was het om het feit dat ik vond dat zijn haargroei te ver naar achter begon. Hij had volgens mij dus een voorhoofd dat een tikkeltje te groot was. Maar ja in biologie was ik niet zo goed, dus misschien zag ik het verkeerd. Nu hij echter interesse toonde in mijn persoontje was zijn haarlijn precies waar het moest zijn. Geen groot voorhoofd dus.
De belangstelling werd wederzijds en voortaan volgde ik de les nog maar met een half oog en oor. De andere helft van die zintuigen waren geheel en al gericht op de capriolen van Jerry.
De jongens zaten allemaal achterin de klas en de meisjes voorin. Daardoor moest ik, wilde ik Jerry in het vizier houden, steeds achterom kijken. Niet gemakkelijk dus besloot ik voortaan half gekeerd in mijn bank de les te volgen. Zolang de juf er niets van zei ging ik ongestoord mijn gang. Hij gluurde, ik gluurde maar verder gebeurde er niets. In die tijd durfde je nog niet zoveel. Ik werd door de meisjes die inmiddels op de hoogte waren van de wederzijdse belangstelling, opgehitst om de eerste stap te zetten. Daar was ik echter niet flink genoeg voor, dus bleef het bij kijken en giechelen. Totdat ik met een geniaal plan kwam. Ik zou mijn charmes in het offensief gooien. Dan zou die jongen toch echt wel de stap wagen? Want zo vlotte het natuurlijk niet.
In die tijd waren wat nu halter tops heten, erg in de mode. Zo een bloesje met een open rug. De "opo baka". Daar had ik een paar van, maar die mocht ik natuurlijk niet naar school aandoen. Mijn plan was om mijn "opo baka" aan te doen bij de eerstvolgende les. Probleem was, hoe ga je met dat ding van huis! Ik lichtte Lydia dus in van mijn voornemen en zij opperde het bloesje gewoon in mijn tas mee te nemen naar school, voordat de les begon me even in het toilet om te kleden en na de les hetzelfde te doen. Leek mij een fantastisch idee. Het hele weekend op van de zenuwen, de maandag kon voor mij niet snel genoeg gaan, want 's middags was het les!
Ik werd zoals gewoonlijk door mijn moeder op school afgezet die middag. Ik vloog naar het toilet, kleedde mij om en ging gloeiend van trots naar de klas! Ik ging naar mijn plaats en vandaag zou ik normaal in de bank zitten. Zo kon die jongen tenminste mijn blote rug bewonderen. Charme offensief op hoog niveau. Zijn vrienden waren er al, maar van Jerry geen spoor. De les begon. Na een kwartier was het wel duidelijk, hij zou niet komen. De pauze kon me gestolen worden, teloh was niet lekker en ik was niet te genieten. Niet in het minst om het geplaag van mijn vriendinnen over het feit dat alle moeite voor niets was geweest. Volgende keer beter.
Nou ja het einde van de wereld was het niet. Inderdaad ik kon het een volgende keer weer proberen. Alleen zou er geen volgende keer zijn, want door alle teleurstelling en spanning van de middag vergat ik mij om te kleden! Daar stond ik mijn moeder op te wachten in mijn haltertje! Ik werd mij pijnlijk bewust van die blote rug toen ik haar blik zag! Die vrouw kreeg bijna een beroerte. En ik? Ik kreeg geen beroerte, maar een pijnlijke rug hield ik wel over aan dat avontuur. Die vlinders in mijn buik stierven een gewisse dood en de volgende dag op school zag ik duidelijk dat ik gelijk had. Jerry zijn haarlijn begon inderdaad veel te ver.
In het kader van uniforme wetten en regels die de Europese Unie van haar lidstaten eist, geeft België nu ook rijbewijzen uit in bankpasjesformaat. Tot voor kort werd ik daar warm noch koud van. Het oud afzichtelijk maxi model dat eerder aan een handharmonica doet denken, was voor mij even goed. Daar kwam laatst wel verandering in. En wel toen mijn jongste zijn rijbewijs haalde en gelijk naar de Commune, de Gemeente dus, wilde om zijn pasje op te halen. Wachten tot morgen kon natuurlijk niet. Nee, nu meteen het bewijs van zijn vrijheid ophalen. Dat wilde hij. En dat deed hij. Zo trots als een dronken pauw kwam hij even later thuis om zijn brevet van rijden te tonen.
En toen, pats boem wilde ik het oude maxi exemplaar van mij niet meer. Nee ik zou en moest zo een trendy, flashy creditkaart geval in mijn bezit. De oude had ik al 17 jaar want het was voor onbepaalde tijd uitgegeven. Ik kon het houden tot mijn laatste dag. Maar men màg wel een nieuwe aanvragen. En dan krijg je dat kleine exemplaar, handig voor in de portefeuille en gewoon leuk om te hebben. Tenminste volgens mijn simpel brein hoor. Dus het hebzucht duiveltje nam me helemaal in zijn (haar) bezit. Ik denk dat duiveltjes vrouwelijk zijn, maar ik kan me natuurlijk vergissen.
Goed. De volgende dag ging ik zo vroeg mogelijk naar de Commune om mijn oud rijbewijs in te wisselen voor een nieuw exemplaar. De mevrouw bij wie ik mijn aanvraag deed, vroeg naar mijn identiteitskaart, want rijbewijs en identiteitskaart worden identiek beslagen. Ik keek haar aan want ik vertsta voor alsnog geen Chinees. Toen ze doorhad dat ik haar niet begreep legde ze in gewone mensentaal uit dat de indentiteitskaart wordt gebruikt om het nieuwe rijbewijs te maken. Men gebruikte daarbij dezelfde foto. En nu komt het! Aangezien mijn identiteitskaart binnenkort vernieuwd moest worden, was het beter te wachten en zodoende kon ik dan beide documenten tegelijkertijd vernieuwen. De foto op mijn identiteitskaart was trouwens vijf jaar oud en dan zou op mijn rijbewijs een oude foto komen te staan. Want ik ben nu vijf jaar ouder. Geen nood, ik zei dus over twee maanden terug te zullen komen.
In de auto dacht ik, nou niet alleen geen trendy rijbewijs, maar ook nog gewoon sterk verouderd. Nu zou ik als ik de betreffende dame willekeurig ergens was tegengekomen niet denken dat ze nog aan het beroepsgebeuren meedeed. Eerder ver de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd, maar goed die mevrouw doet ook maar haar werk. Maar toch, het rijbewijs dat ik op dat moment had, kreeg ik ook zeventien jaar geleden en daar prijkt ook een antieke foto op. Ik herken mezelf niet eens op dat exemplaar. Dus hoezo foto van vijf jaar terug is verouderd? Begrijpe wie begrijpen kan.
Vorige week, twee maanden later, kreeg ik in de brievenbus de verlossende brief! Ik mocht langs gaan om mijn identiteitskaart te vervangen. Met medeneming van een recente pasfoto die voldoet aan de Europese maatstaven . . . blablabla. Dat was allemaal niet belangrijk. Ik zou dus eindelijk mijn mini rijbewijs kunnen aanvragen. Ik stap goed gehumeurd het kantoor binnen. Mevrouw "u bent vijf jaar ouder", zat achter haar bureau en ik werd aangesproken door een collega die de laatste keer dat ik daar was niet aanwezig was. Deze mevrouw gaat over identiteitskaarten en de anderen madame over de rijbewijzen. Ik gaf mijn oproep brief, een recente foto zoals gevraagd en ik vroeg als ik ook meteen een aanvraag kon doen voor een nieuw rijbewijs. Mevrouw "rijbewijs" stond kordaat op en liep naar de balie. "Hebt u een recente pasfoto bij" vroeg ze heel hautain. "Oh ja", zegt haar collega. "Die heb ik hier", en ze liep naar haar bureau. Zij riep mijn dossier in het systeem op en begon te doen wat nodig is om een aanvraag voor een nieuwe identiteitskaart in te voeren. Na even bezig te zijn geweest gaf ze aan dat alles geregeld was en dat ik over een weekje mijn nieuwe identiteitskaart en rijbewijs mocht ophalen. "Hoezo?" vraagt mevrouw "Rijbewijs" . Je moet die recente foto scannen, want die andere is verouderd! Ze gilde nog net niet.
Nee hoor antwoordt haar collega, kijk maar. En ze keert het scherm van haar pc resoluut zodat zowel haar collega als ik konden zien hoe ik er vijf jaar geleden uitzag. Die mevrouw is totaal niet veranderd. Ik gebruik dezelfde foto. Ook een mannelijke collega die zich tot dan nergens mee had bemoeid, keek mee en gromde: "Nee die mevrouw is niet veranderd. Waarom een nieuwe foto? Moeilijk doen om niets". En hij ging door met zijn werk.
Irritatie bij mevrouw "Rijbewijs". Maar ze slikte haar ongenoegen en werkte verwoed verder. Hahahaha, ik kan jullie zeggen ik voelde me groeien daar bij de balie. er kwam zeker 5 centimeter bij. Niet alleen omdat ik mijn nieuw rijbewijs eindelijk zou krijgen , maar meer nog omdat ik niet was verouderd!
Ik zal natuurlijk nooit weten of die mevrouw gewoon geen zin had om de recente foto te scannen, maar dat is niet belangrijk!
Ik was volgens haar niet verouderd! Basta! De spiegel vertelt natuurlijk een ander verhaal en spiegels liegen nooit. Maar een beetje egotrippen mag wel. En een kleine overwinning mag ook. Ik verliet het kantoor bijna fluitend!
Ik ben sinds vanmorgen de trotse bezitter van een nagelnieuw, trendy mini rijbewijs en voor de komende tien jaar ben ik vijf jaar jonger daarop. Rijbewijzen geven ze niet meer voor onbepaalde tijd in België, dus over tien jaar mag ik gaan vernieuwen, maar dan is die draak allang met pensioen . . . . . of toch niet? Misschien is ze wel vijf jaar jonger als ik! Zal ik tegen die tijd dezelfde foto proberen? Overdrijven is ook een kunst.
Ik kan niet wachten tot de eerstvolgende politiecontrole, kan ik trots mijn rijpasje laten zien. Och arme, waar een kind al niet blij van kan worden!
