Ik kon geen titel bedenken vandaar de rare hierboven. Wat was 't eigenlijk voor een dag gister? Voor velen een gewone doorgesneden dag. Niet zo voor velen. Voor ons zeer zeker niet. Wij zijn met vier en hopen in alle nederigheid dat nog heel lang zo te mogen houden. Helaas hangt dat niet van ons willen of onze hoop af. Dat naïeve willen en hopen kan met een paar knallen aan flarden worden geschoten.
Zo ook op Zaventem, de Brusselse luchthaven. En in een metrostation. Enkele knallen en voor velen ging het licht voorgoed uit. Hen die zij achterlaten blijven met de brokken van een wel zeer wreed ontregeld leven achter. We volgen het nieuws, realiseren ons dat er iets heel ergs is gebeurd. Maar het drama achter elk één van de slachtoffers, doden en nabestaanden kennen wij niet en zullen wij waarschijnlijk ook nooit in detail kennen. Een flard hier of daar, daar doen we het mee en verder pikken wij de draad van onze dagelijkse doen weer op. Zo is 't leven. Maar dat leven kan zo afgelopen zijn. Beangstigend is het feit dat we nu in een wereld leven waar leven en dood, naar het schijnt in de handen van mensen gelijk onszelf ligt.
Ik weiger mij daarbij neer te leggen. We komen allemaal uit dezelfde bron hoe moeilijk dat voor sommigen te verkroppen is. We zijn allen gelijk. Eén ras. Het mensenras. Arabier, zwart, blank, aziaat geen verschil. Eén ras. Het is ons denken dat ons verschillend maakt. In denken in zijn en in handelen. Zolang mensen ongeacht hun achtergrond zich superieur blijven voelen tegenover anderen zullen de aanslagen nog lang niet tot het verleden gaan behoren. Zolang mensen ongeacht hun achtergrond op hele volken blijven neerzien zullen wij niet alleen opgeschrikt blijven worden, maar zullen er steeds meer slachtoffers vallen. En het trieste van dit alles is dat wij allemaal verliezers zijn. Wij kunnen allemaal een keer op een zwarte dag in dit leed delen. Niets is nog ver van ons bed. Het gebeurt op de gang, net buiten de kamerdeur! Mooie toespraken, verscherpte grenscontroles dat alles zal niet helpen. De ene mens is niet beter of waardevoller dan de andere.
Enorme solidariteit over de gehele wereld. Betuigen van medeleven. Minuutjes van stilte. Overal de driekleur van België. Op social media gaan kaarsjes rond. Ik merk jammergenoeg niets van die solidariteit na aanslagen in Turkije of Ivoorkust. Ook daar gaan losgeslagen donkere zielen op de meest lafhartige wijze tekeer. Ook daar worden lichamen geborgen met afgerukte ledematen. Zijn de doden daar niet vermeldenswaard? Waarom mogen wij niet om hen treuren? Waarom worden zij slechts door hun naasten en geliefden gemist? ARROGANTIE!!! En dat is de bron van al het leed waar wij nu steeds vaker mee worden geconfronteerd. Ik zal het nooit begrijpen. Die arrogantie, die onverschilligheid het racisme, zaden van verderf.
En de zich superieur wanenden leren niet, staan niet stil bij het gevaar dat nu steeds op de loer staat. Waar zijn we nog veilig? Hoe goed voelt 't aan om als een superieure dwaas aan stukken te worden gereten door een andere gek die zich even superieur voelt? We leven in een dwaze wereld waarin mensen met de dag gevoellozer worden. Een wereld waarin bloed wordt vergoten alsof t zure wijn is. Een mensenleven is niets meer waard. Rest ons niets anders dan te hopen niet op de verkeerde plaats op 't verkeerde moment te zijn. En te leven in de overtuiging dat we niet eerder gaan dan wanneer het universum ons hier niet meer nodig heeft. Eerder niet.
Mijn oprechte gevoelens van medeleven gaan uit naar diegenen die een geliefde moeten missen. In Ivoorkust, in Turkije, in Brussel. Vooral in Brussel. Mijn oudste zat op de metro vlak voor die, waarin het kwaad geschiedde. Hij had de metro 5 minuten later kunnen nemen, maar dat deed hij niet want het Universum bepaalde anders. Hij liep op een ogenschijnlijk gewone dag het metrostation uit en kort daarna veranderde het leven van iedereen die nog in het station was.
Vele moeders kregen gisteren het meest verschrikkelijk nieuws te horen. Ik mocht n telefoontje krijgen waarin hij me zei: Mama ik ben ok. Op zo'n moment voel je je beschermd en weet je dat je werd behoed voor 't kwaad. Maar wie verdient zo een lot? Mogen we die vraag wel stellen? Want 't antwoord wordt ons toch kwijtgescholden. Ik stel daarom geen vragen waarop er geen antwoord komt. Wat ik wel doe is aan iedereen te vragen ieder moment met jouw geliefden te koesteren want het kan zò voorbij zijn.
Ik ben zeer dankbaar
Reacties op bericht (2)
23-03-2016
geen titel waard
We leven zeker in een hele rare wereld. Maar jij hebt het felste wapen gebruikt. Je pen! Alleen jij kan het zo verwoorden. Maar we moeten wel doorgaan met leven.
