Ik maakte me vanochtend klaar, want ik moest om een voor mij minder prettig klusje het huis uit. Liever vandaag, want van uitstel komt afstel. Klaar om van huis te gaan, keek ik nog even naar mijn telefoon om te zien wat het weer te bieden had op deze bijna eind februari dag. Mijn telefoon zei: 0° en sneeuw. Wakti sneeuw??? Ik sprintte naar het raam, deed de gordijnen opzij en jawel daar lag een wit tapijt en een minder wit wegdek op me te wachten. Ik besloot toch maar van huis te gaan, want zoals ik al zei, van uitstel komt afstel. Ik moest bloed laten prikken, dus liever vandaag dan morgen, want prikjes zijn niet mijn favoriete dingetjes behalve als het "party prikkers" zijn vergezeld van een lekkere cocktail. Ik dus op weg en kom zonder kleerscheuren twintig minuten later aan op bestemming. Ik vind een parkeerplaats zeker een kilometer ver van de hoofdingang, dus het wordt ploeteren naar het lab. Nummertje trekken. Wanneer mijn nummer op het schermpje verschijnt, loop ik naar het loket, zeg waar ik moet zijn en waarvoor. "Oh, daar behoefde u geen nummer voor te trekken hoor, u kunt zo door naar het lab". Duhhhh! We waren een kwartier verder. Kan toch ook even worden aangegeven dat men gewoon door mag voor een laboratorium bezoek? Surinaamse toestanden hier. Maar goed, in eigen land zijn dit soort mishappenings aan de orde van de dag, dus wie ben ik om daarover te zeuren. Zeker met dit rotweer niet. Europeanen hebben bij dit soort hondenweer nog meer last van "verzuring", dus ik bedankte de dame vriendelijk en vervolgde mijn weg. Bij het lab aangekomen, wederom nummertje trekken. Nog een kwartiertje sijpelt tergend langzaam voorbij. Nu moeten jullie weten dat in de contreien waar ik woon, niet witte mensen nog steeds, anno 2015 een unicum zijn, dus gestaar van de minder gekleurde of geheel pigmentloze meute is vaak genoeg, ons deel. We laten het ons welgevallen. Want niemand heeft nog ooit door het gestaar van wie dan ook, het leven gelaten. Ik heb er wel iets op gevonden. Op dat gestaar van die met piepkleine hersentjes gezegende wezens. Ik kijk, maar staar niet terug. Ik maak een mentale foto van een ieder die zich met mij in de wachtkamer bevindt en stel me hen naakt voor. Het is het proberen waard. Geloof me, als je niet uitkijkt lig je binnen de kortste keren in een deuk. Want hoe zou dat half gebochelde vrouwtje dat zich met toegeknepen ogen scheen af te vragen van welke planeet ik kwam, ja hoe zou zij het ervan af brengen met enkel een stringetje aan? Ik denk dat haar theezakjes een wedstrijd zouden houden om wie het eerst haar grote teen zou bereiken. Of ome Hans tegenover mij met zijn driedelige buik? Zou het kostuum van Adam hem nog wel passen? Of zou hij ons trakteren op een lijf waarvan we bepaalde onderdelen niet kunnen zien, wegens verstopt onder zijn harmonica buik? Wat zei ik eerder? Het kwartier sijpelde langs? Nee de tijd vloog om. Wanneer je plezier hebt gaat 't snel. Ik mocht naar binnen. De mevrouw die mij zou "mishandelen" wees vriendelijk naar de kapstok. En ik mocht op het bed plaatsnemen. Waarom een bloedafname liggend moet gebeuren is mij een raadsel. Dat maakt voor mij alles onnodig indrukwekkend. Met opgestroopte mouw, wacht ik rustig op wat komen gaat. "Bent u nerveus om 't prikje mevrouw?" Nee, antwoordde ik naar waarheid. " Daar komt ie hoor!" Ach fluitje van een cent. Nu nog aftappen. En toen begon mevrouw met wat ik in mezelf noem een overbodige drang tot praten. Jullie houden niet zoveel van de sneeuw hè? Ik dacht: ok zin in een spelletje? Vooruit dan maar. Ik vraag dus mierzoet: "Wie is jullie?" En ja hoor, ze trapte erin. Jullie Afrikanen. "Oh zei ik, ik kan de sneeuw wel appreciëren hoor, zeker met zon erbij. Maar zoals het er vandaag uit ziet, liever niet". Weet niet of dat mens wel naar me luisterde, maar ze onderbrak me, want ik was nog niet uitgesproken.......... "Ik zat op school met een Afrikaans meisje en toen ze voor het eerst sneeuw zag, werd ze echt heel angstig. De juffrouw moest haar op schoot nemen, want ze werd bijna hysterisch. Ik ben dat voorval nooit vergeten". Ik wachtte even om te zien of ze nog iets "leuks" toe te voegen had en toen ik merkte dat haar bijzondere anekdote af was, zei ik: "Oh ja wat vervelend zo een bijna hysterisch meisje uit Afrika. Ik ben geen Afrikaanse. Ik kom weliswaar uit de tropen, maar van een geheel ander continent."Mevrouw bleek wel naar me te luisteren. Heel scherp kwam ze uit de hoek: " Tja maar alle zwarte mensen komen uit Afrika." Toen ikke weer: "Mijn voorouders zeer zeker, maar ik ben geen Afrikaanse. Niets mis met Afrikanen, maar mijn vaderland, mijn geboorteland ligt niet in Afrika. Uw voorvader was misschien een Viking, maar dat maakt van u toch geen Noorse? Of mag ik aangezien u wit bent ook gewoon zeggen dat u een Duitse bent? Maakt toch niet uit, alle witte mensen zijn eender." Nu had ik op dr staart getrapt. Gelukkig was ze klaar met tappen en was de naald er reeds uit. Noso kandeh a sma bin dyuku mi van daar tot ginder. "Ik ben geen Duitse! Hoe kom je daar nou bij.""Precies zoals u daarnet voor mij bepaalde waar ik vandaan kom, op dezelfde manier bepaalde ik dat voor u. Kunt u me nog volgen?" Dat kon ze volgens mij niet, gezien de verwarde manier waarop ze me bekeek. Dacht waarschijnlijk dat ik uit één of andere inrichting uit Afrika was ontsnapt. No wan inkri law. Niemand bepaalt voor mij waar ik vandaan kom. Ik ben een Surinaamse geboren in Suriname uit Surinaamse ouders, wiens voorouders uit Afrika naar Suriname werden gebracht. En het was absoluut geen business class. Maar mi a no wan Afrikan uma. Mi na wan Sranan uma. Geen gezeik. Ook landgenoten met hun "Afro Surinamer", slaan jullie me over. Mijn verschijning laat geen twijfel bestaan over mijn Afro zijn. Dus un libi mi. Ik ben Surinaamse. Toen ik mn jas aanhad wenste ik die vriendelijke dame op zn allervriendelijkst een fijne dag toe. A sma no piki. Meisje was boooooos. Ik had jammer genoeg geen Afrikaanse rozen bij, want dan had ik haar zeker één gegeven. Ze had het verdiend met haar niet relevant gezwam. Waarom komen we in godsnaam naar deze streken? We are here because they were there. BOEM! We gaan nog niet naar huis , heel lang niet, heel lang niet hahahahahaha
Reacties op bericht (1)
24-02-2015
sneeuw en afrikanen
Zie je, deze witte mensen blijven op dat gebied zeer dom! Joe Kies ing moi. Gedoe altijd. Ik ben blij dat je d'r duitser noemde. Ze zal het zeker nooit meer vergeten. Haha. Ze ligt er zeker een paar nachten van wakker. Ben trots op je.
