Nee niemand wordt vermist. Ik was gewoon op zoek naar het graf van mijn oma. Recentelijk op vakantie in Suriname, wilde ik haar graf bezoeken.
Zo een moment van "hey ik wil dat doen". Ik besloot dus rechtsomkeer te maken, want de ingeving kreeg ik op het moment dat ik langs de begraafplaats reed. Ik loop de begraafplaats binnen en vraag aan de heren die zich daar bezighouden met het verzorgen van de graven, om hulp. Ik weet van een eerder bezoek dat je op het kantoor van de begraafplaats, met het opgeven van de naam alleen al, het graf van jouw overledene kan vinden. De laatste keer was echter een paar jaar geleden. De administratieve situatie is veranderd. Voor informatie over graven moet men naar het kerkkantoor in de binnenstad. Geen nood oma, ik kom volgend week naar jouw graf kijken. Maandagmorgen vroeg zal ik de nodige info ophalen. Ik begeef me zoals voorgenomen vroeg naar het kerkkantoor, en wordt er te woord gestaan door een meneer. "Waarvoor komt u?" Ik wil graag informatie over de ligging van een graf. Ik mocht het kantoor betreden en ik mocht plaatsnemen. Heel plechtig slaat die meneer z'n handen in mekaar, kijkt me bloedserieus aan en vraagt:" U wilt informatie over een graf. Waarvoor is dat eigenlijk?" Ik voelde hoe mijn ogen nog net niet uit hun oogkassen rolden? Wat voor vraag is dat nu in Godsnaam! Ik realiseerde me net op tijd dat ik op het kantoor zat van een kerkgenootschap. En elke religie krijgt mijn respect. Want anders had die meneer een andere kant van mij gezien die ik maar liever voor mezelf houd of aan diegenen laat zien, die het echt te bont maken. Ik antwoordde dus beleefd en mierzoet , maar super sarcastisch: "om het graf te bezoeken." Oh, ok. Zucht. Meneer kon daarmee leven. Mn hart maakte ondanks meneer zn banale vraag toch een sprongetje. Ik zou snel weten waar het graf ligt, en kon er dan naar toe.
Dat was buiten de waard van meneer zn geweldigheid gerekend hoor.
Naam? Ik gaf 't door. Jaar van overlijden? Ik gaf 't door. "Weet u het zeker?" Jammer dat ik niet van die vreemde bewegingen met mn hals kan maken zoals ik vaak sisters met "attitude" zie doen. Want geloof me op zulke momenten komt dat goed van pas, ook al heet je geen Shequeenie-Sha. Ik blijf dus toch beleefd want mi pot na mi ede dat na tideh mi e go luku a graf fu mi granma. Klaar. Meneer steekt daar geen stokje voor. Ik zeg dus dat ik het haast zeker weet, maar dat het ook een jaar eerder zou kunnen zijn. Meneer raakt geïrriteerd en zegt nog net niet zijn gebit verliezend, dat ik moet begrijpen dat het dan moeilijk wordt voor hem om de ligging van het graf te vinden. Ik keek hem gewoon doordringend aan met ogen op gepierde stand. Dat schrikt gewoonlijk wel af. Niet zo deze keer. Meneer voelt zich geweldig want hij is nodig. De lijdensweg is nog niet gedaan. Maand? Nou dat kon ik echt niet doorgeven hoor. Ik deed maar een gok en zei ook nog dat ik het niet zeker wist. Meneer was de wanhoop nabij. Ja is vervelend zoeken zo. Ik probeer te ontspannen, want voel ik zweetdruppels midden op mn rug, dan weet ik dat het met beleefdheid gauw gedaan kan zijn.
Meneer begon zn zoektocht. Ik keek niet meer naar 'm. Hoorde hem wel grommen en tjilpende geluiden maken. Ik dacht ondertussen, bekijk 't maar. Jij zit achter het bureau met jouw logboek, niet ik. Haperende dienstverlening in mijn heerlijk land altijd. Na wat een eeuwigheid duurde hoorde ik een veelbelovend geritsel, ik durfde een halfwas blik naar hem te werpen en ja hoor hij had een papiertje vanonder een ander antiek boek op zijn bureau gegrist. Daar ging ie zowaar iets op krabbelen. Ik heb van mn leven niet zo een miezerig handschrift gezien als wat het heerschap daar op dat vodje produceerde. Maar wat wil je? Ik was allang blij dat ik de begeerde informatie nu bijna had. Ik vroeg quasi geïnteresseerd of het was gelukt en of het jaartal dat ik had opgegeven wel klopte? "Ja, maar hij moest vanaf januari van dat jaar zoeken." Goh, wat slim. Januari is de eerste maand van het jaar, Einstein! Hij overhandigde me zijn krabbel en ik vroeg nog ten overvloede: "Dus met deze informatie zal ik het graf kunnen vinden?" En meneer heeft het gore lef mij te zeggen: Ik hoop het, anders moet u terug komen!" God, wat begrijp ik de Shequeenie- Sha's van deze wereld! Soms moet je met zigzag bewegingen van jouw hals, jouw wijsvinger, een omlaag trekkende mond en rollende ogen, duidelijk maken aan mensen, that you have enough of their comedy. Ik blijf netjes. Ik bedank beleefd dat die meneer me zijn tijd heeft willen geven. Ik zal niet liegen, het sarcasme droop van me af. Ik mag. Hij had me lang genoeg geïrriteerd. Ik vertrek vrolijk naar de begraafplaats. Vriendelijk volk daar om me op te vangen. Ik overhandig mn briefje met de gegevens aan wat de chef van de groep leek. Hij nam het briefje aan, tuurde ernaar en vroeg met bulderende stem, "mevrouw sorry, maar wie heeft u deze rotzooi gegeven? Gelach alom. Hij beschreef mij wie hij dacht me te hebben geholpen, en het klopte als een bus. Hij verklaarde ook meteen erachter aan wat ik zelf al had geconcludeerd daar op het kerkkantoor. Chronische last van geweldigheid, met minimale kans op genezing. En nu zoeken maar, met de gegevens van meneer Geweldig. Bijna een uur! Nul op 't rekest. Maar dat rijmt toch niet? Ik vroeg naar wat er precies op het briefje stond. Nou ik bespaar jullie de liederlijke taal waarmee de meneer van de begraafplaats mij duidelijk maakte wat er op het briefje stond. Er stond beschreven naar welke "buren" van het graf wij moesten uitkijken. Enfin met het briefje zouden we niets vinden, zoveel was duidelijk. Ik wilde er al de brui aan geven hoor, weet zeker dat mn omaatje niet boos zou zijn. Maar toch. . . . . Op gegeven moment zei ik dus Oma, dit is de tweede keer dat ik je kom zoeken, waarom laat je je niet zien dan? En zoals ik 't hier opschrijf, zo gebeurde het. Ik geloof, want ik maakte 't mee. Op dat moment riep één van de jongens naar me, mevrouw is dit 't graf? En ja hoor daar was't. Heel netjes ligt het er nog bij. Gewoon laten wassen en de letters op het naamplaatje laten bijschilderen. Ik was blij en kon niet boos blijven op Mister Fabuleus van het kerkkantoor. Mijn missie was geslaagd en dat was belangrijk.
Mensen denken soms echt dat ze onsterfelijk zijn. Onsterfelijk belachelijk ja.
