Na 32 jaar weer eens een keer Kerstdagen en eindejaar in Su. Wat een ervaring. De sfeer, het kerstbrood, de drukte in Lucky Store en Kirpalani bijvoorbeeld. Nergens en door niets te evenaren. Zelfs de regen in de kleine regentijd die in grote bakken uit de lucht valt drukt de pret niet. Onvergetelijke indrukken. De radio waaruit er de oudste Kerstliedjes galmen. Nostalgie viert hoogtij. Om gewoon toch nog beter de sfeer op te snuiven besluit ik naar de binnenstad te gaan voor wat Kerst inkopen. Kerst decoraties. De boom had ik al. En een paar Kerstlichtjes voor in de tuin moesten het geheel afmaken. Ongelooflijke drukte. Parkeren een avontuur op zich. De zich tot zichzelf gebombardeerde parkeerwachters verwachten de meest onmogelijke stunts van jou als auto bestuurder. Je mag op 4 mm afstand van de auto naast je parkeren. Kwestie van zoveel mogelijk uitbetaald krijgen voor het "letten" op de auto. Ik besluit eerst naar Lucky Store aan de Joodenbredenstraat te gaan. Daar zou ik volgens de radio alles vinden voor de Kerstsfeer in huis. De winkel was volgestouwd met van alles en nog wat. Van truitjes met I Love Su als opschrift, tot Kerstslingers en Kerstballen. Mn oog viel op een leuke Kerstverlichting. Zou goed zijn voor de boom, voor in de tuin. Ik vroeg aan een mevrouw van de winkel of ze ook de prijs wist. Op de doos stond aangegeven 46 SRD. Mevrouw zei dat ze ging informeren want ze weet zeker dat de prijs 30 SRD was en dat hetgeen op de doos was aangegeven niet klopte. Als hetgeen ze zei waar was, dan was het wel waard te wachten. Dus ik had geen bezwaar dat ze ging informeren. Ik volgde haar met mn ogen die arme vrouw, die volgens mij reeds lang niet meer door een winkel moest sloffen om een prijs voor deze of gene te achterhalen. Maar enfin, ze probeert haar ding nog te doen. Vast wel uit nood, maar wel met plezier. En dat vond ik bewonderenswaardig. Want met de dienstverlening wil het in Su vaak genoeg niet vlotten. Ze trok van de ene naar de andere collega en van iedereen kreeg ze een verzuurd hoofdschudden. Of ze wisten het niet of ze bevestigden de prijs die op de doos stond aangegeven. Maar mams gaf niet op. Ze ging naar een caissière en vroeg of die in het systeem kon nagaan wat de werkelijke prijs was. Het kon niet. Pfffft. Ik voelde een acute allergie aanval opkomen wegens veel glitters en stofdeeltjes in de lucht, hitte, veel volk. Er waren inmiddels 20 minuten voorbij. Ik baande mij een weg naar voren en kreeg mams te pakken. Misschien moet u bij de administratie van het magazijn vragen. Daar weten ze misschien wel wat de juiste prijs is. "Ai, dat na wan bun idee". Ze ging erop af en ja hoor, ze had gelijk. Het kostte inderdaad 30 SRD en geen 46 zoals stond aangegeven. Hè hè, 't was dus echt wel het wachten waard geweest. Ik wilde nog een tafelkleed. De afmeting stond jammergenoeg niet aangegeven want alles was uit de verpakking gehaald en de lakens hingen gewoon aan een rek. Alle info ontbrak en met het blote oog kon ik zo gauw niet inschatten of de afmeting wel overeenkwam met mijn tafel. Mams ging weer op missie. Bij de eerste dame aan wie ze vroeg of die enig idee had voor hoeveel stoelen dit tafelkleed was, was het meteen raak. De juffrouw keek Mams met zwaar gewimperde Disney ogen aan. "Voor hoeveel stoelen?" Hoe bedoel JE? Voor hoeveel stoelen. Is toch een tafellaken? Nu had Mams zich al zo voor me uitgesloofd, we waren inmiddels drie kwartier verder, ik voelde me verplicht het voor haar op te nemen. Ik zette mn vriendelijkste stem op, of probeerde dat althans."Die mevrouw bedoelt, voor een tafel met hoeveel stoelen is dit tafellaken?", probeerde ik voorzichtig. De gewimperde watramama keek me ietwat verward aan, sloeg met overdreven precisie haar lang haar naar achter en antwoordde verbluffend intelligent: we hebben het wel over een tafel. Wat hebben die stoelen ermee te maken?Waaaaai woeiiiiiii, mijn God, wordt er hier nog een beetje naar school gegaan voordat die dames in een winkel mogen staan. Of worden degenen met de langste wave en de meest gekrulde wimpers het eerst aangenomen? Ik besloot me er verder niet mee te bemoeien. Ik bedankte Mams voor de moeite en nam het kleed maar mee. Weg, weg van de drukke plaats waar je domheid nog als toegift kreeg. Vlug vlug naar huis om mn lichtjes te laten plaatsen. En om te kijken of het kleed wel zou passen op mn vier stoelen. Tjé Gado. Op weg naar huis toch nog even langs de Chinese winkel om brood te halen. Ik stond op mn beurt te wachten om te betalen. Mi Gado ook hier weer een Watramama, nu als klant. Deze versie had blond haar met aan de onderkant een rode kleur. Ik zou er naar de jaarwisseling toe nog vele exemplaren tegenkomen. Zwarte dames met meterslang haar. In alle kleuren. Het leek Rio wel. Karnaval in plaats van owru jari activiteiten in Su. Het zal me blijven verbazen dat valse haar. Mi gado het gaat van kwaad naar erger. Het wordt langer, en de kleuren liegen er niet om. Bij alle activiteiten die we bezochten pierde ik mn ogen om te zien of er wel voldoende brandweer aanwezig was. Want als er brand ergens uitbreekt met al deze watramamas present, dan zal het vuur wel heel gauw om zich heen grijpen! En ik ga niet graag voor mijn uur is geslagen. Gedonder met dat geitenhaar. M'n lichtjes hebben het maar 2 dagen gedaan. Alle moeite voor niks dus. Arme Mams. En het tafelkleed paste niet op mn vier stoelen. Watramama had gelijk. We hadden het wel over een tafel hè? Pffffft. De Kerst was er niet minder gezegend om met mn gekortwiekte tafelkleed.
