De mooie recentelijk gerenoveerde bakkerij van Fernandes aan de Kernkampweg is een trekpleister. Mij trekt het in ieder geval wel. Een trip naar de Kernkampweg brengt altijd heel wat nostalgie teweeg. Vroeger was de bakkerij een Sodafoutain en heette volgens mij Country Sodafountain of zo iets. Ze hadden er van die draaikrukken en het interieur was echt sixties stijl, trouwens ik hèb het over de jaren zestig of misschien nog heel even in zeventig. Heerlijke Ice-cream soda kon je er krijgen. Nog niet in een plastic beker, nee mang in van die heuse stevige "hofglazen". Rode soft met vanille ijs. Tenminste zo maak ik het nu als ik in Su ben. Weet echt niet of dat ook de samenstelling was die je bij Country Sodafountain kreeg maar even lekker is mijn versie toch wel. Ik denk dat zij cola stroop, sodawater en vanille ijs gebruikten. Enfin switie was het in ieder geval wel.
Maar nu is het dus Fernandes bakkerij. En ik ging er laatst niet voor ice-cream soda. Ik had trek in vleesbroodjes die weten ze ook te maken daar bij Fernandes, dus ik ernaar toe. Moeilijk parkeerplek vinden hoor want tegen 17.00 uur halen de meeste mensen hun brood en gebak. Enfin om de bocht vond ik nog een plekje op het trottoir, ja wat wil je parkeerplaats no deh dus tegen beter weten in ook maar inschuiven.
Ik trek een nummertje 43. De teller hoog, goed zichtbaar aan de muur geeft aan 39. Ik kijk rond, geniet van de sfeer: geur van warm brood, die heerlijke krentenbollen op de plank die naar me lonken en gewoon de gezellige drukte die er heerst. Waar ik na de vakantie naartoe terug ga is het niet zo gezellig bij de bakker. Lekker brood of niet. Maar djaso a san gezellig echt.
De teller geeft aan 43. Oh dat ben ik. Tussen wijs en middenvinger houd ik mijn nummertje. Ja het is werkelijk aan mij. Maar dat is buiten de waard gerekend van die meneer die zowaar buiten adem staat te wapperen met nummer 41. "Ik had niet opgelet", kreunt meneer 41 bijna. Ik volg die tori op de voet, want ik ben aan de beurt. Wat echter in mijn nadeel speelt is dat nummer 41 en de winkeljuffrouw op elkaar lijken. En ik lijk niet op hen. Dat kan in Sranan van levensbelang zijn, maar nee nu gaat t gewoon over wie aan de beurt is om brood te halen. Winkeljuffrouw kijkt me aan en de twijfel bij haar is groot. Wat zal ze doen.
Kostbare seconden gaan voorbij terwijl de teller voort tikt en haar collega's steeds meer vleesbroodjes aan andere klanten verkopen. Ik wordt zenuwachtig dus zet mijn beste "en nu moet 't gedaan zijn" gezicht op. Winkeljuf kiest het zekere voor 't onzekere en zegt aan meneer 41, ik ga eerst deze dame helpen en dan bent u aan de beurt. 41 keek verongelijkt, maar berustte zich in zijn lot. Eindelijk! Vier vleesbroodjes alstublieft? Oh. . . . geen vleesbroodjes meer. Als ik die kloot voor had laten gaan dan kon ik nu schrijven hoe ik van die vleesbroodjes heb gesmuld. Maar het had die bewuste dag niet mogen zijn. Orde en regelmaat is maar al te vaak een euvel in Sranan.
Maar 't komt goed. Een hoog aan de muur geplaatste teller, het personeel dat daarbij uit volle borst laat horen wat de teller aangeeft. . . . . nu nog de klanten die bij de les moeten blijven!
De volgende dag waren die vleesbroodjes wel lekker hoor! Ik was nummer 2. Mi no tek kans tog!
Hoi toekomstige bloggers kom op lees niet alleen mee, maar reageer, geef de link door aan anderen waarvan je denkt dat ze wel mee zouden willen doen en laten we er samen een leuke boel van maken. Schroom niet jouw stem te laten horen of jouw mening te geven over een artikeltje. Niet alleen mijn gastenboek maar ook het forum staat tot ieders beschikking. Un no frede jere!
Bij mijn laatste bezoek aan Suriname, ons geliefd Su overkwam mij bij vertrek op Zanderij iets grappigs. Op het moment zelf kon ik er in eerste instantie niet om lachen en dreigde mijn reeds aangebrande stemming te verzuren, maar enkele tellen later en nu, kan ik er wel om lachen.
Ik was dus reeds door de hele mangel van inchecken heen, stond geduldig in de rij die ons leidt naar de bagage controle compleet met "echomachine", zo noem ik dat apparaat. De "echocontrole" was welgeteld met één meneer bemand, die zijn werk ook heel serieus en secuur deed. Gevolg een langzaam zich voort slepende rij van mensen die toch al balen dat ze terug moesten na een fantastische Carifesta vakantie. Onderweg naar de echo toch nog een stop. Na bij de incheckbalie reeds te zijn gecontroleerd op het niet hebben van meer dan 12 kilo handbagage, worden wij wederom onderworpen aan een bagagecheck. Tussen incheckbalie en vertrekhal zou je nog even snel een bos groene bananen kunnen wegstoppen in jouw trolley toch?
Toen ik aan de beurt was keek de meneer belast met deze taak me heel vrolijk aan en vroeg of ik op weg was naar huis? Ja antwoordde ik waarheidsgetrouw. Maar voegde eraan toe, ik ben op weg naar huis maar hier is thuis. Oh nee nee blafte die heer me nog net niet af, zwaaiend met mijn paspoort duidde hij aan op de eerste pagina. " U hebt de Nederlandse nationaliteit, dus u bent geen Surinaamse meer". En dat had ie niet moeten zeggen, want alle Surinaamse bakru's , jorka's en leba's zo die mogen bestaan klommen vanuit mijn ondrofutu en vonden hun weg naar mijn hersenpan, rechterhelft wel te verstaan.
Ik vroeg aan dat heerschap wie er nou voor mij bepaalt wat of wie ik ben. Of hij sowieso bevoegd is me mijn geboorterecht af te nemen. Ja op pagina 1 van dat boekje staat inderdaad aangegeven: Nationaliteit Nederlandse. Maar belangrijker dan dat staat ook aangegeven: Geboorteplaats: Paramaribo Suriname. En dat lieve mensen is wat ik koester, waar of ik me ook bevind. Geboorteplaats: Switie Sranan. Komt nog bij kijken dat ik nooit in Nederland heb gewoond!
Wij van voor 1975, waren met zn allen Nederlandse staatsburgers. Daar waren bepaalde "privileges" aan verbonden. Zoals de mogelijkheid om de Nederlandse nationaliteit te behouden of indien je op 25 november 1975 automatisch Surinamer werd, altijd de mogelijkheid bestond om na een x aantal jaren op Nederlands grondgebied te hebben gewoond wederom te opteren voor de Nederlandse nationaliteit. Het laatste is waarvoor ik koos, waardoor ik nu een bij de hand heerschap voor me kreeg die met mijn paspoort stond te wapperen om me te vertellen dat ik geen Surinamer ben.
Ik zag de pretlichtjes in zijn ogen nog net op tijd. Dus ik sommeerde die bakru's leba's en jorka's terug naar mijn hielen en herinnerde hem vriendelijk eraan dat hij dankzij ons, de niet Surinamers wel te verstaan, daar stond om ons op over kilootjes te betrappen. Hij kon er wel om lachen. Want dat kunnen mijn landgenoten heel goed, lachen. Niet om hun eigen stommiteiten dat niet, liever om dat van anderen. En ja in mijn beleving blijven het mijn landgenoten. Ik voel met geen ander volk ter wereld die verbondenheid die ik voel met de mensen uit het land waar ik geboren ben. Oh mi Gado maar wat kunnen ze vervelend zijn die kondremans. En veel genegenheid kunnen ze ook al niet opbrengen voor ons die niet op Surinaamse bodem Surinamer zijn.
Dat drukt mijn pret niet! Ik ga wanneer ik wil, ik ben Surinaamse en niemand bepaalt anders; Kon law!
En by the way: deze "scherpe" actie van die meneer was eigenlijk een zijspoor, hij zou toch wel graag een wijntje met me willen drinken volgende keer als ik in mijn geboorteland ben. Toch wel origineel niet? Zeker als je bedenkt dat ik zijn mamma kon zijn. Met gemak. . . . .
De meesten onder ons zeggen of denken er veel te hebben, velen hebben op zn minst een paar en weer enkelen hebben weinig of geen.
Ik heb het over hetgeen men in onder andere de psychologie zéér belangrijk vindt. Het hebben van vrienden. Een ieder van ons zal al gauw toegeven dat vriendschap heel belangrijk is in een mensenleven. Al vanaf kleins is het hebben van vriendjes op school een must. Pubertijd, adolescentie, onze eerste stappen in de grote boze wereld, allemaal fasen in ons leven waarbij het hebben van vrienden essentieel is.
Maar wat is vriendschap eigenlijk. Voor een ieder anders definieerbaar? Of bestaat er een universele definitie voor vriendschap?
In Suriname zegt men "langa libi langa sji sani", hetgeen zoveel betekent als: "hoe ouder je wordt hoe meer je van het leven ziet". Niets is minder waar. Ik vertaal het eerder als "door schade en schande wordt men wijs". Ik ben nu langer dan een halve eeuw op deze heerlijke aardbol, dus heb reeds het een en ander meegemaakt. Zeker voor wat betreft vrienden. Nu moet ik voorop stellen dat dit geen huili huili verhaal wordt van "ooooooh wat ben ik ontgoocheld ". Het tegendeel is waar. Ontgoocheling, woede, wrevel, teleurstelling en al die knagende gevoelens die verraad des vrienden met zich mee kan brengen, heb ik reeds lang achter me gelaten. Ik heb mij een denkbeeldige afstandsbediening aangeschaft en daarmee heb ik een ieder, maar dan ook een ieder die geen positieve bijdrage levert of kan leveren aan mijn kostbare leventje, weg gezapt! Jawel en geloof me zo een opruiming brengt een heuse wedergeboorte teweeg.
Ongelooflijk het "ik heb mijn huis net gedweild en dat voelt lekker aan"gevoel dat ik kreeg toen ik besloot gewoon te zappen. Weg onvriendelijke, minder aangename en soms down right gemene mensen uit mijn leven. Mi Gadoooooo wat een lekker gevoel. Nou moet ik toegeven dat de groep al niet groot was voor mijn zap avontuur, dus veel bleef er niet over. Maar diegenen die de zaptest hebben doorstaan die zijn de echte, de ware en de gekoesterden. Dat zijn de echte stankos. Teh na dede! en ook daarna. . . . . .
Nu heb ik van huis uit geleerd dat ondanks hooghartigheid nergens toe dient, het soms wel een noodzakelijk kwaad is. Hiermee wil ik zeggen dat we niet moeten gaan zappen uit domme hooghartigheid. Alvorens om welke reden dan ook iemand te willen zappen, moeten we zeker eerst bij onszelf te rade gaan en enkele eerlijke vragen stellen. Ben IK een goede vriend? Doe IK niet aan achterklap, ben IK niet doelbewust gemeen tegen iemand die mij vertrouwt. Doe IK ten alle tijde mijn best een waardige vriend te zijn? Een die er is in goede en in slechte tijden? Een die jaloezie geen drijfveer laat zijn in haar leven?
En pas als we op de meeste of het liefst allemaal van deze vragen positief hebben kunnen antwoorden, mogen we die afstandsbediening voor de geest halen en ZAPPEN maar.
Mensen vooral de meissies onder ons, laten we lief zijn voor elkaar, dat geeft niet alleen een goed gevoel maar het is ook veel makkelijker in de omgang en voegt toe aan de waarde van je libi.
Beste blogmaatjes vandaag donderdag 12 september was het meest uit het oog springend nieuws voor mij, het feit dat Madonna, ons aller Madonna is verloofd. Op zich niet schokkend hoor, dit nieuws. Van Madonna hebben we wel vaker berichtjes in de liefdessfeer ontvangen. Madonna schokt al drie decennia lang. Het zij met kleding, met haar videoclips of zoals nu met pikante liefdesnieuwtjes.
Madonna is of wordt binnenkort 55. Ver boven de middelbare leeftijd dus, maar dat heeft haar nooit ervan weerhouden om ons te tonen dat oud worden ook leuk en vooral leuk kan zijn. Dat zij daarvoor wel vaker een handje wordt geholpen door het chirurgisch mes nemen we maar voor lief. Dat mag zij, ter meer daar zij er zelf voor betaalt! We mogen zeker niet jaloers zijn op het feit dat zij kan wat wij niet kunnen.
En nu naar het nieuws. Haar verloving! Madonna heeft zich volgens verscheidene showbizz sites, verloofd met haar toy boy van 25! Whaw 30 jaar verschil! Over een generation gap gesproken. Madonna doet 't weer. Zoals altijd dapper en gewoon haar zin doen. Chapeau!
Maar wij zijn geen celebrity, we zijn geen Madonna. Een vrouw van 55 , die besluit om wat voor reden dan ook met een 30 jaar jongere kerel aan te pappen wordt door menig moraalridder met de nek aangekeken. Waarom is dat eigenlijk? Een ieder heeft toch het recht te zoeken naar, te vinden en te kiezen voor de persoon die haar behaagt? Wat is er daar nou fout aan? Sinds mensenheugenis kiezen oude mannetjes die er half niet zo appetijtelijk als Madonna uit zien, voor jong vlees. Heel jong vlees zelfs. Niemand die daar graten in ziet. Oude bokjes mogen naar hartelust aan groene blaadjes sabbelen. Waarom zouden de rijpe dames onder ons dat ook niet mogen? Ik zou zeggen dames doe wat jouw hart jou zegt en mocht je struikelen dan val je op jouw eigen gezicht en niet op dat van een ander. Groene blaadjes willen maar al te graag geplukt worden, en daar zit zeker een prijskaartje aan. Want dat oude mannetjes diep in hun zak moeten tasten om hun groene blaadjes fris en fruitig te houden is een feit. Madonna haar speeltje zal haar ook wel een flinke duit kosten. Maar dat maakt voor haar niets uit, ze heeft trouwens genoeg duiten.
En daar wringt de schoen dames, een jonge vent kost geld, veel geld. Die jonge liefde zal je veel , heel veel kosten, maar ja voor wat hoort wat hè?
Dus dames de gewone stervelingen onder ons kunnen Madonna niet evenaren in niets dat ze doet, en zeker niet in de liefde. Of toch wel?
Welkom aan alle mooie mensen. Zoals de ondertitel van deze blog reeds weergeeft, is elk van ons "mooi" omdat elk van ons "is". Laat ons dan niet in de eerste plaats denken aan de buitenkant. Want de buitenkant is uiteindelijk minder belangrijk als er aan de binnenkant van alles en nog wat schort.
Ook in het dagelijks leven kunnen we van alles en nog wat mooi vinden of juist niet! It all lies in the eyes of the beholder. Mijn besluit om dit blog te beginnen is zeker niet om jullie te boeien, maar wel om van alles en nog wat van me af te schrijven.
Verwacht geen schoonheidstips of tips hoe je dunner kan lijken in een zwarte spijkerbroek want deng advies dat mi no abi. Ik weet wel dat mooi zijn een state of mind is en één van de minst belangrijke dingen in het leven. Jaja ik hoor jullie al brommen: ma 't oog wil ook wat! Geloof me als puntje bij paaltje komt vindt 't oog andere dingen in het leven belangrijker hoor dan wie mooi, mooier of 't mooist is.
Ik zal proberen regelmatig iets toe te voegen aan mijn blog. Ik hoop dat jullie regelmatig komen piepen of dat ook daadwerkelijk gebeurt, en voel je vooral vrij om te reageren en er op die manier een leuke boel van te maken.
