Bij mijn laatste bezoek aan Suriname, ons geliefd Su overkwam mij bij vertrek op Zanderij iets grappigs. Op het moment zelf kon ik er in eerste instantie niet om lachen en dreigde mijn reeds aangebrande stemming te verzuren, maar enkele tellen later en nu, kan ik er wel om lachen.
Ik was dus reeds door de hele mangel van inchecken heen, stond geduldig in de rij die ons leidt naar de bagage controle compleet met "echomachine", zo noem ik dat apparaat. De "echocontrole" was welgeteld met één meneer bemand, die zijn werk ook heel serieus en secuur deed. Gevolg een langzaam zich voort slepende rij van mensen die toch al balen dat ze terug moesten na een fantastische Carifesta vakantie. Onderweg naar de echo toch nog een stop. Na bij de incheckbalie reeds te zijn gecontroleerd op het niet hebben van meer dan 12 kilo handbagage, worden wij wederom onderworpen aan een bagagecheck. Tussen incheckbalie en vertrekhal zou je nog even snel een bos groene bananen kunnen wegstoppen in jouw trolley toch?
Toen ik aan de beurt was keek de meneer belast met deze taak me heel vrolijk aan en vroeg of ik op weg was naar huis? Ja antwoordde ik waarheidsgetrouw. Maar voegde eraan toe, ik ben op weg naar huis maar hier is thuis. Oh nee nee blafte die heer me nog net niet af, zwaaiend met mijn paspoort duidde hij aan op de eerste pagina. " U hebt de Nederlandse nationaliteit, dus u bent geen Surinaamse meer". En dat had ie niet moeten zeggen, want alle Surinaamse bakru's , jorka's en leba's zo die mogen bestaan klommen vanuit mijn ondrofutu en vonden hun weg naar mijn hersenpan, rechterhelft wel te verstaan.
Ik vroeg aan dat heerschap wie er nou voor mij bepaalt wat of wie ik ben. Of hij sowieso bevoegd is me mijn geboorterecht af te nemen. Ja op pagina 1 van dat boekje staat inderdaad aangegeven: Nationaliteit Nederlandse. Maar belangrijker dan dat staat ook aangegeven: Geboorteplaats: Paramaribo Suriname. En dat lieve mensen is wat ik koester, waar of ik me ook bevind. Geboorteplaats: Switie Sranan. Komt nog bij kijken dat ik nooit in Nederland heb gewoond!
Wij van voor 1975, waren met zn allen Nederlandse staatsburgers. Daar waren bepaalde "privileges" aan verbonden. Zoals de mogelijkheid om de Nederlandse nationaliteit te behouden of indien je op 25 november 1975 automatisch Surinamer werd, altijd de mogelijkheid bestond om na een x aantal jaren op Nederlands grondgebied te hebben gewoond wederom te opteren voor de Nederlandse nationaliteit. Het laatste is waarvoor ik koos, waardoor ik nu een bij de hand heerschap voor me kreeg die met mijn paspoort stond te wapperen om me te vertellen dat ik geen Surinamer ben.
Ik zag de pretlichtjes in zijn ogen nog net op tijd. Dus ik sommeerde die bakru's leba's en jorka's terug naar mijn hielen en herinnerde hem vriendelijk eraan dat hij dankzij ons, de niet Surinamers wel te verstaan, daar stond om ons op over kilootjes te betrappen. Hij kon er wel om lachen. Want dat kunnen mijn landgenoten heel goed, lachen. Niet om hun eigen stommiteiten dat niet, liever om dat van anderen. En ja in mijn beleving blijven het mijn landgenoten. Ik voel met geen ander volk ter wereld die verbondenheid die ik voel met de mensen uit het land waar ik geboren ben. Oh mi Gado maar wat kunnen ze vervelend zijn die kondremans. En veel genegenheid kunnen ze ook al niet opbrengen voor ons die niet op Surinaamse bodem Surinamer zijn.
Dat drukt mijn pret niet! Ik ga wanneer ik wil, ik ben Surinaamse en niemand bepaalt anders; Kon law!
En by the way: deze "scherpe" actie van die meneer was eigenlijk een zijspoor, hij zou toch wel graag een wijntje met me willen drinken volgende keer als ik in mijn geboorteland ben. Toch wel origineel niet? Zeker als je bedenkt dat ik zijn mamma kon zijn. Met gemak. . . . .
