Dag beste lezer,

Zot hé, we zitten alweer op een ander kanaal, Canal du Loing.

En we gaan vanaf nu wat langere afstanden moeten varen per dag, want het Canal du Nord sluit ergens half september tot half oktober. Er is nog een alternatief langs de champagnestreek, maar voor deze reis hebben we voldoende kleine sluizen uitgetest, we gaan voor het grotere werk!

Vrijdagavond laat zijn Seppe en Flore gearriveerd, ze blijven een paar nachtjes logeren, ze zijn op doorreis naar Italië. We ontvangen hen in een plaatsje van niets, La Gazonne. Klinkt een beetje zoals ze bij ons zeggen Geskan (graskant) of Nieverance (nergens). En het is niet veel meer dan dat, een graskant, een waterrijk gebied, heel rustig, heel donker, heel veel niets!

Ideaal toch om de werkende medemens te ontvangen, hier kunnen ze 100% onthaasten.

Zaterdag is het een echte “back to basic”- dag: wandelen, vlees bakken op open vuur (bbq dus, maar dat klinkt al te geciviliseerd), brood bakken, vogels spotten, vissen, gerstenat en druivensap drinken. Vader en zoon zijn in hun nopjes 😊.

Zondag vertrekken onze gasten naar het zonnige Italië en wij tuffen verder richting La Belgique.

Ook zonnig hier, in Rogny les 7 Ecluses, slepen we ons naar het monument, zeven opeenvolgende, in onbruik geraakte, sluizen. Het blijft toch impressionant hoe ze vroeger zulke huzarenstukjes konden realiseren (en wij maar puffen omdat we het te warm vinden om zelfs maar onze voeten te verzetten 😊).

Maandag heeft Montbouy de eer om de Mira-Ceti te ontvangen. En schaamrood op onze wangen, verder dan de plaatselijke bakker zijn we niet geraakt, veuls en veuls te warm. We hebben de namiddag doorgebracht in de schaduw van een boom, meer zit er niet in.

We kunnen vroeg vertrekken want de eerste sluis is pas na een kilometer of vijf. Aan die sluis is er een filmploeg, zeer professioneel, aan het filmen. Ze vragen ons om vijf minuten te wachten om te schutten, geen probleem voor ons. Vijf minuten later vragen ze ons om toch nog een half uurtje langer te wachten (in Franse normen kan dat rap een uur zijn).  We zien dat niet zitten, we maken nu al een paar keer mee dat de Franse jachten voorrang krijgen op ons, deze vertraging betekent dat we ook weer op het heetste van de dag in onze bakoven ofte stuurhut door moeten brengen. Ik vertel (naar waarheid) dat we op afgesproken uren aan de sluis moeten zijn en dat dit ook geldt voor de volgende jachten. Hij begrijpt het volkomen en wacht wel tot we geschut zijn. Die dag is er welgeteld nog 1 jacht achter ons gekomen, dus de planning van de sluismeester zou niet al te erg in de war geweest zijn, moesten we gewacht hebben 😊.

Het blijft snikheet, maar onze drinkwater (flessenwater) tank is leeg. In Montargis gaan we drie keer over en weer naar de plaatselijke supermarkt om  o.a. 100 L water te kopen. We zijn nu toch al drijfnat van het zweet, dus besluiten we ook een fietstochtje door de stad te doen. Slecht idee om dit met onze tweewielertjes te doen, het lijkt hier Gent wel met al zijn “sens uniques”!

Maar een (kleine) vergelijking met Brugge is beter op zijn plaats! We hebben weer maar eens een Venetië ontdekt! Deze keer is het “La Venise du Gâtinais”.

Inderdaad hier hebben ze ook enkele kanaaltjes door de stad lopen, de bruggen zijn allemaal versierd met bloemen, maar ze zijn onbevaarbaar, geen toeristenbootjes hier. De sloepjes hier hebben geen Japanse toeristen met hun fototoestel in de aanslag, maar bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Montargis heeft ook verschillende kastelen, eentje ervan zijn we van dichtbij gaan bekijken. Van beneden zag het er een mooi kasteel uit, eenmaal boven lokt het de volgende reactie uit van Peter. Ik citeer: “dit is geen kasteel, dit is gewoon een verzameling koterijen”. Vraagt een Fransman in onberispelijk Nederlands of we het kasteel willen bezoeken? Weeral schaamrood, we zeggen dat we tijdsgebrek hebben en hopen stiekem dat deze gids zijn Nederlands niet zo goed is dat hij koterijen verstaat 😊. Maar helemaal ongelijk heeft Peter niet, na de Franse revolutie hebben ze het kasteel gedeeltelijk afgebroken en de stenen verkocht.

Montargis heeft ook veel mooi beschilderde gevels, maar helaas, de meeste gevels die onze aandacht trekken zijn de beschadigde exemplaren. We zien een winkel van ramen en deuren met kapot geslagen ramen, mijn sarcastisch trekje komt boven en zegt dat dit ook wel serieuze antireclame is voor zijn zaak. Tot we later in de winkelstraat terechtkomen.  Even vergeten dat Montargis slechts een goede 120 kilometer van Parijs verwijderd is. Hier hebben ze de impact van de rellen van eind juni zeer goed gevoeld! Ruim 2 maanden na datum zijn er nog oneindig veel winkels met gebarsten ramen, andere winkels hebben geen vitrine meer omdat ze zijn afgezet met vezelplaten. Een apotheek is zelfs ingestort. Eerlijk, voor ons als toerist voelt het niet fijn om door die straten te wandelen, ik vraag me af hoe het moet zijn voor het winkelpersoneel. Ze krijgen nu waarschijnlijk “klanten” over de vloer die enkele maanden voordien hun zaak hebben vernield en geplunderd.

Maar we zien ook dat de mens best flexibel is, in de quartier des pêcheurs is het gezellig toeven, hier geen sporen van geweld.  Vroeger werd van hieruit de vis naar Parijs getransporteerd. Nu zijn er alleen nog veel terrasjes, en voor ieders budget een eetgelegenheid, wij hebben pizza gegeten 😊.

Hoog tijd om het volgend kanaal te bevaren: canal du Loing. Tot nu toe konden we pas om 9 uur (of daar toch omtrent) in de sluizen varen, vanaf hier kan dat al van 7 uur, dat betekent dat we in iets frissere temperaturen kunnen varen.

Na onze stopplaats gisteren in 2 Les Vallées zijn we vandaag klaar om eindelijk eens vroeg te vertrekken. En als jullie al denken dat er na de Maas toch niet veel avontuur meer te beleven valt, vandaag is inhaaldag!  Onze eerste sluis is dubbelrood, écluse en panne. Heel rap verholpen door VNF, zelfs geen tijd verloren want de sluiswachter zorgt ervoor dat de volgende sluis ook al klaar staat.

In de afvaart gebruiken we geen touwen in de sluizen, Peter blijft in de stuurhut en ik sta buiten om Peter aanwijzingen te geven om te vermijden dat we de kant raken want we kunnen geen wrijfhouten of fenders gebruiken. Ook bij het binnen-en buitenvaren geef ik de nodige “instructies”.  Vandaag besluiten we om de rollen om te keren, niet het binnenvaren in de sluis (dat kan mijn stressgehalte niet aan), maar het schutten zelf en het buitenvaren neem ik een paar keer voor mijn rekening terwijl Peter zegt wat ik moet doen. Dit werkt perfect tot ik overmoedig word. We moeten door een smalle brugopening, dat varkentje zal ik ook wel eens wassen. Ik zo fier als een gieter dat ik erdoor vaar zonder de brugpijlers te raken. Maar er is altijd een maar, ik kan een grote overhangende boomtak niet vermijden. In mijn voordeel spreekt dat die niet te vermijden is, in mijn nadeel, Peter zegt dat ik trager moet varen, kattenkopje vind 3 km/u traag genoeg. Gevolg, tak blijft haperen aan onze camera. Stand boomtak – camera: 1 -0. Geen portrettentrekker meer aan stuurboord, afgebroken, maar gelukkig wel te herstellen!

En een ongeluk komt nooit alleen. Op een bepaald moment doet onze boegschroef het niet meer. Peter probeert ze een paar keer over en weer, er komen altijd stukjes witte plastiek uit. We gaan dit niet forceren, na de sluis (zonder boegschroef gaat ook, maar nog trager dan we anders al uitvaren) gaan we op onze palen liggen en springen we in het water om de plastiek te verwijderen. Dat goedje is best glibberig en zit stevig rond onze boegschroef. We kunnen er wel vrij gemakkelijk aan want we constateren dat er al een paar stukken van het beschermingsrooster ontbreken (kan bijna niet anders met al die takken en groen in het water). Na een half uurtje hebben we de boosdoener in handen, ik wil er nog een foto van nemen om de mensheid te tonen dat ze moeten opletten met wat ze over boord gooien. Maar, er is echt altijd een maar, het is helemaal geen stuk plastiek, maar een stinkend beestenvel met nog wat plukjes bruin haar aan, mijn behoefte voor een fotootje is rap over. En dan is het nog even comedy capers, onze zwemtrap is ideaal om in en uit ons bijbootje te stappen, maar om vanuit het water aan boord te komen is hij eigenlijk te kort. We hebben de prijs voor de meest elegante problem solver zeker niet gewonnen 😊.

Maar we geraken aan boord, nemen een uitgebreide douche en we zijn weer content dat dit goed is afgelopen.

Op het moment dat we op onze palen liggen om dat stuk dood beest te verwijderen, passeert er een hotelboot, hij heeft dezelfde stad genoteerd op zijn kont.  Het is de C’est la Vie, net als wij geregistreerd in Gent. Misschien komen we die volgend jaar weer tegen, hij in het droogdok, wij op het ponton bij de firma Ketels?

Ik weet het beste lezer, een lang verhaal, maar ook zoveel te vertellen deze week 😊.

Alvast een fijn weekend gewenst!

Groetjes,

Peter en Conny